Poetae lyrici Graeci Poetas elegiacos et iambographos continens

61쪽

Και τοδε Λημοδόκου πιοι κακοί' ουχ ὁ μέν, ος δ' ου, πάντες, πλην Προκλεους καὶ Προκλέης δε Moυ.

Πάντες μὲν Κίλικες κακοὶ ανέρες' ἐν δε Κίλιξιν εἷς αγαθος Κινυρης, καὶ Κινυρης δε Κίλιξ.

Καππαδόκην ποτ' ἔχιδνα κακη δάκεν' ἀλλα καὶ αυτη 3.16 κάτθανε, γευσαμένη αῖματος ἰοβολου.

Demodocus. Fr. 1. Antii. Pal. XI 235: Bημοδοκου. Respondit hii iee Pigraminati, Demodocum exagitans, Phoeylides, sortasse offensus Mile. Siorum iri istone fr. b), vid. Phoeyl. 1: Ααὶ τοδε Φωκυλιδεω ' Λέριοι κακοὶ κτλ. - V. 2. δε πι- seripsi, vulgo δε πιος, cod. Pal. δὲ χιος, Briinck Xaος. Fr. 2. Anth. XI 236: -υ αυτου. - V. 2. καὶ Iacoba, col. Pal. δε' Hoc epigramma Demo loco omnino abiudicandum censeo: tantR enim similitudo intor hoc epigramma et prius, quod Do modo eris se comPosuisse ipse profitetur, intercedit, ut inere libito sit, hominent sacetum et ingeniosium lepido dieterio tam inopido bis osse usum. Alius nescio quis Demodoci vestigia legons hoc epigramma composuit. quod Propter hanci am similitudinem subiunetum est Demodoci versibiis; cum aut In nomen Pootae non esset additum, quoniam ignorabatiir, deinde Proclivi errore Demodoco tributurn est, cliterna linodum pli Ir1mi eri ores in Anthologia orti sunt. deterreni ineertum, uimini novicium Rn sintiquum sit epi aurina, quoniani propria virtuto omnino cnret. Fr.3. Anti XI 237: τού αὐτοῖ. - V. 2. Frie demann αῖματος ἰοβόλου κάτθανε γευσαμένη. sori. rccte. Hoc epigramnia non magis Delmodociost, quam id quod praecedit: est autem satis novicium: neque tam onnotiini aliquem thominem videtur versificator exagitare, quemadmodum epigr. 4, scd Cappadocum gentem omnino perstringit, Iuae vulgo male audi obat.

62쪽

Καππαδόκαι φαυλοι μὲν αεί, ζώνης δὲ τυχόντες φαυλοτεροι, κέρδους δ ει νεκα φαυλότατοι ην ὁ ἄρα δὶς καὶ τρὶς μεγάλης ὁράξωνται απήνης, δή - τοτ εις Αρας φαυλεπιφαυλότεροι. μη, λίτομαι, βασιλεῶ, μη τετράκις, οφρα μη αυτός κόσμος ολισθῆσν καππαδοκιζόμενος.

Καὶ τόδε Λημοδόκου ) Μιλησιοι ἀξυνετοι μένουκ εἰσί, δρῶσιν δ' Οἴά περ ἀξυνετοι.

