장음표시 사용
421쪽
ο αρχων της Αἰγυπτου, καὶ πυνθάνεται τα κατ' αt τον, καὶ μανθάνει το διηγημα, και ρικτειρει την τύ- , και δίδωσι χρηματα, και εἰς 'Ἐτεσον αξειν inm
σχνειτο. V δε απασαν μεν ηδει χάριν αὐτω της σωτηρίας, ἐδειτο δε ἐπιτρεψαι ζητησαι την Ἀνθίαν. Καὶ σμεν πολλα δωρα λαβων, ὲπι - σκάτους, ἀνηγετο την επι Ιταλίας, μεῖ πευσόμενός τι μαθεῖν περι Ἀνθίας. O δε αρχων της Αἰγύπτου, μαθων τα κατά τόν Αραξον, μεταπεμψάμενος ἀνεσταύρωσε την Κυνω. Της δὲ 'Aνθίας ουσης εν - ἄντρω ἐρα των φρου
pothous; di cum forte rogasset, quaenam esset, Sc umde, Antiata veritatem dissimulans Aegyptiam se esse diaxit, Memphitim nomine. Dum illa apud Hippothoum est in latronum antro, Abrocomam praefectus Aegypti arcessi iubet, det quae ad ipsum pertinebant sciscitiuus, rem ut erat intelligens, miseratusque infortunium, pecunia data, se eum Ephesum deducendum curaturum promittis. Ille maximam quidem ei gratiam habuit, quod servasset, sed precatur, ut sibi Antiatam inquirere permitteret. Muiatis i glaur acceptis muneribus, conscenso navigio in Italiam solvit, explorariariis, si quid illic de Anthia audire posset. Praefectus Aegypti de his, quae Araxo acciderant, certior factus, arcessitam Cyno cruci aifixit. Dum in antro degebat Antilia, eius amore flagrat
422쪽
αν εβόα, εἴποτε λαθεῖν ἡδύνατο, Ἀβροκόμου μονου γνη
μεῖναι, καν αποθανεῖν δεη, καν, ων πεπονθα, χείρω
παθεῖν. Toῶτα εις μείζω συμφοραν ηγε τον Ἀγχίαλον, και η καθ' ημεραν τῆς 'Ανθίας οψις ἐξεκαεν α τον εἰς τον ερωτα. οὐκετι δε φερειν δυνάμενος, ἐπεχείρει
βιάζεσθαι την Ἐνθίαν. Κοιι νυκτωρ ποτε, ου παρόντος 'Ιπποθόου, ἀλλα με- των αλλων οντος εν τω λο-
qitidam e latronibus, qui ipsam custodiebam. Anchi lus nomine. Is e Syria cum Hippothoo Venerat, genere Laodicensis, erratque apud eum in honore, adolescens& plurimum inter latrones potens. Primum igittar bla de eam alloquitur exoraturus, ac secum reputans, Fembis se illam pellecturiim , & dono hule ab Hippothoo petiturum. Omnia detrectantem non antriam flexit, non Vincula , nec latro minax , seque Abrocomae illibatam servabat, etsi inoridum putaret; saepiusque, si quando clam posset, exclamabat, Unius Abrocomae uxorsim , vel, si mori oporteat, peioraque . quam passalam, pati. Hinc augescere Anchialo aegritudo, quem quotidianus Anthiae adspectus amore exurebat, adeo ut, non amplius ferre valens, vim inferre Anthiae astgrederetur; ac noctu, absente Hippothoo, cum ceteris
423쪽
αμροχάνω κακω γενομεν I, ππασαμενητο παρακείμενον παιει τον Ἀγχίαλον, και πληγη γίνεται και -
χουσα, καὶ πολλα εννοουσα. Ἐπει δε ἡμέρα ἐγένετο,
ad praedandum profecto, puellam adoritur, Vitiumque afferre parat. Illa oppressam inalis se sentiens, consilia omnia sit peralitibus, gladiu in prope iacentem stringens. letali vulnere Anchialum percutit. Dum enim is coni-plexariiriis, & iuncturiis osculum, totus super eam se inclinaverat, illa gladium subiiciens pectori vulnus inflixit. Et Anchialus quidem de scelesta libidine poenas iustas .dedit; Anthia vero ob factum commota an in ruinmetu multa iniit consilia, nunc sibi mortem consciscendi, sed spei adhuc aliquid de Atarocoma supererrat, nunc aufugiendi ex antro. Sed cum ad hoc nihil ei omnino suppeteret, neque enim expeditum iter a viae dux erat, in antro nianere statuit, ac ferre, quidquid Deo suo videretur; noctemque illam fuit insomnis, multa volutans animo. Ut illuxit, Hippothous cuni
