장음표시 사용
71쪽
προέφθαρται δε τα αντίγραφα τα ἔχοντα ερ ἰθαιγενέεσσιν
το αλαστος παρα το ἀλω το πλανῶ' κατὰ παραγ ν ἀλάγ,ώς ἀνιῶ ἀνιάζω' σκεδῶ σκεδάζω' και ώς σκευάζω σκευαστός χλευαζω χλευαστος' ουτως ἀλάζω ἄλαστος' ἀλλα πῶς προ- 3ο παροξυτονον ἀναγινώσκομεν
και μεπως ώς αμπτος κώ ἀμπτός και φασὶ τινες κατὰ
72쪽
παρα το λήθω δεπτος, επι των κακων μεμin1μεθα ἀερ δια τουτογαρ καὶ μέρμηρα εδ ται' ἡ δε συστολη ώς ἐν τῶ λελασμένος, και κατα τουτο βαρεῖα η τάσις' οξυτόνως δε αλαστον το
χαλεπον, ἔ ουκ αν θέλω τις λάβων' π ὴ παρα τὸ λάζω, το 5 λαμβάνω
a 'Iκεσιος κω Ἀλαστορος καλεῖται.
Ap Μόττο : Tὸ άρμόττω και σφάττω καὶ τα -οια ουκ ἀποτων παρ ημῖν δια του ζ λεγομένων εισὶν, ἀλλ' ἀπο των δυο σσλεγομένων παρὰ Ταραντίνοις' οἱ γὰρ Ι αραντῖνοι τὰ εις γγοντα ρηματα βαρύτονα διὰ τ- δύο σσ λέγουσι' οἱον, σαλπίσσω λακτίσσω' φράσσω' ἀφ' ου ἡ Κόριννα Βοιοπικως μ φρατ- ao τί λέγει ἀντὶ του φράσσω' πάλιν δε τὰ παρ ημῖν λεγόμενα διὰ δυο σσ' παρ' αυτοῖς ἔμπαλιν διὰ τοῖ ζ ἐκφέρεται' οἷου' πλάσσω πλάζω' και το ἀνάσσω ἀνάζω' και παρ' ' ηρου η
73쪽
ἐπεκτύνεται δε εμ θε καις εἰς θεν' αἱ δε εἰς ευ λειουσαι λέξεις, βαρυνόμεναι Μν απτωτοί εἰσι, περισπωμεναι δε, πτωτικαρ Αχιλλευ' Πηλεῖ' βασιλεῖ' ελελευ' εφέρευ. επει δὲ κω
βολην τοῖ ο εἰς το υ ἴψος' ἔνθεν εστιν ἰδεῖν πάντα' το δε υ προτου διπλοῖ οὐδεποτε ευρίσκεται, εἰ μη μόνον ἐν τω υψος' ενθα οἱ Αιολεῖς αναλογωπεροί εισιν ἴψος λέγοντες καὶ 3ο κατ' ἰψηλῶν ορέων ἀποσωζοντες καἰ το ἴδιον του πνευματος γίνεται δε καὶ τοο μεταβολη εἰς το υ, ώς εν τω
74쪽
καὶ ι θ' ὁμηγυριν ἄλλων. Il. Υ. I 42. ἀγορα γαρ ν καὶ πυρις, και παρα τοῖς Αἱολεῖσι εὐρίσκομαντο ρογις, μυγις τοτε, τυτεt 5
ἀσσοτέρω καθίσασα παρα πυρί. Od. P. 57 2.
τοῖτο δε οὐκ ἴδιον του σχηματισμοῖ, ἄλλα πάθος ποιητικον, τὰ δε εἰς ων λαποντα, εχοντα επιπλόκην δί. συμφώνων, μη aoἴντα παρωνυμα, ἐπὶ γενικης διὰ τοῖ ο κλίνεται' οἷον, ἴδμωνι δμονος' τεκτων τέκτονος' φραδμων φράδμονος' ακμων ακμονος Meiαγ- Mεμνονος' τὰ δε παρωνυμα εφυλαξάμην διὰ τὸ
Μέρμνων ἄνομα παρὰ Θεοκρίτωμ' παρὰ γὰρ το μέρμνης'.
