Poetae lyrici Graeci 1 Pindari carmina continens

301쪽

in Ii ac re non multuin valet: Boechluo versus valde recentes videntur: Sclineideri in ad imperatorum Romanoru In tempora refert. Si vitia, quibus carmen passi in desurinatum est, librariis, non versificatori luiptitantur. non video quidquam causae, cur non Alexandrino saeculo lio carmen vindicetur. iii quoil etiain Leuiseli censet et compluribus argu-nientis firmare studuit. Fuit sane non satis eruditus Itonio, quod vel maxime arguit v. 20:ημος δ' ἐν Μαραθῶνι καὶ ἐν Σαλαμῖνι παρέσταν αἰναρέται Περσαι μετα Βάτιδος αγριοφώνου, τῆμος ετι ζώεσκεν, Ο τ' Αἰσχυλος ἐν ἐν Ἀθηναις.

Neque enim Datis alteri bello iii tersuit, seti filii eius equestribus copiis praeerant, patre ut videtur iani defuncto: neque Pindarus lenipore bellorum Persicorum grani aeviis suit, ut ἔτι ζώεσκεν dici potuerit, sed aequalis sere Aeselayli. Haec inscitia in primortalis studiorum facilius con lonabitur: non tamen conten iam certum esse, eum qui lios versus Scrosit, ante Aristoplianem vixisse: nani poterat antiquitatis aliquis studiosus etiam post Ai istoplianent ait priorem restensionem redire. Dicit ille de Pindari carnainilnis: εμελψε δε κυδος αγώνων των πισυρων, μακάρων παιήονας, ἔν τε θρονισμους,

καὶ μέλος ορχηθμοῖσι, θεῶν τ' ἐρικυὁέας υμνους, ηδὲ μελιφθόγγων μελεδήματα παρθενικάων.

Poetam versus legi astrictu in singula carmina solemni or line perconsuisse non est credibile S seil luo l epi ilicia pinnao loco ponit. quena in alitiqua e litione obtinetiant, vix lioetae aii, itrio trilnieniluni: gravius est, quosl ἐνθρονισμοί enuinerantur, qui in altera e litione lioc titulo cinnino privati erant. 8 Beliqua carinitia utrui a praetermiserit poeta difficultate ite territus, an librarii negligentia ali luot versus interci-ilerint, ambigi potest. In liac priore e litione, quae liau i ilul,le Atticoruna lio in inuin studiis consecta est, clim Pitularica carminatain vulgo vilescerent, i l quod Eupolis conqueritur, primina locu in oli tinent epinicia: haec enim carmina, cuna gunanicae artis situli uim laetissitate floreret, inprimis adolescentibus cara et accepta sueruiit: sequuntur carmina in deorum honorem cona positia: liis sulbiuncta reliqua . quae lioni initius micata: novissimo loco ponuntur δράματα τραγικά, fortasse quo illaec poeulata aliquanto post editioni ad lita sunt. At isto plianes aulein, cuin ad artis erilicae leges Pindari carmina examinaret, et laua novo ino lo ilisposuit: tilbroruni nullastruin neque auxit neque minuit, ilitonia in XVII volii in in illiis coiianio le XXIV nailia versutina com-

) Seripsi o τ' divistin, legebatur Ox'. AnonyInus, qui octoginta annos natum Pindarum de vita decessisse dicit, si poetae mortem Rd ol. LXXXII rotulit, ut Ol. I XII natus esset, quodammodo Veniam i inpetrabit.

'in Seripsi ἔν τε θρονισμούς, in libris est ἐνδε , ἐνδεδεγμένους εivo αναδεδεγμένους. Selinoido vin ἐν δέ τε θρηνους, Tasel ἐν δ' ἐλεγείους scribens barbarismis non serendis inquinant poetae OmitiO

nena, altera coniectura etinim reriam veritati adversatur.

