장음표시 사용
431쪽
ibidem noni actitus, quum illii ocent reret, si nania deo lina e regione sera entii et ii dixi ad lineant nun-mian lare iit a tona iis altera alteram posset attingere, ita ille ait illi rena conanienticiani declinare vixit a toni in
perpaullum, quo nilii posset seri minus ita elsci conse
plexiones et copulationes et adni aesiones atonio mini inter se, ex illi efficeretii iniindiis omnesvie paries
naundi liaemi in eo essent. De Nat. D. I, 25. Epicuriis mutna videret si atonii terrentii H In ducum inseriore iii sitopte pondere, ilii fore in nostra potestate, io es-
fiet amina motu ceritis et neceAsaratis, invenit ouo modo
necessitatem effligeret, iod ut elicet Democritiina nigerat ait atonui in viiiiii ponidere et gravitate directo deorsiun semitiir declinare patillii liim.
Pitysicam Epicui in potissiluis cum Democritea cf. n. 79 sq. conmiere patet ut ex instituontis inniuria et ex ipsi Epicuri e bis. Nequo in argumentis sere iidquam adsiectum est. Proficiscitur inde quod silii fieri possit ex nihilo Denuo ouidquam interim po sit, L Epicur'. p. Diog. L. X, 38 sq. Deinde nini nisi corpora esse proniintiat, D 39. o narcior σῶμα τα με γαρ σώματα ς ε ore vis Dr postvot επὶ πάνιων μαρrυρεῖ, - ην ιαγκαιo roaδηλον τῶ λογωμω εκμαίρεσθαι. Corpora negat in innuitum dividua esse; iandoquidem si essent, omnia in id quod non est dissiparentur; ib. M. Atomi inamutauites sunt, uia mutauiliis cosse est suusit stabilo aliouid estque iis vivuendum ponditis, magnitituo, taura, non tamen ualitas, via uae humutatur; ib. M. M. Atomos minima esse ex eo colligitur, quod olitos omnium sugiunt; D. 44. Necesse est innuitum esse; D. 41. ἀλλὰ μην καὶ
τ πὰν απειρον ἐore ro a πεπερασμένor κρον ενι' ὁ δεακρον παρ' τερόν τι θεωρεῖωι. Indo aequina inunitam tornorum naultitudinem esse qua si non esset, atomi per infinitum inano dispersae evanescerent; R. 42. Inano esse ex eo efficitur, quod est motus et necesso est aliquid esse, quo atomi separentur; ib. 42 44. Inane autem infinitum esse convenit, ut atomi multitudino inuaritae naueant quo contineantur; ib. 2. - resiviis ea expromero iuvat, quiuiis discrepavat a Democrito Atomos, tu deorsum serrentur, a recta linea paullulum declinare, no ex duauus rationiDus RI Inentanatur, de quibus V. Cic. I. I. Prior non attingitur in iis
qua supersunt picuri scriptis, sed cf. Lucret do Rer. a II,
432쪽
216 sqq. altera longo minio est, quia ethicae simul stat uioiulas
inservit. Quo pertino quod et libortas et casui contra os stissm-gabatur, qui nania necessaria esso statue Dant Epicur. p. Diog. X, 133. 134. πει κρειrrον ν ω περὶ θεῶν μυθω araκολουθεῖν η πι ων φροσικῶν εὐαρμένn oviευειν ὁ μεν γαρ ελπίδα παρatrῆ-οεως πονράτει θεῶν διὰ ιμῆς, οδε ἀπαραδετον ἐχει ην νάγ- κ . His attulet rinare conscientiam sapientis, si quis uerit doni pronia nece itatis potentia anxius nimirilini casus pariun in sapientem valet v. n. 388.
