장음표시 사용
291쪽
aliter seripturri sitisse appareat ex intervallo. Aque ad'δαομέ-ν ο refertur glossa in Scholiis μεριομένηο πανταχοῖ τω σώματι. Sed lectionem σώζουσι, quam Seholia interpretantur: ἐπιτρέχει τη σαρκὶ πελιδνότης α ηι υγρασία. expresserunt manifesto niediei praeci Diose. et Aetius: ἔκδε σηπόμενα α ποεψεῖν. Hane igitur veram temonem ut reliquis verbis accommodes, regendum est: σαρκα διὰ τροχόεντνο α δες - σμώδιvγες άουσι. Atque ita legisse videtur Gorraeus; nee dubitavi propter tot tantasmae auctoritates hane emendationem vulgatae σάρκα δ' ἐπιτροχόωσιν - H ζουσι. substituere.
V. 546. Δάκρυ' ὀμόρDe. Ita scripsi pro vulgato δακρυα μόρDe. In Med. est τμήεme. Mee. μόρεως. ID GOett. σμγε e. Sed liaee est glossa verbi, de lacrymis abstergendis apiti
Poetas usitata. Resinam, quam pini lacnunam Uocat, eum melle misceri Fbet. Hesychius ex Euripide Medeae voLauoo. πευκινον δάκρυ interpretatur πίσσαν. De tenthredine ex genere apham vide dicta ad Τher. Verg. 8 Ia. v. s48. Remedium ira posuit Diosc. χαμαιπμυος αφέψημα συνεκλεανθέντων αὐτω συεβα-. In Pararit. χαμαίπιτυς. συνεψηθεῖσα σῖροβίλοιο συν ἴδατι. Ita etiam Paulus et Actuarius. Aelius: συοβ λια λεῖα μετ αφεψήματοις χαμαι-
φέρουσιν, ἐψηθέντας ομοῖ καὶ ποθένταe. Scribonius: adjuvari debent melle quam plurimo per se vel elim resina ex pianu, erius etiam tenera folia cum her , quani Graeci χaeutic νιτυν appellant, decocta ex aqila mulsa prosunt. Sed imi Iegi debere censeo: tum ci0 3 etιana nubiarus tenera folia herbae. V. s49. Ἐθρέψασα. Ita Scholia, et Cossices omner. Vulgo ἀψησατο. In Medie. et Mec. est οσους ra. bimilis est Iocus Theriae. 884. οσα πευκαι άγρότεραι σΤρόμβοισι ὐπεα θρέψαντο ναπαίαις. ubi strombos appellat, quos h. l. eonogeum Theophrasto, cirjus usum explicuit BOdaetu p. I 68. et Petitias ad Aretaeum p. 24s. Strobilos recentioribus esse eo dein eam mis1Oriun conis monuit Salenus L a. -de Alim.
292쪽
FaeuIt. De variis vocis κωνοο notionibus vide ToUpia Ementi. II. p. Io6. A stromboriim seu strobiloriam sinailitu sine genu conchyliorum συομβοειδν et συόμβοι, coniforme appellatur. v. sso. Remedium ita posuit Diose. κυφο φύλα συλσψηθέντα κρίνω μετ' έλαίου. In Parat . κγβης σπέρμα ν φύλασυν κριθίνω άλεύρω κω ἐλαιω ἐψησας δίδου. In Paulo et Actitario urticae folia eum sillo κρίνω nominantur ut in iostoride; etiam Aetius: 3 κνίδης φύλα συνεψηθέντα κρί-ω e cidiis, Cornaria versio) nar ἐλαιου. origo Uarietatis p tet nune ex libro Mediceo, qui pro κρίμνοισι habet scriptum κρί9οισι. Ηane igitur lectionem seeuttis est auctor Alexipli. a quo diversus sine dimio auctor Parabilium vulgatum expressit κριμνοις. Euleenitis: δεεύροις τa ορόβων ἄμα ἐψῶν κν ηοσπέρμα ἐσθίειν εἰή κόρον δίδου - ἐλαίου δὲ ἐχέτω. Intuevecta καί ποτε - ψαφαροῖσιν plane omisit; quae eadem unacia in istis, συν λίπει χραίνοιο, in suo Codice desiderasse videt auctor Scholii ex Cod. Goeu. a me positi inter Scholia graeea
UuIgata Selaolia κρίμνα interpretantur αλευρον κρίθινον. TZ Ues ad Lucophr. p. 9 I. κρίμνον araoc κνίης ' νυν δὲ το από-Goμα του κυκεωνος λέγει in κώ Καλίμαχος κω κρίμνον
κυκεῶνοe ἀποσΤάζοντος εραβε. Uide etiam Suidam. Fadinae hordeaeeae graecis ἄλφιτα clicitur) partem crassiorem κρίμνα interpretat tir Galenus in Hippocratis Prognosticis. In libro Ned. et Goeti. est παλυνόμενος. In Paris. παλνάμενος. Plinius 2 a. s. I 3. de urticae semine: Apollodorias et salamam dras cum jure decoctae testudinis. ubi vereor, ne Plinius di juncta ab auctore suo copulaverit. - Paris liber male habet μυράλγεῖ scriptum.
