[Epikleseis theon], sive, De deorum cognominibus per grammaticorum Graecorum scripta dispersis [microform] : dissertatio inauguralis philologica quam ...

101쪽

-ρα σφων Αρκάδων πρώτοις Ἱππων Ποσειδωνα μομμηνα. Tertiai u ἐπικλήσεως causa allata est, letiacum alias cohaerere Pausanias

ipsc VII 21, 7 significavit '

Tertius locus est de Cerere cistonia, de qua III 14, 6 duae opiniones adseruntur inWρα δὴ πιστων -κεδαιμόνιοι μεν σέβειν φασι παραδόντος σφωιν Ἀφέως δόξη δἐ εμῆ διὰ το ἱερον ἐν ' μιότι κατέστη καὶ τώτοις πιονι- νομέ ν Θῆ-ρα. Duplex totur opinio proponitur, quarum altera ad Herinionis descriptionem relegamur, ubi haec scripta sunt II 35 4 το δὴ λόγου μάλιστα ἄξιον ἱερον οππός ἐστι ἐπὶ του Πρωνός τουτ το ἱερον Ἐρμιο ῖς ἐν ψωμεν- Φορωνέως παῖδα και ἀδελφες-μου Θονίαν του ἱδρυσαμμους εἶναι Ἀρναοιδι τε ες τε σπολίαν ε λθ -- ηρ, τότε πιέρ- μει λέγουσι κα-σιον ἁ ξενων παρασχόντας τῆ θεε, Κολόντα δὴ νεε ἔκ μασθαι τvν Θεον υτε ἀπονεῖμαί τι ἄλλο ει τιμην τἀτα δἐ υ κατὰ γνώμο

invenit apud auctorem suum ausania urbes, ubi Ceres Moria colebatur, duorum autem sanorum bina Ain, quae ipse ita dispertivit, ut libri ordo suadebat. Sed paullo accuratius si contemplamur eam sabulam, quae Argivorum esse dicitur, inter Viros duos, Atheram et sitim, et Cererem Movis nulla ratio intercedit uterque a fabula, sicut exponitur, abesse potuit sine ulla Vituperatione. At Mysius certe qua ratione cuni Cerere coniunctus sit, aliunde discimus vide enim

quae Pausanias in describendis Argis reserat. II 18, 2 - δ ιμΚριων προελθοῖσιν Ἀλίγον ἐστιν εὐαριστερῆ χωρίον Μυσία καAημφρος Μοσως πὀν ἀπὸ ν ὀ Μυσίον το νομα, προμον καὶ τούτου καθάπερ λεγουσιν χργεῖοι, ξενον τῆ Ἀημητρι. Ecce, Mysius ipse

Cereri sacrum corididit. Eius autem memoria temium redintematur

inrormathmannum p. 233 aliter iudicasse. Quae autem apud ausaniam sequuntur VIII 25 7-s , ea ita superioribus adnectuntur, ut eredas eum ἐπιώλη n Neptuni fusius domaturum esse: πάγονται δε ε λιαδος και Θηβαῖδος μαρτύρια σφισιν εἰναι το λουτου, ἐν ἐν λιαδε ἐς αυτει ' είονα πεποι σθαι κτλ. Tamen in his nihil ad epinnum Equestrem, sed Ioel Homeri, Thebaidis, Antimachi documento non sunt nisi equo Arioni Itaque dubitandum est, num Pausanias eos eidem auctori debeat, cui proxima equidem eos potius adseribam compendio, quo in fabulis enaaman sis utitur. Quodsi est, ausani marsus duos Praeis Perimesimi auctores contaminavit.

102쪽

Argiva ad explicanda ellenae sacra nihil valet Immo hic tuo lue

comos imus extitisse apud auctorem Pausaniae unam Cereris 'siae

explicationem a Mysio Argivo repetitam hane ausaniam cum excerpsisset, bis posuisse, et in describemiis ros et in describenda Pellene. Quodsi ausania I 18, 3 νενομήτου καὶ τωὐτου se antea alterum quendam simificat commemoraxisse Cereris hospitem Arovum, ad I 14, 2 remittimur, tibi Pelasgum eam hospitio excepisse ninatur: idem vero elasgua Cererem conssidi Πελασγίδα ΙΙ 22, 1. Venio ad Dianam isίκτυννα , Ἀφαίαν, Βριτόμαρτιν. ausanias