Epiclir. p. Diog. I, X. 88 Kόσμος ἐστι περιοχή τις 382Οὐρανου στρα τε και γῆν και πάντα τὰ φαινόμενα πε- οιέχουσα ἀποτομην χουσα πωτου πεtρου και καταλήγουσα εν περατι η ἀραι η πυκνω. η εν περιαγομενω
εν στάσιν ἔχοντι, καὶ στρογγυλην η τρίγωνον η οῖανδη ποτε περιγραφήν πανταχῶς γαρ ἐνδέχεται τῶν γαρ
ταινομένων ἱδεν ἀντιμαρτυρει τωδε τω κόσμω, εν ληγον οὐκ ἔστι καταλαβεῖν, καὶ ου λυομένου πάντα ταε αὐτω σύγχυσιν λήψεται ) 89. Oτι δε καὶ τοι οὐτοι κόσμοι εἰσιν ὰπειροι το πλῆθος, ἔστι καταλαβεῖν' και τι τοιο Θος δύναται κόσμος γίγνεσθαι καὶ εὐκόσμω καὶ
μετακοσμίω δ λέγομεν μεταρ κύνων διάστημαὶ, εν πο
CL . 45. 74. Omnis ni invi compositio casu conflata est, ut et multipliues et diversissimi generis esse possint idennmae convenit in mundi partes cadere. In universum no sequitur Epicuriis, unumquodque naenomenon a diversis causis repeti posse, ideoque eos vituperat qui ea naenomena, quae certo decursu facto overintantur, ex eadem protinus lege et quasi fatali quadam necessitatoidentidem fieri consoanti xe i sint viae disserit de sole, p.
433쪽
nam ausna revocanta s. n. 381, not.
383 picur ap. Diog. L. X, si T μεγεθος του ηλίου τε καὶ τῶ λοιπῶν στρων κατὰ μεν ὀ ) προ ημας τηλικομέν στιν λίκον lf φαίνεται - κατὰ δε τὸ κατ αὐτο τοι μεῖζον του ὁρωμένου η ἔλαττον μικρω τηλικοειον λίκον ρειαι sτω γαρ καὶ τὰ παρ' μῖν
πυρὰ ἐξ ἀποστήματος θεωρούμενα κατὰ τὴν αἴσθησιν
a Ambrosius quantum ipsi sapimus. Potius viantum ad nos attinet. Nolsis enim emi est quodcunque adii sui, nostros sensus nequo aliud quidviam currandum est praeter id quo sensus nostri afficiuntur; V. n. 388, not. ὁ θάναrος ουθεν προς μῶς. omisimus qua aliunde a Diogene adiiciuntur: Tost καὶ ἐν
συμμεrρόrερον διάσrημα ουθέν ἐσrι, . . eadem solis ilistantia in causa est, ut et magnitudo eius et color talia qualis est nobis appareat. Priores interpretes, quum non Viderent extrema vecta ad
candem Diogenia huerpolationem pertinere, variis modis operam in si perdideriant in conse Liucreuiuii , 566 aqq. Plutarcn. I. h. II, 21 all. - Sed poterit ex Oc exemplo existimari quanto opere id egerit Epicurus, ut discipulis naturae vires inopes eas et pa
434쪽
Epicuriis p. mog. I. X, M. Μετὰ δε ταυτα δε 384 συνομν περὶ τῆς ψυχης') ἀναπέρον ἐπὶ τὰς αἰσθήσεις - τα πάθη ολω st βεβαιοτατ πίστις ἔσται μιή ψυχὴ σῶμά ἐστι λεπτομερές, παρ' ὁλον τι θροισμα
πα9εσπαομένον προσεμφερέστατον δε πνεύματι θερμοθτινὰ κρασιν ἔχοωτι και η με τούτω προσεμφερες πηδ' ἐκείνω φ . Ἐστι δε τι μέρος πολλην παραλλαγην εἰληφος η λεπτομερεω καὶ τῶν τούτων συμπαθες δε τούτω μαλλον η τελοια ἀθροίσματι τομο δε,
αἰ δυνὰμεις της ψυχρος δηλ σι ' καὶ τ πάθη καὶ αἱ
εὐκινησίαι καὶ αἱ διανοησεις καὶ ων στερούμενοι θνήσκο
μεν. και μὴν καὶ τι ἔχει λψυχη της αἰσθήσεως θν
πλείστην αἰτίαν δει κατέχειν. 64. οὐ μὴν εἰλήφει ανὰ - την, εἰ μη - το λοιπου θροίσματος ἐστεγάζετ πως τὸ λοιπον θροισμα παρασκευάσαν την αἰτίαν ταύτην μετείληφε και αὐτο τοιούτου συμπτώματος παρ' κείνης, οὐ μέντοι πὰντων ων ἐκείνη κέκτηται. Diog. L. 3. 66. υλλα μην καὶ τόδε λέγει sc ὁ Ἐπίκουρος εν λλοις καὶ ξ τύμων αὐτην μc. τὴν ψυχην συγκεῖσθαι λειοτάτων καὶ στρογγυλωτάτων, πολλω τινὶ διαφερουοῶν των το πυρύς καὶ ὁ μέντοι λογον αυτης ἐν τω λοιπωπαρεσπάρθαι 'dilh σώματι - δε λογικον ἐν- θώρακι, ῶς δηλον εὐτε των φόβων και τῆς χαρας. pleur ib. 6I. θ' ἐαυτο δε οὐκ ἔστι νοῆσαι τὁ ἀσώματον πλην επὶ ' ri'το κενοο τ δε κενον με ποιησαι με παθειν δύναται, αλλὰ κίνησιν μόνον δ ἐαυτο τοῖς σώμασι παρἔχε - ται. σθ' ο λέγοντες σώματον εἶναι την ψυχὴν μα-ταῖζουσιν οὐθεν γαρ - ὁματο ποιεῖν με πάσχειν, εἰ ὴν τοι τ' - δ' ἐναργῶς ἀμφύτερα αὐτα διαλαμβάνομεν ' περὶ την ψυχὴν τα συμπτώματα Stoli Ecl.
