Tractatus de elementorum Graecorum pronunciatione, auctore Anastasio Georgiade, Philippopolitano, medicinae et chirurgiae doctore, Societatis Mineralogicae Ienensis, Societatis Naturae Curiosorum Halensis, ... Graece et latine elaboratus

112쪽

DE PnoNUNCIATIONE DIPHTHONGORUM IN GENERE. 3. 3. Surmisset vero de diphthongis nunc disserere , Veto 'Tuinque testimonia de contracta earum em pronuncialionciasserro. Quant enim disserentiam, ut ita dicam, unum duo, vel duo ad quatuor habent: eadem etiam noster diphiliongos proserendi modus, ad alienigenaium prolationem gaiidet: n his quidem contracte, illis autem diVisim easdem proniinciare contendentibus. Hic vero improbari , quod adversarii faciunt, in animum mihi subit. Nam quod illi recto literas graecas pronuncient demonstrare conantes, ex onanssius modo non Iinguis exemplis utuntur; in diplithonos autem nullam de hoo rationem habent; et aliarum quidem linguarum diphthongos ot triphthongos prosecto indiVisim proserunt; ac si paucos , quibus latinarum diphthongorum divisam prolationem introinducere cordi fuit , excipias , nemo hocce de alia lingua putaverat; solas Vero Πaecas cliphthongos divisim pro serendas esse contendunt, talibus rationibus hoo confirmare existimantes. S. 34. Dicunt igitur adversarii hanc ob causam αι non ut c, et Uem , ot, et υι, Sicut etiam η, et υ non ut e pronunciare, ut τἀυτορωυέαυ -Rent; quoniam ob primum quidem πολυε φιλοe sermo evadit; ob posterius vero Continuus ἰωτακισμὸς auditur. De primo igitur dicimus , quod hoc non Valde injucundum veteribus Graecis esset; ut idem in sequentibus Versilaus ea TIonacro, et Hesiodo, et aliis Poetis depromtis videre licet

114쪽

in quibus et septies, et octies, et novies, et decies a repetitur; nullaqtie alia litieta frequenti iis, quam e , Homerus utitur. Et profecto licet totos etiam versus ὀλοε iλους videre; qualis et sequens Gregorii Nagiangeni est:

Athenienses etiam, multo1 um Vectomim temporibus: praetexitis ε addito, ἐώρωv, et εωσμαι, pro Θωv et ωσμαι dicebant, etc. Eadem do post Tiori quoque amorere Valemus; quod exaequentibus versibus satis demonstratur.

115쪽

δαμῶς το ς ὀμα M si . Περὶ οὐ λέγομεν, ώς ἐν πάση τέχνη καὶ

116쪽

ai1 Pinaias et quinquies , et sexies e repetitum est.

f. 75. Praeterea si veteribus e repetitio ingrata esset: quare multoties , η in duo a dissoluto , dactylum faciebant 7 cum et spondeus nihil versui nocuisset 2 quare etiam e per pleo-aiasnaum multoties utebantur Τ ut in εελα , ἐεiατο, ἐεἰκοσιv,εεὶσοααι, ἐεικος , et sexcentis aliis c g. 74. Iterum si ἐωτακισμος

at solute absonus esset : quare Veteres eodem aliquando ex

industria utebantur ξ Quam enim ob causam PTO τιθεω G, τἰθημι, pro ἱστάω ῶ, ἐστημι , PTO Mὀcis G, λυώμι, et PTO ζευγνύαι , ζ υγυυμι in usum trahebant 2 quare vero Poetae omniinus in αις et οις desinentibus dativis t a Uebant 3 an non valerent aliter

metrum Consereare 2 an i solumnodo sacra anchora osset, ad quod cum noxa ac detrimento ruptioniae Versuum Coiisugiebant 7 an Ilujus nimi una usum evitare pares non essent 2 si cuti hoc aliquotios in s , propter ingratum eius sonum, laciebant , integras odas sine σ componentes S. 52. adnot. 1 pQuare demum Athenienses in oninibus propemodum PTOnOrminum demonstIativortim casu us , aut L ultimae addentes; aut eandem in t permutantes , οὐτοσὶ, ἐκεινοσὶ, τουτὶ, τουτουὶ , αυτώ, ταυτησὶ, etc. dicebant Τ, 76. Ast hic loci memoratu dignus est Hermogenes ita dicens. η Si i per se ponatur , minime graVein ossicit orationem; ma s enim contrahit, et coire facit illam; minimo antem dilatat et inflat os i .n De quo dicimus quod in singillis artibus scien-liisve regulae non semper exactissime colasentaneae retriis sinibsiquidem regulas sunt ii eales, illae auteni re ipsa sunt. Iterum, si i minime gravem sermonem laciat: non ideo ἄσεμνου , ut ita dicam, ac rejiciendum esse apparebit; nani nec usi fuissent illo ita frequenter veteres, si absolute tale fuisset S. 74. . Concillitas igitur elegat aliaque orationis in graViu III ct contrariorum

sonoruni commixtione Sita est, naturaque ipsa concordat. n iὶ De Gravitate. Diuitigod by Corale

