장음표시 사용
171쪽
In Corpore Inscriptionum Graecarem, quot Berolini Academiae litterarum Regiae impensis editur, epigrammata
inveniuntur non pauca, quae quamvis mutila sere et commpta sint, tamen haud contemnenda antiquM poesis monumenta esse videantur. Eorum quibusdam quum ego novarii adhibendam esse curam existimem, data scribendi opportunitate meas de iis coniecturas volo cum hominibus doctis communicare. 9uamquam enim scio mesta in hoe genere valde dubia esse atque incerta, in nonnullis autem, nisi quod a divinatione petatur, nihil esse auxilii relictum: tamen, si quis non temere nec sine consilio procedat, saepe vel vera vel proxima veris, aut sutem probabilia erui posse quum per se intelligitur, tum exemplis luculentissimis et alii docuerunt non pauci homines litteras, et ego ipse in iis videor ostendisse, quae de inscriptionibus quibusdam a Fr. Th. Ichero explicatis disserui. Video quidem hanc facultatem a me abiudicatam esse his verbis in Corporis Inscriptionum vo-
172쪽
DE EPIGRAMMATIS QUIBUSDAM GRAECIS. Ita lumine secundo p. 63. li. Haec scia et credulis scrmo, non tarta es ingenio praeritis, quod in L*siensi tria o Gesse ridemus, qui quidquid ipsι displicet, gus uta nondum ridis, coniecturia expellis, iacetia Laptae sis certissme. Etenim vir eruditissimas, qui statim in inscriptione Crissaea, quae prima in opere illo est, ipse se pruedicavit de septem elementis quinque
mutasse, Sic existimare videtur:
ο quum Mem faciunt, hoc iacet Lmpune facere huic, illi non Iscet, non quo dissimilis res sit, sed quo is qui facis. Sim ergo, nec me esse nolo, dissimilis. Nimirum is quidem plano stolidus esses, qui quidquid sibi in mentem
veniret, scriptum esse in antiquis monumentis aut debuisse scribi contenderet: sed non minus ineptus essetis, qui tantam putaret fidem habendam esse lapidibus, ut, quidquid ex iis prosertur, recte seriptum eSSe censeret. uis enim, si multae inscriptiones nec verba usitata aut iusto formata, nec sententiam ullam praebent, probare salsa atque insana, quain peccatum eredere ab lapidariis vel iis, qui descripserunt carmina illa et titulos, malet pAc tria potissimum in inscriptionibus reperiuntur genera vitiorum. Primum in ipsis est etiam optime conservatis
lapidiluis, quum quid lapidarii vel errore vel inscitia vel
negligentia commiserunt: secundum genus ex mala conditione Iapidis repetendum est, quum plurimae tabulae vel fractae sint, ut divinare quid perierit oporteat, vel detritae, ut litterarum modo nulla, modo tenuia, modo ambigua supersint vestigia: tertium genus illorum continetur erroribus peccatisque, a quibus descriptae ex monumentis sunt inscriptiones. Et hoc quidem genus patet Ialissime. Namque illis inodo ad singula uecurate ex minanda ac depingenda vel opportunitas vel otium vel diligentia defuit; modo, id quod suctuin est saepissime, ambiguitate vel similitudine litterarem decepti, quas cernere sibi videbantur litteras, ut certas et non dubias exhibuerunt, quas si attentius contemplati essent, alias esse
173쪽
deprehendissent: praeterea autem haud raro quae vacita inter litterati spatia, versuuntque qui saes quaeve initia essent ad nouum neglexerunt: ut, si duo vel tres ea indein inscriptionem de lapide descripserunt, quae certissima esse crederentur, si ab uno descriptam haberemus, incerussima fiant per dissensionem plurium. Quocirca quum inplerisque inscriptionibus, quoniam ipsos lapides adspicere non licet, ex fide testium iudicandum sit, quis emendandi venium, sine qua explicatio saepe nulla inveniri potest, non concedat interpreti, inodo ille ne temere, ne inconsiderate, ne stulte coniectet. Et ab errore quidem
in coniectando nemo se plane inlinunein praestare potest: veruin errare non turpe est, sed turpiter errare. Est id autem errare aut ignorantia earum rerum, quas omnibus notas esse docet; aut Iuvitate ea, quae facile potest animi attentione vitari; aut incogitantia, quae Omnino abesse a studiis litterarum debet; aut perversitate iudicii, quain rationis usu arcero didicit mens non ignava; aut denique obstinatione opinionis, qua constrictum teneri vel ineptae vanitati s vel animi est perquam pusilli. Diuum suciam tentanda ipsa illa, cuius mentionem feci, inscriptione Crissaea, quam Rosius negavit explica-5bilem esse: sic autem ea in scribi non posse, ut Corporis inscriptionum oditori placuit, licet illo iterum iterumque et ipse et per alios suam tueri sententiam studuerit, neque opus est demonstrari, et demonstratum est ab aliis, novissimeque in Vitlckeri Posthumis fas c. I. p. 160 sqq.
