Historia philosophiae Graecae et Romanae

251쪽

qua cernitur in multis robus extra xistentibus unde eminu ut unaquaeque idea H ἔν ἐπὶ ποχλῶν, ni in Axistimet. A, R et singula appelluntur ένάδες sivo μονάδες ab ipso Platono mileD.

πλέον μήτε δεοον γίγνεσθαι μηδὲ πάσχειν μηδέν. Neque tamen

solui rerun gravioriam aque speciosarum existere ideas putandum est, Veriim sunt omnium quotquot ad genera revocari possunt, etiam vilissimarum, ita ut numero sint plurima almio cliversissimae, et

esso diei oπόσα φυμι. xcipiuntur nonnisi ea aae fiunt tantiun- inodo et ad certam speciem nondum Pervenerivit, V Tian. p. 66 D.

προς τό τινα εχειν ὀσμήν etc. s. Arist. Met. A, B, uui etiam rὰ πρός et arte facta excipiuntur, do iiDus v. Ritteris M. LPhilas II, p. 301 d. . dein Aristotele do argumentis, quibus Plato suani docideia doctrinam inter viscipulos munire solebat, explieatius disputaverat in libro deperdito περὶ δεῶν, unde nonnulla servavit Alexander Aphrodis adorast. et A, B V. Scnol. Misisti p. 564 sqq. Zello Platon Studien p. 232 sq.2b Crii l. p. 439 C. Πύτερον φῶμέν τι ναι αὐτωκα- λον καὶ ἀγαθον καὶ Τλεκαστον των οντων ουτως ' μη; RP. Ἀμοιγε δοκεῖ, Δ Σώκρατες. ΣόΩ. Asτι τοίνυν ἐκεῖνο σκεψώμεθα - εἰ πρύσωπον τί ἐστι καλδ η τι

τοιούτων, καὶ δοκε ταῖτα πάντα ρεῖν, ἀλλ' αὐτό, φῶμεν, το καλιν οὐ τοιοsτο αεί ἐστιν ou εστιν; P.

252쪽

ἀεὶ η γνῶσις και εἴ γνῶσις εἰ δὲ και αὐτὼ τὼ εἶδος

μεταπίπτει τῆς γνώσεως. μα- αν μεταπίπτοι εἰς,λλο εἶδος γνώσεως και Οὐκ- εἴη γνῶσις εἰ δε ει μεταπί

In hoc igitur dissensit ab Heracliteis, quippe qui niuia sem

piterito fluxu agitari, nihil unquain consistere Ocelarint, . n. 32, not. Sunt atque consistunt ea tae cognoscuntur: quiri probatiir vel ipsa cognitionis notion et tacultato malim, nisi existerent quae eomowi possent, omnino nulla esset cognitio emio scientia, L

253쪽

illi illi luὲil nostra opinionibus illa o Pr afficiuntiir , sed semper alia ipsis constant neque litui'ain suam mutant, imo contra Protago

γε μη εἰδώς σοι ποφαίνομαι τουτο γάρ μοι ἰνδάλλεται διανοουμεν οὐκ ὰλλο τι η διαλίγεσθαι αὐτη αυτ ζν

εὐωτῶσα και ποκοινομενη και φάσκουσα και οὐ φάσκουσα. ταν δε ρiσασα, εἴτε βραδυτερον εἴτε και ρύ

