장음표시 사용
61쪽
exprimitur itaque ad eandem sabulam utrumque Videtur pectra e cum praesertim alteram illam explicationem, quae de Iovis erga Ledam amore repetita 8t, postea exortam esse demonstraverimus. Ad versum vero proximum 89 Maae apposita sunt, ea omnia Vum respiciunt, quod Iuppiter Nemesi dedisse fertur. Nam ne ultima luidem vecta
τη aliud ciuidquam exhibent nisi alteram recensionem eorum Iae antecedunt 73 12-13). Itaque hoc quoque loco scholiis boni ac doctis p. 73, 1-4. 12-15 alterius hominis interpretamentum immixtum est p. 73, 6-7), nec exquisitum nec Verrem. - Brevius dicam de versu 148, quo cum Helenae procos Thesea et Alexandrum Lycophroita significat: πτηνον τριόρχας ἀετοῖς ὀφθαλμως, in scholiis vocis ὀφθαλμία duplex interpretamentuti inest alterum p. 28, 15 τοι τους ἀετους μοφθάλμους εἰπεν Do γαρ ἱεράκων φθαλμοβόλων. alteriam
τηρο δι κλυσιν τῆς συναλοιφης Τ συνα λισης Α οὐτως πολυτέον ἄλλ' ἱστόρει ἡ μη T; i A ἱστορεῖς. α μηδε καθιστορεr ἐγίνωσκες ira, sΤ ἄμ Α ἱστορεῖ ώς του Πριάμου πρότερον πυνθανομένου τλ res sunt explicationes duae lectiones. Primam enim qui confecit, is legit imperativum ἱστορε et eum post mτρεκῶς gravius distingueret, relativum pro demonstrativo vi adversativa ἀλλ' positum esse ita volebat, ut nova inde exordiretur sententia: Omnia ad veritatem exponam. Quae quaeras, quaeso id est sed quaeras, quaeso . f. gelgae vecta: ἡ δε στίζειν εις τὰ πρεκῶς καὶ ἀφ ετερας ἀρxv λεγειν το ἀλλ' ἱστόρει, τοι ἐστορῶν καὶ ἀκούων μάνθανε. Itaque perperam Seheerius eo novam scriptume discrepantiarn ἀλλ' ἱστορει Iucratus esse sibi videbatur; nequeo neque scholia aliud quidqi iam legerunt Distra,' ἱστόρει. - Ad v. 3l duo scholia extant os γαρ ως τὀ πρότερον ἡσυχος τὀ στομα ελυσε τῶν ποιαέλω χρησμῶν αἰόλων αἰόλον Λ hoc scholion non amoscit, P hoc Ioeo nihil valet ὸ διὰ την κάλυμα ἀντων χρησμων' ἡ διὰ τὰ αἰνίγματα, οἱον αἰνιγματωδῶς λέγει, ἡ Σιφνιγξ. Huius scholii auctor legit inλων, neque dubito rescribere αἰόλω pro tradito latλων, quod e textu in scholia irrepsit facillimo errore; πολυμάθεια autem χρησμῶν non
est Cassandrae scientia oraculoriam, sed doctrina, quae inest in oraculIS. Eodem pertinent τὰ αἰνίγματα; f. schol. v. 7 fortasse ab eodem auctore confectum:
censio exstat; nam Verba prima e proximia exscripta esse apparet. Quae vero sequuntur Verba, ὁτι μάντις ην καὶ μουσωρ), scholi inferioris sunt, quod ita restituendum est: δαφνρφάγων ὁτι μάντις η και μουσικη' ἐώθασι δ' εἰωθασιν ΑΤ)o μάντως δάφνας προεσθίειν.
