장음표시 사용
531쪽
nullo praemeetur Ar hoc vero non est demolistrare, sed sumere quod demolistrari debeat 'quoniam id do qtio nullo praedicati ir A iiiiiii aliud est qua in I et discrimen certe non in re est se id lii verbis. 58bet Codices praebent des, nos sempginaiis δι' ὁ, quod Relisus aperie postulat: nana ineptum eyse , si Aristoteles diceret ,,Pr positio universalis demonstrari ne iiiii, quia iam antea hoc diximusV, imo sedemonstrari nequit ob eant caiisalm qi iam fili praindicavimus' et v. v s. 29 διὰ την αὐτὸὶν αἰτίαν ηνπερ εἴπομεν καὶ πρότε γον. Iul. Pacius recte vertii , ob id illiod', neque tarmen eo Texit M' O, quod ii ire emendavit Billile. Ideni est
ψυχρά, ut ii διότι. quod Bluc. de sit e coit d. . ferri vix poterit. Sic etiant2954a 9 scribendunt erat δι' ὁ τι δε οὐδὲ πάντες οἱ μελαγχολικοι σκληροὶ . . . duoς λύγος : nam loco valde sitnili
854 b Is ilicitur 6 αλδς δε λύγος καὶ διὰ τί το ἐπὶ της πλευ
ρῆς τε μενον ἐλάττω διέρχεται : quare scribendum videtur. δι' ὁ τι, si interrogetur διὰ τί; eur aliquid fiat, διότι quo-n lani , si causa vel ratio asseratur, ob qi iam ali quid saetiim sit. Quod si veru in est, S49li 21 legendi ini erit dι' ὁ τι δε τὰ. μεν
58b8 sq. Reieeta Iectione vulgari, quam Etiam Biese probavit v. . I. p. I92 not. , pristinani restituimus ex optimis codicibus et ex intp. eod. Gotii. : nam satis manifestum est id quod vulgo legebatur ab iis prosectunt esse qui Theophrastunt secuti sint. Interpres a non 'mus schol. I 89b43 docet s3llogismos quales et hic halionius et M a 30, b 31 a Iheophrasto appellatos esse συλλογισμους κατὰ πρόσλοψιν, non ab Aristotele: etenim ex
eo quod dieit δπερ Θεόφραστος καλεῖ κατὰ πρόσληψιν, colligi poterit:non ab Aristotele illud nonien his sad logismis inditum esse: quare alienum esse debet a nostro loeo. Λceedit quod in iis quae sequuntur πωσληψις eo sensu Posita non o curiat, illiana quam hac voce, praesertim qu a nova sit, certo
532쪽
Uu Analyti ea priora. iisus esset Aristoteles ubi de talibus syllo sints ait, si ipse novo sensu in linguam gyaecam eam induxisset: imo aliuinsetistini liabet προσλαμβλωθαι 18b2I. 59a I 2 et 22: dicitur enim de propositioite quae conversa sumitur, qlianaquain non conversa data sit. Eundem sensum verbi προσλαμβάνεσθαι lani habui natis 42 a 34. Neque Plissoponi auctoritate lectio vulgaria defendi poterit: nam liuod adiicit schol. I a 3I εἰ μhῆρα διὰ προσλήψεως πάλιν. ex eo minime licet,it elicere, quod in contextu aliquid Itali uerit de προσλήψει, siqui leni et haec verba et quae habentur geliol. 190 a 40 αλλὰ διὰ προσλήφεως μύνη ῆ ἐλάττι, δείκνυται Plissoponi sententiam exprimere videntur, qilippe quae non addiderit, ut Aristotelem explicaret, sed ut miod de hae re ipse sentiret exponeret: sed ne si reete quille in colligeretur ex iis quae Pliiloponiis dieitileetionem
vul rena eum liabuisse. sequeretur hane lectionem esse probati dana, qtium veri simile sit locum corruptum esse pluribus saeculis alite Plii lopoli lini ab iis qiit Theophrastunt sectarentur. - Reliqiatim est, ut explicemus quod in contextulia recepimus. Quarto modo figurae primae demonstratur propositio minor, si maior convertitur. - κἀπι τῶν καθύλου , h. e. item at ille lacitum est in secundo modo qui a qliario non nici eo vissert, qtiod et coiiclusionem Et propositioneni minorem liabet universales, quas modus quartus habet particulares: viare secundunt moti una licebit ilicere καθύλου respectu habito imodi quarti. Vox ἀντιστραφθ non debebit prenti item 22 a 39 ἐναντίας appellavit propositiones quae proprie non dicuntur eontrariae: tamen ii ac voce usus est, ut qii id sibi vellet facilitis intelligeretur : verunt In secundo modo non convertebatur propositio AB, sed reducebatur ad hane: ω το Α μηδενί, Q B παντὶ ὐπάρχει, quod, vi uni lilena efficiat quod inretillis conversio, line loco conversionem vocat. Quod dicit est Iioc. Demonstratur propositio particularis, si propositio AB
eadem ratione transfornaatur atque factuin Est In secundo modo.
