장음표시 사용
391쪽
μοι παρεχε εκεῖ μετά σου διαταν ευδαίμ ονα. Εἰ- στουσα επιε το αρμακον, και ευους υπνος τε αυτην κατειχε, και επιπτεν εἰς γρο, και ἐποίει το Qάρμακον, οσα ἐδυνατο. U.ς δε ε κτηλθεν ο ΙΠερίλαος, εὐθυς ἱλων την Ἀνθίαν κειμένην ε ξεπλάγη , και ἀνεβόησε. Θάρυβός τε πολυς των κατα την οἰκίαν ἐν, και πάθη συμμιγη, οἰμωγη, φόβος, εκπληξις. οι μεν ωκτει- ροντην δοκοῖσαν τεθνηκεναι, οἱ δε συνηχθοντο ΓΙεριλαω, πάντες di ἐθρηνουντο γεγονός. 'O AIΠερίλαος την εσθη
τα 2 ριρρηξαμενος, επιπεσων τω σωματι, D. Q ιλτάτη μοι κόρη, Qησιν, ὼ προ των γάμων καταλιπουσα τον
ερωντα, ολίγαις ἡμεραις νυμτη ΓΙεριλάου γενομενη, Γς
ἔστις ποτε Ἀβροκόμης, ἡν. Mακάριος εκεῖνος ως ὰλ Θως, τηλικαυτα παρ' ερωμενης λαβων δωρα. 'O μεν τοιαῖτα ἐθρηνει. ΓΙεριβεβληκει δε απασαν, καὶ ἐσπά
ζετο χεῖράς τε και πόδας, Νύμφη, λέγων, αθλία,
praestes tecum istic vitam beatam agere. His dictis, bibit medicamentum: quo vires suas omnes eXercente, somno correpta subito concidit. Perilaus intrans, ut Anthiam vidit iacentem, attonitus exclamat. Turba multa domi fit, comimixtaque aegrithido, ploratus, timor, stupor. Illi mortuam, quae Videbatur, miserabantur,lii Perilai vicem dolebant, omnesque infortunium I mentabantiir. Perilaiis, scissa veste super corpus procumbens, o carissima, inquit, mihi pitella, quae ante nuptias amatorem reliquisti, paucos dies Perilai sponsa. Eheu , in qualem te ilialam lina, in sepulcrum deducena usi Felix ille, quicunque is fuit, Abrocomas. Beatus ille vere, qui talia ab amica accepit minerat Isita querebatur, amplexatu Rue totam, manus pedesque
osculabatur, cicens, o infelix sponsa, uxor infeliciori
392쪽
τινι οἰκηματι, πολλα μεν εmσῖά - ἰερεῖα, πολληνεσθητα, και κόσμον ἄλλον επικαυσας.
V μεν ἐκτελέσας τα, νομιζόμενα inro των οἰκείων εἰς την πίλν ηγετο. Καταλειῖθεισαμεν τω τάφωη 'Aνθία ἐαυτης γενομενη, και συνέῖσα, οτι ρον τοτάρμακον Θανάσιμον ην, στενάξασα καὶ δακρύσασα, 'L. et ευσάμενόν με το ῖάρμακον, φησιν, ω κωλυσαν ὀδευσαι προς τον Ἀβροκόμην ὀδον εὐτυχη. 'Eσῖά
λην ἄρα πάντα καινά o καὶ της serιθυμίας τάδΘανάτου. Ἀλλα ενεστί γε is τω τάτω μύνασαν το ἔργον εργάσασθαι του φαρμάκου λιμω. Οὐ-εμ
ornavit inde illam multa operiens Veste, multoque auro apposito; nec adspectum diutius sustinens, ut illii xit, lecto impositu Anthiam, qkae iacebat sensus omnino expers, ad vicina urbi se ilcra duxit, ibique in hypogaeo quodana reposuit, multas mactavit hostias, multamque vestem ornatumque alium cremavit. Iustis peradiis a domesticis & familiaribus in urbem reductus fuit. Anthia, in sepulcro relicta, cum ad se redisset, sensit, non fuisse letale medicamentum. Suspirans lacrimansque, o fallax, inquit, medicamentiam, quod me, quo minus ad Abroconiam felix iter perfic rem , vetitit. At frustrata est me, ut Omnia vana sunt,& moriendi cupiditas. Sed sanie licet veneni opus perficere in sepulcro manenti. Nemo enim hinc me aufe
393쪽
