Historia philosophiae Graecae et Romanae

501쪽

dici queat Tempora eius omnino impedii sunt, . Clint. Fast B. p. 452 d. 3. Sed doctrinam cum omnes referant adversus Z-ωnem Stoicum disputando eo excultam esse, consentaneum Arcesilain Zenono haud in m anumaiorem fuisse.

438 Sext Emp. 'reli. II3p. I, 234. E δε δει καὶ τοις περὶ αὐτου sc του Ἀρκεσιλάου λεγομένοις πιστευειν φαδαν τι κατα μὲν το πρόχειρον Πυρρώνειος ἐφαίνετο εἶναι κατα δὲ τὴν λήθειαν δογματικος καὶ ἐπεὶ των ταίρων ἀπόπειραν ἐλάμβανε δια της ἀπορηματικῆς, εἰ εὐφυῶς ἔχουσι προς την ἀνάληψιν των Πλατωνικῶν δογμάτων δύξαι αὐτον ἀπορητικον εἶναι τοῖς μεντοι γε υφυέσι των ταίρων τα Πλάτωνος παρεγχειρεῖν ἔνθεν καὶ τὲν Ἀρίστωνα- εἰπεῖν περὶ αὐτου, πρόσθε Πλάτων, πιβεν Πύρρων, μεσσος Αιύδωρος δια τι προσχρῆσθαι θ διαλεκτικο τη κατὰ τὸν ὁδωρον εἶναι δε ἀντικρυς Πλατωνικύν. Cic. Ac POSI. I, 2.

Cum Zenone , ut accepimus, Arcesilas siD omne er- tamen instituit, non pertinacia alit studio vincendi, ut mini viidem videtur, sed ear moeriam us tu itate, ouae ad consessionem ignorationis admiserrant Socratem.

Itavi Arcesilas nega dat esse iidquam iod seiri posset, me illud qui leui ipsum viod Socrates si Direliviisset sic omnia latere in occulto, ne iii essemiidquam illo cerni alit intelligi posset. iiivus e causis inli oportere emi profiteri neque affirmarenuenam an neole assensdone appronare, eoMDerenue senape et ab omni lapsu continere temeritatem, quae tum esset inlignis, ouum aut salsa alit incognita res appro Daretur necive no Pudulam esse turpiu uuam cognition et pereeption assensionem appronationemque

praecurrere. io Aristone Chio v. supra n. 392. Versus parodia expremus

502쪽

factum videtur maxime eo io nulli ab Arcesila libri exstabant. Suis studet Sextiis Emp. y- m p. I, 26, mi Scepticos et Academicos

recentiores eo lis reo dici quod hi intuerint. πάντα εἶναι κατάληπra; f. n. 446.

Sext. mp. adv. aut VII, 150. οἱ δε περὶ τινυρ- 439κεσίλαον προηγουμένως μεν οὐδὲν ρισαν κριτήριον. οἱ δε καὶ ρικέναι δοκοοντες τουτο κατὰ ἀντιπαρεξαγωγην - ῶς πρὁ τους Στωικους πεδοσαν. 51. τρία γαρ εἶναί φασιν ἐκεῖνοι τὰ συζυγοθντα ἀλλήλοις, ἐπιστήμην κα δόξαν καὶ την ἐν μεθορία τούτων τεταγμενην κατάληψιν - ἐπιστήμην μεν εἶναι τὴν ἀσφαλ καὶ βεβαίαν καὶ ἀμετάθετον ποι λύγου κατάληψιν δοξαν δε τὴν

ἀσθενη και ψευδῆ συγκατάθεσιν, κατάληψιν ὁ την μεταξb τούτων, τις εστὶ καταληπτικῆς φαντασίας συγκατάθεσις . 153. ταυτα δὲ λεγόντων ων ἀπ της Στοβς ὁ ρκεσίλαος ἀντικαθίστατο δεικνbς τι ουδέν εστ με-