Accedit quod 59 a 30 ἀντιστρέφειν ei in deni sensum habet: dicii Eliini propositionem τb A μηδενὶ το Γ υπάρχει non aliter posse eonverti quam in hanc: φ τὼ Λ τινὶ μh -dρχει το Γ τινὶ υπάρχει, si qliis sexto inodo figurae teruae propositionem minorem circulo demonstrare velu. Si cui displiceat quod ωσπερ -πι τῶν καθόλου de modo seeundo intelligendum Putaverimus, qlium non accipi possit nisi de conversione
533쪽
Ann lytica priora. UT propositionum universalium, unde nos III lectionem salsam esse pateat, hoc certe nobis dabitur, ista verba us. 8 Eadem ratione explicanda esse atque us. 37 δειχθησεται ῶς καὶ ἐπὶ τ . καθόλου, qtiae de ea demonstretinvi ratione qliani liabulimus M a 3I dieta esse patet ex iis quae addit us. 38: quare qui lectionent vialgarem proliat lianc mineuitatem liabebit, quod . iiii una uss. 8-Io ea lem ratiotio explicati dos esse appareat atque uss. 34 - 38, in illis dicat Aristoteles εαν ὁμοίως ἀντι-οτραφὴ -περ κἀπὶ τῶν καθύλου, οὐκ ἔστι δεῖξαι, in liis vero ὁμοίως δειχθήσεται ῶς καὶ ἐπὶ τῶν καθόλου : aperto
igitur sibi ipse eontradicit Aristoteles: rios hane ilissicultatemhalienans, quod va. 8 demonstrari conversione dicit id ipsunt In quo conversionein locum liabere negat us. 34: quod vio- modo explanaiidiim sit iii dicavimus. p. s. In univerealibus syllogismis secundas Auras prο- positio affrmans non demonstratur, demonstratur negans e min particularibus propositio particularia sola demorratratur.58b Is οὐ δεικνυται inteli. διὰ τούτου του τρὁπου, In gemanda figura, in Ilia, quum eonclusio quae, si circulo demonstratur, propositionis alterius loeum tenet utique nemi, utraque terie proposituo, ex qua circulo demonstrati dum sit, non erit amrmana: miror Aristotelem non hanc rationeni potius attulisse, quod quunt in secunda figi ira conclusio affirmans esse nequeat, ne circulo quidem demonstrari possit propositio assi rimans in secunda fimo. Quam si lana, qilominus alia ratione propositio minor pruni s3llogismi figurae seeundae eiretilo demonstrari posgit, nihil impedite nam qii uni conclusit ni sit τι Β κατὰ μηδενος
eonsequens est etb A κπιὰ παντος τos I r neqiue tamen Arl-stoteles hoc videtiir perspectum halniisse. 58l 20 Post ὐπάρχον omisimus quod vulgo legebatur G δὲ Γ μηδενί optimos codices secutir namque eonclusio qilanx haec verba sIgnineant, qlium non convertatur, ged talis guniatiir ad demonstrationem qualia saeta est, tacite intelligiti ir, etiam glnon expressa sit. Ideni factum videmus 59 a 8. 58 b 25 διὰ μὰν οὐν . . . Dein onstratio propositionis. maioris primi modi non fit, ut in antecedentibus, ex coneliislone et conversa
altera propositione, scd praeter has, qilia non colligitur A non praedicari de B, sed B non praedicari de A, etiam alia de-
534쪽
Analyt ea prior . hebit assutile tinni ut Iiaheam iis quod volum agguail debebit eonversio conclusionis BA, cf. 59 a I 0 - 2.58b29 πρύτερον respieit ad 58 a M. 58b35 Aineest 1ὶ τὴν ετέραν iit significet non seri conclusionem afficinantem, etiam si quis concedat alterani propositium meonvorti posse in amranantem. p. In tertia Mura non demonstrantur circiuo propositiones ex quibus sunt duo primmodi: 59 a 3 in tertio syllogismo ut in reliquis omnibus propositio particularis sola d monstratur, sed in puarto converga tantum, 18 in Psinto recta in sexto contersa. 32 Compleetitur summam eomm quas tribus CVP. EXPosuit.
