장음표시 사용
171쪽
την σελήνην μέτρουν τον ἐνιαυτόν. Ad ἐνιχρ. glossa Goetti προσπελάζουσα. EX Synesii Epistola 3. p. I 6o. haud scio an recte colligi possit: μέλει γὰρ κώ asi την μουσαν ἐβὸομηνταινιώσεσθαι τε κώ πυργοφόραζ, καθάπερ ἡ Κυβέλη περι λεύσεσθαι. Cybelae sacra septimo quovis mensis die fuisse celebrata Synesi tempore. v. a I9. 'Pέουσιν Medie. Seliolia: τρίουσιν ἔνουν οἱ Κορύβαντες, ε οἱ παρατυχόντες, φοβοῖνται. Euleentiis recte: οι δὲ
δεούσαντac ευλαβοῖνται τῆς Ἱδαίας Piae τε φοβερώτατον υ λατ- οῖον καὶ μανίας πλῆρες. Λv. 22o. 'Iδαίης. Scholia: Hς ορεινῆς. Ἱδη γάρ κατα-χρηέικως παν ἔρος καλεῖται. v. et a I. Λ σσν vitiose Goreaei editio et Florentina. Deoineeps ἐσφαλμένος βραυκανααται Paris. ἐσφαλμένος, et eX eorrectione βραυχανααται ΙLicearii. Scholia: βραυκανάαται γράφεται καὶ βρυχανααται, βρυχαται, κλαυθμυρίζει, ώς παι
Scholia recentiora: βρυκανααται γράφεται καὶ βρυχανααται. Sed Lorr. βρυχανααται γράφεται κώ βραυχανάαται. Hesychim: βραυπανάασθαι ἐπὶ των κλαουόντων παιδίων λέγεταε.ώς μίμημα φωνῆς. idem βρυκανήσομαι βο σομαι. Alibi:
βρυχίνα, σάλπιγγι καμπύλν Eutecnius: τοιαλα καἰ ουτος ἐσφαλμένα καἰ λύσσης γέμοντα φθέγγaται, κέ ωσπερ οἱ παῖδες - πολῶ κλαυθμυριζόμενοι κώ ωρυόμενος διατελεῖ.
V. et aa. Ἐρυδόν. Scholia: Maia φυνῆο G. et Lorri μετ οργῆς) ώς λύκος ωρυόμενος. Lectum igitur vuletur olim h. I. etiam ἀργηοόν. Sed praestat ωρυδόν. Ita est βρυχ ξόν apud Apollonium 3. Versu I373.
v. a 23. GOrit. adscriptum habet ραιβόν pro λευκόν. Eu-tecnius: ταυρηδον τε υποβλέπεται, κώ ὐπαφρίζει τω Hόματι κω τους ς όντας παρατρίβων ἐχον αποτελεῖ
172쪽
lionius: ariuvantur rosa pota aut oleo irino, coamque frequentius rejicere, .hem alvo acri elysmo saepius ducta, postea . passo, lacte et antidoto mistridatico: ubi legi debet: resareo
poto arti oleo amno. Diosc. in Parab. η ρόδιιον η υινον - συνοἴνω. Asclepiades ap. Gal. Antici. a. 7. τοῖς δὲ το σαεικὸν πιουσι βοηθεῖ οἶνος πινόμενος γλυκύς.
