Deipnosophistarum, libri quindecim. Ad editionem Lugdunensem postremam emendatius expressi. Accedunt Villebrunii interpretatio gallica et notae itemque Isaaci Casauboni animadversiones integrae

231쪽

LIB. III. CAP. X. IIvit ista lautantur: si τις ramim των ανδρί, αν ea ὀά κα λεπάς οσσα. ae nono uertant honiacho, qui haec oncoxerunt interpretes Nos foede onini inquinata assimiainus et ita emendamus, ipsa Oi ruptaectionis vestigia prementes: Κή τελλίναν τε κἈναρίτανθῆσαι δη καλλεπας vel λεη κδ' , σα. Di Dra/u et avarita Cona lera superiores iisdem poetae locos favisse nicnobis uias non dubitanis. Θασαι valet reme. Exstat apud neocritiam, Soplaronem Osdein dialecti Oe p. t6s.las. Mox in Sophronis loco, ελαινέω τοι νησοῦν

tur etiam τι, ἀγροιώταν χηραβα vel χηραμβανεν a M. Gέ Ἀρχίλοχος δὲ της χηραβος μέμνηται Sensus en, alios in masculino genere utiti nomen extuliae, ο χηρaβης, vel ut stridunt nienioranae, χηράμβης,

rondam comicum, cujus Συνεργαζομένας auctor nic laisecit, non invenio alibi nemi in Aeschyli Persis vella. quae ex et sebula proferatntur. In allatis ex Ar ippi Elcitiis ἐσχαρα nominantur cum echinis de quo vide ad L VII. C. ulti raros , poeta comicus paulo post culatus, filicis mi Aristopnanis. Nomen illitis saepe corruptum a imperitis omnibus ut apud Polluc. l. VI. e. 8. εἴρηκε τῶ χορταζειν Ἐριςοφάνης, και το χορταζε in αραρως. Scribendum ραρας At l. VII. c. q. recte πόντος Ἀραρότού. Sed non recte Pollux, qui in ejus vetii pravam lectionem verae anteponit, nam stridi debet Ocias, quem assert: - παρθένο δ' εἴναι δοκεῖς Φορων κροκωτοδε και γυναικεία σολ- Non, ut legit Pol-lsis Φορῶν κροσσωτους metro reclaminte Clemens Alexis L VI. τον siro Κωκαλον τον ποιηθέντα αραρότως τῆχριςοφανει πο- Φιλημων ο κωμικοι παλλαξας ἐν πο-

βολιμαι ἐκωμωδησεν Inepti et absurda prorsus leetio. Scribe: τον δεντο Κώκαλον τον ποιηθέντα Ἀραριτι τῆ -φανες ἰεῖ Φιλ ων ο κωμικος ἐν πω ἐκ Clarissima sententia. Etsi de auctore sedulae aliter senuunt alii: non enim filio Araroti , sed patri Aristophana esum adsccidunt. In vita Aristopnanis πρῶτος- καὶ νέας κωμωδία του τύπον ιπέδειξεν ἐν τω Κωκαλω, εἰ - αρχην λαβεμενοι Mένανδρός τε καὶ Φιλήμων ἐδρα- τουργησαν. Quidus vervis confirmari vides, quod siceistat clemens, nilemonis surio in argumento Pluti

232쪽

alii linio an olim ad scrip λmni Soptaronis mox verba

allegorice accipiundit, ut doc et Demetrius nateretis.

Sophron, inquit. - των γυναικων αλληγορεῖ, οῖον α'ύω , σωλῆνω γλυκύκρεων κογχυλιον, χηρα γυναικῶν

τοι μακραὶ κόγχαι σωληνες τετ γα Quinam liunt, scis. a1nua Istud pristem ranchae si iis istud reo oleves. atin sabula Arcni locni scripta, ut videtur in conu1rneliam mus postae atque alii oriana Clemens Alex. Strona.

l. I. Ἀρατινος γουν ἐν τοις Ἀρχιλόχοις ποιητα καταλέεας, φη οἰον σοφιτων μηνος νεθιφησατε. 'Sic legendus nic locus. Sic Teleclides alius comicus, uni suarum sabulariini Hesiod noliten indidorat auctore Aste. mi ob Sic alii poetae Falluntur, uiathus sabulae ti-halum aliter uiant interpretandum. Versiani Criitini scri. De ut in vulgatis N μεν μνησι καὶ τρέοισιν ὀμοίη non σηπίνσιν quod in nostriini e sitionem ex MSS nescio quomodo ii repsit. ulae, cujus nomen erist Πόλεις, incertum fuisse auctorem declarat auctor, cum ita im