58b40 Οὐκ ἐνδίχεται. inteli. διὰ τos τρίτου σχῆματος, quod adiicit 59 a 2.59 a 33 διά τε τοὐ τρίτου. Qitomodo sat in terita smo explicat us. 35 λαμβάνεται γὰρ . . . Erravit in lais Aristotelestnam quamqtiana sumitur ω τb A μηδενί, τὼ B παντί. quod figlirae tertiae speciem . habet, tamen non fit syllogismus in tertia figura, inio non fit ps logismus, sivi idem non fit syllogismus ubi quod cogi videtiir e binis propositionibus Q Aμηδενί - inteli. τω Γ; et to B πα-ί - inteli. - Γ alio termino substituto efficitur: nam qinim concesmin esset zo A μηδενὶ τῶ Γ υπάρχειν Mam . propositio minor vllogismi I β ita dei nonstratiir. ut in loeum verborum A τι Λ μηδενί subsutilatii r id qliod circumscriblint, τὁ Γ, pri positionis maioris τδ A μηδενὶ τῶ B ratione omnino non habita. Simul modo demonstrare licebit, scilicet si liue est demonstrare cs. quae dixinitis ad 58a 2I , propositi orient quainc inque, v. e. ml-norem snlogismi ΠΙ α si silinis φ τι Α τινί. τοὐτο - Γπαντί, vel etiana maiorem, at sumis 3 τῶ Β τινι, τω Γ παντὶ υπάρχειν vel ω Q B παντί, καὶ τb A παντὶ μάρχειν. M a 3I διὰ του πρώτου. v. 58l 23.59 a 38 καὶ του ἐσχάτου , quod dictitim est de syllogismo quem exposuit 58h33-3S, do titio idem valet quod modo expo
5sa 40 οἱ-δι' αὐτῶν. Eos s)4logismos intelligit quomina ipsa conclusio converti debet mios exposuit 58h22- 2I et 59 a 6 - 4 . Hos ait aut non demonstrari circulo aut imperfecte. Pa ticula ῆ , aut certo es. 58, 35 restringit quod dieiuna est, Diuiti oci Corale
535쪽
ut saeptiis apud Aristoteleni, v. 1340 li 24 Τν γάρ τι των ἀμ- νάτων η χαλεπων ἐστὶ μh κοινωνήσαντας τῶν ἔργων κριτὰς
γενισθαι σπουδαίους. Cap. S. Conversio syllogismi seri dicitur, quum altera propositio tollitur per syllogismum posita propositione quas con- esurioni contraria Mi. 25 vel porita quas repugnat. 3I In particularibus syllogismis primae Muras M sumitur repugnans utraque prop itis tollitur, si contraraa subcontrariari neutra. 59b I De verbo dντιστρέφειν v. quae diximus ad 25a 6. '
Mi,5 εἰ γὰρ ἔσται, h. e. εἰ γὰρ οὐκ ἀναιρεῖται η λοιπή.