-ξ επιστήμης καὶ δοξης κριτήριον κατάληψις αυτη

γαρ ν φασι κατάληψιν καὶ καταληπτικης φαντασίας συγκατάθεσιν ' ητο εν σοφῶ νεν φαύλω γίγνεται. αλλ' εώ τε ε σοφω γενηται ἐπιστήμη ἐστίν, ἐάν τε ε φαύ- λω δόξα, και οὐδὲν ἁλλο παρα ταυτα ' μόνον μομα μετείληπται. 54. εἴπερ τε η κατάληψις καταληπτικῆς φαντασίας συγκατάθεσίς εστιν, νύπαρκτος εστ ' ποῶτον μενοτι συγκατάθεσις οὐ προς φαντασίαν γίγνεται, ἀλλακρος λύγον των γαρ ξιωμάτων εἰσιν αἱ συγκαταθε - σεις' ' δεύτερον τι οὐδεμία τοιαύτη ἀληθὴς φαντασία ευρίσκεται οῖα οὐκ αν γενοιτο ψευδής, ῶς δια πολλῶν καὶ ποικίλων παρίσταται'. 155. D σης δε καταληπτι- κθς φαντασίας οὐδε κατάληψις γενήσεται ἡ γαρ καταληπτικῆς φαντασίας συγκατάθεσις y μνος ς δε καταλήψεως πάντα ἔσται ἀκατάληπτα.

503쪽

a C supra n. 398 i. - , Promptum est, ' συγκαrάθεσιν προς λόγo, eo tantum consilio poni, ut ipsa impugnetur et comvellatur. Cio do inati III, 18 Arcesilas eae arsia latreuialissimis semoniolup e Meratici ho maxime amisuit, nihil esse, timeto civit sensibus ut arsimo percipi po- - c Cic. Ac pri II, 24. Incisui aluem se Arcesilas in ea disputationes, ut docere nitiatim tale esse visum a vero, et non es dem modi etiam a falso posane esse. Ib. 6. Plurinus de eadem ro Sexti Emp. adu Maa. VII, 408 sqq.tae Ae pri . I. Si ulli rei sapiens assentietiri

unqtiam, ali Itiando etiam Opinabitiir: numissam aliten opinabitiir: ntilli igitur rei assenuetiir. manc conclusionem Arcesilas priγbabat.

CL ib. c. 24 Sexti Emp. adv. Math. VII, 156 sq. Etiam haec disputantur adversus Stoicos, V. n. 398, not.

Sext. ni p. adv. ath. VI l, 158. λλ' ἐπει μετὰ tosto ἔδει και περὶ τῆς του βίου διεξαγωγῆς ζητεῖν, τις οὐ χωρὶς κριτηρίου πεφυκεν ἀποδίδοσθαι, ἀφ ου και εὐδαιμονία, τουτέστι το το βίου τέλος, ρτημενον χειτην πίστιν, φησιν ὁ 'Αρκεσίλαος τι οὐ περὶ πάντων ἐπέχων κανονιεῖ τὰς αιρέσεις κά φυγας και κοινῶς τὰς πράξεις τω εὐλύγω, κατὰ το0τό τε προερχόμενος τι κρωτήριον κατορθώσει την μεν γὰρ εsδαιμονίαν περιγίγνεσθαι διὰ τῆς φρονήσεως, τὴν ὁ φρόνησιν κινεῖσθαι ἐν

τοι κατορθώμασι, το δε κατορθωμα εἶναι οπερ πραχθεν εὐλογον εχε την πολογίαν ' ὁ προσέχων ουν τω εὐ-λύγω κατορθώσει και είδαιμονήσει.

Secundum Numenitu ap. Euseb. r. v. XIV, 6 Arcesilaasustulerit etiam to πιθανόν. Quod si recto traclitur, ita citi testimoni Sexti conciliari potest, ut Moesilam sumamus discinxisse inter ro πιθα- et o viOγον.

