Godofredi Hermanni opuscula

191쪽

coniecturis. Et memorantur quidem in silis scitoliis praeter Homerum poetae bene inulti, ut quae Hesiodus, Euripides, Callimachus de Europa narrarunt, ad Rhesi v. 28. quae de Pano Euphorio et Aeschylus, ad v. 36. quae de nocte in quinque vigilias divisa Stesichorus et Simonides, ad v. 5. Porro Callimachi verba ex hymno Deli v. 112. asseruntur ad Τroadum v. 2I4. et ex I vis hymno v. 47. ad Rhesi v. 324. tum Cleostrati Tenedii duo versus ad v. 528. nec dubitandum, quin quod ad Troadum versum 3I. parum emendate scriptum est, Λυσί1ιαχος δἐ τον τὴν Περσx, δα πεποιηκόrα φζσὶ γρύφειν ουτως, eo 'mου περσις designetur: quod fugit C. G. Mulierum in eo libro, quem scripsit de Cyclo Graecorum epico. 9uorum Fero praeter hos poetarum facta est mentio, eorum fragmenta quoniam dubitandi praebent materiam, de his deinceps explicabo. Et Sophoclis quidem versus, qui ad Troadum v. 218. allatus est, etsi ex eo genere est, de quo propter sontium penuriam vix certi quid licet statuere, tamen habet quo probabili coniecturae locum faciat. Legitur in scholio istor Σοφοκλγης δε ἐπὶ των καιρων Τριπτο-5λε ιου obesami ναι τὴν λαπλὶδομα εν Ola φησί ' Καρχηδονος δε, κράσπα τιν ασπα lim. Intulit haec, ut eonveniebat fragmentis Triptolemi G. Dindursus. Nam illa in sabula, ut ex Dionysii Halicarnassensis Antiq.Roin. I. 12. compertum habemus, Ceres Triptolemo te ras nominabat, quibus euin Semina impertire oporteret. Eadem igitur in oratione deae, ex qua tres versus attulit Dionysius, hunc quoque suisse, eoque Carthaginis dominatorem salutari Triptolemum credibile est. Ex quo sic videtur esse corrigendus: η

' Theodorus Berghius tu eommentatione de fragmentis So-eoclis p. 30. coniecit, Καρχηδόνος δἐ κρασπεδ', ἐν ασπαγιιω.

mihi quoque primum in mentem venerat, aed moverunt ultimae litterae α τιν ut προστατρον praeserrem. Vtrum horum verum sit,

diiudieari nisi aliis repertis subsidiis nequiti

192쪽

Alii, non illi quidem ignoti verans, quos eX KCho

δωχ', ο δἐ Aαoiαδορει Πορεν I ανυuήδεος αιοί. Seripsi haec, sicut emendanda censeo. In codice legitur Wχανικος pro 'Eλλανικος, in versunm autem illorum secundo χρυσείοις φυλλοισιν, ἀγανοῖσι κο/tOωσαν βότρυσέ θ' ους, quae in scholiis ad Orestem sic scripta sunt: χρυσείην, φυλλοισιν ἀγανώῖσιν κο/ιοωσαν βοτρυσι τους. Et χρυσειην quidem non dullito praeserre, quum quod consueverunt epici epitheta rem describentia in initio versus alterius ponere, tum quod id convenit eum verbis scholiastae ad Orestem hisce: oi ἐς ora ra-πους, αλλα χ Ῥυσῆν αiGrελον νασι δεδυρθαι υπὸρ Tανυμλὶδους, καθαπερ ἐν κυκλεο λεγεται. Ex quo

eonsequitur reeto in scholiis Vaticanis legi βοτρυσέους. Illud vero per mihi mirum videtur, quod, quum

res ipsa monstret solia quoque et uvas ex pretioso factas esse metallo debuisse, tamen viri docti vel acquiescendum in inepto pravoque vocabulo, vel id commutandum cum alio etiam ineptiore putaverant. Nam Schneideras in Lexico ἀρουιῶσιν scribendum coniiciebat, quod verbum non diritur de rebus inanimatis r alii antem defendi ἀγανάχιν posse erediderunt, idqne Vel omdine verborum mutato, ut C. G. Mulieres, qui numerosscorrupit in iis quae de Creso epico p. 98. scripsit, vel producenda secunda s)llaba, in qua sententia fuit Schao- seriis in indice poeseos gnomicae, Branckii sequutus i

