Historia philosophiae Graecae et Romanae

261쪽

ficitum ut unum et inulta eodem redeant h. e. ut genera in paries diritantur et vicissim partes genera sua reserantur , s. Opniat. p. 2b3 B, ii locus laudatur supra n. 254 et Phaedi . p. 265 D, uui dua eius rationis sorana distinguuntur: εἰς μίαν τε ἐδων συνορῶνr ἄγειν Λ πολλαχρ διεσπαρμένα, ἔν ἔ-oro Oριζόμενος δῆλον ποιῆ, περὶ Ου αν ἀει διδάσκειν ἐθίὶ - καὶ τ πάλιν κat' εἴδη δυνασθαι τέμνειν, κα ἄρθρα πέφυκε, καὶ μὴ πιχειρεῖν καταγνυναι μέρος μηδέν, κακοῖ μαγείρου ρόπω χρώμενον quamini rationum allar dicitii syntliotica altera analytica, utranue etiam in uiatnematicis disciplinis prouata, L. Diog. I. III, 24, Proci in

ἀναιρέσεως ης Ου προκειμένου καrασκευρο, ην καὶ υrὴν Ῥὶάτων ἐξυμνησεν ὁ πάσαις αῖς ἐπισrήμαις ἐπίκουρον γενομένην. Cum utramae coniunctissima est ea qua Moitur 3 potnetica, qua res alima s. idea primum anmaana satis nota ponitur, deindo disserendo comprobatur Pio usu malectico fit ita, ut per altiores unasque ideas assurgendi investigetum ea tae est summa et dγυ-

πόθεroς, . naed. p. 101 D, Men p. 86 E, Rep. VI, p. 11 B. Huius species est illa, Ia per antinoma procedit, qua in Parmenide potissimum utitur, os amen p. 135 E. χρὴ δὲ καὶ ὁδa

reos, ct supra n. 102 son. Sintiliter enim atque inis Platoni ἄπει- ρo dicitur quod emae numero uenuo qualitate sibi constat . . t πολλά, πέρας ζillud quo multa illa fluctuantia ad certum orditiem Re umoriam revocantur, V. nileb. p. 24 sqq. ut nostro Ioeo rhπέρας καὶ ἀπειρίαν ἐν αὐτοῖς ξύμφυτον ἔχονra pateat dici ideas

unum genus et multas species in se complexas. - Proposito igitur aluiuo genere singulas notiones, quae eo eontineantur, ita dirimendas atque dividenda esse praecipit, ut non a uno illo genere ad intinuam illico multitudinein ogitatione nostra sestinemus, sed singulis specieDus accurato exploratis et suDdivisis quot eo contineantur forinae certa ration dignoscamus. Illud turDulenter et litigiose agentium esse, O dialecticorum, cf. Politi

p. 28 A, di similiter inter Sopli1stas et 1aleoticos distinguit:

262쪽

Phaed. p. 96 A. - γὰρ - νέος ων θαυμαστῶς Mῶς ἐπεθέμησα ταύτης της σοφίας, ν δ καλουσι περὶ

φύσεως ἱστορίαν. περηφανος γάρ μοι ἐδόκει εἶναι εἰδέναι τὰς αἰτίας κάστου, δια τί γίγνεται κωτον καιδι τί πύλλυται κά δια τί ἔστι και πολλὰκις ἐμαυτον ῆν κάτω μετέβαλλον σκοπῶν πρῶτον τα τοιήδε ἄρ' ἐπειδαν ὁ θερuo και το ψυχρὸν σηπεδον τινὰ λαβν ως τινες ἔλεγον τέτε-τὰ ζῶα ξυντρέφεται και πύτε

ρον το αἷμά ἐστιν ω φρονουμεν, θ ὁ ηρ - π0ρ. τούτων μεν οὐδέν, ὁ δε ἐγκέφαλύς ἐστιν ὁ τὰς αἰσθήσεις