442 Diog. L. IV, 62. Καρνεάδης - ρζνῶος. μος - των Στωικῶν βιβλία ἀναγνους ἐπιμελῶς κά μάλιστα τὰ ρυσίππου ἐπιεικῶς αὐτοῖς αντέλεγε κά εὐημέρει το--οτον. στε ἐκεῖνο ἐπιλέγειν Εἰ μ γὰρ ν σιππος, οὐκ αν ην ἐγώ ' 65. Φησὶ δε πολλύδωρος ν

504쪽

Xρονικοῖς ἀπελθεῖν αὐτον ἐξ ἀνθρώπων ἔτει τεταρτωτης δευτέρας και ἔξοκοστῆς και κατοστῆς 'ολυμπιάδος, βιώσαντα ἔτη πέντε προ τοῖς γδοήκοντα φέρονται

δε αὐτο ἐπιστολαὶ προς Ἀριαράθην τον Καππαδοκίας βασιλέα τα δε λοιπα αὐτο οἱ μαθηται συνέγραψα αυτος δε κατέλιπεν οὐδέν φ.

a Dicitur et Diogenem Stoicum audiisse Cic. c. r. II, 30. Sue essionem, qua secutina est reliquos Aoademicos , exhibet Cio. Ao pr. II 6. Qui est piariti ab Areesila; audivit enim Hegesimu MM Evandri et audierat Lacydi discipulum, Pιum Nemri Loendide fuisset. - , Cio. I. I loquitur de nonaginta annis inierurgitur sero LX annos natus, cum Romam peregrinatus est in leg tis Atheniensium, ubi famosa istas disputauones natiuit, quibus et laudabat et evertet,at iustitiam. v. Laetant Inst. V 14. Cic. do Rep. rami lib. III, 6 sqq. o elomaentia Carneadis Cic. de Orat. I, 11 hominen omnium in disendo, ut ferebant, acerririmuin et Opicatarimum Geli. VII, 14, 10 violenta et rapta Carnectites diectat. M o connona Diog. i. I, 16 Plut de Alex Fort. I, 4;GHen de Opt. Doctri . 2, p. 4b uolin. Into discipulos, qui doctoria placita scriptis celebraverunt, Clitomaculas arthaginiensis facito princeps crat Diog. i. IV, 7 Cic. c. r. II, 31. 32. Aliorum discipulorum meminit te. o. r. Π, 6 de r. I, 11. Carneados de talibet re ita disputare solebat, ut eam poneret pri--un, deinde tolleret unde Clitomacuus, testo Cic. Ac pr. II, 4b, nunνιam se intolligere potuisse a mnabat, P id Carnead probaretur. CL Cio de Div. I, 30 , 62. Carneades oncertationis studio nιο αit hoc modo laud. o Rep. p. Non. V. calumnia Saepe optim ea a ingenia calumnia ludificari solebat Acmne eius apud Ronianos in provectiunt adsierat, V. Liueil. a. p. Laetant V, 1b.

Cie Nat. D. III, 12. Illa autena, viae Carneades 413 asserebat, lemadmodii na dissomus Si nullum orpus immortale su nulliti esse corpiis sempiternum et Orphis autem immortale tilliina esse, ne individiuim milite ira, nee io climini distraliive non possu quumque nane animal patibilem natiiram habeat, nullum est omini

quod effugiat accipiendi aliiiiiii extrinsectis id est quasi

ferendi et patiendi necessitatem, et g omne animal tale est, immortale nitituti est.

