장음표시 사용
91쪽
Σκιαδῖτις VIII 35. 4. Hae epitheta pleraque omnino non ad milium
pertinent, sed satinmendi causa non tam dis luana templis ab hominibus indita sunt. Quodsi additur, qua de causa templum alii Iaala condiderit, in inscriptionibus quid omnino esse potuerit, praecipue respiciendum est;
nam qu statuam aut aram aut templum dedicat, ei pleminique sufficit, quod breviter narrat, qua re commotus votum expleverit scilicet spatii angustiis paucis contentiis esse debet, neque solent lapidea in niuneris literis incisi sabulis poetariam more compositi et perpolitia adornati, statuis supponi Sed quae intra certos fines continentur, ea in inscriptionibus fuisse et a perlegetis exscribi potuisse verisimile
duco ut II 31 5 rogenii insev δὴ Ἐλευθερί- α σφόδρα εἰκότι λεν
δοκουσί μοι ποιησαι βωμον αφυγόντες δουλείανἈπο αρξου τε καὶ Περσῶν:quae Vecta epig amma paene redolent. Tamen a perleges etiam hoc in genere ablegamur, ubicum lue ultra Vetustissimam memoriam ad tempora heroica deducimur. Quamquam interdum in templis ipsis extiterunt epigramnata quibus dona ab heroe aliquo posita esse confirmabatur; cuius rei testis est seudO-Aristoteles, cum de mirat, ausculi 104 scribat e M Πευκεντίνοις εἶναί φασιν Ἀρτέμιδος ἱερον, νήτεδιωνομασμένην ἐν ἐκείνοις τοῖς τόποις χαλκ ελικα ἀνάκεισθα λέγουσιν, χουσα -θρονμα Ῥωμηδης Ἀρτωιδι. Ficta est haec inscriptio tempore satis recenti; at videmus quo rivulo fabularum notitia etiam ad periegetas fluere potuerit. Tamen eadem res ad nos parvi momenti est. Nam quamvis late pateat ille usus, επικλησεω inscriptionibus explanatarum aut ad orionem dedulariim nullum ex temporibus heroicis petitum exemplum exstat. Verum de his alias nunc quoniam multos de deomam epithetis locos ausaniae perleges vel auctoribus eius perlegetis adtribuendos esse aut adtribui posse docuimus, eo progrediendum est, ut, quae aperieges utique secernenda sint, accuratius definiamus Pausania enim praeter eos auctores, qui in describendis urbibus operam suam colloca erant, ciun επικλήσεις tractaret, alioriim hominum libros aut certe Verba inspexisse ipse testis est, lilia non uno loco nomina auctorum affert, neque Vero omin quidem perlegetaritu , sed poetarum Omnium. Ac praetermittit hic quoque, ut aliis locis, pleraDe nomina eorum, quos exscribit, sellit, ut suam auctoritatem quam maxime augeat, homines remotissimos et antiquissimos, aut certe eos, si uos anti luissimos arbitratur. Velut ἐπικλήσεων scientiam ac doctrinam se debere
satetur principi omnium Homero saepius de Neptuno questri VII
21, 8 de Neptuno Heliconio VII 4 5 de Mercurio Acacesi VIII 3, 2; de Proserpinae Kόρη templo VHI37, 9 de Minerva Zosteria in
92쪽
