장음표시 사용
162쪽
poeticam in hoc, Σειος ε δετο υιος eηος. Nam υιος, ἐῆος parmesosin faciunt ; ἐηος Vero et eoiο , quamVis in soluto seImone non usitata sint; tamen apud Poetas et unum pro altero in usum
Venit, et parechosin faciunt at u . Et alibi. at De υιος dicunt Grammatici Athenienses sine i solo υ illud scribant; sortasse , ut hoc ab υς Γος porcus distinguatur, communis Iectus simul et i pronunciavit 5) ; natura enim per solum udeberet esse, sive a ρύω, sive ab υω deriveturn 4 . Dum Vero signum diVisionis super υι scribitur, ut in αυευδα: non amplius diplathongus, sed duo elementa sunt ; duarumque syllabarun,
S. 12 I. n I AOC quidem certamen perdifficile presectum est;
nunc rursus scopuui alium, quem nondum quiS luam Percus-
ait vir, Videbo an conse luaT , Praebeatque milii gloriam Apollo B H; scopum nempe signorum , quibus utimur; et alia super elemenis, alia initer elementa , alia denique sub iisdem ponimus i quae Ποοσωδὶαι a) a Grammaticis nuncupantur. a) Parecb. II. P. 947.
ta inisen Eustathius dixerit et sola acriptura out ab iat differre sigilificavit; sicut etiam Per σενο -ησεν indivisum in Prolationem.
αὶ eum veteres Grammaticam C mPonentes , signa Pienter inventa tradiderint,ope quorum virtutem et qualitatem , ut ita dicam , et prolationem sIIlaharum
distinguere Possumu ... in eneriint et alia signa , accentus scilicet ac spirituS , et caetera , etiam pro sodias Vocarunt; Cantum quendam, et prolationem syllaba mini Conducunt. Demeti'. Tricsin. Prosodia est intentio Praedam vocissante literis conceptae, quae secun
duIII enunciativiun genus dictionis' . . V
164쪽
Nam do his soluinnio ido , tanquana a d syllabas ac dictiones Tecte proferen d as conserentibus, hic nobis disserere placuit , Silentio caetera praetereundo , quae Sub nomine τιγμ et genera
septem juxta nonnullos pi optio sint su) ; sicut e contra alia plures quam decem illas esse existimant S . Si vero quidam
signum quoquc divisionis V iisdem a Mat, non peccabit coete ;nam ct hoc secundum hypodiastolena viviaam duorum elementorum lectionem docet.
mi aliquo ipsi conniticior in in t in , aut juxta usum dialceti accePtum, aut luxta analoga ra defi-tiuionem ac rationem Expi imitur. Porphyr. l. C. P. Iob. Haec signa appellata sunt Prosodiae; quonia in
ad voces ipsas cantant IT . Id. ih. P. I O8. Veterra Poemata vo-Cal aut, et ἀοιδιυt ipsos Poetas.SCliol. in Dion. Titiac. api id de Villoison. I. C. P. I 8O. Scieti dum quod triplici Inodo dicitur prosodia. Nam et aptid Musicos os et prolatio tibiai uindicitur prosodia; etiarn illa , quae in proni inciatione sit, cluin nen Pedictio quaedam tu penultima , vel ita ultinia acuitur, alit circitu flecti-ttir ; deiatque proscidia dicitur ipse
quoque Chara ter accentuum a C
i) Clina manifeste . et . tot Sa sint , non ponitur in his signum
longum; nec in et . signum breve; nam et sine i, is signis liquet . quia
dein et ω longa , . vero et a brevi esse. Ponimus autem I c iii ancipiisti hiis : in neri Pe signiant longum, in sic ram vero Signia InhIeve; nain absque signoriura addi lione iii certuna est, utruria Iongurii, vel breve υ sit. PorPli T. l. C. P.
et) Prosodiae proprie sunt septena
acuta, gravis, Cii cum flexa, longa, bi evis , aspera, et leuius. Nana apo strophus , o is et ii 'podiastole noli sunt proprie prosodiae, sed abi inive. Seliol. in Dion. ΤhI aC. I. C. P. I O8. Vide et Sextum I. C. c. 5. η Iii velitiam cst a me signiam conaria linis syllabae, Piod Et bapientibus gratilin foro arbiti or', inven-Mirn vem est signui a dii plex ; cpita illa etiam duplicem ql auctam Virilitem liabe L. Duin igitur Pro hi eva, accivi debet, hos siὀuum iuveai Mna.
