장음표시 사용
381쪽
γῆν, και Θάψαι. Και πολλα δακρυσας και στεν ὀ ς, α ελων λει ψανα, καὶ δυνηθεὶς ευπορησαί πουενος ἐπιτηδείου λίθου, στηλ iaris σα τω τά*ω, καιεπίγραινα εἰς μνήμην του δυστυχους μειρακίου επίγραμμα παρ αὐτον εκεῖνον τον καιρον πλασαμενος
'Iππόθοος κλεινω τευξεν τόδε σημ' Ἀπιρανθη, οὐ τάzον ἐκ Θανάτου ἀγαθον ἱεροῖο πολίτου Ἐς βάθος ἐκ γαίης' ανθος κλυτόν, ον ποτε oαίμων
'Mρπαπιν εν πελάγει, μεγάλου πνευσαντος α του.
Τοὐντευθεν tiς μεν ΙΠερινθον ἐλθειν οὐ λεγνων, ετράπην δ' Ἀσίας ἐπι Φρυγίαν την μεγάλην καιΙΠαμφυλίαν. Κανταυθα ἀπορία βίου, και ἀθυριία της μzορῆς, ἐπε κα Ῥαυτον ληστηρίω . Καὶ τα μεν
πρωτα υπηρετης ληστηρίου γενόμενος, το τελευταῖον περι Κιλικίαν αυτος συνεστησάμην λησπήριον εὐδοκιμησαν ὲπι πολυ εας ε ῖθησαν οἱ συν ἐμοι οὐ προπολλου του σε ιδεῖν. Aύτη μεν η τοὐν εμων διηγημά-
pias usque ad litus servare & humare. Multum lacrimans & ingerniscens, monumentis ablatis, idoneo forte lapide invento, titulum sepulcro statui, inscripsique in
infelicis pueri memoriam epigra nania ex innapore laetum: nothous titulum se is clam hune 'perumhi, Non altum postiis sancto tumulum dare civi. Inclitus heu cecidis flos magni flam im venti, Quem rapiens pelago Fora funere must acerbo.
Ex eo Perintlium non redire statui, sed per Asiani in Plirugiam maiorem & Pamplayliam iter converti. Ibi inopia & animi aegritudine coactis, latrocinando me dedi. Prinio latrocinii conres , tuin in Cilicia ipse
praedonum agmine constituto clarus admodum sui; donec, qui mecum erant, capti sunt non multo ante , quam te villissem. Haec narrationuin inearii in fortuna. Duili eo by Cooste
382쪽
δηλος γαρ εἶ μεγάλη τινι ανάγκν τν κατα τὴν πλι
λικιας ὀδόν. Ετι λέγοντος απου, συνανεθρηνησεν oἹππόθοος , λέγων, 'Ω. πατέρες ἐμοι, ω παρος , ἡνου ποτε οιομαι, ω πάντων μοι 'Υπιρανθη τίλτατε. Συ μεν οὐν, Ἀβροκόμη, και Ο 'ν ερωμίνην, καιαποληφη χρόνω ποτε ἐγω δε Tπερανθην ii ειν οὐκέτι δυνησομαι. Λέγων εδείκνυέ τε την κόμην, και επεδακρυεν αυτη. 'sti ἱκανως εθρηνησαν 'τότεροι, απο
βλέψας εἰς τὴν Ἀβροκόμην ο Ἱππόθοος , Αλλο, ε*η,
σὰ ολίγον διηγημα παρηλθον, οὐκ carων προ ολί-
Nunc tu, amice, & ritam narra: Vuleris enim magna quadam necessitate ductus vagyri. Abrocomas se Ephesium esse dicit, puellam ainasse,& duxisse, vaticinia, peregrinationem, piratas, Apsyrtiin . Μanto, Vincula, fugam, caprarium, &usque Ciliciam iter. Illo adlluc loquente , Hippothous collacrimavit, o parentes, inquiens, o patria, VOS nunquam adspiciana, o mihi omni uin carissime Hyperanthe. Taquidem, Ahirocorna, videbis tandem, quam amas, & aliquando recuperabis. At ego Hyperanti rem Videre nunquam potero. Haec dicens Hyperant his comani ostendit, & super illa flevit. Postquam ambo affatim collacrimassent, Hippothous, Abrocomam respiciens, Aliquid tibi, 3nquit, narrando praeterii: non enim dixi.
