Historia philosophiae Graecae et Romanae

71쪽

ριπλεκύμενα συγκατατο ἐχεα αλληλοις και ποιμῶν προτοντι σύστημα σφαιροειδές. 32. τουτο δ' οἱον μενα φί-σταμαι περιέχοντ' ἔν εαυτω παντοῖα σώματα . Hippolvt. de Res Haer. I, 3. Ἐλεγε δεἰς ἀει κινουμένων των -- των ἐν τω κενω ' ἀπείρους δε εἶναι κόσμους και μεγέθει διαφεροντας, ἔν τωι δε εἶναι λιον μηδε σελήνην ἔν τισι δε μείζω των παρ' μῖν και ἔν τισι πλείω εἶναι δετων κόσμων ἁνιοα τα διαστήματα και η μεν πλειους τηδε ἐλειτους. και τους μεν ξεσθαι τους δὲ ἀκμάζειν τους δε φθίνειν, και η μεν γίγνεσθαι--λείπειν φθείρεσθαι δε αίτους π αλλήλων προσπίπτοντας εἶναι δ' ἐνίους κύσμους ερήμους ψων και φυτῶν και αντος Θρου λλ.

M CL Stob. Ecl. I, p. 490 Ples. l. h. II, 7. In sequentibus terrae , soli et lunae generatio et natura enareatur, V. MuIIach p. 3894Fi. Terea primum fissistitit, vertiginis motu in medium delata Sidera pariter inpio sol et luna, eodem modo di terra atomomam concursu oonflata, initio humida fueriant, donec exsiccata inflammatami talia Ialia nunc sunt evasemini Sulcra ob motus celeritatem ignoscunt, sol a sideritius inflammatur, una, ut iactterea proxima sit, exiguam ignis pariena sibi vindicat. Ut iod-mio sidus a terra remotissunum osti a maxime citato cursu fertur, ii proximo ad tenam accedit, ita lentissime movetur, V. Lucreti V, 62 63b. - b CL Cic. Acad. r. II, 12 40 Arist. Plius VIII, 1. αα πόσοι με απείρους κόσμους τε εἶναι φασι καὶ τους μεν μγνεσθαι τον δε φθείρεσθαι-ῶν κοσμων, εἰ φασιν εἶναι κίνησιν.

τω μεγέθει διαιρεῖ Θημόκριτος δε γαρ διακριθείη ενθενεκαστον, εἰ καὶ κατα σχημα διαφέρει σταθμον αν ἐπιμεγέθει την φυσιν ἔχειν ) οὐ μhνἈλλ' ἔν γε τοῖς μι-

Vulgo εἰ γαρ διακριθῆ 'νθεν ἔκαστον, εἰ καὶ κατὰ σχῆμα διαφεροι, διαφέρει σrαθμὸν α1 te. Sensus: Si ros singula Meundum atonio secreveris , utianis figuri vivorsa fuerint atonii , tamen pondus ex mamitudine peperulerat. Alii aliter, et Mullae p. 346 sq.Illustriau locus hisce p. Arist. do Gen. o Corr. I, 8. βαρύrερόν γε καr rην περοχήν φησιν ειναι ημόκριroς καoro rῶν διαι-

72쪽

κτοι κουφότερον ἄν εἶναι ὁ πλεον ἔχον κενόν, βαρύτερον δὲ ὁ ἔλαττον. 62. ἐν ἐνίοις μεν ουτως εἴρηκεν εν ἀλλας δε κομον εἰναι γwν ἁπλῶς, λεπτόν. πα-ὐαπλωίως δε καὶ περὶ σκλορου καὶ μαλακου σκληρωμεν γαρ εἶναι- πυκνόν. μαλακμ δε ὁ μανύω, καὶ το ἁλλόν τε καὶ ηττον καὶ μάλιστα ' κατὰ λύγον. δια-

φεραν δ' τι την θέσιν καὶ την ναπόληψιν ' των κενῶν του σκληρο καὶ μαλακου καὶ του ' ' βαρίος και

