Eusebii Caesariensis opera, 1

341쪽

. καὶ τὴν ἐναντίαν ἐλέσθαι ἡ ἔμπαλιν τὴν τὰ Δείριστα λομένην ψόγου καὶ τιμωρίας εἶναι ἀξίαν, τε οἰκεία κινήσει του με κατὰ φύσιν νόμου παραμελήσασαν, κακίας δε αρχὴν καὶ πηγὴν απογεννήσασαν, φαύλως τε αυτ κεχρημένην ου ἔκ τινος ἔξωθεν 5ανάγκης, ἀλλ' ἐξ ἐλευθέρας γνωμης καὶ κρίσεως. 50 αἰτία δη του λομένου, θεὸς αναίτιος. με γαρ

φύσιν φαύλην ὁ θεὸς εἰργάσατο, ουδέ γε ψυχῆς ουσίαν ἀγαθω γαρ οὐδεν πλὴν γαθὰ δημιουργεῖν, θέμις Ἀγαθὸν δε πῆν ο τι κατὰ φύσιν ψυχὴ δε οπάση λογικῆ κατὰ φύσιν πάρεστι το αὐτεξούσιον αγα-

θον, και τοὐτο ἐά ἀγαθῶν αἱρέσει γεγενημένον. bl φαύλως δε οτε πράττει, ου την φύσιν αἰτιατέον.ου γαρ κατὰ φύσιν, παρὰ φύσιν δε αυτ γίνεται τοφαῶλον, προαιρέσεως ον, αλλ' ου φυσεως ἔργον. i5γα παρῆν δύναμις της ἀγαθο αἱρέσεως, τε μὴ

τολο Πετο, κών δε το κρεῖττον ἀπεστράφη του χείρονος μεταποιηθεὶς τις αν τούτω τόπος αποφυγῆς λείποιτο τῆς οἰκείας αἰτίω καταστάντι νόσου του τε συμφυτου νόμου σωτῆρος οἱ καὶ ἰατρο παραμε ειλήσαντι 52. ὁ δὴ τούτων απάντων μηδένα λόγον ποιουμενος, αναγκης τε καὶ ἄστρων φορῆς ναρτῶν iisl τὰ πάντα, τῆς τε των πλημμελουμένων ἀνθρώποις ἀτοπίας μὴ ἐξ μῶν εἶναι φάσκων τὰ αἴτια, αλλ' ἐκ τῆς τὰ πάντα κινούσης δυνάμεως πως ου ἀνόσιον 5 καὶ δυσσεβῆ λογισμον εἰσφέροι αν 53. εἴτε γαρ αὐτόματον καὶ ἀπρονόητον θείη τὴν του παντος φορὰν, ἐλέγχοιτ αλῶς αὐτόθεν ἄθεος, προ τω καὶ ἀβλεπτειν περὶ τὴν πάνσοφον ἁρμονίαν καὶ τὴν των ὀλων διάταξιν ευ καὶ ἐν κόσμω τὴν δι αἰῶνος κίνησιν κανακυκλουμένην εἴτε θεοί πρόνοιαν ἄγειν καὶ ὐρειν ἐπιστατεῖν τε πάσι καὶ πανσόφω λόγω διοικεῖν

342쪽

ομολογήσει, οὐδ' οὐτω του δυσσεβοῶς ἐκπέφευγε τηνἀτοπίαν, ἐπειδὴ των ἐν ἀνθρώποις μαρτανομένων του με πλημμελῶντας πολύει, ς μηδεν των ατό- ,πων ἐξ οἰκείας γνώμης διαπεπραγμενους, ανάγει δε

