장음표시 사용
261쪽
himere in passo. Scribonius: Benefacit et pix cedria, si quis inde bina terreave cochlearia ejus sumserit per se vel ex passi evathis duobus tribusver item benelaciunt iuniperi κεδρίδας elicit) tritae quam plurimo cum passo aut per se datae. Ases piades apud Galenum II. 7. κεδρίας οσον οβολου ενὸς η ημιωβ λου γλυκει διεὶς πότιζε. De πέλανος varia significatione vide Euhnicen ad Timaeum, Toup ad Suilun l. p. 36. Abresch ad Aeschyl. I. I 82. Scholion ad Porphyrium de Abstin. II
P. II a. κω o του μάντεως μισθὸς , οβολὸς. quae fere eadem
apud Suidam legas. Ceteriam πίσσα proprie resina dicitur; une deinde cocta pix. Ita Theophrasti H. P. I. I9. verba deiticeis arbor m : η πιτJωδης οῖον ἐλατης, της πεύκης, των κωνοφόρων. Plinius interpretatur remareus. Vide Salmasii
HomoVm. p. I 68. Κεδρείας λείας μετ οἴνου κω πAσης υτρας, η κεδρίαν ὀλίγην μετα γλυκέος δίδου ἐκλείχειν. Uilite patet veram esse emendationem C. Gesneri et Cornarii in Dioscoride νεδρβας λείας μεr οἴνου legentium. Ita scilicet etiam in Aetio erat Iegendum, ut vertit Cornarius. v. 49o. Κρησίδος. Scholia: οἰνωπης εἶδος ροιας κω οἰναδος. - προμένειον δὲ εἶδος ροιας. ωνόμασε αὐτην από τινος Προμένου Κρητος. Elueenius: ροιας τε προς τούτοις ἐσθιετω, της σa δη Πραμνίου οἴτως ονομαζομενης και αλως Κ π ος κου οἰνωπης αλης. Videtur legendum esse αλωο, nisi malis alte-Tum αλως corrigere. Hesychius: Προμενεοι ροαί τινες. Idem
Κρησας , Κρητικὸς, απὸ Κρέτης. ubi sorte Κρησὶς legendum est ex li. I. Uide Μeursit Oetam II. 9. p. IO7.
V. 49 I. Accurate satis interiorem mali punici fabraeam pingit Avienus in Carmine, quo ab amico mala puniea ex agro Iabyeo misis petit ad usum medicinae. Ita vero ille versu I3. et seqq. Illa preeor mittas, spiso pilora arta cohaeres gra-Romni fetura stu, easrupie sedentes ut piaedam tumetrae soriolatia agnume pMdrant, multiiplisen apte trahunt per inriti a veil 'ra pallam, unde ligant teneros examina flammea easses. Tune
in presso gravi si pondere grana linisant, divisere domos, et
262쪽
pondera partifras aeφιant. Haec ut, antice, petant, tagunt fa-sidia longis nata malis. Deinde generas Italiel pomum in s ritus Libyco esse ait versu 27. seqq. Nasciti r et multis onerae Da breuitia pomis; sed gravis auferam fert succus ad ora saporem. Illa autem Labycas quae se fusiolut ad auras, mitestat me. tiore solo, coeliφιe tepentis nutrimehia trahens succo se nectaris implet. Membranam flavam quae omnia grana complestitue sinu, pallam, qua singula reticulatim inelusa distinguit, vellera, et casses teneros, ut Nicander αραχέεντα καλυπυην, grana ipsa, modo rubra, modo flava, interitum eandieantia, osse et niteleo composita, interitum Osse carentia et απύρνα, e Tamiana fiam mea voeat. Italicam punieam saepe poma acida et austera tulisse, doeent remedia multa, quibus id vitium eurare Iubent scriptores geoponici. Membranam ipsam, qua grana involuta Iaeent et isser ta Graeci κικκου, teste Helyehio, et latini satiliter clam n cliis Neriant, quod vocabulurn ex Plauto Uareo et Festus interpre
