Anaximenis Ars rhetorica quae vulgo fertur Aristotelis ad Alexandrum

251쪽

μνήσκειν με καστον τῶν εἰρημένων ου πρέπει τοι λόγοις τοῖς τοιουτοις. p. 72, 2 κακολογούντες τὰς κατηγοριος συστήσομενJ in κοινὰς μάλιστα καταποριας λωδω- animaduerieris duin an κατοπικο genus sere auiorem, uod, si κακηγοριας subsulueris, vitabis at*I hoo ui non ineptuni,

ita non necesshiriun videtur saepE Enim hae species mutantur, neque solus ruit autor Helenes, qui curn ἐγκώμων

252쪽

m CAPUT XXXV.

si cap. 36 in iudiciali oratione a rosiμεν ἐπαινετέον καὶ τοὐς ἐναντιους -κολογητέον.

v. 8. φυλώττου δὴ καὶ τὰς ἀσχρὰς πρήξεις μὴ αἰσχροῖς μα- M J Aeschines in Timareh. s. a Moμαι δ' υμών 'A. συγγνώμην μοι ἔχειν, ἐὰν ἄ-καζόμενος λέγειν περὶ ἐπιτηδευμάτων φύσει με μη καλῶ, τούτω δε πεπραγμένων ἐξα- ρῆμα εἰπεῖν Ο ἐστιν ὁμοιον τοῖς ποι τοῖς - - οὐδε γαμῶν δικαιως ἐμοὶ ἐπιπ/ήσαιτε, , τι σαφῶς --μι --ειν με βουλόμενος, αλλα πολι

μμάτων. εὐλαβήσομαι δ αυτ ποιεο ς ν δύνωμαι μάλιοτα. Meus III, 11 V, 39. Deninsui pro Ctesipli. 129 η μήτηρ σαπι τοῖς, μερινοῖς γάμοις - χρωμένη

de quo cons Rhet VI, M. aut ad Herenn IV, 3. . qii an vis illi I. 126 Io Aeschinem iiisqu genus maximis conviciis perstringat, tamen cautissimum se singit neque se alim mei. αυτ τἀναγκαιότατα mors oratorum monere

253쪽

ex lit in iis quas proxime sequuntur, specim illi uultro ἐξεταsrικo iudiciali generi addere videtur id secus est, ut praecepta, quae solam accusationen et defensionem attendunt, docent hoc dicit iam, postquani quatuor species e. posuimus, ires reliquae resiani, vas quomodo in iudiciali genere excolanius et dispo iniis, persequamur, est, ex tribus illis G κατηγορικον HOWιm excutiamus; nam cum tertia species illi generi non sit propria, sed ceteris quoli adesis adhaereat et ab ipso separatim tractetur,

autorem duas illas aemismidi et defendendi species intelligere, emi postremari generi illi suasileero, sed io ei inter lilii adhaereare possi omnesmi relimias species en meret, paulo negligentius loqui apparet neque insta cap. 37 μὰλιστα προς τὰς ἀντιλογίας χρῆσino solum iussimale geniis intelligit hae enim H πιο non minus in ilissu sione ei vituperatione uiseniuntur cavenduin i iii - τοαπαστικον, *aod Quintiliainus III, 4 fortasse his ipsis is

bis motus fecit, viliciali generi propritu adiungamus. Lilia nys de Lysia cap. 1 multa de exordio ex artu ussiumpta exhibet, hic, quod plura cum nostro auiore mise

Disiti reo Corale

254쪽

IN CAPUT XXXV XXXVI. 2.1Ω-τυχοι αὐλὼς προδιαβληθεις, τὰς αἷrως πρωr--πο

bet, Iare prius praeserendum esse Iiul D.

p. 73 v. 1. τι δὴ και περ της εὐμενει- loeus de benevolentia captaiida quam in i iii Omnes sere rhetores εὐνοι αν, Hae εὐμένει- dieii, coniurbatus est. nam qui auditoriam benevolentia gaudet, facile exordio carei, περιεργον λέγειν πεο ευνola cap. 29, aut Si tu Inenti OlIEII facere velu, εἰρωνεια exoritatione utatur; neque Infra hunc . . m. in vero opera danda est et ii male ussit; niuni I, - 11, atque in huius usum plurima daritur ex Hyla. 41seiadunt ergo verba ευμένειαν πορισrD de O

255쪽

COMMENTARIUS

qui benevolentiam si hi conciliavit eam clite pOSsidet exspectamus enim quod cap. 29 Ieginius τῆς νε ειας πομνηστιον. tum salsum est, in altera sententi ἐκ του παροιχομέν- ... MD ex verbis re ευμένειαν παρα απιαστέον, in altera aulam quae eadem significani u ros ... δυσχεροι

et res ipsa et explicatio probat denique in e qui aedius est expositio prorsus illa neglist, ut sine causa ruite adiecta, ei vero ii calumniis sit obmitus tale dempta sini; luite vero necessario sunt adiungenda sed his vitiis mala intempolatione illatis meliores medentur libra qui omittunt τηνευμέkειαν-aoasκευasrέον, deinde ria de Et postreinum 4 ευμένειαν πιστιον. nunc loco hac autoritate restitui prinia quoque illa τὴν εὐμίνει- ποριστέον, ne omnis desii confirmetio, servanda esse videntur; nam quod M solus haec omitti nullius est momenti qui nexus, uinooιargo intelligeres, cum dumis videretur, parum apte inserta glIn προ ευμέν ποριστίον.