435쪽
418 Phyg. p. 98. Ἐπίκουοος εα ἀπεφήνατο τὴν φυχὴν
κρω ἐκ τεττάρων ἐκ ποιου πυρώδους, ἐκ ποιου ἀερώδους, ἐκ ποιου πνευματικου ἐκ τετάρτου τινὁς ἀκαπονωμάστου, τουτο ' ν έτω ὁ αἰσθητικύπι - τωμεν
πνευμα κίνησιν, τον δε ἐρα- ρεμίαν τι δὲ θερμον την
φαινομερον θερμοτσα του σώματος το δ' ἀκατονύμωστον την εν ῆμῖν ἐμποιεῖν αἴσθησιν ἐν οὐδενὶ γαρ των δνομαζομενων στοιχείων εἶναι χθησιν.
adv. Math. IX, 72 Laacret. III 413 sqq. Mortem igitur non est
quin pectoreos iniis, quandoquidem nutius post eam existit sensus os n. 388, not. Cognitioncm reriini Vel potius naenomenomam a similibus causis repetebat tui Democritiis, Videlicet ab emanationibus simulacroruin qua per sensuum instrumenta in aninam nostram penetrarent. Eptour. p. Diog. L. X, 46. καὶ μην καὶ τύποι ὁμοιοσχημονες τοῖς σrερεμνίοι εἰσί, λεπrδrησιν προνrε μακρὰνδεῶν φαινομένω πι rostoυς δε του τύπους εἴδωλα προσαγορευομεν. b. 48. καὶ γαρ ἐεὐοις π τῶν σωμάrων ου ἐπιπολῆς ct clineide I. I. p. 62 συνεχης συμβαίνει, οὐκ ἐπίδηλος αἰσθήσει δια την ἀνταναπχήρωσιν, σώζουσα ην ἐπὶ οὐ στερεμνίου θέσιν καὶ τάξιν τῶν διόμων ἐπὶ πολῶν χρόνον, εἰ κοὶ νέου συγχεομένη πάρχει. In no adversatur Democrito, simulacra in aere nasci et per aerem ad nos manare statuenti Diog. L. M 49. M. Epicuriis contra infinita celeritato illa per inane ad nos penetrare censebat R. 47. Praeterea statui esse sampathiam rei et animae, unde similitudinem derivat qua est inter cogitationes nostras et res cogitatas ib. 50 52. 3.