59 bΙΤ οὐκ ἔστιν ἀνασκευάσαι καθύλου. quod propositioni maiori contrarium est conversiolie grilogismi probari nequit. QMb21 Dediinus αν. stetit GaI. β59b39 οὐ γὰρ ἔτι. . . Nam iii his non tollitur altera propostilo,' ut in liniversalibus pnlogismis, in quibus tollebati r etiam particulari gumia propositione eaque conelii Honi repugnanter nameonclusio dieitur ἐλλείπειν κατὰ τhν ἀντιστροφήν, quum pronniversali conclusione stimitur particularis repugnans, q ine mli 'ntra late patet quam eontraria, ut de ambiiii aliquid ei detractiun esse videatur. Res ale se habet. Si in particularibus syllogismis sumitur quod conclusioni conti artum subeontrarium est, propositio maior non tollitur, illita e biliis propositionibus particularibus omnino non fit syllogismiis, initior non tollitur
quia, si fit syllogismus, conclusio partieularis est, quae non tollit minorem, quum particularis sit. Cap. D. In univerealitio syllogismis non cogisur psod pro- poritioni nuriori contrarium est, sed pιod ei repugnat: crestur quod minori contrarium. est vel psod repugnat, proin sumitur vel quod conelusioni contrarium est vel quod repugnat. 33 Inparate laribus, si ponilur Wιod conclusioni contraraum aest, n-tra proposuio tollitur; si Wιod Kepugnat, utraqus. 6oa 16 ἀνεων ἐναντίως, tollere propostulonem conclusione facta quis et eontraria est. 60 a 27 Erit fortasse quem tu Aet oppositio membrorum quam μὲ ν... δέ indieant, quum et quod propositioni repugnet concludatur et quod propositioni AT, ut utrilisqiae Harie eadem ratio esse videatur. Cur Uitur opposuit alteram alteri Res sic se habet. Inxit propositionen maiorem non ita tolli posse, ut eo-
536쪽
Dtur quod et contrarium sit, sed utimie eoisso quod ei re-
pu M. Aliam regulam tradidit de propositione minore: hane enim dixit tolli per contrariam, si conclusio sumta sit Contraria, Per reptignanteua, sl replignatis. Ad hanc igitur diversitatem respiciens dicit propositionern AB quidem item atqtie in antecedentibus fus. 25 per repugnantem tolli si iamque non tonitur nisi per repi ignaritent , propositionem AI vero tolli per repugnantem. non iterm atque In antecedentibus: nam va. 23 con-elugum est quod propositioni minori contrarium est A prae- dieari de omni D, nunc vero cus. 3M concluditur quod et
60 a 31 et ba Primum et quartum syllog sinum commemorat, non exponit.
Cap. 10. In tertia Mura, si sumitur petod conclusioni e-trarium est, neutra propositis tollitur; si quod repugna t, uir que. 61a 5 Ex iis quas disputavit colligit in quibus Muras cuius 7us syllogismi propositiones tollantur. 60,14 et 32 του Β καὶ του Γ est του Β πρδς τδ Γ'. namque sit syllogismus qiuarto vs. I 4 vel tertio cus. 323 modo
secundae figurae, qliorum conciri Rio qlium non convertatur, nihil prodest: quare 61 a 3 οὐδ' οἴτωo ex talibus propositionibus sy IIogismum seri omnino negat: nauulue eum sylloo-simum intelliot quo tollatur propositio BIR60 b16 η το καθόλου . . . Aut utraque propositio particularis erit aut propositio liniversalis, sive est AΓ sive BC in eo syllogistrio, quena iam ad evertetidani propositionem alieram exstruimus, minoris locunt tenebit, quum proposuio AB, quae est mn- elusio in tertia fgura, propositionis maloris locum utique Oecupare debeat e liabet enim terminum maiorem, sive in primassς rast syllopsmus, in qua maior est A, sive in secunda, tu qua maior est B. Virunielinque igitur aceidit, conclusio universalis esse non poterit. so b 19 Codices consentiunt in lectione ἀντιστρέφωνταιr non asseqlior quid sibi velit numerus pluralis, qui haud scio an pr sectus sit ab eo qui, quamquam dντιστρέφηται invenerit, ve hum coniungendum putaverit cum substantivo quod sequitur H προτάσεις : quod quam salsum sit ipsa res doeet v. quae dixitus. 6-9, 6Ia 5 et etenim propositIones non convertuntur, sed servantur quales datae sunt, eonclusio vero convertitur: quare Dissti Cooste