505쪽

Cetera qua disputauaa adversus tueologiam Stoicorum omisimas, specimen no argumentationis apposuisse satis esse rati; Let Sexti mp. adis Main. IX, 140. Videtur adversus Stoicos sententiae sufragatus esse, oui mundum casu saetum esse Censerent Cio de Div. I, 13. Fatum is argumentia innuertet,si Cio. de Fato 14. omni antMedenti tis auris sunt, omnia naturalieoli tione e maerte eonteaetepete sunt. Quod M tra est, omni necessitas oest. Id ,em et est, nihil rat in nosis potestate. Est autem alipit in Noatra potestate. AE M omni fato fune, omnia eausis antreeden Oua fiant. Non igitur fato sunt suae temtι sunt. Neouo tamen iis ovibus Epicurus nano uuaestionem solvero con tu erat eouiescere voluit V ib. 11. In transcursu monemus neqDe mathematicam evidentiam ess Carneatam concessisso, V. G Ien de Opt. Doctri . 2, p. 45 uelin d of Καρνεάδης οδεroυro O πάντων ἐναργέσraro συγχωρεῖ πιστευειν, ore ia r avraro μεγέθη καὶ ἀuήλοις ἴσα γίγνεrat. 444 Cic. de Rep. II S. I iis enim, de ito Iaeriinlis civile est aliquod naturale niti luna nam si esset, ut calida et rigida et amara et dilicia sic essent itista et inllista irilem omnitatis. I4. Etenini itistitiae non natiira nec voluntas, sed inbecillitas mater est. Nammiain de tribus unum esset optandiim, aut sacere iniuriam nec accipere alit et sacere et accipere alit neu traim, optimum est facere impiine si possis , secundiim nec sacere nec pati, misera inuina digladiari semper tuin faciendis tum accipiendis iniuriis.

Haec quoque pro specimine tantum sunt disputationi contra iusticana. Morales quaestiones studiosius quam physioa Persecutus esse dicitur, Diog. L. IV, 2, propterea ut videtvi quod illae erant ad orrandum acconunodatiores. In mainnam agebat ut quicquid praeceptum esset do morivus, nini tam firmium esse evinceret quin possct suDverti. De partitioninus quiuus in talibus discepta sonivus uti solovat V. Cio do in V, 6, 16 sqq. ed Madvigp. 835 smi. Ipse Calliphontis, philosopni ceteroquin ignoti, sententiam inclinasse fortur, summum Donum positum ess in conebliatione honestatis et voluptatis. io Ao. r. I, 4b Calliphonte V. Cic. c. r. II, 42 Tusc. V, 31.

44 Sext. mp. adv. Matii. VII, 159. πι δε αννεάδης οὐ μόνον τοῖς Στωῖκοῖς, ἀλλα και πω τοῖς προ αὐτου

506쪽

ἀντιδιετάσσετο περὶ το κριτηρίου. καὶ δὴ πρῶτος μεναμ καὶ κοινος προς πάντας ἐστὶ λόγος καθ' ον παρέσταται ὁτι οὐδεν ἐστιν απλῶς ἀληθείας κριτήριον Οὐλύ- ρος, οὐκ αἴσθησις, οὐ φαντασία, οὐκ ὰλλο τι τει δντων. πάντα γαρ ταυτα συλλήβδην διαψεύδεταιχμὰς 160 δεύτερον δέ, καθ δείκνυσιν τι κά εἰ ἔστι το κριτήριον τοsτο, οὐ χωρὶς του ἀπωτης λαργείας πάθους φίστωται ἐπεὶ γαρ αἰσθητικὴ δυνάμει διαφέρει τι ζωον τῶναψύχων, πώτως δια ταύτης ἐαυτο τε καὶ τῶν ἐκτος ἀντιληπτικὸν γενήσεται. δε γε αἴσθησις κωφος μενούσα και παθης καὶ τρεπτος οὐτε αἴσθησίς ἐστιν μεαντιληπτική τινος. 61. τραπεῖσα δε καί πως παθωσα κατα τhν τῶν ἐναργῶν πύπτωσιν τύτε ἐνδείκνυται τὰ