193쪽

dicium, qui in carmine Phoeylideo v. 62. sic, ut tu cod. Mutinensi scriptum est, pronunciari volebatri δυς ἀγαθυφρων κικλήσκεrαι ἐν πολιήrαις, damnabat autem, quod in eradice uno inventum est γηδὼς JAt ita codex illo rectissime: nam cum articulo p ta iste dixerat: δὐρ δ' αγανόφρων κικλήσκοαι ἐν MD Πως. Sequitur in eodein scholio Xaticano statim hoc: καὶ Αρισr- αννὶς 'MJovr- παῖδα τον Ihνυuήδην φ σὶ διὰ τῆν των οἰκείωνὁρ ς ἐν τhδε Ara νειον Φρυγῶν. Τυραννος ἄκων τυγχανει γερων. αn οργῆς Λαομεδων καλουωνος. L. Dindorsus in scholiastae. verbis οἰκιῶν scribendum existimabat, quo ἐαγησιν vel simile vocabulum in spatio quod vaeuum litteris est suisse putaretur. Nam Aristophanem, quein grammaticum intelligendum esse, ex versibus qui sequuntur collegisse Laomedontis silium fuisse Ganymedem. At id ex his quidem ille versibus quomodo colligere potuerit non apparet. Qui enim domus, quam habitaverit Laomedon, lilium ei Ganymedem fuisse, cuius nulla est mentio in illis versibus, prodiderit Z Versus ipsos sic emendandos coniiciebat Dindorlitar

γέρων ἀποργης Λαο ιεδων καλουρονος. Quae etsi et facilis est et elegans emendatio, tamen non ita satisfacit, nihil ut dubitationis relinquatur. Nam primum Ορqς quaerere non potuit is qui loquitur. Non enim cerni hoc poterat, sabitasse olim in his aedibus Laomedontem. Deinde si Laomedon non nunc habitare in illa domo, sed olim habitasse dicitur, non recte additum est Oντων Φρυγῶν, sive post primam haec dicta sunt expugnationem Troiae, sive post alteram. Nam si post primam, salsum dieitur, quia superstites adhuc erant P,n-ges; sin post alteram, inutile atque adeo ineptum est, quia, si demum cum Priamo deleti sunt, ne dubitari quidem potuit, quin suerint quam regnabat Laomedon. Porro

194쪽

POETARUM eie. IMquod dicitur Acio ιεδων καλουι ενος, quis suit iste tam peregrinus homo tamque ignarus rerum celebratissimarum,nt ei nomen Laomedontis esset ignotum, exponique si Tillum appellatuin esse oportuerit Z Et tamen tam sana

esse haec verba videntur, ut vix de eorum veritate in

veri possit dubitatio. Admittunt vero defensionem npti simam, si non sunt ex tragoedia sumpta. Nam in sabula, quae non fuit tragoedia, recte introduci potuerunt personae nulla instructae illarum rerum scientia, quas tragicis personis notas esse conveniebat. Co

seri eo aliquid etiam ἀποπης , quod vocabulum recte restitutum videtur, etsi non est aliunde cognitum, quam ex eo, quod Erotianus ἀnοργεστερον interpretatus est απηνεGTερον. Ac ne haec quidem adnotatio libera est erroris suspicione, si eam Foesius recte ad illa rettulit,qnae scripsit Hippocrates in libro de fractionibus p. 763. E. sive vol. ΗΙ. p. 94. ed. Lips. αλλα ι. V dGTεπε- μερον γε ξυλον Φυτετάσ9αι, ὴμ 3 ιθ Omυς &ν τις μαλθακον τι ἐς aino εντιθῆ. Sic liaec emendanda videntur. Fecit autem coniecturam Foesius de eo, quod Galenus illud αστεργεστερον similiter ut Erotianus per ἀπηνεστερον καὶ ἀηδεστερον explicat. Verum ἀστερ- γεστερον quidem aptissime seripsit Hippoerates, ubi monebat rudius esse atque inclementius, ligneum ransem, nisi linteis vel euIeita imposita, fracto cruri subiicere:

sed ἀποργεστερον an id appellari potuerit, valde dubito, etiam si alicubi ἀ-ργγὶς similem ut unηνῆς potestatem

habuit. Omnino autem vereor, αποσὴς ut umquam simpliciter de saevo et duro dictum sit, quum vocem analogia de eo dici postulabat, cuius ira et cupiditas deso huisset. Νeque enim usquam intendendi angendique vim habet ano praepositio. ψuod si homo morosus dictus est ἀπορrsiri con&ctum irascendo intelligi oportebit, sicuti Germanice dicimus algearxert. Hoc Si verum est, ipsa per se haec vox a uagoedia repudiatur. Praeterea vero illud in isto fragmento vel maxime requirimus, ut

195쪽

DE FRAGMENTIA do Ganymedo QIqnid dicatur. Aliter nihil plano conserent hi versus ad id, quod demonstrare volebat scholiastes. Adiuvat emendationem praeter ea quae attuli etiam και, quo hanc adnotationis suae partem incipit scholiastes: quae particula ostendit alium ab eo auetorem adiici, qui Laomedontis filium fuisse Ganymedem dixerit. Nam si sententiam istophanis grammatici de Troadum versu Dominemorasset, dixisset Ἀριστοφάνης M. His omnibus adducor ut et scholiastae et poetae verba hoc modo supplenda Scribendaque credam: καὶ 'Ἀντιφάνης -ουεδοντος παῖδα τὸν Ιανυμ μην φησὶ δια τὴν των οἰκι ν κοινωνίαν

Πρων αΠοργήὶς, λωομέδων καλουμενσς. Antiphanes enim comicus Ganymedem seripsit comoediam, in qua raptus describebatur Ganymedis. Ex ea fabula insigne fragmentum servavit Athenaeus X. p. 459. in quo lain credere licebit, lierum, qui cum servo colloquitur,

ipsum esse Laomedontem. Id tragmentum quoniam nondum penitus emendatum explanatuinque est, sic, uti scribendum arbitror, apposui. Scribit autem Athenaens: ἐπεὶ δἐ ἱκανὴν παράβασιν πεποιήμεθα περὶ τῶν γρί- V,

λίαν ἐρωτας. A. αλλ' ἐγὼ σαφῶς φρασω τῆς αρπαγῆς του παιδὸς εἰ ξυνοισθα τι, ταχεως λεγειν χρὴ πρὶν κρεuas l. LI. ποτε -

196쪽

POETARUM ese. Imrρθον προβαλλεις τουτον, εἶπειν, δέσποτα, τῆς αρπαγῆς του παιδος ει ξυνοιδά τι, η τί δυναται τo Θεκ; A. εξω τις δότω

ελκειν απνευστί

Legebatur oίον ουκ εγνων ἴσως et ἀποφεροντά σοι. Servus praecavens sibi ne Ioris caedatur, ita, inquit, me poculum ebibere oportet, ut id pro pignore a te auferam, quo meum sit, si tu me taedas. Minime vero, respondet senex: ne tanges quidem, sed reiectis in dorsum manibus uno spiritu trahes. Ad Rhesi v. 4Is. Iegitur hoc scitolion: ἄμυστιν. οι μεν novηρίου εMOς ἐπιτηδειοτ α MOV προς τας ἀμυστὶ Ποσεις. ως ἐν αυτὴ συν τω βαθειας καὶ πυκνὰς ἔλκουσι τας ἀιιυστίδας. αλλοι δε ἐπὶ τῆς ἀπνευστὶ τασεως ταττουσι τὸ Oνοιμα ιυς ματῖνος' αλλ' ουν θεὸν m&αντες, μυστιν δει ποιεῖν. In his cra-stini versum recte sic emendavit L. Diudorsus rαλλ' οὐν θεῶ σπείσανet ἄμυμιν δει πιειν.

Sed idem quod pro τασεως seribi voluit ποσειος, mihi

commutandum vi)etur cum verbo magis proprio σπασεως.

