장음표시 사용
122쪽
esse deprehenditur. In lingua v. g. graeca trium consonantium in unam syllabam concursus , Velut dissonus, rarior est; ct contra vero in lingua germanica R Vitas ipsi peculiaris consonantium copia putaturi Quapropter recentiores in multis dictionibus e omittentes, gelobe Pro gelobee, et Zimme pri,
Zimmet , etc. dicunt. Nec graecum sermonem igitur, ob exiguum Consonanti uni uinna, muliebrem exilemque aliquis nuncuparet; nec germanicum, tanquam dissonum, Ob consonantium abundantiam, accusaret; siquidem bono sono unius
hoc, allemus vero illud conducit. Iteriam Graeci pro injucundo ac dissono σ habentes, pleonasmum ejusdem evitabant S. 52. adnot. i.); pro illoque multoties et utebantur. Attamen idem non tale in aliis linguis censetur, in hispanica praesertim; qua Iicet hac literii nimis utatur, sonora, et pulcherrima, et valde
expressiva est linFa. f. 81. Hae sunt magis praecipuae argumentationes, ob sitias adversarii diphthongosdivisim pronunciandas hsse contendunt. Quibus quidem praeter illa, quae usquo nunc allata sunt, sequentia etiam obiectare ex abundaritia possumus. Prae oninibus igitur dicimus quod nonnullae diphthongonina per synae resin fiant; ut Δηαοσ2iei ra ; quibusdam etiam eariam Ρ ac Scriptores nune dissolutis , nunc contractis utuntur; ut πῶς παῖς , ἐύχροους eυχρους, etc. quae ergo contracti ac non contracti sensibilis disserentia esset, in utraque ratione vivisim
S. 8a. Praeter diphthongos autem etiam complures aliae conis iunctiones vocalium ut una syllaba per synizesin a Poetis accipiuntur .n Est vero synizesis, quae et synecphonesis Vocatur si , i) Syneephonesis dicitur et
viet is ; et certe nomina aptissima obtinuit; lata vox stupprimens et subducens vocalium quandam, CR- corneusiam amo et versuum. Dum enim vocalium unius post alte-TMn concursus acculit: meepho-mesis instituta , et sup- e lacere
vocales iaciens, duas in unam conualiat. In Pr osito
nempe exemplo μοι, quod dua rum syllabarum est , synecph nesis ob necessitatem subducens a quident contraxit; M vero esserens , uni syllabum pro disi,nlat,o nomen
reddidit; quod quasi m iactum est. Srnecphonesis autem disserta synaloepha commixtione); aulaeuctio
123쪽
etos επους, ας τῶν εο ς οιχείων κατὰ συνίζησιν αντὶ μιας συλλαεις
124쪽
Passio, qua duarum dictionum vocales in metris intelliguntur non amplius ut duae, sod velut si voci unitis alterius vio tuo VOX colla mixta esset, anabaeque ut una pronunciarentur ii su).
Si igitur diphthongi divisi in nam per synizesin, ut adversami
Putant , p nunciundae sunt ) olim prosererentur, quare ΙΙeplaacstion, vcl alius quidam priscomini Metritorum Grammaticorumque, nullaui de lioc mentionem focoriant γ alit quaro nullo tali exeinplo in doctrina synizesis usi sunt 3 Debent igitur contrarii aut diphtthoiigos divisi in pronunciare, aut omnes Vocalium Conjunctiones per syninegin a Poctis acceptas diphthongis milium stravo ; et tune 'nitineriis dipliuiongorum multo major, quam sest tmodo, evadot , siquidem tot vlias illi adjiciendae sunt, quot contulictiones vocalium a Poetis P synizesin in usum trahuntuT.