tantur membranam tenuem mesorum punicoriina. In nuce et pomo eandem membranam, sed crassiorem et lignosiorem nau. eum die ebant, teste Festo in h. U. et in Noegeum. V. 49 A. Medie. et Paris. συν καὶ αἰγινίτιν. Rice. συν καὶ ἀθεινίτιν. GOeti. συν κω τ' αἰγινίτιν. Voluisse hie videtur συν ra κέ Ais. Dei neeps oσω ν ἐσκληκότα dedi ex Goeti. ubi vulgo οσαι τα σκληρέα. inlicitia haec praetereunt; sed eece Eutecni r ας οἱ των κεγαρέων ὁ που γεωργοῖσι κηποι. Aegineticum et Megaraeum punicum aliunde ignoro, nis quod Pausanias p. 359. statuam Theogneti Aeginetae memorat, manu puniet ponium serentis, cujus rationem ignorare se fatetur. Historiam mali puniet doceo ad Palla sit Martium c. IO. Iinde peti poteriant, quae s eire lectorem interest. Megarensium hortog ex vicinia Siduntis, punicorum cultura celeberrinii, hue traxisse videtur Euleenius. De Sidunte vide ad Xenophontis Hellenica IU. 4. I 3. notam. Plinius 4. L II. Oppi- dilui facit Siclunia, Scylax τεῖχος Σιδοῖς ἔξω σου ἰσθμοῖ, et
263쪽
Corinthiis attribuit; sed Stephanus ByZ. Σιδοῖς M apnoe μω
νειου. Hine efficitur ut credamus non inepte Euleenium horis tos Megarensium commemorare. 'Εσκλ8κότα καρφ . Scholia: τοῖο απαλοῖο κόκκους κανἀντ φρασιν τν ι up καλύπυα καλύπΤουσιν ' η καρφη τα λέπν,
τοῖο φλοιο . Alius auctor ita: τν ωχων περιβολν των κόκκων. oσαι, φησι τὰ σκληρα καἰ φοινια νγουν ἐρυβρα καρφη τουτέσδε
κόκκους τν αραχνωδει κω υμενωδει καλύέρα διαφρα τῖουσι, του- σε Gι τω εσωθεν τοῖ δέρματος ὁμένι. Breviter Eutecnitis: εἰσὶ δὲ απαλαὶ κα καλοῖσιν αὐτας α πυρηνους. Gesner in Leporis
marinr historia p. 568. suspicatur a poeta indes tari tres puni-
eorum illiserentias a Dioscoride positas οξεων, γλυκέων et elνωδων; quartam deinde ades a poeta, cujus veri a ita cori igi vois Iebat: οσρώ τ α σκληρεα καρφη i. e. qtiae Π)Olles nil cleos ruis hentes tenuissima distinguunt membrana. Nec probat figit ramantiphrastos in Scholus allatam. Si ra etIam Versii 23Ο. μηλείης αγρια καρφη sunt semina malor m agrestium. Attinamus Plinirim I 3. s. 34. de punicis seu granatas: apyrenum, cui lignosus nucleus abest, sed canctior ei natura, et . blandiores sunt acini, inintasole urnatas distincti menibranis. . N leos habentium qtiinque species, dulcia, aeria, mXta, acida, Uinosa. Sanua et Aegyptia distinguuntur erythrococcis et leticococcis. Hine apparet praeter saporis et duritiae nucleoriina is1crini en, aliud etiam esse coloris nucleoriam aut riabri aut albi. NIcanincier vero docet colorem nucleor in rubrum fuisse spectatum In apyrenis granatu. Ita vero dictantur, quae vesculam seu follieulum granoriam non lignofuna et duriam, ut ponia nillita, habent, sed subtilem tenuem et araneae telae similem. Nucleos ipsos seu κόκκους poeta καρφη ἐσκληκότα dicit, Inenibranam vero, quae loco lignosariana cellarum rebros nucleos in I tulit, καλύπΤραν αραχνηεντα, debebat άραχνηεσσαν. Vinosum geonus granatoriam indicat vocabulum οἰνωπη; reliquoriam naturam ignoramus. Si rene Eutecnius Πραανιον dixit, possis inde suspicari austeriam genus ita significari; vinum enim
264쪽