254쪽

μέ. T δέ' ἐπ' αὐτοις τοι ἐκεῖνα πράττουσι σημεῖον της φωνης ἐπιτεων δνομα. OL Κομιδη μευουν. - ωκουν ἐξ ὀνομάτων μεν μένων συνεχῶς λεγομένων οὐκ ἔστι ποτε λήγος, οδ αλ μάτων χωρὶς ὀνομάτων λεχθέντων. OL T τ' οὐκ ἔμαθον. E. Ληλον γαρ ῶς πρὸς τερόν τι βλεπωνυμι ξυνωμολύγεις ἐπεὶ τουτ ει ἐβουλόμην ειπεῖν, ὁτι συνεχῶς δελεγόμενα ταυτα οὐκ ἔστι λέγος. EAL mi M. OI- βαδίζει τρἐχει καθεύδει κά ταλλα οσα πράξεις σημαίνειρήματα Λῖν πάντα τις φεξης-οτ' εἶπM λόγον οὐδέν τι-λλον περγάζεται. OEAL Πῶς γάρ - κουν καὶ πάλιν μαν λέγ'ται λέων ἔλαφος Ἀπος οσα τε --ματα των τὰς πράξεις α πραττόντων νομάσθη, καὶ κατὰ ταυτην δὴ τὴν συνέχειαν οὐδείς πω ξυνεστη λύγος ' δεμίαν γὰρ με λως οὐτ' εκείνως προξιν οὐδ' ἀπραξία οὐδε οὐσίαν δντος οὐδε μ ωτος δηλοι τὰ φωνηθέντα, πριν ν τις τοις νύμασι τὰ ρήματα κεράσωτοτε δ' -οσε τε καὶ λύγος ἐγενετο εὐθυς η πρῶτοσυμπλοκη σχεδιν-- λόγων ὁ πρῶτος καὶ σμικρότατος. SOL Πῶς ρ' δε λέγεις - πιταν εω τις ἄνθρωπος μανθάνει, λόγον εινα φὴς τουτον ἐλάχι- στύν τε καὶ πρῶτον Θ I. Ἐγωγε - φλοῖ γὰρ ηδη που τότε περὶ τῶν δντων η γιγνομένων η γεγονύ- των η μελλύντων, καὶ οὐκ ὀνομάζει μύνον, αλλά τι περαίνει, συμπλέκων τὰ ρήματα τοις ὀνόμασι δινλέγειν τε

αὐτον ἀλλ' οὐ μόνον νομάζειν εἴπομεν, καὶ δὴ καλτφπλέγματι τούτω τὸ νομα ἐφθεγξάμεθα λέγον. EALUρθῶς. E. ODτω δὴ καθά περ τὰ πράγματα τὰ μεν ἀλλήλοις ηρμοττε τὰ δ' οὐ καὶ περὶ τὰ της φωνης

σημεῖα τὰ μεν οὐχ ρμόττει, τὰ δὲ ρμύττοντα αυτ λέγον ἀπειργάσατο. OL Παντάπασι μεν ουν h. p. 23 D. Και τουτο μιν που φανερόν, ς καὶ ὁ τιτο- ρημα ἐκ δντι λεγομεν κάστοτε μόνον γὰρ αὐτολέγειν, σπερ γυμνον καὶ ἀπηρημωμένον ἀπο τῶν δντων

255쪽

τι φήσεις σημεῖον ιναι, τι δε τινε δυοῖν τι δε τινες πολλῶν. EAL Πῶς γαρ σο; '.

a Quod elootamur ad arulem itionem revoeandum est ab quo id quod cogitannis, nam cogitatio nihil aliud est nisi somno non prolatus, Sopuisti p. 263 Ε. Οὐκουν διάνοια μεν καὶ λόγoe

elementa oogitationi deprenendmitii in sermono, o ut ara dies otio cum in ideis atque notionibus recto copulandis dividendisoueceritatur, tum in Vocauulis recte usurpanais atoue consociandis,

των ειδῶν συμπλοκη, ὁ λόγος γέγονεν μιν. - Εtiani haeo eodem redeunt, ut vel Ioquendo ivltas res et multas Idcas esse comprobetur. Id uod alio loco si conclussit, ut divorsis nomi-

256쪽

Sophist. p. 248 E. ὁ δὲ γιγνώσκειν εἴπερ ἔσται 261 ποιεῖν τι τι γιγνωσκύμενον ἀναγκαῖον α ξυμβαίνει

πάσχειν βοτε τὴν ουσίαν δ κατα τον λύγον τουτον γιγνωσκομενην - της γνώοεως, καθ' ων γιγνώσκεται, κατὰ τοσουτον κινεῖσθαι δια το πάσχειν ο δή φαμεν

σεμνὰν καὶ αγιον, νουν οὐκ ἔχον, ἀκίνητον στὰς εἶναι;

νουν με καὶ ζωην καὶ ψυχαν ἀκωπον μεντο τ παράπαν ἔμψυχον ον εστ αι; ΚΑΙ Π τα ἔμοιγε ειογαταμ εἶναι φαίνεται. - Καὶ τὰ κινουμενο δ καὶ κινησιν συγχωρητέον, δντα. ΘΕΛΙ. Πῶς δ' οὐ ΣΕ. Συμβαίνει δ' οὐν Θεαίτητε, ἀκινήτων τε δντων νουν

