Deipnosophistarum, libri quindecim. Ad editionem Lugdunensem postremam emendatius expressi. Accedunt Villebrunii interpretatio gallica et notae itemque Isaaci Casauboni animadversiones integrae

141쪽

ἐρυγγανειν Lucianus Fugit. οἶτο da δε- re se, νιαι δέοντα, αλλ' ἔνθα πολυ χρυσος ἡ ἀργυρος ορυττετα- ἐκεῖ που ζη τέοι εἰσιν isela. Ideo Aristoteles in tenui ce si τον Ἀττικον τροπον της οἰκονομίας laudiit in Oecon Tenuitatis victus, quo utebantiae, testes Aristophanes et

nites omnes sed inprinus insignis est locus syncei Sa.

sin erant a GDula quem habes l. IV. Scitiam etiam illini, ἐλπίὀας σιτόμενοι. Semper enim Athenienses ni gna moliebantur, magnorum Donoriim spe sere semper, quod aiunt. εἰς νέωτα πλουσιοι labro priore observaba. tur, exstare in veteriun scriptorum monumentis verbum

μονοφαγεῖν. Simile est, ouod nic legitur ο δε μονοσιτῶν κεῖται παρ' ' πιέξιοti. Nilni errat is, quod jure mutatum vellent interpretes: iiDus no sui potius quaerendum,

qua notione vocem μονοσιτων Alexis usurparit. Datecanis

pio assentiri non possumus neque dubitamus, talem essetouus loci sensum. Sed recitemus verba Alexidis: viam ανδρα μονοσιτῆντ ὀους,, μη ποθῶν ἄδας ποιητήν κα μέλη, ον μὰν ιώτην τοῦ βίου τον η συν Ἀπολωλεκέν νόμιζε, τον ὀντης τέχνης Πν μίσειαν ζωσι αμφιτεροι μόλις. Si e vulgo, inouit poeta, aliquem uteris, qui

semel de dii sumat cibum, aut poetam, qui reo nilis vetabus convivas non obtundat, statuere deves, et O tae artem suam cessisse insellauer et illum alterum bonorum suomini dimidium amisisse ambos deni*ae vivere miserrimos Saepius de die cibuni sumere tam soliti veterum plerique, quam nos hocsie nisi quod parcius uidelimat. Multi etiani coena tantum vel prunisi erantemnienti si nempe, qui vel studio virtutis, vel amore Itat rarum, aut propter valetudinem genium defraudanantistium. De nis non sentit poetae verum de caeteris quos

ἰδιωτας vocati ic illam vocem accipio apud Hippocratet Polybum init. l. rat vici sal Tῶς ἰδιώτας, ait, ὀ φατασθαι. Qui sunt quos vocat idiotasyNon me tigit, quantum verboriani in eum locum d*c sinius Galenus effundat. Sed arbitror, intelligi eos qui

more communi vitam degunt nec peculiari aliqua et

fione suae valetudini convenienter illam instituunti Asiri vocat o arta M. Dacus est in III Ἀ-Tαντα

142쪽

dunt, ut illi Aeginetae, de quibus Plutarcnus in Gramquaest. Honunibus , qui amicitiam cum ne ne colerent, μονοφαγία pro magno convitio obi ciebant Alexis 'Eἰρἐ κήρακας, μονοφαγε κή τοιχωρυχε. Quia, ut Seneca ait . vi rati s cmnis vir Ibonis ae Iupi est et nullam vitam esse vitalem sine antico recte dicebat Philosoplitis. H brae in in sententiam victum est: NI Indier ramo ouo optissidiorem mortem pronuntiaut vita anticis destituta, uales Iobus antiit. Haec notio ductionis μονοφάγος, inde deducti verDi μονοφαγειν Θωτο μονοσιτεῖν interpretamur cibum furerere, auctorem aberarias Hippocratem aut eo vocetibulo allier nunquam usus. Posteriores scriptores μονόσιτος et μον σιτεῖν acceperunt pro μονοφαγος et μονοφαγεῖν. Inter ea