383쪽
σκευασμενα, και ἐπεστησαν οἱ διωκοντες καγω μεν
σεν Ἀβροκόμης, Την ἐμην Ἀνθίαν ἐωρακας, Ἱππόθοε.
paulo ante, quam caperentur latrones, ad antraim a venisse errantem puellam pulclaram, parem tuae aetatem habentein, palmamqtie tuam nominasse. Nil ultra
didici. Hanc decrevimus Marii immolare, & parataqtiidenr omnia erant, cum superVenere, qui perseque-hantur. Ego aufugi. Quid illa factum sit, ignoro. Sed omnino pulcitra erat, o Abrocoma, si implicem induta Vestem, conra flava , oculi venusti. Illo etiam loquente exclamavit Abrocomas, Meam vidisti Antia iam, Η typothoῆ. Quonam aufugit i quae illam terra liabet 8 Ciliciam revertamur, illam quaesituri : non longe abesta latroniim antro. Per Hyperanti iis animam, quae ea- dein ac tua est, precor, ne mihi volens iniurius sis; sed eamus, ubi invenire Anthiam possimus. Hippothous Onania se facturuiri promittit: nonnullos colligendos eia se homines dicit ad itineris securitatem.
384쪽
την εἰς Κιλικίαν ἐλευσονται. Tη Ἀνθία αἱ τριάκοντα παρεληλύθεσαν ἡμεραι και παρεσκευαζετο τω ΙΙεριλάω - πιρι τον γάμον ἱερέῖα, και κατηγετο ἐκ των χωρίων. Πολλὴ δε ἡ των αὐών αῖθονία. Συμπαρησαν δε αυτω οἱ τε οἰκεῖοι και συγγενί. πολλοι δεκαι των πολιτων σπνεωρταζον τον Ἀνθίας γάμον. 'Ενδε τω χρόνω, καθ' ον ἡ Ανθία ληῖθεισα ἐκ του ληστηρίου, ῆλθεν εἰς την Tαρτον πρεσβυτης Ἐ2εσιος ιατρος την τεχνην, Ευδοξος τουνομα ἡκε δε ναυαγίωπιηι εσων εις Αἴγυπτον πλέων. οὐτος ο Ευδοξος περινει μεν και τους ἄλλους ανδρας, ο τοι Ταρσέων εὐδοκιμωτατοι, οὐς μεν ἐσθητας, ους δε ἀργυριον αἰ- των, διηγουμενος ἐκάσπω την συμῖοραν' προσηλθε δε και τω ΓΙεριλάω , καὶ εἰπεν οτι 'Εῖεσιος, και ια-τρος την τεχγην. V δε αὐτον λαβων αγει πρὶς την
Dum illi agitant, quo modo in Ciliciam regrederentur, Anthiae iam triginta dies praetemerant, & Perilao parabantur nuptiales victimae, ab agro abductae: magna porro aliarum reriana paratur copia. Familiares ei simul& cognati aderant; & e civibus inulti convenerant ad celebrandas nuptias Anthiae. Eo tempore, quo Alithiae latronum inanibus erepta Tarsum venerat, ibi forte e naufragio pervenerat senex qui lana, qui Aegyptum versus iter in animo habuerat, Ephesius Eius Oxus nomine, qui Tarsensium nobilissinios adiens vestein & argentilin petebat, omniuus infortiinium narrans. Ad Perilaum venit, dicit se Ephesium, se medicunt esse. Perilaus elim ad Anthiam adducit, pergratiunt ei fore existimans , si
x Πολλὴ ὁὲ - καὶ γνοίῖς Cod. Flor. supplevit Locellae di-Haec, inciaria Cocchii omissa, e ligentia.
