Historia philosophiae Graecae et Romanae

601쪽

ποικίλος γέγονε καὶ μεταβολὰς, ας δεχύμενος εἰ γὰρουθεν ἀναιτίως πέφυκε γενέσθαι, αἰτίαν δὲ κακου τἀγαθον ου αν παράσχοι, δεῖ γενεσιν ἰδίαν καὶ ἀρχηνῶσπερ ἀγαθο καὶ κακοθ τὴν φύσιν ἔχειν .a Antiqui inoologi Plutarcii pri antimaissimis phdosophis talaontiir Do Anim Procri 33. 74 πάλαι θεολόγοι πρεσβύτατοι φιλοσόφων γrες. Censo retinendum osso patrium Moriana cultum antiquitus receptum. Amnt. 12. 'Αρκει γὰρ η drριο καὶ παλαιὰ πίσtις, ης οὐκ ἔσrιν εἰπεῖν ἡ δ' ἀνευρεῖν τεκμήριο ν ἐναργέσυρον. εὰν ἐφυν ὁ ταράτtηrαι καὶ σαχεύηται- βέβαιον αὐτης καὶ νενομισμένον, ἐπισφαλὴς γίγνεrαι πὰσι καὶ πonrop. Simul tamen ad Iani incrorum commixtionem proclivis est, viae illa aetato

ouam acu Stoicomun esse, qua ponitur mundi fundamentum esse solus deus et materia noιος, undo consequeretur ut nulla causa maia esset. De Anim Procr. 6. A γαρ Σrωλαὶ καταὶ βάνουσιν ημὰς πορία κακον ros ' ὁντος ἀναιτίως - ἀγενήτως ἐπεισάγοντας ἐπεὶ τῶν γ' ὁνrων υτε ὁ γαθὸν οὐτε ὁ ποιον εἰκός ἐσrιν οὐσίαν κακo καὶ γένεσιν παρασχεῖν. s. Comm. Notit. 34. Ipse adtemina illud, ex quo niuaulus a deo creatur, duplicem

nat IraIn liabere censet, ut et uonilum forinatum sit, abeat tamen

saculiator sorina divinaemis potestatis in s adintuendae, et sun-

602쪽

stantia in eo insit animans, oua motione intam inordinata reni

De Is et s. s. εμιγμένη γαρ η τουδ το κύ-422σμου γενεσις και σύστασις ἐναντίων, οὐ μὴν ἰσοσθε

νῶν δυνάμεων ἀλλα της βελτίονος τι κράτος ἐστίν' ἀπολεσθαι δε την φαύλη ν παντάπασιν ἀδύνατον, πολλὴν μεν ἐμπεφυκυῖαν τω σώματι, πολλὴν δε- λψυχ ντοεπαντος και προς την βελτίονα ἀεὶ ' δυσμαχοοσαν. De Virtute Ilor. 3. Κοικε δε λαθεῖν τομο τους ' Ἀροαπαντας διττος μῶν ς ἀληθῶς καστος εστι καὶ συνθετος την γαρ τερα διπλόην οὐ κατεῖδον, ἀλλλτην πη και σώματος μῖξιν ἐμφανεοτεραν ὁσαπι τι δε αμης ἐστὶ τῆς ψυτῆς ἐν αυτ oύνθετέ τι καὶ διφυε και νόμοιον ἄσπερ τέρου σώματος το αλύγου