pila criniinationis, qua in Ioannem Clarysost usi sunt ejus invidi sui etiam is ivl: τι την φιλοξενίαν Θετεῖ, μον σιτειν ἐπιτηδευων, κα Κυκλωπων ζον βίον At cur solus eibuni sumeret pium illud pectus, caussae naenint ipsi uiubiae et graves quas, si operae est lege apud Phothina in

si, quae excerpsit e libro Georgii Episcopi Alexandrini

de Ctirysostonii vita variisque casibus. In libro viet. rat in aeut δὶς πέεσθαι της μέρη et μονοσιτέειν nonri me opponuntiir. Alit, apud vivinum illum scriptorem - μονοσιτέειν opponitur, αριςῆν. Nam sui sere rari di potius quam coena abs haebant qui semel come Nhant id. natiotas senex, nitro usus verborum compendio, ἀρισαν ponit pro bis de ille esci, et αριτο αντὶ ριτοδείπνου, De diaeta l. II. et ἄριτον ταναντία διαπρησσεται τε μονοσιτίη L. III. πρωτον με μονοσιτίη τι χρη διαγειν ,

Id est minur. Iucri cibus sumendus. In l. de vetimed. τοῖς πλείσοισι τωὐανθρωπων ἐν διαφέρει, πότερον αν ἐπιτηδεύσωσιν. arra μονοσιτέειν, εἴτε αρισῆν. Secunditani Al

xidis verium sic omnes libri findunt: m, ποθουντυοιητικας καὶ μέλη mam γρα auo sillani, ineptam inridiculain. O bono stomacho oui tuleri . in&rpreses Modulos saltem consulerent. An vero aliquas illi cantiones nomini non poeticas Luce merassiana clarius, legendum esse ποιητήu. Poetarin nunc esse mordum, ut obvios quo que recitatione suorum vetivum enecent, eatos inter pretes, si experientia magistra non didicerant Quan- cimini ex Horatio et Mattiale non poterant ignorare. Haec scripseram, cum a doctusiino Levini sum admonitus, i

143쪽

optiniae sdei libris qpertum sibi ποιητας pro mηπικας. Sive igitur noc modo legas. sve ποιητήν, vera est nos rainterpretatio. Selaontia verba, Πλάτων οὐ μονοσιτῶνεκασσε, αλλα-χνίοτε δειπνω ὁις τῆς μέρας, dedemus diligenti te doctissim viri. enrici Mopnani, qta ex antiris ouistinus membriinis illa de ripsit. Eadem quoque Laevi p. r. nius in suis reperit Lis confirmantiar manifestissime, ouae ante diximus do race μονοσιτεῖν In vectis Alexulis scribe οιοαρίοις non οἰνίροις. Vide l. I. c. a. . I. Hiis l. c. 23. de iis quae mox sub Antipnanis nomine de rinuntur rit, tribuebantur Epnippo. Inde lector triendabit. Se

Is vetus sui apud Atiaenienseisiuillo primum deinde , naicus porita non semel in nis Euris laiulatus. πόσιτος cietum ut ἀπιχθυς, qui pisce Hrinu. In Hippocrate et Galeno saepe ποσιτος πάώτων ri a itu innu cibi. Cui opponitru ο υσιτος, ibi a sis, vel . . . ribus juvat

ut loquitur Plautus αυτοσιτον varie exponunt critici. Η luctuus: αὐτὰσιτον τον ἐαυτον τρέφοντα, α τον συγ ετήρ ὀλοῶντα, καὶ αυτω φέροντα τα ἐπιτηδεια προς το δεῖπνον.