κούφου δι σκληρότερον μεν εἶναι σχορον, βαρύτερον δὲ μόλυβδον - μὰν γαρ σίδηρον ἀνωμάλως συγκεῖσθαι καὶ ὁ κενδν χειν πολλαr καὶ κατὰ μεγάλα πει πυκνῶσθαι καὶ κατα ἔνια απλῶς πλεον ἔχειν κενήν. τον ὁ μόλυβδον ελαττον χοντα κενδ ὁμαλος Ουγκεῖσθαι, κατὰ πὰν μοίως μανύν ὶ δι βαρύτερον μεν, μαλα--τερον δ' εἶναι του σιδήρου. 63 περὶ με-ουν βαρέος καὶ κούφου καὶ σκληρο και μαλακου ἐν τούτοις φοριζει. των δ' ὰλλων αἰσθητῶν οDδενος εἶναι φυσιν, ἀλλα πάντα

πάθη της αισθήσεως ἀλλοιουμεν ει εξ ης γίγνεσθαι τηνφαντασίαν οὐδὲ γὰρ τω ψυχρο καὶ του θερμο φs-οιν υπήοχειν ἀλλα τι σχῆμα μεταπιπτον εργάζεσθαι καὶ την μετέραν ἀλλοίωσιν στι γὰρ ν θρουν τομ' ενισχύειν ἐκ τω - δ' εἰς μικρὰ διανενεμημενον ἀναίσθητον εἶναι- σημεῖον δε ς - εἰσὶ φύσει το μὴ ταὐτὰ πασι φαίνεσθαι τοῖς φοις ἀλλ' ο μῖν γλυκῆτουτ ὰλλοις πικρον καὶ τεροι δρὶ, καὶ λλοις δριμύ,

τοις δε στρυφνύω καὶ τὰ ἄλλα δε-σ τως. 64. ἀπλῶς μεν ουν περὶ των αἰσθροῶν -- δεῖν πολαμβάνειν οὐ μυ ἀλλ' ἄσπερ καὶ τὰ Ελλα, καὶ ταμ δεα- τίθησι τοῖς σχήμασι. 65. - μεν ουν ρb sec.χυλον εἶναι- σχηματι ' i' γωνιοειδῆ τε καὶ πολυκαμπη

73쪽

καὶ μικρον καὶ λεπτον, δια γὰρ - δριμύτητα ταχυκω

πάν διαδύνεσθαι- τραχυν δ' ειτα καὶ γωνιοειδη συνάγειν καὶ συσπαν, δι καὶ θερμαίνειν τι σῶμα κενοτη- τας ἐμποιο τα μάλιστα γαρ θερμαίνεσθαι, πλεῖστον ἔχον κενύν τι δε γλυκυν ἐκ περιφερῶν συγκεῖσθω, στημάτων οὐκ γαν μικρῶν δι καὶ διαχεῖν λως τοσομα καὶ οὐ βιαίως καὶ οὐ ταχυ πάντα περαίνειν κτλ

ψ ulla enim res ex uno atomorum genere constat, Veriam omnia sunt in omnibus V Anaxag. n. 63; neop . de Sensu GT,

Negat igitur sensivilia per se existere, prileto grave et uno eadem ferino natura sint, densum et tenue, mirum et molle contenditque omnem sensivilium disserentiam in eo consistere, uod ex iisdem Iouientia diverso conflata sint, diverseatio a nostri sensus iniciantur. Ita nigrum colorem nil nisi superficiem aspoxam, 1-Dritu colorem et calorent et ignem rotundariam atomorram congeriem esse statueuat v. neoptir do Sens 1 74 75 Aristot de oeso III, 4. Pari modis eadem, quae calida esse viderentur, item frigida videri posse 1 arinauat, viae nigra item alba, videIicet si aluer Haserirentur nostri sensus Eodem spectat id dictum, uod in n. 82 appositum est, iisdem litoris componi sive tragoediam sive co

8b Aristot Anima I, 2. ημόκριτος - πορ τι καὶ

θερμόν φοσιν αὐτην se. την ψυχhν εἶναι, πείρων γαρύντων σχημάτων καὶ τύμων τα σφαιροευδηχθρ καὶ ψυ- χ, λέγει. οἷον ἐν ἀέρι τα καλούμενα ξύσματα, φαίνεται ἐν ταῖς δια των θυρίδων κτισιν ων τὴν πανσπερμίαν στοιχεῖα λεγε της λης φυσεως. μίως δε καὶ