385쪽
M A εῖιλοzρονεῖτό τε τον Ευδοζον, και ανεπυνθα- νετο, εἴ τι περι των αὐτης λέγειν εχοι. 'O δε, οτι οὐδεν ἐπίσταιτο, μακρας αὐτω της ἀποδημίας της απο Ἐzεσου γεγενημενης. Ἀλλ' οὐδεν ἡττον εχαιρον αὐτω η Ἀνθία, ' αναμιμνησκομένη ταν οἴκοι. Και
ω παρ' εκαστα προς την Ἐνθίαν, πάντων ἀπολαύων των ε τηδεύων, α ει δεόμενος αυτης εἰς Ezεσον παρα- πεμzθη: αι. Και αρα και παιδες ησαν αὐτω και γυ- νη. ος ουν παντα τα πιμ τον γάμον ἐκτετελεστο
αὐτοῖς πολυτελες ἡτοίμαστο, καὶ ἡ Ἀνθία ἐκεκόσμητο κόσμω νυμοι κω. Ἐπαυετο δε ουτε νυκτωρ ουτε μεθ' ημεραν δακρύουσα, ἀλλ' ἀει προ οῖθαλμων εἰχεν
Ephesuuii l ominem vidisset. Illa Eudoxum comiter allocuta, si quid sibi de suis dicendum habeat, rogat. Is se nil ait scire , diu ab Epheso peregre agentem. Nihilo tamen natia iis laeta de illo fuit Anthia, rerum domesticarum recor lans. Itaque iam & similiarium consiletudine ute- tur, & ideirati dein Antii iam, si quid opus Iaaberet, adibat, & eius heneficio omnibus ad vitam necessariis fruebariir: orabat vero eam semper, ut Ephesum trii tererilr; erant quippe ei uxor liberique. Ubi omnia, quae ad nuptias spectarent, Perilao persecta fuere, instabatque dies, coena opipare ei apparatur, & Anthia nuptialibus ornameratis exornatur. Ei nec noctu, nec interdiu ulla lacrimis quies. Semper oculis obversabatur
t 'Epιλt ιον σῖτό τι in Haec est Codice Florentino. Cod. Flor. lectio. Ita qtioque legi 3 Hoc vocis. Coreh. iusserat Henasterii. Prave edit. In exempsi Iut margine adnota-
ποτε. Verat. In Cod. quodnam fuerit, 2 Ἀναμιμνησκοαένη - - οι- Vix exputes.
386쪽
Ἀβροκομην. 'Ενενοειτο δε αμα πολλα , τον ερωτα, τους ἔκρους, την πατρίδα, τους πατέρας, την ανάγκην,
τον γάμον. Και - καθ' αὐτην γενομένη, καιρου λαβομένη, erar άξασα τὰς κόμας, 's . πάντα ἄδικος εγω, τη , και πονηρὰ, ὼς ουχι τῶῖς ἴσοις Ἀβροκό
μην ἀμείβομαι. O μέν γε, ἴνα ἐμος ἀνησμείνη, κὰ
δενι- ὐπομένει, και βασάνους, και ἰσως που καιτεθνηκεν εγω και εκείνων ἀμνημονω, καὶ γαμου- μαι λουός, καὶ τὼ ὐμέναιον μει τις ἐπ' ἐμοι,
ε-ῖ λυπηθης , ου -ο ποτε ἐκρυσα ἀδικησαιμί σε. Ἐλευσομαι, κὰ μεχρι Θανάτου μείνασα νύμ2η ση.T ῖταε ιπε, και ἀφικομενου παρ αυτὴν του Εὐδο- ξου του 'Ετεσίου ιατρου, ἀπαγαγουσα αυτον επ'οικημά τι ' ηρεμαῖον προσπίπτει τοῖς γόνασιν αὐτου,
Abrocomas, multaque simul in mentem Veniebant, amor, iusiurandum, patria, parentes, necessitas, nuptiae. occasione arrepta seorsum concedens, capillo que discindens, o me, inquit, omnino iniquam & sce- testam. Non parem Abroconiae vicem reddo. Ille quidem, ut viri milhi fidem servet, vincula & suppliciti in omne si istinet, & forsan mortuus est. Ego vero homini oblita nubo misera λ Hymenaeum de me aliquis canet Z Perilai lecthun attingam 8 At o mihi omni una carissima Abrocomae anima, ne afflicteris mei causa: nunquam enim iniuria te assiciam volens. Adibo te, usqtie ad .mortem sponsae fide servata. Cum haec vixisset, Eudoxum Ephesium medicum accedentem sensim in se-1noturn cubiculum abduxit, ibique ad illius genua pro-