117쪽

καὶ βοῆν, καὶ etὰ ἄνΘη τὰ πορρυροειδῆ, ἡ βελη. Λλλ' αὐτη η ἀσάρεια ἐν μεν τοῖς ὁμοιογραφουμένοις διὰ etch ηγουμένων καὶ επομένων , ἐν M τοῖς αὶ οις καὶ διὰ τῆς διαφόρου παρῆς εκ-

118쪽

Τunc enim, ut Dionysius Longinus asserit, pei secta est ars , quum naturam ita expTiniat, ut natura ipsa esse vidcallir; Tursum natura est suCCessu felix, quum latentem in se conti-- leat arteria... ubique adhibere ct appendere tintinabula, nimis est sophisticurn sa). g. 77. Porm contrarii dicunt quod obscurus ambiguusque ferino e adat, αι ut ε; et, ot, υι, η, et υ Vero ut i pronun talis. Ad occurrentes dici inus , quod obscuritatem a similiquarundam litorarum prolatione prOVenientem, in milIa lingua vitare possinitas. ΙΙllic Vero obscii tali raon minus i tuam aliae dialecti graecalin reua abundati II lilia enina in hacce sunt, significatione ab invicem disserentia; quamvis clitoad literas, et accelitus, et spiritus, sibi similia Sint : ut τύπτουσι et ποιούσι, tertiae plurales imodi indicativi personae , ct dativi plurales participii sunt; et ut1κῶ prirna persona indicativi activi , et secunda imperativi passivi ; et τυπτόυτωv genitivus pluralis participii, et tertiae ana perativi persona In Oro Atlieniensium, etc. et in , teste Hesychio , significat unam , ac SolanI, az laanc ac vocem, aC Clamorem, aC stores Purpureos , aut tela. Attamen haec obscuritas in illis , similiter foribuntur , ope praecedentium ac sequentium; in aliis vero ope diversas scriptionis amo Etu T. S. 78. Dum autem adversarii sermotiis ambiguitatem per

novam supradiclorum S. 74. prolationem effugere coiianturi inscii in idem multoties illabuntur. Quomodo enim fieri possit ut in impetu ferinonis λῆξες α λεξις, aut ab in , aut η6η ab Ita distinguatiri'; ac praeserti ni αὐλὸς ab λλος, et ei τος ab ὀωτὸς, si in utraque dictione divisini αυ et Ot proseratatur si) 3 Quas enim illi dicunι,' quod nempe diphtliongos divisina quidem pronunciari oporteat, in uno autem ii alitu ac cito, ita ut una

plilliongos pronunciarent; multa Diuitiroci by Corale

120쪽

CAP. ΙΙΙ. DE PRONUNC. DIPHTH. IN GEN. II 1

audiatur syllaba : haec verba solummodo sunt nullam habentia exsistentiam. Nam multos alienigenas legentes multoties audivi; nullam vero distinctionem in prolatione divisarum ac non vivisarum diphthongo rum eosdem fecisse olnervavi. S. I9. Porro contrarii dicunt ingratum penitus, ac eXilona, ae muliebrem sermonem evadere , praedictis diphthongis melenientis S. 74. secunduin nos pronunciatis. Meherchus quidem, qui maxime prolationem nostram oppugnaverat, Nec tolerare illam potest, in sequentibus e. g. Homeri Ver sibus juxta nostram prolationem lectis.

γ Astar opi catedi Iambron Hiaos tellio, B Hi inen cakkiondes evan iconde hecastos,n Ηichi hecasto donia periclitos amplaigitisn Hiplaestos piis idiisi prapidessi. Dulcem autem, ac magnificam, ac sonoram illam , qua Veteres Graeci, ut ipse putat, utebantur, appellat, ita se, o Zeus aliique Dii l habendim. n Autar epei catedu Iampron phaos Eetiolo,n Hoi inen caI Icelontes et an oiconde hecastos,n Hhchi hecasto doonia periclutos amplaiguεeis v Ηρphaistos potM et Iuttii prapidessi si) An non hic cum Comico Scytha exclamare congruat Τ

παπαπαπαῖ l

Ast si liaecce , ita pronunciata, Medea , ut secundum Μehe clium dicam, .illi sint : bene autem qui ejusdein sententiae cunti illo sunt sciunto, quod ipsa nobis ingratissima, ac Scythica nive frigidiora, et quidquid aliud potius , quam graeca esse videntur S . S. 8o. Caeterum suavitas ac bonus sonus sermonis non in omnibus linguis generalis, ac idem est; illiod enim in una lingua sonorum censetur, idem in altera absonum aprumque