Ea est enim veri natura, ut exstirpari nequeat, et vhluti caesae arboris radix, quae evelli non potuit, semper reviviscut novaque protrudat germina: nec quod non est verum, etiain si vel vicatiin dispositi praecones verum esse ad ravim clamitent, uinquam ut sit veruin essicietur.
. Vt, si dignum est infelix illud καί τε Boia de quo aliquid dicatur, quod I. A. Hartungum in Doctrina particularum Graecarum vol. I. p. 76. non Sane exemplis et usu adductum probasse video, intror, quod qui id tanto studio tuendum existimarunt, non inde exempla conge serunt, ubi assatim invenire potuerant, ex recensoribus
174쪽
QUIBUSDAM Gli AECIS. I6Iniicis, ut ex Manethone I, 332. II. 295. 3 4. 381.502. ΙΗ. 42. H. 365. repositum a nuperis editoribus etiam II. 299. atque etiam non initio sententiae, ut II.
In quibusdam illorum exemplorum dubitari potest, καί τε an καὶ δε, quae particulae Vix usquam lain saepe quam in illis libris consociatae inveniuntur, verior scriptura sit: FIu tuatur ΠΙ. 82. 93. 314. sicuti N. 472. rectius videntur nuperi editores pro καὶ δεσιν scripsisse καὶ δἰδέσιν, quam Dorvillius καί τε δεσιν. Suspectum est illud Π. 38 I. ἄλλα τ ἐπ ἀλλλ λοις καί τ' αἴσχεα πολλα τε-
ubi satius erat. scribi ἐπ ἀλλ λοισι καὶ αGVho. Disiunctae istae particulae inveniuntur IV. 268. ubi scribendum vMetur: καὶ ἐαπυρίης τε Hατευτας, quos dicit homines sordidos, qui ex deflagratis rogis vel aedificiis si quid illaesum mansit conquirunt. Et II. 300. ubi tamen recte nuper correctum idetur: πολλοὶ καὶ παίδων γε κα9nὶ λὶτ ες εασιν. Ponendus est ille versus, nisi sultor, post v. 295. 9uid vero his omnibus efficitur Z Nihil nisi ut καί τε apud opicos illos nunc' et eisam significare appareat, nunc nutem, quod negari video, dubiam faciat sententiam, ut accedere videatur ad ortasse, quamquam Latinum ver-Gbuin multo et gravius est et distinctius. Hanc potest tem apertissime habet 11. 295. ως δη καί τ' ἁλλοις ino priro ας εμμεν ανιῶ V. Itaque Theognidis versus 138. καί τε δοκων ctri σειν ἐσθλον ελνκε κακοι ν
175쪽
non magis erat lis serendus, quam quae millena huius generis ex Homero aliisque veteribus epicis colligi possunt. Si quo exemplo uti vellent, quod speciem aliquam opinioni suae adderet, suppeditare poterat Callimachus in
hymno Apollinis v. 34. Πολυχρυσος γὰρ 'Anυλλων
At Isic quoque significant particulae istae es etiam, non secus quam in illis Empedoclis v. 79. 89. καί τε Θεοι δ'ολιχαίωνες τιμῆσι φερι GTOl, et v. 424.
καί τε δεκ ανθ ρώπων καί et εικοσιν alωνεσσιν.PIacuitque id vehementer recentioribus epicis, qui ne 6Vτε quidem reiecerunt. Sed quis umquam prosae orationis scriptor sic est loquntns p opinantur autem inscriptionem illam non esse versibus scriptam. Non enim credo Τhe gis illud apud Stobaeum I. 69. asatum iri: καί τε νο- σοι τε τίνονται τῶ σώ3ιατος et quod quis non. videat illum καὶ ταὶ νοσοι τε scripsisse ρ Sed quid verbis opus in re, de qua Graece doctis nulla esse dubitatio potest ' P Revertor ad inscriptionem Crissacam. Illud si verum est ALNITON, quod in lapide
Scriptum est, ct pctooν esse, verbaque inscriptionis suisse κλεος ἄφλτον αIεί, vel haec ipsa verba apertissime produnt versum heroicum; quod nutem praecedit lati Apud Pausaniam IV. 0, 7. quod editio Κuhnii habet p.
