Historia philosophiae Graecae et Romanae

111쪽

γαρ ἀρετα ει τι ς ἀριθμους ἀνάγων οὐκ οἰκείαν των ηρετῶν τὴν θεωριαν ἐποιεῖτο οὐ γὰρ ἐστιν δικαιο- ουν ἀριθμος ἰσάκις ἴσος

a Secundunt otiolia dicit Pytnagoreos et Empedoclem, ii coniunguntur etiam Gorg. p. 493 A, os n. 124, not. a. ἰσότης

rio vero hisne nuntem in I filiam vocaverrens, ut primu Omnitimila solvitur in nunιero pariter pares . . in is sua terrici, ut hilonianus in numeros est e pariter pare divisis otioque Usciaest atrur . . in Dia bina Eaden quoque ualitate eonteaeitur . e. bia vina bis. Cum ergo e conteaetio ipsiis pari a Iad te procedates resolutio evinliter redeat et pie ad monadem suae divisionem arithme a ratione non recipis, merit proprer esurien dii trione IIustitiae nommi ecesu. s. ipse Plato VI, p. 7b E. - , Notabilo quod ipso Pythagoras nominatur, cum Aristotele B leat appellare Pythagoreos. Ad sensum facit in Niconi V S; Mam. Moral. I, 34 εστ δε δίκαιον καὶ ἀνrιπεπονθός, ου μένrοιγε ς Πυθαγόρειοι λεγον. ἐκεῖνο μεν γὰρ ωoνr δίκαιον εἶνat,

128 Porphyr. V. . 30. Κατεκήλει δε Πυθαγύρας ρυθμοῖς κιὰ ἐλεσι καὶ επωδαῖς τα ψυχικα πάθη καὶ τὰ σωματικά . 32. τας διατριβας καὶ αὐτος ωθεν μευ της οἰκίας ποιεῖτο άρμοζύμενος προς λυραν την ἐαυτοθψυχ ν και αδων παιανας αρχαίους τέ τινος Θαλήτου καὶ ἐποδε των Ομήρου καὶ 'Hσιόδου σα καθημεροον θν ψυ- χην ἐδοκίμασε h. 40. δύο τε μάλιστα καιρους παρηγγυα

ἐν φροντίδι θέσθαι τον μεν τε εἰςίπνον τρεποιτο τον δὲ ὁτ εξ υπνου διανίστατο επισκοπεῖν γα προσήκει ἐνίκα- τερ τούτοιν τά τε δη πεπραγμένα καὶ τα μελλοντα των μεν γενομένων εὐπένας παρ' εαυτολεκαστον λαμβάνοντα. των δε μελλόντων πρύνοιαν ποιούμενος '. 41 τοιαυτα

112쪽

σθαι τό ς ἀνθροπους ποιεῖν θεῶ παραπλησίους - ἔλεγε δε τινα καὶ μυστικω τρόπω συμβολικῶς, α δ ἐπιπλεον 'Αριστοτἐλης ἀνεγραψεν .

a Constat diligentissime et nausicam et modicinam a Pytnagoreis

enitar esse. Illain etiani nil nanon in cognitionem deumi Iecolendum Et id mores atque sanitatem pertinere existimabant, V.

L. VIII, 33. ην ε ρεrην ἀρμονίαν εἶναι καὶ ζ υγίειαν καὶ ο γαθον πανε καὶ οὐλόπι δι καὶ καθ' ἄρμονίαν πιέ-σrενα - λα πιλίαν τε ινα ἐναρμόνιον ἰσόrηra es supra n. 107, not. a 118, not. b 121 Plut de Is et sit . 80 Viri. Mor. 3. Medicinam alii ad arti rationor excolonant, alii populariter Inagis exercenant, Velut rynici, qui Pytnagoreos in his ut in aliis sectati sunt. me incantationi Dus v. Velcher u ΙΙΙ, p. 64 sq. b Thaleta Crotensis paeanos ad religionem Apollinis uraxini peditinebant, ut insignitor dedui erant Pylliagorei Homerum etino stodum non repudianant velut Xenoplianes otioraclitus, sed alli1-gorico interpretando ad trani doctrinam aptauant. - CL Cio. de Sen. 11 i strati Aur. 40 πη παρέβην τί δ' ἔρεξα τί μοι δέονον ἐτελέοθη - Symbolica praecepta plenissimo collegit Iani-blieluis Protrept. 21. I o interpretatione vehementer inter antiquos dissensum est, V. reui Opuso. r. Sentent. I, p. 61 sq. Inter re-eentiores cs Goetuing Ohandri ven I, p. 27 316.