Trium hamana interpretation utri secunda Crobyli isto loco videtur convenire. Sed de tam paucis verbis aliquid ais mare stultitiae proxinium sit. Ἀναγκόσιτον ait auctor, lixit Crates. cui potuis quam reletae, id vecti quadret, non video. Sic passim auctores ei nominum gener i

vssiuitii βίαιον τροφὴν - ἀναγκοφαγίαν, sive iv λαγκην ἐδωδiv. vi Aristoteles Clemens Plutarchus G lenus, ii etiam scribit alibi, athletas τροφὰς προσφέρε

σθαι συν αναρον πολλααι αχρι μέσων νυκτων. In Nicostri leo loco μειράκιον υποσκαφάκαρτον interpretes secerunt uauitii oblaratum fumis. me vocabulo κειρίαις aliquid neminpe cogitarunta Poeta vero inrelligit adolsenirem tonse e o genere onorae. ιο - φιο direbant. σκαφιον esse εἶδος κουρας, ex comicis scire de nius et grammaticis. Caeterum integram nujus loci sententiam parati sumus illi aperire, qui integrum Nicostrati iretina nobis exhibuerit.

Dura conditio, inquies. Nostra longe durior, si ex pa culis . Gepe comapti, aut negligenter ab Athenaeo scriptis verbis integram semper poeta. sententim diu bare necesse habeamus. Qui in Laiuta apud Noviani alios-

144쪽

que fatuo stititio istud praestare conantur, si per melleo esse ingeniosis. CAPUT NONUM.

Anaxandridae prosernntur verba: Τρίκλινον ι ευθέως σπι-

γετο, καὶ συναυλίαι γέροντι. Lego γεροντικαὶ et συνayε'σθαι συναυλίαν γεροντικην interpretor nυHiis in unum plurium δεnuvi m/rham. συναυλία illud interdum significat, laod expressit Dal ρα ), alitiando id quod fixuraias nos. Sed emendationen Tacit necessariani lex metri quae etiam 98 suadet, ita sistinguarniis: - τρίκλινον ς ευθέω Συνδεετει και σ. . Iustulimus e prox tinis verbis negationem, eum

legeretur ante λ περιβολῆ' io seselli interpretes platonis locus est in Polit., ubi cum velamenta corporis aduo genera es visisset. σκεπάσι τα et περικαλύμμtara, postri sententiam eandem aliis verbis repetens. διετιμ μεν - αὐτης inquit, artem intelligens texendi vesteis, νῖν η τη, an τρωματων σύνθεσιν περιβολῆ χωριζοντες καὶ ὐποβολῆ Appellat υποβολὴν culcitram, et quicquid instornon si aut incubandi caussa paraturi ut loquitii Ulpianias Iuris cons. . puta tapetes, tegetes, oreas, tres, et alia hoc genus. περίελγν, quod ait Ulpianus parari iniiciendi cauta ut sunt pallium , laena smilia vestimenta stragula. Ilaec et alia multa liuius argumenti

in hoc auctore pluribus explicanius in accuratissimo com trientario de Loctis veterunt: si modo ita Deo videaturi

illum alliqua nil perpolitum edere possimus Porro im e loca ob tincturam olini nobilia Sarviniam filisse, dein secerit vel proverbi uiri βααμα Σαρδ ανικὰν de quo multa ita sci Olus c,raosi comici et apud paroenitariam scriptores. Varro inmercule Soci alico tabo in Sari latiu rapui in

seni eonfestim strariam es triclinium. Convacata.

145쪽

iarer viam a re purpurea merela Plato conticus ah Athenaeo hic laudatus φοινιωσι Σαρδιανικαῖσι κοσμη- σα - καταχωνται Dat inpius in stragulis tinmis Uxo riniano Puto, lactiin injuriam viro docto et seraphise illum Sa-niano. Illud κοσμπαμ οι pariani ar ridet. Ma . sim κοιμησόμενοι Acesis et Helicon nobiles polyniitarsi Salaminii fuere, inmait auctor Eustathitis adlisit, ex ea Salamine quae in Cypro suit, non ea insula quam casus Xerxis secit memoratalem. Ab iis sine dubio originem habuit proverbium Graecum Zenolsio recitatum:

μὰ est, ii Athenaeo. Eustallato et aliis no natur Ἐκs c. Quare mirum de horrum patria ZenoDiu in diaveria aveo sertinere iis, rae Athenaeus et Eumlurius prodideriint. μὲν Ἀκεσευς, inquit γειος ων IΠαταρευς, Ω Ελικων Καρυτιος ψακας μυρ vetustioribus oraecis dicta unguenta, quae posterio ibita aκτα inquit Eusta. thius L et . . allatum hic sine dialuo Ephippi locum respiciens. τρουθωτα δείγματα Soptironi tapetes sunt, in*aeis expretiae avium imagines ut ματα, uta Siorecte veteres corices, non, ut vulgo. σεπιμημένα, promnota etsi non damnamus veteris tamen cori inurae nondum nos poenitet. ἐντετιλημένα, eonfortatasti uia. an vocem apud Aristopnanem legas non Gmel. Mox legisse Euitistius videtur ομηρος δὲ ἡ Θαυμα

nainci apud poetam, et hic quoque pars vere codd. Atiaenaeus circumflectit, teste Eustathio. uni consule et auctorem Dymologici Sequitur δὲ περιτρώματα ρή- καλα, πορφύρεα, id est stragulani vestem. Prae injueitur, non substernitur, Homerias vocat μεα. Sic re . ille MSS. Alludit ad ista summi vatis Ἱλ ω. Δωνι' ὐπ' αἰ- p.

vir optimus sDalech.J. iii περιτρωματα hic aulaea inter. proratur, quae hodie lectis oppamsi solent errat. Numquam conopea nostra Graeci appellarunt περιτρωματα qua

voce nutu hic alim significatur, quam quod περ λήν ante appellari dixitniis. Verte ista, να κισμον χρή ςρῶ

hisor. εὐάφεια est mollities, quae tactu deprehen litur. Graeci explicant το μάλακτον et το εὐ M.ητον Alia notione Plutostratus in Icon Menoeceo tribuit υνα εὐ- φ . pectust aiale palpatule, id est, torosum atque elatum. Dieeremus nos Francocellae rare pintriue levis cum

146쪽

126 I. CasAunoNI ANIMADU IN ATREN, ita loquitur. τον ν Κρῆτα ιμαγόραν η τον ἐκ Πρ νος Ἐντιμον indicat partim liqui lo constitisse jam olini, quis et clos ille Graecus sierit, cur hic nono a Poriarum , ne Artaxerxe est nanitiis. Alia Timagoram taetensem ap. pellabant alii Entinium Gonotum Dissentit ab utris. que Plutarchus in Pelopida Timagoram fidem, sed

Allieniensem nominat. auemacinolini auten γαμβριον σολο I. I. interpretadamur vestem, quae proprie iatdein generis regum Persicorum convenieDat, deinde tunialiis, uos pari nonor di auctos rex volebat: sic isto locii, καὶ ἐπὶ το συγγενικον αριςον ἐκαλεῖτο o Κρήλουτος το βασμλέα ψυχαγωγήσων, ranium cognatorium epulas exponbanus , ad quas vocati primum quidem et προηγουμένας re.

gum cognati, postea vero etiam alii, ros tali nonore princeps dignavaturi Proprium in aula Persica locum*ie orisnem multauue peculiaria uni utinuisse, uos

συγγενM Graeci. Curtius cognatos vocant, vel ex Pae.