38M Epicurus p. Diog. I. X, 123. ' δε σοι συνεχῶς παρήγγελλον, αὐτα καὶ πραττε και μελέτα, στοιχεῖα τοs
436쪽
καλως ζῆν ταυτα διναλαμβάνων εἶναι πρῶτον μεν ον
θεὸν ζῶον φθαρτον καὶ μακάριον νομίζων, λή κοινητο θεο νύησις πεγράφη, μοθεν μήτε της ἀφθαρσίας
ἀλλύτριον μήτε τῆς μακαριότητος ἀνοίκειον αὐτω πρόσαπτε πὰν δε ὁ φυλάττειν αὐτο δυνάμενον την μετ' ἀφθαρσίας μακαριύτητα περὶ αὐτου δήξαζε θεοι μεν γαρ εἰσίν ἐναργης δέ μιν αὐτῶν γνῶσις . χυς δ' αὐτσυς οἱ πολλοὶ νομίζουσιν, ου εἰσίν ' οὐ γαρ φυλάττουσιν αὐτους οῖους νομίζουσιν ἀσεβης δ' οὐχ ὁ το 1 των πολλῶν θεους ἀναιρῶν λλ' ὁ τας - πολλῶν δόξας θεοῖς προσάπτων 124. οὐ γαρ προλήψεις εἰσίν, αλλ' -ολήψεις ψευδεῖς αἱ των πολλῶν περ θεῶν ἀποφάσεις. Ap. Diog. L. X, 139. ὁ μακάριον κάὶ φθαρτον ἴτ'αυτο πράγματα ἔχει οὐτ' λλω παρεχει, στε οὐτ' ὁρ-
γαῖς ουτε χάρισι συνεχεται' εν ἀσθενεῖ γαρ παν το
demper Vera est, quarnquam ea non aut stantia innotescii, sed nom
nis phaenomenon. Videtin igitur picurias hoc concessimo consennini de diis eorunupio apud mortales apparisionibus persuasioni, existero et species eorum similes hominum esse poneret, . Diog. L. X, 139. ν χλοι δέ φησι τους θεox λόγω θεωρηrούς, Ους με καr' ἀριθμον φεσrωrας ους δε - ὁμοειδίανε rq συνεχους ἐπιρρυσεως ῶν ὁμοιων ειδώλων επὶ τ αυτ ἀπο- γαὶεσμένων δι θρωποειδῶς h. e. nisi Iocum cor ruptum putemus), ut alioriam certus numeriis cum dii reveri sint innumeri), in mni species humana emo videatur es. Cic. . D. I, 17 aqq. PIul.
de l. h. I, 7, Oxt. mp. adv. Maa. IX, 2b, Zelle Phia . .s, heri III, p. 240. Sed docebat eos subtilissimum corpus latinere,
senicet propter immortalitatem. Cie de N. D. I, 18. 25. Dum etn-dmdurarum comorum coneretionem fugit so si mri, ris interit e dioipatio oris uretur, nega ego e Fuis deorum, sed Gnquam corpua, Nec avttinem, e tanquan 8angvinent. s. ib. o. 44. Denimae infinitana, sicuti mortalium, ita etiam in mortalium multitudinem esse statuebat, propter ἰσονομίαν i. o. ut omnia omnibus
paribus pariter respomloroni, V. Cic. N. I, 19. Eae hae igitur in eoestur, ri mortassium ans muti iugo rit, esse tauriorialium
437쪽
Non minordiri, et ri quae interimum inruumeralitia rivi, etiam ea piae miseremit infitiata esse debere. H, Propterea et sabulas poditariam et populares de diis opiniones maxintopere fastidiebat, V. Diog. I. X, 1. 7. 104. 114. 116 143 Cic. . D. I, 16. umisato a providentia Stoica divinationi adversabatur, Diog. L. X, 135 Cic. N. D. I, 20 Plut Non posse sum. 1, adu CesoL27 30 cf. supra n. 382, not. - CL Cio do Nat. D. I, 19. NWhaerere a nobis Balbe soletι quae vita Momιn sit quisepae diis degratur aetas. Ea rides et Muci nihil beatisis, nihil omniis Donis Q meius custari potest. Nihil mini Di, nullis oeci a --bi est implicatus, nullia per molitur, sua sapientia et virtute salutes histoet exploratum fore a semper tum in nι-imi tum in aeterinis estotatious. Talibus sapicnti deorum timorem eximere satagebat V. n. 381, not. Cio domat. D. I, 17. Deos in inte mundiis Meraκόσμια, . 382 habitam dicebat Cio de Div. II, 17. Deo enin ipsos iocandi causa indum sinum periti dos et pedi Oiles et haDitantes tanquan inter duo luco are niter duo mundos, propter ietum metiriam ι; hoc est, o quid aeternitati eorram officere videatur is Lucret V, 147 sqq.
