Aristotelis organon graece novis codicum auxiliis adiutus recognovit, scholiis ineditis et commentario instruxit Theodorus Waitz Categoriae, Hermeneutica, Analytica priora

541쪽

nam haec verba dicta esse de inoθέσει quilin ipsa res aperte docet, tum maxit ne qiuae habent tir us. I υπάρχει γὰρ τb A τινὶ τω B, h. e. re verax enim praedicatur A de aliquo B. Sed hoc ipsum est qliod nos movit, ut alteram lectionein praesereemus: nam ex conectione nata videntur ψευδhς et dληθής, iit quae saei liora sint. Butile reiecit qitidem lectionem ψευδὴς et ἀλσής, sed locunt ita intellexit, iit vix lati imis sit qui clinaeo consentiate dicit elliin , , Male vulgo ψευδής, qti Od reserit non poterat ad antecedens αδύνατον', vertit alitem , salsum enim existeret; citui tanten ex veris salsum colligi nequeat; nune auten vemina est'. Qitae quem Selisunt habeant Iioli assequor. Accedit quod εἴπερ reddi rion potest per , eum tamen', quod sensum plane turbaret. - Qiiod exponiti ir lioe est. Ut probetur conclusio ,,A non praedicatur de omni B s. de aliqlio B non praedicatur V, sumsit Aristoteles propositioiseni contrariani giit contrariani A praeiticatur de aliquo B'. Demonstravit per absilrdiim 61b41 - 62a 2 hanc salsam esse. Verunt Eru igiti ir A praedicari de ni illo B, conclusio autent, quae demonStrari debebat, erat A praedicari de aliquo B et de aliqtio non Praedicari: non probavinius igitur quod denaonstrandiim erat, limo sustulimus: quare non sumendum erat qiiod sunt sinius sint et t. propositionem conclu8ioni contrariani . Deinde ἔτι vs. 4 euant propterea suimendum non erat, qilla quod de duellone saeta ad ala stiritum demonstrandum erat A de aliquo B non praedicari , id re vera non est e se quens eius quod sum sin is A praedicari de aliquo B): sum-sinius enini quod simili verum esse et stare potest cum propositione quae demonstranda est: glia alitem ex ipsa hypoilies colligeretur aliqii id salsi vel absilrdi, liypothesis salsa esse deberet, RIquidena quod salsuna est non eo tur iiisi e salsis.

rum esse, ut non Pendeat ex concessione, sed non dari ne- qlieat.

542쪽

enim eoneessa erant. unde patet aliquid absurdi eoactum esse. Loeum tenent haec verba eorum tinae facto syllogismo addere

solet rasτο δ' ἀδύνατον. Cap. 13. In tertia Mura et propositiones afFranantes 14 et negantes per absurdum demonstrantur. 25 Completi tur quas colligero liceat ex can. II-I3. 62hII προς - τινὶ ει πρω τὼ μὴ παντί. Ut concludatur propositio de parte affirmans, AB sumi debet univomaliis n-ns. ut coneludatur negans de parie, silini debet univerealis alli

62h 21 δεωνυταί πως. Per absilrdum demongimine in secunda figura propositio affirmans, qtiae per sinipliem I sntost retrum secundae spirae probari noli paverate ueni in tertia universalis, quam per si implicerii tertiae sorae syllogismum colligere non lieebat. 3Cap. I . Discrimen domoxistrationis rectas et deductionis ad absurdum. 38 quod ad absurdum deducitur in prima Mura, ad recta demoniaratur in secunda, si propositio demonstranda est negans , in tertia , ει aio ranans. Mara Quod in secunda ad absurdum ded ucitur, id recta demonstratur in prima; 40 quod in tertia. in prima demonstratur, si affr-nias quod demonstrandum est. in tertia, si negat. b12 quom eum a turtur per absurdum probatur etram recta demonstratur et vace Dorga.52 h 32 dris v ante λαμβάνουσι, quum et explieationis et oppositionis caliga η εὐδος τη. 3I intriisum videattir, eiecinius rneque enim vertim est rhν δεικτικb ex propositionibus vertiti tuiue colligere qlitui velite nam demonstratuin est eapp. 2 4 etiam e falsis fieri posse veram eos elusionem; neque verba