cum Aeginae res Visu dignas enumerat, haec I 30, 3 ἐν Αἰγίνη δέ inviit, προς- δρος του Πανελληνίον σιὰς ἰουσίν ἐστιν Ἀναίας ἱερὸν ἐς ην - Πίνδαρος σμα θινφαις ποίησε φασι δἐ οι Κρητες, Οὐτοις γάρ ἐστι τα ς -ν ἐπιχώρια, Καρμάνορος του καθῆραντος πόχλωνα- νόν τε Πυθωρος παῖδα νβουλον ιναι, σα δἐ κα Κάρμης της μβούλου Βριτόμαρτιν γενέσθαι : seMaitur fabella ex Callimachi hymno in Dianam 191 sa petita cf. supra) ταώτην μὴ θεὸν ποίησεν Ἀρτεμις, σέβι υσι δὴ ν Κρητες μόνον, αλλὰ και ιγιτ α λέγοντες ἀφανισθροαί φαίνεσθαι vulgo cora Kalhmann σφίσιν έω τῆ τροφον Βριτόμαρτιν' ἐπίκλησις ὁ Ο παρά τε ιγιν ως ἐστιν Ἀφαία κα Βίκτυννα ἐν p.

Supra p. 6 exposui locum hunc a perieges alienum Sse propterea quia indariis laudatur et praeter eum alter auctor Callimachus adhibetur accedit, quod Cretensium fabulis in describenda Aegina locus nullus est. Sed quaeret aliquis Ortasse, quo iure hunc ausaniae locum inter deorum ἐπικλησει receperim neque enim Dianae ἐπίκλwm dicitur Aφαία, sed Britomartidis nymphae Legat Vero, si quis dubitat, alterum locum, qui est in baconicis III 14 5. Spartae

ἐπ-ελθῶσι δὴ ὀπίσω προς τρο λέσχη ἐστιν Ἀρτέμιδος υσωρίας

loco de Diana Issoria dicuntur, utique perlegesis sunt; quae autem sequuntur, ea ut inter se bene cohaerent, a perleges Laconicae seiungenda esse Cretensium menti indicat; ad ἐπικλησει eadem pertinent, quia non minus duo epitheta Dianae commemorantur. Sequitur eundem hominem, cuius e libro ausanias hoc fragmentum sumpsit, etiam Dianam 'Lσσωρί- commemoraVisse quam nisi novisset, Pausanias illud de Diana Limnaea et Britomartide Acerptum hoc potissimum loco intercalare non potuit. Cuius Vert ουσαν ον Αρτεμιν, quam tuam Perae sunt insulsa, tamen docent apud auctorem Pausaniae Britoniarum

inter Dianae ἐπικλησει relatam fuisse aliter enim ne hanc cidem iu

103쪽

sententiam incidisset. Istum vero terii libri Iocum cum libro secundo cohaerere et enim similitudo ostendit et ausanias ipse simificat.

Itaque non solum Britomaaetim, sed etiam Aphaeam et Dictynnam inter Dianae epitheta auctor eius enumera ervi .

Nunc paullo fusius est dicendum de Mercurio Acacesio, luem Pausania bis commemorat octavum enim libriim ita exordit . ut metu de Arcadiae originibus disserat. Quod caput incipit a Pelasgo

VIII 1, 44s.), deinde Ibyca tractatur Pelas filius VIII ), quo facto

Pausanias ad Lycaonis filios transit VIII 3,1-5). Ac si accurate perpendimus, sitiae de filii Lycaonia scripta sunt, ausaniam certiun in disponenda hac Arcadicoriim particula ordinem apparet secutiam me. Nam ita filios percenset, ut singulorum nomina primo ponat loco, Post enumeret, quas in es inmit condiderint. Quaecuni Itie enim ab hoc ordine discedere videntur, sunt autem paucissima , aliunde inserta

esse potest ostendi Capitulum autem luod est de Lycaone VIII ),

quamquam primo obtutu speciem prorsus aliam prae se Videtur serie, nullo pacto ab illa ratione diyeditur Moriarim enim eius faciunt pauca Verba ausaniae ipsius Avκάων δὴ ὁ Πελασγου τοσάδε ορε η πατηρ- σοφώτερα. Sequitur, eundem in modum quo ausanias postea in filiis enumerandia utitur, urbs, tuam condidit, Lycosura: -κόσουράν τε γαρ πόλιν δεισεν εν τ ορει τε -καίου. a autem, tuae hae vecta excipiunt, ut cum genealoia illa veterum remn Arcadiae nulla adfinitate coniuncta sunt, ita diversis ex sentibus fluxisse et alausania huic loco adglutinata esse demonauabo Ac de Iove Lycaeo, luem post Linosuram ipsam Pausanias agoeditur, postea dicemus. Quem

