Historia philosophiae Graecae et Romanae

91쪽

sus Numerras facit ut omnia eo os i possint. EodeIn sensu iunqguntur oύμμεrρα προσηγορα a Moderato Ne, Pythagorico M. Stob. cI. I, p. 864. - Sequuntur baeo, aliunde ut videtur petita: εὐδο δ οὐδαμῶς ἐς ἀριθμον ἐπιπνεἰ πολέμων γα καὶ ἐχθρον- φύσι ο ψευδος δ'Ἀλάθεια οἰκεῖον καὶ σύμφττον σατ αριθμῶ γενεὰ. Vides cur tantum numeris a Pystagoreis triuetitum sit quia

sumnam inter eos et enim principia convenientiam esse et verissimam iis enim cognoscendam regulam contineri persuasum

uuam quo sensu ita statuerint, id non semper eodem modo explicat. Nonnunquam enim eos sitnilitudin quadam iliter res a numeros

ductos principia disciplinae sua posuisso afnrinat, velut loco citato, ubi si pergit: ἐπεὶ δὲ rostων των μαθημάτων ο αριθμοὶ νύσει πρῶτοι, ν δε τοι ἀριθμοῖς ἐδόκουν θεωρεῖν μοιώμαr πολλὰ τοῖς οὐσι καὶ γιγνομένοις, μὰλλον η ἐν πυρὶ καὶ τ καὶ δαrt, Ore O μεν τοιονδὶ ῶν ἀριθμῶν πάθος δικαtοσύνη, ο δὲ τοιονδὶ ψνχῆ καὶ νοῖς,ἔrερον δὲ καιρὼς καὶ τῶν ἄλλων ς εἰπεῖν ἔκαστον μοίως θ. infran. 11M, δει δὲ τῶν ἁρμονιῶν ' ἐν ἀριθμοῖς ὁρῶντες ὐπάθη καὶ του χόγους ἐπειδη τὰ μεν ἄλλα-οις ἀριθμοῖς ἐφαίνετο ην φύσιν ἀφωμοιῶσθαι ποσαν οἱ ἀριθμοὶ πάσης ης φυσεως πρῶrοι, τὰ τῶν ἀριθμῶν στοιχεῖα τῶν νrων σrοιχεῖα πάνrων ειναι πέλαβον, καὶ τον χον οὐρανον ἁρμονία εινα καὶ ριθμόν. et n. 105. n. a. Addo Met. A, 6 οἱ μεν γὰρ Πυθαγόρειοι μιμήσειὰὰ o Pr φασὶν εἶναι-ῶνάριθμῶν, Πλάτων δὲ μεθέξει, τοὐνομα μεταβαχῶν. Meti 'I. οἱ δὲ Πυθαγόρειοι δια4ὁ δρὰν πολλὰ τῶν ἀριθμῶν πάθη πάρχοντα τοις αἰσθητοῖς σώμασιν εινα μεν ἀριθμους ἐποίησαν Horra, οὐ χωριστους δή velut Plato ideas separavat a renus), ἀλλ' ἐξ ἀριθμῶν τὰ νω. Atiis

enimvero locis numeriam et elementa numeri secundum Pytnagoreos o principia et substantiam remina omnium esse diserto dicit, veluti eo loco, uni ilataturis. 10 aliisnuo consimilibus, passim I- Iegabuntur, cf. do Coelo III, 1 exu. ἔνιοι γὰρ ην φύσιν ἀριθμῶν συνισraσιν, σπερ τῶν Πυθαγορείων Ἀρνές. Eodem sensu inferiores Pytnagorei e uiaticos et Hippasum eo descivisse a magistro contendovant, quod numerum nonnisi παράδειγμα rerum esse posuissent, . supra n. 97, not. o. Dixeris anticulores parum di- Ita Bonita pro ἁρμονικῶν, . i. conuu in Metapn. p. 78.