165쪽
ἡ ὀξεῖα, βαρεῖα a), καὶ περισπωμένη ' εἰς χρόνους δ)' ώς ἡ μακρὰ καὶ βραχεῖα ' εἰς πν ευ ματα, - η δασεῖα καὶ φιλη 4 καὶ εἰς πάθη 5)' - η ἀπότροφος,
166쪽
S. I 25. Dividuntur vero prosodiae in ac entus i); ut acutus, simois sa) , et obcum rus y in e vora S); iit longum et bre ; in spiratus; ut avems et tenuis 4ὶ; et in passionea 5 ut amumphus, ο ἐυ , i Pod uola, et alamran dioisionis. Et accentus quitam in vo ratibus solum inodo ponuntur; temporibus vero olim in ancipitibus Vocalibus utehantur f. Ietet. not. i), atque spiritus nunc in solis initi idibus vocalissius pontinis tur 6 ; quondam autem etiam tu illis, quae in medio dictionis. εunt 7 . omnibus vero eonsonantibus ρ sola, dum in initio
est I ... Dnm .ero pro longa, i dein inversum ita T. Dem. Τriclin. IJ Accentus est extemio , aut remissio , aut medietas Et actitiis quidem est qtialitas 3 l- Iairae intensum tonum habens; 8-vis vero vialita' arti alam remissu in lonum habens ', ac circumnexus qualitas syllabae complexum vel refractum tonum habens. Dixit vero complexum illi irra, qui acuto et gravi participat; refractum alitem,*ii ab acuto in gravem uult. Porphyr. l. c. P. IO9. Σὶ Accentus gravis est tonus sHIabicus, MI est is syllaba proprium totium non lambente poniti ir Omnis etiam syllatis, praeter illam,
quae t ropriuria inutim liabet, accentum gravem accipit. . . Proprius vero tonua vocatur accentu aetatus , qilia intendit vocem. Porphyr. l. e. p. AII. Quot accentus Atint 7 improprie quidem tres : acutus, gravis et circui inextri; proprie Vero duo : acutus et circii risi exiis. Glavis entines t syllabicus ac nou Proprilis tonus. Seliol. in Dion. Tlii ar. ib.
M Ex spiriti inis unus asperus
ex Pectore cum intensitate. Hier xenuis ex extremitate labrorii in contracte Pi odit. PorPh. l. c. P. Iob. ' Passiones non Pi OPrie , Sed abiisive sutit prosodiae. Porptare. l. c. P. I o7. 6ὶ Vocales enim non simpliciter
spiriti irri tentient vel asperaim a ei piunt; sed diim initio dicticinum Ponuntur. . . II quiritur Cul' ex duobus spiritillius non sat ,pii itus 7 Dieinius igitur quod, Cani spiritu asperus ex Pectore excutiatur , le- uuis vero ex labiorum extremitates magnum enim intervassilia tuter utrilinque est) : unum eii in altero cominiscera nequit. Porpii r. l. e. P. II 4.
) Nonnulli vero aspirate legiant, ut Iriti cliari, micles ac crii deles sint, Per inetaplioratu ab immaturis ac non coetis ... Quod vero veteres et in niectio dictionis spiritit, iis iit balitur, Ilias I in lite adnotat. Eust.
Pat ecla. Odys. p. 476. Vide et g. 55. adnot. I. Ex hisce vero nianitas utra est, Piod etiam tempote Eustathii Diuili od by Cooste
167쪽
διάνοιαν ἐπαγγελλομένας si I .
168쪽
vocabuli est, asperatur; quod si duae sint, prima acuitur, so-cunda accentum asperum accipit 8); quondam autem otin sola ρ, duin in medio dictionis erat, nune spiritum tenuem, Nunc asperum ponebant 9 necnon tu nonnullis aliis co sonantibus si o). Ex passionibus Veio apostropho 1 i) quidem in vocabulis , elisioneni liteida patiuntur, uti inur si a j ;ώρὲυ Vei 'o nunc in compositione tuaru in dictionunt , dum lia, simul leni debent, ponitur : ut Κωυταυροινούπολις; olim autem etiam in duabus dictionibus connexam seinsum habentibus ib),
disserentiain quanduin in Piolatione asperuria ei acutum spiti tuni liabentiunt literat una faciebant. 8ὶ Ex o innibiis vocalibus ρ acuitur et asperatur; qiIoniam voealis Fim habet. Porptiyr. l. c. P. II 4. q. II. adii ol. 4. . Vide et Schol. Hephaest. Variniis Vcro lioe non
approbat. in initio P. yὶ Prisci Granimatici in i, quod
haul; s. t ucro, ἁ ρος, diονος asPe rabant. Porphyr. l. c. P. Iis. Vidae t 9. 55. adnot. a. si o) Scire oportet quod in tribus
tenuit iis Consonantilaus spiritiis te Ialiis . in trit His vero asPetis asperus Ponebatur. Cum igitur iuxta livexationen, χάζω spiritum asperum haberet : Tecessa litera asPera , in α spiritus asperiis derelictus est. Eustat. Parecta. Il. Ρ. II. iij Apostroplius es ignum elisionis vocalis , Vel vocalium G . signum contractionis duaruim dictionuim compositarum , vel adjaeentium; bydodiastole siguum di-dueitoliis litem anil iguae in cou-
structione. Schol. Dioti. Thrac. l. e. P. IOS. iaὶ Apud sollita oratione utentest Auctores α, ε, ι et σ eli Sion enII Onnunquam Patillinii r ; apua Poetas ero et noui ullae diphthongoruni , et ornnes sere vocales. Et m qii idem saepe eliditur,
μευ mi οὐκ ἐθελούση.rarissime vero alia quaedatri di Plitliongorum, Vel longae voc'ales;
Etiani literae . nonnunquam in no aminibus ac verbis apud Ρositas enempe uti θεοὶ ais' εν -- ; quod et apud soIutae orationis Auctores aliquoties occurrit, Ut-pra Pro εω De.
i H In vocabulis liae a fine ii
169쪽
μόριου λόγου ταττομἐvη , τῆς αὐτῆς λέγεται τάριως' ἀλλ' ἡ μὲs
170쪽
Atque hypodiastole nunc solummodo in ὀ, τε, et ὀ, τι ponitur ;
Veteres vero et in aliis Vocabulis eadem uterintur: ut si is, ους , ες ιυ , αξιος , ut ab ec ι γοῖς, ἔτι Nάξιος itistinguantur, etc.
Signum vero divisionis divisam diphthongorurn, vel aliarum quarundana vocali itin lectionem indicat; ut ἀίδης, GH 14 , Oppii, ἐύς , ὀιτὸς , ἐλόὐευ pro ελουργ) , ηὐς , πῶυ , ληῖτῆς, λώλου ,
μυειδα , etC. S. I 24. D cus Vero accentiis gravis omnes dictionis sunt; olim enim signo accentus gravis in omni biis syllabis,
Praeter illam quas acuebatur , ponebant f. III. adnot. u. Q. Circumnexus vero locus est ultima ac penultima , sicut et acuti ultima, penultima et antepenultima , et non ulterius ; luia non est ante tres syllabas extensio sa); siquidem dialect Tu in modulatio non plus tribus tonis ac dimidio intenditur 5).cipitini, praecipue ponenda est ni, is; quia haec duplici modo accipi Po
existimo illam ponere tum in inciapientibus a deficiente,cum in decorri positis , quae quasi simplicia sunt. Cum eni in dei ivam incepei int, alteram originem liabent; ut Φιλιππ tri4 poni non debet, quia de Ompositum est. Idem et de extensionibus et de inseparabilibus consti ctionibus intelligendum est : Πα-
γάρτει, τοιγαμῖν. Ita mihi esse videtur et ἀδ. , quod cum ex tribus partibus sermonis compositurix sit, apostropho ac diastole cai et . Subscribenda vero . .est etiam illis , quae in s Daloephaleguntur, ut-;, et quae in duabus mctionibus coni- Plexum sensum habent ; ut Mό
Porph r. l. P. IIT. 1η Ηic vi et . non ex dissolutione diphiliongi - , sed primitive sunt.
i) Vide de Villoison in Proles.
Iliad. αὶ Extensio ante tres non datur 3 quia fieri non potest ut
tur, ut neu Pe ante tres sγllabas acuatur; nec e t alio litici dictio graeca, originalis, Simplex , Primitiva, qtiae tres fritabas transgreditur. Porptiyr. l. e. P. II O. 5ὶ Ad tres enim dies s vox Cou-tinuando pervenire potest. At istox. Harmon. Element. L. H. P. M. Dialecti modulatio uno utplurimum mensuratur intervallo δια . a diacto , ita ut neque Plus tribus tonis eum dimidio intendatur nil acutum, neque maiori distantia ad gravem accentum deprimatur. Nec vero omnis dictio , quae una scilicet orationis particula esseriur, ejus dein intensivis esse dicitur; sed