Eusebii Caesariensis opera, 1

291쪽

236 USEBII os Dill, σωφροσύνr τε καὶ δικαιοσύνν καὶ ταῖς ἄλλαις ἀρεταῖς κεκοσμημενst. 5. τούτων γὰρ εὐανθρωπου φυχῆ ς ε ἀληθῶς ἱερω χωρίω προυποκειμένων, εἰκότως αν ἐπέλθοι θείου πνεύματος παρουσία ουδ' αν ν ἔτι χρεία της κακοτέχνου γοητείας ταῖς εἰς υποδοχην του θείου κατὰ την νάρετον καὶ φιλόθεον πρῆξιν προηυτρεπισμέναις ψυχαῖς. 6. στε διαρρη- δην ἐξ απάντων τουτων περιγείους τινὰς ἀλίσκεσθαι, φιλοπαθεῖς τε καὶ φιλοσωμάτους πάρχειν δαίμονας, περὶ ν ἄρτι ἐλέγομεν Ἀλλὰ γα εξῆς τούτοις ακουε λοἷα ὁ αυτὰς συγγραφευς περὶ του ἐκλελοιπεναι αυτῶν τὰ βοωμενα χρηστήρια εν τοῖς αυτοῖς τίθησι τοὐτοντον τρόπον XVI. 'υμφὶ δε Πυθώ ι Κλαρίην τε θεόπροπα Φοίβου

αυδήσει φάτις μετερη θεμιτώδεσιν ομφαις. Ibμvρια μεν γαίης μαντήια θεσκελα νωτωψλυσθη, πηγαί τε και ὰσθματα δινήεντα καὶ τα με ἀφ χθονίοισιν υπαὶ κόλποισιν ἔδεκτο αυτη γαῖα χανουσα, τα ὁ ωλεσε μυρίος αἰών. μούνω δ' ελίω φαεσιμβρότω εἰσέτ εασιν ψεν ιδύμων γυάλοις Μυκαλήων ενθεον δωρ,

ρύι Πυθῶνός τ' ἀνὰ πέζαν υπαὶ Παρνάσιον αἶπος, καὶ κραναη Κλαρίη τρηχὐ στομα φοιβάδος ὀμφῆς. Νικαευσι δε χρῶν ἔφη

Πυθωυν ὁ Ουκ εστιν ἀναρρῶσαι λάλο ομφη 5ηJη γαρ δολιχοῖσιν ἀμαυρωθεῖσα χρόνοισιν βέβληται κληιδας αμαντευτοι σιωπῆς.

ρέξατε δ' ς εθος ἐστὶ θεόπροπα θύματα Φοίβω G. Toύτοις κατὰ καιρον ενταυθα προσήκει καὶ τὰ Πλουτάρχου προσθεῖναι ἀφ' ου πεποίηται συγ- ω γράμματος Περὶ των ἐκλελοιποτων χρηστηρίων ' Παυσαμένου δε του ' μωνίου, ἀλλον, ἔφην

292쪽

PRΑΕΡ. EVANG. V. 17.

ἐγὼ περὶ του μαντείου δίελθε ἡμῖν, ω Κλεόμβροτε μεγάλη γαρ ἡ πάλαι δόξα της ἐκεῖ θεότητος, τὰ δενυν ἐνοικεν ἀπομαραίνεσθαι. 3. του δὲ Κλεομβρότου σιωπῶντος καὶ κάτω βλέποντος ὁ Λημήτριος ουδεν ἔφη δεῖν περὶ των ἐκει πυνθάνεσθαι καὶ διαπορεῖν, την ἐνταυθα των χρηστηρίων μαύρωσιν, μάλλον δε πλην νος η δυοῖν απάντων ἔκλειψιν ορῶντας, ἀλλα κοινῆ σκοπεῖν δι ην αἰτίαν ουτως ξησθένηκε. 4. τὰ γαρ ἄλλα τί δει λέγειν, που γε την Βοιωτίαν ενεκα a χρηστηρίων πολύφωνον ουσαν ἐν τοι πρότερον χρόνοις νυν ἐπιλέλοιπε κομιδῆ καθάπερ νάματα, καιπολῶς ἐπέσχε μαντικης αυχμος την χώραν οὐδαμου γαρ ἀλλαχόθι νυν η περὶ Λεβάδειαν η Βοιωτία παρέχει τοῖς χρήζουσιν ρύσασθαι μαντικῆς των δ' H ἄλλων τὰ μεν σιγὴ τὰ δε παντελὴς ἐρημία κατ

εσχηκε.

