[Epikleseis theon], sive, De deorum cognominibus per grammaticorum Graecorum scripta dispersis [microform] : dissertatio inauguralis philologica quam ...

81쪽

illa tisis consectae p. 119, 21 hei p. 119, 16-2R ). Ergo intiquissimae

paraphrasis auctor e Cyprii comparando et ratiocinando comoscere potuit JoVem esse deum illum, siuem Lycophro rixam moVisse dicit, e Cypriis eo oscere potuit, cui de Dioscuri libaverint neque praeter Jovis nomen quid tuam est in paraphrasticis scholiis. Tamen olim plura adnotata eriunt enim ponit ad v. 536 haec: ο ρνμνως λάμων

Λω ἐτίμων - Αυκ. Ergo praeter auctorem fabularem scholiast alios adiit, unde disceret ea quae de oris o omininus affert quos nec cum Lycophrone interpretando nec cum fabuli sit e tractatis cohaerere, sed nικλήσεις ipsamam causa tractavisse propterea manifestum est, quia gentes nominant a Lycophrone reliquisque scholiis luam alienissimas L quid enim amphyliis, Thuriis, Chiis, Lyciis cum Paride aut cum Dioscuris PVerrum pergamas exempla proponere, cu 1 1 tam diu longeque in Cypriis Versati simus, alter locus proxinaus erit, quo Telephi in si infortunium tractat Lycophro V. 211-215 scit Agamemnoni θυμάτων πρόσπαιον κτίνων χάριν δαίμων Ἐνὀρχης ιγαλεν Φαυστηριος

το μη πρόρριζον στῶσαι στάχυν κείροντ' ὀδόντι και Ηφυστίαις γνάθοις. Quos Versus tacissime expedire poterat, cui Cypria siVe integya sive excerpta in manibus erant; neque poterat in hac notissima fabula ambigi, quin deus, qui pedes elephi vitis sarmentis ac claviculis implicabat, esset Liber tamen ad epitheta v. 212 in scholiis

multa adduntur, eaque non modo bona ac docta, sed a Lycophrone et fabula Cyprioriam plane aliena.

legendum p. 119, 25 και ει μάχην ἐλεύσονται περὶ τῶν Λευκίmτου Θυγατέρων Φοίβης και Γλαείρας ἀς ἁρπάσαντες τοR Ο Α περὶ τον 'Iδαν προκατεγγυηθεισας οἱ Διόσκουροι τοῖς Διοσκούροις Α εἰς μάχον κατέστησαν. Hanc

paraphrasim non ab eodem conseriptRIn esse, a Io Utiquior confecta est, inde patefit, quod si ipsis vectis, quos exscripsi, si quis Lycophronem explicare studebat, idem non poterat fabulam adnotavisse, quae inest in narratione ala supra tractata p. 120, 26 cf. supra P. 1). Tamen recentior hie paraphrasta ea quae scit debet antiquioris diligentiae. Explicationem Mitem pessumdedit, quia eam adtritae fabulae norinam falso redegit. Hanc interpretationem recentissimam et pessimam esse inde cognoscimus, quia Paridis apii 1 Dioscuros hospitium eummenelao commutatur. Idem qui

hoc scholion confecit vecta deΘάγην δε κατὰ γλωσσαν τον ξένον λέγει δε τον Αλέξανδρο ex antissutore scholio p. 120, 3. 4 transcripsit.

82쪽

Tertius locus est de Iove Comyro Lycophro enim V. 4574s. narrat Aiacis corpus totum Vulnerari non potuisse praeter unum locum, quem Hercules, iam Telamoni obsecutus aτοάθων θύσθλα -υρφinfantulum Aiacem deor 1In gratiae commendaret, pharetra obtexisset. Scholiasta, ut hos Versus explicaret non modo indarum Volvit, qui in carmine Isthmico quinto eandem rem suae tractavit, sed etiam

Aeschyli Θρησσα adsit. Qua in fabula quid Aeschyliis scripserit, non accuratius seimus; sed sufficit Pindarus qui cum Jovem diserte nominaret v. 42 Hercules ita orat εἴποτ' εμαν ἁ Ziv πέτερ θυμοθέλων ἀρει κουσας κτλ), s. lioliasta sciebat, s suis ώμυρο esset, nam dei alicuius esse hanc ἐπίκλησιν verbis καταίθων Θυσθλa colligendum erat. Nihilominus hie quoque per se aliena adduntur haec schol.

p. 110 19 Κώμορος γαρ ὁ κεν ἐν Ἀλικαρνασσέ τιμῆται.