Πρα uvaιον hane saporis naturam ha re ilieitur. Sed de anct ritate Euleensi, et de Proni eno Cretensi dubitare licet. Plianius 23. s. 57. dulcia granata apyrina esse ait; vinost parvum nitet eunt l. e. folliculi ini nucleorum habere; deinde s est 58.eontra leporem n ranuni - acinis detracto cortice insis, sit eoque de ito ad tertias, eum croci et aluminis scisti, ui 1 mliae, mellis Attiei selibras. v. 493. Θλίψεις Paris. Pessime Scholia: σῆν si οἴb- τρωγοαένην βορὰν, τουτέσ7ι την σΤαφυλiv ἐν κυρτίδι θλίψασ
ubi Cornarius ex Aetio cor rigebat ροων τε πυρῆνας. rediet Sera ni t ite ita prosiint irratoriam punieortina grana affuitie data. Dioscorides in Parab. ροιαὶ cσθιόuεναι οἰνώδεις κώ ΟΙ κυρῆuae. Scilicet nucleoriam sileeum e X pressum malorum puni eo mi in vinosoriam Nicas uter bibere suadet, et nucleos οἰ, ο βρωτα βορῆν vocat, ut recte monuit C. Gemer ad Diose. Pa tabit. p. 864. De miserentia triplici puescor ni οξέων, γλυκέων et οἰνωδωυ vide Dioscorid. l. I 3 I . v. 494. Ωrat τa νοτίουσαν Medie. ώσύ περ νοτίουσαν R. et G. ώσείπερ νεοτΤεύουσαν Paris. Vulgo ἄτερ ιοrΤεύουσαν. Glossa interi. G. υγρήν. Deinceps Iaale τριπἈσιν Rice. v. 496. Paris. Codex hos versus ita ordinat, ut hiane stati in seqirat hir ille: χείλam etc. POilea κνώδαλον i deinde τίσμευ ete. reliquos omisit. Hi ite errori finis similis duorum versi una occasionem praebitu. Ceterum Me sic. habet προκεσίνικι ταυρηὸόν. Scholia: ιαν ιέ τις δερα συνεχόμενος ὁ ψν καὶ
265쪽
προσπισὼν ἐπI τινα ποταμὸν ἡ λίμνην πίνν ταυρηδον, τν δὲ βία
V. 499. Προύτυψε. Ita Theriae. Versu I76. περύτυψa δὲ aeοντω. Iliad. o. 3II. Τρῶες δὲ κρου τυψαν άολεες. Νο- ster supra I 63. ὐπιτύψατο ληνοῖ. In Arati Diosem. versu a I 8. χερσω ὐπετυψε κορώνη recte habet scriptum eodex Mosque his eum glossa ντῆλθε. Vulgo est ὐπέκυψα. V. 5oO. Aαπάρην Goet t. Euleenius legisse videtur λα- σαρξ. De ipsa enim sanguisuν ille: δύι γὰρ ἡ βδε α λαγαρε τε κω α ατος ete. Proprie λαπάρη dieitur pars eorporis mollis inter eo stas nothas et ilia, quo himulo vix pervenit, nisi per ventriculum demum medicamento aliquo pillis natis graverat per intestina . Sed hane interpretationem Eutecnsi reliqila verba non feriant: est vero vectuum horum fabrica satiscinia et inepta. Uerba ita iungere singula debes; τοὐ μέν ra malina μέν τοι, scilicet τοὐ πιόντος μετα κεaar παραὶ λαπάρφ
266쪽
δον χωρίοις ἐμφυομενον προσπελάζει και άμέλγει σου LΘρω- που το αLae. Hine patet Eutecni una versum η ἔF ὐουο ζοφέ οetc. plane non habuisse in suo Codice, sequenteni vero aliter scriptum, ita fere: άφραδεως χλιαροῖο κατακλίνας ποτὸν ἴσχοι. Denique pro ακροτα τοισιν ὐδατεσσι cliversem lectionem reperisse videri debet. - Hesychius: ζοφεῖν, μέλαν, σκοτεινόν. Vide Observ. Misceli. Novae Belgic. II. Uol. I. p. 124. V. 5O4. πλωον GOett. v. sos. 'Pόον Paris Scholia: ταυτας τάς βδέλας οπουαν ό ρουο ωσν. Recte Scholia monent poetam a singulari struito transire ad pluralem τὰς; postea vero restiisse ad singularem. V. So6. Ἀμελγόμεναι. SehOlla: πιε μεναι ητοι πιέζουσαι. V. 5o7. Πυλνσιν. Ita libri seripti omnes pro πυλωσιν, nisi qtiod Goeti. habet πυλησιν, Paris. autent Omittit τa.