387쪽
και μετευει μηδενὶ κατειπεῖν των ληθησομένων μηδεν κα ὀρκίζει την πάτριον λαν Αρτεμιν, ξυμ πράξαι πάντα οσα αν α πῶυ δεηθῆ. Ἀνίστη ν αὐτην ό Eυδο- ξος πολλα θρηνουσαν, και Θαρρειν παρεκαλει, επωμνυε, πάντα ποιησειν ὐπισχνούμενος. Λέγει - αὐ- τω τον Ἀβροκομου ἔρωτα, καὶ τους -κους τους προς εκεινον, καὶ τας περι της σω zροσύνης συνόηκας. Και, ει μεν ην ζωσαν, εῖη, με απολαβειν ζωντα Ἀβροκόμην, - λαθεῖν αποδράσαταν ἐντευθεν, πι- τουτων αν
εβουλευόμην. Ἐπιι si δε ὀ μεν τέθνηκε , Cυγεῖν δε
αδυνατον, κα τον μελλοντα αμηχανον υπομειναι γάμμον, ουτε γαρ τας σπνθηκας παραβησομαι τας πρὶς
Ἀβροκομην, ουτε τον -κον ὐπερόψομαι. Σύ τοίνυν βοηθὸς ἡμῖν γένου, Qάρμακον εὐρων, πορεν o κακων
με απαλλάξει την κακοδαίμονα. ' Εστα δε αντὶ του- των σοι πολλα μεν μαι παρά των Θεων, οἱς επεύξο-cidens, supplicat, nemini detegat eorum. Piae dictura sit, quidquam , a si uratqtie per patriam Deam Dianam
iuvet, quila uscunque rebus opus habuerat. Eudoxus fuse Iacrima metri erigit, bonoque esse animo iubet, s .que omnia facturii ni iureiurando promittit. Illa Abro- Comae amorem narretit, datumque illi iusiurandum se Vandaeque pudicitiae sponsionem. Quod si mihi vivae Iiceret, inquit, vivum Abrocomam recuperare, vel hinc clatri aufugere, de hisce sane consulerem; postquam vero ille occidit, neque ego fugere, vel constitutas in hunc diem nuptias disturbare ullo modo possum, nec promissa Abrocomae facta tran 'rediar, neque iusiurandum contemnam. Tu nobis igitiir amulor esto , venenum alicum e quaerens , quod me miseram
Iiberet malis. Multa tibi pro eo dona & Dii dabunt,
388쪽
νεως την επ Ἐῖεσου πλεῖν. Ἐκεῖ δε γίνομενος, ἀναζητώτας τοῖς γονεῖς Μεγαμηδη τε και Εὐίππην,
αγγελλε αὐτοῖς την ἐμην τελευτο, και πάντα τα κα-τ α την ἀποδημίαν, καὶ ὁτι δε κομης από λε M-γε. Tnπουσα των ποδων αυτου προυκυλίετο , καὶ ἐδειτο μηδεν αντειπεῖν αὐτῆ , δουναι τε το φάρμακον. Καιπροκομίσασα εἴκοσu μνας αργυρίου, περιδεραιά τε αυ-
βουλευσάμενος πολλα, και -ν κόρην οἰκτείρας της συμφορλ, καὶ της εις Εῖερον επιθυμων οδοῖ, καὶ του γυρίου και των δωρων ηττωμενος, in σχνέλαι δω
πολλα καταθρηνέῖ, την τε ἡλικίαν κατοδυρομενη την
quos saepius pro te ante mortem orabo, ipsaque pecuniam tibi & viaticum parabo, poterisque, antequam quis audiat quidquam, conscensa navi in Ephesum navigare; quo ubi adveneris, parentes meos Μegamedem& Evippam perquires, meum illis obitum nuntiabis,& quaecunque peregre agenti eveneriant, utque Abro- conras periit, narrabis. His victis, eius pedibus proV luta supplicabat, ne i denegaret sibi venenum; proferensque viginti argenti minas, insuper & monilia oirinia enim illi abundabant, penes quam omnes erant Perilai divitiae Eudoxo travidit. Ille multa versans animo, puellae infortunium miseratus , redeumsi Ephesum va de cupidus, pecuniae munerit inque avidissimus, Venenum se daturiam promittit, disceditque id allaturus. Interea illa totum os lacrimis opplet , aetatem suam , inse