62쪽
τώσης - ανδρας. tem singula vecta binis commentis illustrantur
κρατηρος, p. 83, 29). Sed si quis dubitat an hae varietates grammatico uni potius debeantur in interpretando haesitanti, quam duobus aut compluribus, versus 202 et 203 certe ita explicantur, ut scholia non a duobus hominibus conscripta esse nequeant. In eum Lycophro de Graiecis Aulide commorantibus haec ponat o σωφὶ βωμὸν τον προμάωτως Κρόνου συν μητρὶ τώνιον νηπίων κρεανόμου, primum alter scholiasta vecta illa sic reddit p. 84, 8 οἱ- Ἀλλ ες, νησιν, νυtλιδι περὶ τον βωμῖν του - ωρακότες τον δράχοντα τονον τῆ φρι τους στρουθον φαγόντα μου ἀλλήλοις δόντες πλέουσιν επι ροων τ ἐς δὴ το μόνου ἀντι του Κρονίδου - ἀνθνωσαω, B vτον ιες. Sequitur altera paraphrasis p. 84, 13 οἱ δῖ ἀωτι οὐ μόνον, καί φασιην, τι το ἐν Λελφοῖς μα-LAω πρότερον τον Κρόνου ην, νθα ἔλαβον τον χρη-- ω Ἐλληνες, τι - δεκάτο τε το Ἱλιον πορθησουσιν 'το δὴ ἔξης ουτω ληπτέον οὐ προμάωτως Κρόνου του δράκοντα καὶ γαρ ὁ δράκων ἐμαντευσατο, ως φησιν γηρος, ἀλλ' υστερον τον Κρόνου. πρόμα τις υν υ Κρόνος, ὁ προ τον δράκοντος απτευσάμενος, στε ρόμαντις δὴ ὁ δρώ-. Aperte duo auctores laudantur τ ἐς δῖ. οἱ δῖ),
totus locus, non vecta singula, continuo, sed duplicem in modum ita planatur, ut duo interpretamenta nullo pacto possint inter se conciliam. Hud vero obiter moneo alterius scholiastae vestigia ad v. 2044s. recurrere utroque enim loco idem Apollinis Delphici oraculum narratur et ad enodanda Lycophronis aenigmata adhibetur. Eiusdem generis alim exemplum praebent scholia v. 291 s. Ibi a v. 291 Verba πρόβλημα και σταυροῖσι κορσσωτη πτέρυξ haec adscripta sunt: p. 93, 2 πτέρπα εῖπε του τειχους τὴν περίστασιν της οικοδομης, adde: κορσσωτρο δὴ οἰον τρο φηλ - α το κορυττεσθαι - ἐγείρεσθαι το
- προμαχῶνες γ an usus est scholiasta Voci προμαχωνες genere
seminino γ), ω'aἰς ι πολέμιοι φεστῶτες Τ εφιστάντες Α εμάχονιο τοῖς ἐπι του τείχους, ερυον καὶ κατοαλον τὰς ἐπάλξεις σταυροῖσι δὴ, ἔκατέρωθεν οἰκοδομη του τείχους ὀρθοῖς ξυλοις διειλιχμμη Α διειλημ-μρνη Τ), απερ σταυρον κέκληκε διὰ την στάσιν. Sequitur alter scholiasta, qui non de vallis modo commemoratis, sed de voce πτέρυξ loquitur, quem ipsum murum intelleit p. 93, 13 αυτ το τεῖχος, διὰ το-ῶτος. Idem vocabulum κορσωτη quoque aliter explicat p. 3, 14
κορσωτη δὴ η κλιμααώδης. Alter ille mammaticus, cuius Verba suprae cripsimus, scalas cogitandas esse diserte negaverat itaque hac altera
63쪽
