Poetae lyrici Graeci Poetas elegiacos et iambographos continens

221쪽

τον δε τροχου γαίης, τε καμίνου τ' εκγονον ευρεν, κλεινοτατον κέραμον, χρήσιμον οἰκονόμον, η το καλον Μαραθῶνι καταστήσασα τρόπαιον.

Καὶ τόδ' ἔθος Σπάρτη μελέτζμά τε κείμενόν ἐστιν

πίνειν την αυτ vν Οἰνοφόρον κυλικα,

μηδ α δωρεῖσθkι προπόσεις ὀνομαστὶ λέγοντα, μηδ' ἐπὶ δεξιτεραν χεῖρα κύκλω θιασου

ω ω Λυδη χεὶρ ευρ' 'Aσιατογενής, και προπόσεις ὀρέγειν ἐπιδέξια, καὶ προκαλεῖσθαι ἐξονομακλήδην, ω προπιεῖν ἐθέλει εἶτ' απὸ τοιουτων πόσεων γλώσσας τε λύουσιν l0 εἰς αἰσχρους. μύθους, σῶμά τ' ἀμαυρότερον

τεύχουσιν προς δ' ἔμματ' ἀχλύς ἀμβλωπὸς ἐφίζει

λῆστις δ ἐκτήκει μνημοσύνην πραπίδων νους δε παρέσφαλται δμῶες δ' ἀκόλαστον ἔχουσινηθος ἐπεισπίπτει δ' οἰκοτριβης δαπάνη 15 οἱ Λακεδαιμονίων δὲ κόροι πίνουσι τοσουτον, ωστε φρέν' εἰς ἱλαρὰν ασπίδα πάντ ἀπάγειν, εἰς τε φιλοφροσυνην γλῶσσαν μέτριόν τε γέλωτα τοιαυτη δὲ ποσις σωματί τ ωφέλιμος

222쪽

. . .

αἱ γὰρ υπὲρ το μέτρον κυλίκων προποσεις παραχρῆμα τέρψασαι λυπουσ' εἰς του ἄπαντα χρόνον 2 , ' Λακεδαιμονίων δε δίαιθ' ὁμαλῶς διακειται, 482ἔσθειν και πίνειν συμμετρα προς το φρονεῖν και τὸ πονεΓΡ ειναι δυνατους' οὐκ ἔστ απότακτος ημέρα οἰνῶσαι σῶμ αμέτροισι ποτοις. ΕΙΣ ΑΛΚΙΠΙΑΔΗΝ.

Και νυν Κλεινίου υἱὸν 'Aθηναῖον στεφανώσω, Ἀλκιβι αδην νέοισιν υμνήσας τροποις υν γάρ πως ην τουνομ ἐφαρμόζειν ἐλεγείω νυν δ ἐν ἰαμβείω κείσεται Ουκ αμέτPως.

Αἷμα γὰρ φησὶνὶ ἀνθρωποις περικάρδιόν ἐστι νόθμα.

Cf. ib. A p. 4, videtur error siti esse, nam hic Erripe loelis ost V imii H V. 317), quamquam placitum ipsum Cratino non abstidienn dtina . Cf. Gillen.

de Hippocr. et Plat. piae. II T. I p. 264: αἷμά φησιν εἱναι την ψυχήν, ως Eμπεδοκλῆς καὶ Αριτίας υπελαβον' adde Hermiani a lv. Gentil. c. l. 3. Hoplia est. p. 22: ωσπερ Κριτίας ἐν τῆ εἰς υλκιβιάδην ἐλεγεία Ουκ οἴετο ἐγχωρειν τὰ oni. Αὶ του Ἀλκιβιάδου ἄνομα φησὶ γὰρ ἐν ε κείνη Ουτως liaco tria vocabula on . A Rαὶ νυν κτλ. - V. 1.Aθοναῖον ΗΡ, 'Aθηναίου Turn. ES, rutrumque A. 4. .PIul. Λleili. c. 33: To μεν Ουν ψήφισμα τῆς καθόδου πρότερον ἐκεκυρωτο, Κριτίου του Ααλλαίσχρου γράψαντος, ῶς αυτὸς ἐν ταῖς ἐλεγείαις πεποιηκεν ο πομιμνήσκων τὰν Ἀλκιβιάδην τῆς χάριτος ἐν τουτοις ' Γνωμη κτλ. - V. 1. γνώμη, Valchenaer γνώμην.

223쪽

εἶπον καὶ γράψας τουργον ἔδρασα τόδε 'σφραγις δ ημετέρης γλωσσης ἐπὶ τοῖσδεσι κεῖται.