Fr. 4. Anth. XI 238: του αυτου. - U. 1 - 4 adscripsit Lydiis de Magistr. III 57: Ου ὐ στερον ὐπέμεινεν ὁ βασιλεὐς καλὰς καὶ ἐπtεικῆς τυγχάνων πονηροῖς ἄρχουσι καταπιστευσαι την αὐχήν, ἐδημαθῶν καὶ τοῖς ἔργοις ευρών, ὼς Καππαδόκαι ταὐλοι μεν κτλ. V. 2 εῖνεκα φαυλότατοι, Lydus rνεκα ἐστι vel ἐτι) φαDλότατοι. - V. 3μεγάλης δράξωνται ἀπήνης, Lydus δράξωνται μεγάλως. ἀπ μεις V. 4 δῆ ρα τότ' εἰς ἄρας φαυλεπιφαυλότεροι Fuss, δ' ἐρατο τις ορας φαυλ ἐπιφαυλοτέρας Lydiis, δὴ τότε γίνονται γίγνονtαι Plan.) φαυλεπιταυλότατοι Antii. - Epigramma laoc, q uod iam olim Demodoco abiudieiivi, factum est anno 534 tu Iol 1annem Cappadocem, tune iterram Praeseutum praetorio, ac βασιλεύς, qui v. 5 compellatur, Iustinianus im-Perator est. Iste Ioannes Magacis oriuridus, quem Lydus por totum librum de magistratibus odio internecivo et conviciis assiduis Byzantino rura hominum more persequitur, cum gratia apud imperatorern plurimum valeret, ad summos thonores evectus his situ prae foetiis praetorio a. 530 et itemina 634 vid Haase p. I III od. Bonnensis , sed gratia donique excidit. ILydus sane non aperto dicit lios vorsiis in Ioannem compositos esse, Sed Satis acorbe, quamvis haudquaquam vere seribit, imperiitorem postquam improbitatem Cappadoetina reapso expertus sit, non iam eiusmodi hominibus summos lionores commisisso. Ζώνη nillil aliud est, quam dignitas, gradus honoris, vid. Suidas a. li. v. , ἀπήνη autem est argente tua carpentum, cluo prasilaetus praetorio vehi solebat, vid. do imagistr. II 3 et III 76. ubi .ipso ἀπήνης nomino utitur. Quod autern Iobannes tor carpenti honora ornatiis esso dicitur hoc epigrammate, villo tur alio praeteron illustri honora functus e 8Se. ,

σίους ἔλεγεν. Cotoi uni sitiem Pseudopliat. de Flum. c. 18: καθώς ιστορεῖ Uημόδοκος ἐν α Ἐρακλείας dieit, vel diversus vel potiua uultus o in-nino fuit.

63쪽

ων τυχης κρίνων, δικάζευ την Πριηνίην δίκην.

αἰνίττεται λέγων ην τυχ. κτλ. καὶ 'Iππώναξ κτλ. Ead. Ludoc. 91; undo Hipponacte aliquanto antiquiorem fuisso coniicias, quam quana fieri potest, ut aequRles fuerint, cf. D. I. - κρίνων, cod. dant. Ar. Mon. τήνων.

Q. Suid. v. δικάζεσθαι ubi leg. Πριηνίη δίκη .

64쪽

PHO CYLIDES.

καὶ τόδε Φωκυλίδεω ' Λέριοι κακοί ουχ ὁ μέν, ος δ' ου' παντες, πλην Προκλέους καὶ Προκλέης Λέριος.

65쪽

Καὶ τόδε Φωκυλίδεω τετόρων απο τῶνδε γένοντο

φύλα γυναικείων η μεν κυνός, η δὲ μελίσσης, η δὲ συὸς βλοσυρῆς, ἡ δ' Ἀπου χαιτηεσσηρ' 358ευφορος ηδε, ταχεῖα, περίδρομος, εἶδος ἀρίστη ἡ δὲ συος βλοσυρης, ουτ' αν κακη ουδε μὲν ἐσθλή 'ἡ δε κυνός, χαλεπή τε καὶ αγριος ἡ δὲ μελίσσης οἰκονόμος τ ἀγαθὴ καὶ ἐπίσταται ἐργάζεσθαι ης ευχου, φίλ' εταῖρε, λαχεῖν γάμου ἱμερόεντος.