a Xenopnanem leae legisse, is non aperto a et Tilaus memoriitum est, satis anien i Dati ix miod ala innit lis uni i

113쪽

oro Eleatica successionis princeps vel inter principe fuisse perhibetiar, L. Plato Sopn. p. 242D. ο δε παρ' μI Hεαrικὼν ἔθνος, ἀπο Ξενοφάνους τε καὶ δει πρόσθεν ἀρξουμενον, ἐνὼς ντος

Driisse traditur, V. Diog IL IX, 20 cs Aristi et II, 23. Ipsos per multa Graieciae civitates iactatum esse testatur M. DioxL. IX, 19 et D. 9 Bergh. - l, D Bolono Atheniensi non constat. Archelaum a Xenophano auditum esse evidenter falsum est. Ab aliis Telaugis Pythagorici auditor fuisse narraDatur. V. n. 2.

c Xenophanem I. M. noruisse tiri litur a Diogene IX, 20, ut

Anaximandro suppar fuerit Apollodoriis eum l. 40. natum esse sumsit, Quam computationem si seu uimur, orentissima eius aetas

inciderit circiter in I. M. Secundum Timaeum Hieronia et pi-ohanni aeuualis erat V. Clem Alex. Stroni I, p. 301 C; Iut Reg. Apopnin. 4 Sexti Empir adV. Main. I, 2b7. Qua notatione non possunt intor a conciliari, etiamsi tenemus ipsum se ad summaruaenectutem pervenisse testari, p. Diog. I. IX, 19. Obiter aetatem Xenopnanis con putanti maxime eouendum erit ovo primum a moratur ab Heraclito mog. L. VIII, 36, ipse autem primus mentionem 3 inagorae iniecit, Diog. L. IX, 1, 18. s. Clint. F. H. Mann. 538, 477; elcher a Cyclo p. p. 401 so.

130 Diog. Ib. X. 18. ἔγραφε δε καὶ ε επεσι καὶ λεγείας καὶ ἰάμβους κατ υσιύδου καὶ μηρου Ἐπικύπτων αἱτῶν τα περὶ θεῶν εἰρημενα ἀλλα καὶ αυτος ἐρραψφ-

Carininum reliculas collegit arsten, nilos Graec Vett. Re- Iim. I, , misen 1830 do lyricis V. Sonneiciem in Del. Poet. Eleg. p. 39 - 4 et Th. Bem Poet lar Gr. p. 370 380 e l. 2. Quae ad philosophiam periinent reperiuntur apud Brandis Comment Eleat.1 Cousin nouo fragm. Hu ophiques, Pari 1828, p. 9 sqq.; omnia ap. Mullacn Aristoti Melisso, en et Gorg. disput o Eleat. pullos stagna Berol. 1846 p. 91 - 110. ambos intelligo carmina

satirica sillos auteni parodias et tragoedias cum grammatici e-nopnaui tribuerent, indolem potius quam forinam caminum spe classe videntur, V. M sten p. 20 s R. nisi foris Xenopnanem in

sillis Timonis nilassi loquentem v n. 363, noti spectaverunt ii, a libus Eleatici sillograpni sana prosecta est. Ad nostram rem graVissimum enoplianis opus est quod περὶ φυσεω inscriptum fuisse semini, quod inatur Stobaeo Ecl Phys I, p. 294 Pou. - .

114쪽

VI, 46 Physica ab eo tractata esse constat titulus autem Noa τε σεω a recentioribus fretus esse videtur es. n. 159 b.

Usa Rhet. l, 23. Ξενοφάνης ἔλεγεν τι μοίως 131 ἀσεβουσιν οἱ γενέσθαι φάσκοντες τους θεους τοι ἀποθανεῖν λέγουσι μφοτέρως γαρ υμβαίνει μη εἶναι

τους θεούς ποτε.

ὁσσα παρ' ἀνθρώποισιν νείδεα και ψόγος ἐστίν.ῶς πλειστ' ἐφθέγξαντο θεῶν ἀθεμίστια ἔργα κλίπτεtν μοιχεύειν τε και αλλήλους ἀπατεύειν. Cleni Alex. Strona V, p. 60 C. Eυ γουν καὶ ε 133o τι δέμας θν οἰων ὁμοίιος οὐδε νόημα. καὶ πάλιν Mλλα βροτοι δοκέουσι θεους γεγενῆσθαι, την σφετέρην τ αισθησιν χειν φωνην τε δέμας τε.

