장음표시 사용
351쪽
1,6 XENOPHONTIS EPIJESIA C. LIB. I.
λυθε. Καὶ λεγει αὐς τον Ευξεινον, Ἐπίτρεψον ,δεσποτα , βουλεύσασθαι βραχ, , και προς πάντα αποκρινουροι σοι τα λθεν . Και ό μεν Eυξεινος ανε χωρει' ὁ δε Κόρυμβος τν Ἀνθία δείλεκτο τον ερωτατον Εὐξείνου , καὶ τ ρο παροῖσαν ανάγκην, καὶ ἔτι
δεῖ πάντως αὐτην πειθεσθαι M. δεσπόταις' ὐπεσχετο σε πολλα, και γαμον νορωμον , και χρηματα πεις θ είση και περιουσέαν. H δε αὐτω τα ἔμοια ἀπεκρίνατο , αιτησαμενη βραχυν βουλευσασθαι χρόνον.
ησαν περ ενοντες ό, τι ἀκουσουνται, ηλπιζον δε αὐτους ραμίοις πείσειν. quid responderet, non inveniens ; obortisque lacrimis ingenauit, videns, in quae incidisset. At Euxinum tandem liis alloquitur: Sine me paulisper, here, quid his
Oinninus respondea ira, conssilere . Euxinus dis cedit: Coryinbus vero Elixini amorem Anthiae exposuerat, prae- setatemque necessitatena heris omnino morem gerendi; multa pollicitus, legitimas nil ptias, argenti copiam , si pareat , Omnitimque rerum ui tindantiam. Illa par responsum dederat, paulum temporis ad deliberanduin petens. Euxinus & Corymbus tina exspectabant , quid
auditiiri essent; sperabantque, se facile illis id esse per
352쪽
ματιον, ενθα συνηθως δητωντο , και προς ἀλλάλους εἰπόντες , απερ ηκηκοεσαν , καταβαλόντες εαυτο
DE AΜORIBUS ANTHIAE ET A BRUCOMAE 'LIBER SECUNDUS.
A BROCOMAs & Anthia in cubiculum, ubi degere consueverant, ingressi, quae quisque audiverat, narrant, & hiimi prostrati plorabant, & conquerebantur, o carissimi parentes, o patria, O cognati, o d
353쪽
βαρβάρων, ' πειρατων J υβρει παραδοθεντες πειρα- τω i 'χεται - μεμαντευμενα, τιμωρίαν ηδη μεο Θεος της ὐπερητανίας εk'ράττει, ερα Κόρυμβος
ἀνὰ ανδρος γενομενω; ἀποστερηθέντι δε της Ανθίας τὰ εμης; Ἀλλ' οὐ μα την μεχρις αρτι σωφροσύνην ἐκ
mesticit Tandem se colligens Abrocomas, Eheu nos, inquit, miserost tandem agemus in hac barbarorum piratarum regione, ipsorum iniuriis obnoxii t Iam praedictorum initium , iam Deus me pro superbia ut circitur. Corynabu mei amore captus , tui Euxinus. O incommodam utrique formam l Ad hoc igitur tamdiu me castum servavi, ut praedoni turpi tu idine insanienti me siil,sternerem uaenam mihi vita futura est, pathico iam , non homini , & ab Anthia mea abreptot Veriam per pinlicitiam iuro mihi soci rana a puero, ante moriar,& castiis Vel mortuus apparebo, quam Cominbo morem geram. His victis lacii mari coepit;& Anthia, Heu quantis , inquit , miseri circumdanaur
i 'si επατμι φιλτάτη) Haec est hanc vocem Vidit etiam Hemstem lectio Cod. Flor. In edd. est, hii sius. Erroris causa satis mantia πορορις, φίλτατοι κοὐ οικ. festa.