μι προς τούτοις ὁ αὐτὸς περὶ του καὶ θνήσκειν lτους αὐτῶν δαίμονας ταυτά φησι XVII. ' TMμεν ἐφεστάναι τοι χρηστηρίοις, εἶπε,2 μη θεοῖς, οἷς ἀπηλλάχθαι των περὶ γῆν προσῆκόν ἐστιν, ἀλλα δαίμονας πηρέτας θεῶν, οὐ δοκεῖ μοι κακῶς ἀξιοsσθαι το τοῖς δαίμοσι τούτοις, μονον- i 063ουχὶ δραχμὴν λαμβάνοντας ἐκ τῶν ἐπῶν τῶν Ἐμπεδοκλέους, αμαρτίας καὶ ἄτας καὶ πλάνας θεηλάτους 25 ἐπιφέρειν, τελευτῶντας δε καὶ θανάτους σπερ ἀν- θρώπων ποτίθεσθαι, θρασύτερον ηγο-αι και βαρβαρικώτερον. I. ρώτησεν ουν Ἀλεόμβροτος τον

Φίλιππον οστις εἴη καὶ οπόθεν ο νεανίας πυθομε-

νος δε τουνομα καὶ την πόλιν, οὐδε μὰς αυτους, ἔφη, λανθάνομεν, Ἀρακλεων, ἐν λόγοις ἀτόποις γεγονότες, αλλ' υκ ἔστι περὶ πραγμάτων μεγάλων μη μεγάλαις προσχρησάμενον ἀρχαῖς ἐπι το εἰκος τῆ i,

293쪽

δόξη προελθεῖν. 3. σὐ δε σεαυτὸν λέληθας ο δίδως

αφαιρούμενος ομολογεῖς γα εἶναι δαίμονας, τω δεμ φαύλους ἀξιοῶν εἶναι, μηδε θνητοὐς, ουκέτι δαίμονας φυλαττεις. τίνι γαρ των θεῶν διαφέρουσιν, εἰ καὶ κατ' οὐσίαν το φθαρτον καὶ κατ' ἀρετὴν τ 5 ἀπαθες καὶ ναμαρτητον ἔχουσι 4 προς ταsτα τουμακλέωνος σιωπη διανοουμένου τι προ αυτον ὁ

sias) Φίλιππος, ἀλλα φαύλους με δαίμονας - Ἐμπεδο- κλης μόνον λυρακλέων, ἀπέλιπεν, ἀλλα και Πλάτων καὶ Σενοκράτης καὶ ρύσιππος ετ δε ημό- id κριτος ευχόμενος εὐλόγχων εἰδώλων τυγχάνειν δηλος ην τερα δυστράπελα καὶ μοχθηρὰς γινώσκων ἔχοντα

προαιρέσεις τινας καὶ ορμάς. . περὶ δε του θανα-

του των τοιούτων ἀκηκοα λόγον ἀνδρὸς ου ἄφρονος οὐδε ἀλαζόνος Αἰμιλιανοῶ γαρ του ρήτορος ου καὶ βημῶν ἔνιοι διακηκόασιν, Ἐπιθέρσης ην πατηρ, μος πολίτης καὶ διδάσκαλος γραμματικῶν. . ουτος ἔφη ποτε πλέων εἰς Ιταλίαν ἐπιβῆναι νεὼς ἐμπορικὰ χρη' ματα καὶ συχνους ἐπιβάτας ἀγούσης Ἀσπέρας δ' ἡ περὶ τας χιναδας νήσους ἀποσβῆναι το πνεύμα καὶ την ναῶν διαφερομένην πλησίον γενέσθαι Παξῶν εγρηγορέναι δε του πλείστους καὶ πίνειν, ἐπεὶ δεδειπνηκότες σαν ἐξαίφνης δε φωνης-- τη νήσου των Παξῶν κουσθῆναι, Θαμνουν τινὰς βοῆ καθλοῶντος, ῶστε θαυμάζειν - γα Θαμνους Αἰγύπτιος, ην κυβερνήτης, οὐδε των ἐμπλέοντων γνώριμος πολλοις, ονοματος δὶς μεν ου κληθέντα σιωπῆσαι, τό δε τρίτον πακουσα τω καλοῶντι, κἀκεῖνον ἐπι

