장음표시 사용
231쪽
etiam vendendae maiore pretio picturae, quae eX sententia successisset, opportunitatem. 9uare quum peritissimi quique pictores tabulas pingere mallent, sere his tabulis potius templa deorum alia sne publica aedilieta esse ornata, quam minus claris artificibus ad pingendum commis-I7sos parietes, facile quis adducatur ut credat: sed ex eo non sequitur, ut id semper et ubique sit factum, neque ut pictores, quorum tabulae laudabantur, non aliqnandoctiam parietes pinxerint. Deinde vero qui potuit Plinius dicere nullam in Apellis tectoriis picturam fuisse, si tum non pingebantur omnino tectoria Z Putet enim laudari ab eo Apellem, quod, quum pieta habere potuerit, nudissuerit contentus. 9uodsi omnis ista Plinii querimonia haec duo tantum continet, nobilissimos pictores claritudinem suum adeptos esse tabulis, parietes autem linagini- bus oppidorum, nemorum, aliarumque huiusmodi rerum opplere Augusti demum aetate esse institutum e censendus est picturam in tectorio ut minus relebratam sere praeteriisse, sed tamen ut meritam laudem impertiret pictori illi templi Ardeatis, de quo est supra dictum, cuius pieturas ipso-vidit et admiratus est maximopere. Aegre sane serimus, quod qui plurimas in Graecia pieturas vidit Pausanias, quum in statuis plerumque exSqua materia saetae sint indicet, de picturis nusquam ita loquitur,' iit satis utrum in tabulis an in tectorio fuerint appareat. . Nam semel tantum diserto tabulam nominat, IIII. 37, 2. ἐν ili τῆ στοα τῆ παρα τῆ . σε G Ποίμνὶ Τιετρο υ Ici V τυπωι -πιναχ ιυν εσει γεrecisis ενον ἔχονατα ἐς τὴν τελst M. Sic codex Mosc. Impressi libri γεγραnuiso, ni dubitari possit, an pictura fuerit. Plerumque neutram
in partem quidquam indicii facit, γρωραέ εἰσι dicens, vel γεγραπιοι, vel Oικηυά ἐστι γραψ ὰς ἐχον, et quae sunt aliae huiusmodi Incutiones: ut I. I, 2. 3. 3, 3. 4. 5. I 5, I. I7, 2. I 8, I. 9. 20, 3. 2I, 2. 4. 22, 6. 37, 1. U. 3, 3. 7, 3. 27, 3. IV. 36, 2. V. II, 2. 5. VI. 6, II. 25, 4. VII. 22, G. 25, I 3. VIII. 0, 8. II, 3. 47, 2. m. 4, 2. I 5, 5. 22, 3. 35, 6. 7. X. 25, I. 26, 6.
232쪽
38, 6. Nec plus Iutis est, ubi paullo distinctius Ioqvi
dem potest inter γραφὴν ἐaὶ το oi et inὶ τοίχου hoc
intereSse, qu0d, quum dativus proprie locum cui quid trulatum est, genii ixus antem locum in quo quid est signi- seet, .i γραφαὶ ἐΠὶ του o sint, quae in tabulis affixae sint parieti, inὶ τοίχου.autem, quae sint in ipso pariete I 8 pictae,.sicut si ιια in cisa Moς saepe et ab Aeschrioin Septem ad Thebas, et ab aliis dictum est, et illa apud ipsum Pausaniani, in quibus non intelligi tabulas patet, V. II, 2. de solio Iovis: κοὶ p0α τε ἐn αυτ
et VII. 22, 6. ἐnὶ τώις γραφαις, es εἰ sιν ἐπὶ του ταφου. Sed tamen huic distinctioni nihil tribuendum esse quum res ipsa docet, quia et parieti affixa pictura recte dici potest in pariete esse, et quae picta est in pariete, illata in eum esse ab eo qui pinxit; tum multa
illa exempla ostendunt, in quibus etiam, statuae aliaque signa imposita basi suae tum dativo tum genitivo signiscantur, non quod vis eadem sit dativi et genitivi, sed quod utrumque recte dicitur. Itaque quum nusquam di serte indicet Pausanias, utruin in tubulis suerint quas vidit picturas an in tectoriis, dubitari sane putest, loquaturne ita propterea, quod nullae non essent in tabulis,
an, quae maxime memorabilia quoque in loco invenisset describens, solam praestantiam spectaverit picturarum.