μ κχου. Quae sunt admodum inepta. Iae ventriculi ore postiea poeta tradu; igittar h. l. portas spiritus appellat guttiar seu Iaryngeni. Aetius cuni Dioscoride Paulo et Actia acio sangi ii-fligas monent aut guttura aut ora ventriculi adhaerere. , de Aetii locum infra ponendiana in rememorit m enarratione. Plinitis 8. s. Io. cruciatum in potu maxunum sentiunt elephanti
hausta hirudine, quam sanguisugam vulgo coepisse appellari adverto. Haee ubi in ipso animae canali se fixit, intolerando
267쪽
u συγκαταφέρεσθω γαρ - ταυταρ τοιο κατα την Δία, - νομέυοα πιλάκις. Plutius a 3. s. a. . de aceto. ur potae hiruilini. Diostoridis c. 3 a Palili et A uarix Ioea ite ianvulases citin alia deglutitis num fuerunt a librariis et varie vitiata; recte tamen vitia ex Aetio corrigenda esse montiat Cornutus et Saraeenus. inare hu oetiissis ponam Aetii verba ex Codice graeco: BIDλαι καταπροσα συγ υδα- σι -rύονται - φάρυγρο, η m Gόματι της κοιλίας. κω πρῶτον μεν το π φροι/3ιε ι δε απο- ΟοήHουσι τρο διό ον τῶν καταπινομενων, υπερπληρωθ' M
268쪽
Eε φαίνοιτο, σῖαφυλοκατόχην η τριχολάβω καἰ βελεάγρω adria' ἐκβλ re ον. άναβάλει ὁ ἡ ταύτας καἰ αλμη συνεχως καταβραχυ ροφουμένη, κώ πολω μαλον δεδεμη προσλαβουσα λάσαρ, η χιων συν ἔξει διαλυομένη συνεχως ἀναγαργαριζέσθω, κώ νίτρον μεθ' υδατος γλυκεος η Θαλασσίου, ν χάλκανθον μετ δεο se η ναπυος ἡ ἡσσώπου η οριγανου αναγαργαρι σθω. εἰ ὀὲ κήeω περὶ το σῖ-α της γαύρος ἐμπέφυνται, ὁβου μεν πίνειν ταπροειρημένα πάντα χωρὶς της χαλκίνθου. πιν έον Ea κένοὰ κοιλίαν λύειν δυναμένοις, η καθαρτηρίαν ' συνεέρέχειν γὰρ εἰωθασι τοῖς διαχωρήμασι. τὰς Φε τῆ βρόγχφ προσπεφυκυί- καἰ αορίτως ἐκβλητέον ούτως. ἐμβιβάσαι ιεῖ rον πάσχον εἰς Θερμ- εμβασιν μέχρι τού τραπέλου κώ διδόναι διακρα νεῖν ἐν σω Gόματι ψυχρό τον ύδωρ, καἰ άλάσσειν συναμ μ
v. sI3. Κέον. Scholia : χιονόεσσαν, υπὸ χιόνος πανεχσαν, κά του νεωσ=ὶ βορείως πνοαῖς παγέντος κρυσΤάλου Scribonius cap. 67. Irudinem, quam quidam sanguilligam vocant, devoratam et adhaerentem faucibus, eoque ipso ni Ie;tiam titillationemque qtrantiam praestantent, exeutere opo tebit aceto quani plii rinio epoto per te, vel cum sale aut nitro am lasere. Idem faciunt et nivis glebulae quain pluri, naum devoratae. V. SI 4. Βωλαδα Medie. et ex correctione Rice. SehoIta hσκάψειαρ, ὀρύξειας τον υφάλμυρον βωλον τῆς γvo. λέγει τὸ ἄλαο , rον όρυκῖὸὐ αλα. - αλμην δὲ κελεύει πιεῖν Καππαδδοκικου αλος. Emegnius: κου λιτρeυ γειοαέ υ διύγρου λίανώς ποτὸν πρόσφερε. Γυρὸς est proprie lacusetis ablaqtieationis torbem ablaqueationis dixit Columella li I. 4. a. ubi recte Ges-ner coni paravit graeetini γυρον et γυρωσαι. Altis orix ahIaqueare lae in V. I7. Hesychius t γορῶσαι, πληρωτώ, Sellicet cum laetis repletur terra regesta, tunc clieittir etiam
269쪽
' γυρωσω, sed raro ; proprie enim est egerere terram. - Alres quod attinet, quadril plicem salium speciem posuit poeta; pNinam glebae ex terea salsa eslame atque eliquatae; alteram salis fossilis et a natura coam et densati ; tertia in salis ex aqua, marina sole aestivo Vol igne vaporata coacti; quartani denique ex spuma maris , affusa aqua dulci subsulentem. Postremam hane speetem deser sit Manilius U. 682. quin etiam nragnas solemιnt celebrare saliuaS, et pontum coptere, et ponti secernere viros; cuni solidum certo distenisnt margine campum, adpe ' utqκe suo deductuni ex aeqνore fluctum, clatu endoque negant. tum