'ro N : Tοῖτο συμπίπτει καi ἐν παρατατικω κατὰ πληθυν- 25τικὸν αριθμον, και κατὰ δευτερον αίριστον' τοῖ αγω γὰρ ρημα- τος ό παρατατικος πιν' ἀλλα καὶ ὁ δευτερος αἱριστος ὁ γον, και ποιητικως γίνεται ἄγον' ηνίκα δε γένπται διπλασιασμος ἐπι του ρηματος τούτου, τηνικάλα ἡ διαστολη γινεται, τοῖτε παρατατικοῖ, και τοῖ δευτερου αορίστου οίον, ει τὸ αγω γε- 3oνοιτο κατὰ διπλασιασμον αγάγω καἰ παγον, το τοιοῖτον μόνον
75쪽
οῖτον διπλασιασμον μη γίνεσθαι ἐπι παρατατικου, ἀλλ' ἐπὶ μόνου του δευτέρου ἀορίστου, ενθα κοίἰ κατα τον μέσονηγαγόμων δε γναῖκα Od. E. a II. και δηλον εκ τούτου τοῖ ενεστωτος καὶ παρατατικοῖ η μετοχη5 κατα βαρεῖαν τάσιν λέγω ελπον λεγο ν' τρέχω ἔτρεχον τρέχων' τύπτω συπτον τυπτων' τοῖ δε δευτέρου αορίστου ὀξύνεται η ροτοχη' οἷον, εφαγον φαγών επιον πιών εδραμον δραμών. κοίι απο τοῖ ὁ γον ίυν γίνεται μετοχ, οξυτόνως ἀγών' και καταδεο διπλασιασμον ἀγαγών ει ουν αμα τω διπλασιασμω μενει 1Oο αὐτος τόνος οξυς,-ώς εν δευτερω οαρίστω μόνως γίνεται. Aiai : Il. A. 3.) IΠαραιτοῖνται την α0 ευθεῖαν' καὶ μαλ- λον κατα μετοι λασμὸν λεγουσι, ώς παρα τα κλάδου δοτικῆειπεν 'ριστοφάνης εν Λυσιστράτη ε
aoουτω καὶ παρὰ το ἴδω, ἴδης' τα γὰρ δεματικὰ κατ' εκβολην τοῖ ε λεγεται' ἴδρις' ἴστωρ' ουτως κοὰ ἴδω ἴδης, και μετα του στερητικοῖ α ἀίδης, ο ἀγνώτους ποιων' βαρυτόνως δε το αί ς' το -ρ επιθετικον οξύνεται
76쪽
πραγμα ος αν τις καὶ ε ἰς απαρυφα τον αυτο μεταλάβοι' ουκαγαθον πολυκοιρανεῖν' συνθετον δε εστὶν ἀπο του πιαν θέειν
παρα το ἀγοδ αγας λα' οὐ παράγωγον ἀγά- ζω, ως λιάζω, Mαστος καὶ ἀλιάστος' ονομάζω ονομαστος,5 καὶ ἀγάζω αγαστός' μεμελέτο κε δὲ το τ εἰς θ τρέπεσθα, μετα του καὶ το σ ἐξίστασθαι' κρεμάστρα κρεμάθρα, οντως
ἀμφὶ πρόθεσις συντασσομέκη ταις τρισὶ πλαγιαις Ουκ ἀναστρεφομένη' τρεῖς δε εἰσὶν αι ψη αναστρεφόμεναι' αντί' α ρδιάρ ἡ μεν διὰ προς ἀντέμφασιν αἰτιαπικης της Δία ἡ δε φοῦ, καὶ ἀντὶ, ετι τριπονοῖσιν ουδεμία δε πρόθεσις τριυμνοῖσα ἀναστρέφεται' εὐ- η μὲν ενι ἀναστρέφεται, γενομένη δε 15εινὶ ουκ ἀναστρέφεται το τριπονεῖν' ἰσόδυναμοῖσα τῆ περρδιαφέρουσι δε ἀλλήλων' πη δε ἡ μεν πιρὶ ἀποκοπιν υπομείνασα γίνεται πιρ' ἡ δε ἀμφὶ Ουκ ετι' η περὶ πλεοναζει τοἰωτα γινομένη πειρί' ἐπεὶ δε συνώνυμοι εισὶ, καὶ παράλληλοι λαμβάνονται 2 ἀμὶ πω κ- ν' Il. B. 3 5.