424쪽
ανηρημένον, και - 'λθίαν παρα τω σωματι. Και εικάζουσι το γενόμ ενον, και ανακρίναντες αυτην μαν
θάνουσι παντα. Εδοξεν οὐν αὐτοῖς ἐν ὀργῆ το γενόμενον εχειν, και τον τεθνηκότα εκδικησαι φίλον. Καὶ ου υοντο κατα Ἀνθίας ποικίλα, ὀ μίν τις αποκτεῖναι κελεύων, και νθάφαι τω Ἀγοάλου σωματι, αλλος δε ανασταυρωσαι. 'O A 'Ιππόθοος πιατομεν ἐατι τω 'γχιάλω' εβουλεύετο κατα Ἀνθίας μείζονα κόλασιν. Καὶ κελευει τάφρον ορύξαντας μεγάλην και βαθεῖαν εμβάλλειν τρο Ἀνθίαν, καὶ κύνας μετ α-ης δύο, ζινα εν τούτω μεγαλην δίκην υποσῶτων τετολμημένων. Και οἱ μεν εποίουν το προσταχθεν,
ηγετο δε ἡ Ἀνθία ἐπι τὴν τάφρον. Καὶ οἱ κύνες δε ησαν Aiγύπτιοι, και τα αλλα μεγάλοι , καὶ ο*θηναι φοβεροί. Uς δε ενεβλ θησαν, ξυλα επιτ θέντες μεγάλα επέχωσαν την τάφρον , ν δε του Νείλου ολιον ἀπί-
sociis adveniens occisum Anchialunt videt, & prope corpus Anthiam. Factum coniiciunt, eamque interrorantes omnia intelligunt. Visum sis, ob hoc ira percitis , amici mortem ulcisci. Varia in Anthia in constitu re: necandam alius rixit, & ciam Anchiali corpore sepeliendam, alius in crucem agendam. Hippothous, ob Anchialum moestus, maius in Anthiam supplicium conrnientiis est. Iubet profundam latamque fossam fieri, &iniici Anthiam, & duos cum ea canes, ut, tantum ausa facinus, ita poenam gravissimam pendat. Ii mandata fecerunt. Anthia in fossam demittitur. Canes erant Aegyptii immanes, & adspectu teterrimi. Iis in fossam coniectis. ingentia ligna imponunt, terraque aggesta fossam operiunt. Parum ea a Nilo aberat, custodemque unum Longus. T
425쪽
εαλώκει της Ἀνθίας, τοτε δ' οὐν ἐλεει μαλλον αὐτην, και τῆς σ1μῖορλ ωκτειρεν. 'Επενόει δε οπως ἐπι πλεῖον αὐτη ζησεται, οπως τε οἱ κύνες αὐτῆ μηδεν ενοχλήσω- . Καὶ εκάστοτε αzαιρων των επικειμένων τά*ρωξυλων αρτως ἐνεβαλε, και υδωρ παροῖχε, καὶεκ τούτου την Ἀνθίαν sis παρεκάλει. Καὶ οι κυi ες τρεῖ μενοι οὐδεν ετι δεινον αὐτην εἰργάζοντο, ἀλλα ηοη τιθασ- σοι ἐγίνοντο κὰ ημεροι. V δε Ἀνθία ἀποβλεψασα
εἰς ἐαυτην, καὶ την παρουσαν τυχην εννοησασα, οἴμοι, Cη , των κακων , οῖαν ὐπομενω τιμωρίαν; τψρος , και δεσμωτηριον, και κύνες καθειργμένοι πολύ των λο-
σπων ἡμερωτεροι. Τὰ αὐτα, Ἀβροκόμη, σπι πάσχω, ης γάρ ποτε ἐν ὀμοια τύχη καὶ συ, καί σε is Tύρω κατελιπον ἐν δεσμωτηρίω. Ἐλλ' εἰ μεν ζης ετι, σεινόν Ουοεν' ισως γάρ ποτε ἀλληλους ἐξομεν ei δε η- τέ-
