장음표시 사용
271쪽
CAP. IIIo SECTIO II.. nantur, imprimis abutuntur epistola ad Romanos & elo-siis, quibus Ignatius Romanam Ecclesiam in titulo illius epistolae ornavit. Vocat enim Ecclesiam Romanam
αιοεπιτευκτον h. e. ut BoZius iriterpretatur, dignam super quam aedificesur. Verum Chamicius T. II. M. S. e. aa. Ob servat, quod Romana Ecclesia per illud epitheton voc tur digna, qua quis potiaturo Idem Chamierus observat, quod Ecclesia Romana πατρωνυαγ vocetur, non quod O
mnes aliae Ecclesiae sint ejus filiae, sed quod Ecclesia Dei
Patris fuerit, quemadmodum &-dicitur, quia Christi Ecclesia fuit. Imprimis vero Pontificii urgent, quod ibi ignatius Ecclesiam Romanam praesidere dicato Sed Heid gerus in tumulo concit. Triae Tom. I. p. ssi. respondet, praelidentiam Ecesesiae Romanae tribui, quod aliis doctrinae & morum exemplo praeluxerit, secus ac hodierna Romana; quam Joseplius Scaliger ex vino generosissimo in acetum pessimum dcgenerasse scribit. Poeterea Romana Ecclesia non dicitur ab Ignatio praesidere in toto terrarum orbe, sed in loco regionis M. manorum, & aliis quoque Ecclasiis Apostolicis a Tertuuliano praesidentia tribuitur de praescription. haeret. e.36. cum Ecclesias Apostolicas suis locis praesidere dicit, i. e. suos tapiscopos habere. Nec obstat, quod Ignatius soli Romanae non item aliis Ecclesiis prasidentiam tribuat. Nam etiam solam Smyrnensem vocat plene instructam in fide& caritate, solam Philadelphiensem dicit in Dei concordia firmatam, neque tamen haec elogia aliis Ecclesiis denegari possunt. LIX. Hortatur lanatius Magnesianos C I. ut re- Tereantur Episcopum, quemadmodum se novisse dicit id
272쪽
DE DOCTRINA S. IGNATII. 389 facere sanctos Presbyteros non respicientes την φαινομβην νε-ειικυ ταξιν, ubi Cotelesius per νεωτερικην ταξιν, Vel juvenilem aetatem ordinati, vel recentem illius ordinationem inteIligi existimat. Verum Salmasius in apparatu ad primat. Papae p. XI. ex illo loco probare nititur, tempore ilIo, quo Ignatii epistolae, quas pseudepigraphas esse censet, scriptae sunt, adhuc i. e. novam fuisse illam ταφι, seu institutionem, quae Episcopos Presbyteris praeposuit, & autorem illum pseudepigraphum nihil aliud in suiς epistolis spectare, quam ut nuper tum intro ductam Episcoporum super Presbyteros praecellentiam, quam multi tanquam novam recipere nolebant, recipi endam persuadent. Quam interpretationem etiam, ut alioS taceamus, Johannes Nandalinus occasione dicti Apostolici 2. Tim. Il, M. ubi Timollieus νεωτερικας ε Θυαιας fugere jubetur, calculo sitio approbat in matribe histori theologie. de feria passionis G triduo mortis p. a. Verum hanc sententiam refutat Joh. Andreas Bosius in exercri. philolog. ad a. Tim. II, aa. ubr varias loci illius Unatiani e positiones tradit, tandemque hunc sensum verborum Ignatii facit: decet vos μου χρἀBM τ' ii nure του rnon abuti aetate Episcopi, seu non simul uti illis, quibus j venis Episcopus utitur, sed iectandum virtutem Dei Patris omnem reverentiam illi exhibere, sicut cognovi & sanctos Presbyteros ἡ προσυληψότας την Φαινοφών ου νεωτερικην Ψά5, non assumentes, aut ad se trahentes ea, quae manifeste juvenis Episcopi sunt munia, sed ut prudentes in Deo concedentes ipsi. Pearsonius in vindiciarum suarum ad ymatii epistolas praefation Φαινο is1ν νεωτεσικην τάριν explicat per juventutem Episcopi apparenter talem, cum aetate quidem & conspectu juvenis, at moribus se-
273쪽
