Poetae lyrici Graeci Pindari carmina continens

301쪽

in ii ac re non multiina valet: Bocciatio versiis vatile receiites vi lentur: Sclinei de vin ali imperatoriina Romanoruna teinpora refert. Si vitia, fluit,us carinen passim delataria tum est, Imrariis. non versificatori iniputantur, non video iliuit litana causae, cur non Alexantirino saeculo lioccarmen vindicetur, i l quo i etiana Leuiseli censet et compluribus argu-nientis firmare stultitit. Filii sane non satis emuli tus itonio, liod vel n axitne argirit v. 20:ημος δ' ἐν Μαραθῶνι καὶ ἐν Σαλαμῖνι παρεσταν αἰναρέται Πέρσει μετα Λάτιδος αγριοφωνου, τῆμος ετι ζωεσκεν, ο τ' Αἰσχυλος νῆν ἐν Ἀθηναις. Neqtie enim Datis altera bello intei fuit, sed filii eius equestriinis copiis praeerant, patre ut vuletur laua destincto: neque Pindarus tenipore bel-jorum Persicorum grandaevus sitit. ut ἔτι ζωεσκεν dici potuerit, sed adilualis sere Aeschyli. ') IIaec inscitia in primordiis studioruin facilius

contionabitiir: non tamen contentiant certiim esse, eum illii lios Versus

Scrosit, ante Aristopitiinent vixisse: nana poterat anti illitatis aliquis studiosus etiana post Arristophanem ait priorent receiisionem redire. Dicit illo de Pin lari cai'minibus: . - εμελψε δε κυδος αγωνων , των πισυρων, μακάρων παιή0νας, ἔν τε θρονισμους, -

καὶ μελος ορχηθμοῖσι, θεῶν τ' ἐρικυdεας υμνους, ηδε μελιφθόγγων μελεὁήματα παρθενικείων.

Poetana versus legi astrictuna singula carnaina solemni ordine percensuisse non est cressit,ile: sed illiost epinicia prinio loco ponit, quem iuanti Ilia editione obtineliant, vix poetae arisi trio tribuendum: gravitis est, quod ἐνθρονισμοί entini erantiir, qui in altera editione lioc titulo Oinnino privati erant. ') Beli lita carmina iitruin praeteriniserit poeta lisficultate ite territus, an librarii negligentia ali litot versus interci- lemni. alniligi potest. In liac priore e litione, qtiae liaiul ilia Ne Atticorurn liona inuin stililiis consecta est, clina Pinilarica carmina iam vulgo vilescerent. iii quo lEupolis conqueritur, priniitIn locii in oli linent epinicia: liaec enim carmina, cum guninicae artis stulti uni laetissinio floreret, inprimis adolescentimis cara et accepta suerunt: se Iulintur carmina in deoruni lio-norena coinposita: liis stibi tincta reli lita, quae lionunibus de licata: novissimo loco ponuntur δράματα τραγικά, sortasse quoil haec poenaata aliqtianio post editioiu adilita sunt.

Aristophanes autem, cuna ad artis criticae leges Pindari carmina examinaret, etia in novo Inodo ili Spositit: lituirum nitim erum nestile auxit neque minitit, ilitoniani XVII volii in inlinis conini Oile XXIV milia versitum coni- ) Scripsi o τ' divisim, legebatur Ox'. Anonymus, qui Oetoginta an

nos natum Pindarum de vita decessisse dicit, si poetae mortem ad Ol. ILXXXII rotulit, ut Ol. LX H Iiatus esset, quodammodo veniam impetrabit.

) Scriesi ἔν τε θ ρονισμους, in libris est ἐνδε , ἐνδεδεγμε- νους sivo αναδεδεγμένους. Sclineide in ἐν δε τε θρηνους, Tasel ἐν δ' ἐλεγείους scribens barbarismis non ferendis inquinant poetae. oratio

nem, auera coniectura etialia rerum veritati adversatur.