92쪽

stincto de his oeutos esse, recentiores admixta Platonis ideis doctrina in aperiain itissensionei Et diversas sectas ulriisse quo pertinent et illa de Hippas Iaai rationes sabulosa et hoc fragmentum Suppositui Tlieantis p. Stob. cl. I, p. 302 δ δε Πν -

Πυθαγύρειοι το αριθμον νομίζοaπες ρχην εἶναι καιῶς λην τοις υσι και ς πήθη τε και ξεις του δεαριθμου στοιχεῖα τύ τε 9τιον και ὁ εὐιττύν, τοs- των δὲ τ με πεπερασμένον τ δε πειρον, ὁ δ' ἶνεξ αμφοτέ9ων εινα τούτων κα γαρ 9τιο ειναι καιπεριττύν), ὁ δ αριθμον το ενός, αριθμους δε καθάπερ εἴρηται τον λον ουρανίν . τεροι δε τωναυτῶν τούτων τὰς αρχὰς εκα λέγουσιν ειναι τὰς κατὰ συστοιχίαν λεγομiνας, πέρας

πλῆθος, δεξιον ἀριστερόν, 4ρρενθηλυ, ηρεμουν

κινουμενον,

εὐθυκαμπύλον, φως

σκύτος,.

κακόν,

τετράγωνον ἐτεθύμηκες οπιε τρόπον εοικε και Ἀλκμαίων ὁ Κροτωνιάτης πο- λαβεῖν, και τοι οὐτος παρ' κείνων η ἐκεῖνοι παρὰ τούτου παρέλαβον τον λύγον τουτον ' και γὰρ ἐγένετο τὴν λικίαν λκμαίων ἐπι γέροντι Πυθαγύρα, πεφη- νατο δε παραπλησίως τούτοις φησὶ γὰρ εἶναι δύο τὰ πολλὰ των ανθρωπίνων, λέγων τὰς ἐναντιώτητας ουχῶσπερ υτοι διωρισμένας, αλλὰ τὰς τυχούσας οἱον λευκον ἐλαν γλυκυ πικρύν, γαθον κακύπι, μέγα μικρον .ουτος μεν οὐν διορίστως πέρριψε περι ων λοιπῶν οιδε Πυθαγύρειοι και πόσαι και τίνες αἱ εναντιωσεις πε-

93쪽

φήναντο παρα μεν ουν τούτωω ἀμφοῖν - τοσομον ἔστι λαβεῖν, ὁτι τἀναντία ἀρχαὶ των δντων - δ οσαι παρατων τερων και τίνες αὐταί εἰσιν. πῶς μεττοι προ τας εἰσημενα αἰτίας νδεχεται συναγαγεῖν, σαφῶς μεν οὐ διηρθρωται παρ' ἐκείνων εοίκασι ν ως - λης εἴδει ταστοιχεῖα τάττειν εὐτοέτων γαρ ως νυπαρχόντων συνειστάναι και πεπλάσθαι φασὶ τhν ουσίαν. οἱ δε Πυθαγορειοι δύο με τας ἀρχας ' κατα τι αυτιν εἰρήκασι τρόπον, τοσομον δε προσεπέθεσαν , 3 και ἴδιόν εστιν αὐτῶν, τι τι πεπερασμένον και ὁ πειρον καὶ το εν οὐχ

τοιουτον τερον αλλ' αὐτ το πειρον και αὐτο τ ενοἰσίαν ιναι τούτων - κατηγορουνται, δι και αριθμον εἶναι τὴν οὐσίαν πάντων.