σημειώβης ἡ ἀμὶ, ἔτι μόνη εχει δασὸ σύμφωνον' διόπερ Αιολεῖς ἀμπὶ λέγουσι διὰ του ψιλοῖ, το ὀφειλόμενον πνεῖμα ἀποδι-
δοντε ς' εἴρηται δε καὶ εν συνθέσει το πι εχουσα παρὰ Ἱττι- 25
ῶουο τῆς ἀμφὶ προθέσεως το ἀμφὶς ἐπίρρημα ταύτης παραλαμβάνεται
οἴ πιρ νέρτεροί εἰσι θεοὶ ἀμφὶς ἐόντες. Il. o. a 25. 3
ουδεμία γὰρ πρόθεσις πλεονάζει το σ, το δε ε' οἷον, άμφί ἔρἀντωνυμία νυν ἀρσενικη ωθοτονουμένην νυν μεταλαμβανομένη εις σύνθετον' ' πολλόδωρος δε ψιλοῖ το ε' ὰλλ' οὐδεποτε πλεο-
77쪽
ναζει πρόθεσις το ε, εώ γαρ γένηται πλεονασμος τρισυλλαβος ἀποτελεῖται πρόθεσις, οπέρ ἐστιν ανέφικτον, ἔς δῆλον εκ τουτου' ἡ υπερ αν προσλάβοι εξωθεν το ἰωτα, τρισυλλαβος εἴη δια τολο ενδοθεν αὐτο πλεονάζει 5 λαιρ ἄλα. Il. Ψ. 227.
ῖνα δὲ Ουτω μείνη δισυλλαβος. ATAp : Il. A. 166ὶ Σύνδεσμος πλεονεκτικός' ισοδυναμωντω ἀλλα, καὶ τω δέ' και του μὲν δε τάξει διαφέρει ό γὰρ δευπιτάσσεται' ό δε ἀλλα καὶ ἀτὰρ προτάσσονται, οὐχ υποτάσ- Oσονται' πρότερος ουν ό ἀτάρ' δευτερος ὁ αυτὰρ, πιλυς' ὁ δεπλεον κοινος, ουκ Αιολ κός' ώς όδος, ουδός
15 γὰρ ἄλον' νόσος νοῖσος ' Τυραννίων αταρ ἀναγινώσκειεπεὶ οὐδοῦν εις ρ λῆ,ον υπερ μίας συλλαβης βραχυκατάληκτονοξύνεται' στέαρ' θέναρ' κέαρ' φρέαρ' νέκταρ ταυτα' το πατηροπε συστέλλεται -ὶ τελοῖς βαρυνεται' πάτερ, ὁμοίως ἀ-ρῶ. ' δαηρ, δάερ' ἀντέπιπτε μὲν ἡ υπερ πρόθεσις, ει μη κατ-
a5 τοῖ θ πλεονασμός.πΠό: εισι προθεσεις κατὰ πρόθεσιν του θεν γνάμιε- να ενθεν' υπὲρ υπερθεν προ πρόσθεν' ἄσαι δε εχ ρυσι το ω γινόμεναι ἄνω κάτω, κατὰ παραγωγην τουτο ποιοῖσιν' ἄνωθεν κάτωθει' ἀναστρεφεται δὲ η ἀπὸ σημαίνουσα το ἄποθεν, ει μηγενικη επιφεροιτο εν γὰρ τω
78쪽
οὐκ ἐθελεσια ἀπο τείχεο - Ἐκτωρ.
αἱ δε υπερ μυίαν συλλαμ προθέσεις εἰς φωνηεν λ Θουσαι δ πονον υπεσταλμένης της α πο καὶ ἱαί' ἀναλγγύτεροι αρα οἱ
ἀλλα ἡ συνηθεια επίσταται' ὁ δε δὲ υποτάσσεται' τινὸς δελέγουσιν αυτον ἀντιωματικον ' ειναι' οῖον ειτις τοιαυτη συντάξει χρησαιτο ου γράφω, δε- ῶναγινωσκω ' και μη ἀναγίνωσκε, ἀλλα γράφε ' ἀλλα το τοιουτον ουκ εστ ιν ευαντιωματικον, ἀλλα μεταβατικον της προτάσεως. 'EiAE : Il. A. i. ΙΠροκατάρχον ρυδε ἀείδω, οπιρ ἐκ του εἴδω κατ' ἐπέκτασιν του α, ώς τὸ ἀχανὲς πέλαγος, το πολλα εἰδέναι' του εἴδω διάφορα σημιαίνοντος' τὸ γινωσκω τὸ ψοιω τὸ ψω' κοὐ πιρισπωμενον, ειδω, εξ ου τὸ εἰδησω, και εἰδημωνP, aciκαι εἴ μ' Αιολικως' τὸ δεύτερον οἴδης, ἐπικτάσει οἴχησθα , και συγκοπη οἶσθα και ετερον δια του η, το ἀρέσκω, εξ
κοὐ Λττικως ηδη δια του η κοὐ τὸ τέλος ἡδεες Ἱωνιμως ' τοῖτο δε -ν ει δίφθογγον πλεονάσασα, ἐποίησειν
79쪽
ρισπωμένων' ενταυθα ἀπαρεμφατον αντι προστακτικου. ειωθασι t Haec pleniora multo et correctiora Et vi u l. M. ut Gu l.
