장음표시 사용
301쪽
CAP. III SECT. V. DE DOCTRINA neque Elasmus, neque Gallasius, neque Grynaeus quin qu illa capita exhibent, sed primus illa vulgavit Franciscusseuardentius, qui etiam in sua Irenaei editione postremis his quinque capitibus peculiarem praefationem praemisit, quae videri poterit. XIV. Irenarum, dum contra illam sententiam disputat, quam postea Manichaei amplexi sunt, aliquando durius& incommodius de libero arbitrio loqui notat Chemnit
us in oratione de lectione Patrum p. s. Occurrunt tamen etiam nonnunquam in Irenaeo sententiae libertati arbitrii adversata
XV. Numerum Antichristi apocalypticum 666.
variis nominibus exprimi posse observat Irenaeus si . sadv. hares. c. Io. ubi inter illa nomina resert nomen RATEINon quod valde verisimile esse dicit, cum novissimum regnum hoc vocabulo gaudeat. Nec obstat, quod vocabulum Latinus per simplex I. non per diphthongum EI ordinarie scribi soleat, & sic ratio numeri in apoc lyptico numero non conveniat. Solebant enim Veteres literam I. in diphthongum EI convertere, imprimis Cum eam ante literam N. producebant, ut observat Jo phus Scaliger in annotationibus ad Eusebium, ubi inter alia exempla hoc ipsum nomen Λατεινος ex Irenaeo a ducit.
errasse, traditione Seniorum, quam apostolicam esse sibi persuasit, deceptum in selectis primi seculi capitibus dirimus p. 3 s. ubi etiam, qua ratione Dod ellus hunc Irenaei errincm excusare satagat, indisavimus. Addimus
302쪽
nunc, nodum hunc a Baronio non solvi sed secari, dum ad A. C. I . n. ωδ. Obtendit, ea, quae apud Penatum de Christo ad senilem aetatem Vergente leguntur, ab Irenaeo scripta non fuisse, sed ab imperito aliquo scriptore in Irenaei textum intrusa, quam conjechiram, ex unanimi omnium codicum consensu rekllit Nour ananae. Tom. a. ' va. XVII. Eucharistiam duabus partibus constare, terrena & coelesti, asserit Irenaeus Vr. .c.3 . Unde patet, quod realem corporis & sanguinis Christi praesentiam statuerit, ex qua etiam resurrectionem corporum ad vitam incomruptibilem contra Valentinianos eodem loco infert. Si igitur Irenaeus per carnem & sanguinem Christi tantum figuram corporis de sanguin is Christi intellexit, Valentini ni etiam resurrectionem figuratam tantum futuram excipere potuissent. Aiserit etiam Irenaeus eodem loco camnem nostram a corpore & sanguine Christi ali. Asserit ergo oralem manducationem. Neque tamen physicam& cratiam nostri corporis in eucharistia nutritionem statuit, quae fit per conversionem in substantiam ccnim unia cantis, nec tamen mere spiritualem, sed luxta indolem comestionis sacramentalis, quae corpus Christi non so- tum animae sed corpori etiam unit. Videamur, Oae contra M. Anton. de Dominis & alios ditarit Uanni a
XVIII. Irenaeum hir. o. e. o. sacrificium Missalicum commendare asserit Feuardentius in annotationibus ad illud caput, ubi etiam prolixas in Lutherum &Calvinum invectivas addit, quas Iohannes Erncrui G a- Ee a bius
303쪽
CAP. III. SECT. V. DE DOCTRINAbius in suis ad Irenaeuna annorationibus repetere religioni habet, interim non dissimulat p. 3I3. se in re ipsa cum Feu- ardentio & aliis Pontificiis circa sacrificium Missatieum
convenire. Quam male autem ad Irenaeum proVocet, .
ostendit D. Buddeus in exercitatione, qua Irenariim perinde ac Clementem Romanum Pontificiat Missae non favere contra papizantem Grabium demonstrat. XIX. Peccatum originale ab Irenaeo agnitum fi isse, probat Augustinus his. I. contra Julian. e. q. ubi insigne Irenari testimonium de peccato originali ex ejus obr. . c. . . . adducit: lex non 'oh b bat eos credere in Filarim Dei, sed adhortabatur, dicens, non asiter salvari homines ab antiqua serpentis plaga, nisi credant, qui secundum Amabim
dinem carnis peccari in ligno martyris exaltatus a terra &c.