ἐξ ὁμολογουμένων θεσεων ἀληθον ita interpretari licebit, ut

almisseent propositiones quae pro veris Concessae sint, etiamsi non sint veraee nam tu hac re non dissetetant, aed conveniunt dediu:llo et denim strino. Unum igitur relictum evit, ut vim Diuili od by Corale

543쪽

Analyti ea peloea. simn--quod exporaturiis suis inlus quidem non satis accurate eum definivisse. Dicit enim: altera, quae dediten

ad id maod almurduni esse concessum est, syrnu quae evertere. vult, stitem ex concessis amamentatur. Iam uiuet ipse viserimen non satis accurate expressum esse: qiuare addit sellumit quidem utraque non.nisi ea quae conces a sunt . . . quod

quum egregie Conveniat stilo Aristotelis, sacile mihi persuasivo ni ἀληθῶν a eoutextu alienam esse debere. 62b35 Non necesse est ut altera-δεικτική eoneIurioisem saeiat manifestani nam is seelimia et tertia figura conclusio non manifesta est ex ipso syllogismo , neque ut praevideatiir ' ist-lis conclusio fieri debeat, altera vero concludit quod manifesto salsum est. Mit4I Omisimila quae vulgo legebantur ante oτ-: Οὐκ ἐν τοῖς αὐτοῖς δὲ σχήμασιν codices secuti et vet. lnip. cod. Golina n. Ali interprete quodam haec videntur prosecta esse. Veriam quidem est particulam iso quae sequitur maiorem vim habrem si ista verba sereamus, sed ne minima quidem nascitur di mei illas, si tolluntur: nam quod de omnibus syllogisinis dictuin est id iam explicatur in singulis sgurast in quibus exponendis partieula γάρ, lieet alio sensu positit, suum locum ture tenebit. 1eterea in se plenilinis Aristoteles non Id agit, ut o nisi ea foras et modos exponat, in quibus et recta via et per ab-aurdum idem demonstretur: nana saeptiis ubi pluribus mollis. Idem demonstrare licet non nisi unum commemoriit, F. e. ton-- ira regulam quam tradit 63 a I sq. sit deductio in prima fora qua probatur Proposuis negans, quae recta demonstratur interita figura, e. e. τo A τινὶ τω Β ΟΦ υπάρχει recta demonstratur sexto modo ter te Murae, ad absurdum deducitur non soli ini in secunda quod mili regula , si quod repugnat conclusioni conitingitur eum propositione maiore, sed etiam Contra re tam in prima, si sitimitur xo A παυτὶ τῶ Β, τοB -τ- τω Γ, ergo τb A τινὶ τφ Γ, quod absurdum est: ve

ret lure loco non id egisse Aristotelem, ut complecteretur omnes modos et Mitras in quibu idem probari posset et d duetione facta et demonstratione reeta sed non nisi hoc propositum habuisse, ut quomodo per eosdem leminos idem tol-ugi posset utraque via patelaceret: viare etiam Mi3 12 non figuramna mentionem facit, sed terminos tantiun eo nemo-

544쪽

Analyllen Priora. tr unde patet, cur verba Ota . . . σχήμασιν τs. 4l delanda Censuerimus. - Monendum est autem per συλλογιωμin gestilentissitis Intelligi deductionem ad absurdum squam etiam ad δεδειγμένον 63 a I inteli. διὰ του ἀδυνάτου , perdληθες rectam demongi rationem. 63 a 8 8 μη παντὶ . . . Perseqititur hoc va. 14. Via quam l sistit et in his et in sequerntibus liaec est. Proponit quod demonstrandum est, deinde Iaγpossiestu a. propositionem repugnantem qua incipere debet dedit cito, denimie proposDiiones, ex quibus recta demonstratur quod probandum est, qliarum altera eoniuncta clim Iar potii est concluditur qliod contradicit altera. Ceterum hunc servat Orilinem, ut liniversales prae particii laribus, affirmantes prae negantu iis exponat.