Λεύκιππος τούτων δε τὰ σφαιροειδῆ ψυχήν, δια το μάλιστα δια παντος δύνασθαι διαδύνειν τους τοιούτους υ- σμούς, καὶ κινεῖν τα λοιπα ' κινούμενα καὶ ψω, πο-

λαμβάνοντες θ ψυχὸν εἶναι τι παρεχον τοις ζώοις την κίνησιν. δι καὶ του ζῆν δρον εἶναι θ ἀναπνοήν συνάγοντος γαρ του περιέχοντος α σώματα καὶ ἐκθλίβοντος - σχqμάτων τὰ παρεχοντα τοι ζψοις τψν,

74쪽

ν σιν διὰ τὼ μηδ' αὐτὰ θρεμεῖν μηδεποτε, βοήθειαν γί

γνεσθαι θύραθεν ἐπει- των ἀλλων τοι-των ἐν τ0 ἀναπνεῖν κωλυειν γὰρ αὐτὰ καὶ τὰ ενυπάρχοντα εν τοις ζψοις ἐκκρίνεσθαι συνανείργοντα τι συνάγον καὶ - γνω- καὶ ζο δε εως αν δύνωνται--το ποιεῖν.

a Scilicet eoo . Arist. H. 3. κινουμένας γάρ φησι τὰς αδιαιρέrους σφαίρας διαδε πεφυκέναι μηδέποτε μένειν συνεφέλκειν καὶ κινεῖν, σῶμα πὰν.

Ρlut de l. iiii lv 4. - ημύκριτος πάντα μμετεχειν φησὶ ψυχ ης ποιας, καὶ τὰ νεκρα των σωμάτων, διέτι ἀει διαφανῶς τινος θερμου καὶ αἰσθητικο μετέχει

το πλείονος διαπνεομένου.

Eadem do plantis spectaui notantur Arist. do Plant. I, 1;Plut Qu. Natur. 1 init.

προσυδντων μηδενὶ γὰρ ἐπιβιελλειν μηδετέραν χωρὶς ἡ

προσπίπτοντος εἰδώλου.

75쪽

88 Sext Empir ad v. alii. IX, 19. ημόκριτος δὲ εἰ-δωλα τινά φησιν ἐμπελάζειν τοῖς ἀνθρώποις, και τούτων τὰ μεν ινα ἀγαθοποι τα δὲ κακοποιὰ ενθεω και εὐχειται εὐλόγχων' τυγχάνειν εἰδώλωτ) εἰναι δὲ ταυτα μεγάλα τε καὶ περφυη ' και δsσφθαρσα μεν, οὐκῶφθαρτα δε προσημαίνειν τε τα μέλλοντα τοι ἀνθρώποις θεωροέμενα κά φωνὰς ἀφιέντα. θεω τούτων αὐ- των φαυτασίαν λαβόντες οἱ παλαιοὶ πενύησαν εἶναι θεόν, μηδενος λλου παρα αὐτα δντος θεου του αφθαρτον φsσιν ἔχοντος.

e rota erεώροις παθήμαr o παχαιοὶ τῶν ἄνθρώπων καθάπερ βροντος καὶ ἀστραπὰς κεραυχους τε καὶ αστρων συνόδους χίου τε - σελήνης ἐκλείψεις, δειμαrosi ro, Ους οἰόμενοι -srων αἰτίους ει ναι. Ipse Volui animam igneam esse et intolligentem statueba ita deum os esse εν πυρὶ σφαιροειδεῖ et munmaniniam putassuescitur, v Miscire p. 157. Vulgaros do diis opiniones sequebatur si quid do mo ira populariter praccipiebat, volni M. Clem. Printrepti p. 4 C. ὁθεν Οὐκ ἀπεικόtως ὁ ημόκριτος τῶν πίων ἀνθρώπων λ*ους φησὶνἈνατείνανrας ὰς χεῖρας ἐνrαῖ , ν νυνῆέρα καλέομεν οἱ Ἐλληνες, πάντα ει μυθεῖσθαι καὶ πάντα δεος οἶδε καὶ διδοῖ καὶ φαιρωται καὶ μοι λεὼς Ουως τῶν πάντων. s. Stob. ΟΙ Π, p. 408. Homerum Bogorico interpriminatur, LSchol. Venet Il. VIII, 39 Eust. p. 96, 31 1713, 16.