v. 227. 'Υπεξερύνσι M. R. υπεξερύγησε Paris sed eo rectum deinde fuit. In Mosquensi libro similiter a prima fuit manu seripuim ὐπαε ύνσι. Eute itas: Π ἐξεμόντος μετὰ βίας αυτοῖ της ἐκ των δακῖύλων συνεξέλθν το δεινὸν ἐκεῖνο
φαρμακον κοὐ θανατηφόρον. . v. 228. Scholia: κοῖ μετα τον τοῖ γλυκέος ἔμετον πόροιο αυτὸν ζωμὸν πολὐν χηνειον. μεμορημένον, δεZασμέρονκα. ἐψηθέντα τω πυρί. Eutoenius: ἀλα τοι κώ καθεψηθέν τος νεογνού που χηνὸς κοὐ διατακέντος τὸ ἴξωρ προς Ιασιν αγει
174쪽
V. 238. Βαλοιο συνομηρέα Paris. ἐν ὁμηρεα GOett. . :v. 239. Uilleo inepte ροδεοις Scholia ' τοῖο ρόδοις, ' ροδίνου ἐλαίου cubi G. τοῖς ροδὶοις θ θυόεν τοῖς ρόδοις ελωον, ἰητοι το ρόδινον σῖα ε μετ ερίου εις το πιόμα αυροῖ. Unde constat olim recte etiam lectum fuisse: ροδέου. quam Iemonem et sententia postulat, et locus geminus infra vers. 453. confirma t. Euleenitis: διανοιγομένου δὲ τὸ σοόμα ἐνσΤα σω. τις του ἀνθρωπου τούτου τὸ ἐόθινον μύρον η ἴρινον, ποιω τεοῦ τοῖτο συνεχως και ἐν ημέραις πανυ πολ αῖς ρύσασθου της τε 1μανίας και πλανης και κακοπαθείας της ἐκ τοῖ τοεικοῖ τοῖτον ευνησεται τὸν ἄνθρωπον. RO1aeeum oleum in potu commendat Aselepiades apud Galen. Antid. a. 7. v. 24I. Mόγις δε κε M. R. Paras. V. 242. Ἱηλα τραφεται GOeu. sed varietas annotata pei sit. Vulgo βλαι. Diosc. κά εἴτινες αυτοῖ φύγωσι τον hι 'δυνον πολων χρόνον κλινοπετεῖς διαμένουσι κω αγαέαντες ἐπΤΟ - ημένοι τὸν λοιπὸν χρόνον διαγουσι. Aelius: ηἰ-τις ἐκφωτοι τὸν κίνδυνον κλινοπετεῖς διαμενει χρονιος, ἐUοημένος τε κου α ταέατος τὸν λογισαὸν τὸν λοιπὸν χρόνον διαμένει. . .
Male igitur in Diosc. corragebat Manaritus ἐφθοημένοι. Restitiatam sanitatem simili phrasi expressit Epigramina Anstoli III. p. 34. ed. 'Muliel. ος με τὸν ἐκ νουσου τρὶς ἐπ ασφαλὲς
175쪽
βοος με αν- τοαένη που ἰνδαλ'ν κερόεσσα, τότ αυ μέγα Θαρ- λεος σοι αυ ησω πῖοι τόν - άνέρι πορσύνουσαν ἀτορ, κύ, πραπίδων ἔτερηρέα δυσφορον ορμήν πλαζομένοιο νόοιο, πότμον γε μεν ου τι φέρουσαν, νουσον εχειν δ' ωκεῖαν άκεσφορὴν ἐρα- iτεινεν. lta corrigo locum mi ere luxatiun . Emendationem firsnat Iocus versii 585. τότ ου μάλα θαρσαλέος σοι αυὸ σω παλίνορσον έλεῖν κ: δερ.
μιας αὐτων πόλεως. Ceteriam facile apparet hos versis ad initiuna hujus tractationis esse retrahendos. Ita etiam Diose rides et Aetilis statim ab initio toxici Oramnem addunt. Hoe vero in loco inepte fueriint a librario collocati. v. 245. Codice Mediceo deest versiis 2 3. ae deinde Versiis 24s .in versiam ars. inclusum hoc nunὶ ero; queni deinfectum ni argo annotavit his verbis λείπουσι σίποι λά. Diose.