302, 33. και τε κυεῖν αυτου, correctum ex eodd. est, in qui-hns Mose. deleto τε. Sed interposito inter utramque particulam vocabulo aliquo et etiam prosae quoque orationis scriptores dixe
re, ut Thucydides aliique. Multis haec disputavit Poppo ad Th eyd. I. 9. p. 101. seq. Memorabili ratione Pausanias VIII. 21, 3. -κιος δἐ ' λην, αρχαιοτερος την ηλικίαν, Aηλίοις υμνοvς καὶ Γλλους ποιησας, καὶ ἐς Εἰλεμιαν τε: si sana haec seriptu
176쪽
QUIBUSDAM GRAECI S. 169σευ, licebit enim, quod bculis quisque suis videt in Iapide esse certissime, tenere, nec mutare in id quod non est in lapide Fuin sευ prima sit vox versus hexametri, elegiacum suisso carmen illud indicio est. Caetera pe exiguis correctionibus indigent, ut et Graeca verba et
metris convenientia appareant. Earum mutationum maxima est, quod inter XII, i. e. ν' A intercidisse puto, sive describentis culpa, sive quod ub Iupidario haec littera adnexa erat iis inter quas media est litteris: reliquae levissimae mutationes sunt. Nam MΕΘΕΑΕ, quodo εἷλ κε esse visum est, nihil impedit quin ιιε εί με esse credamus, quum Σ et II, cuius posterioris quidem litterae non aliud in hoc lapide exemplum est, inultis in7 inscriptionibus vix internosci possint: quilo autem sequitur littera ab ipso videtur lapidario, ut pro ΕΓ esset, paullo maiore esse forma incisa. Sequitur paullo post B, quod non puto me audaciae notain subire, si pro Psectum esse dicam. Hanc litteram quae excipere visae sunt OIA, si contendam OM, i. e. ος esse, ne uo Dpinor dissentiet, qui notas earum in lapide attentius intu Mur, comparetque illud M, quod in κλεος est. Aperto depravatum est o II sequente alio inexplieubili signo. Id cui Θνατοῖς esse videatur, non credat quis erroris insimulatum iri. Et tamen suctum est; sei licet ut isto signo, etsi duriusculum sit in si mutari, tamen mutato in F, erueretur scriptura cuius nullum in lapide vestigium est. Postremo facile patiar reprehendi, si O proo scriptum censeam. Sic habemus haec: ἐγω σευ κλεος
πασιθ εα θνατοῖς δἰ ἐoi ae υνο . . . Haec igitur verba si in lapide seripta sunt, ipsa oportet considerantem,
quaerent inque quam Sententiam continere potuerint, eo
ducant, ut partem agnoscere videatur epigrammatis, quod pater filio, , a cuius virtute sibi gloriam laustra speraverat, in monumento inscripserit. Quibus verbis illud epigramma perscriptum fuerit, nemo hodie nisi inventis quae utrimque decussae sunt lapidis partibus dicat: sed, quum
gloriam intelligi bellicam veri sit simillimum, indeque eul-
177쪽
ligi posse videatur, adulescentem illum, priusquam armis cum hoste congrederetur, infelici casu esse peremptum, tali aliquo exemplo ostendi poterit recto procedere illa, quas in lapide scripta eruimus: Γεὶ δ' 'χέεσσιν ἐνὶ προειάχοισι πεσόντος τυ/ιβαῖ εδωκα νεον σῶ/ι ὁ γεραιο θω, σευ κλεος ἄφθιτον αuν bHuναστον m ἔλγκε, ἔαΛερος καί κ εν φιαTρι Ποθος γενετο παmri Πασιλα, θνατοῖς δἰ ἐουσ δνobuciorαωλβίσstri σφετερας εῖνεκεν ευτεκνίαςJ. At, inquit, hoc est ludere. Recte et ludere volui, non i
Dicam nunc de alio valde memorabili lapide, qui trium continet carminum stamenta praestantissima: qu rum etsi partes quaedam plane interierunt, tamen pleraque ita possunt restitui, ut vix quidquam dubitationis relinquatur. Id tractatum est in primo Inscriptionum volumine p. 477. seqq. et in uddendis p. 913. seqq. Qui rimus edidit, I. M. Gestieras, quae tum temporis mestorum erat Graecae linguae imperitia, ita explavit lacunas, ut meram barbariem exhibuerit. Illorum carminum pri-inum hymnus est Aesculapii, in quo quae perperam scripsit lapidarius, emendata sunt ut, editore corporis, prae- e ter unum vitium, in quo tollendo facile patiar me dicia coniectura expellere quod in lapide sit certissime. I. guntur enim in eo hymno hi versus:
σον σθένος, ηπιον ρων DκDynιε, Πρωτον, 'ΥΠLV. uis, obsecro, ultima illa verba intelliguty Quae quum et Gosuerus et qui domin a curato lapidem. examinavit Voelhelius scripta viderint non dubitandum hi detur quin posuerit illa verba lapidarius. At vero scriptur hγmni lium scripsit quod sensu careret 8 Λbsit ut id credamus: imino vel obstinatissimus defensor lapidariorum lateatur