603쪽

προ τον λύγον ἀνάγκη τινι και φέσει συμμιγεντος καὶ συναρμοσθέντος εἰκὰς μέν ἐστι μηδε Πυθαγύραν γν - σαι τεκμαιρομενος ' τη περ την μουσικην πουδη τουανδούς ην ἐπηγάγετο τ φυχη κηλήσεως νεκα και -- ραμυθίας - οὐ παν ἐχούσν διδασκαλία και μαθημασιν υπήκοον ουδε λέγω μεταβλη δ ἐκ κακίας, αλλά τινος ετέρας πειθοος συνεργου καὶ πλάσεως καὶ τιθασσεύσεως δε6μενον εἰ μὴ παντάπασι μέλλοι φιλοσοφία δυσμετα-χεlριστον εἶναι και ἀπειθές ἐμφανῶς μέντοι καὶ βεβαίως και ἀναμφιδόξως Πλάτων συνεῖδεν, τι τούτου γε τοὐκέσμου τὰ ἔμψυχον οὐχ απλοον ουδε ἀσύνθετον Ουδε μονοειδές ἐστιν, αλλ' ἐκ της αὐτου καὶ της του τέρου μεμιγμένον δυνὰμεως πη με αεὶ κατα ταύτα κοσμεῖται και περιπολε μιατάξει κράτος ἐχούσν χρώμενον ποεῖς τε κινήσεις καὶ κύκλους σχιζόμενου πεναντίους καὶ πλανητους ααχὶν διαφορst και γένεσιν ' γ έ τε ανθρώ

που ψυχὴ μέρος η τμημα τῆς το παντος οὐσα και συνηρ

μοσμένη κατὰ λόγους και αριθμους ἐοικότας ἐκείνοις οὐχ απλη τίς ἐστιν οὐδε ὁμοιοπαθής, δελ ετερον μεν χειτο νοερον και λογιστικύν, φ κρατεῖν το ανθρώπου κατα φ σιν και ἄρχειν προσῆκόν ἐστιν, τερον δε το παθητικω και λογον καὶ πολυπλανες και τακτον ἐξ εαυ- του ἐπιστασίας δεόμενον.

524 De Pyth. Orae. 21. Σῶμα μεν πάνοις χρῆται πολλοῖς αὐτ δε σώματι ψυχὴ καὶ ἐρεσι τοι σώματος ψυχη δε οργανον θεο γέγονε ργάνου δ' ἀρετWμάλιστα μιμεῖσθαι τὰ χρώμενον ἶ-ἐφυκε δυνὰμει και παρίχειν τὰ ἔργον αὐτο το νοήματος ἐν αυτ* 'φὶ δεικνύναι δ' Οὐχ οἷον η ἐν ' τω δημιουργῶ καθαρὰν και

604쪽

ἀπαθε και ἀν---ον αλλὰ μεμιγμένου πολλῶ τω ἀλλοτρίω ). καθ' εαυτ γὰρ δηλον μῖν ' τερον δεκα δι' ετέρου φαινύμενον ἀναπίμπλαται τῆς κείνου φύσεως. - - κω γαρ λω ' ουθεν οὐτε μὰλλον ἰδέαι ἔοικεν Ητεως ργανον χρησθαι φυσει γέγονε ευπειθιστερον σελήνης λαμβήνουσα δε παρ'Ἀλίου το λαμπρὰν καὶ πυρυπ- ου ομοιον αποπέμπει προς έμας, ἀλλαμιμεν αυτη, κῶ χρέα μειέβαλε καὶ δυναμ ἔσχε λέ- ραν δε θερμότης και παντάπασιν ἐξοίχεται καὶ προ-

λελοιπε το φως υπὰ ἀσθενείας. προσλαβε δε τοs- τοι ευ λεγομένοις και νύησον τον εντ θα θεὰν χρώμε--ν τ Πυθία προς ἀκοὴν καθὼς λιος χρῆται ελήνη προς δω- δείκνυσι με γαρ καὶ ἀναφαένει τὰς αυτ νοήσεις, μεμιγμένας δε δείκνυσι διὰ σώματος θνητου καὶ ψυχῆς συχίαν γειν μοὶ δυναμινης μηδὲ φ κινουντιπαρέχειν ἐαυτην κωφον ξαυτης καὶ καθεστῶσαν ἀλλ' ἄσπερ ἐν σάλω ψοφοοσαν καὶ συμπλεκομένην τοι ἐναυτο κινήμασι καὶ πάθεσιν ἐπιταράττουσιν αυτὴν ' ).ῶς γὰρ οἱ δῖνοι των ἄμα κυκλω καταφωομένων - μάτων - ἐπικρατ σι βεβαίως ἀλλα κύκλω μὲν - ἀνάγκης φερομένων, κάτω δε σε ρεπόντων γίγνεταί τις ξ ἀμφοῖν ταραχώδης καὶ παράφορος ελιγμύς , ουτως καλουμενος ἐνθουσιασμος εοικε μῖξις ιναι κινήσεωω δυοῖν, τ μεν, πέπονθε τῆς ψυχης ἀμα - δε ς πέφυκε κινουμένης Κ