dia Xenopnontis setis certum. Sunt, ui existinient honos triani tantum eam appellationem fuisse, sine ulla rei veritate. mos id lalsum putamus neque aliter reniar hunta, uani uti diximus. Sic etiam accipimus apud Xenoph. I. παιδεta l. συγγενικα φίληματα. Semne τίτενωα, non τέτων τ Expositis nonoribus, quinus assectus est in Artaxerxe Graecusantinius, ad sit auctor: ὲφ' ωοὶ IIέρσαι χαλaπως ἔφερον, ς της τε τιμῆς ημνομένης, καὶ στρατείας - Ελλαδα πά ἐσομένη c. Duplicem

assere rationem cur proceribus Periarum tantum hon rem haberi Entinio non probaretur Prior erat, quod eo pacto decus proprium in gnatis regum vulgari inciperet: altera, quod ex ea re in suspicionem venirent, tabere in animo Artaxerxem Dellum Graecis denuo insereo, uti fecerant an ante Darius et Xerxes σκη ν ρανὀροφον

ἀνθlνην probe essiti libri male in scriptis ουρανοφόρον balacamp. ἰανθίνην nesci quare, et ἀραγρροφον sic inter pretatur ' , quasi evre φατνωτὴν aut φατνω πικρο, irope incredidit eiTore. Intelligit avernaculum liven,

briina coloriam in tholi modo sacriam: nam noli somnii est κραυοεβής. Propterea dic alii l. 53. Pantia eum, Droo quod Romae Agrippa conssi sit, Θολοεικὸς ον τῶ μνω προσεοικέναι Alii scriptores ut orniani nujusmodi papi Iionum in licent. ἡρανίσκους appellant, ut alibi vice damus. Talem lacte tabemaculorum figuram auidus regea Per-

147쪽

inuin illius tegmen in es ninu in eo ουρανο si soraiae. τηκοτολοιοι. V riga quinquagesinae Athentia coronae κυλιταὶ volubura. ποθετα κοκκυμηλα

περιφορα pro περιφή οὐ Distinato vocum κοκκυμηλέα κοκκυμηλος ω κοκκυμηλον. t νον,νην, manus. μίλτυοι. cynicis qui inter convivas erant, unus fisit, II mer sam appellaret non τραπεζαν, sed τρίποδα offensus ejus vocis insolentia inquit auctor epitomae, δυσχεραινει παρα λοοφις Ουλπιανος κα λέγει Τημερον ἐν πρώναατ εμ α πραείας. Scribebatur Ἀπορίας Sed

elegans et vera lectio est manu exaratorum id est, pose fationem, vel rari emtione. Aut ita a vipe: stius ivraetra negotium , dis creabit mur. Videtur muriintus Raliquo vetere myta nam in er erit veritis trocnaicus,

fi ita scribas Τημερον δ' ἐγω γαρ εω πραγματ απρ- είας. Est autem proveritium Graecorum cujus me uit Suidas πραγματ α πραείας monens dici, laoties aliquid praeter opinionem aut spem contingiti uenditura em Ulpianus isto vocis τρίτους usu quasi tripessibus otialis tantum, non mensi nomen conveniret. Atqui scire licet mensarum alias tres alias quatuor pedes natalitiast illas proprie τρίποD: sici, nas τραπέζας, quasi τετρα--α Usus , penes quem loquendi norma est, obtinui

ut in timni mensae τραπεζαι vocarentiar, relicua appellatione τρίποδος adtervas generis utensili. Tamen eruditi scriptores ut hic Atlaenaeiis observat etiam aliter sunt locuti Pleraque Eubuli colluc venustatis aliquid re lent siepe sunt subobscurii, non raro depravata. Omnia haec istis censeo inesse: - τρω- ήτοι πέντε σοὶ καὶ πέντε. πωτ οτολόγος γε τομι. Venusta plane senten-ria seu cujus umbra vix Mine paret. I ego: - vis. N

