장음표시 사용
271쪽
existimabat deprehemii posse indicia aetatis, formetit. Idem fere ait Fabricius : addit tamen , facile sibi persuadere, eum Heliodoro antiquio rem esse. Contra ea D'Orvillitis, nescio qua de causa, iuniorem Heliodoro, Achille Tatio, MILongo esse censuit. Quid Θ quod Parmensis typographus plane ad finem quinti faeculi aerae
Vulgaris, aeque arbitrario atque inerudito decreto, Xenophontem nostrum detriisit, nullo Prosesus fundamento nixus, nisi quod ita sit,i plac ret. Si modo verum sit, quod credere licet ne que enim, si quid video, in toto libello cur non credamus, causa ulla reperitur), Auctorem videlicet nostrum fabulam stiam, quasi rem suo saeculo actam narrasse , videretur is mihi cum Casperio circa Antoninomani tempora, sive, Ut clarius dicam, saeculo post C. N. secundo eXeunte, aut saltem tertio ineunte scripsisse. Certe Iamque ante Augustiana vixisse Potuit, quoniam Pram fecti Aegypti meminit, quem magistratum ab hoc imperatore primum filisse constitutum novimus, neque etiam, ut opinor , Hadriano fuerit antiquior, quandoquidem Perilaus ab eo dicitur
τῆς Γρηνης τῆς is Κιλικία προεστ , k αρχειν Q. ρνης της ἐν Κιλικία, id est, Denarcha fuisse. Horum vero ante Hadrianum nullam reperiri mentionem ostetulit Chr. Gotti. Schwaretius '. Sed Constantini M. temporibus multo antiquiorem
1 Io Evt. Bodoni In prae- recusa inter eius Exerciti. sat. ad suam Longi e litio- Acad. ab Hartesio collectas nem pag. I 6. Norib. I 783.
272쪽
niisse inde apparet, quod de uine EPlaeso, tanquam florentissima civitate, loci turiir, Praesertim vero ex iis, quae non modo de Dianae festo die, deque eius vigente cultu, sed D de Isulis illic templo adhuc eXstante affert. Atinui Dianae Ephesiae templum iam anno 262. Gallieno imperante direptum atque incensum fluit, ipsaque dein Ephesus vastata iaciut. Aliud argumentum, quo Xenophontem nostriina ante Constantinum M. scripsisse probabile reddittir, duci potest ex illa narratione de Habro orne cruci affixo, quod supplicii genus ab illo imperatore abolivum fuisse constat. Ex eo item quod Xenophon amicitiis quarundam Vibiurn non inibus luitur, velut BPetantii, Maracae, x Perinthi, hoc saltem colligimus, eum illo aevo non ViXisse, quo illa nomina in usu esse desierant: qua de re dictum est in annotationibus. Arguit porrP, ni fallor, secundi aut tertia saeculi scriptorem, quini Ephesius noster το ἱερον του ἐν Κολοφωνι Ἀπόλλυνος , eiusque ora-CUlum memorat; nam k saeculo illo vigebat adhuc Clarii Apollinis oraculum, k neminem novi posteriomina saeculorum, sive Graecitari, si1ve Latiniim auctorem, qui oraculi tui ius mentionem fecerit: quo minus est probabile, id usque ad Constantinum M. per litrasse, quod sine idonea causa sibi persuasit van Dale Postrenio hic non est Mentio praetereumlum, quod tam Henister husius animadverterat, inesse scilicet in Nostri fabula moris antiqui vestigia clitaedam non facita a De orae. Ethnic. Diff. II. c. V. p. 493ἀ
273쪽
obvia : etianisi ex iis nulla probabilis coniectura capi possit de eius saeculo; qtioci ut secliridiana vel textium fuisse credana, facit inprimis probas raecitas, D prisca stili simplicitas. Nihil est in
Xenophontis hiatus oratione nisi sinceriam, sic-clina, sentina. Nullae aPud eum reperiunt Ur argutiae, ni ilia qi laesita acumina, nullae intermixtae sententiolae, nulla denique, ut ita dicam, Pig-Inerua ri elotica, quibus tantopere delectantur serioriina saeculortim utriusque linguae scriptores. Quin ea est et iis in narrando simplicitas, Ut nonaina Propria nimio perspicuitatis nuclio sae-Pilis repetere non modo Non. restigiat, Verum etiam pectiliaribus iamque lectori fatis cogniti denominationiblis ruri Lim designet. Laudandiana Nero est, quod interdum, valde commendabilibrevitate Iaarrationis, celeritatem facti quasi adhinabrare stiiciet. Utinam liis laudibus illam etiani Posse ira adiungere, quam D Orvillius Charitonisiio in praefatione merito tribuit, videlicet nec ura bum nec sententia ulla in Nostro inveniatur. ad quum vel fri erimnus lector frontem comruget; erurn, ut idem vir doctius addit, pravitasse. ulo . uti Vieri . se etiam licentiori es imputamia.