παρέχων του ἀκούειν και ὁρ*ν και σφραίνεσθαι, ἐκ τούτω δὲ γουνοιτο μνημ' και δύξα ἐκ δε μνημης κώ δόξης λαβούσης τι ρεμεῖν κατὰ ταυτα γίγνεσθαι ἐπιστή- μζν. και ὁ τούτων τὰς φθορὰς σκοπῶν και τὰ περὶ τον οὐρανόν τε κά τὴν γῆν πάθη τελευτῶν ουτως ἐμαυτοἔδοξα προς ταύτην τὴν σκέψιν ἀφυhς ιναι, ῶς οὐδενχρημα . p. 91 C. 'Aλλ' ἀκούσας μέν ποτε ἐκ βιβλίου τινὁς - 'Aναξαγύρου ἀναγιγνώσκοντος κάὶ λέγοντος ς δρανους ἐστὶν ὁ διακοσμῶν τε και πάντων αἴτιος. ταύτ-τηαιτία σθην τε και ἔδοξέ μοι τρόπον τινὰ ευ εχε, τωτον νουν εἶναι πάντων αἴτιον, καιήγησάμην, εἰ τοsθ ολως

ἐχει τόν γε νουν κοσμουντα πάντα κοσμεῖν και καστον

τιθέναι ταὐτ οπ αν βέλτιστα χρ ει υν τις βούλοιτο

263쪽

κειν ἀνθρώπω και περὶ αὐτου κείνου καὶ περὶ των αλ- λων ἀλλ' η δ ριστον και ὁ βελτιστον ἀναγκαῖον δε εἶναι τι αὐτον τοOτον και τι χειρον εἰδέναι την αὐτqν

γαρ εινα ἐπιστημην περὶ αὐτῶν. αὐτα ὁ λογιζύμενος ὰσμενος υ9ηκεναι μην διδάσκαλον της αἰτίας περὶ των

σειν πρῶτον με πότερον πλατειά στιν η στρογγυλη, πειο δε μήσειεν ἐπεκδιηγήσεσθαι την αἰτίαν

και θ ανάγκον λεγοντα τι μεινον και τι αὐτηνημει- νον η τοιαυτην εἰναι και ει ν μεσω φαίη εἶναι αὐτήν,

επεκδιογήσεσθαι ως μεινον η αὐτ ν ἐν μεσήειναι 'και εἴ μοι ταDτα π0φαίνοιτο παρεσκευάσμην ς οίκετιποθεσύμενος αιτίας ἀλλο ειδος. και ὁ και περὶ λίουουτω παρεσκευάσμην σαυτως πευσύμενος, και σελήνης και τω ὰλλων οτρων τάχους τε περ προς λληλα καιτροπῶν και τῶν λλων παθημάτων πη ποτε ταυτ ὰμει- νύν ἐστιν καστον και ποιεῖν και πάσχει ὰ πάσχει οὐ γαρ ν ποτε αὐτον μην φάσκοντά γε πο ου αὐτακεκοσμῆσθαι, λλην τινα αὐτοῖς αἰτίαν ἐπενεγκεῖν η τι βελτιστον αὐτα Θως χειν στὶν σπερ χει εκάστωουν αὐτον ποδιδοντα θν αἰτίαν και κοινὴ πασι τοεκάστω βέλτιστον μον και τι κοινον πασιν ἐπεκδιηγημσεσθαι γαθύν και οὐκ αν πεδόμην πολλου τας ελπί

τιστον καὶ τὰ χειρον .a Lovanti de sis Ulosophis, ii principia et causas rerum Onaniun in materia et natura quaerebant, s. Arist. Met. A, 3. M δη πρωrων φιλοσοφησάνrων οι πλεῖσro raς εν λης ειδει μόνας ω θησαν ἀρχὰς εἶναι πανrων etc. n. bin, singilla linii placita