et altera propositione quod admitti non posse docet altera. 63a 6 καὶ εἰ στερητικὼν . . . Idem est, si recta demolistratiost terito modo secundae sgurae: unde apparet proposui nem minorena non Eumendam esse negautem de parte, sed affirmantena de parte.

63a 21, 28. la 2 τοὐτο δέ, h. e. τδ ἀληθές, recta demonstrata. 63a 24 Erit sortasse qui eum cod. n delenda putet verba ῆ τδ, : significant enim teritum modum tertiae figurae, quem iam innitit us. 20 verbis 8 τινί, quare us. 24 hoc uitum relictum v, detur, ut nientionem faciat quarti modi. Ut retinerenins verba hτb A movii nos tum qiiod va. 22 primum modum solum commemoravit, ut haud incommode Vs. 24 et tertium Et quartum attingat, tuni quod similem repetitionem liabit inius 61b T. 63 b12 Demonstravit adhuc quomodo quae ad absilrdum deducta sint etiani recta via demonstrentur. Quare iam addit , , Manisest una Est igitiir quod quaecunque per absurdiina, etiam recta dena onstrantur et quaecunque recta cus. I 4 , eadem etiam perabsurdum . Apparet inde quo iii re vet. iiii p. cod. Goui. secuti omiserinius verba καὶ διὰ τos αδυνατ- vs. 13 post hκαστον, qtiae si adiicii intur, non 4ι manifestum esse quod quaecuntlite ad absurdum deducantur ea etiam recta probare liceat per eosdem terminos, sed manifestum dicit quod seri possit, ut quod velimus et, reeta via demonstretur et perabsurdum. Quem quidem se iun si admittimus, insulsa inerit

repetao in iis quae dicit us. 14 ὁμοίως ... 15 5ροK.

545쪽

Analyraea priora.

Cap. 15. De propositionum oppositione. 31 In prima Amra non concluditur ex oppositis propositionibus, 40 in ae-mιnda eoncluditur ex oppositis 64 a 203 et in tertia. 33 Altera propositio aliunde probarἰ solet. 38 Sexies copulamur propositiones Oppositae. 6I Vera concliuio ex iis seri non potest. I 3 E repugnantibus colligitur quod hypothesi reρο- enat. H Ut repugnantia praedicemur ds eodem in eoncm- sione, aut pluribus Myllogismis opus est aut in ipsis propoελtionibus inesse debet repugnam a. 63l 24 ἀνακειμενας , quae diximus ad IIb Isi extr. 63b33 καταφατικος μεν . . . Nes: tionern additam exspectabas. Sintile est quod habentiis I46 b29 ταῖς μὲν οὐ γίνεται καταμήνια, τοῖς δε γονή, cf. 10I0b27 quein locum adscripsimus ad 64 b re, et 1279hI quena liabuimiis ad 3 hI3. 63 h 35 μι αἱ μεν . . . Ex propositioitibus repugnantiblis non si conelusio nemna tu prima figilo, quia unum Idemitte de eodem altero et praedicatur et negatur, quod ipsi rationi, qua propositiones in prima coniung debent, adversatur. Apparet autem hoc ident argumentum ut in neγntibus, ita etiam in affirmantibus syllogismis valere. 63h40 E repugnantibus propositionibus conelliditur in prinita duobus modis, In reliquis, qlios exemplis non illustrat, sed tanot tantum M a IR ex contrariis, si glimitur B T. 64 a1 εἰ δὴ πEσαν . . . Explieationis intia haee addita sunt: nam terminua A, G ἀγαθόν, consequens est eius quod sumtum est, του σπουδαίου.