302쪽

PINDARI FRAGMENTA.

prelietidi poterant: seil carni ina ad pauciora genera revocavit: sic alitem iligessit, ut primus lociis claretur cariri in ilitis. quae illis erati tile licata, ultimo loco ponerentur, quae tu inium laudes continerent: messium sibi vituli cant poemata, quae latriique generi sit ni confinia. 'ὶΕpinicia autem, illiana vis maxime remota a pranei pe loco, etiana postea non minore gratia Dueliantur: nios a niatorii, us tra litus vel naaxi ine omisendabat, ut potissima in in soliolis attolescentiunt stu diis tereren

χικά , Ζαφνηφορικά, σκολιά, τραγικα ὁράματα. Ilaec quomodo

novae recensioni in seni erit Aristoplianes ignoranius: nisi quotl Λαφνη τορικά Palilieniorunt liliro secuit lo vuletur coinplexus esse. Τραγικὰ δράματα Boeckli ait IIyporclieniat una lit . II. Βακχικά ad Di tityraniliorum lib. II refert: sed milii verisiimilius vitietur, tragosi lias a iliti lyrambortini societate non disiiinetas esse. Βακχική '') autem sortasse Prus odiorvin libro II inserta sunt. quem lita ruin 'Ενθρονισμola vindicat Boechh; atliaec poena ata ilis paria ait modum sitisse videntur, poterat Aristoplianes partim Partheniis . alia aliis liliris, vel iit υπορχημάτων lithro seciundo

inserere . Ea lena ratio vi lettir etiam Scottorii ni suisse, quae ad Enconata revocat Boeel la: at non sest verisi inito ex duolbus in togris liliris uniani voluinen nimis illvit qui idein anapi una consectiun esse: liai ut titilite tunc en conita in Aristoplianea recensione illi ulnis lilnus suissent coinpreliensa: viiletur imitiir scolia pat lini clina enconalis conitinxisse . quoniam inter liaec carinina ai et a necessitii lo iii tercessit, alia alitein aliis in risa lili disse . potis stinum liliro III Parili senio i ii na, filii lilier carmina iniscella continelial. Iani citrii liis, sillae ite a illi Ititore se litione et Aristopllanea recensione exposui, vi letur pii gnare , Iunii liassina Seolia a graniniaticis con inemorantur, cuia i En throni sin0ruin et reli luorurn cai in inuni, quo Punitituli prioisi ei litioni pectiliares fiunt . nulla fiat inentio. Sed lianc quaestione iii solvant. Alliena eius i lenti lena Pitulari scolia nil sit,set . at singulos locos ulli examinaveris, alii';iret iii ilii factu in esse. ulbi ex antiquioribus auctori lius Pinitari versus repetiit, velut si . 103 ex Aristoxenollescripsit. D. 105 ex Tlieoptarasto iit viil sttit r. fr. 100 ex Clianaaeleontis libro περὶ Πινδαρου, ex quo lihro etiana propagavit D. 99, quod qui leni non aperist ex Seolio i una litu'o assori, seil ltioniana poeta ipse suunt

) Proeliis in cli resto iniithia υπOoχήματα inter carmina refert, qua solis diis erant dedicata; recte ille quidem et antiquioruin poetarum, quilloc carnaintain genus inclio RVerunt, instituto convenienter videtur hyp- orchematis consilimn descripsisse: sed qui post secuti sunt poetite, velut Pindariis, etiam hominum praeconia inseruerunt liis carminibus ad eundem modum, quo Aleman olim in Pariliensis usus erat. Sed singulormincarminum duplex semper fuit argumentiarii. nam etiani Pindari hyporchema in Hierononi liaiul dubie dei alicui ira tartiles continebat. Suo igitur iuro Aristoplianes Pindari liypo relieinata post Parilieni a collo clivit. ) Eustathius, fortasse Plutarcia uni secutus, ni uersentit: ἐπινίκιοι. . . oι καὶ περιάγονται Ser. πράττονταιὶ μάλιστα διὰ το ανθ ρωπικωτεροι εἷναι καὶ ὀλιγόμυθοι καὶ μηδὲ πάνυ ειν ἀσαφῶς κατά γε τὰ

ἄλλα. γ' ') Fortasse revera 'Dβακχικά vocabantur linec poeinata.

303쪽

PINDARI FRAGMENTA.