f. 85. vero diphilaongi non accundam syllabari per synizcsin acceptas, sed indiviso ac μου osθόγγως Ollim Proseretrantur , vel hoc manifesto indicat. Quid enim Theogni in persuaderat pro Uaόγυιδος Θεύγυιδ dorico modo dicere δ
Potuisset onina etiam vocabulo tetrasylla, Θεόγυιδος Mne VeI'sua nocumento uti; quoniam elementa εο ut una syllaba per synizesin accipi valent; altamon. illo trisyllabum Θεύγνιδος, ut Ina is sonorum , praetulerat. S. 84. Caelemini cui id et Iin uae natura, ut ita dicam ,. insiti ini est, ut eiusdem Vocales 3ecum Coeundo , contracte ac commixte pronunciari Valeant, nonnullae autor
minus. In lingua igitur graeca α, ε, ο , , et υ hanc proprietatem adepta sunt, ut nempe Ae uni commixta , duplicia quaedam uno vocis ictii, juxta simplices vocalium proseri valentia se
Vide et Hephaest. Enchir. et Aliast ita. l. e. P. 5 I. Diuiligo 1 by
125쪽
- δυοῖν τοιχείων συγκείμενόν τε καὶ συγκεκραμένου δηλούσα. Διὸ Σεξτος μὲν απλῶς του του αt, καὶ ε ι, καὶ ου φθόρογον ερη Γαληνὸς δε ἄλλως λεξει δίρ Θογγος καet ρώμενος, τον του η, και e δίρ Θογγον εἶπεν g. νες. . ia τε οὐκ αν ἁμάρτοt τις, σύνθετα, ἡ διπλῶ φωνή eντα τὰς διρΘόγγους μετονομάσας.
S. πς λλλὰ τι η μοι ταύτα περὶ δρῆν, ἡ περὶ πέτρην; οὐ γὰρ ἀνάγκη περὶ τοὐ πρήγματος eri μακρηγορεῖν, μου γε αρχαίων Ελλήνων μαρτυρίαις αυetὸ ἐμπεδῶσαι δυνάμεN. Ο μεν
126쪽
eIementa evadant. Ex hisce t et υ, literis α, ε, o adscripta, Proprias diphthongos efficiunt; tres vero diphtliongo uin im-Propriamini solum α, ε, etω Subscriptum absolvit. Ex horiam antem Secum Complexione υι impropriarum ultima fit. Quod sa huic indoles omnium literat uin idonea suisset: nilui veteres impedisset omnes a Poetis per synegesin usitatas sylli ibas iii IN vase in una syIlaba juxta diphthongos in poematibus pios Tre licet nonnullae earum in aliis linguis proprias sint diplithono, ac ut lina syllaba Pronuncientur; pIopter talem certe cujuS Iibet sermonis andolem, prisca lue receptionem ; sicut o Contra multae linguae graecae propriae diphthongi duae syllabae apud illos sunt, contracteque legi nequeunt. S 85. Videtur vero vocabuli etiam λε, θογγος etymologiam Rns in plerisque praebuisse, ut diphtongos mulsi in pronunciandas esse putarent. Hic autem vocabulum non sicut in Musica i) , sed in proprio sumitur; ac non duos φΘόγγους, Consonos Musici vocant; et quibus simul peIcussis, aut tibia modulatis, veluti mixtio in prolatione eorum, ac quasi unitas apparet a) ; sed unum ex duobus elementis conlposiluim significat. Quocirca Sextus quidem simpliciter τὸυ τοὐαι, και ει, και ου 7Θόγγου dixit; Galenus vero iactione aliter abuteras, τὸν τι0 η, καi ε Ω ΘοTγου dicit S 55 . Ideo non peccavit, si quidam diplitongos comporitas, seu duplices νο-
g 86. Sed quo mihi haec circa quercum, aut circa petram pNam non necesse est de hac re amplius verba sacere; cum eandem Priscorum Graecorum testimoniis consolidare queamus. Aristides quidem Quintilianus talia dicit. n His lito
in unam tensionem. Aristox. I. E. L. I. P. II. Plithongus est vocis modulatae easus sub unam exten-
127쪽
128쪽
ris) compositis, sunt syllabae , vinalium disserentiis
obtinent, cogitominos; quarum aliae ex una litera liabent po-MStat 's, aliae ex pluribus; atque harum aliae ex Vocalibus , ut diphtoiit i; quas aut per crasin , aut pcae compleatonem , aut pcae dominationem fieri. dicinius; aliae Vero per consonantes, quae ut positiones figurantur ). n Per crasin igitur, ut mihi
Videtur, αι et ου si iant; nain amborum has componentium elementorum sonus commixtus , alium sonum itisserentem efficit; per complexionem vero αυ et eυ; quia sonus amborum