γράψαι χείρεσσι και εργα τελεῖν περ νδρες, καί κε θεῶν ὁέας γραφον και σώματ' ἐποίουν τοιαυθ' οἷόν περ καὐτοι ἐμα ειχον ὁμοῖον.ῖπποι με θ Ἱπποισι, βύες δε τε βουσιν ὁμοια.

115쪽

CL Clem Alex. Strona VII, p. 711 B. Ἐλληνες δε οπερ

σιν Σενοφάνης εἶναι, εἴ τι ἔστι γενέσθαι, τοὐ- λέγων ἐπι του θεοὶ ἀνάγκη γαρ τοι ἐξ ὁμοίου η ἐξώ--

μοιο γενεσθαι το γενόμενοW δυνατον δε οέδέτερον.

τε γα ομοιον φ' μοίου προσήκειν τεκνωθῆναι μαλ- λον ῆ τεκνῶσαι ταsτα γαρ παντα τοι γε σοι θύμοίοις οὐχ' υπάρχειν προς ὰλληλα χει - ε ἀνομοίου τἀνύμοιον γενέσθαι ει α γίγνοιτο ε ἀσθενεστέρου τοἰσχυρότερον νεξ λάττονος το μεῖζον ' εὐχείρονος τοκρεῖττον η τουναντίον τα χείρω εκ των κρειττόνων, τὼ οὐκ ε δντος α γενεσθαι' ), περ αδματον. ἴδιον

μεν ου δια ταοτα ιναι τον θεόν. Nomen Xenophanis supplevimus fidem Theophrasti, unde similia excerpsit implicius Phys sol. 4. μίαν δε ην ἀρχηγ

116쪽

tendit, et quae disputavit eber veli Schneidonini Philolog 18M, p. 104 am tabellum imum Aristotelis recognoverunt ii Bergit comm de ristot. lib. de Xenopb., en e Gorg. Mais 1843, et Mulliam in libro ad n 130 citato.

Aristot un l. ἰ δ' ἔστιν ὁ θεος πάντων κράτι 135στον, να φησω αὐτον προσηκειν εἶναι δει γὰρ δύο πλείους εἶεν, οὐκ αν ἔτι κράτιστον καὶ βέλτιοτον αὐτον εἶναι πάντωW καστος γαρ ων των πολλῶν ὁμοίως δντοιουτος εἴη τομο γαρ θεον καὶ θεο δύναμιν εἶναι,

κρατεῖν αλλὰ μὴ κρατεῖσθαι καὶ πάντα κράτιστον εἶναι ).ῶστε - - κρείττων, κατὰ τοσογον οὐκ εἶναι θεόν. πλε νων οὐν δντων, εἰ μεν εἶεν τὰ μεν λλήλων κρει τους τὰ δε ηττους, οὐκ αν εἶναι θεούς πεφυκέναι γὰρ θεον, κρατεῖσθαι ἴσων δε δντων οὐκ αν ἔχειν θεὰν σωφη δεῖν εἶναι κράτιστο - δε ἴσον με βέλτιον οὐτε χεῖρον εἶναι του σου. στε εἴπερ εἴ τε καὶ τοι--τον εἶ θεύς, εν μύνον εἶναι τον θεύω οὐδε γὰρ οὐδεπάντα δύνασθαι αὐ βούλοιτο οὐ γὰρ αν δυνασθαι

πλειόνων δντων. να ρα εἶναι μένον.

Arist. l. l. Ἐνα δ' δντα ὁμοιον εἶναι πάντy sc τον 136

θεόν), ραν τε καὶ ἀκούειν τάς τε δελας αἰσθήσεις εχοντα πήντη ' εἰ γὰρ μή, κρατεῖν αν καὶ κρατεῖσθαι μ' ἀλλήλων τὰ μέρη θεοθυντα, περ δύνατον πώ δ' ὁμοιον δντα σφαιροειδῆ εἶναι οὐ γὰρ τὴ μὲν το δ'

οὐ τοιοOτον εἶναι, αλλὰ πάντD

117쪽

δέ- κου με. Minime Iguiu intellectum et Poeῖν a sensibus disiunctum esse statinebat, vita recentiores de eo contendunt, velut Aristocl. p. Euseb. r. V. XIV, 17; Iut M. Euseb ib. I, 8. Quod deuin ἀναπνεῖ negabat, ap. Dion L. l. I. id ad mlhagorici placiti similitii linem fortasso interpretandum est V supra n. 113. Simplicius I. l. hoc argiunenturi praeterinurit a faciunt eodem masto deinceps sequuntur, πεπερασμένον δὲ καὶ σφαιροειδἐ αυrδδιαδε πανταχόθεν μοιον λέγει. καὶ πάνr δε νοεῖν φησιν αὐrόν, λέγων Ἀλλ' πώ νευθε δνοιο νόου φρενὶ πάνr κρα

δαίνεέ.