πράγματα. ἐν ρα τω πωτης ἐναργείας πάθει τῆς ψυ- χης ζητητἐον ἐστὶ ὁ κριτήριον τομο δε- πάθος αυτο ἐνδεικτικον φείλει τυγχάνειν καὶ το ἐμποιήσαντος αὐτ φαινομενου, περ πάθος στὶν οὐχ ετερον της φαντασίας. 162 3θεν και φαντασίαν ὐητέον εἶναι πάθος τι περὶ τ ζφον ἐαυτο τε καὶ το ἐτέρου παραστατικέν. οἷον προσβλέψαντές τινι, 'σὶν ὁ Ἀντίοχος , διατιθέμεθά πως την ψιν, και οὐχ υτως αὐτην διακειμένην ἴσχομεν ς πρὶν το βλέψαι διακειμενην εἴχομεν -- μεντοι την τοιαύτην ἀλλοιωσιν δυοῖν αντιλαμβανόμεθα,ενος μεν αὐτῆς της ἀλλοιώσεως τουτεστι τῆς φαντασίας, δευτέρου δε το την ἀλλοίωσιν ἐμποιήσαντος τουτέστιτο ὁρατοὐ καὶ ἐπὶ τῶν ὰλλων αἰσθήσεων το παραπλη- σισν. 63 ῶσπερ υν τι φῶς αυτ τε δείκνυσι καὶ

πάντα τα ἐν αὐτφ ολ καὶ φαντασία ἀρχηγὸς οὐσατης περὶ, ζψον εἰοήσεως φωτος δίκην αυτην τε ἐμφανίζειν φείλει καὶ το ποιήσαντος αὐτὴν ἐναργοsς ἐνδεικτικὸ καθεστάναι ἀλλ' ἐπεὶ οὐδε κατ' ἀλήθειαν λίποτε ἐνδείκνυται, πολλάκις δε διαψεύδεται καὶ διαφωνεῖ

τοῖς ναπέμψασιν αὐτὴν πράγμασιν ῶς οἱ μοχθηροὶ τῶναγγέλων, κατ ανάγκην κολούθησε τὸ μ πασαν φαντα-

507쪽

σια δύνασθαι κριτήριον ἀπολείπειν ἀληθεως, ἀλλα μύνην εἰ καὶ ρα τυ ἀληθῆ. 164 πάχιν οὐν ἐπεὶ οὐδεμία στιν ἀληθης τοι τη οῖα ει δν γένοιτο ελης ἀλλα πω τη δοκούσι ληθεῖ καθεστάναι εὐρέσκεται τις παράλλακτος ψευδής γενήσεται τι κριτήριον ἐν κοινὴ, αασία του τε ἀληθοsς καὶ ψεύδους φδε κοινητούτων φαντασία οὐκ ἔστι καταληπτική, μνουσα δε καταληπτικη οὐδε κριτήριον ἔσται. 65. μηδεμιας δε σης φαντασίας κριτικης οὐδε λύγος ἄν εἴη κριτήριον ἀπδφαντασίας γαρ υτος ανάγεται καὶ εἰκέτως ' πρῶτον μεν γα δεῖ φα - τ το κρινόμενον, φανῆναι δε οὐδεν

δύναται χωρὶς της ἀλογου αἰσθήσεως . τε ὁ φὰλογος αἴσθησις με ὁ λύγος ην κριτήριον.

ceret ei, qui affirmare nini posse percipi consentanei im esse tiniani tamen illud dicere per cipi posse ut alia non possent Carneades acutius resistebat. Nam tantum Desse sicenat ut id consentaneum esset, utit axime etiam replignaret. iii enim negaret nitido uana esses iiii Oil percipereiitro elim iiiiii exeipere L ita ne-

508쪽

cesse esse ne id ipsum valdem, io exceptum non esset, omprehendi et pereipi illo modo posse. Sexti mp. adv.math. VII, 166. αεια μεν ἀντι- 447

παρεξάγων τοις δελοις φιλοσύφοις ὁ Καρνεὰδης εἰς τηνἀνυπαρξίαν του κριτηρίου διεξήρχετο απαιτούμενος δεκα αὐτός τι κριτήριον πρός τε τὴν του βίου διεξαγωγην και πρὁς θ της ευδαιμονίας περίκτησιν, δυνὰμειεπαναγκάζεται και καθ' αυτον περὶ τούτου διατάττεσθαι,