explicatione quam cum salsam esse vellet, habebat ante oculos, recentior est. - Quae autem proxime se luetimur, nillil ad rem repetitur scholion rnisv το τειχος, 1ae Verba interpretatione vocis iam excipiuntur. Sed iteriam dissensio exsurit in iis, sitiae de vocabuli αφλαστα κακόρυμβα exponuntur p. 93, 15 ἄφλαστα δὴ καὶ κόρυμβα τα,κρα της νεὼς κατ' εὐφημισμον του εὐθλαστα Τ σθλαστον- , καὶ κόρυμβα δῖτο αὐτο δηλοῖ, κα εστι ν ε παραλλη- δι Φουσιν, τι τα ἐναφλαστα πρυμνησια, τα δὴ κόρυμβα πρωρησια. Certissimum Vero
omni, In argumentum suppeditat tertius locus, v. 32 329 p. 96, 8-97, 3 Κ). Quos versus Lycophronis alter grammaticus ad Iphigeniam mactatam, alter ad Polyxenam spectare contenest. Quartus locus agmen exemploran claudat, schol. V. 3894s. Ad verba enirn διπλων μετάξοχοιράδων ωρουμενον - de foedo Aiacis Locrensis apud liboeam interitu ferino est, alter Mammati us adnotat: Oι Μυκόνου καὶ ου, Ῥaae explicatio paullo post repetitur p. 102, 2 το δὴ μεταυ ου καὶ Μυκόνου, εἰσι νησο των Κνκλάδων; alter autem ad Lycophronis Versum proximam proVocat, cum explicet: η μεταξύ τινων
χοιράδων περ τὰς Γωὰς -τω καλουμένας πέτρας - χμηρος δ 500
, ρῖσίν μιν πρωτα Ποσειδάων μέλασσε Eundem Aiacem Cassandra paullo post v 395 appellat κόκκον κομίζοντα μαναίρας στόβους. Quorum vectoriun in scholiis 102 9 primum exstat paraphrasis: λείπει το ς' o ώς κόκκυγα καυχωμενον ματαίας λοιδορίας. Sed qua de causa Aiax κόκκἀ nominetur, dupliciter exponitur p. 102, 11 κόκκυξ ὁρωεον δειλόν μοι- ωακι, θεν καὶ δι δειλίαν ου συναυλί2εται τοῖς λοιποῖς ὀρνέοις φοι, ν δια το μονιμ τον Θωντα παρεικασε του κόκκυγι η δια το μάτην φθογεσθαι καὶ γαρ θορυβητικὸν καὶ φλυαρὰ το ἔρνεον. Hanc alteram explicationem ad paraphrasim antea scriptam pertinere in aperto est. Tales discrepantias per totiun scholiorum corpiis perse fui licet; )ae persequerer, si quid inde efficeretur. Verum in hac tanta reliqui-amin paucitate ac tenuitate certi cluidquam cinosci nequit, at lue omnis opinio in coniciendo posita est, ne lite scio, quot Mammatici in Confer actoli. v. 452 p. 110 1ὶ 479 p. 112, IN I s); 495 p. 114, 26. 115, 1); 29 p. 118 8-I4ὶ 600 p. 125, 25l26); i 8 p. 126, IK17ὶ 630 p. 1'. 8, 18. 23 648 p. 131, 3. ) 733 p. 142 8 9ὶ 805 p. 143 23 144, 1) 902 p. 151, 2324); 16 p. 52, 17ll8ὶ 934 p. 153, 12. 16); 36 p. 153, 21 s. 976 p. 156, 4 aa. 991 p. 158, 10. 13ὶ 1094 p. 169, 8 9ὶ 1095 p. 169, 13. 14ὶ 1117 p. 171, 1. 2ὶ 1184 p. 175, 21. 2M 1278 p. 182, 14. 15) 1313 p. 185 l. 2) 1349 p. 187, 2 m. I356 p. 189, 2 3ὶ 1374 p. 189, 15. 22-2M 1388 p. 191, 22-24. 294s );1464 p. 197 6 7 1466 p. 198 LAE .