354쪽
EPHESIACORUM LIB. II. 229αναγκαζόμεθα' ταχέως της δουλείας πιιρώμεθα' ερα
τις ἐμου, και πείσειν ηλπιζεν εἰς εὐνην ἐλεύσεσθαι τηνεμην μετα ASροκόμην, και συγκατακλιθηπισθαι, και απολαυσειν ἐπιθυμίας ei Ἀλλα μη ουτως ἐγω zι
λόζωος γενοίμην, ' μηθ' inrομείναιμι ὐβροσθεῖσα ἰδεῖντον ηλιον. Δεδόχθω ταῖμ' ἀποθνησκωμεν, Ἀβροκόμη εξομεν ολληλους μετα Θάνατον, υπ οὐδενὸς ἐνοχλού
Κοῖ τοῖς μεν ταυτα εδίδοκτο. 'Εν δε τουτοις Ἀψυρτος, ἡ προεστώς του ληστηρίου, ' ἡγουμενος, ἔτι τε κουσιν οἱ προ τον Κόρομβον, και ἔτι πολλα εἶεν καιΘαυμα α κομίζοντες χ' ματα, ηκεν εἰς το χροον , και εἶδε τε τας περι Ἀβροκόμην, καὶ κατεπλάγη την
εὐμορτίαν, και ἀθυς, μέγα κέρδος νομίζων, τησατο
malis i Cito vim c0ntra iusiurandiim nostriam patiemur, cito experiemur servitutem. Deperiens me quulam fiectere sperare potuit, & mecum post Abrocomam concumbere, ac potiri desiderio suo Z At non sic vivere amem , ut hanc perpessa contumeliam Solem videre sustineam. Stetit semetitia. Moriamur , Ahirocoma: nos invicem habebimus post mortem , a nemine amplius vexati. Ii quidem ita statueriint. Interea Apsyrius, praeci num dux , Coiuernia reditum exspectans, multaque &pretiosa allaturum credens , in eum locum Venerat. Qui stasim ac Abrocomam & Anthiam vidit, formiam admiratus, magnum se lucrum esse factur in existimans,
355쪽
πη , και πάντες ἐτεθαυμάκεσαν το κάλλος' και αμίρωποι βάρβαροι, μήπω πρότερον τοσαύτην ιδόντες εὐμορzίαν , Θεους ἐνόμιζον εἰναι τους βλεπομένους, ἔμακάριζον δὴ τον Aψυρτον οἴους Oiκετας εἴη κεκτημενος. Ἐγαγων δε αυτους εις την οικίαν ' παραδίδω τιν οἰκε-τη πιστω, δι . τιμελείας κελευσας εχειν, ως μεγάλα κερδανω ν, εἰ ἀπόδοιτο της ἁξίας αυτους τιμης. Και οἱ μεν περι τον Ἀβροκόμην ἐν τουτοις ησαν.
eos ibi periit; reliquam praedani, pecunias, supellectilem, ac virgines omnes Corynatio eiusque sociis dividens. Euxiniis & Corymbus inviti Abroconiani & Antiliam Apsyrio concest erunt; sed eos cum coacti cessio sent, abierunt. Apsyrtus Abro comam & Antia iam tam Iosque duos, Leuconem & Rliodam, acceptos Tyrum duxit. Conspicua fuit illorii in deductio. Miratantur omnes forinam, cui nemo ante parem videriat, Putabantque homines barbari Deos esse , beatu inque dicebant Apsyrtrum, qui tales famulos comparasset. Indonium ductos fido famulo tradit , quem illos cliligenter citrare itinet, se maximum lucritin facturiam sperans, si venderet iusto pretio. Et sic se habet ant res Atirocomae. Paucis Vero post
356쪽
EPHESIACORUM LIB. II. 23 INμερων δε διαγενομενων ολίγων, ὁ μεν ' Aψυρτος ἐπ'
τα, και πείσειν οὐδἐποτε ελπί υσα, ουτε ἄλλω τινιτων ἐαυτης, δε ει του πατρός δ' ἁ δε και μῆλλονανεκαίετο, και διέκειτο πονηρως. Καὶ οὐκέτι καρτερουσα, εγνω πρὸς την Pόδην, την σύντροῖον της Ἀνθίας, οὐ ν ηλικιωτιν και κόρην, κατειπεῖν τὴν ἔρωτα' ταυτην γαρ μον ν ηδεπιζε συνεργήσειν αυτη την επι
θυμιω. Καὶ ἡ σχολης λαβομένη αγει τὴν κόρην προς