τείναντα την φωνὴν εἰπεῖν, πόταν γένη κατὰ τοΠαλῶδες, ἀπάγγειλον τι Πὰν ὁ μέγας τέθνηκεν. κ7 τοῆτο ἀκούσαντας ὁ Ἐπιθέρσης φη πάντας ἐκπλαγῆναι, καὶ διδοντας εαυτοῖς λόγον, εἴτε ποιῆσαι βέλ'

294쪽

τιον εἴη τὸ προστεταγμένον,4lτε μη πολυπραγμονεῖν, 207

ἀλλ' ἐὰν, ἴτω γνῶναι τὸν Θαμνοῶν, εἰ μεν εχ πνευμα, παραπλεῖν συχίαν ἔχοντα, νηνεμίας δε καὶ γαληνης περὶ τον τόπον γενομένης ἀνειπεῖν α κουσεν. 8 ώς ουν ἐγένετο κατὰ το Παλῶδες, οὐτε πνεύματος οντος ουτε κλύδωνος, ἐκ πρύμνης βλέποντα τον -- μνοὐ προς την γην εἰπεῖν, σπερήκουσεν, ὁτι Παν μέγας τέθνηκεν ο φθῆναι δε παυσάμενον αὐτὸν, καὶ γενέσθαι μέγαν οὐχ ενὸς ἀλλα πολλῶν στενα- 10 γμὸν, αμα θαυμασμω μεμιγμένον. 9. οἷα δε πολλῶν ἀνθρώπων παρόντων ταχωτον λόγον ἐν τη Ῥωμησκεδασθῆναι καὶ Θαμνοὐ γενέσθαι μετάπεμπτον , υπὸ ιβερίου Καίσαρος ' ἴτω δε πιστεῶσα τω λόγωτον ιβέριον στε διαπυνθάνεσθαι καὶ ζητεῖν περὶ 15 του Πανός εἰκάζειν δὲ τους περὶ αὐτὸν φιλολόγους συχνους ἔντας τον ξ Ἐρμο καὶ Πηνελόπης γεγενημένον. 10. ὁ μεν ουν Φίλιππος εἶχε των παρόντων ἐνίους μάρτυρας, Αἰμιλιανο του γέροντος ἀκηκοότας. ὁ δε ημητριος ἔφη τῶν περὶ την Βρεττανίαν 20 νησων εἶναι πολλὰς ἐρημους σποράδας, ων ἐνίας δαιμόνων καὶ ρώων ὀνομάζεσθαι πλευσαι δὲ αυτος ἱστορίας καὶ θέας νεκα πομπη του βασιλέως εἰς την ἔγγιστα κειμένην τῶν ἐρημων, ἔχουσαν ου πολ- λοὐς ἐποικοῆντας, ἱεροδ δε καὶ ἀσύλους πάντας υπὸ 25 τῶν Βρεττανῶν ὁντας. 11. ἀφιγμένου δε αυτοί,εωστὶ σύγχυσιν μεγάλην περὶ τον ψα καὶ διοσημίας πολλὰς γενέσθαι, και πνεύματα καταρραγηναι, καὶ πεσεῖν πρηστῆρας ἐπεὶ δ' ἐλώφησε, λέγειν τους νησιώτας ὁτι τῶν κρειττόνων τινὸς ἔκλειψις γέγονεν

ω ς γὰρ λύχνος ἀναπτόμενος, φάναι, δεινὸν οὐδεν Ιἔχει, σβεννύμενος δε πολλοῖς λυπηρός ἐστιν, λως αἱ μεγάλαι ψυχαὶ τὰς με ἀναλάμψεις ευμενεῖς και

295쪽

ἀλύπους ἔχουσιν, αἱ δε σβέσεις αυτῶν καὶ φθοραὶ πολλάκις μεν, ω νυν, πνεύματα καὶ χαλάζας τρέφουσι, πολλάκις δε λοιμικοῖς πάθεσι τοὐαέρα φαρμάττουσιν. 12. ἐκεῖ μέντοι μίαν εἶναι νῆσον, ἐν ἡτον Κρόνον καθεῖρχθαι φρουρούμενον πο ου Βριάρεω καθεύδοντα δεσμὸν γαρ αυτῶ τον πνον μεμηχανῆσθαι πολλοῖς δε περ αυτον εἶναι δαίμονας οπαδοὐ καὶ θεράποντας 13. οσαυτα ὁ Πλούταρχος ἐπιτηρῆσαι δε αξιοντον καιρον ἐν φησι τον θάνατον γεγονέναι του 1ο