λιῶν Πινδάρου, λέγομεν οτι δεῖ μῆλλον αδειν ἀπο Κλειταγόρας τῆς

ποιητρίας. Neque enim Ilic grammaticus jibruin ilium peculiarem, quisti in scolia carni ina compreliendet at, intelligit. sed Atticum illud scoliunt:

παῖ Τελαμῶνος Αἶαν αἰχμητά, λέγουσί σε ἐς Ποῖαν ἄριστον ἐλθεῖν Λανῖαῶν μετ' 'Aχιλλέα.

videtur ad Pindarum referre, sive coniectura sive vetere aliqua mei noria usus, vide quae ad Scolion 17 adnotavi. Inus superest Sili lae locus v. 'Aθηναίας, ut ii Iegitur καὶ Πίνδαρος ἐν σχολῆ, ita enim ipse grana uiaticus vi letur scripsisse, corruptela deceptus: ilebellat autena ἐν σκολίοις serit,ere: probabiliter enina haec reserunt a d fr. 100 v. 3 κυλίκεσσεν 'Ἀθαναίαισι κέντρον. Haec Suidas neque ex Plirynielio ne que ex Pauxaniae Aeliive Dion ussi lexicis repetiit. sed ex Antiat tici sta. qui ut Atticis tarii in notissi inum illuit praeceptum mulierem Aττικήν sive ἀστήν, non Aθηναίαν esse dicendam. redargueret, adllit,uit liuiae Pindari versum, satis ille qui lena importune scriptoris non Attici testimonio usus, quod etiam suapte natura non satis conveniens est: sed ea n leni argumentandi rationem etiani depreliendinius in epitonae Antiat licistae, quae nunc extat, qua Imagis integra videtur Suidas usus esse. Antiatticista autein videtur hoc exempluna ex Aristopliane granimatico idescripsisse: Atticistae enim sequuntur auctoritatem Megaclissis peripatetici. ''j qui in libro περι Ομήρου primus hoc adnotavit. Aristoplianes auteni grananiaticus sculpostea Didyinus assensus est. vid. Stepla. Byr. p. 34), cum videret hoc non Satis congruere cum veterunt scriptorum usu, Megaclidi adversatus est . ut viiletur in libro Atτικῶν λέξεων, viil. Dagna. Paris. ap. Boissona lium ad Herodiani Epimer. p. 283: ἐκ των Ἀριστοφάνους του

περὶ λέξεων διαλαβόντος ἔτι ἐστὶν 'Ἀθηναία γυνή, ῶσπερ καὶ 'Aθηναῖος. Aristophanes potuit Pin lari versu in adfiitiere . quandoquiden Megaclides non de solis Atticita sed omnino de iraeci sermonis consuetudine videtur dixisse, se i sortasse homo doctus et imprimis pru-ilens Pindaricum exeniplum tantum adscripsit, ut ostenderet ab liac quaestione alienum esse: Antiatticista autena non dubitavit in suum usum satis imperite convertere. Iani si Aristophanes 'Aττικὰς λέξεις ante Quod Chamaeloon ilii idem carmen Olympicum XIII ἐγκώμιον

dicit, antiquo moro illud vocabulum adhibuit: nam iam tunc in editionibus epinicia ab encolniis discreta fueriint. ') De Mogaclide, qui Chamaeleontis fore aequalis videtur suisse, vide Sengebuscli Dis s. Hoimer. I 88.

304쪽

eollegit, quam Pindari carmina recensuit, non est minim, si vulgarem carminum Pindaricoriam ordinem secutus Σκόλια memoravit. Ab Ihac igitur Pindari eoru in reliquiarurn sylloge, quae ex Aletandrinorum grammaticoruna recensione Suspensa est, Scottorum memoria prorsus erat segreganda; at quoniam im oramus singula carmina quibus libris illi eritiei vindicaverint, Boeckhium secutus Scottorii in fragmenta Encoinus sui ieci.

Κλεινος Αἰακῶ λόγος, κλεινα δὲ καὶ ναυσίκλυτος Αἴγινα συν θεων δέ νιν αἴσανχλου τε καὶ Αἰγιμιos Aωριευς ἐλθὼν στρατός ἐκπίσσατο τῶν μὲν υπὸ στάθμα νέμονται 5 Ου θέμιν συ δὲ δίκαν ξείνων υπερβαίνοντες ' οἷοι δ' ἀρετάν δελφῖνες ἐν πόντω, ταμίαι τε σοφοί

'ὶ Numori uneis inclusi sunt editionis Booelchianae . Asterisco notavi ea fragmenta quae ad quam carminum classem pertineant, non est me moriae prodituin, vel quae sine poetae nomino legunt r.