τευθεν με τις αελοιτο, οὐδ' - επίδοιμι τον ηλιον , οὐδ' αν εις φως ἐλευσομαι. Ταυτα ει ουσα. Dcαρα- ρει, τον Θάνατον προσδεχομενη γενναίως. Ἐκ οε τούτου νυκτος επιγενομενης λησταί τινες, μαθοντες, ἔτι κόρη τεθαπται πλίυσίως, και ποῖας μεν αυτῆ κόσμος συγκατάκειται γυναικεῖος, πολῖς δε αργυρος και χρυσος , ηλθον τον τάφον, καὶ αναρρηξαντες του τάφου τάς Θύρας, εἰσελθόντες τον τε κόσμον ληρουντο, καὶ την
μενοι, ἀνίστων τε αὐτην, καὶ αγειν ἐβούλοντο. Is δετων ποδων αυτων προκυλιομένη πολλα εδεῖτο , Aνδρες,οιτινες εστε, λεγουσα , τον μεν κοσμ ον τουτοντα, ἄστις εστὶ, και ἄπαντα τὰ συνταῖέντα λαβόντες κομίζετε, φεισασθε δε τοῖ σωματος. Δυί, ἀνάκειμαι Θεοῖς, Ἐρωτι καὶ Θανάτω τουτοις εάσατε σχολάσαι με. Ναὶ προς των Θεων των πατρωων υμων, μημε Φερα δεί τε, την ἄξια νυκτος και σκότους δυστυ-
rei ; nec solem adspiciam, neque in lucem veniam. His rimis, mortem constanter & fortiter operiebatur. Interea sub noctem cum latrones quidam sepultam fuisse magnifice puellam rescivissent, multumque muliebris cubintus, aurique & argenti coniectum, ad tumulum v niunt, diffractisque foribus intrant, ornatumque auferunt, & Anthiam vivam videntes, magnum & id Iucrum existi inantes, erigunt, & a lucere Volunt; cum illa pessibus ipsorum provoluta obsecrat, Viri, quicunque et iis, inquiens , cultrum hunc omnem, omniaque hic mecum coniecta sumite, auferte, at corpori parcite. Duobus sacra sunt Diis, Amori & Morti; his me devotam permittite. Per patrios vestros Deos adiuro , ne me diei recidite, passam infortunia nocte & tene-
394쪽
χουσαν. Ταυτα ελεγεν. οὐκ επειθε τους ληστας, αλλ' ἐξαγαγόντες αυτρο του τά*ου κατεγαγον ἐδιθ άλατταν, και ενθῆκενοι σκάτει την εις Ἀλεξάνδρειαν ἀνηγοντο. Ἐν τω πλοίω βεράπευον αυτην , και Θαρλεῖν παρεκάλουν. υ ἐν ο ῖοις κακοῖς εγεγονει, πάλιν εννοησασα, Θ 1νουσα καὶ ο ομενη, ΙΠάλιν,εzησε, λησται, και Θάλασσα, πάsu ν αἰχμαλωτος έγω ἁλλα νυν δυστυχέστερον,' οτι με τα δ'
μη Κιλικίαν. Ελθοιμι δὲ ειθα - καν τάτον Ἀβροκρ
μου μόνον οψομαι. Ταυτα μάστοτε εδάκρυε, καὶ αυτη μεν ου ποτον οὐ τροφην προσίετο, ν άγκαζον δε οἱ λησταί Καὶ οἱ μεν ἁνυσαντες ἡμεραις ουκ ολίγαις τον πλουν κατ ραν εἰς Ἐλεξάνδρειαν, κἀνταυθα εξεβίβασαν την Ἀνθίαν, καὶ δῖεγνωσαν εκ του πλόυ παρα-bris celanda. Haec illa. Nec latronibus persuasit, quintumulo extractam ad mare ducerent, impositamque navigio Alexandriam auferiaem. In navi curarii tu eam , bonoque esse animo iussertim. Illa cogitans, quibus intrialis iterum versaretur, gemens moestaque, En iterum, inquit, latrones & mare: iteritin capta ego, sed hoc nunc infortunatius, quod absque Abroconia. Quae me terra excipiet, quos homines adspiciani O utinam ne Moerin iterum, ne Mamo, ne Perilaum, ne Ciliaciam ; sed illic veniam, ubi tumulum Abroconiae saltem videam. Hisce crebro illacrimabat; cumule ipsa nec potum nec cibum caperet, latrones Vi . coegeriInt. Non paucis diebus navigatione perfecta, Alexandriam pervenere, ibique eductam Anuliani statim mercatori-