CAP. III. SECTIO II. Isto nex fuerit. Ubi etiam notat vocem ταξεως tam latae significationis este, ut ad aetatam & quamlibet vitae humanae conditionem referri possiti. Hanc autem juvenilem aetatem dicit Presbyteros si lL e. ut ipse interpretatur, non considerasse nec respexisse, ideoque nulla ejus ratione trabita Episcopo reverentiam exhibuisse. Pe-tavius Salmasii in hac controversia de Episcopis acerrimus adversarius in eo quidem cum Salmassio convenit, quod per re-εei κην novella quaedam institutio intelligatur, neque tamen ipsam Episcopalis ordinis institutionem novam ab Ignatio dici existimat, sed illud potius institutum sub τάξεως νεωτεριμης nomine venire judicat, quod nonnulli per ambitionem tunc temporis introducere moliti sunt, nempe ut in Episcopatu non libera electio obtineret, sed aetatis vel temporis, quo in Clerum candidati assumti fuerant, ratio haberetur, nec dignissimus, sed antiquissimus eligeretur. Quam τάξιν
misisse sed repudiasse, adeoque etiam juniori Episcopo reverentiam exhibuisse dicit, in appenaec. Tom. III. de hierarch. Eccles δεbr. a. c. I. seu Tom. f. p. Qualis- eunque autem siit loci illius sensus, id saltem negandum haud videtur, fuisse jam Ignatii aevo Episcopos a Presbyteris distinctos & ratione ordinis superiores, elli haud amr- mari ausim, omnia illa loca in genuinis Ignatii epistolis esse prorsus genuina, in quibus de Episcopis agitur, cum ista Episcoporum superioritas nimis inculcetur, & quandoque ultra limites seculo secundo usitatos extolli videatur. Conseratur etiam Cl. Buddeus in dissera. de Org. potes. Oscop. c. v. LX
274쪽
DE DOCTRINA S. IGNATII. LX. Scribit Ignatius ad Polycarpum c. f. nuptias fieri debare non secundum cupiditates, sed secundum Dominum, ideoque viros & foeminas matrimonio jungi cupientes decere, ut Cum Episcopi sententia copulentur. Ex quo loco Seldenusiar. a. de uxor. Lbraic. e. v. nihil aliud inferri posse statuit, quam nuptias ex Ignatii mente ita esse ineundas, ut juri divino, cujus custodes & interpretes Episcopi sunt, non adversentur. Verum cum Ignatius non solum dicat, quod nuptiae secundum Dominum fieri debeant, sed etiam Episcopi γνώριη, requirat, haud male ex illo Ignatii dicto etiacitur, haud sine praestitu Episcopi aliorumve Ecclesie ministrorum, adeoque non sine benedictione aliqua iacem dotali peracta suisse nuptiarum solennia, quod duplici Tertulliani testimonio confirmat Ritterihusius ore sacri
LXI. Non dubitavit Ignatius, quin ejus anima a corpore soluta statim in coelestem gloriam recipienda esset, ut ex ejus epistola ad Romanos patet. Ex qua Cato vius in suo Arminiani o e. s. rhe . L colligit, non omnes Eccleie Patres paradisum, quem animae fidelium post mortem Occupant, extra coelum collocasse. In eadem epistola Ignatius refert, quandoque bestias a contrectatione objectorum martyrum abstinuisse. Ex quo loco Pontificii quidam reliquiarum cultum probare perperam ni tuntur. Innocentiae hoc est testimonium non adorationis incitamentum, ut recte judicat Dorscheus in praefatione ad sceletomaniam Pontificiam circa reliquias S. Marci M
275쪽
LXII. Quod Sebast. Franckius in Chronico Gopart. s. Lb. s. Ignatium Chiliasmo addi tum fuisse asserat, refert Sandius in nucl. h. st. Eceles p. II. sed addit, Franckium id non probare. Idem de Petersenio dicere possumus, qui & ipse in nube testum rib. a. p. o. Ignatium Chiliastam fuisse dicit, sed non probat. Etsi enim locum ex epistola ad Trallianos c. s. adducar, locus tamen ille tantum in interpolata Ignatii ad Trallianos epistola legitur, neque si in genuina epistola legeretur, quicquam probare polset. Quae enim consequentia, Ignatius inter sublimia quae cognovit mysteria refert Domini regnum, E. credidit regnum Domini Chiliasticu in. Imo vero, ait Petersenius, non aliud quam regnum Chiliasticum intelligere potuit, quia regnum gratiae & gloriae omnibus notum fuit. Quasi vero regnum gratiae & gloriae, quia νIgnatio & Ecclesiis non ignotum fuit, non inter sublimia mysteria reservi potuisset, ut taceam, ex Petersenii lententia regnum Chiliasticum multo magis quam regnum gratiae & gloriae Ignatio aliisque cognitum esse debuisse, quia juxta Petersenii mentem vix ullum in Scriptura de regno dictum extat, quod non de regno Chiliastico lo
