장음표시 사용
231쪽
emisebat etiam in Nieandro intelligi ebere σμύρυο - tiam, non plantam smyrniam. Sed ecee Sta ibonius: it.1n olnistri rassice aut semine ex vino dato. Deinde myrrhae et galbani separatim meminit. Est vero sinyrnon latinis olus atrum. Vide ad Hieriae. 848. Porro in Diosc. sin Parat . Iο δερία ὀμοίωο. Sed ex Nicandro manifestum fit th Diose. Ioed priore
et in Paulo legendum esse: συν κρινί ω ανθει.
232쪽
κορυνην, quod interpretantur κλαδον, ροίβδον, qtio sensu Iatini rei arboraciae seraptores clavam esXeriant. Germen arbortinii viορύνην dixit Theophrastus H. P. 3. 6. ubi vide Bodaeum p. I o. et 6 a. Etiam genitales plantarum paries, in pnitiis femineam a Linnaeo putilli nolui ne vocatam, Phanias Ere suis.
testante loco :ipud Athenaeum lI. p. 6 I. Et in liliaceo flore illi id ipsum piitilluin intelligi debet h. I. clavae enim similitu- diuena gerit. v. 4 Io. Ita Μ. R. G. Paris vitium
reddere. Sed unde veina duxit haee: πρότερον μενror et Orc--την κεφαλην νάρδωῖ Atque ita etiam alter Scholiastes
Ad sit tamen idem Scholia auctor βλάπ σθω δέ φησι το πητανον ὐπο της καμπης. quae quidem Eutecnitu non expressit. Itaque verborum laeO, ην τ ωκαα - κάμπη, alia legisse videtur, quae nardi mentionem continebant. In Scholio 'Iai uia. to potuit recentior manus verba postrema addere ex alia te. Etione Codicis ducta. v. 4II. Vulgo νεοθηλέα, φυλαδα ν ἰσχνην. Mettieeust 'νεοηλέα, φυκάδας ἰσχινγ. Ric νεο λέα, φυλαδα τ' ἰσχην. Seholia aἴλευρα. νεαλεriae et ωαηυ λύσιν interpretanturi De.mosthenem simpliciter ua λαra intellecto αλφιτα dixisse monet Moschopulus de Schedis p. 4s. Glossa interI. G. ad φυλλάδα habet .χος βοτανης. Sinosia Vulgatam interpretantnri na
233쪽
sunt proprie βρωματοί. Uide Suidam et Interpp. Homeri Isitit. lN. Io 3. Odyss. B. 289. Empedocles apud Porphyri de Al,
bris animalium in cies, sumtis. v. 4I2. Σκυλαο. Scholia: ευρησον. V. 4I3. Bορν ένεσίνατο GOett. ἐνεσίνα- etiam Lemus. Editiones reliquae ἐπεσίνατο, quain temonem et Seholia expli. eant. Rut forte horiensem voluit intelligi, quae tu priisseareat, cinis semini miscetur: teste Plinio I9. s. 45. 3v. 4I4. Βαμματα Π ale Med. Rice. Scholia acetum in.terpretantur, reliqlia Verba sic: ἐπίπλασσε τρο κεφαλὸν, καταπλατJa πηγανε - αλευρη κριθίνω, ἡ τομῆ λύσει μιra,fηγανου. Sed alius gultor totam sententiam longe aliter reis
fert: σκυλαιο την κεφαλν του πηγανου κω ἔπαρον αυτοῖ την λαχνην η γουν το ανθος, κόψας αυτο κατω 'εν εὐηκει ευρε καιεψησον αλευρα κριθων νεαλεσ/α, και φυὰλαδα πη γανον εν ομικω ποίησον τροχίσκους και περὶ την κεφαλην τοδ πασχοντος
καρακλαέε. Similiter glossa interi. G. ad aesριαί, υσο lubet,aeαρου et ad κόρσεα adscriptum τροκίσκους. Ex hac civersit, te eonficitur duplicem Olim ordinem versuum fuisse; et eum' quidem, quem Eutecnius cuin altero Sehesiorum auctore e pressit, hune: Ποπι κι δὲ σκυλαο καρη, περὶ δ' α ἄνυσο λαχνην κέρσας εὐηκει νεόθεν ευρω ' ἐν δέ νυ Θαλ φαιο
Alter Seholiorum auctor hunc versium ordinem habuit dialibro suo:
234쪽
se quidem sententiam aliquam, sed ineptam et illenam a re situlit; vulgatis vero ordo plane omni sensu caret; qitare non dubitavi eo neglecto priorem Eute si ordine in ut venam et rei aptum restituere. Confirmat emeudationem Diostorides.