148쪽

πέντε σοὶ Ἀρέα πέντε, πεντηκοςολογος γενησομαι. Induee. Dat aliquem Eubulus, in alteri traderet aut incoram re. censeret quinque mensas es quinque apponendariam mimnium sevita, fortasse etiam plures alias res, quae pari numero erant enumeratae quas suo more prateterinuit Attidinaeus. itu sit, repetita laepius vox ora occidionem

jocatuli praebuit ei, a ista vicevantur. ago, inquit

ille, cui tot remini pempiadas accipitiin, πεντηκοσολόγος γενησοααι Proprie πεντηκοςολόγος dicitii publicanus, ii p. tot vectigal quinquagesimae exercet mensinit Demosthenes illitis vecti ν lis in or e Mul et in ea e excepti Meriti, et oratores alii Postrema verba Epicharaia sic taetbelum: OMA. τύνη ποτ' ων αἰνίγμα ου νοεῖο , tu pui Oedipus ab re cisis aenigmata non inussigri' paulo tamen aliter opti.

ληψομαι non noc voluit difficile esse tribus pessibus imsstentem mensun invenire, sed nescire se, qui possit in. veniri mensi quatuor pedum id proprie est τραπιζα, ut lixinaus tripes Secundum versum Alexidis super mascenis prunis allatum sic sc be Νίκατρον ἐγώ. λέγ,

το τον νῆν προσεχε δέ. Quartum itii expleor titκει φανουν γυιανὴς προσελθών, ἐμὲ Στεφανω κυλμω. Veteres in coronas addebant non solum fores, sed etiam Hictus, ut mina, ficus et similvi nis Atque nae sunt coronae, quas vocurrunt κυλιςους τεφανους δια την ἀθρότητα καὶ το μι- τεθοe, inq iiunt Graeci mininiatio: ita videlicet propter

si renitatem circuli κυuainati corona ac rotan poterat. Consul L XV. Latine volu nisinat oratilem coronam di xeras. Interpres re rei in is vero est πλεκτὰς τέφαγου, non κυλισοα aego deinde Σώρακας πώπου εἶ κευa- σμένον Ηνυτρον, Ἀπειν σπληνα μεμωθυMυμένον. Loquebatur poeta de pugile, ut pugnis facies probe fuerucontusa. an foeditatem exprimere cupiens variis nisees talibus ingeniose usus est 'aego cum Eustainio τοιουτον ἔχει, πρόσωπον, non μέτωπον. Porro istis Alexidis

locis alium addas lieet ex LIV. . Di απ-των κοκκ- saei mentionem. Ea erant pruna Damascena sole fi eat ius perennauulum. βραβυλον dicit esse ἀκρόδρυον μικρότερον ν περ ρ τῶν κοκκυμηλων. I non fallimur, nove περιορα posuit pro eo quod est περιφέρεια Ae ἐριαύτερον pira ρυφνετερον usurpasse Amenaeum in nujus fructiis destriptione, non aruitror. In siporrum nonil

149쪽

aibas peceare et alium alius loco notanare, hominis esteti gligentissinat plane φιλοσοφου. Ego non distitis, Virum loclifilnium id clixisse quod sentiebatis sensisse a teni quod reserat, et arguesa experiecti in ea manorum specie quati intellexit appellatione βραβύλων. Theophrasti locus ita laadet: ἐπιπολ ότατον δὲ θραύπαλος, xa κοκκυμηΛέα, κοὐ σποδιας αὐτ δ' τιν σπερ αγρία xοκκυuηλέα. Actorem istam semper Milosopni et medici vocant κοκκυμηλέαν, fructuin κοκκύμηλον. Ut menda non videant carere, Mul 'Nitiir Ἀραρώς ' κοκκυμηλέ- xa. 4 δένδρον, κοκκυμηλον δὲ τὸ ἀκρόδρυον mi italo titur clamina lai indicium, alios scriptores aliter naaroees usurpasse, quod salsum est. Iruge neopnrastunu Dioscoridem. Observat Julius poli. LI. apud mediae aetatis comicos, talis suit Araros hic, primum arvorem appellari κοκκυμηλον αρσενικως. x eo consciebamus, knpssis Amenaeum: Ἀραρώς σου κοκκύμηλον καλεῖ τὸ ιιν ραν το κοκκυμηλον ὁ τλακρώρυον Postea animad με s. vertimus, non multo auster esse in uno e SS. Fructiis e cymeleae testinus Aetio et Aegineta πρῆανον in Asiamlgo appellabatur, quan*iam Galemas l. II de vi alim. τμμνα ait dicta sito tempore mictus των αγριοκοκκυμ λων. I tu fit, ab Asiatie voce originem nauet Latinorrum pri nus προυν tamen etiam neoplarasto thoris nomen. prima sive σα κοκκι μηλα sicuntur Diphilo Sipnnio μέσως ινυλα Dioscoridi plane κακοτο ιαχα irent Dipnlio εὐικκριτα ' aliis medici, non hoc solitin, sed etiam κοιλIας λακτικα Dioscorides, Galenus, Aetius. Sed naee ubiter: Hiis enim instituti non sunt. Fuerum e cara tu, qui Ductum hune μολτιον appellarent. esycnius: -- ους, τα κοκκυμηλα. CApur II, D E CI, M.