64 a 4 ὁμοίως δὲ . . . Deni sti sumimus teminos A τὲ ἀγαθόν, B τὴν ἐπιστημ ν, Γ την ἰατρικήν τὴν τινὰ ἐπιστήμην vs. 6 . Maw διαφέρει δε . . . Discrimen indieat primi modi et seeundi. M a17 θ Ω- προς μέρος : nam quod de toto praedicatur, id de parie n ri nequit et quod de parte praedicatur, id de toto neori nequiit quod patelaeu per exemplum ἐπιστήμης et ἰατρικῆς.64 a 2I διὰ τ, εἰρημένην αἰτιαν v. 63b33.

Ma 24 A terminum medium, B minorem signifieat, quod patet ex sequentibus: quare o. 28, ubi de sexto modo tertiae figurae loquitur, praeserenda erit lectio BA, quam opilis codiceaeum vet. lntp. eo l. Goth. praebent. Quinti modi non serit mentionem. Quae autem addidit usa. 30 2 ea et de seeunda et de tertia fore dicta sunt. Diuitiroci Cooste

546쪽

Analyriea priora. Ma 36 ἔστι δὲ . . . Etenim vix erit qui simul eoncedat et ipsam propositionem et qm,d et repugnet, sed alteraim Interposuis aliis interrogatioiturus, quae Iton ad ipsum syllogismum pertinere videantur, Elicienduin erit. Ma 3I v. Topie. lib. VIII. Scripsimis ἐν τοῖς Τοπικοῖς adiecto. ateticulo, qlieni Aristoteles la liis non omittere solet. Idem

64 h 3 ὁμοίως δε . . . Item res se habet in tertia si rit. qu enon dissert a secunda nisi conclusione, si ex oppositis propositionibus coneluditur: nam propositiones ipsae sunt eaedem, si in secutita v. labulam quam de linuis ad 26b33 ponitur B T' et in tertia A - B, quod fieri debet, ut propositiones sibi oppositae sint: neque resert utra sumatur malor, ut minor, quoniarn terminus malor et minor, quilin Mileui Rint, eandem eo lusionem constituunt, etiam si eorum orito mutatur.

64hI Qitamquam 57 b3-II nihil veri e salsia necessario modentionstravit, tamen hane demonstrationem. st diligenti Pe serutaris, non nisi .de iis quae veritati repugnent valere perspicies: nam vertim e salsis colligi sie expressit per te minos, ut verum e salsis concludi dixerit, at B conclud tur et ex A et ex non A. Inde laetum est, ut Aristoteles sibi contra licere videatur, quum et verum e salsis eolligi posse ostenderit, et necessario id colligi n verit: quae quidem dimscultas tiliomodo tollatur, ex iis patet quae modo diximus, si colligi iiii idem potest vera conclusio e salsis propositionibus, ex propositionibus inter se repugnantibus non potest I mque ex iis quae inter se pugnant et se invicem tollunt cvs. M sit syllogilauius qui eum ipsa re pugnat, h. e. qui per se ipsum tollitur, quum nascatur e contradictione cus. 11 ηq. , eul. iidem termini subiecti sunt. Simul apparet non recte fecisse Aria, stotelem, quod SI b3-17 distinxerit id quod colligatur ab eo quod neeegsario collim ture nam quodetinque re vera colligituri id eati deni liabet necessitatem. ut τὼ ἐξ ἀνάγκης συμβαῖνον alium sensum habere non possit, nisi ut signisseet id quod . concludatur-των οἰκείων ἀρχῶν.

64h14 γίνεσθαι της υποθέσεως ἀντίφω- quod fieri debet in

547쪽

deductione ad absurdum. Exemplum manifestuna dedit 57li 16 ubi coegit B inagnitin, si noti sit magnum. h16 ἐναντίος, inteli. το πράγματι sicut v s. 9; v. quae dixi-

natis ad IIb34. - τοιαύτας bene explicat cod. n adiecto ἀντικειμίνας.

