장음표시 사용
241쪽
rae deprehendimus, ut ud v. 15. ubi non indicatum est, quo modo eod. . ind. III. et ed. Isas. I. versus transpositos habeant; item v. 709. Non raro accumuiue se ctuosaeque immixtae sunt disputati0nes de rebus erammaticis, ut de cΤιστος et dimismet qua in syniaeSi quae ossensio inesse videtur Bachmanno, ea tollitur, si reputamus, ἄωτος in αιστος contructum vix uliter quatit ut diphthongus audiretur pronlinciatum PSSe, et non ut αι, quemadmodum in ullis vocabulis, Ne sonaret: quapropter u cenius 'noque rectius priori quam ulteri vocali adscribi videtur; deinde ad v. 247. do οιο genitivo, ubi etiam tio ex x. 848. addi potuerat; ud v. 268.,do λευρος, ubi corrigitur explicatio uil v. I 59. proposita; adv. 285. de adverbiis in ra desinentibus, ubi tamen editorem. et Stu i dissertatio, repetita illa in eius, Opusculis, et ultorum recentiorum Obser ationes latuere; tav. 461. de Διοὶς, quae scriptura in corrigendis verbo tantum praeserturculieri αείτης; ad v. 546. de αλις et αυλς; ud v. 577. de productione vocalis brevis in fine vostis ante consonam duplicem; ad v. 959. de omissione augmenti, ubi numerus versus 88 in 85 mutandus, addendusque est versus I 026;'aliis autem in Iocis de accentibus. Vuamquam est ubi vitiosos accentus servalos inveniatuns: 278. 279. . dii; Πι et ρί Ραι pro δυναι et v. 462. φλυ , qui iumen typothetae error videtur, quum v. 486. recter Scriptum sit, tur DP: v. 700.et 822. ἰyoni , etsi codd. nonnulli irecte scriptum αἴθραν exhibent; v. 725 iis ις pro Λυρις; v. 80 I.
ποε pro πυτ . Perperam unastrophen passum ἁνra v. s5. Bacti mannus ipso ud v. 305. retruriavit: tametsi fortasse grammatici hanc unaestrophen reiecerunt, ipsis antiquis etiam trium morarum praepositiones retracto accentu pronuntiantibus, sicut cives et oli , quod inepta subtilitate improbarunt grammatici. Alia peccata, ut do-μηscirs V. 48. /ιοσυνος v. 433. ad v. 719. et I 432.
torrecta sunt. De quurumdam vocuin scriptura nescio an mutaturus ollin suam sententiam sit nachmannus.
Sio v. I 53. 'Eρινυς, quae scriptura, de qua utibi diu
242쪽
omendatio vitii sola librariorum negligen-mns, valde probabilis est, simpliciter ut vitiosa'repudi tur, etsi eain in uno Porum locorum, in quibus apud Lycophronem exstat, omnes codices tuentur. Addimus his Io νοῖσαν v. 870. pro IOPOυGΠαν, de quo ad v. I 286. exiuisitum, pro ictit in . A quod nomen, Miruti caetera similiter formata, disertis grammaticorum testimoniis per duo a et pronian iubatur et scriboliatur. In his et similibus geminationibus non constitit sibi Bachmannus: quamquam' id aequius serendum, quoniam haec. res adhuc longam exspectat accuratamque explicationem. Sed νων Duoν v. I 26. ad quod nulla adnotata est scripturae diversitus, etiam contra libros In tro iubente in νωνυμνον erat mutandum. In lininsmodi rebus rodicum nulla auctoritas est, et, quamvis laudandus
