장음표시 사용
321쪽
oditis celebravit, os L. Spongo et Qiae eine esse de natum usisse in Stari te des Aristotelea Commentati Acad. Bavar a. 1848.
έποκειμένην λην διασαφηθείη τι γαρ κριβες οὐχ ομοίως εν παύι τοι λύγοις ἐπιζ ἐον, σπερ οὐδ' εν τοῖς δημιουργουμένοις τα δε καλὰ και τα δίκαια, περὶ ων ὐπολιτικο σκοπεῖται, τοσαύτην χει διαφορὰν καιπλάνην στε δοκεῖν νύμω μύνον εἶναι φύσει δε μή.τοιαειρο δε τινα πλάνην ἔχει κά τἀγαθα δια το πολλοῖς συμβαίνειν βλάβας α αὐτῶ δη γάρ τινες ἀπώλοντοδια πλοοτον, τεροι δε δι' ἀνδρείαν ἀγαπvτον ουν περὶ τοιούτων και ἐκ τοιούτων λεγοντας παχυλῶς και τἀληθε ενδείκνυσθαι και περὶ των, ἐπι- πολυ καιε τοιούτων λεγοντας τοιαυτα και συμπεραίνεσθαι τον αὐτον ὁ τρύπον και ἀποδέχεσθαι χρεῶν καστον των λεγομενων ' πεπαιδευμένου γάρ ἐστιν επὶ τοσοsτον τἀκριβες επιζητεῖν καθ' καστον γένος εφ' σον του πράγματος φύσις επιδέχεται παραπλησιον γαρ φαίνεται μαθηματικου τε πιθανολογουντος ἀποδέχεσθαι κά ρητορι- κον ἀποδείξεις ἀπαιτεῖν.
De illic non aemio accurate sua demonstrante atque prima Hulosophia et mastematica os in Nic. VII, 1 En 1. I, 6. De Ethicis ad Nicomachiuii, quae sola ipsius Aristotelis esse putantur, Eudemiis ab Elulum ut videtur secundunt ristotelem compositis, dentini Magnis mino vocantur es. rcndeleni ur motor Bestri II, p. M), viae ab inferiore Peripatetico ex uuisvio, Nicomachiis et Eudemiis, excerpta esse videntur, cf. Spenge in Commentare.
322쪽
σκευάζουσιν Θ μέρος ἐστίν οι δε Περιπατητικο οτιοργανον, οἱ δε καδημαλοὶ την μέσην βαδίζοντες καὶ μέρος καὶ δργανον ἐναι αὐτήν φασι της φιλοσοφίας
CL Ammon. Hem ad Categ. sol. 1 a. Logicam partem nilosophia primi appellaveriant Stoici v. infra n. 397, logicam sensu angustiore n. e. IMII nos dacimus Peripatetici inferiores, uos secuitur Cic. de in I, 7, 22. in alier philosophiae parte, suo est Uz-rmndi a diseremia otiae 2ογικη diritur, cf. de Fato I, 1 Pranus M. d. in I, p. 35. Ipse Aristoteles 1πικὴν πόδειξιν, similia, dicit eam qua generatim tantummodo tot miserae . . singulis non excusat disputatur, illas vero in nos logica triduimus uaestione Analyticia maxuno explicavit, dictis illis an rosὰναλυειν . . id uod compositum est cogitata et enuntiata in elementa sua tanῬIam 1 causas resolVere, M. Ania postea I, 22. γικῶς - ουν ε τούτων ν ις πισrεύσειε περὶ ros inθένως, ἀναλυτικῶς δε δια τῶνδε φανερόν συνrOμωrερον κri. IVMis Arist.