eadem de Britomarti 1 fabula invenitur, tuam ausanias, cum de Dianae Aικτυννη culti II 30, 2 exponat post indari locum genealogiamque Britomartidia ex hoc petitam enarrin. Ergo Pausania non unum certum auctorem in Xplanandis deorum cognominibus sequitur; sed iam his tam paucis locis potest colligi, eum ἐπικλήσεων compendium quoddam e multorum libromam laciniis compositum adhibuisse. Nam auctorea nominat, quorum opero ipse legisse nullo pacto credi potest, Antimachum, Telesillam, ra-xillam; et Homerum Pindarumque quamquam Pausaniam legisse nemo est qui neget, tamen dissimile eri est ausaniam hos auctores ingenticum siligentia perlustravisse ut erueret quaecum lue a. 1 ἐπικλῆσεις explicandas idonea posset repperire. Sed haec opinio, viae ad ac mera in coniectura Videtur niti, confirmari potest, si locomam alterum genus perlustravimus his simillimum, non aequum. Nam cum eo loco a perlegeSi seeluserimus, quorum auctores Pausanias diserte laudat, idem valet in eo locos, quibus nomina auctorum non apponit, duos autem se auctores se tui eo significat, quod duas diversas opiniones affert. alia a periegesi propterea aliena sunt, quia id, quod in monumentis et in remam naturai Etiam oui nareet, Iam bt rem Venus Μιγωνίτιδος οgnomen acceperit III 22, 1. 2), ad Homeriim recurrit; at is locus non ἐπίκλησιν solam spectat, sed etiam eo tendit, ut cur regio illa in insula Crana sita Μιγωνιo appellata sit explicetur. Itaque ad nostram luaestionem eum Pertinere certo affirmare non licet.' Tertium infra addam locum. Μoneo hamina poetriariam Pausaniae usum nullum fuisse, nisi ut επικλησε explicaret in aliis operis partibus non laudantur. misi ex ha tabula Lyceam, quem ausaniam ipsum inspexisso Kalh- mannus p. 145 s. rectissime observavit; ceterum ea, quae Lyceas de ove Mechane u 22, 2 areare videtur, ad ἐπίκλησn omnino non pertinent, Re de
Baccho Cresio I 23 8 intra mendacia venditat. Omisi etiam Pamphi tostimonia de Dianae optuni Proserpinae nonnullis cognominibus I 29, 2. VIII 35 8. Id
21 9. VIII 37, 9). unc auctorem sublestae fidei, nisi ipse legit, PauBanias videtur aut per compendium mythographicum comovisse, cui lilia. Ro plurima debet, non ἐπικλήσεις Κaamann. p. 232 s), aut legit in hymnormni collectione Kalh- mann p. 240). - si testimonium IX 23, 6 non modo ad ἐπίκλησιν Apollinis Ploi, sed imprimis ad montis tot nomen explicandum allatum est.
93쪽
oerisitur, simplex est neque duplicem assiniae interpretationem. Quae
sicubi invenitur, libros scriptos usurpari in propatulo est, atque eos quidem, qui non in monumentis aut locis describenssis versantur, sed qui de hominum omnentis sunt. Ac qualem in his rebus consuetudinem sibi asciverit, pridem notum est aut enim sine ullo additamento pronominibus P ν - οι δἐ varias sententias distinet, aut incolas quorum reoones se peragyarisse quibusque scientiam suam se debere fatetur, testea adVocat. Exempla autem propono haec: I 35, 4 Cererem
Dianam 'Eλ ιαί- Praeterea eodem in numero sunt v loci, stitibus Pausanias sententias Varias ipsas non exponit, sed hisse complures