την αἰτίαν των κακῶν ἐπὶ την καθόλου πρόνοιαν, ανάγκην αυτὴν καὶ ιμαρμένην ἀποκαλῶν, καὶ πάσης της ἐμανθρωποις αἰσχρουργίας καὶ ἀρρητοποιίας ωμότητός τε καὶ μιαιφονίας αἰτίαν εἶναι λέγων. 54. καὶ τίς αν εἴη τουτου δυσσεβὴς αλλος, τον των ὁλων 16 θεὸν, αυτὸν η τον ποιητὴν καὶ δημιουργον οὐδετου παντος, εἰσάγων ἐπάναγκες ἐκβιαζόμενον τόνδε μεν ου ἐθέλοντα ἀσεβεῖν τοὐτο πράττειν, καὶἰθεον εἶναι κατ ανάγκην, καὶ εἰς εαυτον βλάσφημον τόνδε ον αυτὸς την φύσιν ἄρρενα συνεστήσατο πάσχειν1 παρὰ φύσιν τα θηλειῶν ου κατα προαίρεσιν, κατηναγκασμένον δε προ αυτοί, και ἄλλον ἀνδροφόνον. νεσθαι μη παρὰ την οικείαν γνωμην, υπ ανάγκης δὲ ἐλαυνομενον οὐ θεοί, ως μηδ' ευλόγως ἐπιμέμφεσθαι τοι πλημμελοίσιν, αλλ' ῆτο μηδε αμαρτήματαε ταμ εἶναι ἡγεῖσθαι η των κακῶν απάντων ποιητὴν

εἶναι τον θεον αποφαίνεσθαι 55. εἴτε γαρ αυτος τοῖς

πῶσιν ἐπιπαρὼν καὶ τα πάντα ορῶν καὶ πάντα ακούων ταῶτα πράττειν ναγκάζει, εἴτε την ἡ παντὸς φο ρὰν καὶ την τοιάνδε τῶν ἄστρων κίνησιν αυτὸς τού- 2 των ποιητικὴν καὶ ἀναγκαστικὴν πεστήσατο, ο τοτοιόνδε συστήσας ὁργανον, καὶ την τῶν θηρωμένων παγίδα μηχανησάμενος, εχ αλαυτὸς ὁ καὶ τῶν αλισκομένων αἴτιος. 56. εἰ ου αυτὸς καν εαυτόν,

εἴ -υν πάλιν αυτὰς διά τινος ἄλλης προ αυτούη μεμηχανημένης νάγκης τους ου ἐθέλοντας τοῖσδε τοῖς κακοῖς περιβάλλει, αυτὸς αν εἴη καὶ ου ἄλλος, ὁ πάντων κακῶν ποιητικὸς καὶ οὐκέτ αν ἐν δίκη

343쪽

reai ἡμαρτηκὼς ὁ ἄνθρωπος λέγοιτο, αλλ' ο τουτου ποιητὴς θεός. 57. καὶ τίς αν τουτου γένοιτο τερος

λόγων σεβέστερος ὁ νουν εἱμαρμένην εἰσάγων

αντικρυς θεὸν καὶ θεου πρόνοιαν 'ξωθεῖ, σπερ οτον θεον ἐφιστὰς τοῖς πάσιν ἀνέλοι αν τον περὶ εἱ- 5μαρμένης λόγον ἡ γαρ ταυτὸν αν εἴη ό θεος καὶ

εἱμαρμένη, φθάτερον διεστως ἐτερου ταυτὸν μενουν ου αν γένοιτο. 58. εἰ γαρ την εἱμαρμένην ἱρ- μόν τινα αἰτιων εἶναί φασιν απ' αἰῶνος ἀπαραβάτως καὶ ἀμετακινήτως ἐκ τη τωλουρανίων στρων φο 1οε ρὰς καθήκοντα, πῶς ου πρότερα αν εἴη της εἱμαρμένης τα σωματικὰ στοιχεῖα, ἐξ ων καὶ τα ουράνια συνέστηκεν, ων την ιμαρμένην συμβεβηκός τι σύμπτωμα λέγοι αν τις εἰκότως 59. καὶ πῶς αν ταυτον εἴ το συμβεβηκὸς τοι στοιχείοις τω ἐπὶ πάντων 15θεω, εἰ δὴ τα στοιχεία νυχα καὶ λογα κατὰ τὴν οἰκείαν ἐπιθεωρεῖται φύσιν, ὁ δε θεὸς ἔξω σωμάτων αὐτοζωὴ καὶ σοφία τυγχάνει ν της ἐξ αὐτου δημιουργίας τοι τε κατὰ μέρος στοιχείοις καὶ τη των ὀλων διακοσμήσει τὴν ἀπόλὰυσιν δωρουμενος ου κ ταυτὸν ἄρα θεὸς καὶ ειμαρμένη. 60. εἰ δε δὴ τερον, πότερον κρεῖττον αλλ' ουδεν του θεου κάλλιον ουδέτι δυναμικώτερον ουκουν κρατήσει καὶ περιέσται