Organo II, p. 353 sqq. nalytica et quae praeterea a Mistotelelogico disputata et scripta exsuctant posterior aetas in ingant nonsine complexa est, quod logica non ipsius nil opnia pars, sed commine Iod omnitius couo nilosopniae partivus et ceteris disciplinis ad verum et salsum dignoscendum inserviret innoxiam insimamcnini osse videnatur, c Simplic in cnol Arist. p. 39 42.3 δε χογικη ποσαο ὀργανικόν ἐσr μερος ης φιλοσοφίας. Ipse Aristoteles etiam nas quaestiories nilosopniae esse asstinat, Met. Γ, 3 or μεν ουν ο φιλοσόφου καὶ ου περὶ πάσης ης υσίας θεωρουντος η πέφυκεν καὶ περὶ ῶν συλλογιorικῶν αρχῶν ἐσrὶν ἐπισκέψασθαι δῆλοι'. b. B, 2. καθόλου γαρ dator καὶ πάντων ἀρχαὶ α ξιωμαr ἐστιν. εἴ ἐoriis rου φιλοσόφου, ωος εorαι περ αυτῶν ἄλλου ο θεωρῆσαι ο ἀληθἐς - τὸ εὐδος; Arist telis organo graeco d. n. Vestg, Lips 1833K. Elementa logi-ces Aristotelicae ex ipsius Euris excorpsit , convertit, illustravi F. A. rondelenuum, Berol. 1836. d. q. a. 1852. f. C. Drantis M. d. Ibo terim Denesande I, p. 87-346.
Cat. 2. Tῶν λεγομενων τὰ μεν κατὰ συμπλο 312 λέγεται τὰ δ' ἁνευ συμπλοκῆς. - μεν ουν κατὰ συμπλοκην οἷον Ἀνθρωπος τρέχει, δνθρωπος νικα - ν νευ συμπλοκῆς οἱον ἀνθρωπος, βους τρέχει, νιψ l l. 4. Tῶν κατὰ μηδεμίαν συμπλο-
323쪽
κὴν λεγομενων καστον τοι οὐσίαν σημαίνει γ πο-
ἔχειν η ποιεῖν η πάσχειν εστ δε οὐσία μετως τυπω εἰπεῖν οkν νθρωπος Ἀπος, ποσον δε οἷον δίπηχυ τρίπητυ, ποῶν δε οἷον λευκὰ γραμματικώ--06 τι δὲ Ἀν διπλάσιον μισυ μειζον που δε οἷον ἐν υ-
κείω ν αγορst, ποτε δε οἷον ἐχθες πέρυσιν κεισθαι δεοἷο ειειειται κάθηται ἔχειν δε Ιολυποδεδεται πλισται ποιεῖν δε Ιον τέμνει καίει - χειν δε Ιου τει νε- ται καίεται. καστον δε των εἰρημενων αὐτ μεν καθ'
αὐτ ἐν Ουδεμια καταφάσει λεγεται η ἀποφάσει, θ δεπρος λληλα τούτων συμπλοκη κατάφασυς η πέφασις γίγνεται. πασα γαρ δοκεῖ κατάφασις και ἀπόφασις τοι ἀληθης η ψευδης εἶναι των δε κατὰ μηδεμίαν συμπλο-κην λεγομενων οὐδεν τε ἀληθες με ψευδώς ἐστιν
οἱονἈνθρωπος λευκόν τρεχε νικα
324쪽
a Sociis faciet iant Stoici, qui logicalia vani et de ictorica et de dialectica quani dicet iant esse volueriint, . n. 397. Λόγος αποτar rιγῶ s. πίφανσις' est enuntiatunn eo iod vel esse volnora osse statuitur: iis ii posteriores iudiciiiiii Listae , appellave
325쪽
rant. De ius rationibus disputatur in Dro π έρμηνείας. D Φάσι est omnis dictio, ardφασις affirmatio, ἀπόφασις negino. untiatum simplex consistit vel ex vecto vel ex vecto et nomine, cetera enuntiata componuntur ex simplicivus, os De Interpri 10. orae do κατάφασις καὶ πόφασις - ἐρ νόμaro mi ρῆμαrος - , νε δ ρήματος Ουδεμία κατάφασις οὐδὲ ἀπόφασις. D. 2.