sit Bathmannus, quod seripturam non X roni tura mutare propositum hul, uit, tamen, ubi tam ex identer patet quid verum sit,tia nati non erat reprehensioni obnoxia. IIis praemissis de singulorum locorum iractatione dicemus. Et gaudemus sane, quod editor, eximia diligentia scripturius tum pro praestantia rudicum tum. pro sententiae ratione ponderavii. quaeque 1 Pl meliora vel ce itura essent in ordinem recepit: sed in scriptore, qualis LIcophron est, qui non constanter unam dialectuali se quitur, Red ubique rara, obsoleta, inusitata, certurum locorum propria ex abditissimis atque ignotissimis sontibus comportat, tantaque in copia diversarnm Scripturarum, etiam post diligentissimam curam relinqui necesse est quae dubia videantur, vel denuo considerata aliquid emendationis admittant. Vnaro et ut, editore meritissimo et a lectoribus nostris maiorem nos gratiam inituros putamus si ea potius , de qnibuti dissentimus, quum nun nulla de multis illis, de quibus nemo non sentietur
V. 2. 515. II 4. vellemus ex cod. Par. A. quem ipse Bachmannus caeteris praeser ndum renset, pro ακρης receptum, quum codex illo etiam v. 515. et
243쪽
714. enm pleHsqne aliis codd. ἄκρας praebeat,a sicut alibi ακραν accusativum Baetimannus servavit. V. 18. in his verbis, ἐν κοἰrrist, τῆς mVλὶς πελας, etsi nec Iibri discrepant, et eadem apud Draconem Stratonicensem scriptura est, tamen pravus articulus ita, ut sermonis lex postulat, in χαις debebat mutari. V. 22. interpunctum est: αἱ δε παρθενοκτονον λειν ἰουλοπε ι λινον ευῶΠες GΠύθαις, πιλαργ Ora απες αἱ Φαλακραῖαι κυραι. . At sic distincta oratione articulus ante πελαρ χρωτες ponendus erate quare post πελαργοχρωrες , qu0d tum θεῖνονxconiungenduin est, distingui oportebat. V. 51. non assentimur Bachmanno, contra pleros-
que libros, in quibus est Par.bA. τὸν ' δην δεςιουμε νον πάλαι scribenti, idque participium cuin quibusdam antiquis interpretibus de Hercule pro χειρωσήφυιον dictum putanti. Nam nec defendi haec interpretatios potest, nisi perquam artificiosa explicatione adhibita, nec
praesenti lac locus est. V. 93. ne consensu quidem omnium librorum adducimur, ut scripsisse L cophronem credamus ως προ I9ε καλλους τυν θυαγοί ην τρι πλεις. Nam non modo articulus, quem paraphrasis quoque omii- st, hic addi non potuit, sed ne τρm ις quidem tam nude positum esse credibile est, ut tres deae, quas Paris iudicaverit, significarentur. Certo hic vel articulus a glossatore adscriptus mala, quae necessaria vox est, ex- liit, vel imperitus aliquis metricus, cui in unam syli contractum θεαις osse ui esset, male versum constituit. .
V. 153. epitheta Cereris non debebant virgulis separari, quod nsui qumn aliorum poetarum tum Lycophr . nis repugnat. Id dictum volumus etiam de aliis locis, ut de v. 537. V. I54. sine dubitatione praeserendum erat, quod
244쪽
Εtymologicum magnum et antiqua seliosa servarunt φα-ρm pro lectione Oinniuin codicum τά ρφ. Νam non solum auctores haec'scriptura multo antiquiores habet, sed necessaria est etiam sententiae caussa, quia τήφεμ metapho rice de voragine dictum et inutile est adiecto τυμβευ- scit, et nimis longe quaesitum ac durum. Aperie istud et a pio ex Sophoclis laeo, quem imitatus est scriptor, natum,.sive quod eum librarius aliquis in inente habebat, . sive quod adscripserat glossator. Praeterea /Hστυλαj ἐλυμεθευσεν non prorsus menda vacat,is sed versus hic monstrantibus libris nonnullis sic scribendus: d. ἄσαοκα OGTυλασα ΤυMφυσεν cyc ρρο,