Quartum exemplum praebent v. 21 s. Ibi de Troia haeo cum dicerentur: υκ αν τα χειρώνακτες ἐργάται διπλοῖ, ρύμας τε κῶ

ῆμα ἀρκέσειε πορθηταῖς ἡκοις στήξαι βαρεῖαν εμβολην ραστηρίαν, in propatulo erat, κοιράνου φενδωμότd Laomedonta gnificaeri, ἐργάται

διπλοῖ Apollinem et Neptunum appellari. Itaque e duobus cognominibus, suae sequebantur, alterum Apollinis alterram Neptuni erat. Quae ut recte distribueret, scholiasta primum auctorem geo aphicum de Voce Κρώμνη consuluit, a quo nactus est quod petebat: Κρῶμνα Παφλαγονίας πόλις, ἐν ῖ Ποσειδῶνος ερῶν ἐστι κτλ: ergo in aperto erat, Πρόφαντον cognominari Neptunum quod si inventum erat, etiam 1ρνμa explicatus erat. Tamen de utroque epitheto in scholiis adduntur paucissima illa quidem, sed ita comparata, ut eouliarem auetorem scholiastam sequi patefiat, nam ἐπικλήσεως formam scholiasta aliam exhibet ac Lycophro cui cum Apollo νμα audiat, scholiasta

vμαω novit p. 117 22 ρυμαιος δὴ ὁ ωπῶLλων τιμῶσαι, καὶ Πρόφαντος ὁ Ποσειδῶν. )His exemplis similia habes in scholiis v. 129. 152 156 160. 208. 265. 351 3b6 403. 426 b77. 14. 651. 35. 20 936-938 985.1124. 1152. 1152 1327 1377.

Ac per proprium fontern ἐπικλήσεων notitiam ad scholiastam pervenisse, ita maxime locis elucet, quibus de cognomine aliquo in scholiis disputatur quamquam in Itycophronis Verbis nullum inest.

cum ad vocem Δρυμα v. 522 adnotaret: Δρυμαῖος ὁ Ἀπουλλων παρὰ ροιλησίοις, de Apolline Didymaeo cogitavit.

83쪽

Velut ero uitis eum sicatur a Lycophron Nων ριάτης τρικέφαλος φαιδρος θεός, adiectiva τρικ*αλος φαιδρο non sunt επικλήσεις, sed poetic adtributa deo Tamen scholiasta docte et sagaciter a Lycophrone MercuriuΠ φαιδρο ' appellari exponit, Pubia in Boeotiamercurius in si coleretvi , cuius cultu αἴτιον quamVis mutilatum servavit. Mercurii autem Amκοῖ ILycophro ne Vecto quidem mentionem facit. Aut Ibycophro V. 469 s. cum vecta facit de rota ab Hercule et

Telamone siruta, nullo pacto ad ea spectat, quae in scholiis adnotan

Tελαμων και ἔρος τι του τείχους καταβαλῶν, εἶτα παρατηρῆσας

Ilay Ophrone Coniunctus 1t, tota autem fabella in uτιo huius cultus exeat, hae quorsum pertineat, in luce est. Aut v. 1303 cum Lycophro Cretensium Troiam a Teucro deductam coloniam muriumque portentum enareat, eholiast bene ad Olemonem proVocat, quem eadem de re rettulisse Clem. At protr. I 39 testis est. Sed ne hoc quidem scholion in id desinit, quod Lycophro expressit, sed inἘπίκλησιν explicandam haec enim sunt ultima Vecta scholiastae: θεν και Απόλλων μιν ως ἐκληθη σμίνθοι ναρ παρα Κρησὶν οἱ μυες quem cultum Lycophro non commemorat. Similiter ad . 1225 λωβασιναικισθέντας υμαίου βόθρον Cereris templum Oncis Arcadicis conditum scholiasta respicit, sed eo nomine, ut Cereris epitheton ινυος illo loco celeberrimum ad Versum eXplicandum adhil eat ' καίου τιν τῆς Λ ω ρος, τουτωτιν ἐρινυώδους, παρ οσον εν 'Oγκαις της Ἀρκαδίας

scholion in hoc cognomine prorsus nititur. Eandem vero de eadem Cerere doctrina scholiasta cum tribus inter se viversis locis apponeret 153. 1040. 1225), apparet eum ante oculos habuisse librum aliquem, quo diserte de hoc cognomine agebatur. Etiam de Iove Neptunoque Erechtheo eandem scientiam duobus locis scholiastam divendere

supra exposuimus 153. Ul); idem in Herculem inclis o cadit,

quae nίκλησις ad . 469 et a d. V. 663 usurpatur eadem sue Veneris I ροιζηνίa explicati et ad V 449 et ad V. 610 adscripta est. Ex eodem genere Iuppiter 'άγαμέμνων est, quo de comomine ad v. 1123 scholiasta adnotat: PA εδαιμόνιοι ἱδρυσαντο θάνα---ος ιος ιερὸν εἰς τιμ του ρωος. Eodem loco usus est, cum v. 1369 explicaret Ubi cum Lycophro scripsisset: 'ρωτος με ηξει Ζηνὶ τε --