395쪽
δουναί τισιν in πόροις. D A LIPλαος μαθων et ν τουτάτου δωρον, κὰ του σωματος ἀπωλειαν, εν πολλῆ και ακατασχέτω λυπη ῆν. O 'A'οκορεης ε - τει, καὶ επολυπραγμόνει, εἴ τις επίσταιτο κάρην ποθεν&νην αιχμάλωτον μετά λ των ἄχθεασαν. Elia δε
οὐδεν ευρεν , αποκαμων ηλθεν, ου κατηγοντο. Δει νον δε αὐτοῖς ιι περι τον Ἱππόθοον παρεσκευασαν. Και οἱ
μος ρο, και αυτον επι της ευνης ρι ψας εὐαιε, καιεκειτο οὐδεν προσιεμενος. ' ΓΙροσιουσι δε του τοπου ὀ -- ριος τοῖς περι τον 'II τόθοον, παρόυσα καί τις πρεσβυ-
τις ἄρχεται διηγηματος, ἐν ονομα Νυσίον. δεκουσατε, εῖη, ω ξενοι, πάθους ου προ πο ου γενομενουεν τη πόλει. ΙΠερίλαός τις, ἀνηρ των τα πρωτα δυναμένων, ἄρχειν μεν ἐχειροτονηθη της εἰρηνης της εν Κιλικία. 'Εξελθών δε επι ληστων ζητη ν, ηγαγε τινας
bus quibusdam tradere decreverunt. Perilaus, ut perfossum tumulum ablatrumque corpus animadvertit, max ino in moerore fuit. Abrocomas vero sedulo quaer bat, si quis puellam peregrinam, captivam a latron hiis ductant nosset. Cumque nihil inveniret, fessus pervenit in eor in diversorium. Coenam ipsis Hippothoi sodales paraverant, & ceterI quidem coenabant. Abro- comas omnino moestus, in lectum procumbens flebat, nec quid cibi cepit. Supervenit vero Hippothoo socii que jominus cum anu quadam, nomine Oirysion, quaelianc narrationem orditur. Audite, inquit, hospites, quid non ita pridem in urbe acciderit. Perilaus quidam e principibus paci servandae in Cilicia praefectus, ad inquia
I Πρασιουσι, που τόπου ο κύριος Προσιούσι του πότου , Haec est Cod. Sor. lectio, quam κύριος. Unde Henisterhusius fecit: Cocch. tacite ita vineiulavit : πιο, οῖσι, scitis cornui ode.
396쪽
συλλαβων λησπας, καὶ μετ αυτων πιόρρον καλὴν, και ταυτην επειθεν αὐτω γαμηθηναι. Κω πάντα μεν τα πρσς τον γάμον εκτετελεστο. H δε εἰς τον Θάλαμονεισελθουσα, ε τε μανεισα, εἴτε αλλου τινος ερωσα, πιου-
κα τάτος ἴσως αυτης ἐστιν ἐνθαδε, καὶ το σωμα --ψε u. Λεγων ἐδεῖτο της πρεσβυτιδος της Xρυσίου αγεινε τι τον τάῖον αὐτης, καὶ δειξαι το σωμα. Ha ἀνα- στενάξασα, Tουτο γάρ, εῖη, τν κόρη ταλαιπωρω τὸ δυστυχεστατον. O μεν γάρ Περίλαος και εθα; εν αυτην πολυτελως, και ἐκόσμησε. IIυθόμενοι δε τα συν- τατεπαλνσταὶ, ἀνορύξαντες τον τάφον, τόν τε κόσμον
rendos latrones egressus, quosdam cepit abduxitque,& cum sis virginem perpulchram. Huic suasit, ut sibi nuberet. Iam confectae erant nuptiae, cum ipsa tiaalamum ingressa sive clemens, sive alium deperiens, poto medicamento moririir. Ita enim mortis eius modus na ratur. Haec audiens Hippothous, Haec, inquit, est puella , quam quaerit Abrocomas. Abrocomas narrationem qui leni auctiverat, sed moerore confectus neglexerat. Ad Hippothoi verba tandem exsistens, Elaeta, nunc certo occidit Anthia, eius fortasse tumulus illic est, corpusque servatur. Inde vetulam Chrysion obsecrat, ad sepulcritin ducat, Ostendatqile corpus. Illa suspirans. Ηoe, inquit, infelici puellae maximum infortunium. Perilauseni in & sepellit splendule , & ornavit; sed cum ainlita sent latrones, citiae simul sepulta fuerant, estota tum Longus. S