poetica, ut scholiastam audire ideamur. Aeque prava est trium codicum seriptura καὶ ταῶς. Neutrum, ut nobis videtur, ab Lycophrone prosectum est, sed periit, quod ille posuerat, verbum. Fortasse tale quid posuerat: νωμά ιν Onλaις υρπινναν ' μυίαις Isti κ. Nam qneiu hodie habemus textum carminis haud parum a prisca eius forma diversum esse, aliquot exemplis intra apparebit: V. I 84. servavit melim nus χερνί ουσιν, de quo verbo in adnotatione scribit: χερνιμ αντες Par. A. et t.'I307. duo antiquissimi Odsces, quibuscum, ut fere 3emper, consentis Paraphrasis Vat ans, σφαγιάσαντες exhibens. Memorab iis sane lectionis raristas, tacet eis ferenda, nisi statueris, Lycophronem, quo imperitior esset sensus, consuiato orationis filum abrupisse. Rectissime Iibri illi χερνίφαντες, eratque recipiendum. Non abrupta est
245쪽
V. 255. nescio an LScoptiron n0n αἰθερος κυρουσα νζνωους εδρας, . 'sed κυρουσα. seripserit ex Homero καί ἡα μελάθρου κυρε κήοχὶ in lirinno Cereris v. 188. V. 261. non coactus suisset Bachmannus, ni rommixtas esse metaphoras censeret, si virgula post διαγράμ. 'in Sublata χευσον non pro substantivo, sed pro adie-etivo habuisset, quod, ut det γε ς apud Il0merum, et ημη Iiluid Pindarum, de aethero dictum est. Nam his verbis, . . . .. Πrεοοι u χερρον alii ος διογρατωκι τυπωr 3 Tostuαν αγκυDI l ασει, nihil aliud quam orbem designat, quem vacuo in aethere aquila describit. V. 295. iiii inia reprehenditur Mi illerus, quod ueru- sati os cum πηδωνrες construi volebat, quod Bach- Inannus nullo pacto seri posse existimat. Νobis id potius plano necessarium videtur, constructioque eadem, quae apud Sophoclem in Λiace v. 30. πηδῶν Πεδία. Sermo est de Graecis, quorum naves incendit Hectore ἄφλαστα καὶ κορυ ιβα καὶ κυηῶν θρονους Πυκνοὶ κυβιωνητῆρες ἐς ε φωλίων NUωνΣες, Huαρουσιν δειχιαν κονιμ. Iain supra vidimus, antiquiores quasdam, quam codices sunt, exstitisse scripturas. Quod si v. 298. Ie- musa Πολλους V αριστεις πραπολειά θ' Ἐλλα Gu. ιιῆ φεροντας, καὶ σποραῖς ιυγκωuένους, αἱ σαὶ καταζανουσιν dulψιμον χερες,
246쪽
-- ω - τύ1ιφν ahιαάεις πατρος. i Doε pronomen non modo praeter necessitatem, Red ne recte quidem positum. Hinc videntur nubis, ut saepe, duae scripturae, οὐ et Ox, i. e. Orε, PSSe coni In tae.
Eam coniecturam nos quidem non dubitassemus recipere, siquidem sabulae non minus quam orationi consenta
V. 357. dicit Cassandra: iet xj ιος βιαίως ψασσα προς τοργου λεχ0ς γαυφαῖσιν Et rixiς olyaς ε υσ1ni ucit. V versus multum molestiae crearunt interpretibus. Bael mannus excusare studet iterationem eiusdem metaphorae, φαGoci et olνας. Verum vix credi potest, ita loquutum esse L7cophronem. Par. A. habet γνωραῖσιν αρπαις, quod scitoliastes recte per ἐπικα unhσι δρεπάναις interpretatur: aduncos ungues intelligit. Et δρπαις eaeteri quoque codices sero omnes habent. 9uod si ri cupαισιν π αις recipimus, Ineminimusque οἰνας etiam idem quod
247쪽
vox aceommodatissima est divinitus commotae Cassandrae: omni ex parte et sententiam et oratiunem aptam
Aliud exemplum, quo intelligitur omnes eodices a vera et veteri scriptura recedere, invenitur in versibus 373. 374. 'Oφελτα καὶ μυχουρε χοιραδων Ζαραξ, σπιλοι τε καὶ T λυχάτα καὶ τραχυς ωδων.