Unde Mariam in peccatis conceptam ex unanimi Patrum consensu probaturus Erasmus primo loCo ad Irenaeum provocavit, cui, quid responderit Natalis Alexander, videatur in ejus hist eccles sicut. a. sin. I. p. Ioari seq. XX. Angelos transgressores una cum impiis hominibus in aeternum ignem a Deo mireendos asserit Irenaeus BD. I. e. 2. Addit autem justis & pracepra ejus servantia hus & in dilectione perseverantibus, quibusdam quidem ab initio, quibusdam autem ex paenitentia, vitam dona ri & claritatem aeternam circumdari. Ubi notandum, verba quibusdam ab initio, qu/bvidiam autem ex pa n tentia, non cum praecedentibus, Ied cum sequentibus construenda ess) hoc sensu : iis, qui in caritate Dei, vel ab initio & ab ineunte aetate, viam virtutis ingressi fuerint.
Hi post vitam nute actam ad frugem conversi in re sto
304쪽
IRENAEI EPISCOPI LUGDUNENSIS. Hi
tramite perstiterint, vitam aeternam ex gratia consere dam esse.
XXI. Enochum legatione Dei ad Angelos functum
tradit Irenatus iar. ψ. c. 3o. Nescio autem unde constet Grabio, missum fuisse Enochum ad Angelos, qui subhumana specie cum mulieribus congressi sunt, quibus perinde ac hominibus ob hoc malefactum Enochum tanquam Dei Ministrum poenas denunciasse suspicatur. Mihi & congressus Angelorum cum mulieribus a Patribus quibusdam relatus, & legatio illa Enochi merae fabulae
XXII. Addit Irenaeus eodem loco, translatum fui se Enochum, & conservari usque nunc testem justi judiacii Dei. Et hir. s. e.s. Enochum & Eliam in Paradisum translatos asserit, in quo Adam fuit positus. Idque ex traditione Presbyterorum refert, quos Apostolorum discipulos suisse dicit. Cum autem Irenaeus Apostolorum discipulos Enochi translationem in Paradisum tradidisse referat, & Patres non pauci eandem sententiam foveant, parum tutum videtur Grabio aliter sentire. Ecquod vero quaeso periculum erit, si quis Enochum in terrestrem Paradisium translatum negeti Augustinus certe lautum inde periculum haud metuit, quippe qui his. a. de ρομcato origina . c. as hanc disputationem non esse de fide judicavit. Et hoc etiam contra Sixtum Senensem animadvertimus, qui in Bibliotheca S. judicat, eum & Scriptu. Tae S.& apostolicae traditioni adversari, quisquis Enochum in Paradisum translatum negat. Ubi enim quaeso Scria plura translationem in Paradisum memorat aut unde probari poterit, Presbyteros, quorum Irenaeus meminit, E e 3 vere
305쪽
CAP. III. IEC T. V. DE DOCTRINA vere ab ipsis Apostolis traditionem illam accepisse, quicquid sibi Irenatus persuaderi passus fuerit
XXIII. Inter naevos irenaei reserunt Centuriatores Magdeburgenses, quod docuerit, Diabolum ante Christi adventum damnationem suam ignorasse. Graviter eo nomine reprehenduntur Magdeburgenses a Natali Al xandro secul. a. dissert. I. cum Iustinus Martyr eandem sententiam cum Irenaeo tenuerit, & forte Irenaeus nousimpliciter Diabolum suam damnationem ante Christi adventum ignorasse statuerit, sed tantum Diabolum quoad certas circumstantias damnationem suam nescivisse putaverit. Verum Irenaei verba de Daemonum damnatione, non de certis damnationis illius circumstantiis loquuntur, neque Iustini cum Irenaeo in hoc errore consensus Irenaeum ab errore absolvere potest. XXIV. Recte asserit Irenaeus libr. a. e. o. animas corporibus solutas in alia corpora non transire, sed errat, Cum addit, animas corporum figuram servare & ex illis cognosci. Dura quidcm videtur haec sententia Natali lexandro d. . . sicuti a. emollire tamen eam conatur hac ratione, quod multi veteres animas corporeas crediderint, quasi vero errantium multitudo errori patrocinium
XXV. Quae Irenaeus libr. a. c. I. de nomine Iesu, & α 66. de nomine Adonai scribit, magnam ejus in hebraicis literis ignorantiam indicant. Quam etiam in
aliis quibusdam hebraicis vocibus explicandis prodit. XXVI.
