장음표시 사용
251쪽
I 222. sed tamen non prorsus sine caussa adiectas videmus. At seboliastes.ille scripserat Moin ti, quo eo firmatur scriptura codicis Σχοινι δι , quae vel per se probabilis est. Prol' in Dry nnus codex ' υμεντει alius αρεr . Bucinnannus videtur hoc mirabile neque alibi repertum vocabulum snain d 1μης tu Elim. M. p. 436, 11. ex α9orhς' corruptum putumus pro cognomine I eneris habuisse. Id si ita est, male collocatum est 1 Ουσυνθαρτον. Scholiastae hic nihil nisi hariolari videntur. Iain esti neque an recte scriptum sit 'Aρενυμ . nec quid significet aut quis ita vocetur scimus, tamen quum propter positurum Verborum, tum quod veteres interpretes a Mario oecisum Adonidem narrant, multo veri similius videtur, 'Aρεκχαν rarum nomen Martis esse, derivatum fortasse ex ' in ης, ut coniungenda sint μουσοφθαρzOV' in ενrq, propter Musas caesum Maric
Non adducor, inquit Bachmannus, rustata Iecisens Ταμασσος apud Ptolemoctim, ut A. I. Tαμασ- .sιον contra omnes libros scribendum existimem.
Codicum multorum tractatione facile quis adduci potest, ut iis plus fidei habeat quam aequum est. Sed libero 'iudieanti non dubie praeserendum videbitur Tαμψσσιον, quoniam ex Tεμεσηὶ non potest nisi brevi media I μα- οῖς fieri, duplicationem litterae autem confirmat Irim σαν, positum v. I067. V. 874. 875. distincti sunt secundum paraphrasint κροκαι δε Μινυῶν ευλιπῆ στελγίσμαzατηρουσιν, αλμης Ουδε φοιβαύει κλυδων. At Homerica illa, αλμην ἀψοιιν ἀπολουσομαι et χροανίζετο ἄχμην, ostendunt αλειος eum praegressis verbia
252쪽
ωVr ἀκυκrων γομφίων λυροκrυπω. Bachmannus liunc posteriorem Iocum pro exemplo habet eligionis ι dativi, quod nullo neque emendandi neque λ- terpretandi artistas tolta queat. At nihil saeis est quam hane removere elisionem. MSS. partim λυροκτυπιο, partim λυροκτυπον, Par. A. eum aliis octo codicibus λυροκτυπιον, unus liber λυροκτυπνην. Sermo est de Philocteta, qui se arcu et sagittis Hercesis armaverit. Iam quam siαιβιy arii in i vel solum per se a eum significet, sagitta autem recte δράκων, Sicut ocρις in Aeschyli loco, quem ipse Baeti mannus attulit, dicatur, nihil amplius ad accusativi vindieationem opus est, quam ut participium mutatione accentus restituatur et
δρακοντ' ἀφυκτων γοιινίων λυροκτυπῶν. Meliore iure contendere poterat Bachmannus, in priore istorum Deorum nulla ratione tolli posse estium t. Verum etsi elisio hic' concedenda est, tamen duobus aliis vitiis laborat his locus, quorum uuum, levius illud qnidem,lioc est, quod Ἐλλην dativus non addito alio nomine aliquid duri atque obscuri habet, alterum autem idque gravius in eo est, quod AGDς loco plane inepto est positum. Rectius ini Dς et λεως sedes suas commutarent: ac magis etiam probandum esset, si demonstrari posset, duorum minus bonorum codicum scripturium Αίβης, cui proxima est tertii cuiusdam libri At δεος, novum esse formam, usurpatam pro ΑιβυκN. 9uamdiu uiatem de ea forma non constubit, pro vero habendum videtur, quum unus codex tiὰμ habeat: OTαν παλιιι υν ωρον ἄγραυλος λε VEλλην δρεςn νοσφίσας narρας Λίβυς. Sic noli solum verba recte collocata sunt, sed etiam Ελλην adiecto altero dativo duritie omni atque obstiaritato liberatur.
253쪽
DE BACHMANNlV. 952. ex melioribus et pluribus codd. receptum est Mouo υν. Sed quum novem libri et praeter eos pro diversa: lectione unus Aa υμέδων habeant, quae scriptura, etsi male, v. I 57. in Par. Λ. pro μυιιεδοντος invenitur; quuin lite apud Lycophronem non nisi unus, qui certus sit, sed ille inevitabilis anapaestus, Παρεινο- πην v. 720. exstet: veri similo est eum hic vel Aauεδων vel, ut codices illi habent, Atio ιεδων scripsisse,
ex quo veteres Ruimini L immentum secerer vid. Scaliger. ad Festum v. alumento. Ad versum qui statiin sequitur 953. nihil: Bachmannus dixit de aperto vitio metri: να-αις Iδωκε Φοι Polycraιανος κορας. Ita quum scribere Lycophron non potuerit, sed analogiae convenienter Ροι δαμναντος, ni Si DODOJauναίου, scripsisse vidcatur, hic quoque versus indicio est, non nimium tribuendum esse codicibus.
labent quidem ἐασει Par. Λ Κ. Vat. I 307. et paraphrasis: sed quum eaeteri codices ἐάση praebeant, sine dubitatione reponi debebat ἐάsαι, quia ἐασει adiectoia, soloecum DSt.