605쪽

σμός. - b Cadit no in omnem enmusiasinum, ut darinum aperiat nouis invita ac renitent ea paret animi, oua nomini propria est ut mortali. De An Procr. 27. Orci rων ἐρώνrων ἐνθουσιασμοι καὶ πτοησεις καὶ διαμάχαι το φιλοκάλου προς το σκόλασων ἐνδείκνυνra r μικτὸν ἔκ τε η θείας καὶ παλυς ἔκ τε της θνητῆς - περὶ σώμαr παθηrῆ μερίδος. Propterea Amor omnium, in quibus do vor deorum culti dissentiant poetae, egislatores, Pluto- sopia, iudex atque aruiter esse dicitur, ut ciuem Venerentur omnes. Amator 18. Animus, si divino completur, nihil est nisi materia pinens, De es. Orac si instrumentum spiritus uvini, ut ait noster locus Anstinentia et temperantia purgarulus est, ut divinum ouam maxime fieri potest puro laue initiate in se recipiat.

Do Is et s. 2 Genio Socr. 20. ἴτως οἱ τῶν δαιμόνων λόγοι δια πάνrων φερύμενοι μόνοις ἐνηχοῖσι τοις ἀθόρυβον θος καὶ νηνεμο εχουσι ην ψυχήν. Ad talium daemonuiti essicientiam reserendum quod hilaritatem, qua fertii animus in saaeris faciendis, inde derivat quod aino soleamus confidero divinum non desutumninonis et prope adesse pieque oolata comitor admissuriun. Non Posse sua . V. s. pic. 21. Nam de ipso deo ne comos in nis Molunt in supra apposita sunt do deo supremo ab omniDus revus

terrestrious remoto.

4. Numenit A.

525 Suid. Νουμήνιος παγ ς π Συριας φιλύσοφος Πυθαγύρειος ουτύς εστιν ὁ την του Πλάτωνος ἐξελἐγξας διάνοιαν ῶς ἐκ τῶν Μωσαλῶν τὰ περὶ - καὶ κύσμου

606쪽

γενέσεως ἀποσυλήσασαν ' και δια τολύ φησι, Π γὰρ ἐστι Πλει- Μωυσῆς ἀττικίζων '