de aliquo epitheto simificat velut I 29, 2 Λατιουσι δὴ ἐς αὐτ περίβολός ἐστιν χροωιδος καὶ ξόανα Ηρίστης καὶ Καλλίστης' ς μὴ ἐγὼ δοκῶ καὶ μολπεῖ τα επη τα Πάμφω της Ἀρτέμιδός εισιν ἐπικλήσεις ται, λεγόμενον δὴ αλλον ἐς αυτὰς λόγον εἰδὼς ὐπερβήσομω; aut 44, 3. ... ἱερον - ρός ἐστι Μαλοφόρον λθεται δὴ καιἄλλα ες την ἐπίκλησιν και τους πρώτους πρόβατα ετ τῆ γῆ θρέφαντας Λημητρα ὀνομάσαι Μαλοφόρον ); aut V 14, 1 φασι δὴ 'φακλεῖ φωλκμνμης θύοντι ετ υλυμπη δι ὀχλου μάλιστα γενεσθαι τὰς μυίας ἐξευρόντα ον αντον η και να ἄλλου διδαχθέντα πομυ- θῶσαι - κτλ. Itaque ausanias non unius hominis librum unum exscripsit, sed compilationem ali tuam, qua multorum de ἐπικλησεω vi et origine iudicia congesta erant. Neque enim tot de tam Variis rebus auctores ipsum adiisseiausaniam Vereor ne quis credat. Ne id quidem cogitari
potest, eum, ut hanc doctrinam arriperet, libros consuluisse, luibus singularum urbium ac proriniam1m historiae enarrarentur; nam ea Iaede deor nn cognominibus affert, non locorrum paucorum fluorundam propria sunt, sed aeque per totam Graeciam distribuuntur. Ac si perlustramus, quales fuerint opiniones auctorrem ausaniae, Vel his quos adhuc telionius locis ad diversissima rerum hominumque genera remittimur. Nam aut Ain traduntur, cum tua de causa deo alicui
επίκλησις indita sit exponatur cf. Cererent Xθονίαν, Apollinem Κάρνειον, Venerem mρφώ, Dianam Kναγίαν, Jovem 'Aπόμνιον, Cererem XVύνην, Minervam Κυδωνίαν, Dianam Uaφιαία ll. ll.), aut satis est ausaniae eum breViter nomininisse, qui primu ἐπίκλησιν deo alicui adtribuit
94쪽
veriloquia ἐπικλήσεων enodat amamque vim illustrat os Cererem Μαλοφόρον, Martem Θηρίταν, Dianam Ἐλαφιαίαν . l. , aut fabulas in veriloquia desinentes apponit cf. Apollinem Κάρνειον, Cererem Mμνων, Minervam M Mam l. l.), aut nomen ali suo num omnino inter ἐπικλήσεις recte reseratur, disputat cf. Orcum Kλυμενον, Dianana λλίστη il ll.). Quos locos omnes, ut a periegesi, ita ab iis auctoribus Hai quos habebat , qui historiam Singularum urbium locomamque enarraVerant, alienos esse inde elucet, quod ad ἐπικλήσεις explicanda nonnum suam res adhibentur quae ad regiones remotissimas pertineant ut unus ex auctoribus tribus, quorum de arte herita Spartae culto sententias ausanias refert, a I acedaemoniis ad Colchos
provocat altero loco, qui est de Minerva Asia, duo huius deae cultris
commemoratitur, alter Laensium, alter Colchomam Neque Ver fluidi suam interest discriminis, utriam complures aliorum hominum sententias visiungat an ut suam alteri alteram Opponat; nam ea, quae se ipsum excootaVisse simulat, interdum ita comparata sunt, ut eum res nonnullas non cointando assequi potuisse, Sed legendo comperisse necesse
sit os quae de Orco Clymeno II 35. et de Venere Morpho III 15,11
dicit, cuius de oriine cum duas sententias fuisse exponat, alteram suam esse Verbis non praedicat, sed eo sibi Vindicat, quod alteram salsam et ineptam esse demonstrat hoc certe loco, quod ipse probavit, alii se debere fatetur. Verrem haec omnia simplicia et acinia nunc ad difficiliora
Veniamus Pausanias enim, ut fontes, unde hauserit, astute dissimulatet consulto plerumque eos nominat, quo ipse non VolVit, ita varios litibus usus est libros sollertissime inter se commiscet et confundit. Ita tu ut disputationis fimum quoddam et quasi stabile fundamentum iaciatur, ermendum est, si uoad fieri possit, qua ratione in conglutinando opere usus sit. Neque enim meres est compilator, sed arte luadam instructus eaque atili elegantia imbutus, quae per rhetorum scholas