305쪽

ΡINDARI FRAGMENTA.Αἰολίδαν δὲ Σίσυφον κελοντο

οστις δη τρόπος ἐξεκυλισέ νιν.

Serv. Virg. Georg. 1 3l: ,. Generum Vero pro marito p0situm multi accipiunt. . . . naiit et Pindiarias ἐν τοῖς Ισθμίοις γαμβρος αντὶ του νυμφίου dixi l. V duae non possunt referri ait Istlinita III 78 vpi V 2b. - Εx Istlimus fortasse etiam D. ine. 172 est ilesulii tuni.

enim nonnullos A i. e. ως, alios or legisse; iidem versiis leguntur de Pron. P. 321 A. - V. 1. κέλοντο de Pron. , κέκλοντο v. Synt. Sed A κέλοντο, et deinde Apoll. dilucide κέλοντο. - V. 2. Ορσαι, Synt. ωρσαι. - V. 3. ἀποφθιμενω Belcher, Ap. Synt. φθιμένω, Pron. ἐπιφθιμένφ, fortasso ἐπὶ φθιμέν φ . Quod addit Apoll. de gynt.: ῖν εἶπεν 'Ἀθαμαντιάδαν et in Da p. 157: δν καὶ Ἀθαμαντιάδην εἶπε, ex hoc ipso Pindari carmine petitiam. - Ceteraim aliquando Suspicatus Suna poetam in hoc epit noto fabulam do ἰlauco attigisse Anthedonio vid. r. inc. 274ὶ, nam sueriint, qui Melicertae postea Glauci nomen inditum esse proderent, vid. Allien. VII 296D: Νικάνωρ δ' ὁ Κυβηναῖος ἐν Μετονομασίαις τον Μελικέρτην φησὶ Γλαυκον μετονομασθῆναι. . Fr. 3. - Apollon. de Pron. p. 368 A δει καὶ ' νὶν τάσσεται ἐπὶ πλη- υς. οστις κτλ. Πίνδαρος γσθμιονίκαις. ἐξεκυλισε Belcher, eod. ἐξεκυλίσθη.

306쪽

'μμηνον η χρυσαλάκατον Μελίαν, η Κάδμον, η σπαρτῶν ἱερον γένος ἀνδρῶν, η τὰν κυανάμπυκα Θήβαν,

Fr. 6. Lucian. Demosth. En coni. c. 19: ωσπερ Ουν ὁ Πίνδαρος ἐπὶ πολλὰ τῶ νφ τραπόμενος Ουτω πως ήπόρηκεν, Ι σμηνον . . . υμνησο . με ν, ubi Sch. ἀρχαὶ ταὐτα τῶν Πινδάρου του μελοποιου υμνων. Parte inadsori Plui. do glor. Athen. e. 14: ὴ δὲ Κόριννα τον Πίνδαρον οντα νέον ἔτι καὶ τῆ λογιότητι σοβαρῶς χρώμενον ἐνουθέτησεν ώς ἄμουσον ὁντα . . σφόδρα Ουν ὁ Πίνδαρον ἐπιστήσας τοῖς λεγομένοις ἐποίησεν ἐκεῖνο τὸ μελος' 'Iσμηνὰν . . . Ηρακλέους η τάν V. 1-6J. δειξα - μένου δε τῆ Κορίννν γελάσασα ἐκείνη τῆ χειρὶ δεῖν ἔφη σπείρειν, ἀλλαμη ολω τῶ θυλάκω ' τῶ γὰρ υντι συγκεράσας καὶ συμφορήσας πανσπερ- μίαν τινα μύθων ὁ Πίνδαρος εἰς τό μέλος ἐξέχεεν. Respicit lio e carmen etiam Lueian. Icaronion c. 27: ἐν δε τῶ δείπνω o τε ' πόλλων ἐκιθάρισε καὶ ὁ Σειληνὸς κόρδακα ἁρχησατο καὶ αἱ μοὐσαι ἀναστῆσαι τῆς τε σιόδου Θεογονίας ησαν ημῖν καὶ την πρώτην ωδὴν τῶν Τμνων τῶν Πιν-ov, quod soliol. male ad Ol. Ι refert. Tliebanis scriptum fuisse armen arguit Scliol. Pitui. Nem. X 1: ὁ Πίνδαρος, ο τε βουλοιτο ἐπαινεῖν ταρ πατρίδας τῶν νενικηκότων ἀθροίζειν εἰωθε τὰ πεπραγμένα ταῖς πολεσι περιφανῆ, καθὼς ἐν τῆ ωδῆ, ης ὴ αρχή Ἱσ. ῆ χρ. Μελίαν. Est igitur liae e primi hymni prima stroplia. - v. 1. χρυσαλάκα- τον Plut . Scli. , Pind. , χρυσηλάκατον Lia c. et Ibio Othrys. Or. XXXIIIT. II 457 ubi v. 1 et ῆ Λαδμον aisert). - V. 2. ιερὸν, ap. Lue. Α - ών. - ἀνδρῶν om. Luc. - V. 3. om. Plui. Respicit liue sch. Pyth. II inscr.τας-O βας . . . κυανάμπυκας Πίνδαρος προσαγορεύει). Di sitiroci Corale