α δαίμονος. -υτος δε ηὐ κατὰ ιβέριον καθ' ον ὁ ημέτερος σωτηρ τὰς συν ἀνθρώποις ποιούμενος δια τριβὰς κἀν γενος δαιμόνων ἐξελαύνειν του των αν- θρώπων ἀναγεγραπται βίου ἄστε δη τινὰ των

δαιμόνων γονυπετειν αυτον, και ἱκετευειν- τω 15

περιμένοντι αὐτοῖς αρτάρω παραδουναι. 34. ἔχεις ουν και η των δαιμόνων καθαιρέσεως τον χρόνον,

ου ἄλλοτε ἐξ αἰῶνος ἱστορηθείσης, σπερ ουν καιτης ἀνθρωποθυσίας τῶν ἐθνῶν την κατάλυσιν ουκἄλλοτε η μετὰ το προελθὸν εἰς πάντας ἀνθρώπους οκηρυγμα της ευαγγελικης διδασκαλιας γεγενημένην.b ταλα μεν ουν μῖν ἀπο της νεωτέρας στορίας ληλέγχθω. XvIII 'Aλλ' ἐπει μη τοίς πἀσι γνώριμα τυγχάνειτα εἰρημένα, ευ μοι δοκεῖ ἐντευθεν ἐπι τὰ πῶσι πρό.2s δηλα τοῖς φιλολόγοις μεταβηναι, και οὐ παλαιτάτους τω χρόνω χρησμοὐς ἐξετάσαι ἀνὰ στόμα πάντων Ελληνων δομένους, καν ταῖς κατὰ πόλιν διατριβαῖς τοῖς ἐπὶ παιδεία φοιτῶσι παραδιδομένους. 2. ἄνωθεν τοίνυν ἀναλαβὼν τὰς παλαιὰς ἱστορίας ἐπίσκεψαιἈροι ὁ Πύθιος Αθηναίοις χρα λοιμῶ πιεσθεῖσι διὰ την υνδρόγεω τελευτην. ἐλοίμωσσον δε πάντες Αθη-

296쪽

PRΑΕΡ. VANG. V. 18. ' 241ναῖοι δι ενδ ανδρος θάνατον, της δ' ἐκ των θεῶνεπικουρίας τυχεῖν ξίουν. 3. τί πο ουν αὐτοῖς ὁ σωτὴρ καὶ θεῖ παραινεῖ τάχα που τις οἰήσεται δικαιοσύνης του λοιποῆκαι φιλανθρωπίας ἐπιμέλεσθαι , i καὶ της αλλης αρετῆς, η μετανοεῖν ἐπι τω πλημμελήματι, και τι των ὁσίων και εὐσεβῶν ἐκτελεῖν, ως

αν των θεῶν τουτοις λασκομένων. αλλὰ τουτων μενην ουδέν. 4 τι γαρ η και μέλον η τούτων τοῖς θαυμασίοις θεοῖς, ἀλλον δε τοῖς παμπονήροις δαί- 10 μοσι πάλιν υν τα αυτοῖς συγγενῆ καὶ οἰκεία, τὰ ανηλεη καὶ μὰ καὶ πάνθρωπα, λοιμὸν ἐπὶ λοιμωφασι και θανάτους ἐπὶ θανάτω. . κελεύει γουν ουπόλλων ἔτους κάστου πέμπειν αυτοὐ των ἰδίων παίδων ἄρρενας ἐνήβους πτὰ καὶ θηλειῶν ἰσαρί- 15 θμους παρθένους, ἀνθ' ενὸς δέκα και τέσσαρας αν- αιτιους καὶ ἀπράγμονας, οὐκ εἰς ἄπαξ, αλλὰ καὶ κατὰ ΑΗ, πῶν ἔτος τυθησομένους ἐν Κρητρ παρὰ τω Μίνωῖ Ἀστε καὶ μέχρι των του Σωκράτους χρόνων πλέον η πεντακοσίοις στερον τεσιν ὁ δεινος ουτος καὶ ἀπαν-2 θρωπότατος δασμὸς μνημην παρ' Ἀθηναίοις διεφύλαττε τοὐτο δε ην ἄρα το και Σωκράτει τηνἀναβολὴν οὐ θανάτου πεποιημένον. 6. τίθησι οὐνομο καὶ ἀπελέγχει τον χρησμὸν υ μάλα τις των νέων ἀνδρικω λογισμῶ γοήτων φωρὰν ἐν οἰκείω συγ-