- πατλωα επι της οικιας ιερα, και δειται, μη κατει- diebus, cum Apsyrtus in Syriam abesset inercandi gratia. eius filia Manto deperire eoepit Abrocomam, Venusta &Viro inanira, mi Itum tamen forina Abro comae cedens. Adolescentis consuetudine capta, se colubere non poterat, quid faceret nescia; neque enim id illi aperire audebat, quena , cum uxorem habere nosset, flectere desperaret, nec sitoriam cuiquam , patris merii: quo magis urebatur, ac misere se habebat, adeo, ut an plius sustinere non valens, Rhodae amorem narrare statueret, sodali Anthiae , puellae , & aequali, quam unam sperabat cupiditatis sitae adiuti icem fore. A repta igitur occasione puellam in sacellum patris domesticum ducit ; accepto pie iureiurando, Obsecrat ,
357쪽
πειν αυτῆς, και ορκους λαμβάνει, καὶ λίγει τον ἔρ- τα του Aβροκομου, καὶ ἱκετεύει ' συμβαλas Θαι, και πολλα ὐπέσχετο συμβαλλομένη. Εῖη , μενοἰκέτις οὐ τα ἐμη, ἴσθι δε οργῆς πειρασομένη βαρβάρου και ηδικημενης. Tαῖτα Gπουσα απεπιμπε την
Ῥόδην. Η εν αμηχάνω κακίω εγεγόνει τό τε γαρ εἰπεῖν βροκόμη παροτεῖτο, φιλουσα την Ἀνθίαν πα- νυ δε ἐδεδοίκει της βαρβάρου την οργην. Εοοξεν οὐν αὐτη καλως ἔχειν, Λεύκωνι πρωτον ἀνακοινωσαι ταυπο της Mαντους εἰρημένα. Γν δε και τη Ῥόδη κοινωνηματα ' ἐξαιρέτως γενόμενα προς Λεύκωνα καὶ νησαν ἁλληλοις ἔτι ἐν Ἐῖε τω. Tοτε si λαβομεν μόνου, G. Λεύκων, εzη, ἀπολωλαμεν τελεως' νυν eὐκετι τους συντρόφους ἐξομεν' ἡ του δε τότου Θυγα- . τηο I; γύρτου ἐρα μεν Ἀβροκόμου σῖοδρόν ερωτα ἁπειλει δε, ει μη τυχη, δεινά ημοῦς εργάσασθαι-
ne se sibi opponat; amorem, quo Abrocomam amplectebatur, aperit, eiusque opem implorat, multa opitulanti pollicita. Scias, inquit, te mihi famulam , ac irae meae obnoxiani , si iniuria asseceris, meque harbaram esse. His clims Rhodam dimisit, quae admodum anxia fuit: id enim Abrocomae narrare aversabatur amore Anthiae, & omnino pertimescebat harbarae mulieris iram. Visum ergo est, primum eorum , qtiae a Manto aucterat , Leuconem cereiorem facere , qtio inprimis utebatur famisiariter; consuerit linem si initI , enim & Ephesi liabuerant. Ubi solum deprehendit, Peri mus , inquit, o Leucon : sodales diutius non habebimus. Herilis filia Abrocomam deperit, minaturque, ni potiatur, exempla in nos esse facturam. Quid agendum,
358쪽
νης τιλεῖσθαι, και λαλειν ἐκείνη, και ακουειν λα-
του πονήρως επί σχι διάκειται, και αντειπεῖν ἐρω νβαρβάρω παρθενω χαλεπόν. 'Συ ουν, οπως σχιδοκει, βουλευσαμενος σω ν ημας απαντας, καὶ μη περιίδης ὀργν δεσποτων υποπεσόντας. 'Aκουσας ο Ἀβροκόμης εὐsυς μεν οργης ενεπλησί η, αναβλεψας δε ἀτενες εἰς τον Λευκωνα, 'L. πονηρε, ἔφη , καὶ Φοινίκων