Epicuriis p. mog. I. X. I28. ούτου γαρ χάριν απαντα πράττομεν, πως μήτ' ἀλγῶμεν μήτε ταρβῶμεν μαν Ἀπαξ τουτο περι Ostς γένηται, λύεται πὰς ὁ τῆς ψυχῆς χειμῶν, οὐκ ἔχοντος του ζφου βαδίζειν ς προσεν- δέον τι ) καὶ ζητεῖν τερον, ετ της ψυχῆς καὶ τι το οσώματος ἀγαθον συμπληρωθήσεται τοτε γαρ doet' ς χρείαν ἔχομεν, ταν ἐκ του μὴ παρεῖναι τὴν δονην ἀλγῶμεν οτα δε η ἀλγῶμεν, οὐκέτι της δονης δεύμεθα. καὶ δια τουτο την δονὴν ἀρχην καὶ τέλος λέγομεν εἶναι του μακαρίως ζῆν. 29. ταύτην γαρ ἀγαθον πρῶτον καὶ συγγενικον γνωμεν, καὶ ἀπο ταύτης καταρχύμεθα πάσης
αἱρέσεως καὶ φυγῆς, καὶ ἐπὶ ταύτην καταντῶμεν ς, κόνι, πάθει, Ἀγαθον κρίνοντες. καὶ ἐπι πρῶτον ἀγαθον τουτο καὶ σύμφυτον, δια, το καὶ οὐ πειανήδονην αἱρουμεθα, ἀλλ' ἔστιν τε πολλας δονας πεδ
438쪽
βαίνομεν ειαν πλεῖον ήμῖν τι δυσχερες ἐκ τούτων επη- ται καὶ πολλας ἀλγηδύνας δονῶν κρείττους νομίζομεν, ἐπεδαν μείων μῖν δον παρακολουθο πολυν χρύνονυπομείνω τας ἀλγηδόνας ποσα οὐλήων δῶ, τρφυσει ἔχειν οἰκείως ἀγαθόν, οὐ πασα μεντο αἱρετή ' καθαπερ καὶ ἀλγηδδεν πασα κακόν, οὐ πὰσα δε φευκτὴ ἀεί.His maximam partem consentit cum Democrito et Aristippo; V. supra n. 90 et n. 214-216. Πάθo Epicuro iudicium est, ut Cyrenaicis; t. n. 215. 217 Dire L. X, 1. 34. Disseri a Cyr naicis Disce: 1 Finis picuro non est 3ον μονόχρονος, sed, luptas per totam vitam durans V. Epicur'. p. Diog. L. X, 148. ros iο βίου μακαριότης. Propterea suturiun prispi ero deo nius in agendis Epicuri p. Diog. L. X, 127. νημονευτέον δ' ς τὸ μέλλον-ἴF4μέrepo ovr πάνrως νχ μέτερον, να μήr πάνrως προσμένωμεν λεσόμενον μὴ ἀπελπιζωμεν ως πάνrως οὐκ ἐσόμενον. 2 Voluptas non solum in motu posita est emini etiam in statu quieto Epicur apud Diog. i. X, 136. γ μεν γαρ ταραξια καὶ ἀπονία κατασrημαrικαί εἰσιν δοναί, ε δε χαρὰ καὶ ευφροσυνηκαrὰ κίνησιν νεργεία ἐπονrαι. L. Diog. L. II, 87. in nostro
quoque loco elicitatem utiner o dicit sicubi animus Miletus sit, ut nequo cupidlino equo dolor moveatur. Quare sueriint ut picurum unamum Donum in vacuitato doloris posuisso dicerent V. Cic.
Fin. II, 4 b Diog. I, II, 89. G Anini voluptas, qua oritur
corpore immoto, corporis voluptate praestantior Epicuro esse vide- Datur. Diog. L. X, 137. τι προς Ους Κυρηναῖκον c. διαφέρεrαι
X, 22 Cic. de Fin. II, 22. Quamquam in cnola niaxime Valevat illud, quod voltiptatuni perceptarum cooritationem vitam beatam sacer Meuant, o quidem corpore perceptariini, V. Cio iv.
439쪽
367 Auiem VlI, p. 21 F. και αὐτος δε που ὁ od-δωούς φησι ' Περὶ γαστέρα γάρ - φυσιολόγε τιμωκρατες, περὶ γαστερα ὁ κατὰ φύσιν βαδίζων λύγος τηνἄπασαν ἔχει σπουδήν' πίκουρος γαρ ν ὁ τούτων δι- δ κά βοῶν ἔλεγεν Ἀπη καὶ ρίζα παντὸς dγαθ- της γαστρος δονή, καὶ τα σοφὰ καὶ τ πε-ὐιττὰ εἰς ταυτην ἔχει την ναφοράν' - τ περὶ,-λους δε φησιν ει πῶς - γὰρ ἔγωγε δύναμαι -- σαι τἀγαθον ἀφαιρῶν μεν τὰς διὰ χυλῶν δονάς, ἀφανοῶν δε τὰς δι' ἀφροδισίων ἀφαιρῶν δε τὰς δι' ακροαμάτων, ἀφαιρῶν δε τὰς διὰ μορφῆς κατ' 6φιν ηδείας κινήσεις ' καὶ προελθών φησι λέγων Tιμητέον τι καλον καὶ τὰς ἀρετὰς καὶ τὰ τοιουτύτροπα, ἐὰν δονὴν παρασκευαζν ἐὰν δε μὴ παρασκευάζν χαίρειν ἐατέον.'
τὰ κυριώτατα μέρη της φύσεως , οέκυν ποτε διεφερον αλλήλων αἱ Οοναι νει τὰ ποιητικὰ τῶν περὶ τρος ἀσώτους δονῶν ἔλυε του φοβους τῆς διανοίας τους τε περὶ μετεώρων και θανάτου καὶ ἀλγ δύνων, ἔτι τε οπερα τῶν ἐπιδυμιῶν δίδασκεν, οὐκ ποτ' ἴχομεν τι μεμψαίμεθα αὐτοῖς πανταχόθεν εἰσπληρουμενοις των
440쪽
μενον εχουσιν, περ ἐστὶ τι κακύν
ah οχον δίθροισμα est tota corporis con ages se coneretio, via constat animantis lauara. s. Diog. i. X, 63 65. - η περὶ rὰ κυριωrαrα μέρη ης φύσεως, vel in praecipuis natiirae parti as, videlicet, acturor, in praecipuis sensinus. Rosiaua. - CLCic do in. ΙΙ, 7, 21. Eiaumerantur ratione propter quas φρόνησις inter singulas Voluptate distingitor optimammae ceteris spretia Iigero debeat.
Nam voluptates non amnes sponte concrescunt a. e. durant non Omnes, ut reconlatione sis frui possimus neque ad totuni corpus omnes pertinent, orrum sunt quae aliis corporis patetinua luctui litatein praeDeant, aliis noceant. ccessit quod voluptativus non sobviintur ii motus, itibus coelestia et mortem noteternus qui metus plavsic drinum solvuntur, qua causa oormi aperiat. Neque HVoluptate a novis arcentur angores, qui sunt de suturis doloriuus; neque illa o cupidinivus colituendis edocemur . Sunt nae morali virtuti suuiosita nam dicoDat Epicurias sapienteni felicitaten in sua potestato aliore liber onuo ai Durio enixo patrocinabatur, V. apud
r emvrων παρακολουθεῖν πεφυκεν. Cupiuino revocanda esse ad ea Sine quiuus natura nostra osso non posset quod si nae sola
sequeretur sapions facili negotio eum vel cupidiniuus satisfacere vel a dolori Diis sibi cavere posse Epicuriis p. Diog. i. X, 149. Trai ἐπιθυμιῶν αἱ μέν εἰσι φυσικαὶ και ἀναγκαῖαι, αἱ δε φυσικαὶ καὶ ου ἀναγκαῖαι, αἱ δe vr φυσικαὶ οvr ἀναγκαιαι, ἀχὶ πaρὰ νην δόξαν γιγνόμεναι. Quiuiis haec a Diogene adiiciuntur: v- σικὰς καὶ ἀναγκαίας πεῖται ὁ πίκουρος τὰς ἀλγηδόνας ἀπολυου- σας ώς-orὀν ἐπὶ δίψους φυσικὰς δὲ καὶ οι κ ἀναγκαίας τὰς ποικιλλουσα μόνον ην δονην, μη πεξαιρουμένας δε δυλγημα, ς
X, 130. Καὶ την αὐτάρκειαν δ' ἀγαθον μεγα νομίζομεν ον ἴνα
πονrως οις λίγοις χρώμεθα, αλλ' πως, ἐὰν μη χωμεν α ποuλrοῖς λίγοις ἀρκωμεθα, πεπεισμένοι γνησίως τι διor πολυrελείας αποὶαύουσιν οἱ κιrr ταύτης δεύμενοι. Quare sapiens ingratento necessitate primo Voluptatum genere solo contentus esse et etiam si felicitatem sint ompararo callet Sion. Sem. XVII, 30. Ἐλεγε