postquam brevissime adtist VIII 2, 1 κῶ - ωνόμασε --χ κααγῶνα θηκε --ια), de Panathenaeia loquitur, sitiae ad propagines regum Arcadicorum ne tuaquam periinent, sed ad Athenienses Post se convertit ad ludos Olympicos de quibus viae asperi, cum inclibro luinto iam persecutus sit of V 7 6 7 10), ea ipse a proposito aliena esse testia est. Un Cecropem cum Ibycaone comparat VIII 2, 2 δοκῶ δὴ πωγε Κέκροπι μκω, τ βασιλεύσαντι ΙΘπαίω καὶ μάσνι εἶναι τη--ττ', σοφίε δὴ - μοψ σφας ες το θεῖον χρησασθαι ὁ ἐν γ υία τε νόμασεν Ἐπατ- πρῶτος κῶ πόσα χει ψυχρο, τούτων ω ὴξίωσεν τειν σαι, πέμματα δὴ ἐπιχώρια επι τον -- καΘπισεν, πελάνους καλοῖσιν τι καὶ ἐς μῶς -- α is ea paullo pleniora repetit, quae in Atticis suo loco posita erant I 26 5 εστ ει ι - Τρέχθειον πρ δὴ της κάδου σιός ἐστι βωμὸς πάτον, ωθα --χον θύουσι Θυών, πέμματα δὴ σωτες νειν τι οἴτε χρησασθαι νομίζουσι .Posthac ad Ibycaonem transit VIII 3, 3 -κάω δὴ ἐπι τον βωμον του -- νυῶς μένος νενο αυθρωπον - εθυσε το βρέφος κῶ

104쪽

εσπεισεν ἐπὶ τον βωμον αἷμα. a -τὀν αντικα ἐπὶ τῆ Θυσίς γενέσθαι λυκοω φασὶν ντ ανθρώπου. Ad eandem rem, post suam nonnulla interposuit, quae ex ipsius officina prodiisse insulsitas sententiam1m

rerumque indigesiti clamant VIII 2, 4. b. ), paullo infra redit: VIII 2 6 θοοσι ναρ δη ς A dοτος στερον ἀεί τις ἔξ ἀνθρώπου

τον βίοπι πότε δε εἴη λυκος, ει με κρεων πόσχοιτο ἀνθρωπίνων, υστερον τε δεκέτο φασιν αυτον αυδις ἄνθρωπο ἐκ λύκου γενέσθαι, γευσάμενον δὴ εις ἀει μειν θηρίον. Haec patet cum sis cohaerere, quae aentea de Jove Ibycae allata sunt, et id unum agere, ut haec ἐπίκλησις Mao iure ad JOVem delata sit, explanetur. Itaque hi quoque loeus a genealogia regum Arcadicorum alienus est, praesertim eum ultra Lycaonem eius isti filios ad tempora recentiora descendat. Quae vero sequuntur de Nioba de gryphitius, de Tritonibus, ea e paradoxorrem copiis hausta sunt, neque fluidquam invenitur, quin alias ausanias

tractaverit Niobam enim commemorates 21 3 grypheses 3 6 ΤΗ- tones X 29, 1 cf. athm. p. 29 a. 273). Itaque qua ratione hoc

caput ausanias composuerit, in aperto est; nam praeter suas nugas

et ineptias in mediis rebus Arcadicia multa collocarit, quae re Vera alio pertinere demonstravi, Ρanathenaea, Olympia, Cecropem, mirabilia; ne unus quidem, qui alibi non inVenitur, Juppiter Avκαῖος, genealogiae Arcadicae adfinis est, sed . επικλησει referendus. Haec omnia siden seris, nil restat nisi tuae sunt in initio capitis: Aυκόσουράν τε ναρ πόλιν ψαισεν εν τε ορε του -καίε; 1ae eandem habent speciemalvae ea Maae paullo infra de Lycaonis filiis sequuntur. In quibus duo loci intercalati sunt, alter Stesichori VIII 3, 2), alter demercurio Acacesio, cf. VIII 3, 2: Tραπεζεν δὴ κα Λασεάτας και Μακαρευς καιἘλισσῶν και - ὁ τε κῶ Θῶκτος Θωκνίαν πόλιν, ὁ δὴ κακησιονεκτισεω. ἀπὸ τούτου δὴ του Ἀκάκου και γηρος λόγιν τῆ Ἀρκάδω, ἐς