illis temporibus propagabatur, cum in describenda Graecia nihil antiquius
haberet, quam ut animos legentim non tam doctrina fatigaret, quam remini v etate delectaret, libros inter se diVersos, qui ei praesto erant, non continuos exscripsit, sed certo consilio per totum opus disposuit. Itaque etiam ἐπικλήσεις easdem non uno loco, sed compluribus explicat de quibus quae apud auctorem suum invenit, discerpit aut ita, ut aliam alio loco particulam exseribat, aut ita, ut duobus locis repetat eadem. Nonnulla perlustremus exempla, velut
Dianam is eis et 1φεσίαν. De a primum loquitur IV 31, 7. Ibi essenen describere a messus Pausanias Primum aut perlegetam
95쪽
aut artis historiae scriptorem sequitur artisex enim statuae Dianae nominatur: Σωμοφῶντος δέ εστι το τον αἱ Ῥαφρία καλουμένη παρα Μεσσηνίοις. is autem quae sequuntur certiores fimus Dianam Laphriam primo Calydone cultam postea Naupactum Tanslatam esse: σέβεσθαι δ σφισιν ἀπο τοιοῖδε α τηρ καθωτηκε Καλυδωνίοις τὸ Αρτεμις - ταντ 'α Θεῶν μάλιστα σεβον - πίκλησιν εἶχε πρια
neque Naupactus quidquam admessenen itaque Pausanias non sequitur auctorem, qui in Messene describenda aut in rebus Messeniorum dumbrandis versatus est; statuam autem Dianae aut Damophontem Pausanias abhinc omnino iam non respiceret, nisi paullulum intereumperet disputationem, quam de Diana instituit, cum more solito eos, qui hoc capitulum legunt, ad aliam operis sui partem relegaret: O σχημα
ἔτέρωθι VII 18 10 δηλώσω. Quibus dictis ad 8πίκλησιν reversus
urbibus, in quibus Dianam aφρίam coli antea rettulerat, Calydon et Naupaeto, tertiam addit atras: τ μεν δη invii της αφρίας ἀφίκετο ονομα ἔς τε Μεσσηνίους καὶ ε Πατρεῖς χαι- μους. tiam haec qui ab perieges Messenae abhorreant, dubium non est quo in oppidulo describendo quid sibi volunt atrae, urbs Achaiae 3 erint vero ita: Ἐφεσία δἐυρτεμιν πόλεις τε νομίζουσιν αἱ πασαι κανανδρες ιδί γ εων μάλιστα γουσιν ν τιμῆ τα δὴ αἴτια ἐμοὶ δοκεῖν στιν Αμζόνων τε κλέος, ῶ φων το ναυα εχουσιν ἱδρυσασθαι, καὶ παλαιοτάτου το ἱερον τοὐτο ἐποιηθη τρία δὴ ἄλλα εστι τούτοις συνετέλεσενες δόξαν, μέγεθἔς τε το νων τα παρὰ πῶσιν ἀνθρωποι κατασκευάσματαυπερηρκότος καὶ Ἐφεσίων της πόλεως Ἀκμη καὶ ε αυτ το πιφανῆς της Θεον. Atuae extrema ausaniae relinquimus inde a vecti τρία δὴ ἄλλα), reliva autem et a Messene aliena sunt, quia Nphesiae Dianae templum ibi non erat, et a Diana Laphria longius recedunt. Opponitur sane Diana Ephesia Laphriae eo quod haec non colitur nisi apud
Messenio et atrenses, illa apud omnes maecos At haec oppositio pendet e lubidine, non e ratione, harumque sententiarum nexus ineptissimus est, paene dicam nullus. Duas igitur ἐπικλησεων particulas in manibus habemus neque inter se bene cohaerentes neque cum perleges ulla ratione coniunctas, quarum altera est de Diana Laphria, altera de Ephesia De hac viae proseruntur, cum quid sibi velint omnino vix intelligantur, tamen omnis difficultas tollitur, tibi
primum alteriim luendam logum e libro septimo petitum attulerimus.