Desumpta sunt Xenophontis Ephesii Ephesiaca
ex unico M codice bombucino, qui Florentiae in Bilbliotheca monasterii ad K MMiam Moria chorum Callinensium Glinis S Benedicti sub
274쪽
obsoleti coloris. Montiauconius L Cocciat ira etini saeclili XIII. esse iudicariant. Continet XXIII. v Tiorum alictoriana OPuscula, citiorum Pleiaque ad Theologiam D Byzantinam historiam pertinent. Deinceps praeter Longum, Achillem T lirini, D Charitonem, Xenophontis nostri exhi-h et Ephesiaca in foliis fere IX. id est XVII. paginis
chim dimidia. Ex isto igitur codice Cocclaius narrat tollina paene Xenophontis libellum ab Sal- Vinio sita manu exscriptum Henrita Davenantio, Inagnae Britanniae Regis ad Magnum Ducena Hetruriae legato , fuisse traditum: cui iis apo-grapiat vir ille de litetis optime meritus iterum describeri si , interpretandi atque edendi copiam
Tres editiones Xenophontis Ephesii hanc nostram praecesseriant. Princeps est Ant. Cocchii, medici morentini, cuin adiecta versione eius Latina, Lori lini 17u6. quaternis sapud Guil. Bo-wyer). Incuriose admodum vir ille editoris partes egit: nam nonnisi perpaucas vitiosas lectiones, quas inter scribemium aut interpretandum sorte animadverterat, clandestina ememtatione sustulit: ceterum non modo indiligentius descripsit apographiam Salvinii, ita quidem, ut alia perperam scriberet, alia plane ormitteret; verum etiam in locis indubitate vitiosis aut mancis in credibili segnitie codicem MS. Bibliothecae Monactiorum Cassinensuim, qui codex et, ut ita diacam, ad manum erat, in tempore consulere negleXit. Praeter errata typothetae, quorum
275쪽
τι-- Κελευσαντος δε του Διονυσοφανους πρότεροέκάῖνον λέγειν τὴν εG ειτιν, ὀ M.εγααλης ἀδεν ὐτε- λων του τόνου της φωνης, ἔφη Hν ολίγος μοι βίος τον προτερον χρόνον ον - ειχον, εις χορηγίας καιτριηραρχίας εξεδαπάνησα. Oτε ταυτα ἡν, γίνεταί
μοι Θυγατριον. I ουτο τρε ειν oκνησας εν πενια, του- τοις γνωρίσματι κοσμησας εξέθηκα, ε ιδως ἔτι πολλοι και ουτω σπουδάζουσι πατερες γενέσ9αι. Και το μvdξ ειτο is αντρω Νυμφων, πιστευθεν ταῖς Θεαῖς εμὰ πλουτος επέρρει καθ' εκάστην ἡμεραν κληρονόμον οὐκ εχοντι. οὐκέτι γουν ουτε θυγατρίου γενε- σθαι πατηρ ευτύχησα' ἁλλ' ωσπερ οἱ θ εῖ γελωτά με ποιούμενοι , νύκτωρ ονείρους μοι επιπέμπουσι,
λουντες ἔτι με πατερα ποιησει ποίμνιον. is γγ κ'. 'νεβόησεν ο Διονυσοφάνης μεῖζον του Με-que & me aliquid. Cum autem iussisset Dionysophanes illum prius infantis expositionem enarrare, Mega-cles nihil de vocis tenore remittens, subiicit: priori tempore res angusta mihi domi erat; quidquid enim ii hebani, in ludos publicos triremesque publicas eroga do consumseram. Dum in eo statu erant res meae, n scitur mihi filia, laana in hac egestate educare gravatus, hisce ipsis crepundiis ornatam exposui, non igna
riis, multoS etiam dare operam eo modo, ut patres fiant.