293쪽
ἐκι ὁ ' ζλφιτα λευκα πολυνειν. Odyss. a. 429. ---τερ σαίοις Paris. v. 553. Σι ι λ rηι. Ita Medie. et Goeti. Uulgo ἐν V M. Scriboniug: Ilent Iiiii se ininis fata na ex aqua nil illa sit nitaqi an plurim IIIa bene adjilvat, tibi forte legi debet: vrtimes men cum sarina; nili suos liabuerat auctcles Serabonitu dive sos, quod non puto. Franen urticae Nicander siceares j libet;
sorte ut conteratBr, vel corni notati irr tu supra verni a I. v. 554. Hilne vectum spurium esse censeo, quia sententiam eandem cuiIi verit, s S46. et 547. In verba viiIgaci
tractant repetit. lgittar in chlsi. v. sss. Idem rentedium habet Diosci Alexipli. φησί:ηντην πιτυἴνην ἡ χαλβά1 ην συν μελιτι ά τὶ ἐκλεικ ῶν. in Parab. ητίνη συν μελιτι. Eadem Attilarius. Paulus: ρητίνην πισο ι ην η Gροβιλίω ν l .ibet. Aelius: tum H πιτυt ην ρ πινην λεανας μετὰ μέλιτος ὀβου ἐκλείχειv, η χαλβάνην μετὰ μαινας. Suectant galbanae radicibiis expressum et galbanum dictum medici intelligunt; poeta radicem nominat pro succo inde expresso. Uide ad Sctolia. v. s 56. Mira est litoriam varietas. Seliolia monent in aliis libris legi: άλ Aaι τοτ ευερθε πυροe ζαφλεγεῖο κεραίης.Nedie. et Riceam . habent ita scriptii in versum, ubi tamen est
ψαφελοῖο, qtVMi mi restiam est sαφλιτοῖοι deinde sequiti re ἰλ νει καὶ γέντα et reli Pra ut in libris vulgatis. Ita etiam Paris ubi sine corremonis nota Iegi uir ζαφελοῖο - φλοιδόων--. In GOett. post versum Sss. Θψρα χελών ο statim seqiritare versus 338 omissis versu sf6. et s57. qui tamen in marginunt ita suppleti si intita: άλθαίνει καὶ γέντα συος φλβαων τααλοιφν άμμίγδην - καθεψηθέντα χελύνης; ubi tarnen Sch liasiae reeentioris manus suprascripsit ω, ut χελώνο legatur, et glossas adseripsit: γεντα, προβάτα. dubia tamen seriptura
ἀλώια, Θαλασσώου, αντὶ ἐνύδρου. Eadem recentior manus in alia inarg nis parte adscripsit versum: δεθαίνει τόν ενεμε πυρος φιλο κεραε a. itaque in antiquo Cocme defuit hieversias
294쪽
Misis, ut in vulgaribus Editioniblis. Nee eum habuit Eut enitis, qlli γεντα συοe interpretatur συος εκγο α, et χελώνης γυῖα recidit κρέα. Itaque Scholiastes recentior Goeti. sorte dein sit πρόγουα, quod legisse sibi vitietur is qui Cossicem cornparavit, πρόβατα. Sed Hesychitis, Arcassius, Suidas, et Eusta stilis p. 9 Ι 8. et I 854. γεντα interpretantur κρεα, σπλαγχνα
Lucunt Calli chi posuit Suidris in et τα et μέλεοντες. Vide
supra ad vers. 6 a. ubi est βοος νεα νεντα περιφλιδόωντας αλομφῆ. ubi Codices περιφλίοντος habent. Dioscorrides in Aleis xlph. Θαλαασίας χελωνης η χερσαίας ωα οποῖα αγ i ηψ' ιιενα. in P rabit. χαλβα η και χελωνης Θαλασσίας aru α συνεψηθέντα καλως um λαμβανόμενα. Ita ettiana Paliliis et Actuarius; qui Uerstina αλθαίνει κω τὴντα non eXpressesunt; et videtur in altero Diosc. loco ω, pro citia legi deberq; nisi fit aliunde translatus. Ecce enim Aetius: η ωα χολωγης μετα καὶ τοσαύτης αἶματος ὁδεου ειρου κοὐ μετα μελικράτου η υὀρελαχαβατραχων δὲ - ηρυγγίου ριζων. χελωνης τε α κρα κρεα ομεν- Θεντα ποιων δίδου. tibi nova naanias Coiiaci verba de ovis im