84쪽

περσω μωνυμος ενς, scholiasta primum, ut adtributuni Acm,ρσω interpretaretur, geographum, ut par erat, adsit auctorem cui haec debet Adπτερσαι δυιος της απωνικῆν ita enim corTexit traditam AT)scripturan της ωττικη Wilamowitzius; nam Lapersae est Vicus Spartanus, non Atticus. Hac cum explicatione scholiasta de Iove Agamemnone quae comperta habebat coniunxit, cum adderet: ενθα να- μωνοτος σιος ἱερόν εστιν; 1ae eruiem sunt atque ea, quae ad v. 1123 adscripsit Sequitur paraphrasis nisa in ἐπικλήσεως interpretatione:

Sed comprehendendum quid adhuc enucleaverimus. Quae in scholiis de deorum cognominibus aderuntur, ex iis aut totius loci interpretatio ita pendet, ut paraphrasis ab eodem omne confecta sit, a quo in κλήσεων doctrina non excogitata aut congesta, sed scholiis illata est; aut praeter auctores tabulares et geo aptios ita usurpantur, ut ea ceteris scholiorum fontibus diversa fuisse et e peculiari fonte fluxisse

B ppareat. Praeterea nonnun tuam deorum cognomina tractantur sis locis, quo videatitur non pertinere aut certe Lycophro ansam dederit nullam, cur commemorarentur. Coniectura igitur ast hia quoPae parte verisimilia est librum aliquem de deorum cognominibus conscriptum in scholiis usurpari. In eandem coniecturam incidemus, ubi primum ea perquisi Verimus, quae de επικλησεων notione atque Origine in scholiis memoriae produntur. Nam paene omnia ita comparata sunt, ut ad Lycophronem resque ab hoc

tractata omnino non spectent; ea eriloquia Maibu ἐπικλησεις explicantur, nihil ad Lycophronem; sed scripta certe Omnia ab iis, qui primi ea scripserunt, uti lue non eam ab causam, ut Lycophro Xplicaretur, sed ut eπι- κλησει illustrarentur a loci, qui nominantur per totam Graeciam et Asiam itispersi, a Ibycophrone ne adtinguntur quidem, neque fluidquam aliud agitur nisi ut aut cur deus aliquam ἐπίκλησιν acceperit aut ubi ea in usu fuerit exponatur. Qui autem hae collegit, ei non solum poetae adeundi erant, id enim scholiastae concederemus, sed etiam singularum urbium historici aliique scriptores varii generis; aliter enim multa inveniri non poterant. Tantam autem talemque

doctrinam non conger1t, qui Lycophronem commentario prosecuturus

est, sed is qui επικλήσεις tractandas sibi proposuit. Accedit quod, si

unus scholiasta omnia collegisset Lycophronis causa, unius manus indicium ali suod siVe argumentorum paritate sive ratiocinandi similitate nancisceremur contra quaecumque in Scholiis de deorum cognominibus scripta sunt, ut ab aliis auctoribus discedunt ac per se stant, ita compilationis speciem manifestam prae se ferrent. Nam primum eadem

ἐπίκλησις non una ratione, sed dupliciter vel tripliciter saepius expli-

85쪽

eatur, unde diversorum auctorum Vestio comoscimus es quae ad

quidem scholiastae sunt, qui Lycophronia verba interpretatur, sed eius . qu ἐπικλήσεσι colligendis et explicarulis operam dat. Eandem autem interpretania diversitatem per totum commentarium licet animad-Vertere modo enim επικλήσεις ex veriloquus 153. 212), modo e locis

templorum 129. 152. 153. 403. 440. 448 , modo e deoriim numine ac potestate 129. 153. 403. 577 633. 705. 35. 1246 explicantur, modo Ain tabella Metata apponitur 153. 160. 208. 265 449 652.

Compilatoris manum indicat etiam auctoriun et Iocomun laudatomun multitudo; nam urbes, insulae, proVinciae, gente notanantur

scriptores autem afferrentur hi Aeschylus 1246), Callimaehus 153. 17.

86쪽

Inde suspicari licet, quam Me a olim saerit scholiastae vel auctoris, quem scholiasta exscripsit, doctrina nam Olim erant congesta, quaecumque quoque de epitheto sciri poterant, nune iniuria oriun, qui scholia decurtaveriant, nihil manibus tenemus nisi miseras lacinias; saepissime enim aut deest explicatio, aut locus i suo deus colituri ititur; plerumlue autem nomina auctorum interciderunt; nonnum luani iactum est, praecipue sub finem commentarii, ut nihil restaret nisi nomen dei ad ἐπίκλησιν diserte relatum l