137 Arist. l. l. ἴδιον δ' - sc τον θεὰν καὶ νακαὶ σφαιροειδη μ' ἁπειρον εἶναι ' ο τε πεπεράνθαι--ειρον μεν τὰ μὴ - εἶναι ' τουτο γαρ με μεμνομ αρχὴν καὶ τέλος οὐτ ὰλλο μέρος οὐδεν ἔχειν τοιο τον δ' εἶναι ὀ ὰπειρον οἱον δε τὰ μὴ ν, οὐκ αν ιναι τλον, περαίνειν δε προς ἁλληλα εἰ πλείω εἴη τὸ ε ῖν

Idem argumentum repetit Simplicius I. l. καὶ Ουτε δη ἄπειρον Ουr πεπερασμένον ιναι, διδrι πειρον μεν- μη ν άρ υτε ἀρχὴν ἔχον υτε μέσον ἴτε τέλος περαίνειν ὁ προ αλληλα τὰ πλείω.Contra apud Aristotelen Met. Ieguntur haec : Παρμενίδης μεν γαρ ἔοικε του κατὰ τον λόγον ενδ απτεσθαι, ἐχισσος ἡ του κατὰ την λην, διὸ καὶ ὁ μὲν πεπερασμένον, ὁ δ απειρον φησιν ειναι αὐτό Σενοφάνης δὲ πρῶτος τούτων ἐνίσας ὁ γαρ Παρμενίδης τούro λέγεται μαθητης Ουθὲν διεσαφήνισεν, Ουδἐ ης φύσεως τούτων οὐδετέρας ἔοικε θιγεῖν, ait eis to o ν οὐρανόν πομέ- ψας ὁ ἔν εἶναί φησι ον θεόν cui loco si tantum tribuannis, ut Xenophanem nil nisi unitatena sive dei sive auruli statuisse, doratione eius unitatis omnino nihil prodidisse putemus, concedamus oportet Aristotelis a sertur libellum et Simplicium Xenophanis sententiam non fideliter expressisse, sed ad posterioriam placui Iicenter applicasso. f. n. 131, not.

ναι λέγει, υτε κινεῖσθαι με ἀκίνητον ειναι ἀκίνητον

118쪽

μεν γαρ εἶναι- μ' - με γαρ α ει αὐτὸ ἔτερον οὐτε ἐκεῖνο εἰς δελο ἐλθεῖν κινεῖσθαι δε α πλει δνταενdi' τερον γαρ εἰς τερον δειν κινεῖσθαι εἰς μεν οὐν

ναι νύς. δια ταυτα δὴ κινεῖσθαι μεν - τα δύο ' πλείω ενος, ρεμεῖν δε καὶ ἀκίνητον εἶναι ὁ οὐδεν τ δε ῖν οὐτε ἀτρεμεῖν με κινεῖσθαι ' με γαρ τω, δντιχοτε τοι πολλοtς ὁμοιον εἶναι κατα πάντα δὲ μως χειν τι θείν Ἀχιέν τε καὶ να ὁμοιόν τε καὶ σφαιροεδηδντα, με πειρον οὐτε πεπερασμένον τεχρεμεῖν οὐτε κινητον ' εἶναι.

εἰδώς ἀμφι θεῶ τε και ἄσσα λεγω περι πάντωπιε γαρ καὶ τα μάλιστα τυχοι τετελεσμενον ιπών, αὐτος μως ου Οιδε δοκος δ' πὶ πασι τετυκται.

119쪽

His praelusisso sis videtur, Da προς δόξαν et do omnis tura disputata erant ouo pertinent fortasse etiam quae laudantur M. Diog. L. VIII, 36. sν υνο ἄλλον πειμι λόγον, δείξω δὲ κελευθον, et ni versias ap. Pluti Suriap. IX, 14, . rasrαδεδόξασται μεν ἐοικόra o I ἐτυμοισιν. In universum patet eos, cui nonnisi Unum emo doceuant, de multamina remn generatione nonnisi secundis probataIitatem et minitanter disputare potuisse, M. Plato Sopu p. 242M IU E, Parinen p. 128 D. Posteriomini alii Xenopnanem inter nysicam et doctrinam do Uno fluctuaεso incerium afficinant, velut Timo Sillograpnus p. Sexti Emp. Hyp Pyren I, 24, ad aliis inter Sceptico resertur, v Dion L. IX, 19 72 Pluti M. Eusev. r. V. I, 8.110 aenophanes p. implic. hvs sol. I a ).' καὶ δωρ πάνθ' οσσα γίνονται δε φύονται. Ap. Sexti mp. adv. Matii. IX, 361. Πάντες γαρ γαίης τε και δατος κγενύμεσθα . Ap. Actilli. at Isag Arat. p. 123 Petav. Γαίης με τύδε πεῖρας νω παρ ποσσιν ὁραται Αχερι προσπλάζον, τα κάτω δ' ἐς πειρον ἱκάνει