Ἐρμην ποίησεν ἐπίκλησιν. Mercurium Acacesium auctoria genealogiae Arcadicae non esse inde collionius, quod Homeri testimonium GVocatur. Eadem de causa e perleges eum segrega Vimus cf. supra

p. b); in hac enim media eadem paullo pleniora invenimus VIII 36, 10:νπὐτούτο δὴ τλλὼν πόλις τε ν κακήσιο- μου τε Ἀκακησίου λίθου

πεποιημειον γαλμα και ες μει εστιν επι τον λόφου τραφηναι δὴ Ἐρμην παῖδα αυτόθι και - - τον Θυκάονος γενέσθαι- τροφέα Ἀρκάδων ἐστινες -τὸν λόγος, a qui haec Pausaniae suppeditavit, is non Graeciae urbes visere ac describere, sed in fabulis Versatua ἐπικλησιν explicare voluit '

moneo Pausaniae veriloquium Mercurii Acacesi non pendere e grammaticoriam homericoriim doctrina scholia certe Samadra 185 - Et M. AM eandem ἐπίκλησιν aliter interpretantur.

105쪽

His da locis omnibus ideo uberrime exposui, ut appareret, tua

ratione in componendo opere Pausania usus esset. Ac certis exemplis nunc demonsuatum est eum et eiusdem auctoris lacinias diversissimis locis collocare solere et singula capita, anus continuae disputationis speciem induit, e Variis variorem libromun fragmentis conglutinare.' ικλήσεω vero ad scientiam quae adfert ea Omnia non uni auctori debet, sed perinultorim libromun compilationi haec sententia nostra paene omnium locomim indole ac natDura confirmatur, praesertim eum Pausaniam eum fuisse, i sui illam doctrinam amplissimam congereret, iure omne negent. )Adhuc e perleges seclusimus eos locos, i suibus ausanias aut diserte testes nominat Mit complurium hominum opiniones diVersas tacite refert. Nunc pergamus secemere, tuae Iiscrepant ab iis, quae ad describendas urbes profert. Quo in genere luculentissimo exemplo

est Cerea Μάλανα, nsius de origine haec narrat VIII 42, 1 Λήμητρος δὴ ἄντρον τόθι ἱερὰν ἐπίκλησιν Μελαίνης' σα μὴ δη οἱ ἐν Θελπονσllλθουσιν ἐς μίξιν την Ποσειδωνός τε κα Λήμητρος, κατὰ ταυτά σφισιν οἱ Φιγαλεῖς νομίζουσιν ' τεχθνα δἐ πο της Λημ ρος οἱ Φιγαλεῖς φασινου ειπον, ἀλλ την Λέσποιναν ἐπονομαζομένην πὀυρκάδων. - δὴ

Περσεφόνης τῆ ρπαγῆ πονθει χρωμένην μέλαιναν ἔσθητα ἐνδυνα κω ἐς

το σπήλαιον τουτο ἐλθουσαν ἐπι χρόνον ἀνεῖναι πολύν κτλ. Tum fabulam persequitur Aperte autem Pausanias ad ea legentes reicit, in antea

Etiam illud observare licet, Pausaniani interdum eandem fabulati aut eundeui e fabularet historia petitum hominem ita OInpluribus locis commemorare, ut semper ad aliquam ἐπίκλησιν referatur. Velut Clymenus Eleus, ardyis filius, non reperitur, nisi eum res epitheti alicuius enareantur: V 18, 1 Herculis Παραστατου, unonis Ἐλυμπίας,3 2l, 6 inervae Κυδωνέα sacra instituisse fertur. Inde emetuit huius hominis notitiam ausaniae auctoremiscixλήσεων suppeditavisse. Idem valere conicio in bellum ab Hercule et Thebanis cum Orchomensis gestiun qua fabula bis αἴτια cognominum repetuntur Herculis, 'Pι-κολοέστου ΙX 25, 4 et uxoδετο ΙX, 26, 1. Ergo ab ἐπικλήσεων Ruetore utique areata erat. Atmae horum quidem locorram alter hic est X 25 4κα ἀπωτέρω μιαρδν Ἐρακλῆς εστ μεν ἐν παoes 'Pινοκολουστης ἐπωνυμίαν ἔχων, ὁτι των κηρυκων, ως ο Θηβαει λέγουσιν, ἀπέτεμεν ἐπι λωβ τὰς ρωας, ι παρὰ Ἐρχομενίων ἀφίκοντο ἐπὶ το δασμο τῶν ἀπαιτησιν. Quam ob causam tributum poposcerint Orchomenia aut quale fuerit eum non studiamus, sequitur fabulam a Pausania in breviorem formam esse redactam. Rem postea IX 37, 2)Pausanias narrat, non ut eo ἐπίκλησιν ullam referat, attamen ita, ut inde demum lucem accipiant, quae de Hercule Rhinocolust enarrantur. Eadem de illo bello