κενόν ' οπερ ἔστι, νομίζεται μὲν εἶναι και δοξάζεται τὰ αἰονητά, οὐκ εστ δε κατὰ λήθειαν ταθτα αλὶ τὰ dτομα μόνον καὶ τ κενόν. 136. εν δε τοι κρατυντηρίοις η καίπερ πεσχημένος ταῖς αἰσθήσεσι το κράτος τῆς πίστεως ἀναθεῖναι, οὐδὲν ηττον ευρίσκεται τούτων

76쪽

καταδικάζων φησι γὰρ ' φεῖς δε τω με ἐύντι οὐδὲν

ἀτρεκες συνίεμεν, μεταπῖπτον δε κατὰ τε σώματος διωθιγον' καὶ των ἐπεισιόντων καὶ των ἀντιστηριζύντων. καὶ πάλιν φησίν Ἐτε μεα νυν ὀτι οἷο εκα-στον ἔστιν γ of εστιν οὐ συνίεμεν πολλαχη δεδήλωται. Iar. ἐν δε- Περὶ ἰδεῶν ' - γινωσκειν τε χρη σίν. ἄνθρωπον τωδε τω κανύνι τι τεῆς ἀπήλλακται' καὶ

εκαστον γινώσκειν ἐν ἀπύρω στί' καὶ δ εν με τούτοις πασαν σχεδον κινεῖ κατάληψιν ει καὶ μένων ἐξαιρέτως καθαπτεται των αἰσθήσεων ' 3η. ἐν δε τοις --

νύσι δύο φησιν εἰναι γνώσεις τὴν με δῶ των αἰσθήσεων την ὁ δια της διανοίας - την με δια τῆς διανοίας γνησίην καλεῖ προσμαρτυρῶν αὐτῆ ὁ πιστον εἰς ἀληθείας κρίσιν, τὴν δε δια - αχθήσεων σκοτίην δνομάζει, φαιρούμενος αὐτης ὁ προς διάγνωσιν,

ἀληθους πλανές. 39. λέγει δε κατὰ λέξιπι Γνώμης δε ει εἰσὶν ἰδέαι,4 με γνησίη δε σκοτίη καὶ σκοτίης μεν τάδε σύμπαντα, ψις ἀκοὴ δμ γεμις ψαθ-οις ή δε γνησίη, ἀποκεκριμένη δε ταύτης' εἶτα προκρίνων της σκοτίης την γνησίην επιφέρει λέγων Oταν σκοτίη μηκέτι δυνηται ' μήτε ὁρῆν - ἔλαττον τε ἀκούειν μήτε δμῆσθαι μήτε γεύεσθαι μήτε ἐν τηψαύσει αἰσθάνεσθαι, ἀλλ' πὶ λεπτότερον.V οἴκοθν καὶ κατὰ τουτον ὁ λύγος ἐστὶ κριτήριον, δν γνοοίην γνώμην καλεῖ.

77쪽

Idoo, τ εδνr6 inoait, vδενώrρεκὸς συνιεμεν, Iandoquidem auaecunque ab tomici amrinativo statuuntur . do vora coloria mibri, caloris, animae etc. natura, ea per coniecturam tantian imulo