LXIII. Ignatium a doctrina novi illius Evangelii de futura Daemonum & damnatorum hominum ex orco liberatione, quod hodierni fanatici aeternum Evangelium appellare solent, alienum fui fle, testis est ejus epistola ad Ephesios c. 6. ubi asserit, eos qui do trinam corrumpunt, pro qua Iesus Christus crucifixus est, ituros esse ἐ. αἰ ποῦ ασβετον in ignem inextinguibilem, & similiter qui tales fidei corruptores audiunt. Ubi simul notamus, ab Ignatio
276쪽
ε - DE DOCTRINA S. IGNAT . rq;tio non obstante servida, quae in ipso erat, caritate haereti cos, quos in praecedentibus Verbis cum canibus rabidit Ia tenter mordentibus comparaverar, aeternis ignibus addici, quod in Λrnoldi gratiam iterum notamus. LXIV. Plura de doctrina Ignatii partim genuini, partim interpolati, partim pseudepigraphi observari possent, si instituti nostri ratio permitteret omnia, quae his
epistolis continentur, dogmata excutere. Verum ista sus-ficere poterunt. Unicum tamen ex epistola Mariae Cast
balitidos seu de Cassobelo ad Ignatium coronidis loco lubet addere, nempe quod Maria illa Proselyta in suis ad Ignatium literis verba quaedam DaVidis allegaverit, quae an canonica Scriptura non extant, sed in Psalmo quodam apocrypho seu Psalmo 1si. qui in conflictii Serapionis &Arnobii proprius Davidis Psalmus nominatur, &abAthana
tamine Goliathsradiisset. Metaphrasi se a carminica hunc Psalmum non minus ac reliquos exposuit Apollinarius. Allegatur etiam a Chrysostomo homil. 17. adposti Antio-ehenum. Graece extat hic Psalmus in Bibliis Basileensibus 11 s. Lipsiensibus iis97. pluribusque aliis. Latinum exemplar suis in Psalmos annotationibus Gilbertus Genebrardus subjungit, a quo nonnihil differt exemplar, quod in suis ad librum Psalmorum protegomenis c. I . edidit
277쪽
i; CAP. III. SECTIO III. DE POLY Ast pr
Pobcarpi N Ecclesiar Smyrnensis
η Polycarpi Episcopi Smyrnensis, & totius Ecclaissis Smyrnensis doctrina fuerit, ex epistola Polyin carpi ad Philippenses, & epistola Ecclesiae Smyrnensis ad Ecclesiam Philomeliensem de martyrio Polycarpi cognosci poterit. Ex utraque pauca delibare placet. II. Clarissimus Temelius indissertatione de Poly- carpo secundis curis aucta, & selectis suis exercitationibus inserta Polycarpi epistolam ab Ariano quodam impostore corruptam inde suspicatur, quia in hac epistola nonnunquam Christus a Deo distinguitur, ideoque hanc Dei &Christi distinctionem non tam ipsi Polycarpo quam ejus interpoIatori adscribendam censet, exercis βι αρ. Is acum Ariani sub hac distinctione venenum suum occultare consueverint. Verum si distinctio Dei & Christi interpolatam Polycarpi epistolam arguit, etiam de ipsa S. Scriptura dicendum erit, quod ab haereticis interpolata sit, cum etiam in illa haud raro Deus a Christo distingvatur. Ita ergo in Polycarpi epistola Christus a Deo distingulis
278쪽
ET ACCLEI IN I MYRNENSIS DOCTRINA. ipstur, ut vera Christi divinitas salva relinquatur, quam a Polycarpo in hac epistola agnitam & celiratam fuisse. contra Sandium & Zvviclierum probat Bullus m de A
me fidei Nicaena sectis R. c.s. m. In oratione, quam Polycarpus ante martΠ
um suum ad DEuan fudit, & quam epistola EcclesiaeSmyrnensis in epistola de martyrio Polycarpi apud Eusebium
M. M. e. N. exhibet, insignis conseilio Sacro Saneta Trinitatis continetur. Unde Cardinalis Aguine Tom. II. Thes. Iogia Anselma prolegom. a. asserit, quod illa sormula evidenter declaret unam in tribus Personis Deitatem Majestatemque, quam indivisim laudare de glωrificare oporteat. Idem Trinitatis mysterium agnoscit etiam ipsa Ecclesia Smyrnensis in illa epistola, dum ait: cum Ap solis re o.