V. II 52. miramur, quod ad τί et adnotatum est: poeta primam huius rerbi syllabam se orum more produxit. Non apud epicos tantum, sed ubique ea syllaba Ionga est. Non magis quidquam de metri vitio adnotatum est ad v. II 57.
OrαV ακαρποις γυῖα συ/ιπλέςας φυτοῖς. Quo vitio monemur, ut vel ἀκάρποις pro explicatione alius vocabuli habendum sit, vel, quum paraphrastao et scholiastae explicatio αγρίοις satis bene Quin tiκαρποις Congruat, eamque vocem confirmet potius ut doctius positam, , quam Suspectam faciat, Oet αν et φυτοῖς locos suos commutare Oi2. bu Cooale
254쪽
oporteat. Credibile est numems adscriptos fuisse reor, quibus construendi Latio indicaretur: quos librarius aliquis ordinis notas esse putans, quo scribenda essent verba, iustuin ordinem mutavit. Certissime vero hic quoque versus ostendit, criticum ultra codicum fidein debere progredi. V. II 62. λα9ρεια κακκελευ9α ποππαλέμεναι.Bachmannus scribit: κἀκέλευθα Par. A. Non λ-
λευ9α) quaerebant: occultas semitas, quίbus clam prorepentes Trosam perrenirent. Sota Edis..Re h. recte κακκε λευίλα, reliquae κακκελευθα sine coronide. Itaque etiam codices praeter illum unum κακκέλευ habent. Scholiastes codicis Par. Λ. id quod in codice est agnosciti At si interpretationes considerasset Bachmannus, quos ex aliis duobus codicibus attulit, κατα οδους, κarα τὰς Oδους, non dubitasset quin vera esset caeteror i codicum et editionum scriptura, separatis ut hodie usitatum s)llabis, λαθραια κακ κε λευdM. V. II92. ad των 'Oφίωνος Θροναὶν adnotatum est, nno in codice ad is in 'Oψίωνος superscriptum esseo. Conferri iubetur Potteri adnotatio. At Potteras non de forma nominis disseruit, sed in locis ab eo allatis duorum scholiustarum, quibus addi possunt Homeri sch liastae ad Iliad. 11L1. 479. 'Oφίωνα seriptum legitur. Nihilo minus Lycophron censendus est 'Oφίονος scripsisse, inuin in Elimul. M. p. 47I, 5 I. πι- et ipίων inter se comparentur, testisque sit Ovidius Metam. XII. 245. primus Ophsens s Amycus. Credibile est epicos et 'ops νος et 'Oφίονος, ut Κρονίωνος et Κρονίονος dixisse, prout corriperent vel producerent ι. Ex quo sequitur iambicos versus sibi ' -- νος ut 'Eχίονος vindicare. V. I 353. Bachmannus edidit:
255쪽
Plerique codices ευ πνει eum leni spiritu'; nnus ευδυνε et, duo ἐνδυκω, quod ad sensum serri potest; Par. A. ἐνδαπιι. Iiaque sane facilis mutatio est ευ δανει. Ve bum alibi nuu usurpatum tuetur editor eomparatione aliorum sic formatorum verborum. Non fidimus tamen eius emendationi. Nam et nimis insolenter dictum ευδονει μυχον, et Vetustissimus ciam εν χλει, scitoliastesque eius et paraphrasis ἐνdicteti habent; alio autem in
codice explicatio tegitur ; in alio vero ἀθευ-
tit, κροπιεται. Et κcim DdM quidem sane pro Bachmanni sententia est: sed tamen quitinulla opinione praepedires istas seripturas utque explicationes consideret, facile intelligat nihil nisi hariolatos esse grammaticos, quumque - Hii corruptum ἐνδανει in ευδανει mutarent, alius id in ἐνδυνει vertisse, vitiumque proinde antiquius esse omnibus codicibus. Interpretatio ea, quae in paraphrasi δ' que antiquissimo codice est, maximo qnadrat in ἐκνυίει rnon contenderimus tamen, non postium fuisse aliud minus usitatum verbum.