Και τόδε Φωκυλίδεω τί πλέον, γένος ευγενες εἶναι,

oh ουτ' ἐν μυθοις ἔπεται χάρις ουτ ἐνὶ βουλῆ ;

Καὶ τόδε Φωκυλίδεω πόλις ἐν σκοπέλω κατὰ κόσμον Οἰκευσα σμικρὴ κρέσσων Νίνου ἀφραινουσης.

mutatione. - V. 2 βουλῆ, Hartung ἔργοις. Fr. 5. Dio Chrys. XXXVI T. II 505: oοτως ἔφην, καὶ τῆς του Φωκυλίδου ποιήσεως ἔξεστί σοι λαβεῖν δεῖγμα ἐν βραχεῖ ' καὶ γὼρ εστιν οὐ τῶν μακράν τινα καὶ συνεχῆ ποίησιν εἰρὀντων, ωσπερ ὁ υμέτερος μίανεξῆς διέξεισι μάχην εν πλείοσιν ὴ πεντακισχιλίοις ἔπεσιν. ἀλλα κατὰ δυο καὶ τρία μη αυτω καὶ αρχὴν ἡ ποίοσις καὶ περας λαμβάνει, ωστε καὶ προστίλησι το ονομα αυτ οὐ καθ' εκαστον διανόημ α, ατε σπουδαῖον καὶ πολλου ἄξιον ὴγοvμένος ' ουχ ωσπερ πιμηρος Ουδα- μου τῆς ποιησεως ἁνόθασεν αυτόν ' ξ ου δοκεῖ σοι εLo tως προσθεῖναι Φωκυλίδης τῆ τοιαύτη γνώμη καὶ ἀποφάσει; Καὶ τόδε κτλ. rospieit i lom or. XXXII T. ΙΙ 457 et Titomist. XXIV 307. - V. 1. Φωκυλίδεω

66쪽

Καὶ τόδε Φωκυλίδεω χρη τοι του ἐταῖρον εταίρωφροντίζειν ασσ' αν περιγογγύζωσι πολῖται.

μηῖζων πλούτου μελέτην ἔχε πίονος αγροῶ αγρον γάρ τε λέγουσιν 'Aμαλθείης κέρας εἶναι.

Νυκτος βουλευειν, νυκτος δέ τοι ὀξυτέρη φρην 350 ἀνδράσιν ' ησυχίη δ' αρετην διζημένω ἐσθλη.

Πολλοί τοι δοκέουσι σαόφρονες ἔμμεναι ανδρες, συν κόσμφ στείχοντες, ἐλαφρόνοοί περ ἐόντες. 10.

η δ' ἐν συμποσίω κυλίκων περινισομέώων ηδέα κωτίλλοντα καθημενον οἰνοποτάζειν.

γάρ, ζω δ' ἐγώ, ουκ ἀκούεις πῶς φησί, δεῖν ὁ ταν τῶ ηδη βίος ηαρετὴν ἀσκειν. PIno etiam refero Liban. Epist. 1536: Φωκυλίδη πειbόμενος, μετὰ χρ ἡ μ ατ α λόγων ἀπτόμενος. Fr. l . Atlion. X 428 B: ὁ δε Φωκυλίδης ἔφη ' μη δ' κτλ. - περινισομενάων ΛΡV, περινισσομενάων CL, πυρὶ νισομενἀων B.

67쪽

12. Πολλα μέσοισιν αριστα μέσος θελω ἐν πόλει ειναι. 13. . . . μη παῖδ' ἔτ' εό-ὰ καλα διδασκειν ἔργα ....14.

Πόλλ' ἀπατηθῆναι διζήμενον ἔμμεναι ἐσθλόν. 360 15. 'Aλλ' ἄρα δαίμονές εἰσιν ἐπ' ανδράσιν ἄλλοτε ἄλλοι, οἱ μεν ἐπερχομένου κακοῖ ἀνέρας ἐκλυσασθαι.

ήστης κακοὐ ἔμμεναι ἀνδρός φευγειν, μη σέ γ' ἀνιήon διδοὐςJ παρὰ καιρὸν ἀπαιτέων.

