Georg. Frid. Schoemanni Opuscola Mythologica et hesiodea

521쪽

dem K. d. τὰς ἐπι εροὶ σας scripsisset, cuius ineo eur alterum posuerit, ratio in promptu sest. Hallemus igitur hoc mutilatae interpretationis exemplum, cuius genoris alia plurima passim it 'prehenduntur. Unum iiiii lein manifestis sint uni. ad v. lus 2. ubi ilita in Hilgal O scitolio et mutila set eorrupta sunt, in togriora sex talit in codice Seliellorsh Iniano, ipsam obrein de hoc nihil opus Psi nunc a me diei. Λliud est in schol. ad v. 3l3, ubi in interpretatione hydrao LPrnaeae . quam, ut

quae mutila esse nemo non intelligit. Nam noc praecessit quidquam, O cui illud σιν di 'H. coniungi possit. et postri morum verborum sen- tentia absurda est. Diatulari non potest, illiin vetus inloin ros omnem istam labulam particulatim commemoraverit. de uorculis pugna, de eo. quem pugnae socium habuit, Iolao . de Panero a lituitne immisso. qui Herculi cum hydra pugnanti calces murdoret. donique do illi ius lue bellua catasterismo. Vid. Eur. lon. v. l 9u-2ii l. t Iollanio. et Iler dor. ap. schol. Platon. Phaed. p. 89 C. Apollo d. II. 5, 2. l. Eratost h. catast. c. I l. Hygin. s. 30. Ita lue vetus interliros huiusmodi liuidscripsisse vidotur: σι ν δἐ 'He λει D Yὀλαος δει εro, et mox:

quorum nunc has r liquias habemus laceras Pl corruptas. - Mutilata sunt etiam quae ad v. I65 legimus. aliorum plane diversorum coni x- tui pertieram inserta: ἐν Tot rοις ὴ Lo 1'. κ rei διὰ τοὐ τελεPraiοι.

παντα γὰρ, φησὶ, ἰν ἀφανῆ ἄνεν ς 9ῆς. Scilicet portinebant haec

ad allegoricam interpretationem Iovis et ceterorum Saturni liboriarum, quos pater devoratos venirique inclusos hahebat. don e a Iove liberarentur, quae itualis fuerit. ex Ioanne i iacono disci polosi p. 474 aisL: Zr να τὰν ciὶ γέρα οἰν έον. τοῖτο γὰρ rei tιον. et paullo

ἐνεργεινὶ προέβαινον. Itaque si atros Iovis ot sorores Ox huius inlor-lirolis sententia olementurum vires significo baii l. quae lamen quasi inclusae tenerentur neque Opi rari l ossent ante quam vitali aetheris vigore, qui Iove significabatur, excitatae Pl vivificatast sesssent: pialom sabulae inlot pretalionem non paucis velerum lilacuisse comperimus.

522쪽

Itaque in comm 'niario ad Hesiodum. postquam de significalione liberorum Saturni expositum fuit. se piuta linoc si re conii coris: ὁ δε κει cεν τοί οις dioxi, κώ δια τοι το τελε Laῖος κTλ. ἰγὶ - Non ab- Simili' exemplum est in schol. ad v. 529, ubi haec verba, τεχνς γαρ βίον εσι si , nullo noe structurae noc sententiae vinculo cum relii piis roniuncta sunt. videlitui pie casu quodam relicta esse ex deperdiui quadam sex positiono do Promptheo. et cur is vel punitus a Iove vel solutus sit, scilicet is iod artem ad vitam hominum necessariam tradidis-s0t. Ipsius autem scholii. cui illa verba assula sunt. treg corruptelas quilibet facile corriget. - Sed permira est anno latici schol. Basil. adv. 94 ι: GD stet 0r v or ι dco sit. λαβ ον ἀποκοπαί εἰσιν, quae quid sibi velit, nemo facile di xorii: is lippe in uesiodi versu. δ' Tἄρ',ει ι κ νε- lisiones quidem duae sunt. sed has