stiui in is inierint. Itaque nec Aetius versum istitui expressit, sed altei una, quem ob has alictoritates revocavi. Lie altero et de carni im sitissariim usii supra dixi ex Plinio. Γυῖα Aetitis interpretatiis est ακρα κρεα. Dissicultateni verborei in in lioe Versu non explicant Scia ilia. κεραίης pro κεραηc reserant ad χελωὰηe. Cornigeras I roglodytaritna testintines niannas infra ex Plinio vulebimus. Θορα ωεα χελae kης κεραιηc εἱερθε πυ- ροψ dici intur ova sub igne seu sib cineribus cocta. Partem vera vidit Scholiastes. Forniae ωεά exenipla posuit Ain naeus it. p. 57. V. 558. Πτερυγεσσι. Pinnariam piscinarum eoirimunt nomine appellat, marinae testudines pedes pinni fornies habent, quotlina remIgio natatum adjuvant, et raro incesti inie niari egrellae tu o Va in arena pariant. Varietatem ητ ἄκρη σι ὀιαπλώει annotant doliolia.
295쪽
' V. 559. Κυπιπι νόμου. Hane lectionem Seholia non habent, sed κυτινονόμου vel κυσιν νόμους tertiam etiant κυῆσηνέμου. De quibus vide ad Scholia. Nostram sequitur Eutecnius. Ἀκακητα. Male ακώ νοο Med. Suidas ἀκακητος ἡ Ἐρ- μνς. Alibi άκακιοe audit. Sed Ἐρμευο α κίκηρα est in Iliade Π. I 88. inde in Hesychio. Dicitur pro α κ rης, ut Atrida pro Atrides. Orpheus Argum. Lithic. versu 6Ο. o φρα μεν ουνοκάκητα πατηρ ἐμέθεν ζύεσκε. Hymnus Homer. in Meretinversia 493. furtuni Mercu in lyraeque inventionem tueviter narrat . atque inde Hygini Astronossi. e. 7. p. 439. Scit ea de re vide ad Seliol. Locus nostro simillimis est in Hymni Versu as. ἔρμνώ τοι πρώτισΤα χέλυν τεκ=γατ αοιδόν. Litteὲuspurium censint Rrilankenitis, nescio qua de causa. V. 56 I. Ἀποῖν νόσφισε Med. Rice. unde legere possis δεο νόσφισε. DOrvisse ad Charit. p. 783. malebat νόσφισσε Vel potius: σαρκός απ' ει νόσφι rixa, Vel σαρκος - ἐνόσφισσε. Pro χέλειον Paris. habet χέλυον. Apild Aratum 494. est χε- λείου. ubi cum Schol. H. Stephantu naalebat χέλυον, improbante Granunio p. 29. qui inde Hesychii χελεινὸν correrit. χελώνειον voeare solet Aelianus H. A. VII. I 6. XH. II. idem I c. I 7. de testudine Libyca montana: και ἔχουσι το χελώνειον ate βαρβιτα αγαθόν. Plinius 9. s. Ia. Troglodytae cornigerixas tussient testudines ut in i ieta annexis cornibus Iam, sed movibilibus, quorum in natando reniigio se aiuvant. Clielyonici vocatur eximiae testudinis sed rarae. ubi Edit. et MACesti m M genus vocatur. Idem 6. s. 34. chely On testudiniani in mercibus Troglodytarum enumerat. ubi libri restitem habent seriptiun. Dorsi partem gibbosam χελώνιον dici monet Pollux Il. stit. 177. infimum navium carinae tegumentum smiliter κέλυσμα dicitur auctore Hesychio et Polluce I. s 86. Biac μονος male excussim muta in βλασ=ημονος. . s6a. Ἀγκωνας. Philostratus leon. I. Io. p. 777. την λύραν πρωτος Ἐρμης πηίασθαι λέγεται κεράτοιν δύσιν κώ ς
τοὐ καὶ χέλυος. Urpheus Argon. 38 I. η λιγυραν φόρμιγγα
296쪽
χελυκλανον ἔρααθυνος. Cornua pro cubitis in marinae testudinis figura appellavit Plinius I. e. atque intelligi voluit pet es Pinniformes anteriores, pleriamque longiores posterioribtis. ΓΙ ἐχεω. , cubiti, περιθέσιν vocat Eustathius in hae ii artatione. In lj ra αγκω ας et π χata esse eosdena, lasinis cornua, monet praeter Hesychium in πῆχυς Pollux 4. s. 62. qui monet, Olim pro cornibus lyrae fuisse calamos appo tuos, cum Hesychio in ὀόθακα ὐπολυριον et Elymol. in δόυακae. Testa eatra testiuiinis partem eam lyrae effecit, .lam Pollux ηχεῖον vocallit. Seho-lia αγμιας interprgi litur κανόνας, οδεν δέδενται αἱ νευραί. Etuecnius vocabulum poetae retinuit. Sed canon potitis et Iiis glaum inter cornua transverstina, unde sities intenduntur per κόλο-ας. Ea lena Seholia Hoc interpretantur ωμους. niale. Euleenius Δρας. recto. U. 563. Γερύνων. Arattis Dios a IS..πατέρα βοόωσι γυ-