μηδενὶ περὶ μηδενὰς εἶναι μηδαμοs. - Ι. Koμιδη

Etiam hae adversus Paeatas disputantur et praeter eos ad-

257쪽

versus Megarieos, qui esse uitam revera nonnisi ea quae Ogno scerentur do Dant, sed non moveri ea, imo cuiescere et quasi torpore statuenant, ut nillil inde ne quo scientia nequo mores hominum proficere viderentur, V. supra n. 230. Contra Plato suas idem non solum esse . sed vivere otiam et nient alauo intellectu vigere exa-athmaoat, omninoque esse inter M atquo res existentes et noviruum cogitata communionem quantam reciprocam, modo ne Omnia moveri cun Heraclito putemus, os n. 259. Indo orationem suaru

χεσθαι, ῶν α πανrndi r ἐν κινουντων μηδε ὁ παράπαν ἀκουειν, ἀλλα καr rhν τῶν παίδων ευχήν, σα κίνηr καὶ κεκινημένα, ὁ ο ν τε καὶ πὰν ξυναμφότερα λέγειν. Porro et ipsas ideas vel consentire inter so vel dissentire et dissociauiles esso do--Dat, unimasque e maximas ideas voca uat ea quae 'uni plurimis conmolari possent, velut in semono ooales prae ceteris limioris haveant vii copulandi, os. Sopnist. p. 254 C. O Ουν η α

etiam ' o esse et ideam esse evincit ea tuo ad omnem ide rum communionem omnemmae dialecticae usum quam latissime patentem, Sopniat. p. 2M . περὶ καστον ἄρα τῶν ιδῶν πολυ μενεor ro P, πειρον δὲ πiήθει τὼ μη ν. Distinguendium enim esse inter et Ah δντα . e. res sensibus apparentes, quae reVer non sint, cum ad certam notioni ac scientia spectent insorinari nequeant, et inter illud quod cogitetur atque enuntietur non enarquod vel ex ipsa entia notion satis certa oonclusion colligi posse demonstrat. Unumquodquo enim ens non esse id quod a eo diversum sit esse igitur non ens, non illud quidem oppositum enti, veritin id quod in quaque re diversum an an eo, Io censeatur

258쪽

Phileb. p. 4 C. Tosτον τοίνυν τον λόγον ἔτι μολ- 262λον δι' ὁμολογίας βεβαιωσώμεθα. Ω. ὁ ποῖον δη; ΣΩ. δ πασι παρέχοντα ἀνθρώποις πράγματα ἐκοsοι τε καὶἈκουο ν ἐνίοις καὶ ἐνίοτε. PR. ἐγε σαφέστερον. ΣΩ. ὁ νυν δη παραπεσόντα λέγω φύσει πως πεφυκότα θαυμαστω ν γαρ η τα πολλα εἶναι καὶ τοῖν πολλὰ θαυμαστον λεχθέν, καὶ ράδιον ἀμφισβητῆσαιτο τούτων ὁποτερονο τιθεμένω - Λέγω δε ὁπμαντο Τν μὴ των γιγνομένων τε και ἀπολλυμένων τις τι - ται, καθάπερ ἀρτίως μεῖς ῖπομεν, ἐνταυθοῖ με γαρ καὶ τι τοιομον εν περ εἴπομεν - δη συγκεχώρηταιτο μὴ δεῖν ἐλέγχειν ' ' ταν δέ τις εν ῆνθρωπον ἐπιχειρη τίθεσθαι καὶ οὐν ενα καὶ τὁ καλ- ῖν καὶ το ἀγα- θω ν, περὶ τούτων - ἐ-δων και - τοιούτων πολλὴ ἀμφισβήτησις γίγνεται. Ω Πῶς ΣΩ. Πρῶτον μεν ει τινας δε τοιαύτας εἶναι μονάδας πολαμβάνειν ἀληθῶς ἴσας εἶτα πῶς υ ταύτας μίαν κάοτην

ῶσαν ἀεὶ την αὐτὴν καὶ μήτε γένεσιν μήτε μεθρον

προσδεχομένην, δμως εινα βεβαιότατα μίαν ταύτην Ἀετὰ δε--τ εν τοις γιγνομένοις καὶ ἀπείροις εἴτε διεσπασμένην καὶ πολλὰ γεγονυῖαν θετέον, ω' λην αὐτὴν αυτης χωρίς δ δ πάντων ἀδυνατώτατον φαίνοι αν,