Et hoc mihi quidem multo videtur probabilius. Nam si quaeriinus, quid per ipsam rei naturam sit veri simillimum, vix poterit dubitari, quin tabularum insertione prior fuerit ipsorum pictura parietum. Vuamquam hoc argumento non utar, quia ex primis rudimentis non licet de UERII. OP. V. A P
233쪽
DE VETERUM GRAECOR vuprogressibus artis iudieare. Sed alia sunt, quae handlevem parietum ab antiquis in Graecia artificibus piet rum suspicionem sutiant. Ac nescio qui factum sit, ut memorabile ex eo genero exemplum Graecae artis apud ipsum Plinium non suerit a viris doctis ad hanc disputationem adhibitum. Nam is XXXV . 49. postquam ostendit diuturnissimos esso parietes latericius, exstructaque iis esse apud Graecos et publica Opera et domos regias,sie scribit: Luce emo no quidem excisum later Asparietibus Opus tectoriam, Propter excellentiam piaturae Ugneis formis inclusum, Romam depor tarero G aedilitate ad comitium eaeornandram Murena et I sero. quum opus per se mirum eSset, translatum tamen magis mirabantur. Non explicat quidem quid eo in tectorio pictum fuerit, sed vix credi potest tanta cura illud opus Iloniam esse deportatum, si nihil nisi ornamentorum lusus imbuisset. Praeterea, nisi fullor, etiam apud Pausaniam vestigia deprehendi licet picii tectorii. Nam si Ruchetius ipse, ut supra dictum est, quam Pausetinias in quodam sepulcro memorat citi υ- .d ὰν rore Isii , in ieetorio pictam fuisse iudicat, ea raussa, 10quod talis alictura facilius vanescat quam quae facta est in tabular id quod etiam Plinius indicare videtur, quum se templorum Λrdeatis et Lanuvini picturas tam longo aevo veluti recentes demirutum scribit: certo, si qnae alia vanescentis picturae exempla inveniuntur, haec quoquo tectorium pictum prodere erunt censenda. Non utar his, quae de porticu olympiaca refert Pausanias V. 21, II. Πρῖ τῆς ποικιλ)ὶς Groας κολονυεννὶς ore ησαν ἐπὶ τῶν τοίχων γραφαὶ το araci P: quod incertum est, parietum picturas delitas, an demptas tabulas dicat. Sed apertum est hoc testimonium, X. 38, 9. de templo quodam Dianae: r γαναὶ λ ἐπὶ των τοίχων ἐξίε οἱ τενοῦσαν Unὐ Tos χρονου καὶ οιδὸν εra ἐλείπετο ἐς θέαναυHiῖν. Aliud exemplum invenitur I. 22, 6. quem locum mendis liberatum sic scribendum interpungendum- 2. que puto: ἔστι δἐ ἐν αρι Dε γα etων Πρon υλαίων οἴ- κζuta ἐχον γραφας, οaυσαις γε ιιὴ καθεσrηκεν ὁ
234쪽
cta: in qua opinione cum aliis Boettigernin suisse video p. 200. seq. Numa Pol3gnoti quas dixit Pansanias Achillis in Serro et Vlixis ad Nausi am accedentis ita gines, non suerunt partes illius pieturae, quam in sacello isto ad prop3laea ab se visam describit, sed aliae, quarum, de Humero loquens, obiter mentionem inseruit. Miuqui statim ab initio dixisset osequα γραφὰς ἔχον Πολυγνωτου. Atque alius pictoris opus explicari oste dunt etiam quae postrema 'le Alcibiade, Perseo, Musam,20 tum quae de puero urceos gestante et Tiniaenetii Iuctatore adiecit. Illius autem ignoti artificis picturae pars evanuerat vetustater et quidem quae non amplius dispici poterant, Diomedes erant et Vlixes, alter Palladium, auter' artum Philoctetae anserens. Ideo Pansanias non, utΤ de exstanto adhuc pictura semper, ἔστι, sed δεν dicit.