Illud vero miror, quod novissimi editores Euripidis non animadverterunt huius poetae stamentum, quod illo scholio servatum estι Neque enim dubitandum quin prior pars scholii sic sit corrigendar o ἰ μἐν ποτηρίου εἰδος in ιτηδειότητα εχον προς τας ἀμυστὶ Ποσεις, ως ἐν

Numeri ostendunt omissum esse aliquid, quod poeta po-

197쪽

DE FRAGMENTIAsuerat post ἔλκουσι ' . Qui συν τω quum dixit, Hemtulem voluit intelligi, qui ipse de se illa in sabulae

νυν M oIνος ἐξεμησε 1ι ' Otioλογω δε σε δικειν' το δ' αδίκοα ἐγενεz Ora εκουσιον. Tegeae enim ille in templo Minervae compresserat Augam et nec quidquam caussae erat, cur Matthiae negaret partem sabulae Tegeae, partem in MIsia esse actam. 9ui cum scriberet, nullum tragicorum rem, quam in Scena ob oculos ponat, ex alio in alium Iocum traiicere, non recordabatur Aeschyli Eumenidum, qua in tragoedia

primo Delphis, deinde Athenis, atque ibi quoque primo

in arce, post in Areopago res agitur. Euripidis in Anga versuum non fecit mentionem Athenaens XI. p. 783. D. ubi α ιυσειν describit. Omnium, quae Vaticanis illis scholiis continentur praestantissimum est Pindari fragmentum, quod in ultimo est ad Rhesum scholio allatum: in quo restituendo nuper F. G. SchneideWinus et F. Th. Wele erus laborarunt

in Musei philologici Rhenani vol. ΙΙ. lasc. I. p. I 10. seqq. Sed de eo priusquam dicam, emendare volo aliud scLolion, quod est ad 246. in quo sermo est de filiis Musarum, quorum quosdam attigit illo in fragmento Pin

198쪽

δε Καλλιοπη ποίησιν ευρε ποιη3ιάτων, καὶ συν ο ικησ απ α Οἰάγρρο γεννα 'Oρφεα, τον πάντων ριεγιστον ανθρωπων ἐν τ ii κιθα-ρ νδικὴ τεχνη γενόuενον, προς δε καὶ τῆς ἐγκυκλίου ριαθήσεως συγκριματικώτατον' δγδοη δ' Ευτερπη, η τὴν κατ' αυλου ευρενευε πειαν, συνοικήσασα Στρυαονι ἐντεκνοῖ Ῥιῆσον, o ς υπὸ 'Oδυσοεως καὶ A ιο μιήδους αναιρειται. ola καὶ 'Aπολλοδωρος ἐπηκολουθησε γράνων Ουτως' τας μἐν Μουσας οἱ μῖν πλε Ποτοι παρθενους παραδ εδ αῖκα G ι γραφεται δε ε Iναι Ουρανίας μἐν Αίνον, Καλλιόπης δε Θά ιυριν, Ευτερπης δε Ῥῆσον, Τει νυχόνης δε Σειρῆνα, Κλειους δε 'Υμεναιον. τῶνδε λοιπων θαλείας Παλαίφατον, ἐκ δε Πολυμνίας Τριπτολεμ οπι 'Ερατω δε ερασθῆναι μἐν 'Υακίνθου, τελευτησαντος δε αυ- του μηδενα ρινὶ δ' υἱον γενεσθαι αυτων. In codice quum alia non sunt emendate scripta, tuin eo raptissime illud: Mαρσυας ὁ νεωτερος ἐν T . οἶ--δOlt . των κακοβω, γράφων ουτως. De Marsya illo recentiore, qui pariter ut ulter antiquior Macedonica scripsit, praeter Vossiuin de historicis Graecis I. Io. dixit Valesius ad Harpocrationein v. Λητ=Εx Apollodoro qnae asseruntur, multum discrepant ali iis, quae hodio in Apollodori bibliotheea legimus I. 3, 2. p. I 6. seqq. Rursum Mia tradidit Pindarus in scholio ad Rhesi v. 895. de quo nunc explicabo. Eius scholii prima pars sic est in codice scripta: γαλυι , καὶ 'Aσκλ ροάδης.