64h23 Ante εἶτα omisinius verba καὶ οὐχ υπόληψις lectioneni

restituenteR qtiam et praebet vet. int. cod. Gotii. et prilis habueriint codices In. Iul. Pacilis recte vidit liuiic locum ga-nuin non esse. Butile, qui priorem Organi editionem quam ille instituit ob oculos habuit, alteritis, in lilia noti pauca mutata sunt, rationen non Ilabens dicit , Pacius legenduin censuit εἴ τι vel ῆ εἶτα, cuius mutationis nulla idonea causa est . Plus seni et accidit Bilhlio quod hoe loco vii lenius: facilia ei sunt iliae sensum omnino non habent. Loci sententia platia est. Ex lino snlogismo, dieit Aristoteles, non licet colligere A esse non A, nisi ipsa propositio taliη Suinatur, e. c. fit fiuviatii romne an iniat et albuni est et non albuna, homo est ait imal ergo homo et albus est Et non albus. Iam in nientem venit Aristoteli alia eouisitio, sub qua colligi possit A essea non A,

e. g. Fl quis fiuimat Onanen .scientiana positam esse in existi Inatione quadana, deinde vel Rurmat vel aliunde colligat medicina ui scientia in citi idem esse ne lue tunam existimatione qu

dani colitiiteri, iiiitae cogi poterit, liliod aliqua scientia non suscietitia: et hac quidentvratione colligere licet A esse non Aneque pluribus syllogismis adhibitis neque altera propositionelia sumta, ut iani in hac ipsa posuuin sit A esse non A. Hanc igitur conditionem, sub titia A esse nou A uno syllogismo quam quani re vera nou.est unus, sed plures qui sa-ciei usi sunt ut halaeanius quod volumus colligi possit, quum antea non viderit, nunc alliniadvertens pergu vs. 21 ἀλλ' η .issed aut in ipsis propositionibus suri eiula erit repugi ianua, etiain si non sena per in altera sola, quoid factum Est in ante-ee letatibus vf. 20 sq., aut per duois Ilogisinos conficiendunt erit quod volum iis . Quod si ea ratione si iam modo propo- filii naus hunc locunt explicare noli inius, servatis verbiη καὶ οὐχ υπύληφις luna inera in his inerit repetitio eorum quae modo

dixit Aristoteles, tuni verba octεμία θ' υπύλτι ις vs. 24 timem

sensum habere possint non intelligo: iiani si datum est scieni tiani esse et A et non A, iit concludatur ni iciliana esse et A et non A, opus non est, ut concedatur medicinam non Se

548쪽

prior .

Α'e4 esse scientiam, sed satis est, si datur an elamn scientIain. Deinde nostram explicationem, mim nullaenum scribendi genera, quo Aristotelem uti iam saepius vivimus, optime convenit, veram , esse ostendunt etiam quae sequuntur Aoπερ οἱ ἔλεγχοι γίνονται. Nam ut dedi ictione saeta ad a

sumtum evincatur rion omitem Reientiarn. postiana esse in . Dptimatione, gumimus omnem scientiam positam esse in laumatione, deinde medicinam seientiam esse eamque non Daltam in existimatione vel sumimus, si datur, vel demolinitanaua Inam verbo λαβεῖν utrumque algitiscatur. - Servata lectione vulgari Iul. Pacius coactus erat, ut Iungeret καὶ οὐχ υπόλτρις eurn ειτα λαβεῖν verteris , et noli esse existimationem postea sumere probare per sequentem gFllogismum ex eo qliod . . Ingeniose quidem hoe, quamluam iiostra explicatio et minus artificiosa videtur et loeo magis corivenietis, pri eserum quum ex propositionibus medicitiani esse scientiam neque tamen in . existiniatione pollitam esse non cogitur 3τι πῶσα ἐπικστήμη οὐχ υπύληψις haec enini notio alibiicienda esset verbia καὶ

quod ex istis verbis quae e contextu eleelmus elici posse Iul.