fabula IX 17, 1 exponitur, ubi de Dianae Eὐκλεια templo emo est.

106쪽

ει Λωφρα τεκεῖν φασιν ἐκ τω Ποσειδῶνος θυγατέρα, ης τ ονν ἐς ατελέστους λήροιν οὐ νομίζουσιν, και λα- τον χρεωτα. Illo vero loco se fabulam ab hac altera discrepantem resere adfirmat. Quid duae fabulae num inter se adversantur Nonne ipse ausanias VII 25, dixi Cererem filiam peperisse Ac quam arte alam locus cum altero cohaereat, inde elucet, quod etiam VIII 42 2 ad Cereris iram Θυμου

τε αμα ες - Ποσειδῶνα cum luctu Proserpinae raptae non admodum congraentem Pausanias redit, a qua antea cognomen erem 1ριννος derivavit. Haec intur per se idonea sunt, quibus ostendatur fabulam,

quae de Cerere Nigra VIII 42, 2 exstat, non ad Phigaliae descriptionem, sed ad 8πικλησεω framentum pertinere, quod VIII b latere partim

demonstraVinius, partim demonstrabimus. Sed alia accedunt. Statua

enim ipsa Cereris higaliensis sic describitur VIII 42 4 καθέζεσθαι μὴ ἐπὶ πέτρέδ, υναικὶ δ εομέναι τειλα πλην κεφαλη ' κεφαλὴ δἐ κώκόμην εἶχεν ειπον, και δρακόντων τε και ἄλλων θηρίων εἰκόνες προς--εφύκεσαν τῆ κεφαλU χιτῶνα δἐ ἐνεδω- - ες κρον τοὶς πόδας

ἐφ' τε μὴ ὁ ο τ ξόανον ποιήσαντο ντως, ἀνδρι ν ἀσυνέτεγνώμην ἀγαθου δὴ και τα κ μνήμην δηλὰ στι. .ibus dictis ad cognomen reditur: Μέλαινα δὴ ἐπονομάσαι φασὶν αυτην τι και η θεος μέλαιναν τρο ἐσθητα εἶχε. Tum iterum de simulacro haec VIII 42,5 τουτο νυντο ξόαν- οντ οτον ποίημα ην,-- η φλοξ τρόπον οντινα ἐπέλαβεν αυτὸ μνημο-νουσιν ἀφανισθωτος δὴ του ἀρχαιον Φιγαλεῖς - ἄγαλμα ἄλλο ἀπεδίδοσαν τῆ Θεφ, κῶ ὁπόσα μυορτὰς και θυσίας, τα πολλὰ δν παρῶπτό σφισιν, ἐς δ η ἀκαρπία ἐπιλω βάνει τρο νην, και ἱκετευσασιν αὐτοῖς χρῆ τάδε ηινθία-λ. Versus Pythiae asseruntur, in quibus nihil de comomine inest. Restituerunt igitur Cereri debitos honores: 17 καὶ λάτα, τον Μίκωνος πιπι πείθουσιν φ οσε δ μι- ποιησαί σφισιν παλμα ἐμφρος τετε δ ὀ απὴ οντος πενθῶν ραφην Ῥώμημα τον ἀρχαίου ξοάτου, τα πλείω δε ς λέγεται, και κατὰ ἀνειράτων ὐφιν, ἐποίησε χαλκουν παλεῖσιν ἄγαλμα, νε- μάλιστα στερον της - ' Ῥυάδα επιστραπεὶς του Μηδον. Deinde de nata multa addit, sitiae huc non faciunt. nisa autem ita perit g 12 τ δὴ ἄγαλμα το - του υνάτα ποιηθει υτε' ια' ιιὸ υτ ει θένετο χην παλευσιν πίσταντο οἱ πολλοί των δ εντυχόντων μῖν λεγεν ὁ πρεσβυτατος γενεαῖς πρότερον τρωιν η - -τὸ εμπεσεῖν ἐς το ἄγαλμα ἐκ του ορόφου πειρας, να τώτων δὴ καταγναι και ἐς ἄπο φασκεν αυτ ἀφανισθηται κῶ ν γε ψ ὀρόφ δ καιημῖν τι ην καθὰ ἀπερρώγεσα αἱ πέτρα. ulta in his coniunH, quae e diversis sontibus hausta essent, viri docti priderii intellexe,