Iniuria vituperat Bathmunnus Sieplianum Bygantinum, qui, quum seriberet: Tρυχαι, Πους Εὐβοίας. Λυκοφρων ulra λαοπς, Thraciντα καλεῖ. TO εθ νικον Tρυ- χευς' τοῖ δε Tρυχαντος 'υχάροιος, non inspexerit Lycophronem, nisi sorte epitomator verba eius corruperit. At sane Stephantis accusativum Tot χανι α hic in venerat. Id ita esse, locus ipse ostendit. Nam plano ineptus suisset poeta, si hic, ubi certa loca nominatim et memorat et debet memorare, incertum illud σπίλοι sic nude posuisset. .Ιmino scripsit: . σπίλοι δε καὶ Tρυχανrα κοὶ τραχυς πέδων. Id si reputasset Baetim annus, neque hic neque alibi et in addendis ad x. 850. graviter reprehendisset Stephanum, Sed recepisset potius etiam v. 593. 850. II 49. I 309. 1390. lectiones ab hoc scriptore oblatus. V. 420. non debebat Bachmannus assentiri Eustathio, qui, quod duo versus, ulter σπελ&ς, alter λίπας iusne habent, more suo lusum in litteris rimatus est, de quo non cogitavit Lycophron. V. 425. Bachmanno visus est poeta singulari an-dacia pro 'Aλεντος, quod pauci libri habent, Doricam
genitivi formam 'Aλεοα posuisse: χαυνῖκας συκ απιυλν 'mora ποτων. Id nos quidem eo minus credibile esse iudicamus, quod sic illud nomen etiam mensuram, de qua nihil dixit Bachmannus, insolitam habiturum esset. Nam brevis est prima syllaba. Hic quoque existimamus veram scripturam antiquo errore ex codicibus expulsam esse:
248쪽
Similem transpositionem infra videbimus r atque aliis quoque locis ipsi inter se codires in ordine verborum diis crepant, ut v. 49. 574. I 20 . . Contra non ossemus ausi v. 443. ex uno codice ἄυβρως pro GDβρυς, quod in caeteris omnibus est, recipere. Fortasse hane sormam L3cophron ab epico alia quo ex αλίβορος contractam accepit. V. 505. 506. de Dioscuris dicitur ων ὀσσακου στροβιλος εντετu Πενος κορσην σκεπασει ἡ υιια φοινιου δορος. Veremur ut laturum ex σκε παν habeat a productum: verum, ut hoc mittamus, omnino quid hic latum opus sit, non apparet, quum nihil nisi usitatus Ledae filiorum vestitiis describatur. Quare Lycophr0nem, σκεπαζει Acmpsisse credim . V. 525. στερξαι in his, ODκ a V ἔν λι-ρ αρκε- σειε στερξοα βαρεῖαν ἐυβολὴν ἐαιστηχίαν, non potest defendi. 9uod Baehmanno videtur, - hoc verbum ubique adhiberi posse, ubi firma quaedam animi voluntas ac perseverentia exprimatur, ea non ipsius verbi potestas est, quod nihil nisi contentum esse, acquiescere aisquare significat, sed consequitur ex iis rebus, de quibus quoque Ioco sermo est. Hic quidem non dubitandum quin Can-terns rectissime restituerit commutari cum illo solitum GTεςαι i cuius aperta explicatio est inouεῖναι, quod habet paraphrasiS. V. 538. Ορ ιην pro Oρ9ύγην scribendum coniecerunt, recte, ut videtur, si quidem 'Oρθάνης brevem habet mediam, quod etsi non apparet ex loco Platonis apud Athenaeum X. p. 441. F. tamen veri simile est. Sed quod Bachmannus dicit: quo certius est, Lycophronem si isse pariter atque GPinaeisse rocabula,
Ni rerborum sensum Obscuraret, eo cauisori debemus uti Grioso, id eo minus in hunc locum cadit, quod iniustalesso haec criminatio videtur. Composuit Lycophron vocabula, ut quiris alius poeta: at noxas plane-
249쪽