νινων. EX Ciceronis verilone gerinos asseri Uossius ad Molanti p. 6O7. Suidas γυρινοι οἱ μικροὶ βάτραχοι. Hanc sor Inam probauit ipse Aristoteles, qlli piscium fotus γυρινώδεις dixit, ubi vuIgo male legitur πυρινώ εις. Plinius P. s. 5 I. ra
nae pariunt nilnimas carnes nigras, quas gyranos Uocant, Ocuin
Iis tantum et cauda insignes; mox pedes figurantur, cauda finia dente se in posteriores; mirumque 1emestri vita resolvuntur in simiam nullo cernente, et rursis Vermis aquis renascuntur
mi ae fuere. Nicander mattrit γιρυαe vel γερύνους dicere, haud seio an pejus. Ceterum remeditim ipsum ita tradidit Diose.
in Alexipli. βατράχων ζωμός συγκαθεψηθείσης αὐτοῖς ρύγγουριος. In Parab. βάτραχοι μετὰ νίος ερυγγίου ἐψηθέντεσκω λαμβανόμενοι. Plinius 32. 4. raerari1II Imarinariam ex vino et aceto de rurum succus contra venena bibitur. ubi si cum esse Guον recte monitit Marcellus. Idem Plinius et a.' L. 8. de eryngio vel erynge: oninibus contra et aconita efficaineiorem Heraclides ni et ieiis in jure anseris decoctam arbitrais tur. Apollodoriis adversus toxicii cum rana deeoquit, eeteri in aqua. Cum Dioscoride factum Aetius, Paulus et Aitti . - otiam Corale
297쪽
mus, eryngium herbam appellantes, ut Enteenius. E nvimentionem omisit Avicenna, qui in silperioribus lilium
μωνιακόν. unde Salimasius duxisse videtur conjecturam de Homonym. p. I9o. propositam, ubi legi vult αμμώνιον, ineptis usus rationibus. Nam locus, quem ille affert, est de lepore marino veriu 484. ubi δακρυ κάμωνος dicitur. Eutecnius h. l.
σκααμωνίαν nominat. Ceteriun nee scamnonii nee ain moniaci
salis mentionem in salamandra feceriant naedici graeci, quod nescio an sit librariorum culpa factum. ' Goeu. Codex habet
v. 567. Ιαν e. Hanc Iectionem Impi obant Scholia, et praeserunt alteram ἴσχν se. πιο quam habet Codex croeli. Eutemius etiam Hντις. UOeem θεοειομένου praeteriit Eutecnius, ut et sequentem Θερόεις. Scholia graeca nati e fluctuant in huis. Sus loci interpretatione. Primum enim ranas aestivas et Hia. hernas inepte fingunt ex his vocat Illis; deinde verbiim Θερει μευου ita eXplicant, tu moneant ex Apollodoro aestate et exi ranis rubetio in Iocis calidioribus degentibus confici ven niini efficacitis.' Equidem Etueenium sequor, qui conimentariis antiquis sine dubio confisus teri es rem bufonem nominat, quam notionem nisi ex Vecto θερειομενου et Θερόειο ducere non potuit. Et dicitur Θερεδ αι res, quae soli exponitur se. eanda. Hine imitatione aliqua sermonis graeci priorem hus nem licebit amiciιm appellare, cum palustris satis aquatici nomine distinguatur a terrestri. Quanquam bufones omnes so- Ieni non amant, sed opaca loca, igneus tamen in aquis locis. que frigidis non facile reperitiar, et maximo solis fervora caput emergens solique opponens ululat.