264쪽

Ionicorum atque etiam Enipedoclis significans. Horuni lectione se ita denique periuri atum fuisse significat, ut notae elementis scientiae uident emi de iis quae sensibus percipiuntur sibi amplius constiterit, L Aristimet. A, 6 n. M), ubi Plato iuvenis inter Heracliteo tetrasso ei liabetur. - b In sequentibus nanat s apud ipsum Anaxagoran longe aliter oninia reperisso, pro intellectu, qui

vero die possit h. e. Secundum principia boni omnia moderante,nilii nisi in imotricena et principia naaturalia, uel en , aetherem, aurum etc. V. supra n. 53, not. d. Dei ut si liter sibi Anaxagoram rem suam egisse visum esse dicit a quo eum, qui Socratein per omnem vitani usquo ad carcerem rationem ducena secutum esse demonstraturias inciperet ab ioc, ut causa uiateriales cur in carcere consessisset reqirireret, inaniterque nicntione seranonilius 8ocratis iniecta enumeraret causas materiales loci uendi , veluti Oeem emissarn aeroni perci assum etc. Denique aio em p. 99 A.

evi ἐχοντα ξευρειν, καὶ ς ἀληθῶς ἀγαθον καὶ δεον ξυνδεῖν καὶ ροι ἔχειν οὐδἐ otia rae Requirit igitur praeter causam materialeni vel necessariam viam dicit in Timaeo n. 267 aliam, quo put

verat esse intellectuni naxagorae, i. e. causani aliquam divinam creatricem atque moderatricem, quae vere causa dici possit h. e. quae ii quod bonum in rebus inesse conspiciatur cum ratione atque arte essecerit vellitiis Aristotele De n. III, 5 distinguitur inter ποιosa et o πάσχον. t sinittitor etiam ipse Plato loco se l.

265쪽

θεν φίλε Πρώταρχε, λαβόν. εἶπε μὴ τό γε του παν- τος σῶμα ἔμψυχον ον ἐτύγχανε ταὐτά γε ἔχον τούτφκαι ἔτι πάντν καλλίονα ΠΡΩ Ληλον, οὐδαμοθενειλοθεν, Δ Σώκρατες. ΣΩ. οὐ γάρ που δοκουέν γε, Πρώταρχε, τα τέτταρα ἐκεῖνα, πέρας κά ὰπειρον κάὶ κοινον κά τωτης αἰτιας ἐνος, ἐνέπασι τεταρτον ἐνύν ), τουτο ἐν με τοῖς παρἈμῖν ψυχήν τε παρεχον κά σωμασκίαν ἐμποιου και πταίσαντος σώματος ἰατρικθν καιἐν ὰλλοις ἰλα συντ εν κά ἀκούμενον-stσαν καὶ παντοίαν σοφίαν πικαλεῖσθαι, των δ' αὐτῶν τούτων δντων

εν λω τε οὐρανῶ κά κατα μεγάλα μέρη κά προσέτι καλῶν κά εἰλικρινῶν ἐν τούτοις δ' οὐ δρα μεμηχανη- σθαι την - καλλίστων κά τιμιωτάτων φύσιν ΠHZ.Mλῖ ουδαμῶς τοὐτό γ' αν λόγον χοι ΣΩ. ODκοὐν εἰμ τουτο, μετ' κείνου του λύγου αν επόμενοι βέλτιον λέγοιμεν, ς ἔστιν. ὰ πολλάκις εἰρήκαμεν, πειρόν τε ἐντ παντὶ πολύ, και πέρας ἱκανύν και τις επ' αὐτοις αιτία οὐ φαύλη κοσμοsσά τε και συντάττουσα ενιαυτούς

τε κὰ ἄρα καὶ μῆνας σοφία και νοος λεγομένη δικαιέτατ' ἄν. O. Aικαιότατα δητα. n. Σοφία μην κῶνους ἄνευ ψυχῆς οὐκ ἄν ποτε γενοίσθην Ω Οὐγα οὐν - οὐκοθν ἐν με τι του ιος ἐρεις φύσει βασιλικὴν μεν ψυχήν, βασιλικον δε νοον ἐγγίγνεσθαι διὰ τὴν της αἰτίας δύναμιν ἐν δε λλοις λλα καλά, καθ' φίλον κάστοις λἐγεσθαι' Ω Μάλα γε ΣΩ. Ου-