rit olim seriptura in loco verborum ab Elueenio Onaissorii ni, 'ν τ ωκισῖα βορη ἐπεσίνατο καμπη, divinatione assequi non possum. Apparet tamen nardi ibi mentioneni factam fuisse, vel narisini olei. De usu rutae PlitiIus aO. s. 5 I. si sit cephalaea, eum sarina hordeacea et aceto - succus A phreneticis ex aee. to tritae instillatur in tempora et cerebriani, adjecerunt aliqui et serpyllum et laurilin, illinentes capha et colla. Uegetius Molum. 3. 43. laeeum supra cerebrum rabiosequi ponit. Κόρσεα. Alibi κόρσεια κεραεντα dia it noster. v. 4Is. An 1εντα. Scholia dictum censent pro diiD - εντως. Eutemius: ως ἔσΤι χαλεπον κω λίαν ο ὐοσκύαμμο, δεῖ τa απέχεσθω αυτου, κω μη δι' αγνοιαν φαγόντα τοῖο απαυτου γιγνομένοις ομιλησω κακοῖς μνδεὶς αγνοησν. Sensit igi- tur cum Scholiis. 1, i v. 4I6. Σπέρχοντα. Seholia: τρέχουσι κω σπευδουσι. Varietatena fuisse olim monent τεύχοντα, quam interpretanis tur ποιουσι. παρασφαλέες explicant OI σφαλλόμενοι ταὰ φρεσί. v. 4I7. Σπείρημα. Dissionem Iocum varie interpreta tot Seholia. Primum igitur ita: ιαν τις ἀπείρως προσενέγκντον ὐοσκύαμιον περι τα α παλ λαχανα συν τοῖς . σπέρμασιναπαλοῖς ουσιν. η κω oταν τα παιδία προσενέγκητα. Hane
opinionem sequitur Eutechias, qui se et uni vertit: νηουίων
ἔνιοι ταρ δίκην αγνοοῖκτες περιπίπ=ουσιν ἐσθίοντες αυτου, εἶτα σο σπέρμα απέχοντα ' τα ἐπικείμενα τη κομy, τῶν ἄρτι απαγορευσαντων μὲν νηπίων το τετραποδίζειν, προς δὲ την ορθηυ
235쪽
GOett. - τα νεωσ=ι κουρευθέντα πωδία. λέγει ὀὲ τα οντα περι τα τεσσαρα ἔτη κω πέντε. Primam videamus de voce
σπείρημα, quam ineptiissime Veteres interpretes σπ ρμα in te pretantur. Est enim a σπεῖρον, σπείρηβα, quil las infantes στειρωντω. Vide Eustathium ad Dionysii Pereges versia II 33. et Spanhem. ad Calliniacta p. IS. Est igitur σπείρημα idein quod σπάργανον. I einceps κομαων, quid sit, difficilius est definire. Proprie dicuntur capilli in oecipite et sineipite nati Scilicet pueri triennes et quadriennes comam ponebant, et sacrificio oblato tertia Apatumoriam die, suae hine κουρεωτις a tonsa coma escebatiar, pomen apud φρατορας seu curiales profitebantur. Proclus in Timaeum Platonis p. a 7. ἡ ὀὲ τρίτη κουρεωτις. ἐν ταυτν γαρ τους κούρους ἐνεγραφον εἰς τους φρατορας τριετεῖς κω τετραετεῖς ev-ααο ete. Pueris capillos post tertiunt aetatis annum detonsos testatur Epigramma Analectoriam T. III. p. a 87. 646. ου-
ρού derivant. Ephebi iter in comas ponebant. Hine Seneca in Hercule Furi versu 853. ephebi non stam positis comis. Ueterum interpretum hallucinatio quo fiat manifestior, de hyoscyamo nune breviter tradamus, quae huc pertinent. Plinius a s. s. I7. Herculi qlloque eam adscribunt, quae Apollinaris, apud Arabas altercum, apud Graecos vero appellant r. Plura ejiis genera: unum nigro semine, norabus paene purpureis, spinosum. Talis natatur in Galatia. Uuugare auteni canisi lius est, et fruticosius, altius papavere.