Complectoruna clementorum auditur; sicut et per dominati nem ει et Ot; quia in hisce solius e sonus auditur ; sonus autema et o nequaquain. Iterum. n Ex harum autem qualitate syl- Iaharuin mixturae constituuntur, abundantibus literis , quae
in pronunciationibus praevalent, quantum a d figuras , Similes cu)n.S 87. Sextus vero Empiricus ita loquitur. γ, Contra autem dicunt nonnulli Philosophi futura plura Acmenta ; ut quae vim non habeatit diversam ab iis, quae tradi solcnt; ut αι et, ου, et quidquid est similis naturae I . Elementum enim maxime iudicavi uin est esse elementum, eX eo quod sonum Ia bcat incompositum et unicum ut est sonus α, ct e, et O , et caetererum. Quoniam igitur sonus αι et et est simplex et uniformis a , erunt haec quoque elementa. Quod sit autem sonus simplex et uni rinis, signum erit dicetur. Num sonus quidem compositus non qualis ab initio incurrit in sensum, talis Iaatura permanet usque ad finerra; sed per extensionem sit diversus ;m autem est siInplex, et re vera locvin tenet elementi, contra ab initio usque-finem est immutabilis. Ut exempli gratia cum syllabae ρα quidem sonus profertur in existei sione, est Perspicuum quod non similiter eum apprehendet sensus in prima incursione et in ultima; se rin principio quidem a prolatione ρ movebitur; postea autem ea deleta, pure ac
i) L. c. L. I. p. 44. IJ An uniformis sit sonus, m Σὶ Id. Ia. a. p. 9 3. divisim ut ia, ti Vero ut ιι, juxta i) Caeterae Deiope dipbthous i. contrarios Prouunciatis 3
130쪽
sincere apprehendet vim literae αἱ quam ob rem ρα non est elementum, et quidquid est ei simile. Sed si dicant sonum αι, nillil erit hujusinodi; sed qualis ab initio auditur vocis proprietas , talis etiam in fine S) qua de causa αι erit eleme
tum. Cum hoc autem ita sit: quandoquidem et sonus et, et sonus ου uniforinis , et incompositus, et immutabilis ab initio ad si11ena usque accipitur , erit is quoque elementum ).η S. 88. Haecco quidem salis dicta esse ad iri livisam diphllion. gorum prolationem demonstrandam nobis Videntur. M autem alicui appareat ultimam et sacrani anchoram Aristidis et Sexti testimonia nos ejecisse , demonstrationibusque aliis Carere: decrevimus spocialiter quoque de prolatione diphthongorum disserere , testimoniaque ex magna abundantia dictis afferre, ut majorem valorem scrino adipiscatur. Paucis
igitur de divisione diphthongorum praemissis, ad specialem harum prolationem cum fiducia pergemus ci).
5ὶ An eadem aeeidant in divisa
diphthongor in Prolatione se) Advers. Grammat. c. b. Notandum autem est quod conjunctiones vocalium, per syni sim RPogiis sumtas , elementa Sextus non appeIlaverit; quia non possunt
in iiDa iuxta diphthongos pronunciari s f. 85. J. His vero possit quidani et verba Dionysii Longiat addere. o Syllata ex eo vocata
est, quia quantitatem eIermentorum, UIae uno sono Pronunciari licet, unum comprelaendit. v Fragment.
III.) Quomodo igitur fieri possit ut diphthongos , vel solas . Vel cum
consonantibus syllaris formantes, uno sono Pronuncientus' et praesertim in niuitas diphiliongos ha-t,entibus dictionibus, in m πνοα λ ει c. s , MK-, etc 2 Nam et hae fruabas plures habere apparebunt, et accentuatio dissicilior discretii evadet. Eadem etiam ex
verbis Bachii Senioris intellisi possunt. n Syllaba est complehensio litariam alit Plinitim litet arum. utique vocalium una genter a uinta. n Introd. Art. Mi sic. P. 22. Videtur ei, in mihi quod Auctor per haec : Utique Mocalium una Semper assumta, di Philtongorum quoque indivisam prolatiouena sui intelligat. 1ὶ H ic 'inro notandum etiam est, in loco, ubi olim singulae graecaruin dialectoriam in usu erant; iii iisdem et nunc. ac liue idiotismi