Πλούτον μεν Σκοπαδῶν, μεγαλοφροσυνθν Κίμωνος, νίκας δ' Αρκεσίλα του Λακεδαιμονίου.

Tον δε γυναικείων μελεων πλέξαντά ποτ ψδάς ημνυνακρείοντα Τέως εἰς Ελλαδ ἀνῆγεν, συμποσίων ἐρέθισμα, γυναικῶν ὴ περόπευμα, αυλῶν αντίπαλον, φιλοβάρβιτον, ἡδυν, ἄλυπον

5 Ου ποτέ σου φιλότης γηράσι ται Ου δὲ θανεῖται, εστ ' αν υδωρ οἴνω συμμιγνυμενον κυλίκεσσιν παῖς διαπομπευρ, προπόσεις ἐπιδέξια νωμῶν,

Κριτιας δε τῶν τριακοντα γενόμενος ἐν ταῖς ἐλεγείαις ευχεται Πλουτον κτλ. - V. 1. Σκοπαδῶν Cornes, v. Σκοπαδων. - V. 2. Αρκε - σιλα scripsi, cf. Patis. VI 2, 1, idemqilo Vesterna ann coniecit. vulgo σιλάου, AF a 'Aγησίλα, Hartung νίκαςTισαμένου Tισαμενos , viodi clinitiis pliceat aliis nominibus, tum propter asyndeton lite ferri nequit. 6. Stob. Florat. XXIX 10: Κριτίου. T. Athon. XIII 600 Ε: ῖν Ερωταὶ ὁ σοφὸς υμνῶν ἀει ποτευνα- κρεων πῶσίν ἐστι δια στοματος ' λέγε ουν περὶ αυτου καὶ ο κρατιστος Αριτίας ταδε' Tον κτλ. - V. 1. ἐπερόπευμα, P υπερόπευμα. - U. 4.

224쪽

p0LTAE ELEGI Ael. παννυχίδας θ' ἱερὰς δ ηλεις χοροὶ ἀμφιέπωσιν, πλάστιγξ θ η χαλκου θυγατηρ ακραισι καθίζη10 κοττάβου υφηλαῖς κορυφαῖς Βρομίου ψακάδεσσιν.

εκ πατέρων, αχλὰ 'Oμηρου δη μόνου σὐν τω πατρὶ ἐπιμνησθέντα, ἐπειδὴ θαυμα δηλώσειν εμελλε πατέρα Ομηρω ποταμόν εἱναι. es. TZetz. Exeg. I l. p. 8 et 131ὶ et fori. etiana fr. 36ὶ Scliol. Eurip. Hipp. 263: τὀ δὲ μηδὲν αγαν οἴ μὲν πιλωνι τω Λακεδαιμονίω ἀνατιθέασιν, ώς Κριτίας. - Εx carmillibtis fort. petita stitit, quae exilibet Poll. II 122: παρα δὲ Κριτια καὶ λογευς ὁ ζήτωρ, et II 148: ευχειρ, ταχυχειρ, ῶς Αριτίας. - Critiaη vindieare voluit Schielemnaelier vorsiana, quem Plato es Rep. II 367 E stillii buit: Καὶ ἐγὼ ἀκουσας ἀεὶ μεν δη τqν φυσιν του τε Γλαυκωνος καὶ τοὐ Aδειμαντου γαμην, ατὰρ Ουν καὶ τότε πανυ γε ησθην καὶ εἶπον ' on κακῶς εἰς υμας, ω παιδες εκείνου του ἀνδρός, την αρ χην των ἐλεγ είων ἐποίησεν ὁ Γλαυκων ος ἐραστη ς, ευδοκιμη - σαντας περὶ τqν Μεγαροι μάχην εἰπών Παῖδες 'Αρίστωνος, κλεινου θειον γένος ἀνδρός. iit liaec prima fuerit Critiae Elegia. Nilial iiivat Aristides II 98, qui dicit: ταυτα λέγει Πλατων, ὀ του ἐπιγράμματος μετέχων, και δι' ον τὰ Αρίστωνος γένος θειον ώς αληθῶς. nain 11ihil nisi liunc ipstina Platonis

locii in novit, Dodona quo loco utitur scitol. Am Atid. III 420: ἐπιγραuiliciην του πατρὸς αυτου του 'Αρίστωνος λέγων ser. λέγον) ovτως ' ω παιδες ΑρίσΤωνος κλεινου θειον γένος. versum ex Pl Rione petiit, ea quRedeinceps addit, suo perieul O nugatur. Quod ἐπίγραμμα Ἀρίστωνος diuit, non tarn ipsi Aristoni tribuit, sol opi Tamina in Aristoneni composituΠ sirenifieat. Ceterum liaec Schielemnacheri coniectura incertissima, nam neque constat, quam pugnam Megarensen Plato dicat, neque Aristo otiisque filii qui sint: sed liatio quaestionem inpedire non est liuius loci, cf.