87쪽

l in I

89쪽

Quicumlue hac nostra aetate de ausania peri eta sisserent, eorum id plurimum solet interesse, utrum ausania ea quae describit suis oculis Viderit an scientiam, tuam ubique ut suam prae se fert, aliis auctoribus debeat. Ea autem quam nos persequimur disputatio alio tendit neque quidquam cum illa lite viae adhuc inter viros doctos Viget, commune habet. Nobis enim, qui de ἐπικλήσεων doctrina agere instituerimus, quoniam ausaniam praeter eas perissu partis, quae in describendo versantur, diVersi generia libros, historicos, mythog aphos, alios, usurpasse ab omnibus concessum est, id imprimis erit videndum, ex iis, quae de deomam cognominibus ausanias Tmlit, luaenam periegesis sint, quae periegesis non sint. Cuius

non sunt, quae esse non possunt, siVe suis SiVe aliomini Omnentarus usus ausanias eam conscripsit; neque in nostra quaestione ab hac

lite pendemus, immo, haec, nisi discreverimus, quid ad describendam Graeciam pertineat, quid ad alios auctores revocandum sit, ditia sicari

Ac primum Peraegesis sunt Omnia, quaecumlue in us nituntur, quae oculis poterant conspici, siVeiausanias in describendo ac quiescit: siVe ratIOnes adnectit, quae inde proficiscuntur nec ultra ea eg ediuntur, quae Omnibus erant conspicua. Itaque eae ἐπιχλησεις ad auctore perlegeticos reserendae sunt, quibus praeter nomen dei nihil additur nisi ubi templum aut ara aut statua sita sit; luas e certius periegesi adscribimus, quo accuratius loci sacrorum describuntur. Sed apparet etiam aliquantam partem explicationum epithetis eorrem adduarum perlegeticam esse, eas certe omnes, quae una lue de nominibus aut quibusdam proprietatibus locoram depromptae sunt, quibus templa condita sunt; nam talea explicationes quiVIs, qui regionemali tuam perayat, Vel ipse invenire Vel ab alus audire potest. Velut

nesta est causa, cur haec e peri est segregemus II 24, το δὴ ἄγαλμα

90쪽

το νυν χαλκον ἐστιν μον, Λειραδιώτης μόλλων καλούμενος, στι καιο τόπος ουτος καλεῖτε Λειράς. e multae quide 11 ἐπικλήσεις ita asseruntur, ut non diserte e locis explicentur, sed ita cum his nullo commentario addito coniunguntur, ut qua ratione loci et M ammeohaereant, primo obtutu perspiciatur; ut VIII 3, 3 Κανιάτας ἐιερὰ θεῶν Ποσειδῶνός εστι κα επίκλησιν Κν ὐσίας Αρτεμιδος ἔστι ει αυτοῖς καὶ ρος Κνάκαλος, ἔνθα ἐπέτειον τελειν ἄνουσι νῆ Ἀρτέμδι. Huius modi multa extant exempla III 25, minerva 'μπολαῖτις; IV

inδῖτις; IX 31, 4 Inppiter a vστιος. En iam Neptunus Tmέσω in hoc numero habendus est, sitiem etiam si nos aliter explieamus, ausanias certe vel eius auctor a Genesio prope Lemam sit derivavit I 38 4. His autem affines sunt interpretationes eae, quae petitae sunt non ex nomine geographico, sed ex iis quae prope fanum numinis

iacent velut VI 23 8 ἐκ δ το γυμνασίου προ τα λουτρὰ ἐρχομεντ δι γυιας τε η ὁδὸς Σώπης και παρὰ το ἱερὸν της Φιλομείρακες εστιν Ἀρτέμιδος ' τ μἐν δη θεο θονεν φειωησις τε του γυμνασίου γείτονι.Ii quo tu loci periegetici sunt, quibus a proprietate i suadam simulacri omnibus conspicua ἐπίκλησις derivatur cf. VIII 13, 2 πρὸς δὴ τοπόλει ξόανόν ἐστιν Ἀρτέμιδος Ἀδρυται δὴ εν κωρ μεγάλῖ, καὶ την θεὸν ὀνομάζουσιν - της κέδρου Κεδρεαπιν Ι 11 7 πω δὴ τον Σωφρ τιστηρα λίθον βωμός εστιν πόλλωνος πικλησιν Σποδίου, πεποι- δὴ απὸ της τέφρας των ἱερείων.

Praeterea perleges adnumeranda sunt omnia quaecumque in inscriptionibus nituntur. Solent autem in inscriptionibus poni et nomina artificum et nomina eorrem, qui diis sacra dedicaverunt, et causam suibus factum est, ut statuae araeque aut VoVerentur aut exstruerentur. Atque id imprimis per se patet haec versari in memoria historicorum fide contestata. Ceterram ex hoe genere quae apud Pausaniam sunt, ea, ut par est, diVersos in modos sunt conformata nam modo nomina eorrum, qui sacra condide