προσσημαῖνον χρόνον, οὐ μέρος ο ὐδεν σημαίνει χωρίς, καὶ ἐσrιναε των καFGrέρου λεγομένων σημεῖον. De oetoria orationis aditiinis dixit Poet. 20 cs. J. Classe de Tarnm. r. prina p. 9 sq. o Amrinatione ita aliquid de aliquo nuntiatur, ut ad id cogitatione referatur, negatione ita ut de eo quasi detrahatur. Remam enim substantia iudieiis nostris non amoitur, o Interpr. 9. δῆλονγα Or οντως χει α πρῶνατα, καν μὴ ὁ μεν καταφῆσο τι ὁ δε
ἔorae lato verita nostrorum viliciorum cernitur in eo, ut cogitatio ipsani aeque naturam remam, . . ea quae re coniuncta
314 Analvi pr. I. Πρύτασις μεν ουν ἐστι λόγος καταφατικος η ἀποφατικός τινος κατά τινος ' ουτος δε η κα-
θύλου Ἐν μερε η διηριστος λέγω δε κα λου μεν τοπαντι η μηδενὶ πάρχειν η μὴ πάρχειν ἀδιέριστον δετο πάρχειν , υπάρχειν νευ του καθύλου η καταμερος, οἷον τῶν ναντίων εἶναι τὴν αὐτὴν ἐπιπιαμπ
δεικτικὴ πρότασις τῆς διαλεκτικης' - ῆ με αποδεικτικὴ ληψις θατέρου μορίου της ἀντιφάσεώς ἐστιν οὐ γαρ ἐρωτα, αλλὰ λαμβάνει ὁ ἀποδεικνύων), δε διαλεκτικὴ ἐρμησις ἀντιφάσεώς ἐστιν οὐδεν δὲ διοίσει προς
τι γενέσθαι τον κατέρου συλλογισμόν και γαρ ὁ ἀποδεικνύων και ὁ ρωτῶν συλλογίζεται λαβών τι κατὰ τι-
326쪽
νος πάρχειν - η πήρχειν ' ἄστε ιχτα συλλογιστικὴ πιν πρύτασις απλῶς κατάφασις η ἀπύφασίς τινος κατὰ τινος τον εἰρημενον τρύπον, ποδεικτικη δε, ἐὰν ἀληθης α δι των ε αρχης ὐποθεσεων εἰλημμένη διαλεκτικηὲ πυνθανομένω με ἐρώτησις ἀντιφάσεως, συλλογιζωμεν δε ληψις του φαινομένου και ενδύξου καθάπερ ἐν τοις οπικοῖς εἴρWαι . - τ αυτ ἄμα πάρχειν τε και μ υπάρχειν δυνατον τω αὐτω και κατὰ τhαsτύ - λη δη πασῶν ἐστὶ βεβαιοτατ των αὐχῶν ἀδυνατον γαρ ὁντιναοον αὐτον πολαμβάνειν ειναι καὶ μὴ εἶναι- δι πάντες οι ἀποδεικet' ντες εἰς ταυτην
Rhnu et ii sim ratiu et negatur, ut nonnisi alteriatmina Veriim essu
-θ' agrήν, . . in tertium non ita Pur Indo liminum illi uloniari demonstrationis apodioticae principium quod dicitur contradictionis, s Met. l. c. -- Συλλογίζεσθαι proprie est computari love ratiocinando coniungere, L lat. Phileb. p. 41 C. συλλογίζουδὴδε γιγνόμενον εν ονrοι h. e. in una in collige quae ex duaDus sententiis positis eo uuntiu Aristoteles viλογισμo ali antpliore hae potestat si eam concludendi larinam revocavit, in qua tres notiones ita inter se connectunt 1 si Dique su Diiciuntur, ut inte posita media tertia et prima in unum enuntiatum colligi possint. Latim syllogisniunt nonnunquam rari nationem appellant, s. Cic.