Tertii semen inonis semini fimile: et omnia insaniam segnentia capitisqtie vertigines. Quartum genus molle Ianuginosum, pingilius ceteris, candidi seminis, in maritimis nascens: hoe recepere medici; it*m rufi setanis Semen, nisi cum inaruit, nullum
236쪽
nullum latitur. natura vini, ideoque mentem caputque in festans. Usus seminis per se et succo expresso. Exprimitiarseparatim et caulibus foliisque: luuntur et rassice - quippe etiam soliis constat mentem corrumpi, si plura quam quatuorbidantur. Dioscorides 4. 69. primo genere: κω τους κο- σι ους σκληροῖς κώ ακανθώδεις - σμίλακι ομοια. S minis nigri et rufi usum improbant messici graeci, album inis 'noxius esse censent. Hesychius: έλίκη - κω ἡ μεα, τινὲς κω σπέρμα του ὐοσκυαμου. Arcades is v dicebant nίκην. Vide Salinasii Homony m. p. 96. ' v. 418. Κοῖροι Μedie. Deinde pro τυίων. Paris. μι sic seraptum habet. Deinceps in Scholiis legitur Dπυδόυα, .quod interpretantur συρμον, τετραποδασμεν. Hanc equidem lectio-noin praesero. U. 4 I9. ανιe. GOett. habet ανεν. Deinceps μονεροῖο. Medie. Sophocles Philoct. 7oa. kπει γαρ αλ οτ αλα τόταν εἰλυόμενος παῖς ατερ ῶς φίλας τιθ αc. v. 4ao. Nλοσυνν habent M. R. G. Uulgo αλοσυνν. Paris. αλοσυνν. Deinceps καέαυδ σαντας M. R. G. Postea βι Δωτι Paris. Ἐλοσυνη est ab ῆλος, fatuus. Vide Elymol. M. in. αλως, et asilliad. I S. ver1 . I 28. Hesychius, aλοσύνη, ἡδονη. Alio sensu αλοσύνη est in Elymolog. M. in αλοσυδνη. Ceterum vulgattinὶ βρυκωσι nullo modo serra potest, nisi ver-isus aliquis excidit, unde hie pendebati Possis emendare βρύκοντες. sed ita participia nimis frequentabit poeta. Malim igitur in versu aliquo antecedenti fuisse zrαν, unde penisebat βρυκωσι. Dραμνους in poetae versu 92. Theriaeorum, et I 54. Alexipli. interpretantur Schulia κλαδιυο. Poeta igitur voluitsgnificare flores inprimis allicere pueros, ut radios decerptos eum s6ribus ori ingerant et temere conuninuant dentibus. Qiiod hodieque accidere pueris cuni maximo vitae periculo novimus. v. 4aa. 'Υφαίνοντες Paris. Scirolia: eL γαρ οἱ νεωσ=ὶ ἐν τοῖς γναθμοῖς τους βρατῆρας οZόντας υποφαίνοντες ' τοιου-O '3 τος .