Cuius libri capite secundo ausanias coloniarum a Codridis in Asiam
deductariam historiam fuse narrat, omniaque continuo procedunt Perpaucis aliunde insertis destium g 1 enim ausanias capit e certa-
96쪽
- 10 mine, quod de remo exortum erat inter Neleum et Medontem, Codri filios; istiam ad litem dirimendam Pythiam consultam oraculum edidisse, ut edonti Neleus cederet quo facto et reliquos Codri filios et Neleum emimasse cum exercitu ex Atheniensibus at lue Jonibus collecto. Quam nareationem ausanias his interpositis interrumpit VI 2, 2 ἐκ δ της Ἐλλάδος τρίτος δ' οἶτος στόλος no βασιλευσιν ἀλλοίοις Οχλοις τε ἀλλοίοις ἐστάλησαν τα - γαρ ἀρχαιότατα γόλαος Θηβαίοις, ἀδελφιδους πρακλέους,
ἐξέπλευσα, ἐξ Ἀγνω- Ιωνες, αχεδαιμονίους τε και Μινώας Ους εκβληθέντας α Πελωνῶν κυήμνου Θηρας ὁ Αντεσίωτος Θηβαῖος προνες την νησον τρο νυν με ἀπὸ του Θήρα τολον, πρότερον δὴ νομαζομεν Καλλίστην. litibus prima ausaniae ipsius sunt, herae coloniam ex Herodoto Ι 167 sumpsit, cuius eundem locum III 1, 7 expilavit, Iolaus autem 1 1 pertineat, docemur libro decimo, ubi X 17, 5 suo loco haec ex eodem fonte lausta sunt: τετάρτη δὴ μοῖρα γολάου Θεσπιέω τε καὶ κ της -τικης στρατια κατηρεν ἐς Σαρδώ-H. Deinde
Ρausanias ad propositum redit pergitque res a Codrissis in Asia gestas ita nauare ut Primum coloniae socios uberius eniaret VI 2, 3. 4), post autem Codridarum facta ipsa coloniasque ab illis constitutas persequatur. Qua in re ita solet semper procedere, ut quae gentes ante Graecorum adventum quaque in icto consederint et qua ratione indicionem advenarum redactae sint accuratius exponat. Primum igitur
Miletum aggreditur VII 2, 5. ), quam ctem qui antea incoluissent, Cares Cretensesque a Neleo subactos esse dicit. Cuius fabulae finem facit, cum scribat: τον δὴ μιλως ὁ τάφος ιόντων ἐς Αιδυμον ἐστιν οπόρρω τῶν πυλῶν εν ἀριστερῆ της ὀδον. Verum quid sequitur VII 2 6 τ ει ιερδω τὸ μ σι μοι του παλωτος κά τ μαντεῖόν ἐστιναρχαιότερον η κὰτ την γάνων λοίκησιν πολλῆ δ πρεσβυτερα τι κατὰ Ιωνας τὰ ἐς ν Ἀρτεμιν την Ἐφεσίω ἐστίν. νον ρο πάντα γε ταἐς την Θεὸν ἐπίθετο ἐμοι δοκεῖν Πίνδαρος, ο Ἀμαζόνας τὸ ιερὸν ἔφη
τοῖτο ἱδρυσασθαι στρατευομμας ἔπι Θηνας τε κα Θησέα. α δ απὸ Θερμωδοντος πταῖκες θυσαν - και τότε τῆ νε- θεο - ἐπιστάμεναί τε ἐκ παλαιου τὰ ιερόν, και ροίκα μαχλέα φυν- α δἐ κῶ ιόνυσον τι αρχαιότερα, κλιδες ἐντανθα ἐλθουσαι οὐ μηπιωπῶ μαζόνων γε ἱδρυθη Κόρησος δ αντόχθω και μεσος, πιιστρον ὁ του ποταμοῖ τον Ἐφεσον παῖδα ειναι νομίζουσιν, Ουτοι τὸ ιερόν ειοι οἱ ιδρυσάμενοι και απὸ του Ἐφέσου τὰ νομά ἐστι τῆ πόλει. Haec sitiam non cohaereant cum iis quae antecedunt, in manifesto est Diana enim Ephesia nihil ad Miletum, nihil ad eleum, nihil omnino ad colonias Graecas, neque quisquam potest intellegere, his transitum ad Ephesum urbem effici Atque etiamsi Pausanias e Didymorem mentione occa-
97쪽
sionem fabularem illarem interiaciendamari videtii arripuisse nexum
tamen quam ineptissimum esse cognoscimus. Itaque hae cum interponeret, auganias alium auctorem secutus est at lue antea. - Sed