389쪽
Και ηδε μεν νυξ ην, παρεσκευάζετο δε ό θ άλαμος, κὰ ἐκον οἱ ἐπὶ τουτω τεταγμένοι την Ἀνθίανεξαίροντες. H οε ακουσα μεν και δεδακρυμένη ἐξ ειεν τη χειρι κρύπτουσα το τάρμακον. Καὶ ώς πλησίον τοῖ Θαλάμου γίνεται, οἱ οἰκίῖοι ἀνευ*ημησαν τον - ναιον. II δε ἀνωδίρετο, και ἐδάκρυεν, Ουτως ἐγω, λωγουσα, πρότερον ηγόμην βροκόμν νυμφίω, και παρ
nrariarum Pre fariini deplorans, & idein idem Abroc matri, ac si adesset, invocans. Non diti moratus Eud Tus affert venenum, nequaquam letale, sed somni Gcum, ut ne quid puella pateretur, ipse Vero, viaticum nactus, evaderet. Anthia , accepto medicamento, maximam illi gratiam habens dimittit; qui statim navim conscendens solvit. Illa idoneum hibericlo medicamento tempus quaerebat. Iamque nox erat, parabaturque thalamiis, cum ii, qui-hil S ea cura mandata fuerat, veniunt & educunt n-thiam. Quae invita lacrimansqtie egrediriir, VelaenUn manu abscondens. Et ubi thalamurn accedit, necessarii, hymenaeum canentes, laeto omine prosecuti sunt. tamentabatur tamen illa & lacrimabat, Primisin, i
quiens, Abrocomae sponso ducta fui ad felices nuptias,
390쪽
γάμοις εὐδαίμοσu. Νυνι δε τί ποι σεις, Ἀνθία; --κήσεις Ἀβροκόμην τον ανδρα, τον ἐρωμενον, τον δα σε τεθνηκότα; οὐχ ουτως ανανδρος ἐγω, ουδ' ἐν τῶ κακοῖς δειλε Δεδε χθοὰ ταῖτα, ' πίνωμεν το Qάρμακον, Ἀβροκόμο 6ναί μοι δει ανδρα, ἐκεῖνον καὶ τεθνηκότα
βουλομαι. Tαυτα ελεγε, και ηγετο εις τον Θάλα
δ νους κατειληῖθαι, εκελευσεν αὐτη τινι των οἰκετωνύδωρ ἐνεγκειν, ως δὴ πιομενη. Κιὰ si κομισθεντος εὐπωματος, λαβουσα, οὐδενος ἔνδεν αὐτη παρόντος 2μ βάλλει τὸ φάρμακον, και δακρυσασα, ' Ω. φιλτάτου, σησιν, Ἀβροκόμου νυχη, λυ σοι τας υποσχίσεις αποδίδωμι, και οδον ερχομαι την παρά σε, δυστυχημεν, ἀλλ' αναγκαῖαν. Και δέχου με αγενος, καί
nos amoris fax comitata est, duxit hymenaeus. Nunc quid ages, Anthia 8 Iniuriane fueris Abrocomae viro, amanti, tui causa mortuo Non adeo mollis sum, neque in maliis pavida. Decreta sunt thaec, venenum hi bo. Ahroconiana meum esse viriam oportet. Illum &mortuum volo. Haec fata ducitur in thiala inim, ubi sola paululum fuit, Perilao adhuc cum amicis discumbente. Simulans igitur, se ob angorem siti correptam, aliquein e famulis aquam asserre iubet, velut bibit ra; allatumque poculum sumens, cum nemo adesset, inlicis medicamentum, obortisque lacrimis, o carissima, inquit, Abroconiae anima, en tibi promissa pe sol Vo, atque ad te iter ingredior, infelix illud quidem, sed necessarium. Recipe me lubens, mihique