237쪽
τοῖς το πρωτον οἱ δεόντεο ἔρχωυτα. Dioscorides Alexiph: c. I s. nulla hyoscyanii ingesti signa edidit; quod miror: sed in Parab. c. Iso. haec leseantur: ὐοσκύαμού δὲ ποθοὶς ἡ βρω-
θεὶς παρακοπν τοὶς μεθυουσιν ομοίαν ἐπιφέρει. δὲ ευια τού βο λυμενος αελικρατω πολῶ ποτι μενος κω γαλακ=ι,
inelii Q versio Cornarii non habet, et deinde pro πόνος expressit rρόαος. Scribonilis c. 49. Alteremn, quod Graeci ὐοσκυ μου vocant, qui biberunt, caput grave venisque distentum hahelit; mente abalienantur cuna quadam verborum altercatione; inde enim hoc nomen herba tulit altereuna; postea sopiun- itur, et omni sensu carenMucescentibus membris eorumo Caelius Aurel. Acuti II. 4. aliercum bibentes opprimi gravatione
sorbili sopori simili seribit, ubi vorem sorbili satis ingeniose defendit Mercurialis U. Leit. I. II. p. 26. Etyniolog. m.
Γοσκυαμος ον οἱ πίνοντες μαίνονται. κω νοσκυαμῆν το με - νέναι, το παραπαίειν. ώς Φερεκρατης Κοριανιοχ. PIUS L
ximn MStuni habet: Κοριαννοῖ ύοσκυαμας ανηρ τέρων. EX Iocis medimni in graecorum allatis, praecipue vero Aetii, est uiatii festum signa veneni plurima in Nicandro nescio quo casu excidasse. Ex versibus autem omissis et perditis pendere debebant verba reliqtra eL νέον etc., quae nec cuni antecedentibus nec cum sequentibus jungi ullo modo possunt. Eritecntias
238쪽
a Is direm integriorem non habuit, nisi quod συι αμους h het, qui in verbis poetae reliquis non insint. Ceterum simum a poeta positum egregie illustrat Ioeus Aetii ex eodiis graeco positus supra:-εηεις Ουλων. Uertnam δαμνατ positum est pro δάμνησι. V. 423. Τουδόμενα Paris solus habet; qirum Iemonem unice veram puto. Vulgaris rω δ' ὁτὲ μὲν ostendit glossatorem Goeu. qui adsciripsit λείπει το ὀβου. Dioscorides: τα
λοι δὲ αὐτοῖο αρμόδιοι - το σικυου σπέρμα λεῖον μετα τλυκέος πινόμενον, καἰ αλμυρος οἶνος συν πιαελῆ νεία προσφατωκω γλυ. εμ. quae Cornarii versio minus integra habet. Seribonius: adjuvantur Iacte poto asinino quam plurimo, vel quo- Iibet alio recenti per se et decocto. Sed si prius aqua mulsa saepius pota cogantur per pinnam reaicere. Opio laesi similia ter curentiiri Asclepiades ap. Galenum Antid. lI. 7. cum Inesicrato colitio Iae asininum vel quodvis aliud propinat. Cum Iacte maxime asinino aquam mulsana Plinius 2 a. s. sa. Inuisun servens bilisndum, aut quodlibet Iac maxime asininum celsus
V. 424. Σιτηγόνου. GOett. in margine Varietatem x φηγόνου annotat. Scholia: του εἰς σιτησμιον πω τροφην τι- νομένου. γραφετα κω χιλογονου, κω κεβλ γόνου, του ἐν τῆ κεφαλρ εχοντος τον γόνον. Etymol. M. P. a 7. 36. βου- κερα - νυν δὲ σχος βοτάνης απὸ του σχηματος του παρα σην Θ έσιν ' ἐπειδη κέρατι βίος δοικε ' κω Νίκανδρος ἐν α ει φαρμακοις παρετυμολογεῖ αὐτην λέγων αλοτε μυκέραος χι-
ληγόνου ορα κεραίας ete. Unde apparet Olim h. l. χιλ γόνον,
239쪽
ρως προσαγορεύετω, διότι τοῖς κερασι το σπέρμα Δικε τοι,
βοός. ελω δὲ κω αλως αγαθη πεφυκεν ἔδε προς τροφηκτοῖς ζωοιο ' αυτη τοίνυν ἡ βοτανη ἀμ έλα- έψηθεῖσα τους απο του ὐι σκυαμευ βλαβενταο ἐσ=ὶ περισώζειν ὀι, . Videtur igitur Iemonem χιλ γόνου eXpressisse.. Κεο ιας. Medie. κεραίους. Paris. εὐκαμπ e. Quod ad o α attinet, monent Scholia ad Apollonii ill . vers. 37. AH-starchoen maluisse Oρα scribi, Heracleonem tamen , praetulisse aήρα, τό α et similia. De foeno graeeo Plinius 24. s. Isto. Nec foeno graeco minor auctoritas, quod telin vocant, Hii carphos, aliqiui iaceras, alii aegoceras, quoniam corniculis stinen est sintile, nos siliciam. De usu alexiphatinaeo nil . v. 426. Ἐμπλως τιν. Seholia: βραχ' Ita versu so AG πλῶου ὐὁατεσσι. De OIeo similiter ατώνιον λιπος dixit su-Pra versu I78.