του χείρονος, ἡ συγχωρῶν κακοποιῶ τυγχανούσy τηεἱμαρμένη αυτὰς αν ἐφέλκοιτο τὴν αἰτίαν ος δυνα 25 τὸ ων ἐπισχεῖν τὴν κακοποιὸν ἀνάγκην ουκ ἐπέσχεν, ἀνῆκε δ' ἄφετον ἐπὶ λυμη καὶ διαφθορά τῶν απάντων, μῆλλον δε αυτὸς τοὐτο εἰργάσατο, εἰ δὴ πάντων κα αυτῆς ιμαρμένης ποιητὴς καὶ δημιουργὸς εἰσάγοιτο. mi. εἰ δ' οὐδεὶς αυτω λόγος της του παντὸς κ. διατάξεως ἀθέων αυθις ἀνακυψειεν αν φωνὴ προς ἐν τὰς κοὰς ἀποκλειστέον της ἐνθέου προνοίας καὶ

344쪽

δυνάμεως ναργῶς ἀποφαινουσης εαυτὴν ἔκ τε τῶν καθόλου πανσόφων καὶ τεχνικῶν ποτελεσμάτων εκ τε των καθ' ημῆς ἀναμφιλόγως την ἐλευθέραν καὶ αὐτεξούσιον της λογικῆς ψυχῆς δύναμιν παραδεικνυ- μένων. 62 καθ' ην καίτοι μυρίων ἐξωθεν ἐμποδὼν τ τε του σωματος φύσει ταῖς τε κατὰ προαίρεσιν φ' ἡμῖν ορμαις κατά τι συμβεβηκὸς προσπιπτόντων,ομως προς ἄπαντα τῆς κατὰ ψυχὴν ρετῆς το λεύθερον αντεχει, ἄμαχον καὶ ἀήττητον το ἐφ' ἡμίν

10 των καλῶν την αιρεσιν ἐπιδεικνυμενον. 63 τουτο 253,

μάλιστα και ὁ παρὼν καιρος τῆς του σωτῆρος ημῶν διδασκαλίας ἔργοις αὐτοῖς παρεστήσατο. τι γαρ ταῶτα μὴ ψόφοι καὶ κενὰ ρήματα πάρεστί σοιτο τῶν θεοσεβῶν ἀγῶνα ἐπιβλέψαι, καὶ συνιδεῖν i5 τους προαιρέσει αυθεκουσί του πόνους τῶν ὐπερευσεβεια αθλων ἀναδεδεγμένους, ους καθ' ολης τῆς ανθρώπων οἰκουμενης μυρία πλήθη Ελλήνων τε καὶ βαρβάρων ἐνεδείξατο πάσας μεν προθυμως τὰς κατὰ το σώματος πομείναντα αἰκίας, πῆ δε βασάνων, ε εἶδος φαιδρῶ τω προσώπω διελθόντα, καὶ τέλος πολυτρόποις σχήμασι την απὸ του σώματος λύσιν τῆς ψυχῆς ἀσπαστῶς καταδεξάμενα. 64. και μην ουδεὶς ἐνταὐθα λόγος ἐπιτρέψειεν αν την εἱμαρμένην αἰτιῶσθαι. που γάρ σοι ξ αἰῶνος τοιούσδε ἀθλητὰς --s14sa