80쪽
γυ οἱ ποιηται α αρεμψάτρ πῆσθαι αντὶ προστακτικοῖ' . τοθέμα αἰδω αἰδησω, ἐξ οἶ καὶ αδ μων' τουτο παρα το αβως, τοῖτο παρα το εἴδωμ, το βλέπω' μετα τοῖ στερπτικιυ ἰ δῶς' οἱ γαρ εντρεπόμενοι συστέλλουσι τα ἔμματα. 'ΛΛox: Il. A. 186.ὶ Τὸ αλλος εἴδους των ίαοπεπτωκό-56v επιμεριζομένου τετραχως, και τιμερίζοντα τα ἐπιμεριζόμενα ῶς εκ δύο, ώς ἔτερος' δύο καε ενα, ως εκάτερος' εἰς εκπολλων, ώς αλλον πολλοὶ καθ ενα, ώς εκαστος' γέγονε δὲαλλος εκ του ἄλαλος, ό γαρ προων ἄλαλος ωσπερ ημῖν δοκεῖ -ουσίας γὰρ δηλωτικον το ἄλλος εστίν' προς δε τον ἄποντα ΙΟου λεγομεν' βαρύνεται' τα εἰς λος λΘοντα τριγενη δισύλλαβα προσηγορικά, ετέρου λ μα γομάγου, οξύνεται' οἱον, κυλλάς μαλλός' φελλός' ψελλος' σεσημείωται το ἄλλος και Γάλλος' τὸ μεν Γάλλος εχει απολοίαν ως τοῖς κυρίοις ὐποπίπτον τοδε ἄλλος ως επιμερι μενον' βαρύνεται' δετ ητεον δε τὸ ἄλλος 15 εἰ αντωνυμία εστ ιν η ονομα' καὶ λέγομεν ἔτι ἄνομα εστὶν, επειδὴ αἱ ἀντωνυμίαι ώρισμένον πρόσωπον δηλοῖσιν' οLν, εγω. σύ εκεῖνος' το δε ἄλλος ἄοριστον' οὐκ ἄρα αντωνυμία' κλητι--ν δε οὐκ εχει, διότι ἡ κλητικη οριστικη ἐστί,' οἱον, IIαῖλε Πετρε' το δε αλλος αόριστον ον οὐκ ἔχει κληwκν' το οὐδετε- aoριν ωφειλεν εἶναι ἄλλον μετὰ του w ἀλλα δ ωφειλεν εχειν εντη -λότητι ἀνελαβεν εν συνθέσει ' δίον, εξαλλον' πρ
συντάσσεται ' πω αυτ ' συ αυτός' εκεινος αυτ ' των ἄλλων
τοῖτο μη εχόντων' αντὶ δε τοῖ ἰωτα εφευρεθησαν αἱ τεσσαρες αυται ' αυτός' εκεῖνος' οὐτος' όδε ' o. λινες εἰσι τρίτου προσωπου, καὶ καλοῖνται θεματικαὶ μονοπρόσωποι ' καὶ της μεν αὐτος τὸ
θηλυκὸν, ὁ αὐτη, οξυτόνως, καὶ τὸ οὐδετερον, αὐτὰ της δε ουτος 3o τὸ θηλυκὸν, αἴτη, βαρυτόνως' καὶ τὸ οὐδετερον, τολο' της δεοδε, τὸ θηλυκὸν, ἀδε, καὶ τὸ οὐδετερον, τόδε. R Napox : Ιl. Γ. 62.3 G τονος' αἱ συγγενικαὶ γενικαὶ