397쪽
γάλως ανωδύροτο καλως μεν και c φρίνως αποθα νουσαν Ἐνθίαν, δυστυχως δε μετα τον Θάνατον απο- λομενην. T. αρα λησπης ουτως ερωτικος, ἴνα καὶ νε- κοας επιθυμηση σχυό ινα και το σωμα ἁzεληται; Ἐπισπερηθην σου ὀ δυστυχης, καὶ της μόνης ἐμὰ παραμυθίας. Rποθανέιν μεν οὐν εγνωσται πάντως. Ἐλλα τα πρωτα καρτερησώ, μεχρι που το σωμα ευρωτο σον, καὶ περιβαλὰν ἐμαυτὴν ἐκείνω συγκαταθλψω. Tαυτα ελεγεν οδυρόμενος' Θαρρεῖν δε αὐτον παρεικαλουν οἱ περι τον Ἱππόθοον. Τότε μεν ἁνεπαυσαντο A' ἔλης. νυκτός. Eννοια δε πάντων Ἀβροκόμην εἰ rχετο, Ἀνθίας, του Θανατου, τοῖ τάφου, της ἁ--λείας. Και, και Ουκετι καρτερων, λαθων πάντας
εκειντο δε υδ μεθης οι περι τον Ἱππόθοον θ εξεισιν,
mulo , malium abstulere, corpusque abdiderunt. Quos sollicita multaque cura nunc Perilaus perquirit. Haec intelligens Abroconras, riinicam discidit, vehementemque ploravit. Pulchre quidem & caste mortua in Antiliain , post mortem infeliciter perditam l Quis latro ita
amore abundat, ut mortuam te concit piscat, ut vel ex
stinctum corpus abripiat Ego privor te miser, uno, quod mihi supererat, solatio. Mori iam decretum omnino est; sed usque durabo, donec alicubi corpus tuum inventuin amplexariis & me una sepeliam. Haec cum lacrimis dicentem, bono esse animo hortabatur Hipp ilaoiis. Et tunc quidem nocte tota requite veriint. Sed Abrocomana omnium reriam cogitatio subit, Anthiae, mortis, tumuli, corporis an isti; nec amplius se cohibere Valens, clam conanes enim iacebant vitio pleni, Duili od by Cooste
398쪽
ως - τινος Πόζων. Και καταλιπων πάντας ἐπι 'ra1ν
Θάλατταν ἔρχεται, καὶ επιτυγχάνει νεως εις δελεξάνδρειαν αναγορκενης' και εm ας ανοίγεται, ἐλπίων και τους λησπας τους συλησαντας πάντα ἐν Aiγυ- πτω καταληψεσαθ αι. 'D.-γει δε αυτον εἰς ταυτα ἐλ- σεις δυστυχης.
Και ὀ μεν εχπλει την επ Αλεξάνδρειαν. Ημερας hγενομ ένης οἱ πιρι τον Ἱππόθοον ἡνιωντο μεν ἐδ τωαπαλλαχθηναι του Ἀβροκορου' αναλαβόντες αὐ-τους ἡμερων ολίγων εγνωσαν την ἐπι Συρίας και Φοινίκης ληστευοντες ἰενα. οἱ λησται την Ἀνθίαν εἰς Ἀλεξάνδρειαν παρέδωκαν ἐμπόροις, πολυ λαβόντες
αργυριον. οἱ 1ε ετρεφον αυτην πολυτελως, και τοσωμα ε9εράπιυον, ζητουντες αεὶ τον ωνησόμενον κατ'αξίαν. Ερχεται - τις εὶς 'Aλεξάνδρειαν ἐκ της 4νλκῆς των μεῖ βασιλεων κατα Θεαν της πόλεως, καὶ κατα χρείαν εμπορίας, ψάμμις το ονομα. Οὐτος ό Hippothous sociique egreditur, quasi quut sibi opus
esset, atque onines relinquens ad mare proficiscitur, inciditque in navem, Alexandriam her facturam. Qua conscensa deducitur, sperans, latrones, qui omnia diripuerant, in Aegypto deprehensum iri. Infelicis spei ductu Alexandriam ille navigavit. Mane Hippothous sociique indignantur, quod Abrocomam amisissent, & , palicis diebus ad se reficiendos datis, decrevere in Syriam & Phoeniciana ad praedandum proficisci. Latrones vero Alexandriae Antiatam, mercatoribus tradidere, magno accepto pretio. Qui nutrivere eam latite , corpusque cura verrunt, semper quaerenteS, qui iusto pretio emeret. V enerat forte Alexandriam ab India, urbem visendi & inescandi causa , quidam e regibus illius regionis , Psanimis nomine. Hic ut vidit A