306쪽
XXVI. Post Christi adventum & cognitionem pe cantibus nullam sperandam esse peccatorum retnissionem, perperam & contra Scripturam asserit Irenaeus Mn c. f. Verum quidem est, qua ratione Irenaeus utitur, Christum non amplius moriturum esse, interim sussicit, Christum semel pro omnium temporum peccatis mortuum fuisse. XXVII. In eodem capite Irenaeus asserit, Christum in subterranea loca descendisse, evangelizantem anim bus ibi contentis remissionem peccatorum conferendam illis, qui in eum credituri essent, quod aeque falsum est, cum evangelii praedicatio ad vivos spectet, non ad mo
XXVIII. Nullam purgatorii mentionem in Irenaei scriptis fieri agnoscit Erasmus in argumento libri s. Irenaei. Plura de Irenaei doctrina addere non lubet, cum haec pro instituti nostri ratione lassiciant.
habiti fuerint, indicat epistola Melitonis Sardensis ad Onesimum, apud Eusebium his. M. biseor. eccles. c. a1 in qua epistola librorum Apocryphorum, quos
307쪽
CAP. Ita. SECT. v I. Pontificii pro canonicis venditant, nulla mentio occurrit, solo libro Sapientiae excepto. Verum per Sapientiae librum Melito Proverbia Salomonis intellexit. Non enim sic legendum: παυiμίαι, ἡ sed παυι ίαι η ι
Σοφία, quam lectionem variorum codicum autoritate, nec non Rufini & Nicephori testimoniis confirmat Vale situs in notis ad Eusebium, vel etiam παροιμί- η Σος α, Proverbia seu Sapientia, cum Proverbiorum librum Sapientiae nomine insignitum fuisse Eusebius tibr. . c. u. attestatur. Conferatur Episcopius insuut. Bbr. 3.sect.F. c. r. Anton. de Dominis Grip. c. . u.II. Librum autem Emher Melito in sita epistola omisit, unde Boisaccus in P trologia p. 3I. colligit, quod liber Esther a Melitone pro apocrypho habitus fuerit. Potuit tamen etiam liber Esther librariorum incuria omitti.
II. Scripsilia Melitonem librum de Deo corporeo supra capite I. dictum est, unde patet, quod Melito alἱ- quid corporei in Deo agnoverit. Nam quod nonnulli
Melitonem non de Deo eorporeo, sed de Deo incorporeo seripsis e , aut etiam Melitonem per corporeum Deum Filium Dei incarnatum intellexisse tradunt, falsum est. Omnino enim Melitonem aliquid corporei in Deo gnavisse resert Gennadius Massiliensis de dogmtibus ecc Msιcis e. M. & Origenes apud Theodoretum quaest. ao. ad G nesin. Atque hinc etiam haeretici, qui non animam, sed
corpus Dei imaginem dixerunt, in indice libelli de haeresibus apud Augustinum Melitonii dicuntur. III. Melito in fragmento, quod exhibet Autor inronici Paschalis s. Alexandrinis Paris per Car.