pergit de coloniis e Graecia in Asiam deducti narrare eadentitue Plane ratione progreditur quam antea insit, eum primum dicat, qui homines prope phesum habitaverint, post, quomodo phesus in manus Graecorum Venerit VI 2 8). Quo facto reliPIM Joniae urbes prorsus consimili modo pertractat. Itaque apparet, neXum rerum et Senten tiarum intermampi eo loco isti est de Diana Ephesia Qui ne cum sis suidem cohaeret, Iae proxime sequuntur. Vide enim, quae cum
excipiant VII 2, 7 ἔλεγε δὴ του Καρικοῖ μοῖρα κῶ νδων το πολυμ νεμόμενοι τρο χώραν ησαν κουν δὴ και περι το ἱερον αλλοι τε ἱκεσίας πω και γυναῖκες του μζόνων ἔνος. His duo inter se discrepantes
auctores a Pausania commiscentur ab altero erat narratum, Primos
prope Ephesum habitavisse Leleges et Lydos eiusdem historici sunt, quae sequuntur; ibi enim ad Leleges istos Lydosque reditur VΠ2.8 Ἀνδροκλος δὴ ὁ Κόδρον, υτος α δ η ἀπεδέδεικτο Ιωνων - ες Ἐφεσον
πλευσάντω βασιλευς, ἔλπας με καὶ Ανδους τηεανω πόλιν χοντας ἐξέβαλεν ἐκ της χώρας. - Verba quoque proxima Wκουν δὴ κω περιτο ἱερον αλλοι τε ἱκεσίας νεκα lIPIa ratione tun QPiis cohaerent, cum postea narretur VI 2 8 τοῖς δὴ περὶ, ἱερον οἰκουσι δεῖμα νονδει, ἀυ γωσιν ορκον δόντες καὶ τὰ μωος π 'αυτῶν λαβόντες εκπος ησαν πολεμον. Amagones Vero, quas supra addit, in illa de Androclo historia omnino non redeunt, immo ab ea quam alienissimae sunt; sed ut abhorrent ab Androclo, ita ad ea pertinent, quae antea de tama Ephesia narrata erant. Quam nullo vinculo cum Androclo contineri inde elucet, quod, qui Ephesi crυτόχθονες dicuntur, iidem, cum de Andro lo sermo sit, Omnino non commemorantur; ne id quidem dicit Pausanias, illos avτόχθονας cum Lelegibus Lydisve fuisse cognatos. Itaque detecta sunt Pausaniae artificia, ac vereor, ne nimius fuerim in re aperta quaecum1ue enim de Diana Ephesia reseruntur, ea a proximis seiungenda sunt, quia alio ex sonte provenerunt. Quem loeum si perlustraverimis, in cultu Dianae Ephesiae omnia verti lucidum est; cuius duo alam adseruntur, quomin alteram in veriloquium ἐπικλησεως exit, alterius indam auctor nominatur Uisumque autem PauSanias, ut solet, ita coniunxit, ut in altero nisus indarum erraVisse demonstraret. Idem vero locus, ilii a libri septimi capite secundo facile seiungitur, artissime conexus est cum libro quarto ubi quae Pausanias
verba iacit de Diana phesia, nunc bene intellegimus utrique loco
communia aurit et quae de prisci templi Vetustate veneranda proferuntur
et sabula Pindarica, ad quain IV 31, 8 haec resemantur: τα δὴ αἰτια,
98쪽
ἱδρύσασθαι. Itaque unum ex eodem auctore exscriptum locum Pausanias bis posuit.
At tempus est redeundi ad Dianam Laphriam. Ipse ausanias nos ad atrarum descriptionem VII 18, 84shablegaverat, tibi eandem diVersorum auctorum colluviem deprem1imus. Nam primum Dianae Aaφρω templi mentionem inicit: Πατρευσι δὴ - ειρ γ τῆ πόλει α- φρως ἱερόν ἐστιν Ἀρτέμιδος. Deinde simulacriim Calydone ab Aumato deleta atra translatum esse nareat. Quae neque perlegesis ne luea ἐπίκλησιs pertinent; nam non id astit, si haec scripsit, ut simula- emam describat aut Dianae comomen explicet, sed ut statua sata enauet. Itaque hic locus ei libro vel uni ex iis libris adtribuendus est, unde Pausanias hausit quae de artis historia tradit os ancinan p.