τὰς κακολογίας ονπερ και τὰ ἐγκωμια. 6 ταξομεν ει τὰ δικανικα προοιμια - αὐ- τρόπον ονπερ καὶ τὰ δημοποι- non dubito quin auior, hic dederit o-ω - vel

v. 13. δεῖ δε αυτοι ἐκ τούτων ἐπαινεῖν ἄν μὰλ ιστα μέτεστι τοῖς σκολνοι, λέγω δε φιλόπολιν, φαταιρον ἐλεφρονα καὶ τὰ τοιαίω idem sere est io posteriores Hi

iores dicunt, . . aut ad Herenn I, 5 ossimum nostrarensine arrogantia Iaudabimus alpte in renipublieani tales fiteritamu3, aut in parentes aut in amicos aut in ip303 Diuiti reo Corale

256쪽

audiunt, freniu3. Ons iliceri autor in Aristi l. rhet. IX,

p. 402 qui quae Alexander ibi IX, 4miniis docet. Alcibiades apud Thucydiden VI, 2 Lacedaei nonios ut Siculis contra Athenienses pei serunt incitans, in nos/έι ος, si in sinei orationis itis sit *ιλόπολις exponit, licet enim ex deliberali, genere exempluii Iaudare: καὶ χείρων

ομοιως τι ικεέως φράζοι. Platonis apolog. p. 24. Socr.Antid. g. 131 seqq. Aeschities in Ctes. g. 168 seqq. Dina chus in Demosth. g. 31. I. yeum s. 3 de accusatore, quo et invidiani dilueret et benevolentiam optaret, acuis: ἐμυ

οπω τῶν κοινῶν ἀπεμνύμενον υ φιλόπολιν ἄλλα φιλοπράγμονα δοκε εἶναι Ου δικαιως οὐδ συμφερει- τως ,ε πόλει. Isocr Areopag. g. 57.

v. 14. νιλέταιρον, ἐλεήμονα in antithesi quartuna insertui ei, dχώρισων. id nisi male adduum est, hic contrariun es inoro excississe apparet aiiendendus est Disiligini a Corale

257쪽

- COMMENTARIUS

258쪽

IN CAPUT XXXVI. δικαιόταται. . . καὶ πολλὰ ἀγαθὰ γένοιτο δεσινιμι τοι δικαιως τούτω τω προυγ υατι χοησαμίνοις. . καὶ μώς, ἐν ἄξιον ἐπαινεῖν Ἀ A. v. 19. συμπαραληπτέον δε καὶ τὰς ἐλαττώσεις, λα- τῶν ἀντιδικων καταδεεστέρως ἔχει ποος το λέγειν η ποά rειν αλλο ι των πεo ro arῶνa Optime lio exponii Antiphontis exordium, caede Herodis 3 1 is, ubi reus ipso dies obmo μἐν δὴ πολλοις ἐλαττω Θεὸς τῶν νόμων τῶν μετέρων και του δικαίου, πιθα- τον ἀγῶνα, δμως μέντοι γε καὶ ἐκ τουων πεπάσομαι ἐμαυτον ἀναι-

λοιπον ἐμοι. vides haec rhetorice meta esse vitigalia enim et eoinmunia sunt, quae quivis in usum uum Bus conve

259쪽

auditoriin benevolentiani captat at adversarii persona, OS qui mutilo sumpsissent nullo meliore uti statu licens: κοι

260쪽

scri hendum est de Io vide stipra cap. 20 sub finent, at haec non sunt ro παροιχομένου χρόνo neque video quomodo id sieri possu non enini ad praeteritum pertinet

quod umiores talem esse omitorem ex priore tempore cognitum habent hoc si non est eoi rigendus es Iocus litura verborun ἐκ του παροιχομένου χρόνου. fili Oli inus eoin, σιν neo reponamus, obstat quod illa verba taτ. n. . ad hominem ipsum pertinent, quamvis etiamnunc inimii sit, Minoia praesenti tempore dilui, ex pra iemio autem nedio. uani melius supra cap. 29 ubi hunc ordinem secutiis est roυς δὴ διαβεβλημένους ναγκαῖον

τὰς διαβολὰς Ουμυς εχειν - τὰ ράγματα πῆ ἄν λέγουσιν τον λόγον αυτῶν ὁ α διαβολα γίνονται ἐκ το παρόντος - του παροιχομένου χρόνον. iam

deinde ad rem nω τι πραγμα, denique ad orationem dii λμος ἐν μου δημηγορίαις διαβαλλεται. non video imur mi niod verba nω τι λόγον iure hunc iocum tenere possini.