307쪽

PINDARI FRAGMENTA.η το πάντολμον σθένος 'Hρακλέος,5 η ταν Θιωνυσου πολυγαθεα τιμάν, η γάμον λευκωλενου υρμονίας υμνησομεν ἔ

ω - , Πρῶτον μεν ευβουλον Θέμιν Ουρανίαν χρυσέαισιν Ἀποις 'Ωκεανου παρα παγαν Μοῖραι ποτὶ κλίμακα σεμνάν

ἄγον ουλυμπου λιπαρὰν καθ' οδόνd σωτῆρος αρχαίαν ἄλοχον Λιὰς ἔμμεν ὁ δὲ τὰς χρυσάμπυκας ἀγλαοκάρπους τίκτεν ἀλαθέας

Aristid. II 142: Πίνδαρος τοσαύτην υπερβολην ἐποιησατο, ἄστε ἐν Λιὸς γάμω καὶ τους θεους αυτους ν σιν ἐρομένου του Θιος, εἴ του δέοιντο, αἰτῆσαι ποιήσασθαί τινας αυτω θεους, ο ινες τὰ μεγάλα ταυτ' ἔργα καὶ πασάν γε δη την ρκείνου κατασκευηρο κατακοσμησουσι λόγοις καὶ μουσικη. Probalbiliter huc retulit Boechii. CLClioric. Gar. p. 305 e l. Boisson.: Ἐποίησε Πίνδαρος καὶ θεους ὀκνουντας υμνησαι τας του Λιος εἰς ανθρώπους φιλοτιμίας.

V. 4. πάντολμον Luc. A π τολμον), πάνυ Plui. - πρακλεος ap. Lue. B et reliqui praeter AFGa, qui Nρακλέους ut Plui. - Ceterum de primo hoc hymno itisputavit Leuiseli in Philol. XII75 seqq.Fr. 7. Clem. Al. Str. VI. 731r Πίνδαρος δὲ ἄντικρυς καὶ σωτῆρα Βία συνοικοῖντα Θέμιδι εἰσάγει, βασιλέα, σωτῆρα δίκαιον ερμηνευωνώδέ πως: Πρῶτον κτλ. Ρrioris symni stropham esse vidit Boechllius.

Ωρας Boeckli, coli. Hesrethio: ἀλαθεας ἄρας λέγει γὰρ δε- ιοκλισμέ νανερὰὶ πάντα ποιουσιν. et idem: ἀληθεῖς' οἱ μηδὲν επιλανθανόμενοι, ως Πίνδαρος. Apud. Cleui. αγαθὰ σωτῆρας, uitile Stephanus ἀγαθὰς

Fr. s. Aristid. II 383: ἀλλ' ἔτι κἀν τοῖς 'Τμνοις διεξιῶν περὶ τῶν ἐν ἀπαντι τέ χρόνω συμβαινόντων παθημάτων τοῖ αν θρώποις καὶ τῆς μεταρολῆς τον Κάδμον φησὶν Πίνδαρος) ακου- σαι του 'Aπόλλωνος μουσικαν ὀρθὰν ἐπιδεικνυμενου. Plui. de Pylli. orae. e. 6: ὁ δε Πίνδαρος ἀκοῆσαί φησί τos θεου τον Κάδμον ΓοὐJ μουσικὰν Disitiros by Corale

308쪽

υνακτα τον πάντων υπερβάλλοντα χρόνον μακάρων.