537쪽
eomina quod delevimus post προτάσεις posuimus ante H. Numerem verbi mutare Non ausi sumus: hoe autem videtur unum relietum esse, ut pluralem, si bene habet, de omnibus con-
elusionibus intelligamus quae in tertia figitra sant. 60b22 καὶ εἰ ῆ ετέρα . . . Adlitie egit de primo modo. Pergit ad quartum, lii te a us. 25 de secundo loquitur, vs. 3et quin-lum et tertium attingit, vs. 38 sextum exponu. Cap. 11. Quomodo sat deducito ad absurdum et pιid in tresit intre deductionem et syllogismi eonmersionem. 34 In prima Mura propositio tiniversalis affranam non demonstratur 'pG absurdum, bio demonstratur particularis agyranam et Isuniversalia negans, ita tamen utrapete, ut non quod conclusioni contrarium sit. sed quod repugnet ponendum sit. 33 D m vir tur etiam particularis negans, 39 in psa demonstration , si sumitur quod eonclusioni contrarium sui contrariunc est, tollitur quod demonstrandum est. 62 a II Explicviur cur non eum dum sit quod conclusioni contrarium est, sed quod repugnat. 61 19 δείκνυται μεν . . . Exspectabas ut pergeret διι Φει δε. . . Similiter colisinielionem ineeptam deseritit S a. 38 φανερδνμεν ουν, cui respondent quae sequiititur lx3. 662 a 2I τὰ μεν καρχαρόδοντα πάντα ἀνέρωγύταr alteriini orationis membrum quod in mente habuit adiicit v s. 32, post Iliam prius membrum in mentem revocavit Ilia verbis: ἔχουσι δε καὶ των ἰχθυων οἱ δηκτικοὶ καὶ σαρκοφάγοι τοιοsτον στόμα ἀνεζρω-
men una in omnibi is est causa καθόλου r alternin μεν vs. 21
quid sibi velit videmus I4I a 23 ἐν μεν ουν τοῖς ἀνθρώποις καὶ τοῖς ιξλλοις γένεσιν, ωσπερ εχνται πρύτερον, κατὰ μέρος η τομπύτη συμβαίνει πηρωσις, το δε τῶν θιόνων γένος ὁλον ὰγονον ἐστιν. Obscurius vixit 1 2 b16 τύτε γὰρ συμβαίνει μεν μύριον μεῖζον τῶν ὰλλων ἔχειν, cui respondere
videntur quae liahemus vf. 22 προσφύεται δὲ μάλιστα . . . Facilius est quod habemiis sim b 21 αἴτιον δ' ὁτι τρέπον μἐν τινα αμα χερσαῖος καὶ ἔνυδρός ἐστιν : nam mixtae sinit duae con- atrii etiones, siquidem aut dicere voluii τρόπον τινα αμα χερ-
538쪽
α- δ' ειλον ἔνυδρος. Alierunt oratiunis membriam quod hahere debebat pari Iculana omnino reticuit 23,30, ubi v. quae diximus. - De ἀντιπάσει v. quae vixi mira ad II a M. 61 a 22 Miti. Diseritnem, ait, in eo est quod si converato, pos quam tactus est syllogisning Ex propositionibus concessis, deductio ad absur Iuni non item Ex concessione oppositi, ut quae ex alterius arbitrio pendeat, ped sumio opposito utpote manifesto. Ohsci iratis liaec dicta sunt: sensiis lilc est. Primum converato a de ductione ita dissert, ut Illa hinis syllogigniis contineatur, haec tino: deinde in conversione, quippe qliae probet alteram propositionena salsam csse, dari debet quod eoiiclusioni reptignat, In deductione vero concessione opus non est, sed si non d litur conclusio, si iniuur iit matri segium quod conclusioni repugnat v. 62aI3-II : nam qui negat conelusionem, ab eo non petiimus ut concedat quod conclusioni repu- et, sed hoc Iain sit minius Usi, viippe qliod mani segis sula quod ille verum esse contendat. Hoc qii idem est viscrimen quod Aristoteles statuit, sed qliod maximum egi videt ir Praeteriiugisse, ut quod nemo non videat e namque est hoc, quod
conversionem evertitur altera propositio conceasa, per de-ἡuetionem comprobatur conclusio quae iam laeta est: conver-
.io consistit in propositione evertenda, deductio longius progreditur, ad conclusionem probandam.