dispice. Abnuere barbarae pariana tutum; neque tamen 'ab Anthia Abrocomas divelli se patieriar. Leuconi haecati clienti lacrimae obortae sunt, cum magna irtile futura mala praevideret. Tandem ubi se collegit, Sileas, inquit, Rhoda : ego enim omnia disponam. Statimque, tirocomana adit, cui unum opus erat amare Anthiam& ab illa amari, eandemque alloqui & loquentem audire. Hos accedens, Quid agimus, inquit, sodales quid nos servi consulimus t Abrocoma , cuidam ex laetis pulcher vi)eris : Apsyrii fissa te misere amat. Barbarae virgini depereunti non obsequi, incommodum. est. Tu igitur consilium, quod tibi videtur, capiens, tePae & nos omnes serva, neque herili iracundiae obnoxios fieri patiaris. His auditis Ahirocomas repeme impletur ira , huentis die in Leuconem oculis, Haec,
359쪽
μη, την ευνοιαν τρο σην, και στεργεσθαι δαῖερόντως
υπό σου πεπίστευκα, ἀλλα δεομαί σου, της 4 υχης και της ἐμης δε τοτα, μη προδως εαυτον, μηδε εἰς
eργην ἐμβάλης βαρβαρικην' συγκατάθου δε τ' της
δεσποίνης επιθυμία, κάγω inis απειμι εκποδων, ε αυτην αποκτείνασα. Tοσουτόν σου δεησομαι, Θάψον inquit, scelus, Abroconiae dicere audes, Phoenicibus hisce barbarior & coram Anthia mihi alia in puellam memoras Servus quidem sum; at novi promissa ser-Vare. In corpus potestatem habetit; seὸ liber mihi restat animus. Minetur Manto, si velit, gladios, laqueos, ignem & Omnia , quae corpus famuli pati potest; neque tamen mihi persuadebit, ut Anthiae iniuriam faciam libens. Haec illo dicente Arithia, perculsa infortunio, ore presso obinutuit , niihil eloqui Valens. Ac se vix tandem colligens': Equidem, Atirocoma, benevolentiam erga me tua in perspectani habeo, &ainari a te probe sentio ; verum te dominum animae meae precor, ne te ipsum prodas , neque barbaricae irae obiicias. Herae desiderio obtempera : ego Vero a vobis procul albeam , & me occidain. Hoc tamiam ese
360쪽
αυτος, και Oίλησον πεσουσαν, καὶ μίμνησο 'Aνθίας.
Ταυτα πάντα εἰς μείζονα συμφοραν τον Aβροκομην
Καὶ οἱ μςν εν τούτοις ἐσαν. υ δε i Ιανται, χρονιζουσης της Ῥοδης, οὐκέτι καροερουσα γράτει γραμμά - τιον προς τον Aβροκόμην ἡν δὲ τα ἐγγεγραμμένα τοι
- ς, πατερα τον εμον δε φυρτον ρογω πια , σοι με συνοικίσαι, κοὰ τὴν νυν σοι γυναῖκα αποσκευωσόμεθα. ΓΙλουτησεις δε και μακάριος εσο εαν ἀν είπης, ἐννόει, οἷα μὲν πεί ν, της ὐβρισμενης εαυτ ν εκ- δκουσης, οια δε οἱ μετά σου κοινωνοι, της σης ὐπιρη-
posco, ut ipse sepelitas, cadentem exosculeris , & Antiatam in memoria habeas. Haec omnia in maius ii fortuni uni Abroconiam adduxere, &, quid de se fieret, ignorabat. Illi mi idem in hoc discrimine versabantiar. At Manto, cui tarda nimis Rhoda videretur, amoris impatiens, epistolium scribit Abroconiae his vectis: Athro comae formoso hera tua salutem. Manto te na sere amat, non ana plius amorem ferre valens. Id ni nus fortasse virginem decet, sed amanti necessitas i cunibit: ne me despicias , precor, neque contumelia alticias, cui tua maxit ne cordi sunt. Si enim obtemperes , a parente ego Apsyrio impetrabo, ut tibi connu-hio ii ingar & coniugem nunc titam submovebimus. Dives eris& beariis: at si adverseris, qualia passurus ipse sis, cogita, memet a te coiitenua suppilicium de