Paeto concedi vix poterat.

64b26 οὐκ ἔστιν, inivit. λαβεῖν, quod et Iolendum est ex paril- . eipio εἰλημμινα quod proeeessit. Similia v. 863a I9 ποῖα τέμνειν δεῖ καὶ ποῖα καίειν καὶ ποῖα os, αλλὰ φαρμάκοις; tutelae loμέειν. 987, 9 οἶτος μὲν ουν τὰ τοιαsτα των ω- - ἰδέας προσηγόρευσε, δ' αἰ-ητὰ παρὰ ταυτα κιὼκατὰ ταυτα λέγεσθαι παντα. inteli. ἔφη quod e verbo προ ηγόρευσε elicitur. Istlo li 2I καίτοι τωτο dναιροsσιν ουτοι οἱ λύγοι ἄπαντες, ωσπερ καὶ οὐσίαν μὴ εἶναι μηθενος, ολωμηδ' ἐξ ἀνάγκης μηθέν, ubi patet e verbo ἀναιρο σιν mente

repetendum esse verbum asserendi, non tollendi; cf. I2asb ,

quem locum habnimus ad 3b 13. 1318a 22 εἰ μὲν γὰρ ὁ τιὰν οἰ ὀλίγοι, inteli. δοξάζωσινr praecessit enim us. 20 3 τιὰν δαν το πλείονι οὐσίφ. Cf. ib. vs. 33. 753 a 29 συμβαίνει τὸ τοιουτον εὐλόγως' οὐ γὰρ ρήδων τὴν άρμόττουσαν πα- σιν αποδιδύναι θερμασίαν, αλλὰ τοῖς μεν ἐλλελειν, τοῖς δεπλεονάζειν inteli. συμβαίνει quod mente repeti potest et ex antecedentibus et ex sequentibus: quare ut locus tacilius intellUatur, removendi erunt uncini, quos Blch. adhibuit. 687 a 3I

τὰ μὲν γὰρ ἀλλα μιαν ἔχει βοήθειαν καὶ μεταβάλλειν ἀντὶ

549쪽

. Analyiae a prior R.

ταύτης ἐτέραν οὐκ ἔστιν, ι λλ' ἀν καῖον ωσπερ μοδεδεμένον ἀεὶ καθεύδειν καὶ πάντα πρά-ειν . . . τῶ δε ἀνθρώπ τάς τε βοηθείας πολλὰς ἔχειν καὶ ταύτας ἀεὶ ἔξεστι μεταβάλλειν 'et I449h6 τίς δὲ πρόσωπα ὰπἐδωκεν η προλύγους ηαλ γ Πη υποκοιτῶν καὶ οσα τοιαὐτα ηγνύηται. τι δε μύθους ' ποιεῖν Ἐπίχαρμος καὶ Φ6ρμις. In mente Iiabuisse videtiir ve lauin quod se illitur: quod ultimo loco est ῆρξεν. Cf. etiam quae colligemus ad 65 b I. p. 16. su petitio principsi. 65 a10 in prisnosyllogismo Muras primae, si propositio maior, 19 vel minor Non magia certa est et manifesta quam ipsa coneturio. 26 Remst in reliquia Auris et in a rananis et in negavis vll

sqq.' - Numeranda est, ait, petitio principii in demonstrati nibus qlliae lion .consiciunt quod volunt, eoiitinetur demonstratione quae rion probat . quod propositum est, siciit gpeciem. genus compleetitur. Hulilio oratio videbatiir di irior, ut dubi taret num locus fiantis esset, ' neque laineti quod mutari vellet indicavit. ,