25 γράμματι πεποιημένος - και αυτο των φωνῶν,

αλλὰ μὴ των ἐμῶν ἄκουε, προ τον χρησμωδὸν δέ ,

πως ἀποτεινομένου '

XIX. 'πί δ' οὐκ θηναῖοι τον , νδρόγεων ἀποκτείναντες, και λοιμώξαντες επὶ τούτω, εἶπον αν με- βοτανοε ιν η μὴ λεγόντων, οὐ σε προσῆκον ν ειπεῖν μετανοειτε μῆλλον ἡ

297쪽

242 EUSEBII λοιμου καὶ λιμου τέλος εσσεται, ηνπερ εαυτῶν σώματ απο κληρου αρρεν καὶ θῆλυ νέμητε Μίνωῖ, εἰς λα ιαν αποστέλλοντες, αμοιβὴν

2. ἐῶ γὰρ λυνδρόγεω μενυ νησιν ἀποθανόντος ουμῶς ἀγανακτεῖν των δε τοσουτων καὶ πανταχόθι καὶ πάντοτε καθευδειν. καίτοι εἰδὼς οτι ἐθαλασσοκράτει τότε λωίνως, καὶ μέγα δυνατο, καὶ πασα Ἐλλὰς αυτον ἐθεράπευε, καὶ ην καὶ διὰ τούτο δικαιότατος, καὶ νομοθέτης ἀγαθος, καὶ μήρ ἐδόκειioAιος μεγάλου εἶναι Οαριστὴς, καὶ αποθανὼν εὐυιδ s12M δικαστης, καὶ - δια τομ' υπερ αυτο τὰς δίκας ταύτας εἰσεπράττου. I. αλλὰ παραλείπω γε υδευέ210 ηττον ταλα υμῶν, καὶ οτι τους φονεῖς ἐάσαντες τους Ουδεν αἰτίους πέμπειν ἐκελεύετε ἀποθανουμένους, οκαὶ τοί ἐπ ανδρα, ον ἀνὰδεικνυναι μελλετε κοινὸν ανθρωπων δικαστην ος ουδ αυτ τουτο πιστατο δικάσαι καίτοι πόσους μεῖς οἱ θεοὶ ἀντὶ του- των των κορων δίκαιοι πέμπειν ἐστε θηναίοις, ους

αδίκως περ υνδρόγεω ἀπεκτείνατε; m4 νδ αυτὸς ουτος συγγραφευς ὁπόσοις ὁ πόλ- λων διὰ της των χρησμῶν αμφιβολίας θανάτου αἴτιος γέγονε, την ἀμφὶ Ους υρακλείδας ἀναλαβὼν

ἱστορίαν, ευθυνε λέγων ουτως

XX. Ἐπεὶ δέ πως ἐπεμνήσθην τοὐδε του λόγου, 5 φέρε τα καθηκοντα διέλθω τού κατὰ τους υρακλεί- δας διηγηματος ουτοι γαρ ποθ' ώρμημένοι κατὰ τὸν Ἱσθμον εἰσβαλεῖν εἰς Πελοπόννησον ἐσφάλησαν. ρι- στόμαχος ουν ὁ ριδαίου, ἐπειδη ο ριδαῖος ἀπετεθνήκει ἐν τη εἰσβολὴ, ἔρχεται ἀκουσόμενος παρὰ σου οπερὶ της δού ἐπεθυμε δε σπερ και ὁ πατηρ. 2. λδ αυτ λέγεις

298쪽

PRAEΡ. EVANG. V. 20. 243 νίκην σοι φαίνουσι θεοὶ δι δοῖο στενύγρων,

καὶ δ κατὰ τονδεσθμονήρμησεν ἐπιχειρεῖν καὶ μάχη

τελευτα τούτου υίος ὁ Τημενος κακοδαίμων κεν ἐκ κακόδαιμόνων τρίτος - δ αυτ παρεγγυας α

