장음표시 사용
341쪽
εκεινους, τα μεν αλλα χρηματα και κτηματα και
παρθενους, ὁσαι συνελ zΘησαν, διένειμε τί. πε' τον Κόρυμβον πειραταῖς. V δε Ευξεινος και ο Κόρυμβος ἄκοντες μν συνεχωρουν τους πεμ τον 'A βροκόμην Ἀψύρτω, συνεχωρο- δ' οὐν ανάγκη . Καὶ οἱ μεν ἀπη λάσσοντο. O A φυρτος παραλαβων τον Ἀβροκόμην και πην Ἀνθίαν και οἰκέτας δύο , Λευκωνα καιῆγαγεν εἰς τρο Tυρον. ΓΙερίβλεπτος δε ην αυτων η πομπη, και πάντες ἐτεθαυμάκεσαν το κάλλος και ανθρωποι βάρβαροι, μώτω πρότερον τοσαύτην ιδόντες εὐμορzίαν , Θερυς ἐνόμιζον εἰναι τους βλεπομενους, ἐμπικαριζον δὲ τον Aψυρτον ο ῖους οἰκέτας ι - κεκτημενος. Ἐγαγων δε αὐτους εις τὴν οικίαν ' παραδίδωσιν οἰκε-τη πιστω, δἰ ἐπιμελείας κελεύσας ἔχειν, ως μεγάλα κερδανων, εἰ ἀπόδοιτο της ἀξίας αὐτους τιμης. Και οι μεν περι τον Ἀβροκόμην εν τουτοις ησαν. eos sitii petiit; reliquam praedam, pecunias, supellem-
lena, ac Virgines omnes Coryliatio eiusque sociis dividens. Euxinus & Corymbus inviti Ahirocomam & Αntii iam Apsyrio concesseriant; sed eos cum coacti cessi fetu. abierunt. Apsyrius Abrocomatia & Anthiam, famiselosque duos, Leuconem & Rhodam, acceptos Tyriam duxit. Conspicua fuit illorii in deductio. Μirabatitur omnes fori nam, cui nemo ante parein viderat, Puta-hantque homines bartari Deos esse , beatumque dice-hant Apsyrtum, qui tales famulos comparasset. In I muna ductos fido famulo trassit, quem illos diligenter citrare itinet, se maximum lucriam factur In sperans, s venderet iusto pretio. Et sic se habet ant res Αhrocomae. Paucis Vero post
342쪽
EPHESIACORUM LIB. II. 23 ITIμερῶν διαγενομενων ολίγων, ὁ μεν Aψυρτος ἐπ'
αλλην ἐριπορίαν εἰς Συριαν απηλθε' Θυγα τηρ δε αυ-τοῖ, AIαπω ονομα, ηράσθη του Ἀβροκόμου. Ην δεκαλὴ και ωραῖαι γάμων , πολύ δε του Aβροκόμου κάλλους ὰπιλείπιτο. Αυτη 11 ΛΙαντω ἐκ της συνη- θους του Ἀβροκόμου διαίτης ἁλίσκεται , και ἀκατα ' σχέτως εαε, και ηπόρει, ο, τι ποιησαι ουτε γὰρ πρὸς τον Ἐβροκόμην ειπεῖν ετίλμα, γυναῖκα εiδυῖα ἔχοντα, και πείσειν ου ποτε ἐλπί υσα, ουτε ἄλλω τινι
των ἐαυτης, δέει του πατρός δ' a - και μῶλλον
ἀνεκαίετο, καὶ διέκειτο πονηρας. Καὶ οὐκέτι καρτερουσα, εγνω προς την Pόδην, την σύντροῖον της Ἀνθίας,οὐσαν ἡλικιωτιν και κόρην, κατειπειν τον ἔρωτα' τα
θυμίαν. Και si σχολης λαβομενη αγει την κόρην προς τὼ πατρωα επὶ της οικίας ἱερὰ , και δεῖται, ψη κατει-
diebus, citin Apsyrtus in Syriam abesset mercandi gratia, eius filia Manto deperire coepit Abroco inani, venusta &Viro mariara, inultun tamen forina Abrocomae cedens. Adolescentis consuetiuline capta, se colubere non poterat, quid faceret nescia; neque enim id illi aperire audebat, quem , cum uxoreim habere nosset, flectere desperaret , nec siloriam cuiquam , patris metii: quo magis urebatur, ac misere se habebat, adeo, ut amplitis sustinere non valens, Ri octae amorem narrare statueret, sodali Anthiae , puellae . & aequali, quam unam sperabat cupiditatis sitae adiutricem fore. A repta igitur occasione puellam in sacellum patris domesticum ducit ; acceptoque iureiurando, obsecrat,