εἰρηκέναι, ἀλλ' ἔστι τοι πάλαι ἀποφηναμένοις. αεὶ του παντὰς νους ρχει ξύμμαχος ἐκείνοις .a Sonsus Sicut in nouis inest τῆς αἰτίας γένος optima quaeque Praestans, montem et animum et corporis virea et sapientiam, ita etiam in mundo necesse est insit intellectus omnia gubernans os supra in So at n. 204. In antecedentivus p. 23 D sqq.quatuor genera, Sse posuerat, rὐαπειρον . o. Imateriam cs. n. 262, not. d), ὁ πέρα, . . numeros n. 269, not. b) tkμtκro ἐκ roinrοιν σμφοῖν, ex finito scilicet et infinito n. e. mundurn n. 267,

266쪽

Sed revera iam non nisi unum deum statuisse satis inde apparit, quod euin simplicem et aeteritum et puram montem esse statuebat, vulgaribus poetariani traditioni nus acer rimo adversatus cs. Tina.

p. 37 D, M A Conviv. p. 208 B, De Rep. II, p. 377 D sqq. 380 D.

d Significat Anaxagonim, L Craiyl. p. 413 C. ει α δε- δίκαιονο λέγει Ἀναξαγόρας, οὐν εἶναι Οὐro avrοκράrορ γὰρ υro 3νrα καὶ οὐδενὶ μεμιγμένον πάνrα φησὶν υro κοσμεῖνο πράγμαrαδια πάντων ἰόνra ct supra in naxagora n M. τὰ μεν δὶα παν-rος μοῖραν μεrέχει, νόος δέ ἐστιν ἄπειρον καὶ νtοκραria,ri. cui loco etiam ristotclos plurimum tribuit Do n. III, 4. Aliis locis deus innium dearum, maximariam ianimarum, esse significatur, Rep. X, p. 97 . , aliis omnium remam principiunt et finis atmio mensura appellatur, Liegg. IV, p. 71 E, 716 C. Aliis deo insolutam scientiain tribuit n. M), aliis innobonum ab eo repetemtum esse dicit, Rep. II, p. 380 D sq. aliis eumrον ἀληθινον αμα καὶ θεων οὐν appellat et idem ess atque laonum diserto pronuntiat, V. Phileb. p. 22 C. Denique ipsius intellectus divini motum a nobis cerni non pomo propicreaque Qui tibus corporum coelestium do eo existimandum esse conse I, gg. X, p. 897 D. μη τοίνυν ἐξ ἐνανrm; ἰον εἰς λιον αποβλέπονree, 'ἡκr ἐν μεσημβρία ἐπαγόμενοι, ποιηoώμεθα ην ἀπόκρισιν, ὼς οsu Orε θνητοῖς μμασιν ὀψόμενοι - καὶ γνωσόμενοι κανῶς προ δε εἰκόνα το ἐρωrωμένου βλέποντας σφαὶἐorερον δραν:quiuuscum conserenda qua sinattuor de de Doni disseruntur Dorip. VI, p. in C sqq. in nr. 265ὶ Quapropter recto statuisso videntur qui deuna almae non idoam latoni oden venisse putavererit, volii Ritteriis G eh. d. Philos II, p. 313 sq. Bratidis Hando. II, 1, p. 323 sqq. Bonita disputari Platonicae duao, Dresd. 183T, Zoiler d. m s. d. frie Lea II, p. 309 si, iamquam dissensiunt