ταλ . aec a perieges aliena sunt, quia duplex fabula nauatur, non una cf. Iae supra p. 7 disputari), et quia non ad atras, sed ad Calydonem omnia spectant. Ne illius quidem auctori proPria sunt, suem ausanias de artis historia consuluit nam ad statuam Patrensem Omnino non pertinent. Immo, qui duas istas fabellas composuit, ei ἐπίκλησις summa rei erat. Ab hoc igiture ausanias scriptum inVenit, Dianam Laphmani coli Calydone eodem ex fonte hausit, cum quartum
librum conscriberet: s. IV 31, 7 Καλυδωνίοις Ἀρτεμις, ταντη γαρ Θεῶν μάλιστα σε τ, επίκλησιν εἶχε Θαφρία. In septimo autem libro Pausanias haec addit, quae in quarto promiserat VII 18, 10 το ἐν σχημα τον ἀγάλματος θηρεέουσά εστιν, λέφαντος δὴ καὶ χρυσον πειποίηται, μυπάκτιοι δὴ Μύταιχμος και λεώς εἰργάσαντο τεκμαίροντα δὴ πῶς Κανάχου του Σικυωνίου καντο Αἰγινητο Κάλλωνος ο nou
γενέσθαι τιτι ηλικία ἡμέρους. Quibus iterum ad eundem de arte scriptorem deducimur, quem antea comprehendimus nam ultra statuam Pausanias eo promeditur, ut de aetate I etificum disserat. Ita lue Pausanias hoc loco praeter periegesin duos auctores contaminavit, alterum minaησεως, alterum de arte plasti a Maecorum. Ex eo autem tui scripsit de arte ausanias cum compertum haberet, Dianae a-trensis sculptores, Menaechmum et Suidam, fessae Naupactios, iam Videmus, qualem in usum hanc notitiam converterit. Nam in quarto
libro IV 31, 7 cum scribat, essenios qui tunc Naupactum ab Atheniensibus datam incolerent, a Calydoniis Dianae aveis sacra
99쪽
- αῖτα γαρ ιτωλίας ἐγγυτὴ φκουν - παρὰ Καλυδωνίων λαβοπι, ea quae demeaseniorem colonia Naupactum deducta ina Thucydidi I 103 debet, quem sescenties et describit et imitatur ut autem statueret, essenio Naupactio Dianam Laphriam a Calydoniis
accepisse, ad eam sententiam mera ipse coniectura adductus est, atque
ea quidem quae in illo loco nititur, qui erat de Suida et Menaechmo Dianae Laphriae sculptoribus Naupactias. Quae vero dicit de Μessensis -- τα γαρ ιτωλίας ἐγγύτατα κονν), ea cum non Vera
sint, sed ineptissima scioli1 lue studior III proborum experiem redoleant, ab ipso ausania apertum est ficta esse, ut aliqua ratione cum
ceteris Thucydidem coniungeret. Itaque hoc quoque loco complures
Sed comprehendamus, quid ad ἐπικλήσεις - hae disputatione redundet. eculiarem otii de his librum adui, aer non modo apertegesis lW31, 7 as VII 18, s), sed etiam ab auctoribus historicis VIII et artis scriptore, quem ausanias VII 18, 8 exscribit, alienum
esse demonstrinimus. Is auctor, quem ne eSsenior in quidem aut
Pareensium rebus in enarrandis indium suum collocavisse inde efficitur, quod res Calydonias describit, luani urbem Aetolicam a toto opere Pausanias exclusit, non certa ulla ratione ἐπικλήσεις uactavit, sed quae de Dianae L Uriae origine et de Diana Ephesia apud Varios auctores repperiebat, unum in librum congessit. Quibus e Dianae cognominibus quoniam cognori 1 quam iam Pausanias in lacerandis, distaeibuendis, repetendis, contaminandis auctoribus iniisset, brevius disputandum est de Neptuno questri, de quo VI 21 haec: Ποσειδμι δὴ παρῆ η ὁπόσα νόματα ποιηταῖς πεποιημένα ἐστὶν ἐς ἐπῶν κόσμον καὶ ἰδίε σφων ἐπιχωρι ἔνια μαστοι τίθενται, τοσαίδε ἐς παντας γεγόνασι ἐπιαλησεις αὐτο Πελαγαῖος Ἀσφάλιός τε καὶ Ἱππιος. 