a His ilIustrantur ea, qua in antecedentibus uarimus ex opere Philolai Pro πεπερασμένον Aristoteles debebat scriboro πέρας, Velut in suusenuenti tauula contrariorem opponuntur πέρας απειρo et delado περιrrba et astrιον πέρας ero S i. q. περαμνον, 1 Vocauulo utitur nilolaus. Finitur enim et aerιον αδ rου περιrroυ, v. Arist Phys III, 4. καὶ οἱ μὲν Πυθαγόρειοι risaaειρον εινα τουρrιοπι Osr γαρ ἐναπολαμβανόμενον καὶ π ros περιrro περαινόμενον παρέχειν οις Ουοι ην ἀπειρία m. ad quem Iocum Simplic Phys s. 105 a. Dro δε ὁ πειρον ον αρrιοναρι δν εγο διαδε πaν μεν ρτιον, ς φασιν οἱ ἐξηγηται, εἰς ἴσα διαιρουμενον πειρον καrὰ ην διχοτομίαν - ὁ δὲ περιrrbν προσrεθἐν περαινε αυrό κωλυε γαρ υro rq εἰς τὰ ἴσα διαίρεσιν. - la Decem principia cave dicas categorias ab his poni dicit, quia dena paria oppositoriim numerat, ὰς ἀρχὰς τὰς κατὰ συστοιχίαν Ιεγομένας, VocabDulo vorοιχία ab ordinivus Vel sinuumve onori ad rationes notionum translato. Quod dioiturεροι ἡ τῶν αυrῶν Ουrων, apparet cum alio nunc auctores sequi a iocinis perioribus, L. Meteorol. I, 6 τῶν δ' ταχικῶν τιμες καὶ καλοDμμων Πυθαγορείων, io 8 Do n. I, 2 4 ἔφασαν γάρ τινες υrῶν. Do Sens et Sensu. 5. -- Alcmaeon Gotoniata, qui Pytnagorae suppar erat, voικὸν λύyo composuisse dicitur, Quo tineipia Pylti goreomai ad playsiologiam ut ariem modicam, albus maxime stri- deuat, liberius applicaucratio bina opposita uni rὰ πολλὰ ἀνἐνθρωπίνων revocasse opem Diog. L. VIII, M. De fraginentis et doctrina eius I. Unna in tussi niloL-nistor. d. Peterson,

94쪽

nem dicit et eos e Pythagoreis, qui decem contrarioriun paria posueriint. In sequentitius ora Ooαι παρὰ ω .rέρω apparet rospice, ad eos, do quibus dixorii ante auctorea decem oppositorum; ο ἐκεῖνο vero in verbis aφῶ μεν ἄν διήρθρωrαι - videntiireSse, ipsi auctores. - In iis, quae omisimus, Remo mediit dorieaticis, maxime dolamenide Duo principia nune ita numerat, ut dena opposita alterius utrius columnae ad unum revocet; nam Oπερα est idem a te ro περιrrόν,δε αρρεν, τὰ ἀγαθόν to. Quapropter prior series nonnunquam boni series, altera pravi, priotivi, infinita series appellatur, v. Est Nio. I, 4. Πτθαγόρειοι - rerivres ἐν- τῶν γαθῶν Ουσrotris to m Pnys III, 2. rherae rερας Ου- στοιχίας αἱ ἁρχαὶ διαδε στερηrικα εἶναι ἀόρισrοι, et Simpl. Pnya. s. 98 a. Iae ad nnagoreos roserenda osse intelligitur ex mdem aliorumuit Aristotelis interpretum testimoniis. In singulis oppositis multum variabatur, v Varro de Ling. QV, 11. ναια-

Philolaus ap. Stob. cl. I, p. 45η Περὶ δε φύσιος γκα αρμονίας δε εχει ά με εστ των' πραγμάτων ἀχως ἔσω και αυτ μεν- φύσις θείαν τε καὶ οὐκ ἀνθρωπίναν ενδεχεται γνῶσιν πλεον α νοτι οὐχ Ιύν τ' ης οὐθεν των ἐύντων καὶ γιγνωσκομενων - άμῶν γνω- σθημεν μὴ παρχουσας αὐτας ἐντὸς ' των πραγμάτων, ξ ων ξυνέστα ό κόσμος των τε περαινόντων καὶ των πείρων ' επεὶ δέ τε ἀρχαὶ παρχον οὐχ ὁμοιαι δ' μύφυλο εσσαι. δ' ἀδύνατον ἄν καὶ αὐταῖς κοσμηθημεν, εἰ μ αρμονία ἐπεγενετο - τινὶ αν τρόπω ἐγένετο ταχεν - ὁμοια καὶ μύφυλα αρμονίας αὐθεν

επεδέοντο ' τὰ δε ανύμοια μηδε μόφυλα μηδε ἰσοτελη

ανάγκα τὰ τοιαυτα αρμονία συγκεκλεῖσθαι, εἰ μελλοντι

ἐν κόσμω κατέχεσθαι .