64쪽
Lycophronem dierint commentati. Itaque ad liquidum perducere
nequeo, quod supra proposui, non tam commentarios duo vel plures continuos contaminatos esse ab eo, qui scholiomam corpus consecit, quam ad unum commentarium magnum ac perpetuum fundamenti loco habitum reli luos homines doctos vel indoctos adnotatiunculas suas adspersisse Eandem nihilominus sententiam Veri Age similem censeo, primam quia, id quod supra significavi - idem argumentanes et explicandi genus per totum commentarium cernitur deinde, quia interpretandi illae varietates ipsae ita sunt comparatae, ut paene omnes pertineant ad singilla vecta, non ad copiam rerum fabularumque; paraphrastica interpretamenta splent esse diversa, non silVa fabularum, qua illa nituntur ac si quando interpres alius aliam ahulam adhibet, alter doctrinam bonam ammt, alter contentus est tritis ac decantatis
nonnumquam dubito an recentissimae aetatis co oscamus Paucissimi sunt loci, quibus uterque interpres bona affert, ut suam sententiam
stabiliat, atque u quidem tam parci, ut nihil inde consequatur schol. o. 202l3 326 s). Immo, ad easdein rea et fabulas pleromiue provocant et si, qui de loco aliquo interpretando dissentiunt. Ita lue
videtur olim unus homo doctrinam illam tam amplam congessisse, cuius opera usi sequiores commenta sua conscripserunt eadem sententiae commendatur, quod saepius interpres alter alteriam videtur usurpasse aut retractasse cuius rei exempla nonnulla supra attuli, alia infra proponam; nunc satis erit eo locos simificare, quibus interpres alter se suam sententiam alteri praeferre diserte affirmat vocibus βέλτιον
δέ vel μὰλλον δὴ χρη vel similibus soliol. v. 452 495 522 805. 1356.1374. Sed quidquid hac de re iudicandum est per totum scholiorrem
corpus Variorum hominum manus conspiciuntur, scholia non omnia ab uno homine conscripta, sed e complurium ammaticorum commentis conferruminata Sunt .
Verrem quaeramus quid ex hac disputatione ad paraphrasim redundet. araphrastae cuiusvis munus a solioli asta eo differt, quod hic colligit, si uaecumque ad explanandos auctores usui Videntur esse, ille vero scriptoris quem explicat verba singula singulis verbis exprimit, ut quid hic voluerit bene ac celeriter possit perspici. Ita lue a paraphrasta alienum est Varias Variorum de locis lifficilioribus iudicia congerere Lycophronis autem paraphrasis risi nihilominus easdem in explicando diversitates complectitur, quae in scholiis passim Oeeureunt, sequitur Scholia in Iaraphrasi non paraphragina scholsis exscrIptam esse. Atque hic quoque sufficit, e multis locis pauca exempla seligere;
65쪽
schol. p. 93, 14s. Ρ 328 329 cum schol. p. 96 8 s. Neque huic sententiae obstat, quod saepius in explicationum diversitates inveniuntur, quae in clioliis non insunt, aut quod nonnum tuam tres interpretationes praebet, cum scholia duo exhibeant cf. 3 ταῖς
Αἰ-είοις χερσί cum schol. p. 69, 15-19). Nam paraphrasis codex primamus, liber Coistinianus 345 B), et Marciano A et gelga antiquior est quid igitur mirum, quo tempore auctor paraphrasis macholia transscribebat, ea pletii ora fuisse Accedit quodi multa comprehendit, tuae munus paraphrastae Vecta singula explicandi per se longe excedunt. Fabulas enim me doctrinam mythonaphicam praeter paraphrasini hic illic inserit, atque hac quo lue cum scholiis ita consentit, ut modo eadem modo plura illis practeat cs. v. 33. 43. 56. 72. 88.