235쪽
Seilitet a demonstratore acceperat, quid istio pittam' suisset.-Videtur his tertium addi posse exemplum, I. II, 3. ubi de templo Thesei.scribit: του δε τριτου
. ea referre potuerit Pausanias, fidem habuit Silli us. At hoc dicit Pausanias, qui subulam ad quam spectet ista pictura non cognitam habeant, iis obscurum esse quid pinxerit Mico, quod usquid fortasse vetustate perierit, aliquid etiam ab ipso pict0re non sit depictum. Sed, quae supererant vidiisse Pausaniam ex eo apparet, quod deinde exponit eam sabulum, quam illa pictura non t
Apparet ex his exemplis, si vanescens pictura indicio est pictam esse in pariete, non posse' ubiudicari ab antiqua Graecia artem usumque tectoria pingendi. Atque etiam si quis,tabularum quoque colores Senescere et vetustate exstingui ostenderit, quamquam id non est veri simile, ad illa, ex quibus supra de parietum pietura eoni steturam serimus, hoc aeeedit non levissimum argumentum, quud, quum Etruscorum monumenta peranti
quum id inventum esse prodant, mirum ac pene incredibile esset, si hoc genus pingendi intentatum sivisset sol- Iers industria Graecorum, qui quum rudem accepissent artem pingendi, ita eam excoluerunt, ut ullas gentes superaverint omnes. 9uin illi si non pinxissent parietes, certe, eredo, memoratum ulicubi legeremus, a quo primum et
. . 'pud quos pingi parietes esset institutum. Nam Ludium istum, qui Augusti aevo primus topiarii operis pictura parietes ornavit, aperte Plinius non parietes primum, sed res istas in parietibus pinxisse dixit. Invenient sortasse alii, qui in legendis antiquis scriptoribus ad has res attendere voluerint, quod certiora quam quae mihi nunc in promptu erant indicia in alterutram pase tem praebeat. Rochello utique magna habenda est gra-
236쪽
- . tia, quod egregia illa et mestae eraditionIs plena di sertatione hanc quaestionem Ita tractavit, ut quaereret. lucem potius, quam, quod quidam lacere amant, ince . . diο- . M
237쪽
Lycophronia Alexandra. Ad indem codd.MSS. recensuit, parvsrasta μeditam, scholiamMora taerita et sirices Mevpletos os adriduM rotis Bachmunnus. POL L. L*8Me, sumptiabus HArse g. I 830. XLVI. et 626. pp. s. Quod dudum desiderabatur, ut tragoediae Lycophronis, quae salis mira quid in nec lectu iucunda, sed tamen plena est et sabulis reconditioribus et rarioribus vorabulis, ea adhiberetur artis eriticae opera, quam haec tempora p0stulant, id tandem incredibili diligentia L. Bachmanni effectum est, qui hoc libro sic est de Ilacophrone. meritus, ut magna ei a philologis eratia debeatur. Sebastiani qnam levis et negligens opera suerit, elisi non ignotum erat, nunc sedula Bachmanni cura monstravit apertissime. Is quinquo et viginti uqus est codicibus, quorum plerosque ipso inspexit. Ex iis duos, qui secus decimi sunt, ante Τκelgam scriptos esse patet ; alii qnatisor sunt tertii decimi seculi; caeteri XIX. recentiores quidem, sed aliqui eorum bonis ex sontibus derivati. Eos codices Bachmannus descripsit in praes
Germantee seripta edita est haee eensura in diurnia litterariis Lipsiensibus a. 1831. m. Martio n. M. M. b Di
238쪽
DR BACH ANNI EDIT. LYCOPHR. 23Ilione, et primo quidem undecim codices Parisinos, nota tos litteris A ta in quibus codex A omnium et untiquissimus et optimus est. Sequuntur tres libri Neapolitani , quorum usus quum editori paucos modo dies con- esSus esset, potissimus tantum maximeque memorabiles discrepantias ex iis enotavit. Deinde rudex uticanus. Tum quattuor Vinduimnenses, tres I it bergens s , unus
Ciae is, item Palatinus, et Rehiligerianus. Ad hos XXV. libros accedunt duo Polleriani. illique quibus Sebastianus
est usus. Liui quoniam eos incredibili levitate contulit, consultius duxit Bachmannus, in adnutationibus textui subiecti nullam istarum lectionum rationem habere, sed totam illum collectionem una cum Potteriana separatim tamquam appendicem addere. Inter eos codices eminet seculi decimi liber bibliothecae Vaticanae n. 1307. -- ius collatio scholiorumque antiquorum, quae eo in codice sunt promissa Bachmanno est. Uuodsi aetatem huius libri virtus aequus, aliquantum ex eo lucri sperari poterit. Editionis Bachmanniae volumen primum post praesationem continet inroriri P, Reichardi synopsin argumenti Cassandrae, indicem notarum quibus rudices a Baehinanno collati signiscantur, et ex quibus scholia minora Sunt
edita; deinde epigramma Lutinum ad lectorem. Tum aequitur tragoedia, subiectis adnotationibus criticis, in quibus simul seripturae diversitates indicantur; sub his autem scholia illa minora, additis ubique librorum e quibus petita sunt notationibus: quod valde laudandum. I ο-