εικὸν πολέμιον. - πεσὸν μὲν γαρ τω σωματι και γευσάμενον καθάπαξ του τρωθέντος επειτα τρέπει αυτο κώ νεκρωδες ποιεῖ,
κώ διαδεχεται αυτὸ Δ τού rao ὐδαρος, ἡ δὲ Ιος του ανθρώπου, πιτασηπομένου καοῦ ρ δεα ὐπομένοντες τουτου κατὰ παντὸς μέρους ελ χωρεῖν βιάζετα συν ἴδατι πάνυ πολῶ κω άκα- . Θαρσί . Vides igitur Euleenium expressisse Iectionem Paris. σε δὲ, quam restinu. Uulgo σα δὲ. e tertina hue pertinere
176쪽
ἀλεξιφαρμακοις ἐπιλίθντας. Dcοῖο σου λίνεε το θέμα Θελ - σας aμεῖν εφθειρε την του ηχου μίμησιν. ουτω Ζηνόβιος. Suspieor h. l. versus aliquot vel excidisse vel aliter olim lectos fuisse. Certe in aperto in hune Ioeunt a librariis olim fuisse luctatum. v. 247. Nελανομένην πικρως ὐποβόσκεται υὀρ e lis Goeti. ὐποβόσκετα etiani Rice. Paris et Lorr. Ρostreina vox ἴδρης nota est perscripta in Paris Euleenitas scripti imIegit ἴδρωψ. quam equidem lectionem veram puto esse. Vnugo pessime Iegebatur: σαρκα μελανομένην ' πικρος δ' ὐποση-πετω υδρης ς' σηπόμενον δὲ μύδω ete. Intelligi debet hydrops ανα σαρκα vel ὐποσαρκίδιος dictus, cum partes Gnines eorporis solidiores in aqliam resolvi videntiar, eum pallore et tumore. Ita Aelianus H. A. 3. I 8. de physali veneno: νβεται Iraec υ πο σηψεως διαυγέσΤατος ω: ὐδεριωυ. Si Entecnii Iehilonem praeferas, tum vero 1equens versus ita est legendus: ἰωσηκόαευον δὲ ete. Vulgatam tamen lectionem respicere videtur Scholiastes, qm statim ab initio toxici e ymologiam tradens ait: α λοι δε λέγουσιν o τι ἐκ του α ματος της ἴδρας α νεφύη. την δε ἴδραν τόξοις ανεῖλεν ἡ Ηρακλης, κω δια τοῖτο τοξικὸν καλεῖτου. V. 248. En γνυτα Goeti. ερφος Scholia explicant: το δέρμα οπερ οἱ 'Iωνες σ=ερφος φασι διο και σΤερφωσα λέγομεν ἐν τη συνηθεία. ubi G. et L. habent: τέρφοι - τερ- φωσαι. Noster Theriae. 323. τέρφει habet; Apollonius Rhodius 4. I 348. Hέρφεσιν. ubi Scholia: δερμασιν, ΟΘεν καὶσΤερφωσαι. Ἱβυκος δὲ σῖερφωτηρα συατὸν εἴρηκst νον εχοντα δέρματα. οθεν κα παρ' Αἰσχύλω αὐοοῦσι γραφειν μελανο-σΤέρφων γένος, οὐχ οῦς τινες μελανοέέρνων - οθεν καὶ τοκεραμιον Gερφος λέγεται. De tOX leo nune pauca addo, et primum quidem Scholiorum verba: τοξικον καλεῖτα δια roομοίως τοξεύμασιν Οἰνωρεῖν παραχρημα βρωθὲν η ποθεν ' ηἐπεὶ οἱ Παρθοι κω Σκύθα το&ύοντες τουτω παραχρίουσιτας των βελών ἀκίδας. ου γαρ, ως τινες, τὸ κώνειον ἀκουἄK 4 Hέον.
177쪽
λέγε rota υπό τινων σκυθικόν. Asclepiades apiui Galentini tui. a. 7. inter sitriplicia venena refert, et Dioscor. in Praefat. Alexipli. inter herbas, cum Aetio. Aelitis Promotus apud Mercurialem de Uenenis p. 97. toxicum et phariti cuna ad venena composita retulit. Ad hemaraim genus reserebant etiam qui teste Plinio I 6.s 2 o. a taxo alabore dicta veluti taxica asserebant, ineptissina etymologia. Ealutem veget ibi leni naturani signifieavit Lucanias 9. vers. 8 I9. Non tani Veloci corrum punt pocilla leto, stipite mi ae diro virgas mentita Sabinas to-Mea satilegi earpiint niatura Sabaei. lociis ingenia inte pretuin miris imodis exereuit et vexavit obscuritate sita. Plane eni in similitudinem illain virgarum Sabinarum ignoramus, deIectione etiana valde diabitati tr. Scythicum noni inat Aeliantis. H. A. 9. IS. tibi Scythas tii gendis sagittis adhibere, et in pa- Tando veneno huniani sanguinis corrupti saniena addere tradit auctore Theophrasto, clipis locus hodie non exstat. Sed ex eodem haec narrat minititis A luctor Mirabit Ausetali. c. I 53. Scythicina veneni