343쪽
is A εδεδοίκει της βαρβάρου την οργην. Εσοξεν ουν
αὐτη καλως εχειν , Λευκωνι πρωτον ἀνακοινωσαι ταὐπο της M.αντάς έρημενα. Ἐν δε και τη ' Ροδη κοινωνηματα ' ἐξαιρέτως γενομενα προς Λεύκωνα και νησαν ἁλληλοις ἔτι εν Ἐῖεσω. Tοτε si λαβομενημόνου, 'sὶ Λευκιὰν, εῖη, ἀπολωλαμεν τελεως ' νυν eὐκετι τους συντρότους ε ξομεν' ἡ του δεσπότου Θυγα-
τηρ Ἐφυρτου ἐρα μεν Aβροκόμου σῖοδρόν ερωτα απειλεῖ δε, εἰ μη ταν, δεινα ημας εργάσασθαι.
ne Te sibi opponat; amorem, quo Ahirocomam amplectebatur, aperit, eiusque opem implorat, multa opitulatui pollicita. Scias, inquit, te milii famulam, ac irae meae obnoxiam , si iniuria affeceris, meqtie harbaram esse. His dictis Rhodam dimisit, quae admodum anxia fuit: id enim Abrocomae narrare aversabatur amore Anthiae, & omnino pertimescebat harbarae mulieris iram. Visum ergo est , primum eorum , quae a Manto audierat, Leuconem ceratorem facere , qtio inprimis utebatur famisiariter; consuetiusine in sinuli enim & Ephesi liabuerant. Ubi solum deprehendit, Persimus , inquit, o Leucon : sodales diutius non liabebimus. Herilis filia Abroconiam deperit, minaturque, ni potiatur, exempla in nos esse facturam. Quid agendum,
344쪽
νης τιλεῖ τΘαι, και λαλεῖν εκείνη, - ακούειν λαλούσης. Ἐλθων δε παρ' αὐτους, Tι ποιουμεν, σύν- τροτοι; τί δε βουλευόμεθα οἰκέται ὁ δοκεῖς τινι τω
του πονηρως επί σοι δάκειται, καὶ αντειπέ, ερωσ1' βαρβάρω παρθένω χαλεσόν. ρυν, οπως σοι δοκει, βουλευσάμενος σω ν ημας απαντας, κω μη περιάδης
οργη δεσποτων ὐποπεσόντας. Ἀκουσας ο Ἀβροκόμης εὐθυς μἐν οργης ἐνεπλησθη, αναβλέψας δε ατενες εἰς τον Λεύκωνα, L. πονηρε, εφη , καὶ Φοινίκων
dispice. Abnuere barbarae pariana tutum; neque tamen ab Anthia Abrocomas clivelli se patietur. Leuconi haecati lienti lacrimae obortae sunt, cum magna inde stitura mala praevideret. Tandem ubi se collegit, Sileas, in quit, Rhoda : ego enim omnia visponam. Statimque Abrocomam adit, cui unum opus erat amare Antiatam& ab illa amari, eandemque alloqui & loqueruem audire. Hos accedens, Quid agimus, inquit, sodales equid nos servi consulimus t Abroconia , cui iam exheris pulcher videris : Apsyrii fisia te misere amat. Barbarae virgini depereunti non obsequi, incommodum. est. Tu igitur consilium, quini tibi videtur, capiens, teque & nos omnes serva, neque herili iracutuliae obnoxios fieri patiaris. His auditis Abrocomas repente impletur ira , liuenti te in Leuconem oculis, Haec, διοικησω. Tαῶτα εἰπων α ουδεν εργον m, η
345쪽
μόλις αυτρο εγείρασα, μεν , φη ν, Ἀβροκόμη, τρο ευνοιαν την σην, καὶ στεργεσθαι διαzερόντως υπό σου πεπίστευκα, ἀλλα δεομαί σου, της ψυχης και της εμης δεσποτα, μη προδως εαυτον, μηδε εἰς eργην ἐμβάλης βαρβαρικην' συγκατάΘου δε τη της δεσποίνης ἐπιθυμία, κἀγω Ῥῖν ἄπειμι εκποδων, ε αυτην ἀποκτείνασα. Tοσουτόν σου δεησομαι, Θάψον