nutentu PSt enim bene gnarum esse editorem osticii eritici, siquidem de scholiis et glossis saepe non potest recto iudicari nisi cognita textus ad quam pertinent lectio-De. Sequitur p. 295 - 330. paraphrasis, subiecta diversitate scripturae; tum p. 341-452. et se fas lectionis a Io. Postero et Leop. Sebastiano couecta cum annota sene editoris. Inde versio metrica Ios. Sculi- geri additis discrepantiis primae editionis, p. 453-504. Postremo quinque indices, primus, plano illa novus Buln-rnaque diligentia factus, omnium verborum LImphronis,
239쪽
ubique integras locutiones, ni par est, continens; secundus rern in imi hologicarum et historicarum; tertius geomaphicus; quartus Graecitatis in adnutationibus et sch liis; quintus denique scriptorum citatorum. Aecedunt duo solia, in quibus addenda asseruntur et quaedam corrigenda. Materiam lianc commodius putamus distribui potuisse. Νam cuiuisis libri molestior usus est, Si, quae ud unum locum pertinent, diversis ex locis conquirenda sunt. EtLIcophron vel maxime talis est, quein quis haud facile sine explicationibus legere possit, quoniam vix fieri potest, ut insolita illa nomina et inusitata vocabula, quibus plenus est, ita memoria teneantur, ut statim appareat de qua re et quid dicat. 9uocirca melius consultum Iectoribus esset, si sub textu paraphrasis et scholia posita es ent, adnotationes criticae autem sabiectis Sebastiani lectionibus alio volumine continerentur, quo lector du bus voluminibus simul omnia, quibus quoque loco opus esset, ante oculos haberet. Deinde desideramus disse
lationem, qua de LIcophrone ipso, de tragoedia eius,
de regulis, quas in dictione et metris sequutus est, maximeque de conditione, qua carmen eius ad nos per enit, exponatur. Dictum est qui dein de qnibusdam liarum rerum hic illic in adnotationibus, sed tamen his ad capita
quaedam revocatis nonnulla, quae separatim considerata minus patescunt, maiore cum lanctu tractari potuisse existimamus. Multitudo codicum indicio est, valde lectit tam aliquando fuisse Meophronem. ψuod quibus scriptoribus contigit, in iis, praesertim si obscuriores sunt,
non rara esse solsent glossemata atque inherpolationes.
Cuius generis vestigia quum apud LIcophronem quoquo deprehendantur, non modo non incredibile, sed potius, secundum veterum retentiorninque observationes, in primis ad v. I 229. satis veri simile est, aliena in carmine illo ditamenta inesse, quae, si possint, seeerni ab eo debeant. Huiusmodi igitur observationes si in unum locum congeruntur diligenterque expenduntur, signa nonnulla L
240쪽
inveniri possunt, quae ali in id momenti ad criticam tractationem liabeant: id quod infra apparebit. Sed ut ad hoc ipsum, emendationem tragoediae di-
eo, adnotationesque accedamus, in quibus eonstitutae lectiopis ratio redditur, non solum incredibilis illa atquo accuratissima diligentia laudanda est. qua tam inlinita copia scripturarum collecta, ordinata, iudicula est, Sed prac- dicanda etiam magnopere moderatio et circumspectio in usu iam ampli instrumenti. Ac vel praelatio documento est, quam curiose eodices inter se comparati, singuloruinque pretium et xii iures notatae sint. 9uo in genere si aliquando aliquid neglectum est, sarile excusationem leve peccatum in tanta copia scripturarum inveniet, ut quum p. XVI. Sedecim exempla omissimum, quae tamen sero paucarum litterarum sunt, in cod. Paris. I. memorantur, sed in adnotationibus ad v. 14. 58. 69. I 25. 158. 207. nihil eiusmodi adnotatum est: quod contra non allata est in sedeci in illis magna duorum dimidiatorum versuum omissio v. 680. In adnotationibns Bachmannus non solum attulit scripturae diversitates, sed etiam, plerumque paucis verbis, diiudicavit, saepe aut in etiam explicatius suam sententiam, et sere resutato Militero vel Sebastiano, exposuit. Vuod ad Mithoum attinet, virum sciuila regenda maximam merito laudem adeptum, qui se ad Lγcophronem iam senex nec recentio ruin philologiae progressuum notitia satis instructus contulemat, huius parum probabiles coniecturae sere vel silentio praeter mitti, vel paucis verbis reiici poterunt. Praeter a magna diligentia quae ulli scriptores ex Lycophronis tragoedia attulerunt, a Inutavit Bachmanniis: miramur tatuen, quod
praeteriit Elymologicnm LGudianum, in quo Lycophron,
atque aliquoties cum aliqua diversitate scripturae, memoratur his locis: v. 20. p. 130, 13. 442, 37. v. 23.
p. 200, I 6. v. I 3I. p. 302, 36. v. 295. 296. p. 35 I, I9. v. 338. p. 470, 21. v. 605. p. 290. 4. V. 772. p. 498, 49. v. II 65. p. 586, 30. v. I 26 . p. 429, 28. v. I 385-1387. p. 302, 47. Aliquando aliquid obscuritatis in discrepantia scriptu-