107쪽

rent. Primum mitto, quae de Onatae aetxte et de Cereris aeris Pausanias

disputat: haeo aperiegesi aliena esse non opus est demonstrare. Sed restantalia, fluae in suspicionem Vocanda censeamus. Ipse enim Ρaugania neque Onatae neque priscum simulacram vidit quod cum confiteatur, diserie concedit se de his quae narret aliis debere. Nareat autem, se a sene suodam audirisse, olim Cereris statuam ab nata sculptam lapide delapso contritam esse. Hae post simulacrin deletum scripta sunt neque qui ea refert, sinatae opus umquam vidit. Quod si est, ea quae de hoc inveniuntur ab alio auctore narrata fuisse sequitur. Nam a quis Ita de simulacro loquitur, ut sculptoris nomen Patrem, PRtriam, causa lue ena Net, 1 denuo statua dedicata sit, is ipse templum et simulacrum conspexit. Alterum igitur deprehenssimus periegetam, qui ante natae statnam dimitam higaliae descriptionem consecit. tiam illud sequitur eum, qui natae simulacram Videre et describere posset,

non conspicatum esse priscam statuam. Amen describitur. Ergo aut

ad perlegetam quendam saeculo quinto vetustiore deducimur, id iod cointari non potest, aut in fabulis mendaciisque Versamur. Et apparet Onatam statuam Cereris simulacra prisci ad exemplum conficere non potuisse, tuo tempore illud iam extinctum esset. At me cum ausanias rem ita expedire studeat, ut natam dνευρῶντα γραφην η μίμηματον παίου ξοάνου, τα πλείω δἐ . . . . - κατὰ ὀνειράτων φιτ sculpsisse adfirmet, in aperto est ad novi simulacri exemplum ab 'Onatae consecti veteris descriptionem compositam esse. Hae autem, id quod in nostra luaestione summum est, et armat illa de Cereris iactis.comomine fabula abhorret neque ullo pacto ad eam quadrat. Nam epitheton cum inde deducatur, quod, Lyram Vestem Ceres induerit, in simulacro estis adest, sed de colore nihil: χιτῶνα δὴ ἐνεδήδοτο καις κρους - πόδας. Tamen sunt in descriptione nonnulla, me cum narratiuncula identur consentire, velut κεφαλην δ και κεμνε εἶχεν Ἀπου. At prae summo reliquorari discrinune haec nihil valent: nam multa in simulacro occurrami: Maae Deo pertinent ad illam fabulam neque ea explieantur, Velut dracones aliaeque bestiae in capite Cereris exsculptae, delphis in altera, in altera columba sedens et multa in fabula, quae e simulacro explicari non possunt, Velut quae de an JOVe, arcis narrantur. Ergo nec a Vetere nec a OVO Simulacro sumpta est fabula Sequitur eam nec a ausania inventam nec ab auctore Ieriegeta I usus est relatam, aes ex alio libro trans

108쪽

Proximum est, ut pauca de Cerere Lusia dicam, quae a Pausania VII 25, 6 commemoratur. Ae Cererem eam exposuerit Thelpusae coli minis, cuius epitheti aliis propter versum Antimachi supra