Et ista quidem in antro Nympletarii in exposita fuit, Dea. rum fidei commissa; at mihi heredem non habenti quotidie divitiae in aedes influebant. Neque postea tam bene mecum actum fuit, ut prolem susciperem; verum Dii ueluti risum de me facientes, noctu mihi somnia in mittunt, significantia, quod ine ovis factura sit patrem. XXVI. Hic Dionysoplianes clamorem sustulit inat
276쪽
Θρεψεν, ως αιξ Δάφνιν ἐμοί. Λάβε τα γνωρίσματα και την θυγατέρα λαβων δε, ἀπόδος Δάφνιδι νυμ-
κακείνοις, ποιμενικους τινας αὐτοῖς ποιησαι τους γά
μους. 'Eλθόντες οὐν παρα τον Λάμωνα, τόν τε Δρύαν-'rem, quam Μegycles, & e sede prosiliens, chloen admodum eleganter exornatam inducit, & inquit: Istam ipsam filiolam exposuisti; istam tibi virginem ovis, Deo-ritin providentia, at eiulani suscepit, ut meum mihi D phnim capra. Cape monumenta haec, ipsamque filiam; receptam autem Daphnidi da sponsam. Ambos exposuimus, ambos reperivimus: amborum Pani, Nymphis, Cupidini cura fuit. Megacies dicta laudabat, mandaba que arcessendam suam uxorem Rhoden, Giloenqtie in sinu habebat. Ibidemque manemes somnum ceperiant; Daphnis enim se nemini, ne quidem ipsi parenti, Galoen esse concessurum, dicebat. Exorio iam die. rus redire
inter illos convenit; quippe Daphnis & Chloe, quos
urtanae taedebat Nise, precibus id obtinuerant: illis quoque visum est pastorales quasdam sibi facere nuptias. Venientes igitur ad Lamonem, Megacli adduxerunt
277쪽
Παπην συνεστ σαν - τα προς τρο εορτην παρεσκευάζοντο λαμπρως.
δας ὐπιστόρε τεν ἐκ χλωρας φυλλάδος, και πάντας τους κωμητας κατακλίνας, εἱστία πολυτελῶς. ΓΙαρησαν δε Λάμουν και Mυρτάλη, Δρύας καὶ Ναπη, οἱ Δόρκωνι προσηκοντες, οἱ Φιλητα παiδες, X ρωμις και Λυκαινιον' ουκ απην οὐδε Λάμπις συγγνωμης Mιωθείς. υν οὐν, ως ἐν τοιοῖσδε συμπότα ς , παντα γεωργικα και αγροικα ' ὀ μεν μεν οἱα αδουσι Θερίζοντε ς' ἡ ἔσκωπτε - ἐπι ληνοῖς σκωμμα- Φιλη-
Dryantem, & Rhodae Napen commemiaverum. Tum omnia ad festi celebrationem splendide apparabantur. XXVII. Iteriini Chloen Nymphis tradidit pater, &monti ema, multis aliis superradditis, ut essent donaria, consecravit, & Dryanti reliqua draclunarii in ad dena usque millia supplevit. Ceterum Dionysophanes, coelo sereno ridente, ibidem sub antro toros e fronde viridi sternendos curavit, paganosque omnes viscumbere iussos magnifico excepis convivio. Praesentes autem aderant Lanion & Myrtale, Dryas atque Νape, Dorconis cognati, Philetae tu eri, Citromis & Lycaenium: ne Lampis quidem, venia impetrata, aberat. Cuncta igiturtuna, utpote inter huiuscemodi compotatores, agrestia rusticaque. Alius canebat, qualia messores solent; alter cavillabatur, cuiusmodi cavilla, dum uvas pretielis premunt, iaculari consueverunt; Philetas fistula, tibia