ini ad tingendas sagittas cona poni ex vi per russi gravidam In carnibiis putresamone colliqtratis, iisque s niuna sangnini hianiano innatantent aqilotam, postqtiam ollae bene elausae in lita et de fossa in finieto coimpia tria erit, admisceri, atque ita venenirna fieri letale. Plinius I i. s s 3. Scythae sagittas tingunt viperina sanie et hiunano sanguine, ire mediabili id Peliis inortem illico asseri levi tactu. In Aeliani Ioeo codex Medicetu pro scythico plane toxicum nominat. Serpentis felle litas saeittas memorat Ovidius ex Ponto Epist. 4. 9. 83. Hercialis sagittae Echidnae 1 eir Hudrae Lernaeae veneno infectae is euntirx ab eodem Metam. 9. I 58. Veneno illi, quo tunica. Herculi a Deianira oblata suit insecta, sanguinein ex vulnere suo admiscuerat Nessiis Centaurils, ut a Sophoete in Trachiniis traditur. Toxicum Celtriciani seu gallicum nae morat Aiactor lirab. Ause. e. 87. quo Celtae sagittas inficiebatit. Feraru In iis puriso cusarum
178쪽
eussartim ex corpore statim particulam veneno tastim rest. etiisse ait, ne totum corpus computresceret. Contra hoc ve . Denum renaedium in quercus cortice fuisse reperitiin; alios contra plantam cφυ-ου graece est) coruium cssitani noni inare. Sed antiqtiae hiijus libra Editiones non toxiciam sed δενικόν, quasi peregrintim, noniinant; et pro φύλον recte Conr. Gesner emendare videriir πιυταφυλον. Itaque ejusdem fere naturae, hoc toxicunt Celticiani fuisse videtiir cum graeco, quippe cimis remedii duo eadem conaniemorat auctor Auscult. qllae graeci naedici, qtlerctis nempe cortieeiu et quinquem-
Iium. De utroqile autena Nicander tacet.
De celtico toxieo ita Plinius .a7. s. 76. Linaeum herba' appellatiar a Gallis, qua sagittas in venatu tingunt ni edicamen to, qllod Venenum cervicarium vocant. Ubi C. Gesnera 'emendatio xenuum substit lentis peceat contra literariam orciunena, qtiem Plinius seeluus est ibi. Vocabulti in aliquod et nomen herbae ponere voluisse videtur Plinitis, non ipsius veneni, qllod graece toxicum, latine cerataritim appellat etiam Festus grammaticus, nulla Galloriani mentione facta. Alibi Plinius herbam latino nomine edere videtur 25 s. 25. de eLIeboro: Galli, inquit, sagittas in venatu elleboro tingunt, et
crimeisoque vulnere teneriorem sentiri carnem affirmant.
Praena loeum repetiat Gellius I 7. c. I s. De eodem esse vid tur locus Celsi U. 27. venatoria venena, quibtis Galli praecia pue Uttantur, non gustu sed in vulnere nocent. Quodsi vere
asseritur, argumento esse potest longe diversum esse Nicandri toxicum, quod gustu etiam exitiosum traditur; sed idem viis detur cum Celtico auctoris Auscult. Intrab. In Nothis l)ioscoridis gallienni hellebori alta nomen editur Linginon, quod tamen graecum esse videtiar, quasi leporanum dicas. Ita helle- . borus niger ab aliis eleaphine, id est cervarium appellara traditur. Itaque suspicor in vocabulo Lanuum apud Plinium leporis aut cervi nomen gallieum latere.
179쪽
Diversum est toxicum illud, quod ex sueeo fructus a boris alici ius fico similis in Celtica, aut ut alii ex Iheophrasti H. P. 9. IS. Volunt, Belgica, nascentis ad sagittas tingendas colligi tradit Strabo 4. p. 3o . Apud Lucianum in Nigrino