5 καὶ Αριστομάχω τω πατρί καὶ δς, ἀλλὰ κἀκεῖνός σοι, ἔφη, πεισθεὶς ἀπέθανεν ἐν τη εἰσβολῆ. 3. καὶ συ ἔφης, ου κατὰ γην λέγω στενυγρην, ἀλλα κατὰ την υρυγάστορα, ἐπειδη χαλεπον ν εἰπεῖν κατὰ την θάλασσαν, κἀκεῖνος ηει κατὰ την θάλασσαν, δόξαν

1 ἐμποιήσας οτι κατὰ γην εἰσίοι, καὶ μέσον στρατοπεδευεται Λαυάτου καὶ Τυπαίου καὶ διακοντίζει Κάμνον ἱππότην Φυλάνδρου ον Αἰτωλον ευ ἐμοὶ δο- κεζ, ποιῶν και ἐπειδη συνεκυρησε νόσος πλησία καὶ ἀπέθανεν ριστόδημος, πάλιν ἐπανεχώρουν, καὶ ὁ i 'μενος ἐλθων ἀπεμέμφετο τη ἀποτυχία, καὶ κουσεν οτι ποινην ἀνεμάξατο του θείου ἀγγέλου, καὶ τουπὲρ της ευχης πόλλωνι Καρνείω ποίημα το διὰ sit, του χρησμου λέγον ἄγγελον ημέτερον κτείνας ἀνεμάξαο ποινην. 2 4. τί ουν φησιν ὁ Τημενος τί χρη ποιεῖν καὶ πῶς αν ίλασαίμην μῆς; ευχε Καρνείω τελέειν σέβας υπόλλωνι. μιαρώτατε καὶ ἀναισχυντότατε μάντι εἶτ' ουκηπίστασο τι διαμαρτησεται της στενυγρης ὁ τηνα στενυγρην ἀκουσας αλλ' -δὲ ηττον ἐπιστάμενος χρας, ἔπειτα περιορα διαμαρτάνοντα. 5 ἀλλ' ἀμφί bβολος η στενυγρη, πως νικησαντι μὲν αἴτιος εἶναι

δοκης νίκης, ἡττηθέντι δὲ μηδὲν αἴτιος εἶναι ηττης,ἔχης δὲ ἀποφυγεῖν ἐπὶ την υρυγάστορα. ἀλλ' ηκεν

ο ἄνθρωπος ἐπὶ την υρυγάστορα, καὶ ου ἔτυχεν ευ ρηται πάλιν εἰς ἀποφυγη Κάρνος αγγελος ἀποθα- 16.

299쪽

νων. . καιτοι πως, ω κρατιστε, ο κηθομενος ουτω

του Κάρνου αλλοις μεν αὐτον θεοφορεῖσθαι ἐκέλευες. ἐαυτ δε ου καὶ δέον σώζειν ἔνα οντα Κάρνον αυ- τον τε περιειδες καὶ ἐναποθανόντι αυτ υμηρικὴν

νόσον ἐνέβαλες εἰς το πλῆθος καὶ ευχὰς ἐπὶ τῆ νόσω ,

ἀφηγοs 7. εἰ δ' ευχόμενος ουδεν νυεν, ἄλλο τι αυόξευροιτο ἄκος τω σῶ σοφίσματι, καὶ Ουδέποτ' ανελήξατε, ο μεν ἐρωτῶντες συ δε σοφιζόμενος, νακα νικῶσι καὶ ηττωμένοις ἀφωρατος κακουργῶν ικανον γαρ το πάθος καὶ ἡ πιθυμία παραβουκολῆ- οσαι, ώς μηδ' εἰ χιλιάκις σφαγεῖεν ἀπιστεῖν σοι