225쪽

XXXI.

Rρυπτω τψδε τάφω Σοφοκλη πρωτεῖα λαβόντα, τῆς τραγικῆς τεχνης σχῆμα το σεμνότατον.

Ioph on. Epigramina legitur in vita Soplioel. 13l o l. IVestemn.: τασδ' ἐπιγεγράφθαι τω αυτου τάφω τώδε κρυπτω κτλ. sed PI λαβὼν δετζσιν επεγραψε τψ ταφω αυτου oin. Iὶ τάδε. Secumlum aulinium o l. Sopli. Electratu p. 11 codices omnes λαβών exlubent; φησὶ antiqiHoros, φασὶ recentes, deni lue επιγεγραπται F, ἐπιγράψαι GK, ἐπέγραψε CI, colori ut videtiir ἐπιγεγρύφθαι tuentur. Ego oli in conieci scribendi Mnesso Λόβων δέ φησιν ἐπιγεγράφθαι, de Lobone Argivo cogitans, titioni ποιητῶν seripsisse in Epimenidis vita testatur Diog. L. I 112. oodemquo auetore utitiir I 34 in Tituletis vita: τὰ γεγραμμενα υπ'αυτου φθσι Λόβων δυργειος εις επη τείνειν διακόσια ' επιγεγρύφθαι

ἀνεδειξεν Ἀστρολόγον πάντων πρεσβυτατον σοφίη, quae ex eodem libro do poetis petita esse apparet. Leguntur alia opigrain mala passi in in libro I, Diogenes dicit vel in statuis vel in imonumentis plailosolita Ori In inscripta esse, quae probat,iliter Selinei de xv in Pli Hol. I 21 in Suspicatur ex eodem Lobortis opero petita esse; na.In Oinries tui pariter Inusicae arcis atquc sapientiae laude inclarueriint, ita itio Lobon illos liauit dubio in libro de poetis recensi ierat: epigrammata alitem lata, quilo Diogenes liliro I recenset nani aliti l legitur II 15 in Anaxngo i aan Plinosopli uni ab liae societato segro standum curis eo), non soluin ab aetate vi O-rum, in quorum honorem et naena oriam cona positu Stunt, aliena esso apparet,

se id etiana singula latitana similitudine in prae se sueriint, ut omnia iit eodeIn alictore profecta esse videantur. Lobon aute in si ii nec ovinia in libro suo de poetis exilibuit, etiam ipso ista epigrammata EOItilidi Aso vi- lotur. Igitur si recte olim Lobonis tioinen in vita Soplioelis rostitui, et comprobaverunt lianc ut eam coniecturana O. Iulin et Benn lors, hoc quo Die epigrauima, quod sane in is non magnopere dispar est, in eundonini inierunt referendum, Duque omnino Miscriptum fuit in tritici nioni intento. Sed tanaen dulbitationem iniicit Valerii Maximi testimoniunt, qui epigramnia illa IOptionise in patris Inguiomana sepulcro ins Culptuna esse narrat VIII 7, 12: ,,Sophocles citiosi te glorios ini cuni remana ni tura certamon balbuit, tam benigno tua mirifiea opera sua exisibendo, quantilla Oparit,us eius to impora liberalitor subministrando. Prope enini centesimum anni tria attigit, gub ipsum transitum ad morioni Oedipode Coloneo scripto; qua sola sabula omni uin eiusdem ntudit Poetnmani praeripere

gloriarn potuit: idque ignotii in asso posteris filius Soplioclis Ioption si in Pigilius, libri Sophon) noluit, sepulcra o patri, piae retuli iis sculyendo. Ilaec alerium vel alium quem coinnaentuni esso, non eSi credibiler sane

226쪽

en qiIae illo refert, non instant in hoc clisti esto, sed videtur tantum prirnor lium superesse, reliquR in torcideriint. Igitiir eiusmodi epigranimato si reVOra sepulcraim tragi ei ornatum erat, audax admodum factitiis suu aliti l plane comminisci. Quaro postea probavi, Prod vesterni anneoniecit 'Iοφῶν δέ, τασίν, ἐπέγραψε, sive Leut sch Ι'lii lol. I 131 'Ioφῶν δέ, ῶς φησιν . . μέγραψε . Sod do hae ambigita re apiui alios sit illaticium. - V. 1. Σοφοκλῆ S ut vidoli ir et fortasso alia liliri ap. Inlin. , vulgo Gφοκλῆν. - V. 2. λαβόντα, τῆς τραγικῆς τέχνης σχῆμα scripsi legebatur λαβόντα τῆ τραγικῆ τέχνη, σχῆμα, iii si quoci PI ἔν τῆ, I καὶ σχῆμα. Sanegenitivius quo sit ipso tonitus nimbigi potest: πρωτεῖα si impliciter diei poterat, non iteni σχῆμα. Sed si epigrammatis hoc ostexordium, sortasse eontinuabatur σχῆμα to a. πατρίδος ἀρχαίης.

227쪽

XXXII. SOCRATES.

Ahλι' Ἀπολλον χαιρε κα Ἀρτεμι, παῖδε κλεεινω.

οῖ χοροῖς κάλλιστα θεους τ μῶσιν, αριστοι 485

εν πολέμω. Socrates. l. Diog. Laert. II 42: ἐποίησε δὲ Σωκρατqς καὶ

Pliae l. p. 60 D: περὶ γάρ τοι των ποιημάτων, ων πεποίηκας, εντεινας τους του Αἰσωπου λόγους, καὶ το εἰς τὸν 'Aπολλω προο ιμιον. et Thanais t. II p. 32: καὶ εστι Σωκράτει προοίμιον πεποιθμενον ἐν τόνωε ξαμ ἐτ ρω .εἰς τον θεόν. paeanem praeter Diogeneni vide infra minus recto appellat Dio Chora. or. 43 T. II 580: καὶ παιῶνα ἐποίησεν εἰς τὰ νυπόλλω καὶ την Ἀρτεμιν. Cf. Epici. II 6, 26. IV 4, 23. Denique Sui ins v. Σωκράτης Exi loc. 390ὶ υμ νον εἰς 'Απόλλωνα καὶ Αοτεμιν καὶ μὐθον Αἰσώπειον δι' ἐπων. - Diog. Laori. II 42: 'Aλλὰ καὶ παιῶνα κατῶ τινας ἐποίησεν Σωκράτης , ου η ἀρχη ' Ληλι' Απ. κτλ. Bιονυσο - δωρος δε φησι μη εἶναι αυτου τον παιῶνα. - Απολλον, Cod. MOn. απολ-

λων. - κλεειν ω, Oo l. Cant. Ar. Mon. κλεινω, Vind. κλεινά. 3. Athen. XIV p. 628 F: ῖθεν καὶ Σωκράτης ἐν τοις ποιημασι τους κάλλιστα χορεύοντας ἀρίστους φησὶν εἱναι τὰ πολεμια, λέγων Ουτως 'οι δε κτλ. Fort. ex prooermo in Apollinem. Socrati etiam tribuendos censeo versus, quos ex Herodico Crateteo deseripsit Athenaeus V 219 C: PORTΛE LYR. 39

228쪽

Σωκρατες, Ουκ ἔλαθές με πόθω δηχθεὶς φρένα τhν σήν παιδος Λεινομάχης καὶ Κλεινίου ' αλλ' υπάκουσον, εἰ βουλει σοι ζχειν εο παιδικά, μηδ' ἀπιθ έσης αγγέλω, αλλὰ πιθου' και σοι πολυ βέλτιον ἔσται. Λαγῶ oπως ηκουσα χαρῆς υπο σῶμα λιπαίνω

ἱδρῶτι, βλεφάρων δὲ γόος πέσεν Ουκ ἀθελήτως.

- Στέλλου, πλησάμενος θυμὸν Μουσης κατόχοιο, η τόνδ' αἴρῆσεις ωδῶν δεινοισι πόθοισιν. ἀμφοῖν γὰρ φιλίης καθ εξεις αυτόν, προσβάλλων ακοαις ὀπτορια θυμου ot deinde:,iTίπτε δεδάκρυσαι, ηιλε Σώκρατες; η σ' ανακινει

στερνοις ἐνναιων σκηπτος ποθος Ομμασι θραυσθείς παιδὰς ἀνικητου; τον ἐγὼ τιθασόν σοι υπέστην ποιῆσαι. Aspasiae hos versus tribuit Athenaeus: 'Aσπασία μέντοι, η σοφη του

κρατους διδάσκαλοῖ των έητορικῶν λόγων ἐν τοις 'ερομένοις ώς αυτῆς ἔπεον, απερ ορόδικει ό Rρατήτειος παρεθετο, φησὶν