Kείνων λυθέντων σαῖς υπὸ χερσίν, αναξ.

ὀρθάν, ουχ ἡδεῖαν, ουδὲ τρυφεράν, ουδ' ἐπικεκλασμένην τοῖ ελεσιν. et idem corrupte do animae procr. e. 33: ως που καi αυτὸς ὁ Πίνδαρος του θεου φησιν ἐπακουοντος Οὐκ ἀνορέαν ιπιδεικνυμενος τον Κάδμον. Numerum restituit Boeckli; videtur fragrii. ex epodo huius hymni pe

titum

Fr. 10. Plutarcii. Quaest. Iuato n. VIII 4: την δ ουσίαν αυτου καὶ την δυναμιν ου συνορῶντες, ην ο τε Πίνδαρος λικεν ου φαυλως υπο- ωoῶν εἰπεῖW ἄνα τῶν πάντων κτλ. ἄνακτα Ηeyna, τον Hermann restituit. Versum liuo retuli, non solum quia nil uterus idem prorsus est atquesr. 9, sod etiain propter Aristi ilis locutii II 383 vid. fr. 93. Item ex hoe libriaino et hoe ipso loco fortasse petitus est alius Versus fr. inc. 159. Ite in ad hunc harannum fort. referendum est fr. ine. 168, et prReterensr. 126, qui versus prorsus congratit cum stropliae v. 2, si Particulana Su8tuleris, quae non satis auctoritatis habet. Leutach etiam liuo revocat fr. in c. 123 quae Uurtui1g ex lia inno ali quo in Minervam petita ESSE Censet), at nutrieri non congraiunt, nisi statuas V. 1 esse epodiversiis novissimi particulam: sed elausulae vix apti sunt numeri. Fr. 11A. Hopliaestio 91: Aντεστραμμένον δέ ἐστι τουτωτο Πινδαρικὸν καλουμενον ος καὶ τυπεὶς Fl. Η τί πῶς, H τυπῶςὶ . . . 'Aθά- ναν. Σοφοὶ δε καὶ κτλ. Pindari inane versuin esse veri Simile est, prae- Sertim Cum is, qui se itiitur, illitici de Pinditro trit,unti Ir. Legitur etiani sed corrupte Ri'. Plotium do nietris p. 300 e l. Gaissorii. Quein vel Sumi leni Plotius ibid. ut F ιsamonet In astori: υσίοισ1ν ἀνθέμοισιν τὰν ωμιν Ουρανίαν. ex Sapphico versu et Pin letiri fr. 7, 1 fietiis videtur. - Ceterum B Oeckli, ut similis existeret vorsus strophae v. I, imie a verbis ξανθ ὰν Ἀθάναν novum versuin orditi ir, ni potest lite versiis ex epodo Petitus esse.

Fr. 11Η. Hopli aestio 91: το δε ἀντεστραμμένον τουτο 'Iαμβέλεγος καλεῖται ' τουτω δὲ ἐν σηνεχεία Ουκ ἴσμεν τινα κεχρημένον, διεσπαρμένως δέ' πρῶτον is. 7, 1) κτλ. κείνων λυθέντων C λυθέντες)κτλ. Cuni prior versus Pindari sit, laic quoque ei vindicandus. Fr. 12. Scliol. Piud. Pylli. IX 89: h διὰ τὸ τον υμμωνα Βία νομίζεσθαι. υμμων υλ. δ. φησί, καὶ πάλιν Pylli. IV I6ὶ 2ιος ἐνυμμωνος θεμέθλοις. Ex lia anno esse argilii Pausan. IX 16, 1: Ου πόρρω δέ εστιναῖς υμμωνος, καὶ τὸ ἄγαλμα ἀνέθηκε μεν Πίνδαρος, Καλάμιδος δέ ἐστιν ἔργον' ἀπέπεμψε δὲ ὁ Πίνδαρος καὶ Λιβύης ἐς χμμωνίους τῶ