95쪽

a Sensus: etonia enim sunstantia et natum divinam, non numanam cognitionem oti uirit, nisi quantum sudes finitis inis ab ovo Innnitis principiis, ex uiuus constat nuntiis, unde etiam ad nomine aliquatenus cognosci potest. Gloria rων πρaγμάτων, αὐτα φυσις sunt idem uod δεκάς, ἀριθμὼρ καὶ ἁ τούτω ἐσσία, φυσις τῶ ἀριθμῶ in n. 104. - Quum principia illa sint dissimilia, mundus non poterat ex iis existere, nisi Damonia Moessisset Hadimonia enim est ea ratio, oua Opposita continon ' a te ad mundi compositionen consociantur, os Diog. L. VIII, M. do nilolaorδοκεῖ δε αυτ πάντα ἀνάγκ καὶ ρμονία γενέσθat, et Nicona Ar inni. II, 19, p. 59 αρμονία δε πάντως ἐξ ἐνανrίων γίγνεται ' Dr γαρ αρμονία πολυμιγέων ἔνωσις καὶ διχοφρονουνrων συμφρόνησις, amdennitio est yinagorica, V Ast ut Nicona p. 299. Sequitur apud StoDaeum accuratior definitio annoniae, iam musici appellanan ex nilola excerpta, nocivo duuitari potest quin et ipso rem numeris explicuerit, V. Boecκ p. 65 sqq. Constat nim vel Pa tna

goram vel Pytnagoreos primos consonantiarum momenta vel priγ- portiones numeris deterininasse octaVanique, quari nos Voca IS,

interpostrisse V Xenocrates et eraclides p. Porpnyri in Ptol. Haran. p. 213 Nicomaon. Ηarni Man. I, p. 9 sq. ei In Boetn. de Musica I, c. 10 11 Diog Ι. VIII, 12. Octonus sonus una omninooue antinuissinus musici appellauatur namonia.

107 Stob. cl. hys l, p. 18. Φιλdλαος φθαρτον τον σμον εἶναι- λέγει γουν ουτως ἐν τω περὶ ψυχ ος Παροκαὶ φθαρτος καὶ καταπύνατος διαμενε τον πειρον αἰονα τε γαρ ἔντοσθενυλλα : αἰτω δυναμικωτέρα αὐτας ' εὐρεθήσεται οὐτ' ἔκτοσθεν φθεῖραι αὐτον δυνα-

μενα, αλλ' ἰς οδε ὁ κοσμος αἰῶνος καὶ ἐς αἰῶνα διαμενει εἷς π ενω τῶ ξυγγενεος ' καὶ κρατίστω καὶ ἀνυπερβάτω ' κυβερνώμενος

Quae sequuntur interpositis Stouae interpretamentis Iocutio-nIn quo a nuola alienis adeo cori upta sunt, ut quid ipsius Philolai su ud minus non liqueat, es Boeoti p. 166 si quarea nouis prior tantummodo pars apposita est, quae tamen et ipsa aliquid vitii contraxisso vidctur, L nrons do dies Dor. p. 24;Zelle L Philos. d. r. I, p. 26 ed. 2. - Supplendum est stς Vulgo vγγενέω. Coni Boean. - ' Vulgo di περθάrω.