Amphino inum constituerant, qui iam prident Anthiae anaore captus, tunc magis illam miserabatur, dolebat- qtie insoriunium; cogitabat Vero , qua ratione vitam eius sustentaret a canthus illaesam. Quotidie rem iis lignis, fossae superpositis, panes iniecit, & aquam praebuit, & Anthiam titile bono esse animo liortatur. nes pasti nullo eam affecerunt malo, quin & cicuis res uransuetique subito facti sunt. Anthia, menior sui, praesentemque fortunam consulerans, Eheu me miseram, inquit, quale hoc est, quod sisteo stipplicui sos. sa, carcer, canes inclusi, quos tamen latronibus longe mitiores experior. Haec ita causa , Abrocorna , patior: nam & tu in pari quondam fortuna fuisti, & te in vinculis Tyri reliqui. Sed si vivis adhuc, nil grave est; fortasse aliquando filii invicem dabitur. At si lana
426쪽
EPHESIA CORUM LIB. IV. θνηκας, la. ατην ἐγω Cιλοτιμῶ α ζῆν , μάτην δε οὐ-
τος, ο εις Στωποτε ἐc ν, ελεεῖ με τρο δισπυχη. Tαῖ-τα ελεγε, και ἐπεθρηνει συνεχῶς. Καὶ ἡ μεν ἐν
ταίρω κατεκεκλειστο μετα των κυνων. D δε A φίνομος ἐκάστοτε κακείνην παρεμυθεῖτο, και τους κυ- νας ημερους εχτοι ει τρεέων. mortem obiisti, frustra ego Vivere annitor, frustra iste. quicunque est, infelicis nunc miseretiir mei. Haec dicens contineriter lamentabatur. Ita qui dein Anthia in fossa chi in cauibus inclusa erat, & Amphinomias illam quotidie consolatatur, canesque alendo mitigabat.
427쪽
O δε Ἀβροκόμης, δανυσας ' τον ἀπ' Αἰγύπτου
λε πλου, γαγε δε εἰς Σικελίαν' - κατεχθησαν εἰς πόλιν Συρακούσας μεγάλην και καλην. 'μαυθα ό
A. BROCOMAs, ab Aegypto navigans, non in Italiam quidem ipsam pervenit, cum navis verrio depulia recto curia abereasset. Ad Siciliam vero Syracusas, Ri plain pubclaramque urbem, appulere. Ibi Abrocomas i
428쪽
XENOPHONTIS EPHESIAC L. V. 193
Ιβροκόμης γενόμενος ἔγνω προῖέναι την νησον, καὶ αναζητεῖν ετι περι Ἀνθίας ἐά τι πύθοιτο. Και - ἐνοικίζεται μεν πλησίον της Θαλάσσης παρα ανδ' Aiγιαλεῖ πρεσβύτη, αλιεῖ την τέχνην. Oυτος ὁ Αἰγιαλευς' νης μεν ην και ξένος , καὶ αγαπητως αυτὸν διέτροφεν ἐκ της τεχνης. Υπεδέξατο δε τον Ἀβροκόμην ασμενος, και παιδα ενόμιζεν αυτοῖ, καὶ ἡγάπα διαφεροντως.Κ- ηδη ποτε και εκ πολλης της προς ἀλλήλους συνηθείας ὀ μεν Ἀβροκομης αυτω διηγησατο τα κατ αυτον,
και τὴν Ἀνθίαν ειρηκει, και τον εροὐτα, και την πλάθνην' ὁ δε Αἰγιαλευς αρχεται των -τῶὐ διηγημάτων. Ἐγω, ἔφη, τέκνον Ἐβροκόμη, ουτε Σικελιωτης,
τε επιχωριος, ἁλ Σπαρτιάτης Λακεδαιμόνιος, των τα πρωτα ἐκει δυναμώων, και προουσίαν ἐχόντων πολλην. Νεος δε ων ηράσθην, is τοῖς εφηβοις κατα- λελεγμενος, κίρης πολίτιδος Θελξινοης τουνομα. Ἐν ηρα δε μου και Θελξινόη και τη πόλει πωνυχίδος
stilam periiWre statuit, ac quaerere, si quid audire de Anthia posset. Domo excipitur prope litus ab Aegialeo quodam sene piscatoro, paupere & peregrino. IS, c
miter Abrocomam ad se receptans. ex artis proventu Iss emer nutriebat, ac maxime diligebat, ut filium reputans. Alii quando consertis invicem sermonibus, cum Abro comas fortunas suas, Anthiam, amorem, erroresque narrasset, Aegialeus ira & sua commemorare orsus est. Ego, inquit, fili Abroconia, non Siculus, non ituli-gena sum, sed Spartanus Lacedaemonius, ex iis, qui plurimum imi auctoritate & opibus pollent. Prima iuventa virginem amavi indidem civem , cui Thelxinoae nomen, amabatque illa me pariter. Cum pervigili uni
x Tχόντων Ita reseripsi e Lo- etsi vulgatum haud plane cellae coniectura sati, protrabili, damneni.