ab iis proponebantiu ceteria r praeniis a Sexto no loco priγ-poiatis dolendum venenienter quod oratio tui interrumpitur, ubi e piosius de cognisione sinceri γνησίη γνώμη disputatiun fuisse exspectaveris. Verum tante inteli tu ex iis quae leguntii g. 139 initio, illam ad auditoriani, ex iis quae seu uuntiu ora ή σκοri'κr1., eandem ad suDEliorem, ouae teneuricoso sensu zognosci nequeant, perspicientiam . . a atomos pertinere ovo confirmatur Aristotelis testimonio in n. 85 Iaiulato , ὁ γαρ ἀληθὲς ιναιο φαινόμενον. Ipsa enim sincera cognitio γνησίη γνώμη εὐσαινομένω versatur, Verrum est id, quod per Iam percipitur, sistulius ot sensious remotius. Qua repugnantia notatur iam a DeoΡhrasto do Sensu M. λως δε μέγισrον εναντίωμα καὶ κοινον επὶ πάντων αμα μεν πάθη ποιεῖν ῆς αἰσθήσεως so. τὰ αἰσθητά), αμα δἐ totuoχήμασι διορίζειν, nisi quod o Ioco non m sensuum ratio h betur, quorum ope cognoscimus, quan rerum, quas O OScimus.-Videtur deniquo ipsa illa sincera cognitio nil aliud esse nisi subtilior sensum et corporis constitutio, et prursus idem quod a Tite purasto licitur z φρονεῖν, de Sensu M. περὶ δε το φρονει, ἐπὶ

Diog. .. X. 5. ἐλος δε εἶναι τὴν εὐθυμίαν, ου την αυτὴν οὐσαν τῆ δον - ἔνιοι παρακούσαντες

78쪽

. ἐξεδέξαντο ἀλλα καθ' γαληνῶς και εὐσταθῶς hδιήγει, πο μηδενὸς ταραττομεν φύβου ' δειοι δαιμονίας Ἀλλου τινὸς πάθους καλεῖ δ' αὐτην και εὐεστciκαι πολλοῖς ἀλλοις νόμασι.

IX, 46 v. Menag. ad h. I. Alia eiusdem Misoationis nomina sunt dθαμβία Cic. do in V, 29 sui est animus terrore lδροὶ, αρμονία, συμμεrρία, αrαραξία Stob. cl. II, p. 76. - Pauca nequo ea ipsa enucleato a Democrito de virtute disputata esse in Cic. . Fin V, 29. Ninuominus plurima sub eius nomino serentur sententiae et loci communes, Iomina lari aginem ex nonis et futilibusniixtam reperies apud relliunt opusc. r. et Sentent. I, p. 92127, s. Mullaei p. 16 204. oriun aliquot, qui maxime Demo- eriti esse viderentur, excerpere placuit, ut de inicis etiam eius praeceptis gustus detur Stola Seran. I, 40. Mνθρώποιο γαρ ενθυ- μ' ἐνεμ μαριδrvr rέρψιος καὶ βίου σχῬμεrρΦ' α δε λείποντα και περβάλλονr μεrαπίπτειν ε ι1ε καὶ μεγάλας κινήσιας ἐμποιέ

θάρσος καὶ θαμβ', αδικίης δε δεῖμα ξυμφορη- έρμα. D. XVI,

79쪽

PYTHAGOREI.

I. De Pythagora et de Pylli agoreis. 91 Clem Alex. Strona. I, p. 300 l . Πυθαγόρας

Pythiagora et 'thagoricorum doctrina inter antinuos seripserant Aristoteles et eius discipuli, eritolidos Pontimis et, ni nostro loco citatur, Aristoxenus cl. n. 101. Manno de Aristox. p. 26. , et Dicaearcnus, praeternu eos senuioris generis perinuIu inter quos est Apollonius Tyanensis, t. n. 92 noti et insis n. 51', ex quibus sua deniva constipaveriant Porpnyrius et Iamblicnus. De eantho Cyziceno, cuius nomen restituendum PorpnD4o R. 'fli 1, ubi vulgo aεάνθης, . Fragni Histori Gr. d. Car. Muellor, Vol. III, p. 2-11. Ab eo Pythagorix Syrius vocatur eodem sensu quo nerecydes Syrius dicitur, quippe ex insula Syro metus. Sertorcs nullis vocaDuli Mnnigultato decepti Assyrium titilo effinxerunt, . tura ncrocyd. p. 3 m. sicuti nostro etiam loco pediperam additur 1 Ἀριο et apiti Porpismum I. I. ἐκ νρου Συρίας. - ymionus dicitur, ut ait Aristox ap. Diog. L. VIII, 1, ἀπὸ μιὰς τῶι νήσων, θοῦ καrἐπον θροα o Tt ρρηγ ους ἐκβαλόντες:*iam ipsam Syriani insulam misso coniectaveris Samum incoluisseritnagomini testaturicrodotus IV, 95. Alii uni naris loco D Hippaso Phliasio oriundum sero nant, ni circa Peloponnesi a Dorierisinus occupata tempora in Samum inmalam emim averit m