308쪽
DE DOCTRINA MELITONIS. hisia Fresne, atarii: Christianos non esse lapidum cultores, nullo sensu praeditorum, sed solius Dei, qui est ante omnia, & in omnibus, & in Christo ejus vere Deo Verbo ante secula &c.
SAcram scripturam Tatianus magni aestimavit, eique
fidem adhibuit ob Dii humilitatem,& autorum sim plicitatem , enarrationem creationis universi captu facilem, futurorum praedictionem, praeceptorum excellentiam & quod omnia uni Deo subjecta statuat, ut resert ipse Tatianus reac ad Graca
II. Dupliem Tatianus in homineSpiritum agn scit, quorum alterum animam vocari dicit, alimum vero anima praestantioremesse, imaginem scilicet& siaulitudinem Dei cap. II. III. Idem cap. m. asserit animam non esse simplicem sed multis partibus constare, nec esse immortalem sed mortalem, quamvis fieri pota,ut eadem nou mori tur. Addit enim mori anima quae verItatas ignara est,& in consummatione mundi una cum Corpore relingere, F f anseDiuiliaso by Corale
309쪽
animam autem, quae Dei eognitione instructa est, adtem pus quidem solvi,nec tamen mori. IV. Minus etiam sincera & orthodoxa sunt ae Tatianus de Filio Dei tradit. Docet enim τον λογον non ab omnῖ alternitate extitisse, sed ab eo tempore factum esse, quo caetera omnia creata sunt. & apud Deum p testate sola & iacultate praesentem suisse c. 7- Bullus au tem in defensione et Nicaena sect. s. c. c. obscura T liani verba ita illustrat, ut a suspicione ersoris Ariani ab- lvi possit. Conferatuν etiam Nourry amarae. ad B ROPP. Tom. a. dig. ubi inter alia Petavium ipsum errasse contendit, qui Tatianum erroris in hoc fidei articulo po. stulavit. V. Daemones esse naturae cnjusdam eorporeae scmaterialis docuit Tatianus, etsi tenuioris & Bbtilioris, qualis est aeris & ignis iubstantia, unde corpoream hanc& materialem substantiam spiritualem coagmentationem dicere non dubitat. Idem Tatianus Daemones ab iis tantum videri posse statuit, qui Spiritu De, muniuntun & Daemones morti non facile esse obnoxios, & substa tiam Daemonum poenirentiae locum non habere , item Daemones non esse mortuorum hominum animas,&Det mones ante consummationem mundi aeternis Qppliciis non excruciari. Quas inter propositiones aliquae verae,al quae falsae sunt. VI. Re rectionem mortuorum saturam, Atunc non Minoem aliquem aut Radamanthum, sed Deum opificem judicem futurum docet Tatianua orationis sua:
310쪽
vae Plura de Tatiani doctrina inferius in capite de haeresibus seculi secundi dicenda erant. Tati nus enim post Iustini Martyris mortem non solum ad Gnostieos defecit, sed ipse quoque peculiaris sectae antesignanus factus eae
phetas divino spiritu actos veram de Deo rebusque divinis doctrinam promulgasse, ideoque absurdum esse divino Spiritui, qui ora Prophetarum tanquam Org na musica movit, fidem non adhibere & hominum potius opinionibus attendere.
IL Sacrificium Christianorum incruentum aikrit esse λογι ἰν illam λα- quid ego, inquit cap. XII. Apolog. sacrificia oe holocausta curem, qu cius nou opus Misbet Deus e sum pocius convenis sumsisιum incruensum adferre, rationaum praesare cuisum Deo. III. De vita aeterna insignem hanc confessionem edit: scimus nos hac mortali defunctos vita, alteram haeterresbi longe meliorem, ne e missem victuros, M apud