199쪽

DE FRAGMENTIS 'Oρνεα, τω δἐ νεωτερ ρ την μῖν - μίαν .

γενεσθαι. Haec, si WelcheruIn p. I 20. a dimus, sic integranda sunt: καὶ 'Aσκληπιάδης ἐν τοῖς περὶ δουλοσυνχὶς θεου πλείους τῆς λαλλιοπης λεγει παῖδας ἐν τουτως. Καλλιo,ra γὰρ των 'Aπολλιυνα μιχθεντα γεννῆσαι Λίνον τον πρεσβυτερον καὶ τρεῖς μεet' ἐκείνου, 'Dιεναιον, γάλευον καὶ 'ορφεα. τ ῶ δῖνεα τερ s τὴν μῖν seu μίαν καθαρματων καὶ μαν-I I τε Duατων δειπεσεῖν, καὶ περὶ τὴν μουσικην περιγενε-

γενεσθαι. At ita haec scribi non possunt. Nam nt μετ ἐκείνου mittam, quem errorem esse typothetae puto, nec memorem τον πρεσβυτερον et τω νε-- P, quae, si appositas adnotationes, ,.pro πρεσβυτατον et ,, νε tia τά et i , Orpheo, recte intelligo, defendenda censuit Welcherus, primo demonstrandum erat, quo auctore

Asclepiadae tribueret τα περὶ soυλοσύνως inου, qui sive singularis liber fuit, sive pars Παγωδουυενων, certe non sic, sed potius περὶ δουλειας θ εῶν vel του 'Amολ- λωνος erut dicendum. THartyMDμενα autem significari, quorum in sexto libro haec perscripta suerunt, ex Pindari scholiasta cognoscitur ad Pylli. IV. 313. ubi Lini nomen excidit. Cons. Werserum in Act. Monae. Τ. ILs c. IV. p. 516. Deinde illa, τὴν οιθυμίαν -- Θαρ uaria ν καὶ μαντευιιάτων ἐμπεσειν, linguae legibus, repugnant, haec autem, ου μὴν τοιουτο γε Παθος των μερωμ γενεσμαι, etiam inutiliter addita esse, ineptequocum praecedentibus copulata, tam apertum est, ut demonstratione non indigeat. Et sermo et sententia recte pro-

200쪽

93 Sequitur alterum scholion, illud in quo Pindari fragmentum est. Id sic editum: re aως. γαλε itis

σανος υἱῖν Oιαγρον. Ita haec ab Amatio accepta habemus. Sed Ambroschius, qui Welexeri gratia codicem denuo diligenter excussit, adnotavit post τεκεων periisse Λατους, cuius pauca vestigia supersint; deinde natamδες non tam Ionge distare ab iar vel ias, ut in

codice esse; porro de sequentibus tantum λλοντες ἐκι πιε pGνον upparere, Sed ἐκισυ nun prorsus certo; non esse tamen duplicis κ ullum vestigium; inde omnia eva-12nuisse, ut non audeat de citouεναι aliquid testari, quamquam reliquias eo ducere; plane otiuin evanuisse quae sequebantur, sed tamen, quod Melcherus Supplexit, σωucit' certum rideri, deesse tamen apostrophum; deinceps codicem habere λινῖν, certissimum e88e hs γύαοισις post

χροῖ μενον periisse omnia, ita ut de G ι vel ou nihil decerni possit; denique etiam ἐσχατοις υμνοις aliquid suspecti habere, quum super ultima in υμνοις posita αlittera esse videatur. Haec ego si aliter restituenda existimo, quam Schneideriino v etckeroque visum est, non id mirabuntur viri docti: sed tamen, ne temere spernere illa videar, dicendum paucis est cur non probem. Λc primo quidemiquod Schneide viniis initium scholii facile sic integrari posse dixit, φασὶ τον ἐχεγον Παρωνουα- σθαι, eo magnam prodidit levitatem. Non enim de elegis sermo est, sed quod Rhesi scriptor posuit ἰαλευ pexplicabat scholiasies. Ex quo apertissimum est scripsisse eum: φασὶ di ἰαλε uον παρωνομασθω ἐπὶ τι εἶ γα- λευον του 'Anόλλωνος κυὶ Καλλὶμης. Deinde idem