inquit, scelus, Ahroconiae dicere audes, Phoenicibus hisce harbarior Z & corani Antiata mihi aliam puellam memoras t Serviis quidem sum; at novi promissa ser- are. In corpus potestatem habent; sed liber mihi restat animus. Minetur Manto, si velit, gladios, laqueos, ignem & omnia, quae corpus famuli pati potest; neque tamen mihi persuadebit, ut Anthiae iniuriam faciam libens. Haec illo clicente Anthia, perculsa infortunio, ore presso obmutuit , nihil eloqui valens. Ac se vix talutem colligens : Equidem, Abrocoma,
benevolentiam erga me tuam perspectana laabeo, &ainari a te probe sentio ; velriina te dominum animae meae precor, ne te ipsum prodas , neque barbaricae irae obiicias. Herae desiderio obtempera : ego Vero a vobis procul abeana, & me occidam. Hoc tantiun ex
346쪽
σθης, πατερα τον εμον Aψυρτον ε' πιίσω, σοι με ' συνοικισαι, και την νυν σοι γυναῖκα αποσκευ
posco, ut ipse sepelitas, cadentem exosculeris , & Antiatam in memoria liabeas. Haec omnia in maius i forninium Abrocomam adduxere, &, quid de se fierer, ignorabat. Illi quidem in hoc discrimine versahantur. At Manto, cui tarda nimis Rhoda videretur, amoris impatiens, epistolium scribit Abroconiae his verbis: Athro comae forinoso hera tua salutem. Manto te mi sere amat, non amplius amorem ferre valens. Id mimis fortasse virginem decet, sed amanti necessitas i ctiliabit: ne me despicias , precor, neque contumelia assicias, cui tua maxime cordi sunt. Si enim obtemperes , a parente ego Apsyrto impetrabo, ut tibi connubio iungar ; & coniugem nunc tuam submovebimus. Dives eris& beatus: at si adverseris, qualia passuriis ipse sis, cogita, memet a te contenua suppilicium de
347쪽
της βαρβάρω, ειποῖσα Ἀβροκόμη κομίζειν. O .
ελαβε, και ανέγνω, και παm μεν χθετο τοῖς ἐγγεγραμμενοις, μαλαττα δε αυτ ον ελύπει τα περι της Ἀνθίας. Κακείνην μεν την πινακίδα κατέχει, αλλην δε
γραμμένα ' eata τεινα, ο τι βούλει, ποίει, καὶ χρῶ σώματι, ὼς οἰκετου' και εἱτε ἀποκτείνειν Θέλεις, ἐτοιμος' ε τε βασανίζειν, οπως εθελεις, βασάνιζε cς εὐ- νην δε τὴν σην οὐκ αν ελθοιμι, οὐ τε αν τοιαῖτα πει- σ3είην κελευούση. Λαβοῖσα ταυτα τα γράμματα η' Ιαντω, ἐν οργν ὐατασχέτω γίνεται, και ἁναμ ξα- σα πάντα, Cθόνον και ζηλοτυπίαν, λύπην, φόβον,ενενόει ἔπως τιμωρησαιτο τον υπιρητανοῖντα. Κάι καὶ ἐν τάτω ερχεται μεν ἀπὸ Συρίας ' ψυρτος, ἄγων τινα τη Θυγατρι νυμφίον εκεῖθεν,
te sumente, qualiaque sodales tui arrogantiae consiliarii. Hanc epistolam signatam ancillae cuidam ha baraedat Abroconiae reddendam. Qui acceptam legens, ea omnia , quae inscripta erant , inoleste fere, maxintequae Antiliam attinent. Tabellam hanc retinet, aliam conscribit, & dat ancillae perferendam, hiis verbis: Facias , hera , quod lubet, & corpore hoc utere, titservi. Si me vis occidere , praesto sum. Si tormentis cruciare, quo velis modo, crucia. Non ego ad te concubitum veniatn: non haec imperanti obediam. Matrio, hac epis Ola accepta, praecipiti ira corripitur: invidia , zelotypia , moerore ac metu simul perculsa cogitat, quomodo fastidiemem ulciscatur.