278쪽
κοινωνουσαι της ἐορτης. τουτο τοῖς μεν απτυκοῖς οὐ πα-m τερπνον υ ό δε Δάτνις καὶ ἐκάλεσέ τινας αυ-
των ονομαστι, και Ουλλάδα χλωραν εδωκε, καὶ κρατησας εκ των κεράτων. κατετίλησε. Και ταυτα οἴτότε μόνον , ἀλλ' ες τε ε ν, τον πλεῖστον χρόνον ποιμενικον ειχον Θείυς σέβοντες , N-ῖας , και Πα- να , και ' φωτα' αγίλας προβάτων και αἰγων πλεῖστας κτησάμενοι ηδίσπρο δε τροῖο νομίζοντες οπωρας και γάλα. Ἐλλα καὶ αἰγι μεν αρρεν παιδίον ὐπεθν καν , καὶ Θυγάτριον γενόμενον δεύτερονοῖος ἐλκυσαι Θηλην εποίησαν' καὶ εκάλεσαν τον μεν , Φιλοποίμενα , την δε, Ἀγελην. οὐτως αὐτοῖς καὶ ταυτα συνεγάροισεν. οὐτοι καὶ τὸ αντρον εκόσμησαν, καὶ canebat Lampis; Dryas & Lanion tripussiabant; ChloS& Daphnis mutua sibi dabant oscula. Pirape etiam pR-scebant capellae , veluti in huius festi partem atque communionem Venientes. Non aeque gratum id oppidanis erat; Daphnis autem quasdam ex iis norninatim Vocavit, quibus virentes frondes porrexit, prehensis Pae cornibus . eis oscula fixit. Neque ista isto tantum die; sed quamdiu vixerunt, pastoraleni degerunt Vitam, Deos colentes , Nymplias , Pana , & Amorem , pluriminos ovium caprarumque greges adepti, niillum tundem cibum sibi dulciorem, qiuam lac& poma, arbitrati. Quin& masculum filiolii in caprae sui, sideriant , & filiolani,
altero partu eclitani , ovis mammas fugere Voluerunt.& nomen imposuerunt, alteri quidem, Philopoemenis, alteri vero, Ageles. Sic cum istis & ista consenuerunt.
280쪽
ID E aetate, mia Xenophontem Ephesium Vim
xisse cressibile est, pleraque fere, quae Proh a taliter disi eri possunt, iam occupavit Ian. Casperitis , citius perparvus libellus cum adnaodum raro inveniatur, repetere hic iiivat ebis ibi disputata , sic tamen, ut ea , recisas partim falsas, Partim supervacuis , verius ac brevius, neCnon distinctiusque eXPonalmis, nonnullis etiam novis accessionibus atageam Us. Mirum iure videtur Casperio, ii ullani Nostri ab Pla otio mentionem fuisse factam, licet, inquit, eroticos scriptores ceteros in Bibliotlieca sua non praeter iserit. Solus veterum eius meminit Silidas : post hunc vero nemo alius, quod norim , usque ad Angellini Potnianum 3, qui locum ex eo desiampti ina e codice morentino Latine transtulit. Salvinius in toto Xenophonteo libello nulla
' Doctam hanc & accuratam de Xenophome Ephesio notitiam dedit Alodii Emerie. Liber Bano Locilla in praefat. ad suam huius scriptoris editionem, unde eam describi curavimus. I In Sperimine Diissera leonu de Xenophonte Ephesio . s. l. & anno , qtiem Vero comperimus fuisse r74 . a Vesta eius sunt: Ea-νοφων 'Eφέ u , ἱ-ορικός