298쪽
v. 568. m Mu κωφοῖο. Surdam igitur ruintana a ρειομένs distinguit copula disjunctiva 3 et habitatione. Eu
dena postea α φθογγον, mutum Vocat, et frequentare arundianes ait; hine Seholia Θάμνους interpretantur καλάμους, et . ex oppositione mutae et surdae rubetae arguunt priorern speciem esse vocalent. Elueenius poetae cistinctione ut uiale neglexit αφωνος δε Dyιν ὁ φρυνος. Sed recte et praeclare ducibra an. liquis commentariis monet terrestrem rubetam nominat, etsi alieno loco. Nee enim, quem mutum et surdum vocat poeta, sed quein primo loco notanat, terrestris debet intellio bula. Forte poeta utrumque busonent mutum voluit intelligi,
Aαχειδέμ. Scholia plures posterunt varietates. Prumvin vulgarem hane interpretantur ὀασίος, quasi sit a λάχνη. λαχν εν roe. Deimie odex GOetti afferri ἔλαχειδώο, id est; parvi, quasi sit pro ελαχέος. Atque ita stipra 269. siniti modo seriptura variabat inter λαχυφλοίοιο et δατυφλοίοιο. Dentique TZetres positum putavit inepte λαχεβέος pro λαχανειδέος. i. e. viridis. In Medie. et Rice. est λεχειδέος. In Paris seriis plura inter λαχιδέος et λεχιδέος dubia est. Α λέχος novi deis ductum λιχαῖος, Bon item λεχειας; nec rideo, quam possit no otionem h. I. aptam praebere. In TZeciae rationem in eidest etiam C. Gesner de Ranis p. 59. sed ea durissima est; nee eonvenit rerum naturae; nisi sorte bulaneni viridem lauren. tii, Italiae etiam notum, ut ex Ualisnerio dissici, intellexerit Nicander; reliqui enim omnes colorem Iuridum, longe a viridi alienum habent. Sed bufo viridis uitam in utroque elemento degit. Mares tamen coitias cupidi vocem nisi in aquis non exercent. Vertim nee alter buso, nobis quidem notiis, qui in aquis fere semper vivit, igneus Roeselli, mutus vel surdus dici potuit a poeta. Suritani enim is vocem D antis edit, etiam in Italia. Scripturam ἐλαχιaiae Etatecnius siere ldissit: ἔφων - ἐύιv ό φρῖνοe, κά των λιμναίων εχ μιν actos βατράχων άπολιμπάνεται καταπολυ. magnitudo quis dem
299쪽
dein ignei hutonis, aquatiei, minime est omnium sere rana. rum et bulanum, exceptis tamen arboreis. C. Gesner Sch Iiasten legisse suspicabatur λασειδώe, idque interpretari δασέος. Forte olim scriptum fuit: λοχεβέσιν vel λοχείασιν ο46' cur Θάμνοιο. Hesychius: λοχειάδες αἱ υλω. Inde λοχμαι. Sed sentio hane formam θάμνοι λοχειήEae esse durissimam; etsi
Nieander elegantiam et regulas saepe contemnit. v. 569. Male Medio. προσφύρεται, Rice. αρσην. Euteinenius totam sententiam loci his verbis eo inprehendit: ti' δ' συν ως επος εἰπεῖν, ουτος χερσαῖος βατραχος. deberit φνλsοοῖ βόσκετα μέντοι την δρόσον καὶ τω θέρει διηνεκως τοὐς Θάμνους διωκει. Aetius e. s4. phryno seu rubeta suriia, ex quo venenum parari ait, ut pernicioso: ουτος δε νέμεται ἐπδσων καλάμων λείχων την δροσον. Vides Aetium eundem eum poeta auctorem sequi, sed utrimque hiulanis notas conis fundere. Sed interpretis opti Uiee tibique Ringitur. v. 57o. Pro thapso buxum nominant messici graeci eum Aetio. Ipse poeta in rubeta Iacustri buxum nouunat. Euteis enius mapsiam vocat. Aelianus XVII. I a. ait genus esse ruis letae φρύι ο) potu et visI DOXivin. Contritae enim sangui. nem vino vel alicui potioni admistum statim interimere. Etiam si acriter hominem aspicientem contra intueatur, atque