Quodsi paraphrasis post scholiorum corpus congestum scripta est, The auctor eius esse non potest, neque in ea Theonia reliquiae insunt nisi eae, quas a scholiis poterat accipere. an post Theonem natam esse Stepliani quoque Byzantii testimonio discimus. Qui cum Theonis commentarium laudet, eius doctrinam memoriae prodit a quo tempore Liycophronem Stephanua legebat, eius textus a multis coreuptelis erat Vacuus cluae nune in codicibus propagantur. Ubicumque autem libri Lycophronis a Stephano ita recedunt, ut hie verum servaverit, illi vitiis in suinati sint, risemper cum corruptelis librorum manuscriptorem facit ut . 90 veram nominis formam Maria a Bachmanno resti
codice nostri omnes salsam scripturam nἐρυατίνους αννίους τ' Ρexplicat Aατῖνοι κῶ αννιοι θνη Ιταλίας; v. 1309 integra lectio est apud Stephanum a δενιέρους πεμφαν τρα- λειονς, interpolata αρπαγας λυκον in libris utriusque classis minterpretatur Eri et x ρους πίστειλαν αρπαγας λυκονς; etiam V. 1312 Lycophro ita scripsit, ut Stephanus testatur: ας εἰς Κν ταια τη--βυστίνη μολων; Isbri ruστων; - γείτονα των ιγυστίνων ελθών. In v. 360 verum est a Scheerio inventum δάζουσα ζ, Stephanus leni corruptela scribitaυδάξουσα; interpolatio in codices iraepsit avδάξασα, luami exprimit: κράξασα. Etiam in Veris scripturis explicandisi eum codicibus conixa
66쪽
contra codicum nostrorem archetypum. Itaque non scholia assilibenda sunt ad paraphrasim ampliorean restituendam, sed paraphrasis ad solioliorum textum pleniorem restituendum; et si quid, ut alias, ita in ἐπιψησεω glossis paraphrasi a exhibet, quod Marcianus non novit, talia additamenta nobis scholiorum
instar habenda sunt; f. v. 139. 152. 153. 162 - Et Gud. 290,
22. Whoc loco sua sibi fingit). 208 - Τ, p. 478 lin. 7). 356. 359. 435 562. 32. 35 - Τ). 15. 986 1207. 1268. 1377. 1391 1454.
Soholi ἐπικλησεων, quamam in usu Lycoplar multus est, non omnia eiusdem pretii sunt; nam sunt, quae magni iaciamus, Sunt, quae statim abiciamus. Ac emoVemus, cluaecumque non tam ad έπικλήσεως propriam Vim a notionem spectant quam exponunt, apud Ibycophronem
quid sibi velit ἐπίκλησις; ut is qui ad V 288, p. 92, 25 . adscripsit: ξιον σία δὴ, ἴνα φυγωσιν, - τι ἐγένετο ἶνα γένη - A emendationem
suppeditani: ΡΤ αυτοῖς αἴτιος φυγῆς, is non eo tendit, ut declaret, cur Jovi sit ho epitheton, sed ut explicet, quid Lycophro Voluerit, cum illud hoc potissimum loco adhiberet id quod scholiastae ipsius est, non eius, tui in deomam cognominibus studia sua collocat. Alia
exempla sunt in schol. V. 1328 p. 186, 2b et 1349 p. 188, 3. J.
Ne illa quidem nos curamus, Maae a scholiasta aut e Lycophrone ipso aut alio ex fonte inveniri poterant ratiocinando. Ut V. 47 s. cum
de Scylla ab Hercule interfecta Lycophro haec dixisset: ιν αυθις πατηρ Phorcys σάρκας καταίθων λοφνίσιν δωμησατο ἔπτυνιν ου τρωουσαν
Ουμίαν θεόν, scholiastae, cui Vocabulum Agπτυνιν aliva ratione interpretandum erat, nihil peculiare in manu fuisse Videtur. Nam oυδαίαν θεόν roserpinam esse ex adiectivi Oνδαῖος - χθόνιος notione colligebatur de voce Agπτυνις cum nemo scholiastariam certi fluid tuam sciret, alter roserpinam intellerit, aecusativum Agπτυνιν, cui appositive oυδαίαν θεόν adnecteretur, a participio τρέμουσα pendere totumlue locum metonymice de inseris positum esse ratus alter, eum in explicando vectora aσcta haereret, Afrτονιν accusativum e Vecto finito δωμήσατο pendere arbitratus Aεπτυνι,ν animam dictam esse statuit παρὰ