25 σεβείας νεγκεν ἡ τῶν ἄστρων φορά ἡ πότε ὁ τῶν ανθρώπων βίος προ τῆς οὐ σωτῆρος μῶν εἰς πάντα ανθρώπους καταβληθείσης διδασκαλίας τοιόνδε προβέβληται καθ' λης τῆς νθρώπων οἰκουμένης ἀγῶνα; 65 ποῶ δε τοιωνδὶ λόγων διδασκάλων, δει-e 30 σιδαίμονος με πλάνης ἀναιρετικὸν, τὸ δὲ τού ἐπὶ πάντων θεο γνώσεως διδακτικὸν, ἄπασιν ἀνθρώποις, Ἐλλησί τε καὶ βαρβάροις ὁ πῶς αἰὼν νεγκε;

EUSEBIUS I. 19

345쪽

66. τίς δε των ἐξ αἰῶνος ἀοιδίμων σοφῶν, βάρβαρος η Ἐλλην, τοιῆσδέ ποτε ξιώθη εἱμαρμενης ς

εἰς τον σύμπαντα κόσμον διαφαν καταστῆσαι τον υ αυτοί προβληθέντα λόγον, γνωσθέντα τε μέχρι καὶ των ωχατιῶν, καὶ θεου δόξαν παρὰ τοῖς αυτω ο καθωσιωμένοις κτήσασθαι; 67. εἰ δε ταότα ἐξ αἰῶνος ου ην οὐτε γέγονεν ουτε ἀκοαῖς κουσται, ουκην ἄρα ειρμος αἰτιῶν καὶ ανάγκη το τουτων αἴτιον πάλαι γαρ α δια τηλαυτῆς ἀνακυκλήσεως καὶ περιφορῆς των ἄστρων ουδεὶς ν φθόνος καὶ αλλους τη id αυτης τυχεῖν γενέσεως τε καὶ εἱμαρμένης. 68. ἐκ ποίας δε αρα ειμαρμένης ὁ μεν μέτερος σωτηρ θεὰς ἐπιφανέι καθ' ὁλης της οἰκουμένης ἀνηγόρευται, οιδε πάλαι νενομισμενοι παρά τε Ἐλλησι καὶ βαρβαροι θεοὶ καθyρηνται, και ου ἄλλως καθηρηνται 15δια της του νέου θεοὐ διδασκαλίας; 69. ποία δ αυ-

τῶν ιμαρμένη θεὸν δημιουργὸν απάντων πῆσιν ἀνθρώποις κατήγγειλεν ειμαρμένην δε μη εἶναι φάναι

ἐξηνάγκασε καὶ πῶς η εἱμαρμένη μη εἶναι αυτην

λέγειν τε και φρονειν ἐβιάσατο τι δε οἱ της του ο εο ὶ σωτῆρος μῶν ευσε Γ ενεκα διδασκαλίας παντο ους ἄθλους ἔκπαλαι γωνισμένοι, και εἰσέτι δείροδιαθλοέντες 70. μια ἄρα και τηλαυτης ἔτυχον μοὐρας ώς φ ει λόγω και διδασκαλία δουλωθῆναι, μίαν τε γνώμην καὶ προαίρεσιν ἐνδείξασθαι, καὶ Ψ5 ψυχῆς ἀρετὴν μίαν, να τε καὶ τον αυτον ἀναδέξασθαι βίον, καὶ λόγον ἀγαπῆσαι τον αυτὸν τάς τε αυ- τὰς γαπητικῶς πομεῖναι πάθας δι ἔνστασιν ευσεβείας. Gl. καὶ τις αν ὀρθὸς τοὐτο συγχωρήσειε λό-b γος, νέους κατὰ ταυτὸ καὶ πρεσβύτας, καὶ πὰν μέ soτρον λικίας, αρρένων τε καὶ θηλειῶν γένη φύσεις τε βαρβάρων ανδρῶν, οἰκετῶν ομο καὶ ἐλευθερίων,