grammatici ἐκθ D il εις, non 7ποκοπὰς dicunt, neque iluisquam unquam otiis modi rem niano latione dignam habuit. Equidem ista verba P x . t in uino nominis in lor relatione relicta esse credo, qua illud ex ἄλκι/ιος et voi ς factum osse diceretur. Nam ita nonnullis visum esse suum e schol. Trinea v. ad hunc versum tum e Ioanno Diacono p. 494rognoscitur. Statuobant igitur primitus suisse, aut potius atque hinc duarum syllabarum detractione Di. Dii λὶν

prodiisse: quamquam apocopes nomen de huiusmodi detractione au teribus grammaticis vix usui liatum esse credo. Celerum ne sic quidem illud ση ιει 'εον ad haec, quibus prae Scriptum est, verba, Sed alio pertinet. qua de re postea dicendum Prit. Non liaucii autum in v tere commentario, quum ab opitomatori- hiis non recte intelligerentur, in alienam et absurdain sententiam corrupta sunt, cuius generis insigne exemplum est in schol. ad v. 209. Ibi in Basil. ad explicandum vorbum. quo Hesiodus utitur. τιταίνοντας, haec scripta sunt: θελ, σεσαρ Tisi se αν cerra Tῆσae TDν πα-τερα παρεκτείνοντα τῆ νίψει καὶ Τίσε υς αξια noto vinci T lito-

L sauraς τι sui3ριαν ἀποτῖσαι τὰν Παζερα naρεκτεί, ni ra τί ννiτριν καὶ τίσε υς ἄξια ποιοi ντα : ne lue multum diversa in codice I arisino sunt. iluao nunc describere piget. Apparet autem haec omnia ex eodem sonte di rivata esse, sed postquam Senasti ab uno corrupta

523쪽

erant, postea magis etiam ab aliis, qui huius exemplo uterentur, pe turbata. Vetus commentator ad interi,rptandos Hesiodi versus cyaσκε δἐ τιται muraς ατασθαλέθ sιεγαεργον, Toto δ' εzrε Ta τίσιν suro πισθεν εσεσθ' al, huiusmodi quid adscripserat: παρεκτεινοντος My Dβρει καὶ τίσεως αξια ποι nunc δε TisH9ρουνιρος τῆ ιι res, quae saltem non absurda erant. Verba autem in Basil. cum his coit iuncta, Θελ, Goae TDν πατερα, plane non pertinebant ad hunc contextum, sed extrema erant superioris scholii: ωπο του φιλλειν in τοῖς τι/αυρίας Τίνειν υπερτ ς του π-ρὰς νβρε coς ἔνεκα et OD GDearou recteti του Λιος τουτὶ ου αντον, εἰς hoc enim addendum est 3 Θελ, σσαι τι αυρίανἀΠGιT Gaι τὴν πατερα. Haec quoque multis modis turbata esse

nemo non videt. Nam quid significal υπερ τῆς του πατρὸς uβρεως si luidem pro genitivo obiecti illud του πατρὼς haberi vix potest. Quod autem sequitur, Iriκα του ovecta D, adscriptum ab aliquo erat, qui illud νπερ τx ς νβρε υς disertius explicare vellet: propter iniuriam eos poenas daturos, hoc es Re, propter Uranum ah ipsis violatum: atque eodem sine dubio pertinebat etiam genitivus του πατρ4ς: ost enim Vranus Titantini pater. Perinepte autem post του Λιὼς addidit aliquis του D OD avetoD, Saturnum cum Urano confundens. Remotis igitur his sordibus, veteris commentarii. si minus haec verba. sententiam tamen hanc fuisse videmus: a tὼ του ιιελλειν GDTους Tlsιωρίαν τινε ιν υπερ τῆς xβρεως παρὰ aut . v o, quod habet Trinea v. et eod. Par. 3 rou Aιὰς, ως θελζσεTαι Tis αυριαν

Sic etiam aliis locis permultis agnoscas quidem veteris commens tarii vestigia. sed additam piatis imperite insertis obscurata, velut in his, quase ad v. 379 de ventis leguntur: DerisDyi': τον δρον καὶ καθαρὴν 'γργεστ ζν Ζεφνρον εῖπε. κεν Deoν δἐ λέγει τον EDρον.

δῖ Ζέφνρος cinὰ δύσεο ς. Quamvis haec turbata sint, apparet tamen duas diversas ἀργέστου vocabuli interpretationes proponi, alteram, ut Eurum Significet, alteram, ut Zephyri cognomenium sit Utriusque interpretationis veteres auctores fuisse aliunde compertum est, Seliolia autem, quae descripsimus, in hunc sere modum corrigi posse videntur: τὰν οξυν κaὶ ταχDν και κa θωρὼν Ζέφυρον cre-

γέ set ν ε rε. - αφτρον δἐ λέγει, οDκ Et eoi : ut in altero membro significatio cognomenti proponatur, in altero autem reiiciatur

524쪽

eoruin senipntia, qui Argesten ab Hesiodo Eurum . non Zephyrii mdictum esse statuebant. Leguntur autem liorro in scholiis setiam ha 'c: Topro Are λι - ν i. Zι ι τεον δἐ, οτι χωρὶς si νδε - σ1inv υργέστην πιν Γρον ειπεν. FuisSe qui Argesten eundem atque Arei λαύrxὶν sive Subsolanum putarent, etiam Elymol. M. docet p. 136. 26, quamquam is, quem hic auctorem citat, Apollonius Ith. Argon. II. 96l, hoc minime probat. Quam ob causam autem nonnulli Hesiodo hanc sententiam tribuerint. facile intelligi potest. Nam sic domum quattuor ab eo commemorati erant venti cardinales, Subsolanus eiis te oppositus Zephyrus, et Boreas eique Notus contrarius: et hanc

adeo incredibile est, ipsum Aristarchum sic de Hesiodo statuisse, quamvis apud Homerum aliam ἀργέστου significationem esse videret, quamobrem mihi pariter atque Goeti lingio haud spernenda videtur Gais sordi coniectura, pro τooro ἀρχὴ, quod in scholio scriptum est, τοσον Αρίσταρχος reponentis. In omni autem scholio videor mihi quasi quasdam lacinias deprehendere male consulas, ex uberiore diversarum opinionum expositione, primum eius, quae ἀργέ 'ν pro Zephyri epitheio haberet, quo pertinent quae paullo ante posuimus τὴν opis καὶ ταχυν - ovκ Εἶρον : deinde alterius huic oppositae, cuius reliquias hallemus in verbis proximis: πνεῖ δἐ Ἀργέμης, ὀκαὶ Ei ρος καλού/ιενος κτλ. et praemissa fortasse his suerunt haec sere: Aeγέστην λέγει τὰν Ευρον, quae postea cum Superioribus p rperam confusa sunt in absurdam, quam legimus, sententiam, ZDνDρον δἐ λέγει τὰν Ευρον. Proxima pars Acusilaum citat eius, quae primo loco posita est, Sententiae auctorem; eodemque pertinent quae in extremo scholio leguntur : OZν τέον δέ, μι χωρὶς συνδέη ovωργέστ ν Ζέφνρον εἶπεν : nam hunc copulae desectum consideranti non potest non prohabilior Acusilai sententia videri. Reliquae

duae partes, altPra Humeri cum vocabuli u Sum commemorat, altera, sGais sordi emendatio probatur, Λristarchi de loco flesio deo iudicium. - Non absimile confusionis exemplum est ad v. 37l, ubi quum Θεια dicatur esse ὴ κίν1 σις της σφαίρας, παρὰ Tὴ θέειν, horum ver- horum tenori ineptissime interposita est plane diversa interpretatio, docti sιασιιδοῦ quam apparet eorum esse, qui nomen non a θέειν seda θεῶσθαι, θ ζόiσθαι derivarent: multaque alia huius generis pro-

525쪽

serri liossunt, quorum unum alterii initu 1 infra memorabimus, quunt am iri seiusmodi locis inveniuntur, de iliathus etiam tiropior aliaS causas dicendum erit. 9 Niliit autem Doquentius est in his scholiis. quam ut variae ac diversae tiroliunantur eiusdem sabulae interlii elationes, sive Onanses ex uno vetere comm sentario haustae - nam novimus etiam veteres allegoristas haud secus ii uani hos novicios sappenumero stasdem sabulas non uno modo inisti liri lari solitos. - sive ex diversis commenlariis collectae, Sive a Itygantinis domum magistris excogitatae, tiu urunt ingenium quam promptum ad huiusinodi lusus fuerit vel unuS Ioannes Diaconus docere polost. Ita in eo scholio, cuius iam supra mentionem fecimus, ad v. 313. de Herculis cum hydra ceriamino duae diversan interpretationes sunt, aliora lihysica, ut significetur ι κπιαφορα

altera Pthica, ut virtus sub Herculis persona malitiam ipsam vis multiplicem, hydram multorum capitum, superare dicatur. - Ιtem tyi alitior interpretationes plus minus inter se diversae componuntur in Sclud. ad v. 224, ubi ipium unus duύτην de omni genere fraudis accilitat eamque nociis filiam propterea dici credat, quod homines quasi nocte mentibus os fuga vindictaeque inam inores si nudum committere soleant, duo alii de ii,sa quidem anύειν non dissentiunt, matris tam n alias rationes comminiscuntur, alter hanc, ipmd sere occultentur fraudes et tuasi in tenebris committantur, alter autem, quod . qui si audentur alterum. veri luitem occultent et quasi nocte involvant; quartus vero de ipsa etiam agraru Obloquitur: non enim malitiosam illam fraudem significari, qua homines inter se utantur, sed amatoriam in illis occaecationem, quam Venus obiiciat: δεῖ τὴν ἐν rq βίε,ν απατην λέγει, ἀλλατην τλης A Iροδίτης: quippe, ait, hanc interpretationem suppeditat adiecta φιλοτητος mentio: νὴ γαρ φιλοτ ς παρακει1ιεν et apra υποβαλλει. Sententia, si non vera, non lamen certe inepta. et paullo probabilior, quam ii uae nupero interpreti placuit, ut guλorνοῦς furaci talem significaret. Celorum in priore scholii parte divorsarum interpretationum membra ita inter se mixta et Confusa sunt, ut vora scriptorum sententia vix percipi possit. Digerenda erant in hunc modum: ῶσπερ γὰρ ἐnιλαν λανδιιενοι τῆς et ιιι υριρος siciet νο/ιε διὰ τουτο ν Dκτὴς απάτη: deinde altera interpretatio: 'κτὶ τὰ εν σκο-

526쪽

qui porro legit φρίσσει γήρ τις κτλ., intelliget sinst dubio haec arctissime cum superioribus cohaerere, onmiaque pet tinere ad diversam nominis interpretationem, ut non ipSa navigatio vectioque maritima, sed metus potius signi licetur eum spe mixtus, qualem habere solent qui maritimam navigationsem ingrediuntur, Ἐνυονς autem numine ee tamen cum fluctibus subeundum: quam interpretationem qui comminiscebantur. ΙΙεφρνμω non a getis Sed a φρίσσco dictam statuebant 10

pertiner . Qua in tuam videtur Ioannes ne alteram quidem Originationem a getis, φορεω excluderΗ voluisse, quum περιπορὰν των Dδύ- τε ιν dicat, optionem scilicet in re dubia lectori por mittens, quemadmodum etiam in nostra scholiorum sarragine qui ODν post ἐπεὶ inseruerunt nexum aliquem inter duas diversas interpretationes efficere conati sunt. De sorma II εφριλύ aulem quae et in theogoniae aliquot codicibus et sappius alibi reperitur, cons. Lennep. in annot. crit. p. 10.4l et Uelcter. de Auschγli trilogia p. 382. - Item diversae interpretationes sunt in schol. ad v. 485, de lapide quem Saturnus devoravit. Nam prior scholii pars hunc lapidem de corpore humano, posteriordo terra interpretatur. Est autem linoc pars aliquot verborum omissione corrupta ei in hunc modum rostituenda: τουτον δε τον λιθον

ματαποθι ναιὶ λέγει id ιαὶ τὰ τρὶν ri ν ἀ=cοκεκρυφθαι υπὰ τῆς ἀκαταστασίας τῶν ἀέρων τὰ πρόν, eaque interpretatio hactenus certe eum Stoicorum ratione conspirat a Cornuto c. 6 p. 21 0S. tra-

527쪽

dila. quod lapis ille pro terra accipitur, quamquam Stoici devorationem

eius noli de aeris s. nebulae ac nubium iis lue quaque terram involventium tumultu, sed de eius collocatione in centro mundi accipiebant. Λltera interpretatio, de corpore humano, eSt etiam in schol. ad v. -193. quod tamen ad v. 497 putius pertinet, cuius versus otiam in ilium praescriptum est, πρῶζον δ' ἐζ1 3ι εσσε λίθον. In lioc scholio primum pro Uiν αἴσθησιν TLὼν χρύσε ον Scribendum erit την εισθεσιν - , deinde haec ipsa verba cum iis, a quibus nunc interposito ex Hesiodo lemmate separata Sunt, coniungenda esse videntur in hunc mo

των κρασεων. καὶ ὁ λίθ ος γαρ το l Scr. ἐγενετοὶ σωιια, παρο- σον εκ τστώρων σTot χεδευν. Sententia, ituantuin ex his tricis percipi potest, haec fortasse est: quum Saturnus Telluris monitu v. 463ὶ liberos suos devorasse, moxque eiusdem consilio rursus evomuisse dicatur, significari iustitutam in Saturni visceribus esse elementorum mixturam, unde postea corpora ad vivendum ei generandum apta, quale est humanum, prodirent. Quippe Saturnum Κρονον dictum volebant απο roo κερῶν καὶ κιρνῶν ἔκα α των γενεθλι μύει, v. Sic igitur etiam ex lapide vivum corpus factum, admixtis quattuor elementis: καὶ ὁ λίθος ἐγίνετο σε ηια, παροσον Εκ τετ-τέρων στοιχείων. - POri O in schol. ad. v. IST, quum V lus commentator Helias recte interii relatus sit de nymphis arborum, quae ad humani generis ortum pertinerent, illia de re alibi accuratius a nobis expositum est sit, recentior aliquis homo inductus huic sententiae suam opinionem opposuit, significari γενεσιν τέθν ἀλόγεων potire, nomen- lue non a μελίαις sive fraxinis. sint ἀ rὀ et oi ui λα, τὰ αλoro, derivandum. Haec nune in Basil. cum alterius interli retalionis contextu perpe-Il rani coniuncta. simul alii luot librariorum erroribus depravata sunt: ἐκ

γίν. τῶ ν ἀλογων scribendum. et haec verba plane a superioribus dirimenda esse, in quibus pro γίνεσθαι scr. γενεactat, ut est in Trin avelliana, quae hoc scholium aliter neque tamen melius consormatum exhibet. Sed haec accuratius persequi non opus est. Celi rum 6 In dissert. de Nymphis ueliis, Gigantibus et Erinysin, p. l l l ladi

528쪽

pleraque taliuni additamentorum dubitari non potest illi in scriptorihus impulanda sint admodum recentibus, ex Byzantina disciplina. qui spmni

in parvis quae etiam trina supprorant veterum commentariorum reliquiis aut deesse aliquid ad interprotationem viderent, aut meliora a se aflerri Po Sse credersent. eiusmodi supplementa et correctiones do suo largirentur, quemadmodum a Τriclinio factum esse ipsius professione constat

ah a. Morsellio in F. A. Wolfii Analecti . liti. III p. 265 publicata. Huic

igitur, ut aliquot saltem p xempla asseram, debetur bella chimaerae interpretatio, ad v. 325, ubi illius imagine artsem rhetoricam signi sieari Ovκ ἀφi ως, ut ipse ait, suspicatur; item Stygis, ad V. 400. qua nubes

caelum quasi Sepientes. et Oceani, ad V. 507, quo mentis celerem agitationem rerum qile caelestium contemplationem designari vult. Talia Iton pauca sunt in hae sarragino, si non ab eodem Triclinio, certe ab eius similibus prosecta. A nupero autem scholi omina editore, Gaisso dio, ne id quidem provisum est . ut Τricliniana additamenta ea, lylae Morellius indicaverat . aliqua nota a reliquis distinguerentur: quin nonnunqua in arctissime illa cum ceterorum contextu coniuncta sunt, De

interpunctione quidem intercedente, vehit ad v. 607, ubi Tricliniana sunt omnia, quae post GDγγενῶς leguntur, et ad v. 617, ubi Triclinius loquitur inde a verbis αλλ' η του oi ρανου ανεις περίοδος, quae

a Superiorum contextu seiungenda, in hoc aulem maiorem interpunctionem, quae nunc est ante βραχυ δέ τι, cum minore permutandam eSSE Suus quemque Sensus docere poterat. Adscripserat autem ista

Τriclinius codici Veneto, biblioth. Marcian. no. 464, unde in alterum,no. 480, et, ut videtur. in Paullinum, qui nunc item Marcianus est, fluxeruiit, editaque sunt a Victore Trinca vello, Venet. 1537. Basileensis oditio, quinquennio post Trincavellianam publicata, his additamentis caret, scholiorumque eam collectionem exhibet. quae Cantabrigiensi codice continetur, conspirans illa quidem in plerisque cum Venetorum codicum scholiis, sed non raro etiam discrepans. Et in universum aestimanli Cantabrigiensia scholia Venetis praestabiliora censeri debent: nam quum plura ac sinceriora hab ant sanae ac veteris eruditionis vestigia. tum paucioribus noviciae doctrinae additamentis dehonestata

sunt. In iis autem, quae utrisque communia sunt, - et sunt haec longe plurima - , saepenumero lamen rem eandem non eodem modo

proponi videas: quod ubi sit, non quidem semper, sed plerumque certe meliora sunt in Cantabrigiensibus. Id nunc aliquot exemplis dmonstrare lubet. Primum igitur ad v. 119 Tartarum utraque aerem inie

529쪽

pr tanti ir υλπae circumhisii in et a v rbo ταράσσεσθαι appellauim ' :rationem a Pollandi in seliol. Cant.. qiianivis corrii pio, hanc tamen agnoscas. piud turbidus initio et caliginosus aer fuerit. antequam Solis olore extenuaretur et purgaretur; contra Venotum Si audias, aer propterea illud numen accepit. quod solis calore ex humido statu in ani- 12 plius spatium exlendi eo lite turbari solet. Utra explicatio praestabilior sit, dubitari non potest: eomparanti autem inlpr se scholiorum scripturas facile apparebit, eam, quae in VeneL est. non aliunde ortam

esse, quam quod Scholiorum compilator, exstin plum depravatum nactus. - quale etiam Cantabr. est - ex verbis, liuorum s Pntentia corruptelis obscurata esset . aliquid saltem, quod intelligi et construi posset, ellicere conatus sit. Emendationem schol. Canuibr. certam et

indubitatam vix inventum iri spero, nisi hoc mihi intelligere videor, ea, quae nunc leguntur: εἰναι de εἰκ ς τοι το ἐλασσονος υγρου εις πλείονα ογκον διαχε ηιενον καὶ arsit zδ ιενον. τεrcleaκTaι δε ιεχρι ἄν τον ν λιον - in hunc modum reliingenda esse: εἶνat δε εἰκος Tolet ον - Asia ros ενον τεταραχθαι, φιεχρι Γντ. Significatur autem aeris illa conditio. piae fuit initio rerum. quum primum ex chao, h. c. ex humido, terra, quasi quaedam Detros αλιι , desideret, aer autem, κ-α ἀνάδοσιν, tolleretur, quae Stoicorii in suit sententia. Vid. Comul. c. t 7 p. 84. schol. th. ad. v. libet ii T. Io. Diac. p. 457 3. - Porro ad v. l26 corruptissima quidem hi dillicitiora ad intelligendum ituam Veneta scholia Cantabrigiensia sunt, sed ita lamen, ut, quid in vetere commentario seu iptum fuerit. facilius ex iis divinari posse videatur, qua de re infra commodius dicemus. - Item ait v. l 27 paullo identura sunt schol. i an labr. , sed propter corruptelas impedii iura: quamquam hae facile removeri possunt. Apponam totum scholium lectione et interpunctione emendata: τὰ arro

τὶ CL Lucian. de astrolog. e. 2l extr. Si Commune scholio nil v. lib, Ioanni Diacono et Cornuto est, quod montos extitisse dii untur καris ἔξο ρακισμον ν xjς γῆς, ubi ἔξυπιωσιν potius rxpectav ris. Aeque persuadere mihi possum, ut illud vocabuluin tali si uis tu a Stoicis

usurpatum esse erodain, sed veterem in commentario uesiodeo corruptelam su

esse celiseo, in scholia nostra et Ioannis allegorias, itemque in Cornuti libellum propagatam, qui qu0t alienis et recentissimis addita mentis deformatus sit, neminem fugero potest, qui quidem sopiat. CL Muet zeli. p. 307 et O. Iahuii prologg. in Persium p. XI. Xll. . .

530쪽

eluemlationiblis suppeditat etiam collex Scholi0rs hein.: pertinet autompostrema scitolii pars ad HeSiodi ονρανῖν ἰσον ἐαυιῆ, sc. τὴν γιν. Eliam ad v. l34 velerem commentarium lia ullo fidelius in Cani. ipiana

in V n. repraesentari vel Acusilai mentio ostendit, quase a V n. ni Pst. Nam Acusilai nomen pro Arcesilai reponendum esse nemo dulii lalaii. Celerum vix sana sunt. quae in eodem scholio de Iapeto legimus: εIrεi

Iasietum allegoristis τὴν βαρι rhra signi licasse ex Etymol. M. p. 523

ex tr. discimus: contrariam significationem illii probaverit, nemini mnovimus, de veteribus quidem: nam quae in schol. Ven. ad h. v. Seripta sunt: επει JE hi σιν εχει et clura τὰ κοντα rechths ενα πίπτειν dris, τὰ χοι ni ζον φιερος Varr. ἐκήλ., manifestum est a correctore QSse scitolii iam corrissili, cuius correctio et Io. I iaconum induxit, p. 457, ut lapetum ad ignis naturam referret, et osannum ad Corauit. p. 293, ut in Schol. Ven. mTε ν pro πίδετειν reponendum cunser t. miro sane iudicio. - Λd. v. 135 in Mnemosynae in t rpreta- 1 tione sine dia hi a magis genuinum Est, quod Caiat. habet, errι3ιG- νῆν δι&γt λύσε 0ς των Gu υν, illiani quod Ven. , T ν ἐΠhtoxovδιά rλασιν T. r. Nempse non ipsam conformalionem p rpoluam animalium illa significabat, sed causam olus et quasi mullera trirem, quae curaret, ut genera sorii a que animalium qualia ab initio suorunt, talia in perpetuum recrearentur, τλῆν του σνναι re ερειν τὰ γεγο

νε rat, ut olyinpiodorus ait in cum in. ad Phileb. ap. εἰ finer. fragm. ined. p. 410. - Etiam ad v. l39 plura ex vetere conam sentario in Cant. quam in Ven. supersunt: nam hic de tribus Cyclopuin g noribus. quast Η 'llanicus distinxerat. nihil servavit. - Ad v. 154 Schol. Cant. licet haud incorruptum. saniora tamen habet spiam Ven. Videtur autem

라틴어 텍스트