Aelius: κνι3ης σπέρμα ὁμοία ς η τα φυλα ἐν γαλα ι ἔφθα emita ex vino salsa folia propinat versio Cornarii. Urticam a l. ersari hyoscyamo ex Apollodoro monet Plinius 2 a. s. I s. Idem uo. s. 8 I. porcilaeam seu peplion hyoscyamo adversari
ait, succo expresso e passo poto.
240쪽
tur. Sed in Scholiis 3αρδαμίδη Coii. GOett. mutat in καρδα μίδαο. Praeterea si e Scholia: κίχορα δε κοὐ καρδαμίδας λαχανων - τα δε κιχορα οἱ Ἀέικοὶ κιχηρια φασὶν, ἐμεῖο ὀὲ γογγυλια. Alter Scholiastes: κίχορα ἡμεῖς μὲν γιγγικίδια, οἱ δὲ ἈτΤικοι κιχόρια. Ne de gingidio Syriaco cogitest . Euteonius: mxλιν δη κω τουτο τό- δη καρδαμον κα κίχορα ' ἔγρια ὀέ
ευον περσικόν. ubi ineptissime περσεῖον de mee persica late pretatur, secutus sine dubio veteres Interpretes. Male etiam Gorraeus περσεῖον interpretatur perstam arborem. De cania' mide vide infra ad versum 53 3. Therlac. vers. 87αDioscorides: αρμόζει κα κιχωριον νώ ναπυ κω καρδαμος. κάεθα φανος κω κρομμυα κω σκόροδα, εκαέον τουτων συν εἴν
λαμβανομενον. ubi Ρaulus habet κίχωρια -- καμαμον. recte. In Parabit. est paetri . χλωρα ραφανες. tibi legi tu bent recte .ναπυ, κιχώρια, φαέφανος. Aelius: η κιχωριν καὶ καρξαμον δίδου ισθίειν ν μετ οἴνου πίνειν. μέγισῖ- γαρ βον Θημα ταυτα, δίδου αὐτοῖς κω ραφανεν - κρόμμυα κω σκό- ροῖα μετ οἶνον. Gοχοίχεσθα χρὴ τον οδου πεψωσιν οἰφελουντα δὲ κω τάλα τυνωκεῖον Θηλαύοντες. Cornarii 3 versio haec habet: Sinapi praeteres et raphantu, nasturtium, caepe, allia eis conveniunt, unum ιo-ιe ex vino falso. auxia datur etiam eis mulieisis lactis suctio. Plinius 2 o. 4. I 3. raphanis sativis: salutaris et Mintra fungariana aut hyoscyami venena: aeque ut Nicander tradit. V. 43O. Ναπειον M. R. Uulgo vaπειαν. Euteeuius rκω ρα νον παλιν την αγρίων ναπυ τε όμο ς σώζει, Loeutionem D δέ ra. veIuti versia et os. illustrat Dorville ad Charit. p. II 6. et Ernesti ad Callinaach. in Jovem versu 83. -- ραφανον θ' αλιο illustrat idem Ernesti ibidem ad versim 8 et Burinianti. ad Ovidii Metamorph. 3. ΙΑ'.