92 Diog. I. VIII 2. υτος κουσε μεν - Φερεκsδου του Συρίου ' μετὰ δε την κείνου τελευτθν κεν εις Σῶμον καὶ κουσεν Ἐρμοδάμαντος του πογόνου Κρεοφυ-

80쪽

Phoroeydem abis anssitum ess co rinatur a pluriviis scriptoriuus, quomim sunt etiam Dicaearchus et Aristoxenus, v. odiphyri . . A Diog. L. I, 118. Pherocydem, iisdem sero cum Thalete temporibus floreninni v. Stur Phereo. p. 6 sq.), primum oratione soluta scripsisse tradunt v Suidi v. Φερεκυδης; Plin. H. N. VII, R item dogma do motompsychos et animi immortalitate hi luxisse, quod ab eo ad Pythagoriun transiisse Putistant, quamquam hio iugo ab Aegyptiis id accepisse narrauatur. Erat Pherecydes ex vetustissimis illis philosophis, quos Aristoteles Met M appellat roυς μεμιγμένους καὶ μη μυθικῶς παντα λέγοντας . . Psi popularem theogoriani et cosinogoniam iιHegorici do inutiligeneration et disposition nareationi is, obscuriore Hemone conditis, lustraverant, os rellor ni Mus Rhen. N. F. IV, p. 377 89. Demerinod manis ineophylio parum constat; s. Porphyro P. 1 15 Iamblich. V. yth. 11. - Apollonius Tyanensis M. O pnyr. 2 otiam Anaximandrum a Pythagora auditum osse narreat, alii aIios.

ὁ Σύμιος - ἀφικόμενος εἰς Αἴγυοπτον και μαθητqς εκεί- νων sc των ἱερέων γενόμενος τὴν τ ὰλλην φιλοσοφίαν πρῶτος εἰς τοbς Ελληνας κύμισε καὶ τα περὶ τα θυσίας καὶ τας γιστείας τα εν τοις ἱεροῖς ἐπιφανεστερον

των ὰλλων σπουδασεν.

De itineriuiis Pythagorae quae narrantur ad duplex potissinam nauationum genus revocari possunt, quorem qui alteriini sequebantur ex Orient eum sapieritiam suam compusivisse persuasum habebant, qui alternam, ex Graecia ipsius sacris, inprimis ex

sticis et arcanis eam expreεsam esse putabant. De nauiematicis disciplinis ex Aegypto per Pylliagoram in Graeciam raristatis testis est Callimachus v. Diodi Excerpt. Vat. VIL X, 35. ortΚαλλίμαχος ειπε περὶ Ιυθαγόρου διίτι τῶν ἐν γεωμεrρία προβλη-μdrων α με ευρε α δ ἐκ-ης Λίγυπτου πρῶto εἰς Ους πιληνας νεγκεν cs Aristoti et A, 1 περὶ Αἴγυπτον αἱ μαθημarι- καὶ πρῶrον έχναι συνέorησαπι ἐκει γὰρ φείθη χολάζειν ο ων ἱερέων ἔθνος. A quibus etiam doctrinam do animarum migratione et Pyinagorica disciplinae millimenta accepisse Pythagoran perobgata ac satia antiqua memoria traditio est v mrod II, 81 123. CL Lobec ΑgL p. 24 sq. 79 sqq. o Chaldaeis autem, Phooniciuus Indis denimio Pystagora prineceptoridus qua ab aliis adiiciuntur ab seriorum commentis repetenda videntur. Alterum,