Fr. 12. Aristot. Polit. IV 9. 7: διὰ τοὐτο καλῶς εο ξατο Φωκυλίδης ' Πολλὰ κτλ. - θέλω, It UbI'4 3ὶ 2042 a. m. pr.ὶ θελων, Aristotelis hae t. Versus integer sine p. no inino legitiir in Scitoliis itit Aristot. Topic. i. IV p. 272 B. Fr. 13. Plutarch. da pueror. o luc. c. 5: κινδυνεύει δε καὶ Φωκυλίδης ὁ ποιητὴς καλῶς παραινεῖν, λέγων μὴ κτλ. sed Syll urg. Fabricius ex codd. sex 2 , Dubner ex his coinponunt hexametraim: Παῖδ' ἔτ' ἐόντα χρεὼν δὴ καλὰ διδασκέρεν ωγα. Addo Mai Collecl. Vatie. III 198:χρὴ γὰρ κατὰ τὸ ἔπος, παῖδ' ετ' ἐόντα καλὰ διδασκέμεν. Ego coniicio ox Elegiis osse versum: . Παῖδ δε εοντα χρεων καλα διδασκέμεναι. . IIartune χρὴ γὰρ παῖδ' δε εοντα τὰ καλα διδασκέμεν ἔργα. Cotonim

consor incertum auctorem do Figuris V. 92r A primo puemur rectum est condiscere recte.

Fr. 15. Cleni. Alox. Str. U 725r ἔτι προς τοῖσδε Φωκ υλι δ ης τοὐς αγγελους δαίμονας καλῶν, τους μὲν εἶναι αγαθ ρὐς αυτῶν, τοῖς δεφαύλους διὰ τούτων παρίστησιν, ἐπεὶ καὶ ἡμεῖς ἀποστάτας τινὰς παρειλήφαμεν 'Aλλ' ἄρα κτλ. Eadoin Eusol a. Piae p. Ev. XIII p. 6RT c. - V. 2. κακοὐ ἀνέρας scripsi, ut etiani Schn ille vin coniecit, vulgo κακὼν ἀνέρος. Ceteritin upparet tortium vorsu in i iter idi 8Se . . Fr. 16. Scliol. Arist. Nub. 240: Φωκυλίδqς ἐν μὲν τοῖς αὐτ οὐ ποιήμασι κατὰ την σvν θειαν τοὐς χρεωφειλέτας χρήστας, καλεῖ, λέγων οὐτως ' τρῆστης κ. L α. φεὐγε, με σέ γ' μή σ' lueolchorὶ ἀνιήσειε διδοὐς π. κ. α. ἐν ἐκείνω μέντοι αντὶ τοὐ δανειστὴς λαμβανεται'

68쪽

17, ' -δικαιοσυνη συλληβδαὶν πῆσ' αρετη 'στιν.

vit igitur scitol. et germana et sum itioin carmina. Suidas V. απαι-

restitui, dei Iulo μη σε γ ανι ηση scripsi deleto participio διδο , miod ex interpretatiouo ortum, v. 1 autem si e suppleri ius videtur: καὶ τόσε Φωκυλίδεω ' rρηστης κτλ. Contra Rei Z et Hermann . . . φευγε χρηστης κ. l. ἀ. μη τι σ' ἀνιησειε διδους π. κ. ἀ., Ernesti φευγε deleri maluit. Cetorum Liban. Epist. 1073 eum dicit: Toν Ευσταθ'ιον μηδεὶς επειγέτω, μηδε διαφθειρε τω τοῖς δευτέροις την χάριν, μηδε τοιουτους ημῆς ἀποφαινετω χρηστας, ολυς φευγειν παραινεῖ Φωκγλιδης te inere videtur utramque sententiam simul respicere. Fr. 17. Aristot. Eth. Nic. V. 1r Bιὀ καἱ παροιμιαζόμενοί φαμεν ἐν δικτλ. ubi I,ro 'στι codd. εστι, praeter KbLbos, qui taι. Hie adnotavit Michael Ephos. t ' δὲ παροιμία Θεόγνιδός ἐστιν, ώς Θεόφραστός