346쪽

λογίων τε καὶ παιδείας μετοχων, ου ἐν γωνία γης ουδ' ὐπο τοῖσδε γενομένων τοῖς ἄστροις, καθ ολης δε της νθρώπων οἰκουμένης εἱμαρμένης νάγκllφάναι βεβιασμένους τόνδε τινὰ των πατρωων απάν- των προτιμῆσαι λόγον, καὶ τολύπερ εὐσεβείας νος του επὶ πάντων θεοί θάνατον ἀσπάσασθοι τα τε περὶ ψυχῆς θανασίας - μάλα δογματα παιδεύεσθαι, καὶ φιλοσοφίαν ου την ἐν λόγοις την δε δι' ἔργων προτιμῆσαι; 72 ταῶτα γαλαν εἴη τα καὶ τυφλῶ δῆλα, i ώς ουδεμιῆς νάγκης, μαθήσεως δε και διδασκαλίας οἰκεῖα τυγχάνει, αὐθεκουσίου γνώμης και προαιρέσεως ἐλευθέρας ἐναργῆ τυγχάνοντα παραδείγματα. 73. γένοιτο δ αν καὶ ἄλλα του προβλήματος παραστατικὰ μυρία, ων τὰ πολλὰ παρεὶς γιὐτος μὲν τοίς i5 εἰρημένους ἀρκεσθήσομαι σοι δε το σολανάγνωσμα lτων σεπτῶν του φιλοσόφων καταλείψω σκοπεῖν, ς αν μάθεὶς σον ἄρα των χρησμωδῶν σου θεῶν σοφώτερος ην καὶ βελτίων ὁ ἄνθρωπος ὁ Ους θαυμα- σιους χρησμοὐ ψευδεις ἀπελέγχων καὶ τον Πύθιονε αὐτον ἐφ οις χρησε περὶ εἱμαρμένης ἐπιρραπίζων 74. ἄκουε δ' υν αὐθις του την τῶν γοήτων φωρὰν τ οἰκεῖον ἐπονομάσαντος σύγγραμμα, ως ευ μάλα νεανικω φρονήματι τον πλάνον τῶν πολλῶν καὶ αυ-τos γε του Ἀπόλλωνος ἐπανορθοsται, δι ων γράφει ἡ τάδε κατὰ λέξιν VlI oυν ἐν Λελφοῖς καθησθα μη δυνάμε- si Iνον, μηδ' εἰ βούλοιο, σιωπῶν ὁ δ' Απόλλων ἄρα ὁ του ιδ υιος νυνὶ βούλεται, οὐχ οτι βούλεται, αλλ' οτι π ανάγκης εἰς το βουληθῆναι τέτακται. 2. δο-s κῶ δέ μοι τὰ λοιπα πάντα παρεις, ἐπειδὴ εἰς τοὐτοντο λόγον οὐκ οἶδ' πως πήχθην, οἰκεῖόν τι και

ἀξιοζήτητον ζητήσει πρῆγμα. ἀπόλωλε γαρ, ο γ'

347쪽

ἐπὶ τοι σοφοῖς, ἐκ του ανθρωπίνου βίου, ἀπόλωλεν, εἴτε οἰ ακά τις αυτὸ εἴτε ερμα εἴτε κρηπῖδα νομάζων χαίρει, της μετερας ζωῆς λεξουσία, ην μεῖς μεναυτοκράτορα των αναγκαιοτάτων τιθέμεθα, ημό- κριτος δε γε ει μη τι πάτημαι, καὶ μύσιππος, ο εμεν δοὐλον, ου ημίδουλου πινοει το κάλλιστον τῶνανθρωπίνων πιδεῖξαι. 3, αλλὰ τούτων με λόγος τοσολος, σον ἄν τις ἀξιώσειεν ἄνθρωπος ἄν ἀνθρωπίνοις εἰ δ' δη κά το θεῖον μῶν καταστρατεύεται, παπαῖ, οἷα πεισόμεθα. 4 ἀλλ' υκ εἰκὸς, nουδε δίκαιον απὸ γοῶν τούτων τεκμαιρομένοις μῖνεχθρε περικτιόνεσσι, φίλ' ἀθανάτοισι θεοῖσιν, εἴσω το προβολαιον χων πεφυλαγμένος σ0.