302쪽

PINDΛBI FRAGMENTA.

preheiuli poterant: se i carmina a d pauciora genera revocavit: si autem iligessit, ut primus locus ita retiar carni in illiis, Iliae diis erat itido licata, ulti imo loco ponerentur, illiae honi in una laltiles continereiit: mediuna sit,i vita licant poenaata, spiae iitri lue generi sunt confinia 'in Epinicia alitem. pia navis maxime rena ota a principe loeo. etiam postea

non minore gratia smieliantiir: nios a niatorii, iis trai liliis vel niaxinie contuleiulaliat, iit potissinuini iri seliolis attolescenti uni situli is tererenti ir. 'φὶ Ilaipie in ii ac stiluione iani non Gina parent ἐνθρονισμοί, Βακχικά , duφνητορικά, σκολιά, τραγικῶ ὁράματα. Ilaec illiunio lonovae recensio iii in semierit Aristoplianes ignora inus: nisi iluoil Λαφνη τορικα Parilieniorii in lilbro secundo vi letiir conlplexus esse. Τραγικαδράματα Iloectili ait Hyporclieniatu ut lili. II. Βακχικά ait Isilli Irauit orianiliis. II refert : se i in ilii veri suntlius vi leti tr. ii agostilias a id illi Tranii orulnς0dietate non ilis iunctas esse. Βακχικά ''ὶ ait leni fortasse Proso lioru nil libro II inserta sunt, spiein lilii uin Ei θρονισμοῖς vinilicat Boechla; atliaec poena ala ilis paria a limoillini suisse viilentiar. poterat Aristoplaanes partini Pariliensis, alia allis liliris. velut υπορχημάτων lit,ro seci in loinserere. Ea lein ratio viile liti' etia in Moliorii in suisse, iquiae ait Encolnia revocat Boeckii: at non est verisi inite ex illiolius in togris libris uniani voluimen niniis ilhul ilui lena a in plurii consecti ini esse : liauit illit,ie tunc enconita in Aristoplianea recensione liuol iis libris suissent coinpreliensa: vi leti ir is itur scolia pateti in cuni enco in iis coniunxisse, Ilionia in inter liaec carnaina arcta necessiti illo intercessit. alia alitein aliis libris ait lillisse, potissi intina in ro ill Patet lieni omini. ipii liber camia ina nit

scella continet, at . Iani cinii liis, illiae ite anti pilore e litione et Aristoplian ea recensis ite exposui. vii leti ir piis nare . ilii Dil passina Molia a 'raui uiaticis cona-ineinorantur, cuin Entlironi sutorii in et reli quorun carini nunt. quorun

tituli priora ei litioni peculiares sitiat, ni illa fiat inentio. Se i hane filiaestiolieni solvant. Allienaeus illentule in Pinitam scolia militii et . at singulos l0cos ulli exantinaveris, apparet i l illi facti ini esse, tilii ex anti iiiii-orii, iis auctoralius Pili lari versiis repellit, vellit fr. 103 ex Aristoxenollescripsit, D. lim ex Tlieopli rasto iit vi letiir. D. 100 ex lianiaeleontistit, ro περὶ Πινδάρου. ex t pio liliro etiani propagavit D. 99, quod qui-ileni non apsti te ex scoli orat in libro assert, seil ipioniana poeta ipse stili in

) Proclus in cliresset utillita υπορχηματα inter carmina refert, quae solis diis orant dedi eata; recte ille illii te in et antiquiorum poetar tua, qui .lioc carininum gentis inchoaverunt, instituto convenienter videtur hyporclientatis coiisilium descripsisse: sed citii pon secuti sunt poetae, velut Pindarus, etiam hominum prnuconin insorii erunt his carminibus nd eun dona modum, quo Aternari olim in Parilioniis usus erat. Sed singulomin carni inuria duplex semper situ argumenti irri, nam otiam Pindari liyporchonia in II ieronem ii aiul dubio dei alicuius latules coiitinebat. Suo igitur iitro Aristophanes Pin lari hyporehennata post Parthenia colloeavit. J Elistatilius, sortasse Plutarctimn se cultis, ni uersentit: ἐπινίκιοι. . . es καὶ περιάγονται Rcr. πράττονταιὶ μάλιστα διὰ το ἀνθοα,--κώτεροι εἶναι καὶ ο λιγόμυθοι καὶ μηδὲ πάνυ ὐχειν α σαφῶς κατά γε τα

303쪽

carnien σκόλιον appellat, Italici ilul,le olivi lilii e libro suit insertum. JIam quod Di lyinus in scliolus ad Nem. XI I viiletur Παροίνια ilicere, quae aiat ea ilicia sunt Σκολια. iain olim ad eum locunt moniti Παρθένια esse corrigentiunt. Neque niagis launc pertinet testiino- ιniunt soliol. Aristopli. Lusistr. 123T: Oταν γάρ τις ασy απο τῶν σκο

λιῶν Πινδάρου, λέγομεν otι δεῖ μῆλλον αδειν ἀπὸ Κλειταγορας τῆς

ποιητρίας. Neque en tui lite grananiaticiis librum illuna peculiarem. iluiolini scolia camina conlpreliendes, at, intelligit, sed Atticum illud scoliunt:

παῖ Τελαμωνος Αἶαν αἰχμητά, λέγουσί σε ἐς Ποῖαν ἄριστον ἐλθεῖν Λαναῶν μετ' 'Aχιλλέα.

viiletur a d Pintlaruni referre . sive coniectura sive vetere ali lita meiatoria usus, vide iluae ait Scolion 17 adnotavi. Unus superest Sitidae locus v. Ἀθηναίας, ul,i legitur κοὶ Πίνδαρος ἐν σχολῆ. ita enina ipse grain maliciis vi lettir scripsissP. corruptela ideceptus: ilelbet,at auteni ἐν σκολίοις scri iere: proibalbiliter enini haec reserunt ali fr. 100 v. a κυλίκεσσεν 'Aθαναίαισι κέντρον. Haec Suidas neque ex Plirynictio ne pie ex Pati saniae Aeliive Dion usit lexicis repetiit, seil ex Antiat licis ta . qui ut Attici starii in notissiti tum illi ut praeceptuna muliereni Ἀττικήν sive ἀστήν, non Αθηναίαν esse dicendana. redargueret . ailli libuit liunc Pindari versum . satis ille illii levi ini- portune scriptoris non Attici testinionio usus, quo id etiana suapte natura non satis conveniens est: seci candena argumenta nili rationem etian depreliendimus in epitoliae Antiat ticistast. quae nunc extat. qua Inagis integra vi letur Suillas usus esse. Anti alticista autetia videtur lioc exemptuni ex Aristopliane grana malico itesci ipsisse: Atticistae en inisequuntur auctoritateni Mega lictis peripatetici, 'ὶ qui in lilbro περὶ Ομήρου prinius hoc adnotavit. Aristoplianes aut ein grammaticus sculpostea Dictylitus assensus est. viii. Stepli. DIE. p. 34 . cuna videret liscnon satis congruere cum veterum scriptorum usu. Megyclidi adversatus est, ut viiletur in lit,ro Αττικῶν λέξεων, vii l. si agna. Paris. ap. Boissona lium ait IIero liani Epitner. p. 283: ἐκ τῶν Ἀριστοφάνους του περὶ λέξεων διαλαβόντος o τι εστὶν 'Aθηναία γυνη, ωσπερ καὶ Ἀθηναῖος. Aristoplianes potuit Pinclari vers una adhiltere. t tuandoquidetu legaeli des non ite solis Atticis. seil uuinino de Graeei Sermonis consiletudine vi detur ilixisse. sed fortasse lionio doctiis et impriua is pratilens Pindaricunt exena plum tantuna adscripsit. ut osten deret ali Iaac quaestione alienum esse: Antiat ticista auteni non dubitavit in suuna usum salis ina perite convertere. Iani si Aristopliaiies 'Aττικας λέξεις ante 'in quod Clininae leon it, idem caranon Olynai, tutini XIII ἐγκώμιον

dicit, antiquo more illud vocabulum adhilniit: nam iam tune in editionibus epinicia ab encoinias discreta sileriitit. ') De Mega olide, qui Clia inneleontis soro aequalis videtiir sitissa, ville Senget usuli L iss. 1 Iouier. I 88.

304쪽

eollegit, quam Pinitari carinina recensuit, non est nitriana, vulgarem carminum Pitularieorum ordinem secutus Σαόλια memoravit. Ab hae igitur Pindaricorum reliquiaru in sylloge, quae ex Alexandrinorum gramimaticorii in recensione Suspensa est. Scoli oriana memoria prorsus erat segrega Iula; at quonnim i oram in singula carinina quibus libris illi eritici vitulicaverint, Boecklii uni secutus Moliorum fragimenta Encolniis subieci. I

Κλεινὸς Αἰακοὐ λόγος, κλεινα καὶ ναυσίκλυτος Αἴγινα ' σῶν θεῶν δέ νιν αἴσα Πλου τε καὶ Αἰγιμιου Λωριευς ἐλθὼν στρατός ἐκτίσσατο τῶν μὲν υπὸ στάθμα νέμονται 5 ου θέμιν δίκαν ξείνων ὐπερβαίνοντες ' οἷοι δ' ἀρετάν δελφῖνες ἐν πόντω, ταμίαι τε σοφοί Μοισῶν αγωνίων τ' ἀέθλων.

etiam M 12ὶ ἐκτήσατο. - τῶν μὲν Hermann, libri τὰ μὲν, IIartiing τοὶ μὲν. Fr. 2. Apollon. Dyse. do Synt. II 21 p. 156: 'Aλλὰ καὶ τὸ ἐν Ἱσθμιονίκαις Πινδάρου ἐτάραξε τους -ομνηματισαμένους ' PKo1. Resert

Nuniori uncis inelusi sunt oditionis Hoechilianae. Asterisco notavi ea fragmenta quae ad qtiam carminum elassem pertineant, non est memoriae proditum, vel quae sine positae nomina leguntiar.

305쪽

PINDARI FRAGMENTA. Αἰολίδαν δὲ ΣίσHρον κέλοντο ω παιδὶ τηλέφαντον ὁρσαι γέρας ἀποφθιμένω Μελικέρτα.

οστις δη τρόπος ἐξεκυλισέ νιν.

Εustatii. Od. μ 1715. 63: δτι δοκεῖ το τοιουτον κατα γένος εἰ- ρησθαι Ουδέτερον, - εμφαίνει Πίνδαρος ἐν Iσθμιονίκαις εἰ των τρία κρar α ητοι κράατα. Serv. irg. Georg. l 3l: .. Getieruin vero laro marito positum mullia ipiunt. . . . nain et Pindariis ἐι τοῖς Iσθμίοις γαμβρος αντὶ του νυμφίου dixit. V non porssunt referri ad Istlimia ill TS vel V 2b. - Εx Isti inius sortasse otia in D. iii c. l 2 est ilestii allim.

enim nonnullos A i. o. ώς, alios o I legisse; si leni vorsus Ioglint ii r ile Pron. P. 321 A. - V. I. κέλοντο do Prou. , κέκλοντο v. Syiit. se 1 A κέλοντο, et deinde Apoll. ili sucide κελοντο. - V. 2. ὁρσαι, Synt. Οἰρσαι. - V. 3. ἀποφθιμένω Belcher, Ap. Synt. φθιμένω, I ron. ἐπιφθιμένν, soriasse ἐπὶ φθιμένω Quoil addit Apoll. do Synt. r oν εIπεν 'Aθα - μαντιάδαν et infra p. 157: ον καὶ χθαμαντιάδην εἶπε, ex tiocipso Pinitari carni ine potitum. - Ceterum nil l Iando suspicatus suini,ootain in hoc epit uelo fabulam de Glauco attigisse Anthie lotiio M.fr. Ino. 274), nnm siremini, qui Melicertae hostea Glauci nornen itulit iniesso proderent, vid. Atlion. VII 296 D: Νικανωρ δ' ὁ Κυρηναῖος ἐν Μετονομασίαις τον Μελικέρτην φησὶ Γλαῖκον μετονομασθῆναι. Fr. A. Apollon. I J se . de Proii. p. 368 Α δει καὶ ἡ ωὶν τασσεται ἐπὶ πλήθους. οστις κτλ. Πίνδαρος Ἱσθμιονίκαις. ἐξεκυλισε Bulcher, cod. ἐξεκυλίσθη.

306쪽

γσμηνον η χρυσαλάκατον Μελίαν, η Κάδμον, η σπαρτῶν ἱερον γένος ανδρῶν, η τὰν κυανάμπυκα Θήβαν,

Fr. 6. Luciari. Dein Ostii. En coni. c. 19: ωσπερ ovν ο Πίνδαρος ἐπὶ

πολλὰ τ* νψ τραπόμενος Ουτω πως ὐπόρηκεν, Ἱσμηνον . . . υμνήσ - μεν, ubi Scia. ἀρχαὶ ταῶτα τῶν Πινδάρου του μελοποι οὐ υμνων. Parte in miseri Plui. de glor. Athon. e. 14: η δὲ Κόριννα τὸν Πίνδαρον οντα νέον ἔτι καὶ τη λογιοτητι σοβαρῶς χρώμενον ἐνουθέτησεν ως ἄμουσον ἔντα ... σφοδρα ουν ὁ Πίνδαρον ἐπιστήσας τοῖς λεγομένοις ἐποίησεν ἐκεῖνο τό μέλος ' 'Iσμηνὸν . . . Hρακλέους η τάν V. I-6ὶ. δειξα - μένου δὲ τῆ Κορίννρ γελάσασα ἐκει νη τῆ χειρὶ δεῖν λη σπείρειν, αλλὰ μη ολω τῶ θυλάκω ' τ6 γὰρ Oντι συγκεράσας καὶ συμφορήσας πανσπερ- μίαν τινα μυθων ὁ Πίνδαρος εἰς τὸ μέλος ἐξέχεεν. Respicit lio e carineue tia in Lucian. Icaronien c. 27: ἐν δὲ es δείπνω o τε 'Aπόλλων ἐκιθάρισε καὶ o Σειληνὸς κόρδακα ἀρχῆσατο καὶ αἱ Μουσαι ἀναστῆσαι τῆς τε 'Hσιόδου Θεογονίας ησαν ἡμῖν καὶ την πρώτην ωδὴν τῶν Τμνων τῶν Πινδαρου, quod geliol. naalo nil Ol. I refert. Thoiianis scriptii ni suisse carmen ar iit Schol. Pita l. Nein. X 1: ὁ δὲ Πίνδαρος, ἄτε βουλοιτο ἐπαινεῖν ταρ πατρίδας τῶν νενικηκότων ἀθροίζειν εωθε τα πεπραγμένα ταῖς πολεσι περιφανῆ, καθὼς ἐν τῆ ωδῆ, ης ἡ ἀρrή Ἱσ. ῆ rρ. μελίαν. Est igitur liaec primi liyInni prima stropi a. - V. 1. Iρυσαλάκατον Pliit. Sch. Pin L, χρυσηλάκατον Lite. ot Dio Clirus. Ur. XXXIIIT. II 457 ubi v. I et η Ιαδμον affert). - V. 2. sερόν, ap. Lite. Α ἴρών. - ἀνδρῶν om. Luc. - V. 3. Oin. Plui. Respicit liuo ficta. Pyth. II Iuscr. τὰς δὲ Θήβας . . . κυανάμπυκας Πίνδαρος προσαγορευει .

307쪽

ΡIMARI FRAGIIENTA.η το πάντολμον σθένος Ηρακλέος,5 ὴ ταν Βιωνυσου πολυγαθέα τιμάν, η γάμον λευκωλένου 'Αρμονίας υμνήσομεν ἔ- - , Πρῶτον μεν ευβουλον Θέμιν ουρανίαν χρυσέαισιν taποις 'Ωκεανου παρὰ παγῶν Μοῖραι ποτὶ κλίμακα σεμνάναγον Ουλύμπου λιπαρὰν καθ' οδόν 5 σωτῆρος ἀρχαίαν ἄλοχον ὰσιος ἔμμεν ἀ-τας χρυσάμπυκας ἀγλαοκάρπους τίκτεν ααθέας

Aristi l. II 142: Πίνδαρος δε τοσαυτην υπερβολην ἐποιησατο, ἄστε ἐν Λιὸς γάμω καὶ τους θεοῖς αυτους φησιν ἐρομένου του Λιός, ' εr του δέοιντο, αἰτῆσαι ποιήσασθαί τινας αυτρο θεους, οἴτινες τα μεγάλα ταυτ' εργα καὶ πῆσάν γε δη την ἐκείνου κατασκευην κατακοσμησουσι λόγοις κδὶ μουσικῆ. Probalbiliter huc retulit Boeckh. CLUioric. Gaz. p. 305 e l. Boiss in.: Ἐποίησε Πίνδαρος καὶ θεους Oκνουντας υμνῆσαι τας του Λιος εις ανθρώπους φιλοτιμίας.

ἄκουσε Κάδμος μουσικὰν ὀρθαν ἐπιδεικνυμένου.

V. 4. πάντολμον Luc. A π τολμον , πάνυ Plui. - Ηρακλέος rip. Luc. B et reliqui praeter A FGa, qui Ἐρακλέους ut 1qui. - Ceteritin doprimo hoc iiDnno disputavit Leutach in Philol. XI 175 seqq. Fr. 7. Cnem. Al. Str. VI 731: Πίνδαρος δὲ ἄντικρυς καὶ σωτῆρα ista συνοικουντα Θέμιδι εἰσάγει, βασιλέα, σωτῆρα δίκαιον έρμηνευωνώδέ πως: Πρῶτον κτλ. Prioris sol ni strophani esse vidit Boeelchius. - V. 1. 1Iephaestio affert p. 91 sine aliet. n. - πρῶτον, ap. Cl. Vulgo πρῶzα. - V. 2. ει ις Hormann, v. pπποισιν. - ih. παρὰ παγὰν Boeekli, v. παρὰ πάγον. - V. 4. Οὐλύμπου Hermann, v. υλύμπου. - καθ' ὁδον, V. κάθοδον. - V. 5. ἔμμεν Booekli, vulgo ἔμμεναι. - V. 6. ἀλαθέας Ἐρας Bocchia, cod. IIesyclito: ἀλαθεας ωρας ' λέγει γὰρ oτι κυκλισμῶ μανερὰ) πάντα ποιουσιν. et illem: ἀληθεῖς' οἱ μηδὲν ἔπι λανθανόμενοι, ως Πίνδαρος. Apii l. Clem. ἀγαθὰ σωτῆρας, undo Stephanus ἀγαθὰς Πρας Fr. 9. Aristi l. II 383: ἀλλ' ori κύν τοῖς Ἱμνοις διεξιὼν περὶ τῶν ἐν α παντε τῶ χρόνω συμβα ινόντων παθημάτων τοῖς αν-

308쪽

υνακτα τον πάντων υπερβάλλοντα χρόνον μακάρων.

υμμων υλυμπου δεσποτα. ὀρθάν. οὐχ ἡδεῖαν, Οὐδὲ τρυφεράν, οὐδ' ἐπικεκλασμένην τοῖς μέλεσιν.

i idem corrupte ido animae procr. o. 33: ως που καὶ αυτὰς ὁ Πίνδαρος του θεos φησιν ἐπακούοντος ουκ ἀνορεαν ἐπιδεικνυμενος τον Κάδμον. Nitinerunt restituit Boockli; vi lutiir Daem. ex epodo huius hymni petitum Fr. 10. Plutareti. Quaest. Issatori. VIII 4: την δ' Ουσίαν αὐtos καὶ την δυναμιν οὐ συνορῶντες, ἐν o τε Πίνδαρος δεικεν οὐ φαυλως υπονοῶν εἰπεῖν' ἄνα τῶν πάντων κτλ. ἄνακτα Heyt e, τον Hemia ann restilliit. Vorsum huc retuli, non sollini quia ni interiis illent prorsus est atque r. 9, sed etiani propter Aristidis locutii Il 383 vid. fr. 9 . Dein ex liocii Fiuno et hoo ipso loco fortasso petitus ost alius vorsus fr. ine. 159. ueni ad hiauc hyninum sori. resereniluni est D. ine. 168, et praeterensr. 126, qui versus Prorsus congruit cum stropliae v. 2, si particula in δε stistuleris, titiae non satis auctoritatis liabet. Leudicii etiani huc rovocat fr. ine. 123 iliae II;irtvng ex thymno alimio in Minervam petita esse censet), at nuria eri non congraiunt, nisi statuns v. 1 esse epodiveYsus novissimi particulam: sed clausulae vix apti sunt numera. Fr. 11A. Hephaestio 91: Ἀντεστο μένον δέ ἐστι τουτω τὰ Πινδαρικον καλουμενον ος καὶ τυπεὶς Fl. Is τί πῶς, H τυπῶς) . . Aθά- ναν. Σοφοὶ δὲ καὶ κτλ. Pindari liunc verstini osse Verisimile est, PrResertiui cum is, qui sequitur. dilii ci de Pindaro tritniatur. Legitur etiana sed corrupto ap. Plotium do metris p. 300 e l. Gaissorii. Queni velaunii dona Plotiris ibid. ut Susurione- affert: υσίοισιν ἀνθέμοισιν τὰν Θέμιν ουρανίαν. ex Sapphico versu et Pindari fr. 7, 1 fictiis videt tr. - Ceteriana Iloackli, ut similia existeret versus stro pilao v. I. iiulo a verbis ξανθὰν χθάναν novuni Versilin orditur, at potest lito vorsus ox OPOdo potitus e se.

Fr. Ilis . . Hopliaestio st: το δὲ ἀντεσtραμμένον τούτο Ἱαμ βελεγος καλειται ' τούτω σὲ ἐν συνεχεία οὐκ ἴσμεν τινα κεχρημένον, διεσπαρμένως δέ ' πρωτον sis. 7, 1ὶ κτλ. κείνων λουθέντων C λυθέντες κτλ. C in prior versiis Pin lari sit, lite ovo tuo ei vindicari liis.

Fr. 12. Seliol. Pind. Pylli. IX 89: ὸ διὰ τό τὴν υμμωνα Αἰα νομίζεσθαι. υμμων Di. δ. φησί, καὶ πάλιν Pylli. IV 16ὶ Θιὸς ἐν Αμμωνος θερέθλοις. Ex ita anno esse arguit Pausan. IX 16, 1: Ου πόρρω δέ ἐστι ναυς Aμμωνος, καὶ τό αγαλμα ἀνέθηκε μὲν Πίνδαρος, Καλάμιδος δέ ἐστιν fero C ἀπέπεμψε δὲ ὁ Πίνδαρος καὶ Λιβύης ἐς Ἀμμωνίους τῶ

309쪽

Πότνια θεσμοφόρε χρυσάνιον

ν εργμασι νικῶ τυχα, οὐ σθένος.

Pausali. t V 30, 6: 'Hισε καὶ υστερον Πίνδαρος ἄλλα τε ες την Ἀχqν, καὶ καὶ φε ρεπο λι ν ανεκάλεσεν αυτην. Pliit. de fort. Runi. c. l0: την δε Τυχην καὶ οἱ μετ ἐκεῖνον ἐθαυμασαν βασιλεῖς ώς πρωτόπολιν καὶ τιθηνον καὶ 'ερέπολιν rῆς ' μης αληθῶς κατα Πίνδαρον. - Plii l. iiii l. c. 4: Oυ μεν γαρ απευθης Tvχθὶ κατὰ Πίνδαρον, ΟυM δίδυμον στ ρέφουσα πηδαλιον, lilii

Reifice coni. Celerunt illit,itiin, niiiii etiani δίδυμον στρέφουσα πηδάλιον ait Pitularii in sit i elare tuli tui: certe Fortiana in recen-lioris ilein uini artis insilii litentis glibernacula gestat: est lainein il eae convenietilissi nauit a iiis igne, nec inimina si poetae antiquiores artificibuslioc stipi e litaveratnt. - Pausan. VII 2s , 8: ἐγω μὲν ουν Πινδάρου

τά τε ἄλλα πείθομαι τη ωδῆ , καὶ Μοιρῶν τε ε Iναι μίαν τὴν Τύχην καὶ υπερ τὰς ad ελφάς τι ἰσχυειν. llic quidem locusAμμωνι υμνους. και οντος καὶ . ἐς ἐμὲ ἐν ὁ ομνος ἐν τριγώνφ στήλη παρὰ τον βωμόν, oν Πτολεμαῖος ὁ Λάγου τῶ υμμωνι ἀνεθηκεν. For

χρυσάννιον. Boeotcla χρυσανίου coni. , scit. δάμαρ υιδ o D. Sitnilia Eustath. Prooeni. 27 i hi tantum Πότνια θεσμ. . Cf. Paus. IX 23, 2 qui ea leni accuratius resori, tum addit: Πίνδαρος . . . δμ νον ησεν ἐς Περσεφόνην, ... ἐν τούτφ τῶ ἄσματι ἄλλαι τε ἐς τόν ιδηω εων ἐπι-

κλησεις, καὶ ὁ χρυσήνιος, δῆiα ῶς ἐπὶ τῆς Κύρης τῆ ἀρπαγῆ.

Fr. 14. Aristi I. II 334: αλλὰ κανταῖ xo ros Πινδαρου κρατεῖ ' πάνυ γὰρ μετ' αληθείας τουτ' ἐκεῖνος υμνησεν ' ἐν ἔργμασι κτλ. - εργ μασι N in uiarg. , ἔρνασι OL in inarg. et Pliot. Bibl 248 p. 435 Α, 29, vulgo αρματι, LN αρμασι, opor. ἄσμασι. Sino poetae nomino rursus Aristi l. II p. 36 ubi vulgo ἄρμασι, sed L ερμασι, Θ ερμάσι, N Opor. γμασι. Ceteriina potest haec se utentia etiam ex alio carmine petita esse, nam quod Arist. dieit υμνησεν, ambiguum ost.

310쪽

praecipue fident facit, Pindarii in peculiat i stati itine Polluitain celet, ravisse, nani reli luci ita sillit conlpat ata. ut etiani in aliis carii iiiiii, iis conimo te potuerint dici.

. . . 'Aλλοτρίοισιν μη προφαίνειν, τίς φέρεται μόχθος ἄμμιν ' τουτό γέ τοι ἐρέω καλῶν μεν ων μοῖραν τε τερπνῶν ἐς μέσον χρΗ - ντι λαῶδεικνυναι εἰ δέ τις ἀνθρώποισι θεόσδοτος α ταο προστυχli, ταυταν σκότει κρυπτειν εοικεν.

YZ τέκνον, ποντίου θηρος πετραίου χρωτὶ μάλιστα νόον

Fr. 18. Stob. Flor. OX I: Πινδάρου 'νων illoc ni M. Viii l. in 'Aλλοτρίοισι μη κτλ. Hurtung otir linee Hyrianis alii ii lieni erat et 1 collis inseruerit, nescio: idom initi ii in sic constituit: μηδ' i ἀλλοτρίοισι προ- φαίνειν l εἰ φέρηται κτλ. - V. 1. ἀλλοτρίοισιν Π Oeckli. - προφαίνειν, B προφέρειν. - V. 2. ἄμμιν Boeckli. v. αμιν. - V. 3. καλῶν Η, καλόν vin I., κακῶν v. - ων εἰ titis. V. ων. - . 4. ανθρώποισι Heranniin, v. ἀνθρώποις. - θεόσδοτος Si pliantis et Ur ii iis, v. α θειόσδοτος set inin Vind. J. - ἄτα seripsi, Is ἄτη. Vind. ἀτλ'κηκότας, Trine. ἀτλqτηκοτα, V. ἀθληκηκότα. Boeckii coni. ἀτλατα κακοτας. - V. 5. προστυ II init . , προστυφοι IJ, πρὸς τυχη vulgo. - σκότει Groti iis, v. σκόπει, ficti Iiei dein vin σκοτω. - Videtur lioe fragin. nil pra , colita pertiriere, piae Auipli ia-raiis discedens Amplii Ioelio filio iniportivit, illissio non dii bitavi nil IIy- in nos etin in sr. 19 r serre; sortasse alitem uim iii Die fraginent lina ili Neridum, ut A τέκνον elati sula suerit epodi, iii in integra Atropha laacte: Ποντίου θηρὸς πετραίου I. μ. ν. π. n. n. ὁμίλει ' τ. n. δ' ῖπ. ἱκών Αλλοτ' ἀλλοῖα φρόνει. αλλοτριοισιν μὴ προφαίνειν κτλ. neque offensioni ost in eiusmodi praeceptis, quod liberitis sunt consociata. Fr. 19. Atlion. XII 513 C: τοι οὐτός ἐστι καὶ ὁ παραινῶν Αμφιλόχωτο παιδὶ Ἀμφιάραοςὶ via τέκνον κτλ. Ρliit. Quaest. NRt. c. Is et ilo soler t. vii in . c. 27 affert: ποντίου θ. Onii SAO πετραχυ . . . ὀμιλεῖ non

라틴어 텍스트