communes mi ici sita lenduim accommodati, uinis utitur ei dialo-
327쪽
31 Anal. r. I. Συλλογι ὁ δε ἐστι λύγος εν ετε- θεντων τινῶν τερον τι των κειμενων ἐξ ανάγκης συμβαίνει φ αὐτα εἶναι λέγω δὲ τ ταεια εἶναι τι διατ τα συμβαίνειν - δε δια ταὐτα συμβαίνειν, μηδε-
νος ἔξωθεν δρου προσδεῖν πρὁς τνγενέσθαι το ἀναγκαῖον .τέλειον μεν ουν καλῶ συλλογισμον τον μηδενδ ὰλλου προσδεύμενον παρα τα εἰλημμένα προς τι φανῆναι τι ἀναγκαῖον, τελ δε δν προσδεύμενον η νδ η πλειῶνων α εστ μεν αναγκαῖα δια των ποκειμεν- δρων '
οὐ μην εἴληπται δια προτάσεων. 4. Oταν ὁ δροι τρεῖς οsτως χωσι προ αλλήλους, στε τον σχατον ἐν λω εἶναι τω μέσω και - μέσον ἐν ὁλω τω πρῶ- τω η εἶναι , εἶναι ἀνάγκη των κρων εἶναι συλλογισμον ἐλειον καλῶ δε μέσον ἐν δ και αὐτο ἐν λλω και λλο ἐν τούτω ἐστίν δ και η θέσει γίγνεται μέσου ειρα δε ὁ αὐτ ἐν θλλω ν καὶ ἐν φ λλ ἐστίν. εἰ
γαρ ὁ Α κατα παντὴς του και δ κατα παντος του Γ ανάγκη, Α κατα παντος το Γ κατηγορεῖσθαι. καλῶ δε ὁ τοιουτον τι σχημα πρῶτον . . 'ειαν
δε- τι- μεν παντὶ τ δε μηδενὶ πάρχύ. κα- τέρω παντι η μηδενί, ὁ μεν σχημα, τοιουτον καλῶ θεμερον μέσον δε εὐαλω λέγω το κατηγορούμενον ἀμφοῖν - τίθεται δε τωμέσον ξαμεν τῶν ἀκρων πρῶτον δε- νθέσει. ἐλειος μεν ουν ον ἔσται συλλογισμὁς οὐδαμῶς εν τούτω τω σχῆματι δυνατος δ' εσται και καθόλου - μ' καθόλου τῶν ὁρων Γντων β. 6. α δε- αὐτω
328쪽
τωμεν παντι το δε μηδενὶ πήρvst. Ἀμφω παντὶ ενί, το μεν σχημα ὁ τοιουτον καλῶ τρίτον μεσονι αυτ λέγω καθ' υ μφω τὰ κατηγορούμενα Ἀκ9α ὁ τὰ κατηγορούμενα - τίθεται δὲ τ μεσον ξω μευ
διαλύεται πρύrαοις, ν δ ε και γυροὶ μενον κα καθ' υκarηγορEira li. e. praedicatum ut suDiectum. Addo quod prae ii Catii ad omnem syllogisti lini gravissimum: ga ata OD arηγορουμένου λέγεrαι πάνrα - καr ros ὐποκειμένου ρηθήσεtαι, cf. alii lior. I, 27. 28, Top. IV, 1. Propositionivus igitur in cr-mnos 11. c. in sulsiectum et praedicauim solutis uicuuid de praedicato dicitii etia in do subiecto dicetius unde iam uomodo conclusio sat apparui. Exemplo sint haeo: Omne nomines sunt, Ortales, aliis St Oino, ergo Caius mortalis est. - I Di tres dua- ritu enuntiationum termini ita nauent, ut tortius tedio, mediiis primo tantivam generi tibiiciatur, primis o terinas OVana nuntiationis rationem iniuunt, ut primus de torti necessario nuntietur. ν οὶ εἶναι ω μἐo signincat altumni crininum annua npartem altera tanquam generi esse uincetum Meditis terininus O-catur eum quod nae itidem in gurii modium oecupat locum, tum quod omni uua in sagi iras in lia notion mias in media reliquao notiones conveniunt, L. Anal pri I, 32 μέσον δε θεrio rων ρωνrον ἐν αμφOrέραι, ταῖς πρorάσεσι λεγόμενor'. undo Omnino multis