309쪽

Πότνια θεσμοφόρε χρυσάνιον

'μ εργμασι δὲ νικῶ τυχα, οὐ σθένος. 15. 16. 17. 14. i5. 13.J

Pausan. IV 30. 6: 'Hισε δὲ καὶ υστερον Πίνδαρος αλλα τε ἐς την Τύχην, καὶ ὁ η καὶ φερέπολιν ανεκάλεσεν αυτ ν. Plut . de fort. Roni. c. 10: την δε Τύχην καὶ οἱ μετ' ἐκεῖνον ἐθαύμασαν βασιλεῖς ως πρωτόπολιν καὶ τιθηνον καὶ Τερεπολιν της Ῥωμης αληθῶς κατα Πίνδαρον. - Plut . thii l. c. 4: Oυ μεν γαρ απευθης Tvχq)κατὰ Πίνδαρον, ουδε δίδυμον στρέφουσα πηδάλ ιον, ut ineislce coni. ἀπειθής. Ceterunt illibitina, num etiam dίδυμον στρέφουσα πηδάλιον ait Pitularum sit resereti iuui: certe Fortuna in recentioris clemum artis naonu mentis guliernacula gestat: est lanaen deae convenientissimu in insigne, nec natrii in si poetae antiquiores artificibuslioc suppeditaverunt. - Pausan. VII 26, 8: ἐγω μὲν ουν Πινδάρουτα τε ἄλλα πείθομαι τη ω δη , καὶ Μοιρῶν τε εἶναι μίαν την Τύχην καὶ υπὲρ τὰς αδελφάς τι ἰσχύειν. Hic qui leni locusAμμωνι. υμνους. καὶ οὐτος και. ἐς fμὲ ην ὀ - νος ἐν τοιγώνφ στήλη παρὰ τον βωμόν, ον Πτολεμαῖος ὁ Λάγου τφ υμμωνι ἀνεθηκεν. Fortasse ad hunc horannum pertinet insigne fragmentum, quod probabili ratione Pindaro tribuitur, Fr. Adesp. 83. . Fr. 13.. Vii. Pind. eo I. Vrat. T. II p..s ed. BOech p. 97 Vester . :υλλὰ καὶ α Βημητηρ ὀναρ επιστῆσα αὐτφ ἐμέμψατο,. ῆτι μόνην τῶν θεῶν Ουχ υμνησεν, ὁ δὲ εἰς αὐτην ἐποίησε ποίημα, ου ἡ ἀρχή ' Π.θε.

χρυσάννιον. Boechth χρυσανίου coni. , seil. δάμαρ υιδου. Similia Eustath. Prooem. 27 ubi tantum Πότνια θεσμ.). Cf. Patis. IX 23, 2 qui eadem aecuratius refert, turn addit: Πίνδαρος ... ἐμ νον ησεν ἐς Περσεφόνην, ... ἐν τούτφ τῶ ἄσματι αλλαι τε ἐς τὀνυιδην εἰσὶν ἐπι-

κλησεις, καὶ ὁ χρυσηνιος, δῆλα ῶς ἐπὶ τῆς Κύρης τῆ αρπαγῆ.

Fr. 14. Aristid. II 334: αλλὰ κἀνταυθα το του Πινδάρου κρατεῖ' πάνυ γὰρ μετ' ἀληθείας τουτ' ἐκεῖνος δμνησεν ' ἐν ἔργμασι κτλ. - ἔργμασι marg., serμασι DL in marg.) et Phot. Bibl. 248 p. 435 A, 29, vulgo αρματι, LN αρμασι , Opor. ασμασι. Sine poetae nomine rursus Aristae. II p. 36 ubi vulgo ἄρμασι , sed L ερμασι, Θ ερμάσι, N opor ἔργμασι. Ceteriam potest haec sententia etiam ex alio earinine petita esse, nam quod Arist. dicit ωμνησεν, ambiguum est.

310쪽

praecipite si dein facit, Pindarunt peculiat i carini ne Fortuitani celet iravisse, nani reliqua ita stilat comparcita, lit et lain iii aliis carnatililnis coin-m0de potuerint dici.

. . . 'Aλλοτρίοισιν μη προφαίνειν, τίς φέρεται μόχθος αμμιν τουτό γέ τοι ἐρέω καλῶν μεν ων μοῖραν τε τερπνῶν ἐς μέσον χρη παντὶ

δεικνυναι' εἰ δέ τις ανθρώποισι θεόσδοτος λαρο προστυχll, ταυταν σκότει κρυπτειν ἐο κεν.

Q τέκνον, ποντίου θηρος πετραίου χρωτὶ μάλιστα νόον