96쪽

ψteta Reil. r κόσμω. Connexum cum antecedentibus in Eoat Clamiliari Marti do Stat. n. II, 3. Friti mam de nivια atiastantiaee ruat, de me iamria, ponde ribu et nunιem illaeta Monistricani, iu- sican alite arithmeticam uiri e dispulat, per haec ninia niver-mam aestitiasse Urmana, L Boechis littol. p. 85 sqq. et quae de antima humana disputabuntur infra. Utraquo enim, anima mundi et anima honainis est harmonia et numerus, io iunia in univcrso constant et continentur, V. Iam ilicia ad Nicona Aritnni. p. 11. Φιλόλαος δε ηοιν ἀριθμῖν εἶναι της τῶν κοσμικῶν αἰωνίας δtas Oνης rρο κραrισrευουσαν καὶ αυrογεν συνοχήν. - Dioit deum a. Unum, V sqq.

Ἐντὶ γαρ ὁ γεμὼν καὶ ρχων πάντων θε0 εις ἀεὶ ἐον μύνιμος ἀκίνατος, αὐτος αὐτῶ ὁμοιος, ἀτερος των

Simpl. ad Arist. nus sol. 94. καὶ οἱ Πυθα - 109ρειοι δε οὐ των φυσικῶν μόνον ἀλλα καὶ πάντων απλος μετα το εν ο πάντων ἀρχ/ν λεγον ἀρχας δευτέρας κά, στοιχειώδεις τα εναντία ἐτίθεσαν - καὶ τὰς δέ συ- στοιχίας πέταττον , οὐκέτι κυρίως ἀρχαῖς οὐσαις γράφει δε περὶ τούτων ὁ Εὐδωρος τάδε - Κατα ὁ ἀνωτάτω λύγον φατέον του Πυθαγορικους ὁ ῖν ρτ, τῶν πάντων λεγειν, κατα δὲ τον δεύτερον λύγον δύο ἀρχας τον ποτελουμένων εἶναι - τε ε καὶ θ ἐναντίαν τούτω sσω ποτάσσεσθαι δε πάντων τῶν κατ' ἐναντίωσιν ἐπινοουμένων δ 1 ἀστειον νενί, το δὲ φ -

97쪽

λον, προς--το ἐναντιουμ επι φύσει. δι μηδε εἶναιτο σύνολον ταύτας ἀρχας κατα τους νδρας. εἰ γαρ με τῶνδε φδε τῶνδε εστιν αρχή ου εἰσὶ κοινα πάντων ἀρχαί. σπερ ὁ εν. καὶ πάλιν Aι6' φησί ἡ καὶ κατὰ ἁλλον τρέπον πhν φασαν εἶναι των πάντων τοεν ῶς αν καὶ της λης καὶ των δντων πάντων ἐξ αέτου γεγενημενων, τοOτο δ' εἶναι τον περάνω θεόν - καὶ λοιπον ἀκριβολογούμενος ὁ δωρος ἀπην με -το ς το Τυ τίθεσθαι λεγει, στοιχεῖα δε απι το ενις γενεσθαι φησίν - πολλοῖς νύμασιν τους προσαγορεύειν λέγει γάρ - Φημὶ τοίνυν του περὶ τον Πυθαγόραν τι μεν εν ἀρχην πάντων ἀπολιπεῖν, κατ' ὰλλον δε τρόπον δέ τὰ

ἀνωτάτω στοιχεῖα παρεισάγειν, καλεῖν δε- δύο ταοτα στοιχεια πολλαῖς προσηγορίαις - με γαρ αὐτῶν δνο- μάζεται τεταγμένον Ἀρισμένον, γνωστόν ἄρρεν, εὐιττύν, δεξιέν, φως ' ὁ δὲ ἐναντίον τούτω ἁτακτον . Κύρι- ον. γνωστον, θηλυ, ρτιον, ἀριστερόν, σκότος φ.

a V s r n. 105. - Sensus Necesse erat ut praeter supra illa Opposita, cibus iundus agitaretur, Unum statuerent, quod omnium oppositoriam origo et regula esset. Id esse deum supremum scit. Unum illud vel Deum unicum et sempiternum ap. nilolaum in n. 108. - ψ s. Sexti Emp. adv. Main. X, 270. Discrimen inter αρχὴν στοιχεῖον dandum Eudor Peripatetico, Strationis acquali. Ad magoreorum doctrinam id maxime peribnet, io principium . . Unum divinum, imo posterioriDua solebat appellari =ονάς, separatur ab Oppositis, viae sunt secundi ordinis in sinus quod denuo enumerauatur Unum, id cogitandum opposita multitudine.