259쪽

ταμον κα Τν αμα ἐν ἐν τε καὶ πολλοῖς γίγνεσθαι'. Il, p. 5 D. Φαμέν που ταμον ν καὶ πολλὰ πωλd-γων γιγνύμενα περιτρέχειν πάντy-εκαστον των λεγομἐνων ἀεὶ και πάλαι και νυν καὶ τωτο τε μὴ, - ταί ποτε με ρξατο - , αλλ εστι τι τοιουτον, ς

ἐμοὶ φαίνεται, των λ6γων αὐτῶν ἀθάνατύν τι και ἀγηρων πάθος ἐν μιν ὁ δε πρῶτον αὐτο γευσάμενος ἔκ τοτε των νέων, σθεὶς ως τινα σοφίας - - φσαυρύν, φ δονης ἐνθουσι τε και πάντα κινεῖ λ4γον ὰσμενος τοτε με ἐπι θάτερα κυκλων καὶ συμφορῶν εἰς εν, τοτ δε πάλιν ἀνειλίττων καὶ διαμερίζων ' Ili p. 16 B.

στὴς μέν εἰμι ἀεί, πολυκις δέ με δη διαφυγουσα ἔρη

μον καὶ ἄπορον κατέστησεν. rn. ῖς ἡτη λεγέσθω μω- ΣΩ. Η δηλῶσαι μεν οὐ πάνυ χαλεπόν, χρη- σθαι δε παγχάλεπον πάντα γαρ ὁσα τέχνης ἐχύμενα ἀνευρέθη πώποτε, δια ταμης φανερα γέγονε σκέπει δεην λέγω. Ω Λέγε μόνον. ΣΩ. Θεμ μεν εἰς ἀνθρώπους δύσις, ως γε καταφαίνεται μοι, ποθεν ἐκ θεῶν ἐρρίφη διὰ τινος Προμηθέως ἄμα φανοτάτω τινὶ πυρί' και οἱ μεν παλαιοί, κρείττονες μῶν καὶ ἐγγυτέρω θεῶν οἰκουντες ταύτην φήμην παρέδοσαν. ἐξ ενὸς μεν καὶ ἐκ ποLλῶν δντ- των ἀεὶ λεγομένων εἶναι, πέρας δὲ καὶ ἀπειρίαν ἐν εαυτοῖς ξύμφυτον ἐχόντων β. δεῖν οὐν Ostς τούτων ἀτω διακεκοσμημένων ἀεὶ μίαν ἰδέαν περὶ παν- τος κάστοτε θεμένου γ εω Θησειν γαρ ἐν σαν. ἐὰν ουν μεταλέωμεν, μετὰ μίαν δύο, ε πως εἰσι, σκωπεῖν, εἰ δε μή, τρεῖς η τινα ειλον ἀριθμει, και - ἐκείνων ' ἔκαστον πάλιν σαύτως μέχρι περ αν ὁ κατ'αρχὰς ν μὴ τι ν και πολλὰ καὶ πειρα ἐστι μνον

260쪽

το πάντα κατω τὴν μεταρὶ το μείρου τε καὶ τοsενός τότε δ' ὁ τὼ ν καστον των πάντων εἰς δῆπειρον μεθεντα χαίρειν ἐρ οἱ μεν οὐ θεοί, περ εἶπον ουτως μῖν παρέδοσαν σκοπεῖν καὶ μανθανε, καὶ διδάσκειν ἀλλήλους οἱ δε νυν των ἀνθρώπων σοφοὶ ἶνι ἐν ὁπω - τύχωσι καὶ πολλα θειτον καὶ βραδύτερον

ποιουσι του δέοντος, μετα δε- εν πειρα εὐθυς τ δε μεο αυτους εκφεύγει οἷς διακεχώρισται τό τε διαλεκτο

κῶς πάλιν καὶ ὁ ἐριστικῶς μας ποιεῖσθαι προς ἀλλή

λους τους λόγους .a Tὰ γιγνόμενα καὶ ἀπολλυμεν sunt res adspectatule atque mutauites. Non in illis miserendum ess τὸ ν καὶ πoita, veluti siquis comparaverit quendat noni inena et multos Doniines, emam in iduis, ora re hi ἄνθρωπον ἐπιχειρ tiθεοθαι καὶ οὐν ενα καὶ r. καλόν ε etc., de miluus quo sensu dicatur illii ἔν καὶ πολia patent ex exenapiis supra allatis n. 258, not. c. - Eaedem dubitationes Dioventur aranen. p. 130 Λ m. ilia Parinonides Socrati ideas statuenti viversaturiis tinerit: urbs o ODr διξρεσαι ς