a Sumsit nae ex Clemento Alex. Stroni I, p. 342 C et n. 12, not. b Vol Euseb. r. v. XI, 10. uanenius tamen I toni minimo criminari ista voluit, sed sapientiam eius ex superiore antiquitate t. ex Orient repetere. Putnagoram iunonius pro eo Graecoriana plinosopho nautasse videtur, per quem prisca Aegyptiorum, agoriam, Iudaeoriam, Indorum sapientia in Graeciamuranslata suerit Euseb. r. Ev. LX, T. Mosen anto ceteros orien--Iiuna sapientes vates imo eminuisse non putauati est . . Aetas incerta est. Nominatur primum a Clemento lexandrino I. c., deinde ali Origeno . eis. IV, p. 198. ἐγγώ δ' οἶδα καὶ με μήνιον ον Πυθαγόρειον - ποὶ χουδεῶν συγγραμμάτων αὐrooεκτιθέμενον τὰ ωνσεως κa τῶν προφηrῶν καὶ οὐκ ἀπιθάνως αδrὰ τροποὶπο ra. ἐν δε- τρίτω Περὶ δγα θώκrίθεται καὶ περὶ του γησο ἰστορίαν ινὰ ὁ νομα υro o 1πων, καὶ ροπο γε avrήν. A Procul in tui. II, p. 93 cum Numenio duo Platonici notisinantur, Atticus et Harpocrituo, Iorum ille, qui scripsit adversus Aristotelem, a mare Aurelio floruit, V. Eusel . r. Ev. XV, 4 sqq. A Porpnvrio de Andi. Numpn. 21 Numenius cum Cronio nominatur, qui Homeri camina allegorico interpretatus M. Scripta Numenii plurimi apud Neoplatonicos aestimauantur, V. o pnvr. V. Plot. 2, ubi melius, Plotini discipulus, iunia seromminensi praecepta edidicisso pernibetur. Quid quod exstitemit qui Plotinum Numeni inventa sibi a rogasse criminarentur, adoreus quos idem Arnoluas ediderat libriu περὶ της καtὰ τὰ δόγματα ουmωτίνου προς ο Νουμήνιον διαφορὰς inscriptum v ib. 17 sqq.Ex libro περὶ της τῶν καδ μαῖκῶν προς Πλάrωνα διαστάσεως magna Tagmenta supereunt apud useb. r. v. XIV, 5 sqq.;

ἐστι τὰ δν ἄρα ταυτὶ τὰ στοιχιῆα τὰ τέτταρα λγη καὶ τ πυ καὶ α ὰλλαι δυο μεταρὶ φύσεις ἄρα ουν ὁ τὰ δντα ταυτὰ ἐστιν τοι ξυλλήβδη- καθ' εν γε τι αὐ

τῶν Και πῶς α γε εστι και γενν ὰ και παλινάγρετα

ει γε εστιν ὁραν αὐτὰ εξ αλλήλων γιγνύμενα και παλ-λασσύμενα και μήτε στοιχεῖα πάρχοντα μήτε συλλαβάς.

607쪽

ταυτὶ μευ οἴ η δ υλ δύναται εἶναι δν Ἀλλα καὶ ταυτην παντὸς μαλλον δύνατον ἀρρωστία το μένειw πο

ταμος ρο η λη ροώδης καὶ ξυρροπος βάθος καὶ πλε

τος καὶ μηκος ὁριστος καὶ μηνυτος. - Οἴκουν - φημὶ την λην οτε αὐτην οὐτε τα σώματα εἶναι δν που δη εἶ χομεν παρὰ ταλα ἁλλο τι εν τη φύσει τοτῶν ὁλων Ναί τ το δε εἰπεῖν ποικαον οἰ τέθεπρῶτον μὲν ἐν ήμῖν αὐτοῖς ἄμα παραθείημεν διαλεγύμενοι ἐπεὶ δὲ τα σώματα ἐστι τέσει τεθνηκμα και νεκρακαὶ πεφορημένα καὶ οὐδ' εν αὐτῶ μενοντα ἄρ' οἱχιὰ καθεξοντος αέτοις δεῖ Παντος μαλλον Εἰ μὴ τέχοι δετ του ἀρα μείνειεν ν Παντις ηττον. ἱ-- ἐστὶ τὸ κατασχῆσον εἰ μεν δὲ καὶ τοst εχ σῶμα, ιις Σωτθρος δοκεῖ ῖν μοὶ δεηθῆναι αὐτο παραλυόμενον καὶ σκιδνάμενον εἰ μεντοι χρὴ αὐτ ἀπηλλάχθαι της τῶν --μήτων πήνης, να κἀκείτοις κεκυημένοις τὴν φθοραν ἀμύνειν δύνηται καὶ κατέχν, ἐμοὶ μεν οὐ δοκεῖ ἀλλο τι εἶναι η μένον γε τὼ σώματον ' αυτ γα δ φύσεων πασῶν μύω εστηκε καὶ ἔστιν ἀραρυῖα καὶ οὐθεν σωμα-eικη οὐτε γουν γίγνεται οὐτε αἴξεται οὐτε κίνησιν κωνειται λλην οὐδεμίαν, καὶ διὰ ταυτα καλῶς δίκαιονεφάνη πρεσβευοαι, ἀσώματον.