προσλαμβάνων τήν τε πιθανὴν φαντασίαν και την πιθα-ν Ἀμα και περίσπαστον κα διεξωδευμένην. 167. τίς δε ἐστιν η τούτων διαφορὰ συντύμως ποδειατέον. τοίνυν φαντασία τινος φαντασία στίν, οἷον του τε αφ' ου γίγνεται και του εν γίγνεται και φ' ου μεν γίγνειτα ῶς το εκτος ποκειμένου αἰσθητου του ἐν δε γίγνεται καθάπερ ἀνθρώπου. 68 τοιαύτη δε υσα δύο ῖν ἔχοι σχέσεις μίαν μεν, προς- φανταστόν, δευτέραν δε ς προς τι φαντασιούμενον κατα μεν οὐ την

προς- φανταστον σχέσιν ληθὴς γίγνεται η ψευδής

και ἀληθὴς μεν ταν σύμφωνος ἶ- φανταστω, ψευδης

δε ταν διάφωνος 169. κατα δε την πρὸς το φαντα-

σιούμενον σχεσιν γε ἐστι φαινομεν ἀληθής φδε οὐ φαινομεν ἀληθης ' ων ὐμεν φαινομενη ἀληθὴς ἔμφασις

καλεῖται παρα τοις καδημαὶ κοῖς και πιθανότης και πιθανη φαντασία, η δ' οὐ φαινομεν ἀληθὴς ἀπεμφασίς τε προσαγορεύεται και πειθὴς καὶ,πχανος φαντασία 'ο τε γαρ ὁ αὐτόθεν φαινόμενον ψευδες με τι ἀληθες μεν, μὴ φαινύμενον δε μῖν πείθειν μας πεφυκεν 'I 3. η δε φαινομεν ἀληθης και κανῶς ἐμφαινομενη κριτήριόν ἐστι τῆς ἀληθείας κατα τους περὶ τον Καρνεάδην. 16. ἐπε δε οὐδεποτε φαντασία μονοειδης φωτα- ται Ἀλλ' λύσεως τρέπον ὰλλη ξυλλης ρτηται, δεύτερον προσγενήσεται κριτήριον πιθαν - και ἀπερίσπαστος φαντασία Iον ὁ ἀνθρώπου σπον φαντασίαν

509쪽

492ἐξ νάγκης καὶ τῶν περὶ αὐτον λαμβάνει φαντασίαν καὶ

των ἐκτύς, των μεν περὶ αὐτοτ ῶς χρύας, μεγέθους, τη- ματος, κινήσεως, αλιας ἐσθητος, μοδεσεως των δεεκτος ς ἐρος φωτύς, μερας, οὐ νοο γης, φίλων,των ἀλλων πάντων. ταν ὁ μηδεμία τούτων των φαντασιῶν περιελκθ - τω φαίνεοθαι ψευδής, ἀλλὰ πstσαι συμφώνως φαίνωνται ἀληθεῖς, μαλλον πιστεύομεν. I 8 I. της δε περισπάστου φαντασίας πιστοτέρα μαλλύνεστι καὶ τελειοτάτην ποιουσα - κρίσιν η συν τω πειοίσπαστος εἶναι ἔτι και διεξωδευμενη καθέστηκε. 82. τίς ὁ ἐστι καὶ ὁ ταύτης χαρακτηρ, παρακειμένως ποδεικτέον ἐῶ με γαρ της ἀπερισπάστου ψιλιν ζητεῖται τιμ δεμίαν των ἐν τη συνδρομη φαντασιῶν ς ψευδη ημstς περισπαν - ας δε εἶναι ἀληθεῖς τε καὶ φαινομενας καὶ μὴ πιθώους ἐπὶ δὲ της κατα- ν περιωδευμένην συνδρομην κάστην των ἐν τη--ὁρομη ἐπιστατικῶς δοκιμάζομεw ποῖμ τι γίγνεται καὶ ἐν ταῖς εκκλησίαις,οταν ὁ δῆμος καστον των μελλοντων ἄρχειν ' δικάζειν