DE BACHMANNI que ignotas formas eerto non sivit, sed pleraque ex reconditis sontibus et genuum quarumdam usu petiit, et, si quid ipse ausus est, perraro nec nisi, termi nation hus verborum, sed observata analogia, aliquid novavit. Ita sortasse βοαγίδας v. 652. et αγαλμαetωMra v. 845. ab ipso facta voeabula sunt. V. 664. de Laestrygonibus navem Vlixis di gen
sic Bachmannus, postquam laso de s leuitate hians loci dixit, in quo Par. A. ἐς γο- ρ σκάφη praebet,
σκάφη autem etium Cig. Bas. I. et pro diversa Iecsono Pari C. L. habent, denique Par. L. recto cirραν, a quieseendum putat in emendatione, quam Schaeserus cum eo communicavit, ἐν τορνω, λ cocum sise circuitu portus. Omnino tum etiam σκανη recipiendum erat, quod dicere oblitus est Bachmannus. Nobis tamen haee emendatio non videtur verum assequuta esse, non solum quia τορνω perobscure de porta dictum esset, sed etiam quia non videmus quid facisndum sit σχοινω, quod sch siastes incredibili quodam modo interpretatur. Σκα ρη quidem certissime verum est, quum quia Homeri id narratio poscit, tum quia παντα sine substantivo ineptum esset: at etiam ευτορνω sanum est, modo cum σχοίνερ eoniungatur, tollul urque interpunctio post Ore q. Laestrygones dicit L cophron, qui orbem circlimsteterint, tamquam lanis circum adstrictus. Id eonfirmatur repetitione eiusdem imaginis v. 704. λίεινην τ Aoρνον διιπι ρναπηπ' ὀχω, ubi recte interpretatus est Bachma M.
μωλυ σαωσει ἐνίζα.Τypographi error est aecentus in μωλυ. Quod dicit Baehmannus, μωλυ apud Homerim ultima brevi esse,
250쪽
commune est Omnium, nec credi potest, contra analogiam ab Lycophrone productam esse eam sIllabam. Par. A. praebet uωλος, et scholiastes dicit, βοεύνη τις tec5λυς, ῆςτινος τὶ ἐίψα σαώσει. Hinc vix dubitari potest, quin ιιωλυς genuinum sit, formatum generis mutation
ex uia λυ. Etiam v. 686. ex eodem codice πεπιpιγων, quod Bachmannus ipse non spernendum iudicavit, pro nεsup δων erat reponendum.
V. 724. 725. male postius est articulus in his, ενθα λαβρος Ἱς γείτων ὁ Ααρις ερερεπονται ποτα. Videtur hoc quoque antiquum vitium esse, deleriqne aniculus debere. V. 750. κρωγρεπτους in omnibus HSS. est praeter Par. A. in quo κρεαγρευστους et Par. I. Vat. I 307. Pal. 40. in quibus κρεαγρεύτους. Hoc igitur considenter recipi debebat pro κρεαγραπτους, quae Canteri coni
ctura est ex ΤΣctetae explicatione capta. V. 8I2. non consentimus cum Baclimanno, qui optimorum librorum Scripturam . χω νυν τοσουτων θῖνα πι73ιάτων ΓΕ damnavit, recepitque τοσουτον, qu0d ἰδων epitheton ad κνα adiectuin postulare videatur, aptiusque hic labores Vlixis dicantur tagens malorum serias. Horam alterum latemur sine caussa dictum nobis videri, alterum autem . nec diversum et nullo pacto melius esse quam si dicitur tot malorum Ser X.
V. 83 I. tumulus Adonidis a Venere dessetus his
καὶ τὸν θεῶ κλαυσθεντα Taυαντος Τάφον- ι PMyι μουσοφθαρτον 'Morcp ξένη. Paraphrasis habeto Σχοινωι, Par. A. Σχοινιδι, tres alii codd. Σχοινῖδι, caeteri Σχοινία. Si, quod receptum est, Σχοινῖδι verum esset, plane inutile esset scholion cod. Par. Λ. Σχοινὶς δέ ἐστιν η ευθεια, euiusmo- . di quidem observationes etiam alibi, ut ad ri 65 I. et