dignum erat quod reciperetur. . Dicebamus supra, aliquantum snssidii ad emendationem comparari potuisse, si praemissa esset dissortatio, in qua st de conditione expositum esset, qua Lyrolibron, tragoedia ad nos pervenisset, et illa essent explicata, quae hic scriptor in dictione potissimum et metris sibi propria habet. nurum etsi quaedam tum attigimus obiter in iis, 'inae, hactentis attul vitis, placet tamen sente tiam nostram silain alia eaque non conteinnenda obServ sone confirmare. Videtur Lycophron hanc sibi severam legem scripsisse, ni pedes tris)llubos quantum posset exi 'taret. 9uare unapaestum non aliter quam in nomine pro- .prio, id ine semel tantum, invenimus, ubi prorsus enm pedem declinare non poterat, in nomine Παρθειν qu. 720. Non enim huc pertinet v. s30. Eadem Iege
256쪽
usurpavit tribractnm, qui in nominibns propriis invenitur v. 520. 680. 700. 874. 920. 1046. 1288. ad quao
exempla accedit, ut videtur, Aura α v. 930. et corrupta verba αλλοι πιελί ην v. 1027. Nam quum νελίτη media brevi sit, vera xidetur scriptura αλλοι δεμελίτην, quae in uno tantum codice exstat, et suit se lasset apud Stephanuin Bixantium in ' ρωνος. Iam ero praeter nomina propria tribractum deprehendimus ese iam in his versibus: ' - 263. κλαζων τ αμικτον στο ιατι 'γίστην βοην. 962. ἐαευξε λεκτροις ποταμος' si δε δαὴιονι.
460. ἐπει 3. εταξας φυλακα λαῖνου στετης. Non numeravimus in his v. 99 I. in quo pro ἱερείας ex aliquot eodicibus ἱρείας reeipiendum fuit. Quod si consideramus hos versus, primo permira est tanta eorunrpaucitas in carmine versuum 1474: quo factum est, ut memorabiles visi sint schesiastis, quod ad v. I 2I8. et I 469. adscripta indieant δάκτυλος et αν-αιοτος; deinde illud quoque animadversibne dignum, quod tribrachus nusquam in raris illis vocabulis eernitur, ex quibus cammen hoc composuit Lycophron, Sed in verbis communi bus atque usu quotidiano tritis. 9ua observatione suspectus fit pes ille simnt in omnibus istis versibus, et pene cogimur dubitare, an ista vocabula, nisi sorte aliud vintinni Bubest, explicationes sint, quae pro genuinis in textum irrepserint. Quum autem nonnulli horum versuum etiam ob alias caussas suspecti sint, eo minus dubitamus eos omnes non sic a poeta seriptos esse contendere, licet non in omnibus coniecturani, quae satis faciat, nobis
257쪽
250 DE BACHMANNi in promptu esse sateumur. Sed lameu non inutile fuerit
singulos considerar . Ac v. 263. oros πιι tam languidum et snpervacaneum vocabulum est, ut vel liuo ipso suspicioni locum suciat. Sumamus scriptum fuisse:
Tum glossema videbitur στομα, quod postquam in textum venit, non potuerit non et sententiae et metri caus-8a in στοριατι mutari. Atque eo facilius Lycophron χάσμα ponere potuit, quod sortasse simile dictum Aeschili in mente habebat, quod est in Agamemnone v. 928. S. ιιηδε βαρβαρου φωτος δίκνην χα/ιαιΠεrες βύαMα Προς- χανης ἐιιοί, sicuti etiam ἄμικrον et βοῆν coniuncta ex Agamemnone v. 329. hausta sunt et O Wχι βοὴν diti- .