a Alii eum omnia ex toro procreasse affirmant, V. Sext Emp. adv. Math. X, 13 Sion. Ecl. I, p. 94 Hippolyt. Res Haer. I, 14. Revera primitus commixtionem Iandam terrea et aqua exstitisse docuit idnuo indo conclusit mrod concitae in montibiis et vestigia pisciunt et animalium marinorum in saxis in pressa reperirentur Suracusis et in insula Paro et Melita v. Hippolyt. l. c., illi deindo adaiciuntur haec mora δέ φησι γενέσθαι υt πάντα ἐπηλάθηοαν πάλαι, οὐδε τυπον ἐν τῶ πηλῶ ξηρανθῆναι ἀναιρεῖσθαι ἡ τους ἀνθρώπους πάντας οrαν η γῆ καtενεχθεῖσα εἰς-ην ἀχασσαν πηλος γένηrat, ειrα πάχιν αρχεσθαι θ γενέσεως, καὶ ο sto do roις κόσμοις γίγνεσθαι μera iήν ' unde intelIigitur eum multas mundi

vicissitudines statiusso, ter ram vero, modo desidentem in mare modo inde rursus emergentem , pro sundamento rerum nauulaw. -

120쪽

infinitam statuisse traditiin Alsi eum quavior elementa ante Empedoesei docuisse narrant, V. Porpnyr M. Simplio Phys sol 41a, Diog. L. IX, 19.2. arane nides.

Diug. i. X. 2 l. Παρμενίδης - λεατης διήκουσε 141 Σενοφάνους - κοινώνοσε δε καὶ μεινία και ιοχαπητ Πυθαγορικω, ῶς ἔφη Σωτίων - γενσυς υπάρχων λαμπρο καὶ πλουσιος - μεινίου - εἰς Θυχίαν προετράπη 23. κμαζε δε κατὰ τὴν ἐνατην και ξη- κωτη 'Oλυμπιάδα, λέγεται δε καὶ νόμους θεῖναι τοι πολίταις, ως φησι Σπεύσυππος ἐν τω περὶ φιλοσύφων .a Aristimet. A b d a Παρμενίδης Ουro so. ενοτά-rovς λέγεrαι μαθ r in uni Pytnagoreis coniungitur otiani a Gl-hinacno vel Niconiae no M. Procl in arin est Cousin, T. IV, p. b, et Strabone VI, p. 252. De vita quadain Parmenidea, veluti vita Pystagorica diceDatur, loquitur Cebes tau 2. Et videtire etiam in physicis nonnini a Pythagoreis traxisse. - Parinenulci et Ze

μενι δην εv μάλα ηδ πρεσβυrην, φόδρα πολιδν, καλὸν ἡ δγαθυνrην ψιν, περὶ δε μάλιor πέ re a εξηκονrα, Ζηνωνα δε ἐγγυς ἐrων εrrαράκοντα, εὐμηκη καὶ χαρίενr ἰδεῖν, et Socrateui ea occasione cum sis disputasse oφόδρα νέον ἄνr i. e. admodum adolescontem, pernitae Plato Parinen p. 127 A, es. licaci p. 183 Ε, Sopli. p. 217 C. Indo statuendum de actate aranenidis, licet Iuato repreliendatur an Athenaeo XI, p. 50 F, ne tuo illa tempora tacito concinant cum iis , iste sequitur Diogenes, Pinnonidem floruisse l. 96 amrinans. s. uinto F. H. a. 03, 4bb, p. 448. e CL Sinino VI, p. 2b2 Plut adv. Colot. 32. Apud Platoneni inducitii tanquain nilosoplius ingenio atque arte displitandi, quani

primus certa ration excreuerit, unam Venerandus V. Parin n.

p. 135 C et in Tucaotet et Sophista l. c. in otiai Aristoteli summus inter Eleaticos fuisse vidcbatur, vin cetera tκρον ἀγροικότεροι suerint, et A b. s. etiam Timo Puliasius ap. Diog. ..

IX, 23.