267쪽

alii, velut C. F. Heman ind. lecti arburg 18 K, o TrendeIenhur de Iatonis Philet, consilio p. 17 sqq. qui de naturam apud Platonem ita riden ciun idea boni conspiraro existimat, ut ad ano relarat omnia, ipsum deum vero boni ideam nevie vici

nomae facile ilici posse monet. De Pia re utcunque statinatur hoc satis exploratum, dei substantiam asoundum Platonem Donam et absolute nonam esse, vin et mundi originem inde quod deus bonus

et sine invidia sit repetat n. 269 et quicquid mali et in perseo in mundis insit id a deo derivari posse diserto neget, De Rop. I, p. 379 C. OD αρα πάνrων γε αἴτιον το ἀγαθόν, αλλὰ τῶν μεν - ἐχόνrων αἴτιον, τῶν δὲ κακῶν ἀναίtιον Παντελῶς γ ἔφη οὐδ' αρα, ν δ' ἐγώ, ὁ θεός, ἐπειδη ἀγαθός, πάντων ἄν εἴη αἴτιος, σὐ πολλοὶ λεγουσιν, αλλ' χθων μεν οῖς ἀνθρώποις αἴτιος, πολλῶν δὲ ναδειος πολυ γαρ Utrω δγα- ῶν κακῶν μῖμ' καὶ τῶν μεν γαθῶν ἡδένα αλλον αἰτιαείον, τῶν δὲ κακῶν ἄλλ' ἄττα δειζητεῖν τα αἴτια, ἀλλ' οὐ τον θεόν. ληθέσταrα, ἔφη, δοκεῖ μοι

λέγειν. Nemae aliis locis, isti deus omnium reman causa almae auctor esse ponitur, malum ab ipso repetitur, sed interpositis aliis diis ab eo quasi reinovetur, v. im. p. 68 E. tavr δη πάνωδεότε

265 Rep. VI p. 50 C. φθαλμοί ην δ' ἐγώ ἡ ἶσθ'

οτι. ταν μηκέτι ἐπ' κεινά τις αὐτους τρέM ων αὐτὰς

χρύας το μερινον φως ἐπἐπ ἀλλ ων νυκτερινὰ ἐπιν, ἀμβλυῶττουσί τε καὶ εγγυς φαίνονται τυφλῶν, σπερχυκ ἐνούσης καθαρας ψεως και μάλα εφη. χτα δέ. οἶμαι, ν Ἀλιος καταλάμπν, σαφῶς ὁρῶσι, καὶ τοῖς αὐτοῖς τούτοις δμμασιν ἐνομα φαίνεται. μην; λωτοίνυν καὶ το τῆς ψυχ ης δε νύει ταν μεν ου καταλάμπει ἀλήθει τε καὶ τ ει εἰς το0το ἀπερείo ore, ἐλησί τε καὶ ἔγνω αλι καὶ νουν ἔχειν φαίνεται τανδε εἰς δ τ σκύτω κεκραμενον, το γιγνόμενόν τε και ἀπολλύμενον, δοξάζει τε καὶ ἀμβλυώττει - καὶ κάτω τὰς δόξας μεταβάλλον καὶ ἔοικεν αυ νουν οὐκ ἔχοντι ποικε γάρ. Θωτοίνον τι την ἀλήθειαν παρέχον τοις γιγνωσκομι-

268쪽

νοις καὶ τω γιγνῶσκοντι λην δυναμιν ἀποδιδὸν τὴν του ἀγαθου ἰδέαν φάθι εἶναι, αἰτίαν δ' ἐπιστήμης ὁσαν καὶαληθείας ς γιγνωσκομένης μεν διανοου, ει δε καλῶναμφοτέρων δντων, γνῶ - τε καὶ δεηθείας, λλο καὶ κάλλιον ἔτι τούτων Θούμενος αὐτ dρθῶς ήγησει' ἐπιστήμην δε καὶ ἀληθειαν, σπερ ἐκεῖ φως τε καὶ ἔψιν