amet, καί τι φύσημα ἐμπνευσ3 colorem hontinis corpori induet inde pallidum, cωχρον qui post paucos dies abeat. Ptiae si Aelianus recte transtulit, de diverm riabetae genere
esse inteli genda videntur. Aut potitu statuendum est, seriaptores alios bufonis alicujus visu et halitu noxii notas traduuisse inter serpentes et reliquas venenatas bestias, quas Nicania der in Themacis omisit. Contra noxam ex sanie ,rlanum .potulentis cibi sue mi ita Onam accurate enarravit in Alexi phariamaeis. Aetius etiam ejusdem, ut videtur, quem Aelianus nominat, bulanis morsum et amatum memorat, ipsanaque he. stiana descritat his verbis e. 36. quae ex codice graeeo apponam: U φρυνος anος βατράχου DPν. ἐκ της λιμνοβίου δὲ φύσεως
300쪽
φύσεως μεταβεβηκως ἐπὶ την χερσόβιον, φρῆνος προσαγορεύεται, ἐμφερως τω χερσί ρφ, προς δυσαλθη κακωσιν των ἐπιτυγχανόντων ἄρμοσJος. εύι γὰρ ζωον τῶ μεγεθει ως μηδὸν ἐλαύουσθω της βραχεί ς χελωνης. τραχύνει E. τα νωτα, κώ πολύ ἐπὶ σν τοῖ πνεύματος ἐμπλησει διοιδοῖ τολμηρ τερος δε ἐσJι ' διαμύνεται γὰρ προς το ἄντικρυς, καἰ τοῖς πη-μμασι το μεταυ συναίρει διάσΤημα, σπανίως μὲν δηγματι χρωμενος. ασθμα δὲ τούτω πεφυκεν ἰωὀες ἐμποιούν σφοδρὸν.ωσJa κά, τω ασθματι, βλαπ=ειν τοὐς πλησίον γιγνο- μενους. πλείονα δὲ περὶ τοὐ ζωου τούτου ἱέορούμενα παρα
πέμπονται , ως μόνα τα χρησιμα παρατιθεσθω. παρακολου
θεῖ ὀὲ νοὰ υπὸ τούτου βλαβεῖσιν οἴδημα ολου τοὐ σωματος
καὶ καταρρηες κω σύντονος απωλεια. Postrema verba Ita eonis
vertu Cornarius: corpus de duis. Avicenna hinc habet IV. 6. s. as. Ex morsu rubetae apostema InVnitIn aecidit, et interI-ttra velox. Quae Aetius ab initio tradit de origine noniinis,' valde sunt inepta. Rubeta enim non potest dici mina, quae vitam palustrein cuni tenestri permutaverit. Suum enim quodque genus elementum incolit. Bene tamen cecidit, qii Ilias ineptias adausetiit Aetius. Inde enim cognoscimus, esse
illi sermonem de bufone aliquo terrestri; eodem sine dubio, quem ab ast alia φύσαλον nominavit Lucianus in Philopstude. Easdem ciun Aetio ineptias e ymologicas clarius explicat auis ctor Etyniologici, e s haec sunt vecta: φρύνεος. δηλονότι φρῖνος, φρύνεος πλεονασμῶ τοῖ a, εῖὀος βατράχου, παρὰ τοὐφερεις εἶναι πρὸς τοὐς αλ ους, η απὸ τοὐ φερεσθαι απὸ της λιμνωὀους φύσεως - τὸ χερσαῖον. Quasi φρῖνος deduceretur a φερεσθαι l Dixerunt eundem sequioribus, ut puto, temporibus φροῖνον. Ita enim Eustain. ad Dionys Peraeg. versu 7sa. ubi populi φρούνοι nonianantilrr ήμωνύuως τω Gω.φροῖνοι γαρ, καθὰ κώ ο Φίλων τραφε , οι βάτραχοι. Phrynum terrestrem esse apparet etiam ex versu Andromachi apud Galenum Thetiae. ad Pis. c. 6. φρύνοι ἐνὶ δεροῖς βοσκόμενοε