ποιῆσαι. V

8. Ἀούτοις ἄξιον ἐπισυνάψαι τα περὶ ροισον. Λυδίας οὐτος ἐβασίλευσεν, ἄνωθεν ἐκ παλαιῶν εἰς si25 αυτον κουσαν παραλαβὼν την αρχήν εἰτα τι πλέον 5των προγόνων κατορθωσειν ἐλπίσας τους θεούς ευ- σεβεῖν διενοήθη, καὶ δια πείρας ἐλθὼν απάντων τονεν Λελφοῖς Απόλλω προκρίνει, κἄπειτα κρατῆρσι καὶ πλίνθοις χρυσαῖς ναθημάτων τε μυρίων πλήθει κοσμήσας το ερον των πανταχολγης ἐνήλθω χρόνω 2 πλουσιώτατον ἀπέφηνεν, οὐδ' οσα προς θυσίας ἐξήρκει παραλιπὼν τη μεγαλοψυχία. 9. ἐπειδὴ ουν τατοσαυτα προδεδάνειστο τω θεῶ, ταις της εὐσεβείας 2H εἰκότως ὁ Λυδος πιθαρσῶν μεγαλουργίαις στρατεί- σαι επὶ Πέρσας διανοεῖται, αυξῆσαι την ρχὴν εἰς μέγα τη του θεοὐ συμμαχία προμηθούμενος. 10. τίουν ο θαυμάσιος χρησμωδός; αυτος κεῖνος ὁ εν Θελφοις, ὁ Πύθιος ὁ φίλιος, τον ἱκέτην, τον ευσεβῆ, τον πρόσφυγα, οὐχ πως της αλλοτρίας τυχεῖν αρχῆς Ἀλλὰ καὶ της οἰκείας ἐκπεσεῖν παρασκευάζει, ου οτι ἐκων, μοιγε δοκει, γνοία δε μῆλλον τού αποβη

σομένου μὴ γὰρ το μέλλον εἰδώς ὁ θεὸς, ἐπεὶ μη

300쪽

θεὸς ην μηδέ τις ἀνθρώπου κρείττων δυναμις, ἐπὶ θάτερα σοφιστικῶς τον χρησμὸν ηρμόσατο καὶ μο- ,

νονουχι φησας

Κροῖσος υλυν διαβας μεγάλην ἀρχην κοταλύσει,5 την ἐκ προγόνων διαδοχης εἰς τον ευσεβη κατελθουσαν της Λυδίας ἀρχην, μεγάλην ουσαν κά πολυχρο- νων, καταστρέφει, τηλαγαν περὶ αὐτον σπουδῆς τουτον ἀποδους τω θεοφιλεῖ τον καρπόν. Ἐπὶ τουτοις ὁ συγγραφευ οἷα ου ἀλόγως δια-

XXI. Eoικα δη ς ἀληθῶς τα μεν σα -- μου αξι εστιν εἰδέναι, καλον δε μηδεν εἰδέναι τογουν σμην ες φρενας σας ελθεῖν κραταιρίνοιο χελώνης ψομένης ψάμμου ἄξιον ἐπίστημά ἐστιν, οὐκ ii ἀληθες μεν ον ου δ' αὐτο ἀλλα προσεοικός γε μως τω ἀλαζόνι καὶ ἀναιδε καὶ επὶ τοῖς κενοῖς εἰδήμασι την φρυν ἐπαίροντι, καὶ το Λυδιο ανδράποδον τον

Κροῖσον πείθοντι μη καταφρονεῖν αὐτου O μετολίγον ἐπὶ τη πείρα μελλεν ἀνερωτῶν σε εἰ στρα- 20 τευοι ἐπὶ Πέρσας, καὶ σύμβουλον ποιεῖσθαι περτης αὐτου μανίας καὶ πλεονεξίας -ουκ κνησας

εἰπεῖν οτι

υλυν διαβὰς μεγάλην ἀρχην καταλυσει. 3. ἐκεῖνο μέντοι ευ, τι σοι οὐδεν ἔμελεν εἴ τι ἄτο-2 πον πείσεται υ ἀμφιβόλου χρησμου ἐπαρθεὶς πἀλλοτρίαν ἀρχην, ουδ' εἰ πικροί τινες ἄνθρωποι καὶ κακοήθεις, δέον ἐπαινειν σε επὶ τ τραχηλίσαι μαι- νόμενον ἄνθρωπον, καὶ προσεγκαλοῖεν, ουδε ἰσόροοπον φωνην ἀφέντα ιν ὀκνήσειεν καὶ βουλευσαιτο3 ο Λυδός ἀλλα καταλυσαι καθ ενα τρόπον ἔστι νο εισθαι προς των Ελλήνων, ου τό της οἰκείας ἀρχῆς