429쪽
μένου Θεοῖ , καὶ αa λαυσαμεν, - ενεκα συνηλθορον. Και χρόνω τινι αλ ιηλοις συνη κεν λανθάνοντες, και
μον οι πατερες διαχωρίω τινι νεανίσκω Ἀνδροκλεῖ τολνομα η- δε αυτης και ηρα ὀ Ἀνδροκλης. Tα μεν ουν πρωτα ἡ κόρη πολλας προῖάοις ἐποιεῖτο, αναβαλλομένη τον γάμον τελευταῖον δε, δυνηθεισα ἐν τα eis μοι γενέσθαι, σῬντίθεται νυκτωρ ἐεελθεῖν Λακεδαίμονος μετ ἐμοῖ. Καὶ si umίλαμεν ἐαυτους νεανικως, απέκειρα δε και την κόμην της Θελξινόης is αὐτητων γάμων νυκτί. Ἐξελθόντες ουν της πόλεως ' νειμεν εἰς 'Αργος και Κόρινθον, κακεῖθεν αναγόμενοι ἐπλεύσαμεν εις Σικελίαν. Λακεδαιμόνιοι δε , πυθόμενοι την
in urbe ageretur, convenin iis, ac, ducente Deo, iis rebus, quar in causa conveneramus, friIebamur. Per aliquod tempus clam consuescere licuit, inlituo iureiurando saepe pollicitis, usque ad mortem convicturos. Invidit mihi Deoruni aliquis: nondum enim ex epihebis excessetani, cum Thelxin in parentes nuptum dant Androcli cuidam, trulidem adolescentulo, qui & ipsam amabat. Puella multa primum causando in longum d cit nuptias: tandem ut licitit me convenire , consentit noctu mecum egressi Lacedaemone. Exornamur igitur iuveniliter, comamque Thel xinoes ipsa nuptiarum nocte totondi. Ur,r egressi , Argos & Corinthum proficiscimur, atque inde solventes in Siciliana navigamus. Lacedaemonii, fuga aiulita, nos capitis damnariint. Hic
430쪽
φυγρο, ημων Θάνατον κατε σίσαντο. υμεῖς ἐνταυθα δηγομεν ἐν απομα μεν των ἐπιτηδείων, ἡδόμενοιδε και πάντων ἀπολαυειν δοκουντες, - ημεν μετ ἀλ- ληλων. Και τεθνηκεν ἐνταυθα. οὐ προ πολλου Θελεινίη , και το σωμα οὐ τεθαπται, ἀλλα εχω 'γαρ μεταεμαυτοῖ, και αει Oιλω , και συνειμι. Καὶ αυμα λεγων εισάγει τον δεβροκόμην εις τοενδότερον δωμάτιον, και δείκνυσι την Θελξ νόην, γυναικα πρεσβύτινὶ μεν ηδη, καλὴν γενομένην ἔτι Aιγιαλίῖ κόρην. Tο δε σωμα αὐτης ἐτεθαπτο τα Αἰγυπτία ἐν γαρ και τουτων εμπερος ἡ γέρων. Tαυ
λαλω, κα συγκατάκειμαι, και συνευωχουμαι κανελθω ποτε εκ της ἀλειας κεκμηκως, αυρο με παροραμ υθεῖται βλεπομένη οὐ γαρ, ο α νυν ὁραταί σοι ,
τοιαυτη Oαινεται μοι' αλλα εννοω, τεκνον, οια μεν ην quidem necessarioriam inopia laboravimus, gaudentestamen quasi ornnibus maeremur, qhioti una essemus. Hic non ita pridem Thel xinoe fato cessit: corpus non humatum est, mecum enim habeo, eiusque vetere constettuli ne utor. Haec dicens Abrocomam in interius cubiculum ducit, ostenditque Thelxinoem anum , somnosam olim ni lierem, Aegialeo etiamnum puellam. Corpus eius co clitum erat Aegyptio more, cuius erat senex peririt S. Haec, inquit, est, fili Abroconna. Illam ut vivam alloquor, una & iaceo, & discumbo , & si quando a piscando lassus revereor , huius me a spectus reficit: non enina qualis, filii, tibi nunc videtur, apparet niihi, sed
i Πρισβύτι, Abre h. hune lo- quod sane concinnitis. Idem mox eum ita constituit, corr. ανευρήσω , Pro ἄν εορ σ3,a γενομ- , κοιλουν δ' ἔτι Aιγ. quod recipiendum putavimus.