5. τί γαρ φησὶν λυργεῖος, εἰ βουλοίμην, ἔξεστί μοι, και δύναμαι, εἴ μοι δόξειεν, σθαι καὶ πεφυλάχθαι; Uεξεστιν, εἴποις δν, καὶ δυνασαι η πῶς ἄν σοι τουτεγὼ προσεταττον; 6. Xείρωνος φίλε τεκνον ὐγακλειτοῖο Κάρυστε, I λιο εκπρολιπων υβοίας κρον ἱκέσθαι, εν ιεραν χώραν κτίζειν σοι θέσφατόν εστιν. ραὶ ἴθι, μηκετι μελλε.0, 7. Wγαλως ληθῶς κ' ἀνθρώπω τί ἐστιν, υπολ- λον, καὶ βουληθῆναι Πήλιον ἐκπρολιπεῖν κύριος εἰμι ἐγώ και μην κουον παρὰ πολλῶν και σοφῶν οτι εἴ μοι πεπρωται υβοίας ἄκρον ἱκέσθαι και ερὰν χώ-- ραν κτίζειν, και ξομαι καὶ καθιῶ εἴτε λέγοις εἴτε μη, καὶ εἴτε βουλοίμην εἴτε μη εἰ δέ με δεῖ καὶ βουληθηναι ο τι μοι νάγκη ἐστι και εἰ μη βουλομμην βουληθηναι, ἀλλα σὐ, υπολλον, πιστεύεσθαι

δικαιότερος. 8 εοικα δη σοι μὰλλον προσέξειν ωi, ἄγγειλον Παρίοις, Τελεσίκλεες, ω σε κελεύω νησω ἐν Λερδε κτίζειν ευδείελον ἄστυ.

348쪽

υγγελῶ, νη Βία, σησε τάχα που τις τετυφωμένος, σε ἐλέγχων, καν μη κελευσῖς πέπρωται γάρ. καὶ ἔστι Θάσος μὲν φυερία νῆσος ηξουα δ' ἐπ αυτην Πάριοι, Ἀρχιλόχου του ἐμου υἱου φράσαντος ὁτι η

νησος αυτ πριν υερία ἐκαλεῖτο συ ουν, δεινος γαρ ἐπεξελθεῖν, ου ἀνέξu, οιμαι, αυτου ουτως ἔντος ἀχαρίστου καὶ θρασέος, ς ε μ συ μηνυσα αυτῶ ἐβουλήθης, ου αν ποτε ηγγειλεν, ουδ αν Ἀρχίλοχος λυιος αυτου Παρίους ἐξενάγησεν, ουδ αν οἱ Πάριοι 1 Θάσον κησαν. 9. υκ ιδ ουν εἰ συ λεγεις μὲν ταυτα ου οἶσθα δε α λεγεις. αλλ' ἐπεὶ σχολὴν ἄγειν ἐοίκαμεν καὶ μακρὰ διαλέγεσθαι, ὁ λόγος ου πάρεργος, κεῖνο μοι λέγε ἴσως γὰρ καὶ ολίγαε πολλῶν αρκεῖ 10 αρα γε τί ἐσμεν ἐγω τε καὶ συ; i5 φαίης αν τοὐτο δε ὁπόθεν ἴσμεν τω ποτ αρα τολοεἰδέναι ἐκρίναμεν η υκ ἄλλο κανὸν ουτως ως συναίσθησίς τε και ἀντίληψις μῶν αυτῶν; l. sed