399쪽
αλίσκεται, και γυριον δώωσι τρις ἐμπόροις πολύ , και λαμβάνει θεραπαιναν αὐ . U.νησάμενος δε αν- θρωπος βάρβαρος - ευθυς επιχε ρεῖ βιάζεσθαι, και
Λησθαι προς συνουσίαν ' οὐ Θελουσα , τα μεν πρωτα ἀπελεγε, τελευταῖον δε σκηπιαται προς τον ψάμ
μιν, δεκτιδαίμονες δε φυσει βάρβαροι θ ἔτι αυτην ό πατ ηρ γεννωμών ἀναθείη Iσιὼ μεχρις ἄρας γάμων ,
και ελεγεν ἔτι τον χρόνον ἐνιαυτω τίθεσθαι. Hν οὐν , Cησιν, ἐξυβρί νς εἰς την Αμν της Θεου , μηνίπει μενεκείνη χαλεπη δε η τιμωρία. Πείθεται ψάμμις, καὶ .την Θεον προσεκυνει, κἀ Ἀνθίας ἁπεχεται.
N δε ετι παρά ψάμμιδι ην τρουρουμενη, ἱερά της' Ιαδος νομιζομένη. N δε ναυς η τὸν Ἀβροκόμην επυ-
σα του μεν κατα Ἀλεξάνδρειαν πλου διαμαρτανει,εμπίπτει δε ἐπὶ τὰς ἐκβολὰς του Νείλου, ' την τε
thiam in mercatorum potestate, amore capitur, datoque eis multo aere sibi sumsit ancillam. Cui vix enitae barbarus homo vitium afferre parat. obstare illa, at niten' do primum, tum simulare, nam barbara nariira vel ad inanem Deo in metum proni) quod, cum nata fui Gset, a patre Isidi dicata fuerit usque ad nuptiariam tempus, & id uno adhuc anno abesse. Si igitur vim in virginem Isidi sacram intuleris, irascetur illa, poenamque gravem in te statuet. Credit Psammis, Deanaque reveritus Antilia abstinet. Dum illa apud Plammi leni ita custodiebatur, velut Isicli sacra, navis, in qua Abrocomas erat, ab Alexandriae itinere aberrat, inciditque in Nili ostia, & in
I Ti ν τε Παραινιον Locus hie dit Iani Henisseth. qui in seiperita depravatiis est , ut non nisi corr. την τε Παραιτόνιον. Vidumelioris Cod. ope persanari que- ipsum & Locellam ad h. l. at. Plures versus intercidisse via Diuili od by Cooste
400쪽
ΙΠαραίτιον καλου λίνην, καὶ Φοινίκης οση παρα θαλάσ- ος. Ἐκπεσουσι, αλῶς εmφαροντες των ἐκεῖ ποι- μενων, τα τε Οορτία διαρπάζου , και τους ανδρας δε μευου , και αγου ν οδον ἔρημον πολλὴν εις Πηλούσιον της Αἰγυπτου πάλιν, και ενταῖθα πιπράσκου ν
id, quod vocant Paraetion , maritimamque Phoenices oram. Egressis e navi occurriint ex illis locis pastores, qui postquam sarcinas diripuere, vinctos longo per deserta itinere Pelusium Aegypti urbem ducunt, alium alii vendunt. Abroconra in senex quidam miles emeritus emit, Araxo ei nomen, cui uxor erat adspici impudens, & quae pessime audiret, quaeque omnem intemperantiam excederet, nomine Cyno. Haec vix domum atauctum Abroconiam deperit, longiusque cli sei re nequit, vehenienti acta amore & fruendi libidine. Diligebat Araxus Abroconiam, sibique filium at optaverat. Cyno cum eo de coninibitu Verba habet, obsecrat, ut oesemperet, virum sibi habituram promu-tit, Araxumque interfecturam. Dirum hoc videbatur