110 Theophri et s. Πλάτων ε καὶ οι Πυθαγόρειοι - - καθάπερ ἀντίθεσίν τινα ποιοso της ἀορίστου

98쪽

και τας ἀρχας ναντίας. δι καὶ Ουδε τι θεόν. σοι θεω τὴν αἰτίαν ἀνάπτουσι, δύναμαι πάντ' εις τοῆριστον γειν, αλλ' εἴπερ, ἐφ' οσον ἐνδεχεται τάχα δ' οὐδ αν προελοιτ' εἴπερ ἀναιρεῖσθαι συμβησεται τὴν ολ οὐσίαν ἐξ εναντίων γε και ἐναντίοις ουσαν κέ o infinii dyado, cuius frequens apud Platonicos et Py-stagoreos inferiores mentio est, ct Zelle I. c. p. 259 sqq. et infrini Platone n. 266, not. o. Mn recentiores ex no primum pro

creatam et materiam ceterorum numerOmni atque corporiam misse

ro 1ικον πλῆθος. - Recte dicit 'io mundum ex sententia Pythagoreomin sine insorini cogitari non posse dicit Nimium contendit quod deteriorem Daturam alteri parem et Superiorem osse afficinat Beno vero etiam id a neopurasto exponitur, quod Pystu rei boni officaciam absolutam esse negabant bonumsue et malum una eadem1ue causa eodena luelmnino divino contineri statuebant, os Theo8 m. Plat Main. II, 9, p. 166, qui Ioeus citatur supra n. 104, not. a.

Arist. et A, Oσοι δε υπολαμβάνουσιν. σπερ 111 οἱ Πυθαγύρειοι καὶ Σπεύσιππος. ὁ κάλλιστον καὶ ριστον, ἐνυπῆ εἶναι δια τι καὶ των φυτῶν καὶ τῶν ζψω τας ἀρχας αἴτια μεν εἶναι, ὁ δε καλον καὶ τέλειον ἐν τοι ἐκ τούτων, οὐ δοθῶ οωνται. ὁ γαροπερμα- τερων ἐστὶ προτέρων τελείων, καὶ ὁ πρῶτον οὐ σπέρμα ἐστίν, ἀλλα τι τέλειον.

Opponuntur placita Pythagoreoriam et doctrina ipsius Aristotelis Aristoteles enim deum persectum ess et naturan immutabilem, ab omni reriam vicissumtino liberam statuebat Pystagorei contra deum seminis instar in ipsis remini vicissitudinibus inesse et eum rebus augeri et perfici statuebant.

99쪽

animum esse sc deum per naturam remina omnem intentiani et commeantem ex quo nostri animi arpe

rentur. in Sexti Empiri adv. Main. IX, 27, a 'inagoreos et opterno dogma ab esu animalium abstinuisse affirmat. Doctrinam do anima mundi ad Pythagoreos reserendam esse confirmant ro entiores, L. Stob. Ecl. Pnys I, p. 452, at hoc affert Philolai fragmentum, pio a Stoicis petitum esse apparet: s δε γεμονικοι ἐνδεω μεσαιrάrω πυρί, περ ρύπεως δίκην προὐβαλλεrο ηψ OD πανεος σφαίρας ' ὁ δημιουργὼ θεός. s. Miscne Foroehunm p. 80 sq. tinfra n. 118.113 Aristot. et 3. O μεν ου Πυθαγόρειοι πύ- τερον οὐ ποιουσιν ποιοfσι γένεσιν οὐθεν δε διστάζειν ' φανερῶς γαρ λέγουσιν του νος συσταθέντος, εἴτ' ἐξ επιπέδων εἴτ' εὐχροια εἴτ' ἐκ σπέρματος εἴτ' εξων ἀποροθειν εἰπεῖν εὐθυς τ εγγιστα του ἀπείρουοτ εῖλκετο και ἐπεραίνετο πι του πέρατος. Stob. cl.Ρliffs. I, p. 380 Ἀριστοτίλης ἐν τετάρτω Φυσικης κροὰ-σεως γράφει Εἶναι δέ φασιν οι Πυθαγύρειοι κενον καὶ ἐπειοιέναι αὐτο τ οὐραν ε του ἀπείρου πνεύματοςῶς ἀναπνέοντος' φ. εν δε τω περὶ Πυθαγύρου φιλοσοφίας πρώτω γράφει , Πν οὐρανον εἶναι να, ἐπειράγεσθαι δ' ἐκ του ἀπειρου χρόνον τε και πνοην καὶ τι κενύν δ διορίζει ἐκάστων τὰς χώρας ἀεί ' .

ἐπίνοιαν τον κόσμον, οὐ κar χρόνον . . ponetiant mundum olim non exstitisse, ut compositionem eius luculentius ena rent, reveri mundum ab omni tempore exstitisse putavant. Quid a nonnunqwam etiam numeros ipsammae nam iam gigni putasse perniuentur, es mst Met. N, 3 extri, a Met si non solos Pytnagoreos, tamen praecipue lios respiciens, or φανερόν, Bu-quit, or O rου θεωρῆσαι νεκεν ποιουσι ην γενεσιν. ων αρι θμῶν. Minus tribuendum Plutarcno l. n. II, 4, a quo consun duntur placita Platonis et Pythagoreorram. b CL Arist. et II, 6.

100쪽

supra n. 103 105, not. a. Exinde Meuntur tempus et spiritus et Vaciuum, quo loca dirimit Spiritu πνοή est vias respiriitio mundi, ut ponitii esse annuamaiasν ἄπει οὐ πνεῖμα est infinitum extra mundum positum, quod mundus spiritu ducit eoquomodo in B reeipit niminii constant omnia exciniitis et innuitis, v. n. 102. Quid sit oro et O πνευμα dissicit dictu est. Noa rem interpreteris facit Arist. Piss. III, 4 diserto Murminus 3 thagoreos et Platonem inunitum posuisse esse ai=' avrd, D άς συμβεβ ός τινι τερφ, ait Ovσια avr Oi , - καὶ εἶναι το ξωt- ουραγο απειρον CL hilarola. l. h. Ιl 9. - αδ εοδΠυθαγόρου κεὐ eLae ro κδομου κενόν , eis o ἀναπνε δ κόσμος

- εξ υ. Affertur syllogismus Archytae, quo infinitum extra uium d uni esse demonstratur, ab uvonio ap. Symplie Plib s. f. 108a v mi is Peripateticoriun sorinulis adeo innautatii est et anipline tus, ut inane non lani extra mundum esse domonstretur quani prorsus e rerum atrum tollatur. - Mundus spiritu pernatus

p. 55 a. ' χας μὲν - ντων τοι ἀριθμους Πώτων τε καὶ οἱ Πυθαγόρειοι πετίθεντο, τι ὁύκει αὐτοῖς ὁ πρῶτον ἀρχη εἶναι και το συνθετον τὸν δὲ σωμάτων πρῶτα τα επίπεδα εἶναι τα γαρ πλουστερά τε και συναιρουμεν ποῶτα η φυσει, επιπέδων δε γραμμαὶ κατὰ τον αὐτον λόγον, γραμμῶν ὁ στιγμαι ος οἱ μαθηματικοὶ σημεῖα αὐτοι ὁ μονάδας ἔλεγον, ἀσυνθετα παντάπασιν δντα καὶ ἐθε προ αυτῶν ἔχοντα οἱ δε

μονάδες ἀριθμοί, οἱ ἀριδμοὶ ρα πρῶτοι τῶν οντων.