δ' οτι ζῶ ἐσμεν πῶς ποτ' ἄρα ἐξευρομεν πῶς δ'οτι καὶ ζωων, ως μεν α ἐγω εἴποιμι, ἄνθρωποι, καὶ ε ἀνθρώπων ὁ μεν γόης, ὁ δε γόητος ἀπελεγκτης ως δ' αὐχυ, ό με ἄνθρωπος, ὁ δε θεὸς, καὶ ο μεν μάντις, ο δε συκοφάντης καὶ στω γέ σοι υτως ἔχον. i5iJ ἐάνπερ ἔγωγε άλω 12. πῶς δ οτι διαλεγόμεθα ἐν τω παρόντι ἐγνώκαμεν τί φης ἄρ' ου ορθῶς ἐκρί- 25 ναμεν την μῶν αυτῶν ἀντίληψιν τω πάντων ἐγγυτάτω πράγματι αυτῶ δηλον τι. ου γὰρ ν ἄλλο

αυτο ουτε ἀνώτερον υτε πρεσβυτερον ουτε πιστότερον. 13. ἐπεὶ εἰ μη ουτως ξει, μητε ἄρα ς σέ τις εἰς ελφους παραγενέσθω λοιπὸν ὀνομα Αλκμαί- 30 ων, ἀπεκτονὼς την μητέρα, καὶ οἴκοθεν ἐλαυνόμενος καὶ οἴκαδε ἐπιθυμῶν. - γὰρ οἶδεν ουτ εἰ ἔστι τι*Mriαυτὸς το παράπαν, ουτε εἰ οἴκοθεν ἐλαυνεται, υτ'

349쪽

294 USEBII εἰ οἴκαδε ἐπιθυμεῖ Ἀλλ' εἰ καὶφαίνεται Ἀλκμαίων και πονοεῖ τὰ μη οντα, ο γε Πυθιος ου μαίνεται.

μη δε λέγε ουτως

ου δε γαρ συ οἶσθά πω εἰσέτις ερωτα Ἀμφιαρηιάδης, οὐδ' εἰ σωτ ει ὁ ἐρωτωμενος, καὶ λεγειν χων περὶ λ ων τις ἐρωτα. I4 μηδε χρυσιππος ἄρα ο την ημιδον

λείαν εἰσάγων ο τι ποτέ εστιν αυτ τουτο ου εἰδως,

ἀπαντάτω εἰς την Στοὰν μηδ' οἰέσθω ἀπαιτήσεσθαι, τους βλέννους ἐκείνους ς αυτον ἀκουσομένους τον ουτιν μηδε διατεινέσθω περὶ μηδενος καταστὰς προς μεν ρκεσίλαον παρόντα, προς ὁ Ἐπίκουρον ου παρόντα. b. τί γάρ ἐστιν λυρκεσίλαος, τί δε οππίκουρος η τί η Στοὰ η τ οι νέοι, η τίς ὁ Ουτις, ουτ οιδεν ουτ οἷος εἰδέναι πολλγὰ πρότερον ουδε αυτός τί ἐστιν ιδεν. 16 ἀλλ' υκ ἀνέξεσθε υτε υμεῖς ουτε ὁ Λημόκριτος, εἰ λέγοι τις ταῶτα ου γὰρ εἶναι πιστότερον μέτρον ου λέγω ου δ' εἰ δοκε καὶαλλα τινα εἰναι, τουτω γ ν παρισωθείη η παρισω κθείη μεν αν, περβάλλοι δε υκ αν. 17. υκουν, φησειεν αν τις, ω ημόκριτε, καὶ συ ω ρυσιππε, καὶ συ ω μάντι, πειδ αγανακτειτε εἴ τις ἐθελησαι

παρελέσθαι την μῶν αυτῶν ἀντίληφιν-ου γὰρ ἔτι τὰς πολλὰς ἐκείνας βίβλους εἶναι - φέρε και μεῖς