6Ia 30 Reetius scripsisset ῆ μη παντὶ ῆ μηδενί, ut quae iis r
sponderent quae liabuimus vf. 28: syllogismus enim fit aut se-- cundo aut quarto modo. secundae figurae; et secundo quidem per absit ritum denion strati te A praedicari de aliquo B, quarto A praedicari de omni B: secunduin igitur, quum in solo quarto colli tur qliod volumus, addidii exempli causat Iiam qui negat coneturionem A praedicari de omni B sumat nee se est A praedicari non de omni B. h. e. aut non nisi de aliquo aut
de n illo. qtiamtii iam utruna sumendum sit in ineerto relinquitur. - Ut facilius intelligantur qliae sequuntur, breviter expo-n mis viam et rationeni, qua Ariginteles usus est capp. 11 - 13
in explicanda dedi ictione ad absurdiini. quum in propositione quae probanda est per deductionem aut alterum de altero universo praedicetur aut negetur, aut de parte praedicetur aut ne tur, profert singillas propositiones quae in singulis spiria demonstrandae sunt. Sumit aut repugnat aut quod
539쪽
Nue malim assumit aliam propoguionem, Piae ita Compa- esse debet, ut, si iungatur priori, syllos inua qui quident unlogismiis si fieri debet in presina spira, propositio assumta aut incipere debet a termino B alit desinere interminum A; si iii secunda, incipere debet, A; si in tertia, Osinere debet in B. Delii sue id quod cogitur absurdum esse ponitur, linde colligitur salsum sitisse quod ab iuitio auintum
6Ia 3s quum in prima fipira syllogismitin nitiversalem amrinantem non probari per abstiriatim demonstraturiis sit, assumit propositiones, ex quibus eum AB coniunctis fieri possit ullogismiis in priua a figura.6IbΤ Οὐδ' ὁταν ... υπάρχειν. Facile his careremus, si abessent, qiitim lianc propositioilum coniugationem iam complexus sit us. I ὁποτερωθενosν τῆς πρ. λαμβ., neque tamen Propterea e coii textu eiicienda sunt: nam Aristoteles quod vidimus ad 36 a 99 quamquam brevis esse solet, ta inen interitum
Plura dicit qua in quae satis gulit: I 295b30 οὐτε γὰρ αὐτοὶ . τῶν ἀλλοτρίων ῶσπερ οἱ πένητες επιθυμοὐσιν, ομετῆς τού- . ,τω ἔτεροι, κοθώω τῆς των πλουσίων οἱ πένητες ἐπιθυ-
μουσιν. 920 b25 ἐν δε τὐ βδειν τι δρυ δυνάμεως σομεῖον. Q μὰν γὰρ οφοδρῶς φερύμενον ταχυ φέρεται, δι' δ διοBA. τι δου θυνάμεως σημεῖ . 183 h12 τοιουτον δέ τι πή- θος καὶ ῆ φαλακρότης ἐστὶν ἐπι των ἀνθρώπων, οσοις συμ- βαίνει ταλακρosσθαι. 740 b2 το αἷμα μεν τροφή ἐστιν, ήδὲ καρδία πρώτη γίνεται ἔναιμος ουσα, το δ' αἷμα τροφή, qδὲ τροφὴ θύραθεν. 55 b 20 νυν δ' οἱ μεν ἔχουσι θορικὰ οἱ δ' υστἐρας, καὶ ἐν άπασιν ἔξοχ δυοῖν, ἐρυθρίνου και χάννης,ἡτη Dτλῆ διαφορά oίμεν γαρ θορικὰ ἔχουσιν οἱ δ' ύστἐρας. 760aI3 οἱ μεν γὰρ ηγεμόνες μεγέθει μεν δμοιοι εισι τοῖς