8 -μάσθαι δὴ Ἱππων τον Θεον πείθοιτο μὴν α τις και α' αλλας ατίας, πώ δἐ ευρον ἱππικης--α ἀπὸ τωτον σχεῖν κατ ον- εικάζω. Ομηρος - γε ἐν μαων θλοις Μενελάο κατὰ τον θεοῖ- τον πρόκλησιν περιέθηκεν ορκ Ἱππων ἁψάμενος αγρο ἐννοσίγαιον ομνυθι μηδἐ ἔκων το ἐμὸν δόλου αρμα πεδησαι. Sequiturlamphi testiuionium, de tuo dubitari posse supra sim-ficavi. A atrarum descriptione, in qua Tunus, totus locus propterea abhorret, quia Neptuni templum adiense a Pausania commemoratum ἐπίκλησιν omnino non habet, complures auten ἐπικλήσεις afferrentur, quibus una ita explicatur, ut Pauae nullo pacto respiciantur, sed testis advocetur poeta, BOInemra Ita autem tui scripsit, is animum imprimis
100쪽
ad ἐπικλησε advertit. Sed Pausania alias causas esse, cur Neptunus senis appelletur, ipse simifieat, ac sunt apud Pausaniam cluae huc
αυτόν. καί μοι και γράμματα οι Φενεαται παρείχοττο ἐπι του πάλματος
γεγραμμον του βάθρον, τον υδυσσέως δη τι πρόςταγμα τοῖς ποιμαίνουσι
τὰς Ἀπους. Extrema, quippe Maae ad statuam ipsam reserantur, Ructorilausaniae periegetico tribuenda sunt a quo omnia aliena identur esse, quaecumque de cognomine exponuntur. Nam is, qui lieneum
descripsit, novit unum Neptunum questrem is autem, qui de cognomine agebat, non modo Neptunum Innin interpretatur, sed eadem fabula Dianam Evρίππα, Illati vero Ixιo epictetorrem in statuae epiyammate, quo Ultae ipse lo luens inducebatur, omnino non erat; ibi enim quid fuerit inscriptum, ausanias aperte eloquitur: Toνυδυσσέως δη τι πρόπανα τοῖς ποιμαίνουσι τὰς ππους. 1 toturnareatis eo ausanias transit, ut fabulam antea de Ulixe narratam refutet qua in re cum argumenta in aetate artis aeris sundendi posita sint iterum ausania libro utitur, qui fuit de artis historia Atque est proprium ausaniae, ubi primam perlegesin aliis aliunde interpositis intereupit, non uno interiecto auctore esse contentum, sed complurium inter se diversorum librorum ramenta consereliminare. Hoc igitur loco primum cum periegesi ἐπικλησεω fragmentum Oniunxit, deinde adnexuit adnotationem ex artis historia petitam, in qua ita nititur, ut sabulam illam nihil esse demonstret, non quo auctor ille, quem de aeris fundendi aetate exscribit, eam noverit, sed quia ipse utrumque inter se conciliari Osge negabat. - Neptunum autem
Ἱππι- ausanias tertio loco attingit, in Arctulicis VIII 5 5 . o Thelpusae luidem topoyaphiae longa de Cereris 1ρι-o et Aoυσως comominibus fabula insertur, tuam a perleges supra p. 6 propter
Antimachi versus laudatos eoegavimus. emegesim autem et episte-
torum aliιO sic periniscet, ut media in fabula VIII 5 6 simulacri descriptionem interponat. Quo iacto ad. επικλγει his redit VI ΙΙ25 7τρο δὴ Θημφρα τεκεῖν φασιν ἐκ του Ποσειδῶνος θυγατέρα, ης το νομα ἐς ἀτελέστους λθειν ον νομίζουσιν, καλειπο τοτ άρείονα - τουτε δὴ