quidem, tuamquam de statuis nihil exponitur, quod ulla ratione ad Cereris Aoυσίας cultum aut 'Eρινυος 'pertineat, eum Superioribus videntur bene cohaerere. Vide autem quid infra ausanias scribat: Τ σοι δὴ Θωιδος κῶ - Λημητρος της συσίας το γαλμα εἶναι νομίζουσι - αι ἴστωσαν πειληφότες. ago duo erant auetores, alter, quI, cum gπικλησεις ei summa rei essent, fabulam de duobus epithetis narravit et alteram ἐπίκλησιν Antimachi testimonio mavit, alter periegeta, qui cum in templis simulacrisque describendis acquiesceret, ἐπικλωε- rationem non modo non habebat, sed alteram omnino non norisse Videtur, cum referret statuam alteram non Cereris, sed Justitiae esse. Quos auctores inter se repumantes Pausanias more suo ita coniunxit, ut quae alter de iistitia scriberet, ad Cererem Aoviam transfereet Justitiamque procul haberi iuberet: aliter nimirum conium non poterani Accedunt loci nonnulli, quibus PauSanias templa aut Statuas eas, qua commemorat, aut diserte testatur aut te te simificat iam non extitisse quo tempore vel ipse vel auctor eius perleget oppida Visebat, quae

describit velut Stymphelum cum describat, Pausanias VII 22, 2)dicit olim fuisse urbem ali suam antis laetiorem eiusdem notanis, sed non plane eodem loco sitam hac in prisca urbe, quae ab ea diVersa est,

quam ipse Visit, einenum Junonis mιδός, Πλεως, Mem templa tria condidisse nareat. Sed eadem de prisca urbe ita lovest. λέγεται δὴ ἐξ ἀρχης ἔτερ- οικισθροα της χώρας - ον ἐς τηρο ν μῶν πόλιν. Sequitur, quisquis fuit, qui hanc periegesim consecit, sive ausanias

sive alius perlegeta, eum urbem illam Vetustiorem oculis num suam conspicatum esse, tuam I Vidisset, etiam scirisset et dixisset, quocloco

sita esset, neque dubitanter scripsisset λήνεται δὴ κα κτλ. Ita suo

109쪽

in sabula, quae de templis Dinonis conditia narratur, quoniam ad

priscam urbem resertur, R perieges seMeganda est, quae sententia eo

confimatur, quod ausanias illa Iunonis sacra verbis respicit his:

δὴ ἐν μων πόλις των ἐν εἰρημένων νων κτλ. - Idem viticium serendum esse censeo de Minervae 2ω-wa templo VIII 44, 3), de ara Dianae me-ως VΙΙΙ 1b, ), de simulacro Apollinis A isu Argivomun II 19, 3). auca vero exponemia sunt de Minerva Equestri Tegeatamam. In Arcadicis enim cum Minervae Aleae templum describeret, Pausanias VIII 47, το δὴ αriam imiuit e Tere 7 το ἐφ' ο- κομί- μὴ ἐκ δημον του ανθ ρων Ἱππία δὴ παρὰ τοῖς Ματθουρεῖσιν εἶχεν

Ergo aperte ad Manthurenses relegamur. Sed quo tempore Pausanias vel Is quem Tansscripsit hanc perlegesim confecit, Minerva Ἱππίακpud Manthurenae iam non erat; ita lue homun nullum monumentum erat, unde fabula sumi posset. Sed ne Tegeae quidem exat; nam ibi Inga appellabatur. Itaque I ausanias, unde Minerva Eπίκλησιν acceperit, aereat, hic locus a peri es alienus eat, tuae sententia eo commendatur, quo 1 αἴτιον illud neo ad vincturenses ne ad Tegeates ulla ratione pertinet.

Sequitur Diana inctis III 16, 74s. Quo de loco pleraque recte

disputavit Robertus Archaeol. aerchen, p. 1454s. , cuius a sententia semel discedendum duco Dianae enim erua simulamin primum his verbis Pausanias commemorat g 74 δὴ χωρίον το πονομαζόμενον Ἀ-ταῖ- Ἀθως πόν ἐστω, deinde ad rimem simulacri, O ἔπι- κλησεως, transit et docet non Atheniensium innulacrani Dianae Bρα-ρωνίας, sed Spartanomam statuam Dyis veram esse Dianam Tauricam ab Oreste et Iphigenia raptam. Ac recte Robertus haec ad eandem disputationem pertinere Vidit, cuius fragmentum Atticis inseritu eat I 33, 1 . Sed ausanias sententiam suam duobus ad sitis ammentia

studet stabilire, filiae his Verbis italucit μμ ρι δέ μοι και τάδε

τερ -κεδαίμονι υμων το ἐκ των βαρβάρων εἶναι ξόανον; ac prius argumentum hoc est: τοντο ἐν α στράβακος καυλωπεκος Ο Uosτο Ῥμφισθμον του Ἀμφικλέους τον Ἀγιδος το παλμα ευρόντες αυτίκα παρεφρόνησαν; haec quamluam Pausania ita affert, uit ad opinionem illam sulciendam ea idonea sore speremus, tamen ab iis quae antecedunt prorsus discrepare Vere talatii Robertiis l. l. p. 148): nam si Orestes simulacriun Dianae e Tauria raptum Lacedaemonem Tanstulerat, qua tandem ratione potuit fieri, ut idem simulacrum a Lacedaemoniis quibusdam nescio quot annis post inveniretur' quasi illo in itinere