κηφῆσι τῶ ὁὲ κέντρον ἔχειν ταῖς μελίτταις. αἱ μεν ουν μέ - λιτται κατὰ τουτ' ἐοίκασιν αυτοῖς, οἱ δε κηφῆνες κατὰ τοι ἐγεθος. Ultima quatinor exeinpia libros de generatione animali lini satis levi braclito exaratos esse ostendiint: es. 724aI4doth δε καὶ ταύτης τῆς σκέψεως καὶ των επομἐνων πρῶτον λαβεῖν περὶ σπέρματος τέ ἐστιν. 7Maz ἐπειτα ἐνεργεία γι- νύμενα υστερον. 147 h l2 ἀμφοτἐρως ωρενος και θήλεος ὁποτερουοει δντος. - 680b I9 κατὰ δι-ετρον γὰρ ῖν ὴν διὰ το ὁμοίως δεῖν ἔχειν τδ ἔνθεν καὶ ἔνθεν, εἰ Θ ῆρτια καὶ
κατὰ διάμετρον. 688a 8 ὁ γὰρ πέμπτος ῶσπερ ὁ τῆς χειρος
540쪽
ῆ οὐκ ἔχον μέγεθος. I284 a17 δὰ καὶ τίθενται τον δειρακι δν αἱ δημοκρατουμεναι, πύλεις διὰ τοιαύτον Κτίαν. I292 l, 9 περὶ ἐς τελευταίας εἴπαμεν δημοκρατίας ἐν ταῖς δημοκρατίαις. 1319 a 33 οπου δὲ καὶ συμβαίνει τὸ ν χώρανθίσιν ἔχειν τοιαύτην ῶστε τυε χώραν πολυ τῆς πόλεως ἀπζ0- σθαι. 3J4b9 Οἰκεῖος ὁ λύγος αὐτῶν τῆ έποθέσει τω φάναι. 349 bI2 ἀενάους εἶναι διὰ τέλους. 6 II b 3I ἀεὶ πῆ- σαν ὐραν. 252 b II πολύ δε μάλιστα το τοιουτον ἐπὶ τῶν IM χων ειναι φανερόν. 440b 3 5λως πῶρον πὰντως μῖξίς ἐστι τῶν σωμάτων . 992 h 25 ομεν οἷόν τε προύπάρχειν γνωρίζοντα πρύτερον. 321b26 οὐχ ὁτωουν nisi legendum est ύτιουν) παντὶ προσγίνεται. 1326 b2I την αὐταρκεστάτην πῆς τις ῖν ἐπαινέσειεν. 353 a 25 δι' ὁ τι δι6τι BL v. 'μiν DA . . . καὶ διὰ τίν' αἰτίαν ταυτα συμβαίνει. 366 a 3I διὰ το πλῆθος τῆς θαλάττvς πολλῆς προσφερομένης. IIis exemplis allatis non premi debere videlitur singula verba, quum Arristoteles dicit 406 a II v. Trendelenbg. de an. I, 3 g. 3 ἐπισκοπουμεν περὶ ψυχῆς εἰ καθ' αυαν κινεῖται καὶ μετέχει κινήσεως : neqtie eitlim quid ili iam nautandii ni erit neque in discesineti Inqiuirendum quod habeant τὁ κινεῖσθαι et το μετέχειν κινήσεως. 6 I b II υποκείσθω γὰρ . . . Ut probetur A de aliqlio B praedicari, sumatur quod repti at. Assvniatur, ut demonstratio' satin prinia figura, propositio quae incipiat a termino B, ut Bsat medius. 6Ib13 ἔστω γὰρ . . . to A uncinis inclusinius deleto commateus. 14 post dληθές, quo sententia sat magis perspicua. Sumimus enim, ait, pro vero et contesso A praedicari de omni C: eteii Ini lieet talia sit inere, quum de via et ratione hic agalii r qua sat deductio, non de veritate rei tiliae probetur: quare . quum, ut concessis repugnet quod conciti dati ir, deductio postulet, poninatis Itoc ita esse.
6Ib15 ἐὰν δὲ προς τφ A . . . Namque ut fiat deductio in prima spira . propositio quae elim falsa conclusioue ad novit in syllogisinitim coniungitur aut ita sunt itur, ut terminus B fiat medius, sitiod habuimus vf. II sq., alit ita, ut A ait mediu1. Serl-psimus τω, quod eodem gemu habetur va. 23 et 36, codices potiores secusi Dissiliaco by Cooul