φησιν ἐν τω πρῶτω περι ηθῶν λεγων' ἐν-τω πρ-ω των ηθικῶν, ὼς Φωκυλίδης αὐτου μεμνηται' καὶ Ουδὲν θαυμαστὰν καὶ Φωκυλίδην καὶ Θέογνιν αυtῶ χρησασθαι. Cf. Theogn. V. 147. Sententiae versibustioroicis explicatae passim leguntur, ac nonnullae Phocnido liauit indignae videntur, velut apini Iollan nem Damase. o l. Gaissord. Stob. Eol. Pitys. II 763 Stol). Florii. IV 230 e l. Moinolco ωκειῶν ' Αἰδώς τοι ξυνετοισιν ἐπὶ ρλεφάροισι κάθηται, πρις δ α ξυνέτοισι ' σοφος δέ κε τουτο δαείη.ubi conioei ἐκ των Φ)ωκυλιδειων. Porro quod legular apti l Philo- noua do in corr. mandi h. 500:Oυδε γυνη τοσσονδε νοου ἐπιδευεται ἐσθλου, AZστε χέρειον ελέσθαι, ἀμεινοτέρων παρεο,των. ita enim hic versus redintegrandus. Denique apiui Tlion istium Or.

XXI 258:Dφιν μεν ἐν Ουρεσιν ἡ δε λεοντα θηρητὴρ ἀων τε καὶ εἰσορόων κ' αλέοιτο γνωστὴ μεν γὰρ των βουλn, γνωστὰν δε νοημα Γνηρ δ' ἄλλα κεκευθεν ἐνὶ τρεσιν, ἄλλα δε βάζει. μυθοι μὲν λειοι καὶ μείλι rοι, εχθρὰ δὲ ἔργα.

69쪽

Poema Itoc propi replictim , quotl Pli 0cylidis nonaen prate se sertantiquo poeta Milesio liauit indignunt esse olim censuerunt lioni inesilocli: primus Frie dericus Syllaurgitis, cuin et tu lateae et claristianae doctrinae aperta Vestigia sibi cleprelieaulere viileretur. iii ad dubitavit, ne lue tamen, ut erat in hoc viro iii signis n10 lestia, liniversunt carmen Pliocyti ii albiudicare ausi is est: Iosep litis autena Scaliger consulentere lixit, carmen a Iullaeo aliquo vel Utristiano, qlii veteris poetae personam Intilliatiis sit, cοInposituna esse: ipse satis ii alluit arguinei laquae lam. Illae ipsi in priniis notatbidi a viiletiantur, i reviter perstrinxisse. aliis lianc naateriam accitrati iis pertractantiam coninierulans, in illa a vires suas experirentur: ac persuasit sane viri sumimi alictoritas plerisqtie.

vetere poeta iii ligntini esse carmen '), neque tamen quis Itiain illi adimonitioni obtemperavit. Nuper lenitina Iacolius Bernaus in commentatione peculiari, pia in Urati flaviae anno 1856 cle thoc carni inoeilidit, illi desi terio satisfecit, ac lii culenter os tetulit, ni illa citristianae loctrinae vestigia reperiri in liue earnaine, seil li 0minem Iiulaeum Veteris testa inenti praecepta versibus explicavisse . quena post Ptolemaeum Plii lunaetorem se i ante Neronem tinperatorein vixisse

destinavit, seci Graecis Itoni inibus, qui a Iu laeorum sacris non alal orrebant: itaque sedulo silentio praeterimisit. viae illi genti peculiaria sunt, nec sine ostensione alienigenis coinnientiari poterant, seil ea polissinium selegit, quae pus ac religiosis Itonain sinis facile probarentur. Atque ola id ipstina Graeci poetae, qui virtutis magister liauit ignobilis lial etiat ir, personam in luit j.