67쪽
Timaeo compertum habebat, uitia vecta a v. 1155 p. 173, 20 -- scripserat; neque quid tuam de illis Minerarae epithetis in scholiis nune
Plerique autem loci ita comparati sunt, ut scholia aut ad n κλήσεις ipsas aliquid conferant aut patefiat, quae inter scholiomun particulas dispersas ratio intercedat Primum enim saepissime tota Ioel alicuius explicatio a comomine Ita pendet, ut e Lycophronis Verbis quis detis significetur nulla ratione possit colligi, nec illa ipsa intellegantur, nisi aliunde constiterit, suid sub cognomine lateret. Ita quotiens res se habet, necesse est scholiastam, sive ἐπίκλησιν diserte explicat, siVe in paraphrasi Inmunde nomen ponit, peculiarem de illa auctorem consuluisse etiam id aequitur, a paraphrasis addatur, eam esse ab eodem homine consectam, qui ἐπικλήσεως explicationem attulit et apposuit. Velut V. 561 eum
ἐμωφαι - χάρμαισιν ωβώσας κέρας, is qui recte intellexerat ea Ouae praecedebant, scire poterat, sub Vocibus ων ἔνος ει 1 Idam aut Lyncea latere, scire non poterat, certamen ab Ida cum Apolline de Marpessa institutum agi, nisi compertum habebat , Σκιαστης Ἀχιευς φουσι epitheta esse Apollinis quae priusquam cognoVisset, nullo pacto in illam de Marpessa anatiunculam incidere potuit, quam in scholiis ad v. 561 appositam videmus. Ergo fuit praesto scholiastae auctor aliquis, e quo de illarum ἐπικλήσεων certior fieret, id quod ipsis sis confirmatur, sitiae ad v. 562 adnotat Ouδ' ὁ Ἀπόλλων- ὰ --οιωεπώνυμα πόλλωνος παρὰ Βοιωτοῖς. ut V. 722 ατρο δὴ τρο προυχουσα ει Ἐνιπέως prom1nturium Ποσείδειον significari scholiastantini tuan intellexisset, nisi Ἐνιπέως Neptuni esse cognomen sidicisset et Verba ea, quae adnotat p. 136, 12 1νιπεν Ποσειδῶν τιμῶται παρὰ Μιλησίοις προυχουσαν δ ἀκτὴν τρο προκειμενην ει θάλασσαν. ἔγειδὴ το Ποσείδειον ακρον, ipsa demonstrant, qua colligenes Via processerit. Aliud exemplum est V 449, ubi cum ab auctoribus geomaphis quivis posset viscere de Cypro Ibycophronem loqui, tamen verba Μορφὼ παροικησουσι τὴν φρυνθίαν nemo poterat explicare, qui renoraret, Μορφώ Veneris esse ἐπίκλησιν; nam Vel Zηρυνθίa est vox ambigua, IIIIa Lycophro ipse Hecates antrari Zerynthium v. 77 om- memorarit ac doctam scholiasta de Venere annotationem proponit p. 109 4-8). - Agine exemplorum lamiant V. 43 437 τρίιστει scit Colopho mortuum sepultura afficiet , οὐ μόσσυνας κτενων
68쪽
ἀπελθόντων ἐν Κολοφῶνι τον Σθένελον τὸν υἱον Καπανέως του κατα- σκάφαντος α τείχη των Βοιωτικῶν Θηβῶν οντινα Ο Ζως κεραπνωσεμπαλαυχησαπτα, ω ειριπίδης ἐν Φοινίσσαις το δἐ dyηλάτι μὰ ινι, εἰμεν δασεως, τετον ἀσεβεῖς ἐλμνοντι ει δἐ φιλως τε αγ- ἐλαυνομένον, λεγε δ τε κεραντ ultima, i suae sequuntur de olynice et leocle, nihil ad rem). Videtulum igitur, quid scholiasta in manibus habuerit, quid non habuerit. De Stheneli quidem morte nihil peculiare ei