110쪽

L 1aenam omiserit Ergo insanias duos sontes inter se ita contaminavit, ut alterum ad alteriam defendendum aut supplendum adhiberet. Se luitur alierum argumenturn τουτο δὴ οἱ ιμναται Σπαρτιατων καὶ Κυνοσουρεῖς ἐκ Μεσόας τε κά Πιτάνης νοντες τὴἈρτέμιδι ἐς δι φοράν, - δ αντης καὶ ς φόνον προήχθησαν, ἀποθανόντων δὴ επι φβωμ πολλῶν νόσος φθειρε του λοιπούς. Ne haec quidem eum assisputatione, quam ad stabiliendam ala usania adserrantur, ulla a parte cohaerent, sed genus argumentam1 hoe quam ineptissimum est. Sed quo ea pertineant, Statim ognoscimus Vide enim quae sequuntur: καί σφισιν ἐπι τουτε γίνεται λῶγιον, ατι ἀνθρώπω τον βωμον μάσσειν:itavi ea, quae de caedibus Lacedaemoniorum antea ausanias narraverat, ad sanguinolenta Dianae Dρθία sacrificia pertinent, quae ad describenda ausanias se convertit Tertium igitur deprendimus auctorem, qui neque de historia Diana Tauricae neque de simulacro Dρθω Spartanorum dissemierat: nam ne ea quidem fabula, quae referebatur de Astrabaco et Alopeco, quid suam ad sacrificia cultumVe Dianae oraculi iussu institutum Lycurgoque auctore renoVatum aeretractatum Valet Immo cohaeret cum iis, quae ultimo loco Pausanias

profert g 11 καλουσι δὴ ον υρθων μόνον, ἀλλα και ποδάσμα, τηναντ. , τι ει Θάμνε λώνων εὐρέθη, περιειληθεῖσα δὴ φλέγω ἐποίησε το αλμα ορθόν. Qui haec scripsit, is una fabella duas eiusdem deae

επικλήσεις explicaturus erat, quam1In altera in perleges non commemoratiu'. Itaque hic quoque locus ab hac alienus est. Nareatur autem in arbustis simulacriim esse inVentum si uinam inVenerint, paullo ante ausanias dicit Astrabacus et Alopecus. Quorum Vos MaVOS-que ausania potuit sumere e genealogia regum Spartanomim, tabula

ipsa non ad hanc, sed ad ἐπικλήσεις spectat. Ultimum ex horrem exemplor in numero ex Eliacis peto. V 14, 6 τούτου δὴ υ πόρρω κῶ αλλος τε χλφει βωμὸς πεποίηται, παρὰ δἐαυτόν ἐστιν μαίστου του δὴ μαίστου τοτ βωμόν εἰσιν λείων αὀνομάζουσιν Ἀρεαν άσιες λήγουσι δὴ οἱ αὐτοι οὐτοι κα - οινόμαος ἐπιτοῖ βωμοῖ τούτου μοι τλωρείου Λα πότε των Ἱπποδαμειας μνηστηρων καθίστασθαι μέλλοι τινὶ ἐς μιλλαν. Fieri non potuit, ut Olympiae, ubi

deomana Maecorram sacra a sacerdotibus ultus caerimoniis, rellinonis pietate summa IIa lue ad recentissima tempora colerentur, ubi in tanta hominum colluvie tot Eu a exstarent, qui hospites ad ea ducere solerent quae essent visenda, et unum luid tu non modo stendere, sed etiam explicare, Omnino umquam ambigeretur, cuiusnam de ara aliqua esset. Itaque hoc Pausaniae loco duorum inter se occurunt auotorum sententiae, alterius periegetae, alterius, qui id egit, ut Iovis gπίκλησιν illustraret ad hanc enim fabella, quae de Oenomao nareatur, Pectia .

라틴어 텍스트