In divorsas tamen discesserunt partes, nam nisi Iudaeo tribuorunt, volui Is. Vossius et nostra aetate Blocli, alii Christiano thomini, qlien admodum Bruneli. 'ὶ Goram, qui post Bernaysium de Iloe poemate ilissortiit in Philo- Ioeo XIV 91 seq. Aristobuli nescio cui discipulo ribuit, qui circa anniana CXXX a. Chr. n. hoc carmen ediderit, vid. p. 98 et 110. Auctoroni carminis ipsum ascivisso Iulocylaeis nomen nequo id postea ab alio inditum esse etiam Bernays existiarint , quamvis primos versus expunxerit. Venim quod censet p. XXXI vi propterea Milesia Poetae nomine poema suum ornavisse, quoniam etiam ille varia Prae-

70쪽

Anti luitatis omentita specie legentes decipere noluit: igiti ir sirint in alterii inve vers lim antiquioris alicuius poetae in lioc carini ne leprelienilianus, consentati euna est, liaee non ala ipso serriptore, sed ab aliis postero tetrapore inserta esse. Tenui cli eiuli genere ultique utiliar. luani tuam passiva stu luit praecepta perpetua, clitae fastidio legentes olimiere solent, varietate ibi a lalii distingitere. Delectiis verboriani et iunctura ilictionum ad pleiadu sermonis usum prope accellunt, neque versitum ni inieri elegantia conina emiantur. iit liaud raro ami)igilii an sit, ii tria in scriptor ipse an lilirarii castigatuli sitit. In priniis offensioni est. Ilio ii liaiul raro praecepta non satis ii isto vel nullo omnino ordine recensentur: saepitis a lilbrariis peccatum esse constat, nam non S0lumlit,ri inania scripti in ea re vatile inter se lissentiunt, seti etiani passim lilbroruin nielioruin auxilio nunc ea, quae temere disiecta suerunt, insilia in loclina restitui;i sunt. Nec tanaen licet a d eandem norinani o innia pariter exigere: nam lio e pocina ali aliis vario Ino do amplifica luna est, non sollina et iis lena sententiae versus sunt ad liti, sed etiam scriptoris ipsius tu licitura castigatur: itaque non nairuna acci lit, si nonnunquain vel continuo vel etiani liversis locis ea lena variatis tantum verbis iterantur.

Ne illo lainen licet satis tuto alieti a seiungere, nani ingenii inediocritati, flua in lito scriptor vlaique prae se fert, at silvul contionandum ).Pauca a litu te eo, quoil Suulas v. Φωκυλίδης le lioe poemate ilicit: εισὶ δ ἐκ των Σιβυλλιακων κεκλεμμένα. Tantuna alaest, ut

Sui las verum sit assecutus, ut planun sit ei uti, qui lilirum sectan luna oraclitoriian Sil,yllinoruin vel prinuis concinii avit vel ab alio alloritatuna retractavit, iiis ignem parteis carminis Pliocyliclei liuic lilaro inseruisse. Nani cle Cliristo pios la omines ni erilis virtutis praenalis ornante Ilaec

dieit II 45.

45 'Aγνος γαρ μιστος τούτοις τὰ δίκαια βραβευσει, Καὶ δοκίμους στέψει, αυτὰρ θέμα μάρτυσι δωσει

Αθανατόν τ' αχρι ς) θανάτου τον αγῶνα ποιουσιν. Παρθενικοῖς δραμουσι καλῶς αφθαρτον αεθλον Λωσει τουδ ἄθλου, και τοῖς τα δίκαια νέμουσιν

50 Ῥυθρώποις πῶσί ν) τε καὶ εθνεσιν ἀλλοδαποῖσιν χ ὁσίως θύουσι, θεὸν δ' θ') ενα γινώσκουσιν.

οῖ δ' αγαπῶσι γάμον τε γαμοκλοπιῶν δ' ἀπεχονται, Λώσει πλουσια δῶρ', αἰώνιον ἐλπίδα καὶ τοῖς. Πῶσα τε γαρ ψυχη μεροπων θεου ἐστι χάρισμα,

μιαίνειν.

opta nullo sero vinculo inter se apta ediderit, te nondum est Porpetuunt armen a germano Phoeylido prorsus alienum esse, qui singula praecepta paucissimis versibus comproliens a seorsim proposuerit. ) Gorani p. 98 novissimam pocinatis partem inde a v. 179 omnino a reliquo carni ine alienam et posten ivliectam eme ConRet.