Q etenses tela dicuntur inficere o ω, quo vocabulo graeci scriptores de lacte fici uti solent. Denique Hispani ad incerta fortunae toxicon ex herba apio siniti, aponon appellatum, s eum gerebant, auctore Strabone 3. p. 25 I. Uiuie Orta Vid ' tur nam alio Seholiastae Nicandra, toxicum a quibusdam e nitam dici, quod conium apio susillimum est. Diversum est toxicon Hispanicum, de quo Plinius I 6 c. Io. trassit. v. 249. Mηδείης. Euleentus: απι γαρ κω τοῖ της νηδείας ἐπειδαν ολως τις μετειληφως εὐρεθν φαρμάκου, όλε-
δρίου τε δη τούτου και καυέικωτάτου τυγχάνοντος, ἐφημερουτε πρὸς πάντων ἐπονομαζομενου, πρωτον μὲν ete. Andromachus apud Galenum Theriae. ad Pison. cap. 7. ωκύμορον πόμα νηδηο voeat. Thenustocles ex quorundam opinione φαρμακον μιρον sumsit in Asia, auctore Plutarcho T. I. p. 28 a. Uit. Parallel. Antiqui inus Iocus est Theophrasti H. Ρ. 9. I 6. κωτὀ ἐφημέρου φαραακον εὐρησθω. ' ετερον γάρ τι ριζών ε ναιο ἐφημερον ἀπαAEάρ ι. τοῖτο δὲ φυλον Ομοιον ,εχειν τω ψόρω η τω λιρίω, κοὐ τοῖτο πάντας εἰδένου. διὸ κώ τάνδράποδά φασι πολάκις παροργισθέντα χρησθω. Deinde monet pro varia apparanes ratione celerius vel serius interficere venenum hoc, et callere hanc artem in primis Heracleae Tyri henos. De letifero colchico ita Diosc. 4. 84. κολχικὸν, οἱ δὲ ἐφημερον, οι δὲ βολβὸν ἄγριον. ληγοντος τοὐ φθινοπω- ρου ανίησιν ἄνθος υπόλευκον Ομοιον κρόκου ἄνθει - γενναται u πλεῖσιον si τν Mεσσηνία και Κολχοῖς. βρωθεῖσα δὲ κ7είνει κκτὰ τον πνιγμὸν ομοίως μύκησι. άγεγράψαμεν δὲ αὐτην
έπaκ Τικη δια την ηδονην τοῖς απείροις. De altero non Ietali ita e. 85. ἐφημερον οἱ δὲ θιν αγρίαν, φυλα δὲ κω καυλὸν σμοια εχει κρίνω, λεπΤότερα D, ἄνθη λευκα, καρπὸν δὲ μαλα-
180쪽
petiit Galenus libro 6. De Simpl. Medie. Facult. Plinius qui
eundem cuna Diosc. aiactorem exscripsit, 25. s. IO7. florem purptiretim tribuit ephemeri . Obiter ριοου hoc noniinavit etiam Diodorus Siculus T. I. p. a 98. Vides Theoptarastum unius epiterneri meminisse, seriores scriptorcs duo genera distinxist e. Uenenatui a genias esse putant colchicum autumnale Unn. cujus vires venenatas in aninialibus et honiinibiis spectatas enarravit Gnaei in in Historia venenatariam plantarii in p. 4 et seqq. Nunc videantus Scholia: ητοι το ἐφημερον σκευασ=ικόν ἐύι φαρμακον ο καλεῖται κολχικόν, ο βαρβ. Lori o και οἱ βάρβαροι νάφθαν καλοῖσιν ' o οι χριόμενοι η Iμα- τιον ἀληλιμμένοι ὐπ αὐτου φοροῖντες - Τι γὰρ καυσ7ικόν.
δοκεῖ δε η Mνδεια την κατασκευην αὐτου εὐρηκέναι, διο καικολχικὸν λέγεται. οι δὲ ἶριν αὐτο προσαγορεύουσιν. ἴλοι. φαρικον, ετεροι ἐφημερον, οτι ἐν αὐτς τν ημέρα, y ποβν. άναιρεῖ γίνεται δὲ παρὰ τον Υπανιν τον ποταμόν. τουτο ' γ vvαται όρθρου, μαραίνεται δὲ περὶ μεσημβρίαν. GOett. et - ' Lorr.) δ α το εωθεν αναδίδοσθαι κατα τον Τάναιν ποταμὸν, η την Κολχίῖα. τν γαρ μεσημβρία τελειοῖσθαι, προς εσπέραν δὲ αὐαίνεσθαι. η δια το ημέραν μη δύνασθαι ἐξαρκεῖα. τοῖς πιόνταο αὐτό. Haec verba variis primi auctoris vel excerptoris erroribus plena sitnt, ut jam ante me victriint viri docti. Primum naphtana, olei genus, male permutavit eum ephemero veneno. Naphtayi apud Medos iu usus bellicos adhu era et M δείαο ελαιον Vocari, tradit Procopius in sexto Gothieoriam. Herba quadam insectum condira et ad diutui nitatem servari refert Ammanus a 3. eap. 6. Ignem graceum
in usu bellieo dixerunt scriptores historiae Byrantinae; cujus historiam perscripsit Hano M. Pallam oleo hoc infectam a Medea pellici Iasonis inissam memorant veteres scriptores, qua fuerit illa combusti, exun arae igni appropinquasset. Vide Plinium a. s. Io9. Dioscor. I. IOI. Aquam Medeae causti eis phar.