527 limentiis ap. useli. r. v. XI, 22. πα μεν ουν σώματα λαβεῖν ημῖν ἔξεστι σημαινομενοις εκ τε μοίωναπύ τε τῶν εν τοι προκειμένοις γνωρισμάτων ἐνόντων

608쪽

τἀγαθὸν δὲ οὐδενος ἐκ προκειμένου, οὐδ' οὐν ἀπδύμοιο αἰσθητο ἐστι λαβε ῖν μηχανή τις οὐδεμία ' αλλὰ δεήσει οἷον εἶ τις επὶ σκοπὐ καθήμενος αὐλάλιάδα βραχεῖάν τ α τούτων των πακτρω- των μόνων, μίαν, μύρον, ἔρημον, μετακυμίαις χοι ἐν ψξυδορκως μια βολθκατεῖδε την ναsν ουτω δη τινα απελθόντα πόρρω ἀποτων αἰσθροῶν ὁμιλησαι φ γαθφ μύνω μύνον, ἔνθα μήτε τις ἀνθρωπος μήτε τι ζωον τερον, μηδε σῶμα μιγα μηδε σμικρόν, αλλά τις ἀναπος και διήγητος ἀτεχνῶς ἐρημία θεσπέσιος ενθα του ἀγαθο ηθη διατριβαί τε και ἀγλαῖαι αὐτο δε εν εἰρήνm εν εὐμενεία, ἔρημον το γεμονικον λεων, ποχοsμενον επὶ θ υσία εἰ δέ τις προς τοῖς αἰσθητοῖς λιπαρῶν ὁ ἀγαθον φιπτάμενον

φαντάζεται, κὰπειτα τρυφῶν χιτο, ἀγαθω ντετυχη- κεναι, του παντὁς μαρτάνει τω γαρ ὁντι οὐραδίας, θείας δε προ αμ δει μεθόδου ' και ἔστι κράτιστον των Κ-σθροῶν ἀμελήσαντι νεανιευσαμέν προς α μαθήματα, τους ἀριθμους θεασαμεν ουτως ἐκμελετῆσαι μάθημα - ἐστι τ εν .

609쪽

Plat de Rep. VII, p. M A sqq.

γνύμενος δῶλου μηδέποτε ' εἶναι διαιρετός ὁ θεος μἐν- τοι ὁ δεύτερος καὶ ὁ τρίτος ' ἐστὶν εἷς, συμφερύμενος δε τη λ δυάδι ων ἐνοῖ μεν αὐτήν, σχίζεται δε υ αὐτης ἐπιθυμητικον εἶδος ἐχούσης καὶ ρεουσος τω - μὴ εἶναι προ τω νοητ ῆν γαρ προ εαυτω) δια τιτhν λην βλέπειν τ της ἐπιμελούμενος περίοπτος ἔ--του γίγνεται και απτεται το αἰσθητο καὶ περιέπει ανά

γει τε ἔτι εἰς τι ἴδιον θος ἐπορεξάμενος ροντῆς λης .