εξετάζν εἰ-ξιός ἐστι του πιοτευθῆναι την ἀρχην η τὴν

κρίσιν. a CL Cio. Ac prim 31. 32, ubi eadem distinetio inter visum

verisimile et verum ex Camaeade affertur. - Probabili visio eι Puae non impedia 'ι' Cic. Ac pri II, 11. Probisue nervi tim reinFeduum , D. II, 31. Tribus siliis priuanilium gradibus utendum est priγut quaeque res est e maioris vel usinoris momenti, διεξωδευμέν φανrασία adhibenda in gravissimis quaesuonibus, qua pertineant ad elicit tem Sexti Emp. I. I. 184. Undo collegeris, sicuia omini ex praefatione illa Sexti, Carrieadis disciplinam ad mores potissisun et vitam agondam respexisse. Sed tamen si summam eorum oua de Carneado traduntur computamus, universam illam doctrinam magis ad artis oratoriae quam ad vita usum excogettatam esse dixeris. N io huic contrarium est quod Clitoniaenus et narinidea, Cadineadis discipuli, rnetoricae adversanantur, Sext Enap. QV. min. II, 20 sqq. nam Charmides nonnisi ei Aetorica increpabat, quaecum nilosopnia non esset coniuncta, an optiniani dicendi magistram esse declarans eosque a1 fimana, teste Cicerone de r. I, 18.

510쪽

ers rhetores nominaren, et pia dic endi rareepta traderent, Huplane tenere, nego Fo83 qumnquam acustodem sepia die di niri qui philosoFhorrem inventa didie ei.

Polyb. Excerpt Vat. lib. xl l 26. Λοιπον ἐκ τούτων μοι την περβολην της παραδοξολογίας ου εἰς σύγκρισιν Ἀλλ' εἰς καται κησιν ἀει καὶ τους νδρας καὶ τὰς πράξεις - προῖστασθαι- ὰ σχεδιν εἰς το παραπλήσιον ἐμπίπτει τοι περ4 τους εν καδημία λύγους τον προχειριστότατον λόγον σκηκύσι καὶ γαρ κείνων τινες βουλόμενοι περί τε των προφανῶς καταληπτῶν εἶναι δοκούντων καὶ περὶ τῶν καταλήπτων εἰς ἀπορίαν γειν τοις προσμαχομενους τοιαύταις χρῶνται παραδοξολογία ς καὶ τοιαύτας εὐποροοσι πιθανότητας, στε διαπορεῖν εἰ δυνατόν εστι τους ἐν Αθήναις δντας σφραίνεσθαι τῶνεψομένων ων ἐν Ἐφεσω και διστάζειν μή πως καθ' ον καιρον ἐν Ἀκαδημία διαλεγονται περὶ τούτων, οὐχ περῆλλων ρ' εν οἴκω κατακείμενοι τούτους διατιθῶνται

τους λέγους ἐξ, δια την περβολh της παραδοξολογίας εἰς διαβολην χασι την λην-ψεσιν, στε και τὰ

καλῶς ἀπορούμενα παρα τοι ἀνθρώποις εἰς ἀπιστίανῆχθαι καὶ χωρις τῆς ἰδίας ἀστοχίας καὶ τοι νεοις τοιοs- τον εντετύκασι ζῆλον, στε τῶν μεν ηθικῶν και πραγματικῶν λόγων μηδε την τυχουσαν ἐπίνοιαν ποιεῖσθαι, διων δνησις τοῖς φιλο φο0σι, περὶ δε τας ἀνωφελεῖς και παραδοξους εὐρεσιλογίας κενοδοξοὐντες κατατρίβουσι του βίους.

Dissimus iam Careeadem orationi 11 di atque versuta nimium tribuisse videri iam vides scholam eius hanc viam protinus tenuisse indemio eos ad artificia ista veternosissima prolapsos esse, Praenotat Pobrius cuius testimonium et propter ipsum vimini et m-pter aetatem eius rarissimum est, ut qui Carneadi sero suppar esse: