장음표시 사용
201쪽
DE FRAGMENTIS SelineideWinus recte quidem vidit Aaroυς post τεκεων esse restituendum, sed mira lierversitate iudicii rationem allari hanc, quod nγυσαλ. - ος haud raro Latonae sit epitheton. At est etiam aliarum dearum: ut ex epitheto non colligi possit quae hic dea sit a Pindaro nominatu, nisi paean argumento esset, non de ullis quam de Lutonae liberis esse sermonem: ipiare Latonae nomen debebat restitui, etiam si alio Pindarus usus esset epitheto. Recte vidit in κισυ tulere κισGου, sed quod tum coniicit ἐκ λω νυσου sura tJαι νειεναι, ex iis est coniecturis, quas ex indicibus conquirunt, qui non ex ipso sunto haurire dedicerunt. Nam quid Iucruntur restituto verbo, quo utibi semel usum esse Pindarum index docet, nisi aperitur, quomodo id verbum rum omni horum versuum sententia cohaereat, atque hanc propter debuerit poni pia iis, quae sequuntur, Welckeri opinionem, qui τὐ ε εscholiastae esse putabat aliquot Pindari verba omittentis, iure resutavit Schneidetviuus ut nperte salsam usuique repugnantem. Tum vero Melcherus postremam partem laugmenti sic explendam coniecit: ιιιισαν τρίιῶν θεαὶ υιωνJ σωιiar' αποφλιιενων α μῖν - μαν χνον αἰανον ὐμνειν, α δ Inu-
I3 ci δ' 'Iάλε ιον otiol otity I ODIT, οτι πιαθεκτα σθενος υἱὸν Οἰάγρου. At in his neque oratio Pindarica, immo ne Graeca quidem est, nec numeri, quales in Dorico carmine esse de- ecbat, nec denique apta sententia. In primo versu errorem arguunt turbata numeri Dorici, turpisque Idatus θ' αι υἱῶν. In secundo illa, ἀχήταν Αίνον ammν υ ινεῖν,
rectius SchneideWinus videtur intellexisse, quam Welckerus, qui quum αἰλνον Hu is ex ἀνταν pendero voluit, comparans Sophoclis ευδρακὴς Dυaσειν, Sententiam excogitavit nullo pacto aptam. Νam sive Linus, uti debet, filius est Musae, is profecto non suam ipso
202쪽
3nortein est lamentatus; sive carmen IVelcherus, ut videtur, in mente liabuit, illud prodigiosum est, carminis, quod α νον resonaret, non filii obitum Iuxisse Musam. Deinde χμοῖ Πενον λέχος ωερτυν, quae ex Euripidis et Pindari indicibus comportata sunt, quum certo, ac pulere quidem opposita esse postremis vocibus carminis nuptialis putat, significanterque dictum συμπρira, quod
vocabulum neque usurpatuin a quoquam, et natura sua absurdum est. si autem Graecum esset, συυπρυψα scribi
deberet, vellem declarasset quid esset illud de Musa λαβεν. Nam quid est hoc: illa Hymenaeum in nuptias desMerabsit toro appropinquantem simul prima cepit vlima canentem y Schuel de vino solum ἔπασυ ινουνια videtur displicuisse. Mirabilia porro sunt, quae illi do scituli astae verbis in versuum intervullo adscriptis disputaverunt, πιν ευθυς γενοitis uricto Ulis; quibus quum apertissime explicetur quod Imi est scriptor posuit: lii suν αυλγενει, τέκνον, ae ὀλος υρouΠι Welcherus ea ad ὁμηώλω νου ' trahi vuluerat, quuInque SchneideWinus, etsi dubitanter, aperuisset errorem, non ad αυ9ιγενεῖ, sed ad aliam scripturam, quam Schnei de 3 inus excogitavit, ευλ γενει spectare censuit: quoniam autem carmina a Pindaro hic ipsa ut morientia describantur, Ialemum, qui una cum Orpheo, ὁμ οβόλω νουσq3, muriatur, nihil aliud esse existimavit quam γαλεμυον ευ9πενῆ. intelligat haec, qui putest, plaudatque, si potest, Pindaro, inorientia singenti earmina, quoruiu ortus declarare Volebat; quin, si cui placet se Omnia miscenti pervertentique scholae addicere, laudet etiam mirificum et incredIsilo Sclineidevini iudicitini, qui, ubi recte emendatum esse di-I4 xit υἱον Olύγρου, eoque pertinere haec selioliastae Pindari ad P1th. IV, 313. γωλλωνος τυν 'Oρφέα νγὶνέιναι, υν καὶ αυτος ὁ ανδαρος καὶ ἄλλοι οἰαγρου λέγουσιν, Apollinem et Oeagrum natura haud multo magis quam Neptunum et Aegeum diversos fuisse narrat: additque non minus mirabilem coniecturain μένεν, S
203쪽
nissimam vocem σθενος tinnituli 'sanatam ratus. Neque
Λ pollinis lilium Pindarus Orpheum dixit, neque consudii Λ pollinem eum Oeagro, quum scripsit, ἐξ 'Anoλλωνος δ' ἰ τυρ ιικτος ἀοιδῶν Παρο oε3ιολεν ευαίνητος υρτενς, sed, ut Ammonius aliique grammatici viderunt, εξ 'Anύλ-λ υνος φοD1υκrαν appellavit. iii mutilatos et lacunosus scriptorum locos restituere volunt, ante omnia id curare debent, ut videant
quid oportuerit dici, deinde id quomodo dici potuerit, denique
quomodo dictum esse probabile sit. Niter inanis est omnis opera et inepti lusus instar habenda. De his adeo non cogi tasse videtur elc erus, ut, quum et O scriptum videret, stu--iim id pro τρι- accipiens, nullam quarti rationem haberet, quem propter Ouo Du νωυσtu obiter cum Ialeino coniunctum esse putavit, etsi id nec verba nec mens Ptconsilium poetae permittunt. Non multum dissentire videtur Schneide vinus, sod tamen haud inepte poni ei tmit οβόιναν νουσφ. Ego quidem etsi mihi non id arrogem, ut illa ipsa, quae a Pindaro scripta suerint, me
sperem restituere posse, hoc tamen videor iure contendere, poetam Faria carminum genera rum memorare, quuln-que paeanes et dii hJrambos nominasset, transire ad threnos, qitilius Musae filios suus desseverint, Linum, Himenaeum, Ialem uin, Orpheum: quorum a tribus quum cammina, quae ab iis numina acceperunt, originem duxerint, simul carminum illorum aliquam intexit memoriam; Orpheum autem, laudatissimum eorum qui ex Musis nati perhibentur, quemque et flexisse et sepelivissee Musas poetae cecinerunt, etsi ab eo nullum est carminis genus cognominatum, praeterire non potuit, nominavitque recte et significanter ultimo loco, ut universe threnos canendi primarium et potissimam occasionem. Ea si' non ipsis poetae verbis, saltem iis verbis, quae et accommodata rei sint, et numerus habeant Dorico carmini convenientes, integrari p0terunt. Itaque sic sere scripsisse Piu-
204쪽
Sunt, inquit, Latonae liberorum paeania suo tempore proe Onia; Sunt, quae oriente ex dithyrambo hederae coronam quaerunt; funusque quadriiugum peremptorum corpora fisorum condens Musae,alsa Linum aelino canebat, relia Hymenaeum, quemia nuptias tardatum gens mortalia prmo postremoqiue in cantu rocat, alta Ialemum, crudelique morbi tactu membra captum flium: Oeagrs. Sicliaec concinunt cum adnotatione scholiastae, qui quum his Pindari. versibus talemum inventum esse testetur in
honorem Iulemi, Apollinis et Calliopae filii, tolle it id
ex eo, quod eadem Musa cuin Iuleino Orpheum quoque luxisse dicitur, quem omnes ex Calliopa natum tradiderunt. Orphei quam subulae serebant crudelem mortem poeta muro suo humanius est interpretatus. Inde Asclepiades, si recte coniecimus supra: ου uriν Τοιουro γε Πάγος, οἷοι λεγουσί τινες, αυrOυ γει sectat. Optimo hi versus conveniunt initio ilirent: quamquam etiam in medio carmine ad aliam partem argumenti
transgrediens haec scribere potuit Pindarus. Id dictura volo propterea, quod, si hoc est principium threni, in-rerium est, utrum longius producta fuerit stropha, an antistropha his verbis, Dioν star D, inceperit; sin ex
medio carmine sumpti sunt hi versus, non incredibile est, sexto versu vel stropham vel epodum cepisse initium. Diligenter onitu cavenduma est, ne huiusmodi in fragmentis temere quis et inconsiderate Stropharum se lines ut-
205쪽
quo initia, ac proinde etiam versuum responsiones deprehendisse credat. Id arridisse video A. Boockllio in Dagmento Τiinocreontis Rhodii, servato in Plutarchi rita Thomistoclis cap. 2I. de quo ille in prolusione huius Isianni monse Aprili edita disputavit. 9uo in fragmento
quum se putaret antistrophae initium invenisse, quia unum in eo versum redire videbat, aliter id, quam milii visum erat, emendandum iudicavit. Illam enim quoniam in opinionem inciderat, duos qui illum versum sequuntur versus mutando, transponendo, delendo ita composuit, ut ulteris duobus responderent. Itaque sic illud fragmentum Scripsit:
αργυριοις σκυβαυκτοῖσι πεισθεὶς Ου καταγεν ἐς Πατρίδα Ιαλυσον ' λαβων δε τρι' ἀργυριου τά α' εμπλεων ἐς Oλεγρον, τοὐς ιαεν καταγων ἀδίκως, τους δ' ἐκδιωκων, τοὐς δε
κευχοντο μὴ ωραν θεwστοκλευς γενεsθαι. Mittam tantisper caussam, propter quam factae sunt hae mutationes, et considerabo ipsas, quid habeant, quo se Commendent, vel non videantur probandae. Λc statim hiatus in ἐπαινεω ἄνδρα pravus est, quem defendere Midem studuit Boeckhius, sed tuitus est exemplis ex hoc ipso ramine depromptis. At ea exempla sic demum aliqvid ponderis haberent, si non per versuum descriptionem, quae ipsi placuit, essent illata, sed illa ve suum descriptio alio quod certum esset niteretur landa-
206쪽
damento. Non numero autem in illis hiatibus uh υψαν, quod eum etiam Attici tenent. In orbem igitur revertitur Boeckhii argumentatio, hiatus volens admitti, quia sic describendi sint versus, versus autem sic describi, quia admittendi hiatus sint. Deinde apud Plutarchia in et elegantissime et oratione planissima et numeris optimis
Aaro . Quae quis tandem, si per se considerantur, distingui volet sic, uti factum videmus, Scriptura verborum mutata, ordine inverso, expulso quod significantissimo positum est ἐγα' Porro male exit versus quartus in εον- Tot, quum qui sequitur versus a vocali et quidem eadem
qua prior sinitur incipiat. Est id verbum quidem plene
scriptum apud Plutarchuin, sed est etiam inuιστοκλῆα, iit, si in altero elidenda est vocalis, non appareat cur II in altero non sit idem faciendum. Tum εἰς παrριδα, etsi est apud Plutarchum, tamen pessimum praebet choriambum, praesertim sequente γαλχσον. Id a Ine propter hanc ipsam caussam commutatum erat Cum πάτραν, putoque id recte factuin esse, Pana ille emendationem non minus facilem, quam propter numeros esse nec Sariam.
Eς Γλεθρον utrum scripserit Timocreon, an, ut apud Pilitarchum legitur, si ς ἔλεειρον, quis sciat, ubi nullum habemus versum antistrophicum Z Cur ergo mutata est scriptura P Certe quod dicit rir doctissimus, dedisse se
paeonem quartuita, clausulam usitatissimam, ubi, ut hic, vehementior in exitum postulet sententia, ut ille metitem percutiat sortius, id dupliciter sine caussa dictum essu contendimus, tum quia εἰς OD9ρον choriambus esse potest, cuius numerus etiam veheinentior est paeone, tum quia, si non est choriambus, sententia minime adspernatur
epitritum. Vuid enim Z Multorcerto vehementius est,' quod iratus quis dicit οὐκ εἰς ducto , et tamen id sic producta s1llaba dixit Sophocles in Oedipo Rego x. 430. et II 46. In huius inodi rebus si argutari libet, nihil est qui ii quis non possit labefactare. In remittinio denique versu quod est apud Plutarchunt in xulgaribus libris 'Isctuoῖ δ' εnανδόκευε, in codice Parisiensi auteui
207쪽
γ τέλεοι δε πανδόκευε, quum esset a me 'D9uoι δε πανδοκευς scriptum, Boethhius pridem se sana Iso dicit eiecto'υ. Licet,it vero dubitare an sanaverit. Nam non solum illud mirum accidit, quod poetam, qui Dori mi usu aliquantum superavit Pindarum, hic non, ut exspectabamus, seriptumque est ab Metilliornio, ἐπανδοκει, sed planominsolenter Ioniea lingua ἐπανδοκεε dicentem videmus; verum etiam ipsum illud verbum suspectum est. Vsitatum est nai δοκευειν et πανδοκειν autem quis dixit ZAeschylus, in Septem ad Thebas v. 18. At is si usus est hoc verbo sitam variant libri, habentque alii δοκουσα, alii προς λκουσα 'ipse id finxisse pro sermonis illius ratione videtur, quo significaretur ΠύνTως υm JVOuεκζ.
De patria enim loquens scribit:
ε9ρεφατ οἰκιστῆρας ἀσπιδ iv Οὐους Πιστους, ἱλυς γενοισθε πιδος χρεος τοδε. 8Quocirca tantum abest, ut illud verbum Timocreonti tribui hac auctoritate posse videatur, ut significationem eius
aliam esse appareat, quam quae est in πανδοκευειν, quod ponere Timocreontem, si substantivo non uteretur, πυροtebat.
Revertor nunc ad primos fragmenti verens. In his igitur ut Boeckhius hiatus inferret, scripturam mutaret, ordinem verborum inverteret, vocabulum aptissimum etsi guilicantissimum eiiceret, hanc caussam habuit, quod isti tres versus finis sint strophae, respondereque debeant ultimis tribus fragmenti versibus: quod alii quoniam non iderint, perseere eos emendationem non potuisse. Quid vero, si id non ita est, recteque illi non viderunt, quod
ne erat quidem videndum p Nam quid cogit, ut ista sibi respondere necesse sit 8 Nihil aliud, quam quod primus
fragmenti versus ex iisdem membris constat, ex quibus ille, qui tertius a line est. At huius rationis vis nulla est, praesertim in carmine numeris Doricis scripto, in quo eadem ubique membra inter se copulari soIent, Sae-
208쪽
Iieque idem versus etiam eadem in stropha redit. Cr derem vera dicere Boeckhiuin, si etiam qui sequuntur versus eamdem utroque luco me uibrorii in coniunctionem veI haberent vel non dubiis indiciis proderent. At id non est: diversi enim sunt nunieri, et suo utrique Ioco tales, ut non modo iusti aptique sint, sed ritiis etiam careant illis, quae mutandis numeris illata esse videmus. Ad haec non intelligo quid responderi possit, ut erroris arguamur. At, inquiet, aptissime illis verbis, φευσrcii , αδικον, προδor αν, stropha incipit. Veror neque enim nego, sed usurino ipse, pium praesertim optime epitritis finiatur stropha, qui sunt in ultimo versu fragmenti. Iain quis ostendet, quia haec initium sunt systematis, antistro phain hoc 3Istema esse, ac non, quod puri iure sumere licet, initium esse strophae, illa autem, quae praecedunt, epodi versus postremosy Crediderim ego quidem hoc ita 8Se comparatum, ut, quum sic servari possint librorum scripturae, neque aut mutatione verbi ullius, aut eiectione, aut transpositione, aut hiatuum insolitorum admissione opus sit, non solum probabilior haec.ratio, sed necessaria existimari debeat. Nam quid tandem est, quod
quis vituperet in his: ἀλλ' εἰ τυγε Παυσανίαν ῆ καὶ τυγε Ξανλππον
209쪽
- DE FRAGMENTIS V. ἀργυρεων -οπλεως, γσθμοῖ δὲ πανδοκευς ρο- λοίως η πιδα κρεα παρεοχων es δ' ῆσθιον, κε orio /ιρὶ ἄραν θεαιστοκλευς - a γενεσθαι Membra versuum an ubique recte distinxerim neque ego scio, nec magis scire credo alios, quia hac de re tum demum iudicari posset, si totum carmen exstaret. Nam si una atque altera horum coniunctio membrorum aliquo in Pindari carmine pro uno versu est, non habet id aliam vim, quam ut potuisse sic consociari a Timocreonte membra illa, non ut debuisse efficiatur. Quoniam de fragmentis poetarum ab scholiasta Εuripidis Vaticano servatis disputavi, non alienum duco, illa quoque fragmenta attingere, quae in parte vitae Euripidis leguntur, quam Rossi olus in Diario eruditorum Gallico a I 832. m. Aprili ex libro inanuscripto edidit. Repetierunt eam vitae partem G. Dindorsius in Annalium philolog. ct paedagog. supplementis Vol. I. lasc. IV. p. 539. seq. et Melchorus in Musei phidolo et Rhenanivol. I. lase. II. li. 297. seqq. In ea leguntur haec,
210쪽
φά2aει κενὸν τόξευφου κcia κακῶς λέγει αῖ δ' ιγ ἀμείνους αρσενων, ἐγω λεγω. In Aristophanis versibus codex: λισι τῶν ἄριστε καὶ μελάντατε, οὐ δἰ συνεζης. Dimiorsuis et v elcherus scripserunt συ δἐ α νεοῦ ς. Welckero, nec dubium quin soli, suλύντατε alludere ad μευοδίαν videbatur. T λάντατε Seidlero hos versus legenti in mentem veniebat; et videtur ille recte coniecisse. In Euripidis fragmento Velcherus it αλλει se correxisse ait: scilicet scripsit ἰάλλει, synlaesin litterarum ire apud tragicos haud raram esse dicens. Nescio quos illos tragicos dicat. Sincerissimam esse codicis scripturam vel illud in Bacchis docere potuerat v. 785. πελτας δ' ἴσοι πάλIoum καὶ τυριον χερὶ et γάλλουσι νευρας. Eadem in vitao Euripidis parte eo loco, quo excipit partem eam, quae ex Mediolanensi codice adiecta est Elmsteti editioni Baccharum, haec Ieguntur: uroυaι δἰ καὶ II ποκλεα ἀκουσαντα δH Dελε Drx σε, agro V 1 ἐν ἔαπιλ ταια; et proι πορφυ90 Προελίλεῖν, et qν δἐ χορυν καὶ τους omnὰς ἀστεφανωroυς εἰ γαγειν, ἐν Tin Προαγωνι, καὶ δακρυσο τὸν δῆυον ' . Omisit ἀστεφανωrους Welcherus vel sua vel typothetae negligentia. Illa, i τοι πορφυρον deleri volebat Rossignotus r.ego quidem vel ἰλοι ἀπορνυρω, vel quod nescio unpraestet, ἀροὶ πορφυρου scribendum arbitror. Idemn signotus scribietvoluit ἐκ τευ ἀγῶνι, quod I lckeriis
'ὶ Valde prababilis est F. V. Friirachii suspicio, eni videtur Euripides cum Aeschylo esse eommutatus: nam haud veri simile esse, Euripide mortuo Sophoclem in extrema senectute sabulam docuisse, idque eo incredibilius esse, quod brevissimo spatio post Euripidem Et quo sortasse vix nuntius de obitu eius ex Macedonia Pervenisset, mortuus sit Sophocles: de qua re disseruisse Boe-ctatum in iis quae de tragicis seripsit p. 209. seqq. et Ritacesium in eommentatione de Agathone e. 6.