329쪽
In sulnectum praedicato angustral esse soleat nem1 unmiana la-inis, sequitur ut in ac mira te inna modius et propositionis et assumtionis praedicato angustior sit et in trium ex tibiis OnoliIllitur notionum ordine ultitia una locum teneat-με των κρων, εοχαroν δ r θέσει). xeniplum no estor omne Iadratum rol illi angulos Iahet, omne quadratum parallelogrammiana est, sunt
στάμενος περὶ καστον ριστος εστι δ' η μεν παγωγ πιβανώτερον και σαφέστερον και κατα τὴν αἴσθησιν γνωριμ εὐον και τοι πολλοῖς κοινόν. ὁ δὲ συλλογισμὰς βιασχικῶτερον και προς τους ἀντιλογικους ἐνεργέστερον . Anal. r. I, 31. 'Oτι δ' ῆ διὰ των γε
νῶν διαίρεσις μικρόν τι ὁριύν ἐστι της εἰρημἐνης μεθύδου ρέδιον δεῖν ἔστι γαλῆ διαίρεσις οLν ἀσθε-
νhς συλλογισμός δ μεν α δει δεῖξαι αιτεῖται, συλλογίζετα δ' ἀεί τι των νωθεν πρῶτον δ' αὐτο τομο ελελήθει τους χρωμενους αὐτη πάντας, καὶ πείθειν επεχείρουν ως ντος δυνατο περ οὐσίας ἀπέδειξιν γίγνεσθαι καὶ το τ εστιν. - ' με ὁ τι ἐνδεχεται συλλογίσα-
330쪽
σθαι διαιρούμενοι ξυνίεσαν οὐτε τι οsτως νεδέχετο ωσπερ εἰρήκαμεν .a Dductione Socrities potissinitiali utebatiir, . n. 201. 202. Ad concludendi rrationem inductio revocatii Anal. r. ΙΙ, 23. πα
μώrερος ὁ δια του μέσου συχλογισμός, μῖν δ' ἐναργέστερος ὁ διαrης ἐπαγωγῆς - γ Hae Platonem respiciunt, si divisionisere tantum tribuebat tantum Aristoteles syllogismo, s. n. 262. Platonem respicit etiat in hisce, J. . I, 2. μη λανθανέσω δ' ημὰς τι διαφέρουσιν οἱ ἀπο τῶν ρχῶν λόγοι καὶ οἱ ἐπὶ τὰς αρ
rῶν ἀδεο τῶν ἐπὶ το πέρας η ἀνάπαλιν ἀρκrέον μεν ουν ἀποrῶν γνωρίμων, αυτ δε διrrῶς' α με γαρ μῖν τὰ δ' πλῶς: ibi illa demonstratio, qua ab iis qua nobis probantur ascendii ad summa principia est inductio.
Analyt post lol. Πασα διδασκαλία κώ πασα μά- 317θησις διανοητικν' εὐπροsπαρχούσης γίγνεται γνώσεως. φανερδν δε--το θεωρουσιν ἐπὶ πασῶν - τε γὰρ μαθηματικαὶ τῶν ἐπιστημῶν δια τούτου του τρύπου παραγίγνονται και τῶν δελ- κάστη τεχνῶν ὁμοίως δε και περὶ τους λύγους ι τε δια συλλογισμῶν και οἱ δι' παγωγης ἀμφιτεροι γαρ δια προγιγνωσκομένων ποιουνται την διδασκαλίαν, οἱ μεν λαμβάνοντες ῶς παρὰ ευνιέντων, οἱ δε δεικνύντες, καθόλου διὰ του δηλον εἶναι τι καθ' εκα - Ib. 2. πίστασθαι δε ἰύμεθ' καστον πλῶς -- αν τήν τ' αἰτίαν οἰώμεθα γιγνώσκειν δι' ην τι πωγμα εστιν, τι ἐκείνου αιτία εστί, και μὴ ἐνδεχεσθια