denium suscipit tintaS area; tum pondus per solens Hunore nitescit. , Congeritur flccum pelaguS nierspιe profundo i. e. in imo subsidentisa canities set nota maris, spuniaepte rigentis ingentes faciunt cunΠιωS, pelagique venenum, pis perit et tu Ῥιae succo coreriptuS amaro, vitali sale pernamtant, reddantpιe saltι-bo. , Hunc Ioemn multis in partibus vitiavit Bentiems ignoratione rerum naitirae falsiis. Ita edissit: fuscipit auras area, tum posto per soletn. Uulgata Vitio caret, etsi absumtissim visa v1ro sagacissimo. Deinceps dedit: men sisque profundi maria
ities seposta maris. Equident ex temone Codd. qui sed nota
habent scriptum, vulgatu in viei spie profundi canuies e nota correXi. Uerstun φκo perit usus aptae ex egregia Bentlejienaeiulatione posui. Uerba claudendopte negant vix sana esse piito, etsi delen sit Scaligo. Ceteriam vides Manilio canitiem. viaris, spumaniFιe isci, quae graece αλος Σχwη VOeatlir. V. 5I5. Nειομέν GOett. et In glossa ηροτριωμένην. Deinceps ident annotat legi etiam Θαλερην, addens διότι ωφέλιμοe., Scholia: ναιομένην, πατομένην, οδευομέν , ηροτριωuένην. Dein Θαλερην vnnotant ut GOet t. Scholla νειομένη , Etltecni ναιομένην eXpressit: διυγρου λίαν. Noster aptad Athenaeum
libro IS. D. 684. οἴσπορα ναιομενοισι τόποις ανεθρέψατο λειαων. Hesychlus: ναῖον, ωκουν, ε ρεον. ναίειν, οἰκεῖν, ρέειν. Apol
' lonius similiter i. II 64. ναδεν dixit pro k εεν. De lectione
270쪽
In Hippocrate Θαλερον κνεῖμα interpretantur Θερμον κοῖ σφοδρόν. - Salem poeta primum fossilem seu nativum nonianat; Scholia Cappadocicum ponunt. Plinius 3I. L 39. Effossitur et e teri a sti, ut palam est, humore dentato, in Oppadocia. Ibi quidena caeditur specillarium lapidum modo. Pondus magniarn glebis, quas Inicas vulgus appellat. v. 5I6. Nελίοιο Paris Scholia: το Θαλασσιον ἴδωρ δι- ὁοναι πιεῖν, ποτὲ μεν ηλίω Θερμαίνοντα, ποτε ὁε πυριβα Ha, αντλει, γε uio. Verbum βαπῖειν ita posuit etiam Theocritus s. I 27. αν, ἴδατος τα καλπίδι κηρία βαψω. v. 5I7. Ἐν φλογι Med. G. Vulgo si πυρί. Muciani poeta dicere vuletur sole aut ignibus duratam. V. 518. Πηκῖόν. Scholia: τον ορυκῖον, τον ἐκ μετάλλου. Eiueenius : η αλων έκλυομενων κοὐ τουτων το υδωρ, ηαυτοῖς τοὐς αλας αυτον μασασθω ' κελευε. κοῖ μέντοι κοὐ τηνυπο των πηγνυντων τοὐς αλας συναπμενην την εἰς ἴδωρ ἐκλύων πίνειν ἐπίτρεπε τω κακως υπο της βδέλης διατιθεμένω. αλο . άχνην την γνυ ταύτην προσαγορεύουσιν οι μιγνῶντες προς τηντηειν των αλων ἴδατι το ἴὁωρ. In Aristotele H. A. 9. I 4. -- χὐ διαθραύετω ωσπερ η αλοσαχνη. Plinius Io.. s. 3 a. Vertit r. frangitur ictu valido ut 1pinna acida in aris. Flutarinus Sy . P. 3. IO. η γαρ απιοῖσα της χαλκίτιZος δνη κω πίπ=ουσα τοῖς βλεφαροιο αὀηλως ανατΤελ ει τα ρεύματα και περισ=ύφει το δακρυον. quae male Vertit Maerobius Saturit. 7. I 6. aura enim, quae ex aere procedit, in oculos incidens haurit et exsiccat,
. quod niale influit. IDe spuma maris 49 u rixit oppianus Halleutic. s. ao7. Plinius 31. s. 39. Aliud genus salis ex aquis maris sponte gignittir, spunia in extremis litoribus aescopulis relicta. Hic omnis rore densatur, et est acrior, qui an scopillis reperitur. Haec eadem Diosc. 5. I 27. αλος σχνη ἐπίψηγμα αλος αφρωδες. Plinius s. 4 I. spumeum salem vocat. Spuinam salis seit. 45. V. 5 I9. Ἐμπίσω Paris. Deinceps ἐγείρει Goeti. Scho- Iia: ἐμπίσως, ἐμμίξας τον αφρον, οντινα ο ἀλοπηγος ανζρ συμ, 3 άγει.