misis justis benedicamus Deum cs Patrem omnipotentem, cs Dominum ustum Jesum Christum Samatorem amis nostrae, gubernatorem corporum s Pastorem turius enhais ita Eecosia, cs Spiritum Sanctu per quem ramcta cognois scimus. Quae Ecclesiae Smvrnensis Verba una cum reliquis postremi, illius epistolae ab Eusebio omissa supplevit ulterius, qui integram Ecclesiae Smyrnensis epistolam
graece & latine vulgavit. Sciendum tamen, haec verba non in graeco illius epistolae textu legi, sed tantum in an . liqua latina metaphrasi, quam Iacobus mesius, de post illum Thomas Smith graeco textui apposuit. Interim tamen etiam in graeco illius epistolae contextu insignis Trinitatis doxolagia extat his concepta verbis: --ιδ
279쪽
nus metaphrastes neglexit, Cotelerius autem, qui episto. lam Ecclesiae Smyrnensis nova latina versione donavit, ita
reddidit: Valere vos optamus fra res, ac rncedere in Evani
gelico sermone 'μ Christi, cum quo gloria Deo/Patri Spiritui Sancto ob sanctorum Hectorum salutem. . IV. Testantur Smyrnenses in sua epistola, quod
martyres defunctos eorumque reliquias non adoraverint Reserunt enim Iudaeos & alios infideles Polycarpi corpus Christianis, ut illud sepelirent, permittere noluisse, ne irri posterum loco erucifixi Polycarpum colere inciperent, verum istos homines ignorasse, quod veri Christiani neque a Christo totius mundi Redemptore deficere, nec alium quemquam ejus loco colere posae, cum scire debuissent, Christum a Christianis tanquam Filium Dei adorari, Martyres autem tanquam ejus discipulos & imitatores merito diligi. Cum qua Smyrnensis Ecclesiae doctrina Augustinum convenire Cotelerius observat, quippe qui in libro de vera reletione e. asserit, Sanctos defunctos honorandos esse propter imitationem, non adorandos propter religionem. Addit Smyrnensiis Ecclesia in suis literis, centurionem a Judaeis incitatum Polycarpi corpus in medio collocatum combussisse, tum vero Christianos ossa ejus gemmis cariora ex cineribus collegisse,& sepulturae tradidisse, sperantes ac optantes, quod Deo dante nata Iem Polycarpi seu diem ejus mari, rii in illo loco cum gaudio celebraturi essent, cum in eorum memoriam, qui glorioso illo certamine jam perfuncti fuerant, tum ad MIios hujusmodi exemplo erudiendos & confirmandos. Quae verba satis indicant, natales Martyrum in primitiva Ecclesia non ideo celebratos fuisse, ut preces ad Marty
280쪽
ET ECCLESIAE SMYRNENsIS DOCTRINA . rvres dirigerentur, aut eorum reliquiae superstitiose colerentur, sed ut Martyres ob fidei constantiam debitis laudibusniactarentur, & alii ad imitationem virtutum a Martyri
bus exercitarum excitarentur. Perperam ergo ex epili
la Smyrnensis Ecclesiae colligit Cardinalis Perronius, Smyrnenses quotannis ad Polycarpi sepulchrum congregatos Polycarpi intercessionem precibus suis postulasse, cum tamen de Smyrnensium precibus ad Polycarpum, & postulata ejus intercessione ne verbulum quidem in tota illa epistola extet, ut notavit Dallaeus adversus traditionem Latinorum de cultus religiosi objecto libri M. c. Iri R. Ol. Conferantur etiam quae de hoc loco epistolae Smyrnensis disserit idem Dallaeus in tractatu allegato hbr. M. c. s. p. 1 δω& c. . p. sisi V. Veritatem humanae naturae in Christo asserit
Polyearpus in epistola sua ad Philippenses, cum c. 7. asse rit Antichristum esse, quisquis Iesum Christum in carne ventile non consessus fuerit. Hausit hoc dogma Poly- carpus ex prima epistola Praeceptoris sui Iohannis Apostoli, qui I. Joh. IV, 3. scribit, omnem spiritum, qui Iesum Christum in carne veisse negat, Antichristum este, non ex Deo. Si Socrati fides habenda, olim in Johannis epistola scriptum fuit, omnis Spiritus, qui Jesum simiae, non est a
Deo, sed haec verba e vetustis exemplaribus per eos erasa& sublata fullse, qui ab hominis oeconomia divinitatem separare studuerunt, ideoque Nesto. tum ignorasse, in catholica Iohannis epistola ita scriptum esse in antiquis e
λι. Similia referunt Venerab. Beda in comment. ad haec Iohannis verba, Hincmarus Remensis in opusculo sp ca-