ιοειδη με νομίζειν ρθω. λιον δε οεῖσθαι Ου ὁρ- θος ἔχει, μω καὶ ἐνθάδε ἀγαθοειδη μὲν νομίζειν ταυτ ἀμφοτερα ρθόν, ἀγαθὰ δε θεῖσθαι ὁπότερον αυτ ου ὁρθ- ἀλλ' ἔτι μειζόνως τιμητέον τὴν το ἀγαθου ἔξιν. μηχανον κουλλος ἔφη, λεγεις, εἰ ἐπιστήμην μεν

καὶ ἀλήθειαν παρεχει αλδ υπερ αμα κάλλει ἐστί

δ' ἐγώ - αλλ' ἔνδε μὰλλον τὸ ν εἰκόνα αυτο ἔτι ἐπισκύ- πει Πῶς; Toν λιον τοις ὁρωμενοι οὐ μήνον, οἶμαι, τὴν τοs ostσθαι δύναμιν παρεχειν νήσεις, ἀλλα καὶ τὴν

μνεσιν καὶ αὐξην καὶ τροφήν ου γένεσιν αυτον ὁντα. Πῶς γάρ Και τοι γιγνωσκομένοις τοίνυν μη μόνον τογιγνώσκεσθαι φάναι - - ἀγαθο παρεῖναι, ἀλλακαὶ το εἶναί τε και τὴν οὐσίαν αρ' ἐκείνου αυτοῖς προσεῖναι. - ουσίας οντος το ἀγαθos, αλλ' ἔτι ἐπέκεινα της οὐσίας πρεσβεία καὶ δυνάμει περεχοντος.

Siout sol luminis a visus nostri causa sit, ita tu,niun omnia Veritati omnisque cognitionis causam esse dicit. Sicut oculi in tenebris aecutiunt, in lumino diurno aperiuntur, ita animus adfluxa et mutabilia conversus novellitiar, ad Donum propensus omni scientia unnuitur. Nevie Vero scientia tantummodo Vertim nania substantia a bono repetenda est. Ipsum vero bonum quale sit de-κ ibi non potest, neque quidvaam ammari potest nisi bonum esso summuni in rebus intelligiuuitriis, ut sol summu est in adspeeta- inlibus, ut ait p. 509 D. σπερ πομεν δυω αὐτῶ ειναι καὶ βασι- 1ενειν ὁ με νοηεο γένους τε καὶ-όπου- δ' υ ρaros. Quid quod tantam boni excellentiat esse dicit, ut v ἐπέκεινα ης ἡ-ois et ut nisi per gradus assurgentes et diuturna cognitione exercita no intueri quidem tantiani splertitorem valeamus id quod insequentibus imagine nobilissima illustratur, ad omnoni hianaanaa

269쪽

acientiae rationem et processum descriuendum gravissima, quippe sensin sensi tu ex teneum falsisuve opinionum similacris ad Iuceni et ad rerum veritatem enitentis, De Rep. VII, p. 14 sqq.Denique ad ideam Doni reversus ita sententiam suam complectitur p. 17 B. τὰ δ' υν ἐμοὶ φαινόμενα ουτω φαίνerat, visa mores

num non olum Donoriam omnium almae intelligibilium, sed etiam lucis h. e. summae in reuus adspectauitiuus causa causa esse dicitur. Addo ep. VI, p. 504 , qui Iocus citatur supra n. 256,