praesto erat, immo ecta scholiastae docent eum haec ex iis collegisse, quae aliurule asserret. Ac de Thebis a septem oppumatis sermonem esse et vox Ἐσσεροω et V 437 s. indicabant Capanei autem filium L cophroni in mente fuisse manifestum non erat, nisi quia epitheta Coryυλάτης Βουλαῖος Μυλενς Jovis esse noverat. Nam multi vici potuerunt υσκαφησαντες στερρ δικέλλῖ muros Thebanorum, multis tum accideriit, ut capita contunderentur συνθραυσας κάρα , multis modi vel potius de quavis plaga quibuslibet armis inflicta/ὰστιξ dici potuerat, ne d adris quidem adiectivum quidquam efficiebat, nisi vocabulum MVτιξ Vere explicatum erat, praesertim cum de lectione dubitaretur locus omnino intellegi non poterat nisi epitheta illa ad Jovem recte relata erant; quod ubi actum est, per se patebat, Voce μάστιγι Jovis flagellum significari, neque quis suam Vel inter eos, qui mediocriter erant docti, tum quidem morabat ovis μάστιra fulmen dici ab Homero N 812 unus autem ex iis, qui Thebas oppumaVerunt, Capaneus fulmine ictus erat, itaque Capanei filii fata extrema Sthenelia Cassandra praedicuntur. ersecuti sumus, qua ratione hoc loco singula e singulis, Omnia autem ab ἐπικλησεως Xplicatione penderent, et hic quoque paraphrasim scholiis insertam ab eodem esse consectam demonstravimus, qui ἐπικλησεω doctrinam adluberet, tuamquam de comominibus quae olim attulerat nunc interciderunt neque quidquam superest nisi paraphrasis. Exemplis pluribus supersedeo. Quod genus quam late pateat si quis cognoscere studet, perlustret scholia horum
versuum 400. 431. 43b. 440 448. 17. 658 699 7 10 767. 31. 1040. 1225. 1261. 1327 1393.
Unum locum paullo aliter comparatum restat ut breviter tractem, uv. 156-159 οὐδη δὶς βήσαντα και βαρυν πόθον φυγόντα μνέδοντος
ἁρπακτῆριον ἔστεα Ἐρεχθεν ἐς ετριναίους νας λευρὰν θλετρενσοντα Μόλπιδος Πέτραυλ). De elopis Neptuni amasio in Elidem ex Asia
misso quin hae dicerentur, dubitatio non erat, si quidem ea cluae 3 Regionem Eli Roarnmisere vocatam Lyeophro simificat Paus VI 24, 6.
69쪽
antecedunt recte erant intellecta, id quod facillime fieri poterat. Ac Mυμέδων Neptunus appellatur, non quo haec eius sit ἐπίκλησις , sed quia hoc epitheto poetice adornabatur, ut eundem Aeschylus ori μέδοντα Vocavit Sept. 123 . Verum quia elopem e Lydia, in Elidem misisset, scholiasta ambigebat auctores fabulares, si luos adhibebat, nihil videntur eum docuisse velut inclariis in universum loquiturol. I 65 τουτεκα προηκαν ιδ scit. Tantali aΘάνατοί, πάλιν μετὰ
το ταχυπότμιον αντις νωων θνος; nihil certe ex iis reliquum est, neque hos scholiastam adsisse, cum V. 158 explicaret, ea ostendunt, quae praeter paraphrasim adscrripsit nam hic quoque totam interpretationem in cognomine collocaVit, quo quasi fundamento uteretur.
Sed duplex proponitur in scholiis interpretatio v. 158 p. 80 4 το δὴ
Ἐρεχθεν τινες ἐν επὶ του Ποσειδῶνος, ἄλλοι δὴ εn του - ηκουσαν, Maae interpretamti diversitas nasci non potuit nisi auctor ali luis in scholiis adhibebatur et adscriptus erat, qui idem cognomen Iovi et Neptuno fuisse docebat Ao Jovem hoc epitheto adornatum coli apud auctorem scholiastae narratum fuisse schol. v. 431 p. 106 6 Κ testatur: Ἐρεχθευς γαρ καλεῖται ὁ Ζευς εν ΑΘ αις καὶ ε Ἀρκαδη; Neptuni fuisse eandem ἐπίκλησιν Athenis, es. s. v. 'raris resert At aeeius quidem, qui Neptunum intellexit, memoria intercidit, superest nune unus, qui JOVem interpretatus paraphrasi intexuit p. 79, 21 το ἔξης εστειλε κεν τον Πέλοπα πλ. - . 80, 3 o M adde Πέλοπα)εστειλεν ὁ Ζευς ἀπο της -δίας. Qui grammaticus in interpretatione quantopere pendeat ab eo auctore, qui ei επικλWεω illius notitiam suppeditaverit, inde cognoscimus, quod in commentando scholiasta erravit mihi quidem vox Ἐρεχθευ utique ad unum Neptunum apte referri videtur cf. heopompum in schol. Dinom. A 38: Ἀμορία.
