Historia philosophiae Graecae et Romanae

191쪽

198 Plat Phaedr. p. 229 Ε sqq. io iiiiiiii Socrates 'μοὶ δε προ αυτὰ se. τὰ μυθολογήματανονδαμῶς ἐστι σχολή τ δε αἴτιον, ὼ φίλε, τούτου τόδε. Mosa/αμαί πω κατατο ελφικον γράμμα γνῶναι μαντύπι γελοιον δή μοι

φαίνεται τομο τι ἀγνοουντα τὰ αλλότρια σκοπεῖν. θενδη χαίρειν εάσας ταυτα, πειβόμενος δε τω νομιζομενωπερ αὐτῶν νυν δὴ λεγον σκοπῶ οὐ ταὐτα αλλ' ἐμαυτον, εἴτε τι θηρίον ν τυγχάνω υφῶνος πολυπλοκῶτερον καὶ μολλον ἐπιτεθυμμενον εἴτε μερώτερον τε και πλούστερον ζωον, θείας τινος και ἀτύφου μοίρας φύσει μετεχον. Xenoph. Memor Soer Ill 9 6. --

νων γε μὴν ναντίον με ἔφη εἰναι σοφία οὐ μεντοι γε τὴν ἀνεπιστημοσύνην μανίαν νομιζε, τ δε ἀγνοεῖν εαυτον και θ μὴ οἶδε δοξάζειν τε και οἴωθαι γιγνώσκεινεγγυτάτω μανίας λογίζετο ειναι.

192쪽

eave ita aoeipias, ac si ni non sciendi facultatem hominibus An gaverit, quod existiniavit Cicero Acad. post I, 4 pr. II, 23 n. 1 , not. a). Recte obiciei inacheriis, do Socrato lutosopno Onamcn- Acad. BeroI. 1814-Ib, p. 61 sq. Op philos II, p. 300 sq.minuno, inquit, nihil nisi so nihil scire scivit, sed necessario cum illa quam profitebatur nesciencia arie lio coniunctuni erat, ut in quo innis scientia posita esset et quid ab eo differret opinio vulgaris exploratum alacret s. n. 201.

δόξα και ἐπιστήμη, οὐ πάνυ μοι δοκῶ τουτο εἰκάζειν ἀ- εἴπερ τι λλο φαίην δν εἰδέναι ὁλίγα δ' αν φαίην ἔν δ' ὁ και τουτο ἐκείνων θείην ν ων οἶδα. ΜΕΝ Και ρθῶς γε ο Σώκρατες λέγεις. ΣΩ. Πδαί τόδε οὐκ ρθῶς ὁτι ἀλqθhς δόξα γουμένη τι ἔρ- γ- ἐκ της της πράξεως οὐδε χεῖρον περγὰζεται ἐπιστήμη - Και, το δοκεις μοι ληθη λέγειν. ΣΩ. Οὐδεν ρα μὴ δόξα ἐπιστήμης χεῖρον οὐδε τ- τον φελίμη ἔσται εἰς ας πράξεις οfo ἀνὴρ ὁ ἔχων ὁ γ δόξαν η ὁ ἐπιστήμην; ΜΕΝ Υστι ταμα. - ΣΩ. Οὐκ- διδακτον ἔδοξεν εἶναι εἰ φωνησις ή ἀρετη;

N. μι - - - ΣΩ. Ofκο- εἰ μὴ ἐπιστημν, εὐδοξία δη τι λοιπον γίγνεται, ε οἱ πολιτικοὶ δνδρες χρω- μενοι τας πόλεις ὁρθουσιν οὐδεν διαφερόντως ἔχοντες προς τι φρονεῖν η οἱ χρησμωδοί τε καὶ οἱ θεομάντεις' καὶ γαρ υτοι ἐγουσι μεν ἀληθη κά πολλά, ἴσασι δε

193쪽

ΘΕΑΙ. Ουδαμῶς. ΣΩ. M 4-- ' μὴ μέντοι μοι κατείπνς πρὸς τους ὰλλους λεληθα γάρ - ταιρε, ταύτην ἔχων την τέχνην οἱ δέ ατε οὐκ εἰδότες, τουτο μεν οὐ λέγουσι περὶ ἐμου, υτ δε ἀτοπώτατός εἰμι και ποιῶ του ανθρώπους πορειν ' ἡ καὶ τοsτο ἀκηκοας;

μαιεύσεως - μεν ειλα πάρχει οσα ἐκείναις, διαφερει δὲ τω τε Ἀνδρας ἀλλα μη γυναῖκας μαιεύεσθαι και τω τὰς ψυχας τῶν τικτούσας ἐπισκοπεῖν ἀλλα μη τα σαγ- ματα μέγιστον δε τουτ ενι θ ήμετέρα τέχνy βασαν ζειν δυνατον εἶναι παντὶ τρόπω πότερον εἴδωλον και

ψευδος ἀποτίκτει του νέου η διάνοια η γύνιμόν τε καὶ ἀληθές επεὶ τόδε γε και ἐμοὶ πάρχει περ ταῖς μαίαις ὰγονος εἰμι σοφίας καὶ οπερ δη πολλοί μοι μείδισαν, ῶς τους μεν ἀλλους ερωτῶ αὐτὰς δε οὐδε αποκρίνωμαι περὶ οὐδενος δια τι μηδεν εχειν σοφόν, ἀληθες μειδίζουσι ' τι αἴτιον τούτου τόδε ' μαιεύεσθαί με θεος ἀναγκάζει, γενναν δε ἀπεκώλυσεν εἰμι δὴ οὐν -- τος μεν οὐ πάνυ τι σοφός, ουδέ τί μοι ἔστιν ευρημα τοιουτο γεγονὸς της ἐμης ψυχῆς εκγονον οἱ δέ μοι ξυγγιγνύμενοι τι με πρειον φαίνονται νιοι με καὶ πάνυ

ἀμαθεῖς πάντες δε προχύσης της ξυνουσίας οἷσπερ αν θεὸς παρεων, θαυμαστον σον ἐπιδιδόντες. Duὐτοῖς

τε καὶ τοις ἁλλοις δοκουσι καὶ τουτο ναργές οτι πα0'

ἐμ ουδεν πώποτε μαθόντες ἀπ αὐτοὶ παρ' αὐτῶν πολλα καὶ καλὰ εsρόντες τε καὶ κατίχοντες ' της μέντοι μαιείας ὁ θεός τε καὶ γA αἴτιος. δε δε δηλον πολιλοὶ δη τομο ἀγνοήσαντες καὶ αυτους αἰτιασάμενοι, ἐμο δε καταφρονησαντες η αὐτοὶ - ἄλλων πεισθέντες ἀπῆλθον πρωλίτερον του δέοντος ' ἀπελθύντες δε τά τε λοιπα ἐξημβλωσαν δια πονηραν ξυνουσίαν καὶ τα - ἐμ μαιευθέντα κακῶς τρέφοντες ἀπώλεσαν, ψευδη καὶ εἴδωλα περὶ πλείονος ποιησάμενοι του ἀλσους τελετῶντες δ' αυτοῖς τε καὶ τοῖς ἀλλοις δοξαν ἀμαθεῖς ειναι-

194쪽

ων εις γέγονεν ριστείδης ὁ Λυσιμ ου κά ὰλλοι πολλοί. I: οταν πάλιν ἔλθωσιν δεύμενοι τῆς ἐμῆς ξυνουσίας κά θαυμαστα δρῶντες, νίοις μεν, γιγνόμενον μοι δαιμόνων ἀποκωλύει ξυνεῖναι ἐνίοις δε ε και πῶλιν αὐτοὶ επιδιδόασι πάσχουσι δε δ' οἱ ἐμοὶ ξυγγιγνόμενοι κάὶ τοsτο ταυτον ταῖς τικτουσαις ώδίνουσι γαρ καὶ πορίας ἐμπίπλανται νύκτας τε καὶ ημέρας πολ μαλ- λον η κεῖναι ' ταύτην δε την δῖνα ἐγείρειν τε κά ἀποπαυειλή μη τέχνη δύναται .

195쪽

proserenis quo laeseruit os eius Satyria simile r τε Φόr at ἔξω τῶν Ομμὰrων, s. lat. Theaet. p. 143 extri, et ironia cum arto dialectica coniuncta, de via Alcibiades I. c. p. 216 E. γειται δ πάντα ταυταδε κτημαra divitias, honores etc. Οὐδενος ἄξια καὶ - ουδὲν εἶναι, λέγων μεν ου, εἰρωνευδμενος δὲ καὶ παίζων πάντα τον βίον προς ου ανθρώπους διαrελεῖ. s. Xenoph. Μemor. I, 3 8. οιαυr με περὶ οsrων ἔπαιζεν αμα σπονδάςων. Cic. Acad. r. II, 5, 1, Soci atra autem de se ipse detralimis in distulatione plua tribuebat sis, uos iactae r Effre. Ita utimiatu Herere ais e gentiret, Mensem in gestitia est ea dia metuatione, inam Graeci εἰρωνεία voea M. adde Cic. Bruti M.

201 Xenoph. Memor lV, 5, 2. Ἐφη δε καὶ το διαλεγε- σθαι οπιμασθῆναι ἐκ το συνιόντας κωνη βουλεύεσθαι διαλέγοντας κατὰ γένη ' τὰ πράγματα δεῖν ὁ πειρασθαι ἔτι μάλιστα προς-οθτο ἔαυτον ετοιμον παρασκευάζειν και τούτου μάλιστα ἐπιμελεῖσθαι ἐκ τούτου. ργίγνεσθαι ἀνδρας ἀρίστους τε καὶ θεμονικωτάτους καὶ

διαλεκτικωτάτους. b. 6 I. N δε καὶ διαλεκτικωτέρους ἐποίει τους συνόντας, πειράσομαι και τομο λέγειν Σωκράτης γὰρ του με εἰδύτας τί εκαστον εχ των δντων ἐνόμιζε καὶ τοῖς δελοις αν ἐξηγεῖσθαι δύνασθαι τους δε μὴ εἰδότας οὐδεν ἔφη θαυμαστω εἶναι αὐτοές τε σφάλλεσθαι και ἄλλους σφάλλειν - ενεκα σκοπῶν συν τοις συνos; τί εκαστον εἴη των δντων οὐδέποτ' ἔληγε. Ib. I 3.

Εἰ δέ τις - περί του ἀντιλέγοι μηδεν ἔχων σαφες

λέγειν, ἀλλ' υε ἀποδείξεως τοι σοφώτερον φάσκων εἶναι δ αυτος λέγοι η πολιτικώτερον η ἀνδρειήτερον ὰλλο τι των τοιούτων ἐπὶ τὴν πόθεσιν ἐπανηγε- αν πάντα τον λόγον δέ πως ' 4. - - ἀμείνω πολίτην

οὐκ ἐκεῖνο πρῶτον ἐπεσκεψάμεθα, τί μιν ἔργον αγα- θου πολίτου Ποιῶμεν--- ωκουν ἐν μεν χρημου-

των διοικησε κρατοίη ἄν ὁ χρήμασιν εὐπορωτέραν ποιῶν - πόλιν Πάνυ μεν οὐν ἔφη 'μ δε γε πολέμω ὁ καθυπερτέραν των ἀντιπάλων Πῶς γὰρ οὐ πω δεπρεσβεία οὐδ ῖν φίλους ἀντὶ πολεμίων παρασκευata;

196쪽

Εἰκότως γε οὐκουν καὶ ἐν δημηγορία ὁ στάσεις τε παυ- καὶ ὁμόνοιαν ἐμποιῶν Ῥμοιγε δοκει. ει δετων -- ἐπαναγομένων καὶ τοι ἀντιλεγουσιν αὐτοῖς φανερδν ἐγίγνετο ἀλσές. 5. ποτε δε αμύς τι τωλύγω διεξίοι, δια των μάλιστα ὁμολογουμένων πορευετο, νομίζων τ την τὴν ' ἀσφάλειαν εἶναι Ἀρου.

a Zιάλεγειν καrὰ γένη, ouod Rerum legitur Hild 11 reserendum ad proprium illud quod Socrate induxi disserendi notione quo finiena genus, cuius exempla habes V Xenopn. Memor. IV, 6, 2 M., non nimis tamen idonea. Eodem pertinet quod dicitur σκοπεῖν τί καστον χοῶν νrων, cap. 6 1 finiendo enim ris τί ἐστιν quaeritur undo Socrati et oρίσασθαι θ ουσία tribubtur a Aristotele a Pari. An I, 1 extro h --ἄγειν diobtur de Inductione, tae recentioribus appellabatur ἐπαγωγή. Cio. Top. 10 42. Sunt enim rimi Pudines suas eae plurima Agarimnibus perimitin suo volunt, nodor es tutor dem Fraotare delet, si mri , -- αnandaria, ri pra duciam Meveris, ilia

vitam procuratori Hae eae pluriuua perveniena suo via appellatiis inductio, uae graece ἐπαγωγ inmina diis, Pina plurimum ea uatia inserinreuia a Socrates. De Invent. I, 3b, 61. Quemadmoditari Gud summus armamentandi, inod se inductionem sumitur m tam Minates et Meratim tractamini, o hoc uod per alioei-tionem molitur memetne ea cis Aristotes Hripatetieis es meophrasto resueriturum. Ipso Aristoteles utrilinouo generis et menta ad Socratem refert lac suusevienti.

λόγως ἐζήτει το τί ἐστιν. συλλογίζεσθαι γαρ ἐζήτει,

ἀοχὸ δε των συλλογισμῶν ὁ τι εστιν. δύο γάρεστιν α τις δ ἀποδοίη Σωκράτει δικαίως, τούς τ' ἐπωκτικους λόγους καὶ ὁ ὁρίζωθαι καθόλου ταλα γάρ

ἐστιν δμφω περὶ ἀρχὴν ἐπωτήμης.

197쪽

180 και εὐμύνον ἀγαθον εἶναι τhν πωτήμην, κά εν,6-νον κακήν, τὴν ἀμαθίαν. Xenopli. Memor l, 2, 53. A δ' αὐτον οιδα μεν λεγοντα - - τι τῆς

ψυχῆς ἐξελθούσης - εν μύνη γίγνεται φρύνησις, τοσωμα και του οἰκειοτάτου ἀνθρῶπου τhν ταχίστην ἐυνέγκαντες ἀφανίζουσιν. 54. ἔλεγε δε τι ά ζωνεκαστος αυτο ο πάντων μάλιστα φιλεῖ, το σώματος τι αν ἀχρεῖον ὴ - ανωφελές, αὐτύς τε φαιρεῖ καὶ δελ παρεχει. 55 ταυτ' οὐν ἔλεγεν ο τον μεν πατερα ζῶντα κατορυττειν διδάσκων αυτον δε κατατεμνειν ἀα ἐπιδεικνύων οτι τι ὰφρον τιμόν εστι. Arist. Iagn. Mor. I, 1 extr. V Σωκράτης - δεν ετο δεῖν μάτην εἶναι. 204 Xenoph. Memor. IV, 3 I. T μεν ουν λεκτικους και πρακτικους καὶ μηχανικους γίγνεσθαι τους συνύντας οὐκ ἔσπευδεν , ἀλλα πρύτερον τούτων ψετο χρη- ναι σωφροσύνην αὐτοῖς πενέσθαι τους γαρ νευ του σωφρονεῖν ταυτα δυναμενους ἀδικωτέρους τε κά δυνατωτερους κακουργεῖν ἐνύμιζεν εἶναι. 2. πρῶτον μενδ περὶ θεους πειρατο σώφρονας ποιῶ, τους συνόντας. b. I, 4 4 Πότερά σοι δοκοsσιν οἱ περγαζόμενοι ιδωλαυφρονά τε και ἀκίνη α ἀξιοθαυμαστότεροι

εἶναι ' οἱ ζῶα ἔμφρονά τε καὶ ἐνεργά Πολυ νηυία οἷ Φα, εἴπερ γε μὴ sv τινί, ἀλλα πο γνώμης ταsτα

γίγνεται. - δε ἀτεκμάρτως εχόντων οτου νεκά ἐστι κα των φανερῶς ἐπ' φελεία δντων πότερα τύχης καὶ πύτερα γνώμης ἔργα κρίνεις Πρεπε με τὰ ἐπ' φε- λεία γενύμενα γνώμης ἔργα εἶναι. 5. Osκουν δοκεῖ σοι ὁ ἐξ ἀρχῆς πο- ανθρώπους π ωφελεία προσθεῖναι αὐτοῖς δι' ων ασθάνονται εκαστα, φθαλμους μενωθ' ὁρὰν τα ρατά, τα δε στ ἀκούειν τὰ ἀκουστά;δομῶν γε μήν, εἰ μη ρῖνες προσετέθησαν τί ἄν μῆνδφελος ην τίς δ' ἄν αἴσθησις ν γλυκέων κα δριμέων

198쪽

και πάντων ων δια στdματος ηδεων εἰ- γλῶττα τούτων γνώμων νειργάσθη; . Συ δε σαυτιν δοκεῖς τι φρόνιμον ἔχειν, λλοθι δε υδαμο οὐδε οἴει φρόνιμον ιναι και ταυτα εἰδδες τι γης τε μικρον ἐρος ἐν τω σώματι πολλῆς οὐσqς ἔχεις και γρου βραχυ πολλοθ

is ' οὐ γαρ ρ του κυρίους, σπερ τῶν ἐνθάδε γιγνομενων τους ζμιουργούς. οὐδε γαρ την σαυτοs σύγε υχην ρας η του σώματος κυρία ἐστίw στε κατά γε τουτο ξεστί σοι ἐγειν οτι οὐδεν γνώμν ἀλλατύχν πάντα πράττεις. 0. και ὁ Ἀριστύδ'μος υτο εφ7 ἐγώ, Σῶκοατες, περορῶ ὁ δαιμύνιον, λλ' εκειν μεγαλοπ9επίστερον γουμαι η ς της ἐμης θεραπείας προσοεiσθαι Οὐκουν, ἔφη, σω μεγαλοπρεπέστερον ἀξιοῖ σε θεραπεύειν τομέτω μὰλλον καὶ τιμητεον αὐτd' Il. E γαρ ἴσθι, Θη, τι, εἰ νομίζοιμι θεους ἀνθρώπων τι φροντίζειν οὐκ ν ἀμελοίην αὐτῶν Ἐπειτ' οὐκ οἴει φροντίζειν οι πρῶτον με μύνον

και προοραν πλεῖον ποιει δύνασθαι και τὰ περθεν μαλλον θεασθαι καὶ ἡττον κακοπαθειν ἔπειτα τοι μενἀλλοις ἐρπετοῖς πύδας ἔδωκαν, οι ὁ πορεύεσθαι μύνονπαρεχουσιν , ἀνθρώπω δε και χειρας προσεθεσαν ἀ ταπλεῖστα Ις εὐδαιμονεστεροι ἐκείνων ἐσμέν ἐξεργάζονται. 12. και μην καὶ γλῶττάν γε πάντων τῶν ζώων χύντων, μύνην τhν τῶν ἀνθρώπων ποίησαν Ἀν ὰλλοτε ἀλ- λαχθ ψαύουσαν του στύματος, ἀρθροον τε την φωνην καὶ σημαίνειν πάντα ἀλλήλοις βουλέμεθα το δε καὶ τα τῶν ἀφροδισίων δονας τοῖς μεν λλοις ζωοις δοs- ναι περιγράψαντας του ἔτους χρύνον, μῖν δὲ συνεχῶς

199쪽

μέχρι γήρως ταύτας παρέχειν; I3. οὐ τοίνυν μόνον ηρκεσε τω θε το σώματος ἐπιμεληθῆναι ἀλλ οπε μι-γιστύν ἐστι, και τhν ψυχὴν κρατίστρο φ ἀνθρώπω ενέφυσε. τίνος γαρ λλου ζφου ψυχὴ πρῶτα με θεῶν

τῶν τα μέγιστα καὶ κάλλιστα συνταξάντων σθηται τι εἰσί τι νε φυλον ὰλλο η οἱ νθρωποι θεους θεραπευουσι ποια δε φυχντης νθρωπίνης ἱκανωτέρα προ-

φυλάττεσθαι η λιμον η δίψος η ψύχη ' θάλπη θ νύ-

ἐστὶ διαμεμνησθαι; 4. οὐ γὰρ πάνυ σοι κατάδηλον - παρα τα αλ ζοα σπερ θεοὶ οι νθρωποι βιωτευουσι, φυσει καὶ τω σώματι καὶ τῆ ψυχη κρατιστευον- τες τε γα βοος αν ἔχων σῶμα ανθρώπου δε ν μην, δύνα αν πράττειν α ἐβούλετο, οὐθ' Οὐχεῖρας εχει, φρονα δ' ἐστί, πλεον οὐδε εχει. συ δ' μφωέρων τῶν πλείστου αI-ίων τετυχηκδες οὐκ οἴει σου θεους ἐπιμελεῖσθαι αλλ' ταν τί ποιήσωσι νομιεῖς αὐτους σου φροντίζειν; IS 'Oταν πέμπωσιν, σπερ συ σοὶ φρς πεμπειν αὐτούς, συμβούλους ο τι χρὴ ποιειν καὶ μηποιεῖν 'ειαν δε Ἀθηναίοις, φο πυνθανομένοις τι διαμαντικῆς φράζωσιν, οὐ καὶ σοὶ δοκεις φράζειν αυτούς οὐδ οταν τοις Ελλησι τέρατα πέμποντες προσημαίνωσιν, οὐδ' ταν πασιν ἀνθρώποις δελα μόνον σε ξαρο τες

εν ἀμελεία κατατίθενται; 6. ι.ει ' αν του θεους τοῖς

ἀνθρώποις δόξαν ἐμφθσαι, ἱκανοί εἰσιν ευ καὶ κακως ποιειν, εἰ, δυνατοι σαν, καὶ τους ἀνθρώπους ἐξαπατωμνους τι πάντα χρόνον οὐδἐπ- αν ἰοθέσθαι; οὐχ ορας τι τα πολυχρονιώτατα καὶ σοφώτατα τῶν --θρωπίνων , πόλεις καὶ θνη θεοσεβέστατ εστι καὶ αἱ φρονιμώταται λικίαι θεῶν ἐπιμελέσταται; τ ῶγαθέ, ἔφη κατάμαθε τι καὶ ὁ ὁ νους ἐνει- σιν σῶμα οπως βούλεται μεταχειρίζεται. οἴεσθαι - χρ καὶ τ ε τω παντὶ φρύνησιν τα πάντα πως - αυτη δ ρ

200쪽

oυτω τίθεσθαι , και μντο ὁ μὲν ωμα δυνασθαι ἐHπολλα στάδια ἐξικνεῖσθαι, ὁ δε του θεο0 φθαλμοναδύνατον εἶναι ἄμα πάντα ὁραν, μηδε την θν με ψυ-

χην καὶ περι των νθάδε και περὶ των ε Αἰγύπτω καιεν Σικελία δυνασθαι φροντίζειν, την δε του θεοθ ρὐνζσιν, ἱκανην εἶναι ἄμα πάντων ἐπιμελεῖσθαι.

Memorab. IV, 7, 2 coli Plat de LMgg. VI, p. 771 VII, p. 817 sq.Veteres enirn lias disciplinas, Iippe a vulgari consuetintino remotas, neque i Diuini neque civi necessarias esse putabant. Aliter ta-inen intelligendum litot Sitietates discipillos etiam a naturalium m-NIn permitisitione revocasse licitur , Xenopia Mein I, L 11 sq.; IV, 7 6 sq. Nil nimian uiprouauat unpian et in eligiosin acetus aetatis physici attulini rite lauant rationem de qua re uni Soerint consentit Issato Pliae l. p. 96 sqq. do Rep. VII, p. 29. Xenophon autor et Aristoteles et recentiomini nonnulli ho ad innonari Niliu In Iem In stud HII tr BI Stuleri ni pariam circumspecte Arigi. Meti , 6 Met M 4 Part. Anini. I, 1 exu. Socratoni quodammodo naturae studuisse Vel ex nostro loco luculento cerantur, IN depreheredis eum teleologicam rae ille itur viain ingressum, quae ratio uinnsiit ad Socraticos Irule corrigendus 'tela A nil posteri