Ουτως. Apparet Socratem et Aspasiam sermones serero de Alcisiadis amoro conciliandor atqui Socrates refert, quid Aspasia sibi praeceperit, v. 5-6. Igitur non Aspasia, sed Socratos illitii colloquium vorsit, ua Ilo-roicis exposuerat: videtur autem Athenaeus ambigua Orationo, qua Ho-rodicus usus erat. In errorem induetus esse, nequo enim Athonasti verba corriaptelam contraxisse puto. Ceteriina illud carinen nequo ab Aspasiane ciue a Socrate Mosectum, sed mala framlo aliquis si ibiecur ne 'iue untiqua videtur fraus esse, id quod inprimis usus sin laris verbi κατοχος, qui recens admodiim est, argilere Vule trire otian γόος v. 6 satis insolenter lacri naue dicuntur. V. 8 nondum in integrmin est rostitutus, Poeta

Videtur comparationa usus esso, η τόνδ' αἴρήσεις ώσεὶ δεινὴ πόθοισιν,

nam reli itia nequeo probabiliter emoriae aro. Item versu antepaenuluino Gκζπτος πόθος singulare est, nee tamen coniecturis tentundum, sed pro θραυσθεὶς videtur poeta scripsisse. - Deniquo naonendum

est Socrati disti lion tribuere Maxim. Cons. II 649, sed est Palladae. Vid. Ait iliol. Pal. X 34.

229쪽

Φευγοντας γαίης εκτοθι Λωτιάδος.

Γενεὰ Καβάρνους θῆκεν ἀγακλέας ὀργειῶνας.

Εἶπε φωνησας Πόλυβε, θρεπτηρια τάσδεῖππους τοι δώσω δυσμενεων ἐλάσας.

...... Tότε δη χρυσέω ἐν δέπαῖ Ῥέλιον πόμπευεν αγακλυμενη Κρυθεια.

βάρνους θῆκεν ἀβακχεας ἀβλακίας Cὶ Οργεῶνας. Respicit Harpoer. p. 139, 3: Oι μέντοι ποιηταὶ λαττον του νομα απλῶς ἐπὶ των ἴερέων, ῶς Αντίμαχός τέ που καὶ Αἰσχυλος ἐν Μυσοις. Vulosius γένναν Λαβάρνου θῆκεν scripsit rectius dedissol γένναν θῆκε Καβάρνουὶ Gaissord et Friecto mann ἐν τη Λυδη γ' '' Ἐνθα Hermann εν δ ὲὶ Ααβάρνους. Vide-

230쪽

ἔνδιος) δυπτης αλμυρὸν εἰς πέλαγος.

Τπερβορέωπι καταχθει δε τουτους καὶ Αντίμαχος.

Scliol. Apoll. Rii. I 1289: Mντ αχος δε ἐν τῆ Aυδῆ φησιν ἐκβιβασθέντα τον Ηρακλέα διὰ τὸ καταβαρεῖσθαι την Αργώ υπὸ τοὐ

ρυφῆσι Μοσυχλου. I ixerat igitur fortasse poeta, tali ros illos extia lasse spiriturii sitiailein igni. quem Viticanus in Mosychio edit: Fr. 5. Et in . M. 375, 40: ἔρκτωρ, ὁ πρακτικος, ' Αντίμαχος ' τῶν κτλ.V οἱ τῶν, uncto Ualchenaor ὁσσοι scripsit, sori. α τῶν καὶ μεγάλων κτλ.Fr. 6. Soliol. Apoll. Rh. I 1008r Aυπτοντες κεφαλάς . . . Λυ πτειν δέ εστι το δυνειν ώς παρὰ Καλλιμάχω Buntαι δ' ἐξ ἄλὰς ἐρχόμενοι. πρότερος δὲ Ἀντίμαχος ' ἐυτε τις καύηξ δύνη ες ἄλμυρὸν πέλαγος, si si eo l. L, It vulgo, Sed Par. Vind. 81 om. τις et de titilo exhibent δυπτει εἰς Viri l. ἐς) άλμυρὰν υ δωρ, unde 'Volf li exstinoimina rostituit δύπτων εἰς ἁλμυρον υ δωρ, cum inui antea Rutgersints δυπτησιν ἐς ἁλμυρὰν

οἱδμα coniecisset. Herniann transposuit δυπτει καυηξ, contra Metraeice καύηξ δυπτης εἰς coniecit, ne sano Antimaelius non verbo δυπτειν, sed nomino δυπτης vi lotur usus osso; scholiastae recta liune in inodum si int

petitus videtur versus, quoniam Apollonii solioli asta tioc solum carmen videtur in manibus habilisso.