Interea Apsyrtus e Syria redit, sponsum inde fili
348쪽
κατα Ἀβροκόμου τεχνην συνετάττετο, και σπαράξασα τας κόροις, και πιριρρηξαμένη τὴν εσθητα, ὐπαν-
τα , οἴκτειρον, εῖη, πάτερ , Θυγατέρα την σην υβρι- σμενην λr οἰκετου. V γαρ σωορων Ἀβροκόμης επείρα τε μἐν παρθενίαν την εμην ἀφανίσαι επεβούλευσε δε και σοι, λέγων ἐραν μου. οὐν ὐπιρ τηλικουτων τετολμημενων εισπραξα παρ' αυ-ῖ τιμωρίαν την αξίαν' η ει δίδως εκδοτον θυγατέρα την σην τοῖς οἰκεταις , εμαυτην φθάσασα ἀποκτενω. Ἀκούσας
ι Aψυρτος, και δόξας αληθη λέγειν αὐτην, ηρεύνησε το πραχθεν ουκετι, μεταπεμψάμενος δε τον Ἀβροκό
μην, Ω τολμηρα καὶ μιαρα, ειπεν, κεῖαλ. , ετο μησας εἰς δεσπότας τους ειυς ὐβρίσαι, και διαφθέὼραι παρθενον ηθελησας, οἰκετης ων 3 ἁλλ' ου τι χαι- ρητεις' ἐχω γάρ σε τιμωρη μαι, και τοῖς αλλοις
adducens, inii nomen Μoericli. Qui ut advenit, Μanto, artificio in Abroconiam composito, capillis turbatis i cerataque veste patri obviam fit, & ad genua procidens, Miserere, inquit, pater, filiae a famulo iniuriain passae. Pudiciis ille adolescens Abrocomas virginitatem meam spoliare conatus est , tibique iniuriam facere, mei se amore captum dicens. Tu igitur protat inus ausis ab eo poenas pete cotulignas. Vel si filiamniam fanivilis nuptum dare decreveras, mortem mihi a nte consciscam. Haec illam vera dicere Apsyrtus -- simans, nihil amplius de facinore inmitrit, sed arces.situm Abrocomani increpat, o altilacissimum & scelestum capuli Ausus es heris coiitumeliam facere, & servus virginem vitiaret Sed non hoc tibi sic abibit: supplicium de te sumam, servisque alus exeinsa edam in
349쪽
εικεταις την σην αικίαν ποιήσομαι παράσειγμα. Εἰ- πων, οὐκ- ανασχόμενος οὐδε λόγον ἀκουσαι, ἐκε- λευσε πιρι, ηξαι την εσΘηται αὐτου τοῖς οἰκέταις, κωσε ιν πυρ, καὶ μαστιγας , καὶ παίειν το μεράκιον.
Ην in το Θεαμ α ἐλεεινόν αῖ τε γαρ βάσανοι το σαλπαν ηῖάνιζον, βασάνων αηθες ἰὸν οἰκετικῶν' τοτε vitalum κατέρρει παν, καὶ το κάλλος εμαραίνετο. I ο ηγεν αυτω καὶ δεσμα σοβεροι, και πυρ, και --λαττα εχρητο τοί. βασάνοις κατ' αυτ. υ, τω νυμzίωτης Θυγατρος ἐνδεικνυμενος, ἔτι σωτρονα παρθενονεξεται. Ἐν τουτω ἡ 'νθία προσπίπτει τοῖς γόνασου του
και μαλλον, ε*η, διά cra κολασθησεται, ' ἔτι καί σε ηδίκησε, γυναίλα εχων αλλης ἐρων. Και τότε εκελευσε
σαντας αυτον ἐγκαθεῖρξαί τινι οἰκηματι σκοτεινω.