V. 962. ubi ποταuὸς praegresso Kνι πισσος nomini additum est, nihil obstabat quin κρουνος adderet poeta. V. 963. tres codices σκύλλακα, unus σκύλλα habent. Hoc postremo si quis eo uti volet, ut ex his Taetrae verbis, Σκύλλα γαρ ἀνηιάζετο χὶ τουτου γυνή, sic scribenda putet verba Lyeuphronis: h δἐ δαίυονι τω mi ροαιμε ta 2 κύλλα γενναῖον τεκνοῖ τρισσῶν συνοικιοτημα καὶ κrέσχον τοπιον : lain Cluverius in Sicilia antiqua p. 258. et 378. quod fugit Mulierum, monuit Taediam Ar Ma scripsisse. Memorabile est, quod paraphrasis illud σκύλλα plane praeteriit, ipsumque nomen posuit rὸν γενναῖον Αἴγεστον. Paraphrastes ergo non habuit in libro suo σκύλλα, sed aut deerat illa VOX, alli scripta eius Ioeo erat alia, quam quod non intelligeret non est interpretatus. Suspicamur seripsisse LIcο-pbronem κυιια γεννήον, quod Heuestio interprete est κύηuαοῦ usurpavitque hoc signiscatu Aescli1lus. Id si
imperiti librarii, quoniam pater hic ἰνδαλύλεις κυνὶ dici
tur, in κυνα mutavere, consent eum erat ut explicar tur per σκύλακα. . ' ,
258쪽
EDITIONE LYCOPHRONIS. MIV. IIM. censemus Leέτιδες interpretis esse pis
V. 1204. vel ob ssuctuasionem scripturae inspectus est. In septem codicibus est A; ις δε μακαριον; in uno eadem scriptura omisso δε exstat; quattuordecim habent νγοις μ ακάνων δ' ἔ unus 3 ακάνων δὴ νήσοις et 'ut apertum sit, librarios metri vitium, quod in νήσοις μακάρων δ' inesse videbant, corrigere voluisse. Cr dimus igitur Lycophronem aut a /ιακαρς, quod Hepha stio p. 3, 13. ex Alcmane asseri, μακαρτων genitivum sermasse, aut scripsisse uaκαρτων, ut Leonidas Tarentinus epigri 60. in epityubiis Antilol. Pal. n. 740. p. 683. dixit ὁ nα se μ ακαρτυς. Etiam v. 12I8. incerta est scriptura. Quattuor dices et paraphrasis praebent φυλακα τῆς μοναρχροας; septemdecim libri φυλακα μοναρχμας sine abiiculo, qui . sane hic mdde inutilis est. Non dubitandum videtur quin φυλα ari explicatio alius vocabuli sit, quod fortasse σιον suit. Certe hoc aliquanto magis plaset, quam Ionicum Attica terni natione oυρεα, quod quis Arsitan ex Hosrcido petat. . - V. I 222. vitium non in eo voeabulo, in quo tribrachiis est, sed in praegresso nomine I Uun νιγας quaerendum. Id nomen vix pis ine iris haberi ν putestἡ sed fuit, opinor, apud antiquos epicos κλεισιλ ρη, co venientissianum nomen mulieri, quod ab Lycophrone in πιειθύρα mutatum. ήV. 1242. in quo mesuin minime aliqua mendi spe cies ternitur, deest in paraphrasi. Quinqne codices hia
si cum istis codicibus legit u, eoniungenda sunt .Q9ρὸς ων στραχω. Aec tamen eo opus est, sed se
vari potest στρ υν, si virgula post ων posita con
259쪽
. 252 iunguntur: στρατον ορκοις κρατησας καὶ λιτος ρου-
Denique v. 1460. non dubitamus, quin φυλακα ab interprete sit prosectum. Fortasse poeta scripsit r-ἱ μ I9ηκας λαυου τηνον στεγης, Apseli1lam sequutus in Suppl. 256. ulii scholiastes ' Oον per φυλακα interpretatur. Eiusdem significationis
vocabulum, quod hic metro accommodatum est, habet Hesychius: ναρους, Τους φυλακας. Impresssa editio accurate est: quamquam in poetae verbis, praeter ea, quae supra notavimus, ullaquo leviora, hos in corrigendis non memoratos errores deprehendimus: V.καπὶ ἡοι ουσαν pro κηπιοοι ζουσαν; V. 470. ροσνης pro ἀγροrζς; F. 487. τονι αισιν contra metrum pro Gρυαισι; V. 602. κη/ια ιδν pro A i cisti ονοῦ . I 038. φωνῆ pro φονῆ. In adnotationi lius nimia spatii par-- simonia cernitur, melinsque commoditati locioris consullam esset, si singulae adnotationes et seliosa novo vem. su ineiperent, nec lineola aut perexiguo spatio in mediis versibus distinguerentur. Contra varietas lectionis ab I. Potiero et Sebastiano collecta, versioque Scaligeri diductius et spatiosius, quam pro parergis, descripta sunt.
9umn in ptimo volumine non indicatum sit, quid porro
sit sequuturum, asserenda duximus, quae ab ipso editore accepimus. Alterum igitur volumen commentarios TZelgae continebit ex novem codicibus emendatos, cum indicibus locupletissimis rerum grammaticarum, nasibolo Carum, geogrnphirarum. Illi novem codices sunt Pari-
. sint B C. indobonensis III. Palatinus 40. Vitebergenses I. II. III. Cigensis, Rel digeriantis: quos Bachman nus aliquot in locis omnes ipse inspexit. Sperat se etiam codicis Map. IV. qui valde memorabilis est, discrepantias aecepturum. Antigna scholia Romana vel in hoc, vel certe in tertio volumine locum invenient, quod Bachmanni commentarios in thologicos et geographicos comm
260쪽
EDlTIONE LYCOPHRONIS. 253 plectetur. IIaec omnia, maximeque tertium volumen eo cupidius exspectamus, quo minias satisfaciunt ea, quae usu perioribus huius carminis editoribus allata sunt, quod amplissimam praebet materiam quaestionibus mei geographicis.