καὶ γαρ τε δημιουργεῖν ἐστὶ χρεμ τι πρῶτον καὶ το δημιουργο τος δε εο χο εἶναι νομίζεσθαι πατέρα τον πρῶτον θεόν ' ). - - προ μέντοι του λογου της ἀναλύσεως 'l' διομολογησώμεθα μῖν αὐτοῖς ὁμολογίαν οὐκ ἀμφισβητησιμον κουσαι τον μεν πρῶτον θεον ἀργον εἶναι εργων ξυμπάντων η καὶ βασιλέα, τι δημιουργικον δε θεμ ηγεμονεῖν δι' οὐρανου ἰόντα 'δια δε τούτου καὶ ὁ στύλος μιν ἔστι κάτω του νου πεμπομένου εὐδιεξύδω πασι τοι κοινωνῆσαι συντεταγμένοις ' βλέποντος μεν ουν καὶ επεστραμμἐνου πρὸς ημῶν καστον το θεο συμβαίνει ζην τε καὶ βιώσκει

610쪽

σθαι με τὰ σώματα κηδευόμενα ' - θεο τοῖς ἀκροβολισμοῖς μεταστρέφοντος δε ει τὴν ἐαυτο περιωπηντο θεο ταμ με ἀποσβέννυσθαι τον δε νο- ζην βίου παυρόμενου εὐδαίμονος - - iiseb. b. Καὶεξης δε πάλιν περὶ το πῶς απὰ το πρώτου αἰτίου τοδεύτερον πέστη τοιάδε φησίν se. ὁ Νουμήνιος πόσα δὲ δοθέντα μέτεισι προς το λαμβάνοντα ἀπελθ&ντα ἐκ το δεδωκύτος ἐστὶν ανθρώπινα 'λχρήματα, νύμισμα κολλον, ἐπίσημον ταυτὶ μεν οὐν ἐστὶ θνητὰ καὶ ἀνθρώπινα τα δε θεῖά ἐστιν οἱ μεταδοθέντα ἐνθενδ' ἐκεχιγεγενημένα ἐνθενδε τε οὐκ ἀπελήλυθε κἀκεῖθι γενόμενατον μεν νησε τον δ' οὐκ εβλαψε, καὶ προσώνησε τηπερ - πιστατο ἀναμνήσει ἔστι δε οει τὼ καλὰν

χρημα, ἐπιστήμη καλή, ἐς νατο μεν ὁ λαβών οέκ

απολείπεται δ' αυτης ὁ δεδωκώς οἱον αν ἴδοις ξαφθέντα ἀφ ετέρου λύχνου λύχνον φως ἔχοντα, Ἀντον πρύτειρον ἀφείλετο, ἀλλα της ἐν αὐτ υλης προς το ἐκείνου - ἐξαφθείσης, τοιο0τον τὰ χρημα ἐστι τι της ἐπιστημης, δοθεῖσα καὶ ληφθεῖσα παραμενε με τω δεδωκότι, σύνεστι δε τω λαβόντι Ἀμη τούτου δε τιαιτιον - ξενε, οὐδεν εστιν ἀνθρώπινον, αλλ οτι εξις τε

καὶ οὐσία χουσα τὴν ἐπιστημ 4 αὐτή ἐστι παρὰ φ

δεδωκότι θεω καὶ παρα φ εἰληφύτι ἐμοὶ καὶ σοί. εἰσὶ δε--οι βίοι ὁ με πρώτου, ὁ δε δευτέρου θεοs δηλονότι ὁ μεν πρῶτος θεός ἐστιν ' εστώς, ὁ δε δελε- ρος ἔμπαλίν ἐστι κινούμενος ὁ μεν οὐ πρῶτος περὶ τανοητά, ὁ δε δεύτερος περὶ τα νοητὰ καὶ αἰσθητά. μὴ θαυμάσὴς δ' εἰ τολ' ἔφην πολυ γὰρ ἔτι θαυμαστότερον ἀκούον ἀντὶ γὰρ τῆς προσούσης φ δευτέρω κινήσεως την προσομαν τω πρῶτ στάσιν φημὶ εἶναι κίνησιν σsμφυτον, ἀφ' ς η τε τάξις το0 κοσμου καὶ μονὴ ῆ ἴδιος καὶ σωτηρία ἀναχεῖται εἰς τὰ λα .