Κάι ό μεν εδεδετο, καὶ ην ἐν εἱρκτη. Δεινη δε αυτοναθυμία καταλαμβάνει, και μάλιστα, ἐπει Ἀνθίαν
te. His dictis, sermonem ullum audire recusans, iubet servos vestem eius viscindere, ignemque & verbera asserre', & caedere adolescemena. Miserandum spectaculum i plagae enim totum co Fus difformabant, semvilibus tormensis inassuetum, effluebat sanguis . &oris pulchritudo marcescebat'. Vincula ei formidolosa& ignem adduxit, inaximeque torimentis in eum usus est, ut filiae sponso ostenderet, quam pussicam virginem habiturus esset. Anthia tum ad Apsyrii genua accidit,& pro Atirocoma precytur. Ille, Immo S tui causa magis, inquit is plectetur, qiuia & te taxorem laahens iniuria assecerit. aliam amans. Iussitque vinciri,& obscura cella includi. Vinctus ergo in carcere asservabatur. Tum anin ius ipsius cecissit, maxime ubi Antiliam non amplius vi-
350쪽
οὐχ εαρα ' εὐητει δε Θανάτου τρόπους πολλο , ἁλλ'
ευρισκεν ουδενα , πολλων των φρουρούντων οντων. 'O δε
' ψυρτος εποίει της θυγατρος τους γάμους, και ἐωροταζον πολλαῖς ἡμέραις. - Ἐνθια δε πάντα. πενθος ην, και εἴποτε δ νηθείη πεῖσαι τους ἐπι τοῖ δεσμωτηρίου, εἰσοει προς Ἀβροκόμην λανθάνουσα , και κατωμετο την συμφοράν. U.ς ηδη παρεσκευάψοντο εἰς Συρίαν απιεναι, προεπιμψεν ὀ ' Aψυρτος την Θυγατερα μεταδωρων πολλων , εσθητάς τε τας Βαβυλωνίους , καιπυσπν αzθονον και αργυρον ἐδίδου' ἐδωρησατο δε Θυγατρι Mαντῶ την 'Ανθίαν καὶ την 'Ρόδην καὶ τὶν - Λευκωνα. οὐν ταυτα εγνω ἡ Ἀνθία, και οτι εις Συρίαν αναχθησεται μετα NIαντ)υς, δυνηθέῖσα ε τε θεῖν εἰς το δεσμωτηριον, περιπλεξαμενη τω Ἀβροκόμη, Δεσποτα, ειπεν , εις Συρίαν ' αγομαι δωρον δε-deret. Mortis plures inodos quaesivit, neque tamen invenit, cum multi adessent custodes. Interea Apsyrius filiae nuptias celebravit, multosque festos dies agitarunt. Anthia vero doloris plena, si quarulo carceris cu- stocles flectere liceret, clam ad Abro conrana ingrediebatur, deflebatqtie infortunitim. Cum vero iam in Syriam abire pararent , Apsyrtiis filiam pi primis muneribus prosecutita dimisit. Vestes Babulonias , & aura copiam& argenti largitus est. Filiae Manto Anthiam quoque& Rhodani & Leuconem dono dedit. Cum novisset Anthia, se in Syriam cum Manto abducti ini iri; ut primum licuit, carcerem ingreditur , & Abrocon an amplexata, Heu domine, inquit, in Syriam ducor, dono
I Ἀνθια ὁὲ πάντα πενθοι κν) ἁγιμαι Negligentior oratio in Ἀνθια eorr. Abresch. recepitque repetito αγομαι. Priore deleto I oc. Ego affectatius hoc loquen- Κoenius ad Greg. de Dial. p. 34. di penus Xenophonti eripere non locum sic constituit: ιγὼ μὲν auaulini. δωρον δοθῶσα - αγομαι. a Ἀγωαι - και vili xaDA Hemst h. prius in ερχομαι, Vel