ubi boni idea summum omnis scientiae propositum esse demonstra- tua, derivio bileo. p. bis, ubi Donum, quod una specie cormprehendere non liceat, tribus specieDiis vicuri, concinni et veritorininatur: υκουν εἰ μη μια δυa άμεθα ἰδέα ο ἀγαθον θηρευσα , συνορισὶ λάβοντες, κάχλει καὶ ξυμμετρία καὶ χηλία, λέγωμεν ςroυτο ἰον ἔν ὀρθότα αν αἰτιασαίμεθ αν τῶν ἐνδε συμμίξει, καὶ διὰ rosro ἀγαθὼν ον τοιαυrην νrην γεγονέναι. Quammaam lilaomasivus ipsi ea quaestio tantummodo nonoata esse videtiatur; certe constat eum inter discipulos Ionge explicatius de idea Doni disputasse, ut mathematicis etiam et astronomicis argumontis adni-Duis pro Daret o πέρας οr ἀγαθόν ἐσrινον, α. Aristoxenus in loco supra citato n. 249, noti, et fragmenta Aristotelis ochum περὶ τἀγαθου inscripto, V. Brrandia de ord Aristot li Dras de deis et Dono, Bonna 1823 Hando II, 2, 1, p. 84. Atae Arist. Met M 4. τῶν δε τὰς κιγήτους νυίας ιναι λεγόνrων έ μέν φασιν auror ἔν ἀγαθὼν αυτ ει ναι Ουσίαν μέντοι ἔν ὐro D Ovroεινα μάitor cf. n. 231, not.), ut Syrianus adnotat Drι ἐνυπερουσιον παρά τε τω Πλάτωνι το ἔν καὶ ἀγαθὀν καὶ παρὰ Προντίνω ω Πενθαγορείω καὶ παρὰ πδοιν λειπεῖν τοῖς πο ου διδασκαλείου του τῶν Πυθαγορείων ὁρμωμένοις Ῥao referendum ad Pythagoricos inferiores, of Brandis Handib. I, p. 48b.

τοι - τῶν δντων ἰδεας προσηγύρευσε, τα δ' αἰσθητα παρα ταὐτα καὶ κατα ταυτα λέγεσθαι πάντα κατα μέθεξιν γαρ εἶναι τα πολλα τῶν συνωνυμ- τοις ειδεσιν .την δε ἐθεξιν τοὐνομα μύνον μετεβαλεν οι με γαρ Πυθαγύρειοι μιμήσει τὰ ωτα φασὶν εἶναι τῶν ἀριθμει

270쪽

Πλάτων δε μεθέξει τοὐνομα μεταβαλών την μέντοι γε μεθεξιν η την μωζσιν τις αν Ιη των εἰδῶν, ἀφεῖσαν

ἐν κοιν ζητεῖν . ἔτι δε παρα τα αἰσθητα καὶ τα εἴδητα μαθημο- των πραγμάτων ειναί φησι μεταξύ, διαφέροντα των με αἰσθητῶν τω ἴδια και κίνητα εἶναι.των δ' εἰδῶν το τα μὲν πύλλ Ἀττα μοι εἶναι, τὰ δε εἶδος αυτ Τν καστον μόνον ' ἐπεὶ δ' αιτια τα εἴδη τοι ἀλλοις τἀκείνων στοιχεῖα πάντων ψήθη των δντων

εἶναι στοιχεῖα . ῶς μεν οὐν λην τὰ μεγα και τὰ μικρὰν ἐλαι αρχάς, ῶς δ' οὐσίαν λεν Ἐξ κείνων γα καταμεθει ν του ἐνὀλτα εἴδη εἰναι τους ἀριθμους .

Memorabilis hic locus quia et a pacto i istote es de Platonis doctrina iii caucrit inde cernitur, et quod alii ructu dialogos sontes mulo discipuli nauserint eo indicantur; s. n. 249, aot.; n. 258, not. c. extri; D. 265, not. δ' αἰσθηtὰ παρὰ ταυτα καὶ καr ra Dr λέγεσθαι . . sensi uilia separaitim ab idola existere, sed secundum eas appellaride euat, os n. 258, not. o. πoia rῶν Ουνωνυμω sunt nihil inores eodem tuae idea nomine appellatae. De μεθέξει os. Conviv.

mini participes sunt aatenus notione una continentur multae et ad unam atoue immutatvlom substantiam respiciunt eiusque tanquam simulacra sunt in sensus cadentia quapropter ideae ilicuntur esse aρaδειγμαr aeteria atque immutabilia, L. Pariaten.

라틴어 텍스트