64, 32 De iis quae dicantur sστερα et πρότερα in demonstratione v. quae diximus ad 14 a 26. 64b36 Dedimus is ex eo Id. quum vulgo legeretur Q μή, de Pio v. quae dixinius ad 4 h22.64 b U Servavimiis lectionem Blchi ἐκείνου, quam primus Invitis codicibus dedit liii. Paetiis, quiana sensus ean aperte postulet: nam δι' ἐπιω- est δῶ του ἐξ ἀρχῆς eou. 65 a 2 sq. Numerus pluralis ἐκείνων inde videtur natus esse, quod prae-eessit πεφυκότων et sequitur διὰ τούτων. Nostram ieeuouem Etiain vet. intp. eod. Goth. habet. 65 a I δεικνύοι ex codd. restituimus pro δεικνύοιτο. Idem hahetur us. 17. Subieetiim orationis additum est va. 4 τοῖς Οἴτω συλλογιζομένους. 65 a 4 δπερ ποιουσιν. Admittunt hoe villum in demonstrando

550쪽

qui lineas aeqitidistantes ita dii tendas Re docent, ut Requales sint ii anguli, quorum aeqtialitas demonstrari non potest nisi ex eo quod lineae sumunt tir aeqn Idistantes. Ma ID Teneiulii in est Aristotelem exponere quomodo fiat petitio principii in priina fgii m. Si in syllogismo. qiuo cogitii r A prae-- dicari de I per in editi ni teraninum B, propositio maior ABnon magis certa et mali itasta pκt quam conelus in AΓ, non recte demonstratii r ΑΓ per propositiones AB et Bri Si Igilii r us. 14 terna in i B et Γ ita se liabent, ut sint iidem, sive permutari possint litter se sive alter alterum complectatur - non recte Iloe intellexit Iii l. Paetus qui dixit aut B idem esse quod Γ alit clim eo permutari posse aut de eo praedicam: apparetentur e va. 22 verbis ωστε ταμδν εἶναι τs. 14 non significari . tertiam qitaiidan rationem terminorum B et C sed e. na rationem, sitia contineantur reliquae qliae per ' θ a Meetae sint. B et IC ait. sui it iidein alit ita. ut alter ponatur pri3 altero sine diserimine, alit ua , iit alier in altero insit sicut in genere speeius. Qii id sit ei ir Zellitis ἐνυπάρχει quam υπάρχει-. IS legere maluerit, equidem non intelligor res certe plane eadem manet - assii nita propositione AB sit syllogismus in

quo adimittitur petilio principit. Namque si perna utari possitnt B et I , propositioneni AB per AI' et Ira itelli demongtrare licebit atque dentonstravimus AΓ per AB et BR quuin pro positio AΓ ne ille ni agis neqne minus manifesta su quam AB, ut liceat suimere AC, si liceat AB. Iani vero νει δε vs. II, h. e. εἰ μh ἀντιστρέφει si B et I ' perni utari nequeunt, quia alterum altero latius patet hoc quidem iτοs . h. e. το μη ἀντιστρἐφειν , lilia propositio Ira particii laris esse debet, prohibet, ne propositione AB dei non strata per AI et Ira sat petitio

priticipii, ipsa itermonstrandi ratio non prohimet. Qui vero conversioliena saeit vs. I 8 principii petitionem admittit et conversione saeta per tria cs. vs. I - 3, ubi litteris ABI' propositiones sigilinealiuio coiiclusionem reducit ad id per quod demonstrata est: tiam si ponitur propositio AB, aviuncta propositione BF consequitiir AT; si AP, adiuncta propositione Tra revertinaur ad AB. - Partieulani se post ἀντιστρέφοιvs. Is, quani lieque milloponus videtiir habuisse neqtie habuit Boeillius, quibuscum vet. intp. cod. Goth. et optimi eo lices conspirant, omi8inni g. 65a Is Sin autem propositio BΓ non magis certa est et mani-