Quodsi multos locos explicari non potuisse demonstTaVimus, nisi scholiasta compertum habebat, quorum deorum ἐπικλήσεις essent a Ibycophrone usurpatae, eum de his auctores aliquos consuluisse per se patet. Sequitur altera disputationis pars qua comprobetur peculiarem libriam scholiastae in manibus fuisse, unde de deOm1Π cognominibus certior fieret Quae cum a fabulis aut a rebus geographicis et grammaticis natura disserant, primum locos esse ostendam, ubi, quam tuam
scholiastae interpretatio aliis in auctoribus sita sit ne lite his allatis dubitatio restare potuerit de ἐπικλήσεως notione, tamen docta atque ex luisita eadem me a reliquis aliena de epithetis a scholiasta tradantur.
70쪽
Ac rursus satis erit 4MI proposuisse exempla, quae reliquorrem numeris breviter additis excipientur. Exordium 1aciam e Lycophronis versibus 53 566. Hos ad illustrandos quos auctores scholia adhibuerint ut extricemus, primum in Lycophronem ipsum inquiramus, quem Sequatur Scriptorem. Qua in re si aut diutius commorari aut longius a scholiis pervagari videbimur, Veniam tamen nobis datum iri speramus, quoniam ea quae effecturi sumus ex infimorum grammaticorum proVinosis ad Veteres epicos nos abducent et quid inde ad scholia recte mlicanda lucre is facillime perspicietur. ILycophronis autem ille locus, ut praecise dicam, quod sentio, qui est de raptis Leucippidibus et de pugna inter Dioscuros et Apharei filios Idam L.ynceam 1 commissa, petitus est ex Cypriis. Quo in camine quid hac de re narratum sit, testes habeImas nonnullos eorum Versiculos hic illic dispersos, Procli excerpta, indari carinen Nemeum decimum, quo indamam Cyprioraim fabulam expressi8se Dissenus cognovit, sciverunt Veterea grammatici, cum graVissimum fragmentum appingerent Cypriorum. ILycophro autem et cum roclo Cypriorumque Versibus arte cohaeret et cum indaro eum in modum consentit, ut utrumlue ex eodem fonte hausisse necessarium sit. Ac Versus Lycophroni hi sunt:
540 οἱ δεινὰ κἀπόθεσι πείσεσθa noτε μέλλοντες, εν τε δαιτὶ και Θαλυσίοις λοιβαῖσι μειλίσσωσιν στεργη Κράγον, θήσει βαρυν κολεον εν λέσχαις μέσον.
v. 538 qui ubicumque VR-gantem peregrinum latronem, milVum futurum amarum, atriis receperint gravia
olim et inoptata perpesSuri libamentisque in epulis et thalysii Jovem placaverint implacabilem, gravem tumultum inter messio Sermo
και πρῶτα μεν μυθοισιν ἀλληλους ὀδὰξ ne excitabit Ac primum 545 βροξονσι κηκασμοῖσιν κριωμένοι, αιθις δ' ἐναιχμάσουσιν αυταν ιοι, ἀνεψιαῖς ορνισι χραισμησαι γάμους βιαιοκλῶπα denarὰς τε συγγόνων
χρὴζοντες, ἀλφης της ἀεδνώτου δίκην 550 ῖ πολλὰ δη βέλεμνα Κνηκιῶν πόρος
Sanguinei patrueles gallinas a matrimonio furtis ac Viarrepto et a rapina cognR-