178쪽
QUIBUSDAM GRAECIA. III necesse est, a poeta prosectum esse 'M Wr , δωτορπείας I. Nihil dicam de secundo carmine, quod est Miphronis, notum aliunde, in lapide autem verbis nonnullis inutatuin ct scriptum vitiose. Tanto praestantius est carmen tertium, cuius et initium periit et primi versus ita mutili sunt, ut restitui plane nequeant. Invocatur eo Telesph rus versibus elegantissiinis, quorum pars recte emendari
vel propterea non potuit, quod videbantur heroici esse, quo metro postremi sunt; scripti. At prior pars anapaestos habet cyclios. Eos quique sequuntur hexametros, praesertim postquam Voel kelius multa quae Gesnerum latuerant in lapide indicata deprehendit, non nimis diss-cile est sic integrare, ut neque barbaries inseratur in casemen elegantissi inum, neque inepta et absurda dicentem faciamus poetam minimo stultum aut indoctum. Videntur antem tres sere versiculi, qui primi fuerunt, penitus interiisse, ut ne una quidem littera supersit. Tum, si recte de spatiis in quibus nullae lain litterae agnitae sunt iudico, octo versuum fragmenta habemus. Eos versus siquis a poesi Graeca non alienus explere voluerit, habebit ille quidem quae eum ducant vestigia quaedam, sed ea tam pauca tamque dubia, ut, etiatu si mirabili quadam felicitate id ipsum, quod poeta scripserat, inveniatur, tamen esse inventum nemo sit crediturus. Sunt antem primae quae reliquae sunt litterae IVEfg ΟΣΑΠΕΝ, quarum tres postremae ambiguae Sunt: paullo post autem quod lepitur ΛΕMON videtur διαμον esse. Ab nono demum versu sententiarum ratio intelligis potest: quare hinc iam quae desint coniectura invenire licet: quamquam, quae matures lacunae sunt, quis Se Confidat ipsis poetae verbis extitere Z Illud tantum iure postulatur, ut asserantur, quae potuerit, non quae non potuerit scribere. Vncos, quibus supplomenta discrevi, omisi ubi nullo modo de restitutione 4ubitari pulerat.
in Propius ab litteris quae in lapide scriptae sunt IIPIZ-TONYI EIAN abesse nίμένον πεiαν vidit Seidlerus.
179쪽
. . . Tελες νορε σας αρετάς 5 . πάνσοφε, λυσίπονον δ' . .
180쪽
QUIBUSDAM GRAECIS. Ira Non opus videtur ut de singulis dicam. Illud apertum
est, θεου v. I 6. non esse cuIn καμά του coniungendum, sed accipiendum de Paeane. Ac fortasse Iupidarii error est κα1 ατου, poeta autem, ut V. II. pluralem posuerat. Lapidario etiam v. 20. t ιενος imputandum puto, pro quo ἐωuενε scripsi. Sic enim oportebat, confirmatur inoversu 3I. Alio modo peccatum v. 21. in LMIZTEEL quod esse debebat παιζε, ἐ-ὶ συ. Idque posui. Turpi autem errore v. 25. in lapide verbum est Idane abfuse dum αλεξι ροισιν. V. 29. non'videtur de labri ab Atheniensibus depulsa sermo esse, quam dici oportebat πυρετη pos OP, Sed de sterilitate et rurum et morbo segetis. Sic addita quam Iapidarius omisit littera metrum quoque sesuum est. Obscurum esse visum est Fr. Dcobsio aliisque epigramma quod inscriptio 428. p. 456. praebet. In eo I eobsius recte vidit;ΕΞH Sin mutandum esse in ἐξήνυσε. Nam quis idoneus testis est, recte Iectas esse litteras quae sunt in lapide P et si sunt illae ipsae, quae esse traduntur, quis non culpam in lapidarium coniicere,qnam ἔστησεν scribendo Simul et emendare errorem I pidarii et corrumpere versum poetae malet 8 Et lapidarii indiligentiam produnt etiam illa, ἀκuxi ες ἐεζειν πείραTα πακτα Τεχνας, quae patet non potuisse sic a poetae manu proficisci. Neque vero aut ἔξειν aut. Jη-
scribi potest. Sio incidi debuit lapidi hoc epia
τείχεα ' νυν ἐa ἐuας πατρι Τος Ἱλλυριος αδυλογον μουσαν μεθέπω τω καὶ δοκέουσιν ἀκμηθ' ἐμνὶςειν πειρατα παροα Τέχνας. Quisquis iste Illyrius fuit, cantorem fuisse apparet, qui caementariis moenia urbis exstruentibus canebat, eoque cantu eos ad opus strenue faciendum excitabat. 'A uirgeo scriptum est, quod seruospiritum asperum, ut hodie qu0que, in pronunciando negligebant. In secundo volumine p. 34. inscriptio 1897. hoc modo corrigenda est: is