Ethra . P. III. T. I. I

150쪽

fama. mora ruborum. μῶρον α μύρον. -

olet gravissimus philosopnus Theopnrastus in planistarum descriptione favis comparare flores ouarinulam, constantes ex multis mulitioribus item macia ex multis iambaccis racematim corvositos. το α κηρίον, ut b- Pater Curysostonius loquinar, ἐκ πολλα καὶ διαφορων σπημάτων παρτίζεται. I. III. c. g. de sinibuco scribit Τneopnractus: το δὲ ανθος λευκον ἐκ μικρων λευκῶν πολλων, ἐπὶ το του μίσχου σχισει κηριωδες. - N. c. o. Rhiani Aegyptiam scribit navere διαφύσει ἔνδοθεν si nis ιλημμένας. ὀμοια τοῖς κηρίοις. t caput illius, quod isse,aidis vocat, quia reser caput papaveris adsimilat σφηκω περιφερεῖ, in majus singulis cellis sint sina sing Iae L. III. c. a. postquam lixit, ordoriam mactus meeniis provenire similes, assilit: πολλα απο της αὐτης να- ρύνης ἄς εἴνα καθαπερ κηρίον Eodem simili usus etiam Herodotus l. II in plantae cujusdam descriptione eo καρπος γίνεται κηρία σφηκων ὀιην μοιότατος. mi liuilis ista in medium ut de vera lectione constaret ist rum super ceras allatoriam ex neopnrasto vernoriina: ανθος λευκον απι κω μεσπίλν μοιον, ἐκ μικρων -- Θων συγκείμενον, κηριωὀες. Ex iis quae supra viximus. Alii lo constare arbitramur, recte hic legi κηριωδες. D ctissimi tamen nonsines, cum in neopnrasti codicibus κηρωδε tua si scriptum invenissent, inenaeum ex depravatis libris neoplariam censumant corrumpendum. Erat aequius, ex auctore nolim veram lectionem apua mellillismun pnilosoplium restitui. Tolle notatam paulo scios post munam, et scribe το τ γἀ φθον αυτα δένδρον τοιδετον, καὶ ὀπλ. Diu est, cum ex conjectiara sic emertis venim admonitus sum postea ab eruistissimo Levinio, ita scribi in meninranis naΡlioribus. Ieride etiam ρα - νουσι αὐρτα. me gene dramat L XIII. plura. Pnno Byzantius orator ex Demosthene et Suida non ignotus doctis. Tuctamini interpretes sue caussa verba ista: - σιν παρα τω φθορι Λαρηνσιος Dicit ista auctor excerptorum et Larensu, inquit apuae Hetorem ira sequitur. Ῥητωρ est Ainenaeus. Ille quidem nilologus appelletur ex isto opere justius ouam rhetor, sed ita passim eclogae consarcinator et Eustainius aliique grammatici Ruienaeum indigerunt. Inia, quae Larensis es.

라틴어 텍스트