ἀνταγανακτήσωμεν. 18. τί δη ποτε ἔνθα μεν ανυμῖν δοκst, ἔσται τουτο και πιστότατον καὶ πρεσβυ τατον, ἔνθα δ' αν μη δοκη, ἐκει καταδυναστευσε τι λεληθος αυτολειμαρμένη πεπρωμενη διαφορὰν κ 'στω μῶν ἔχουσα, τήμεν ἐκ θεου, τω δε ἐκ τη των μικρῶν ἐκείνων σωμάτων των φερομένων κάτω καὶ ἀναπαλλομένων ἄνω καὶ περιπλεκομένων καὶ διαλυο

350쪽

μένων και διισταμένων και παρατιθεμένων ε ανάγκης 19. δοὐ γαρ ω τρόπω μῶν αυτῶν ἀντειλημ- μεθα, τούτω και τῶν ἐνήμιν αυθαιρέτων καὶ βιαιων. Ου λέληθε δε μῆς ὁσ- το μεταξύ του βαδίζειν καὶ του ἄγεσθαι, οὐδείσον του αἱρεῖσθαι καὶ του ἀναγκάζεσθαι. 20 ων δε νεκα ταυτα προσήνεγκα τω λόγω ὀτι σε ἐκπέφευγεν, ω μάντι, ν κύριοι ἐσμεν 258ὶημεῖς, καὶ ὁ τα πάντα εἰδὼς ταὐτά γε οὐκ αν εἰδείης, ων τα πείσματα ἀνηπται ἐκ της ημετέρας βουλησεως. 1 21. αἴτη δέ γε ἐφαίνετο ουκχλίγων οὐσα πραγμάτων ἀρχή οὐδε Ἀρχη, τις ην τῶν μετὰ ταὐτα αἰτία,εκπέφευγεν, η πού γε τὰ μετὰ την ἀρχην εἰδείη ανουτος. 22 αναίσχυντος δηλαδη ὁ Λαω προμαντευόμενος οτι αυτὸν ἀποκτενεῖ ὁ φύς. μελλε γάρ που ὁ φὐς 1 κύριος ἔσεσθαι της εαυτο βουλήσεως, καὶ οὐτε τις υπόλλων ἴτε τις αυτολυπέρτερος ἐξικνεῖσθαι κα- νὸς Ουδεμια δυνάμει, οὐκ ἐστιν οὐτε ὁπαρξις οἴτε γενέσεως νάγκη. 23. ἐκεῖνο γὰρ δη το καταγελαστότατον απάντων το μίγμα καὶ σύνοδος του καὶ επὶ20 τοῖς ἀνθρώποις τι εἶναι, καὶ εἱρμὸν οὐδε ηττον ἶναι προσεοικέναι γὰρ αυτὸν, ς λέγουσιν οἱ σοφώτεροι, τω υριπιδείω λόγω 24 τεκνῶσαι μεν γὰρ ἐθελῆσαι τον Λάων, κύριον εἶναι τον Λάζον, καὶ τοίτο ἐκπεφευγέναι την πολλωνίαν οψιν τεκνώ- sutam 25 σαντι δ' αὐτω ἐπείναι ἀνάγκην ἄφυκτον υπὸ τοὐφύντος αυτὸν ἀποθανεῖν οἴτω ουν την ἐπὶ τ μέλλοντι ἀνάγκην παρέχειν τω μάντει την οὐ γενησομένου προαίσθησιν. 25 ην δέ που και ὁ φύς της

ἰδίας βουλήσεως κύριος, ῶσπερ ο φύσας, καὶἰς ἐκεῖ

ω νος τοὐ τεκνῶσαι καὶ μ', ἴτω ουτος το ἀποκτεῖναι καὶ μη τοιαῶτα δε υμῶν τὰ μαντεύματα πάντα καὶ δ ριπίδειος υπόλλων τολ κεινο ην λελεγεν, το