λεσιν. Et l. VIII sc Φιλυλλιο τ η ο ποήσας Mi λεις. Ideni tamen noc ipso libro veriana auctorem Pnilyllium agnoscit Φιλυλλιος ἐν Πολεσι. Et similiter Iulius Poll. l. VII. c. q. a V X. c. 28 Apud Clementem Alex. l. V. Suram Φιλυὀεος perperam nominatur, qui nullus unquam fuit in remani natura uare ita corrige ἡ κω. μικος Φιλύλλιος βέδυ ον υ βιόδωρον ἔντα δια τάτων γνωσκει. In iis igitiar, quae habetitur ni ex illa sibina. οςρεια, Q οτρεα Vide c. I 3. I sinde scribunt optimi libri κτένας ἐκ Mιτυλου, non, ut editiam est, NUυμ- Duo sunt ejus leni in fialae Lesbi oppida, misymna et Mitylene quorum in antiquis libris saepe invenimus perii utata nomina, in nac, et t. X. ρμώαιώνιτυληναῖος avent MSS., non θυμναῖος. Isto loco stant al, edita lectione veteres auctores, qui κτένας ροθυμναίους celebrant, leniens Alex Paelig. l. II. et Pollux L VI. c. Io. Quare nihil mutandum neque hicis que infra paulo post udi iterum laudaui nic locus. Post AIρετήανθρακίδας pone τελείαν μν' nam sequentia ab alio vervo pendent, quod desideranu.

233쪽

Aristophanis. Proverbium: κογχην διελεῖν. Aesch=li Glaucus. Ποτνιευς vel Ποτνιος. a. ωτάριον sive auricula Ueneris. Invenio inter antiquissimos Graeciae scriptores eos, qui

Athenaeo notanantur cum scribit: γει δὲ καὶ ΔερκυLλος si Ἀργολικοῖς Clemens Alex nos pariter conjungit in historia capti Ilii l. I. Stroni. Ἀγίας δὲ καὶ Δεμιύλος τῆ τρων μηνο Πα μου. Scribitur in Clementis codicibus Αἰγία Sed Agiae puto nuic fitisse nomen nam in Eusebio me est scriptum, apud rem Κερκύλος male pro Dercylo. Etiam Polluci l. II c. 3. Hac o κωμμnominatur. Qui an iste sit, an alius, difficile lictu ego alium putem. Ea Anti Aristopnanis cujus rubulae meminit mox auctoria inter celeberrima ejus poῆ-lae dra ita strenuit Best mentionem Iuli is Poll. l. IV. penuit et I IX. item*ae l. X. Saepius Priscianus l. XVIII. et Aristophann Baloloniis ἐννεύει με φεύγειν σκαδε. Nos

Propis similirer annuis me fugera domum Argumentum ex parte truscat auctor vitae, Aristoplianis: διηχθρευσa-τω Ἀριεοφαπις, τι ἐν δραματι αὐτοῦ Βαβυλωνίοι διέβαλε των Ἀθηνα- τας κληρωτας αρχας παρόντων ξένων. Aristophanti Cleonis fareus est inimicius quod in unafuarram facturum, a loniis . oeniensium mars tu fora --αοι pra murissus peregrinas ituperaverat. Vide illius in, terpretem Graecum ad Aves, et in voce τριανα es' p. et enium. Vediis Graecoriani erat proverinum, quod ex Besi lis electat in concnarum mentione affertur, κόγχην διελεῶν, eon m aperire. Apud Suidam paulo aliter: σπερ κογχυλην διελεῖν. -una hiiset, cum aliiquid facillimum lactu esse significiu e volumus. Hesychius: διελειν, παροιμει - του μδίως, ποιησαι. Lmile huic aliud proverbium re vilissima: κογχης αειον. Hesychius: κόγχης αειον - του, τελείαν ἐτDεσαν Deo pravatissime. Scribe: ἐπὶ νου εὐυλου λίαν DDεσαν Sophronis mim alii dicebantur viriles alii mulleuros, ex ipso argumento. Mulientium hic, virilium alibi fit mentio. Et norum et illorum Uud Pollucem i. IV. e. 2ε

234쪽

ἐν τοῖς γυναικείως τροπαίοις Πριν αὐταν ταν νοσο: εις

τον μυελον σκιρωθηναι. Dubio procul cor rupta est vox τροπαίοις LPMndum statim Αἰσχύλος ἐν Ποτνιε Γλαυκω'

mini Roschulo editiam suisse, auctor Poti tensis Glιaucus poetae illius nota fabula est ex Strad. l. IX. Hesy-enio in αμφίσωπι et Ξιφρρου λιμπ ipso latere ut tragoeotiarum ius poMae. Erat scriptum Ποτνίω, unde postea sectum Ποντία Πότυιος autem et Ποτνιεν idem. ut adnotat in innicis Stepnanus. Non desunt, ii nullo cognomine Glaucum nominent, ut inlici inter-prres ad ostri Pyth. Versum ex Aristonymi coniici dela multa Sitidas Heseo scribi sic malim: Κογχος ἐν

βαπτων ἄλλου ὀαοίως Satyrus Plirynicni Dialam reperies nominatam l. III. Pollucis c. VII. et in senol Aristopn. ad ebulas. Quod ait, sphetas concnas vocatas fuisse a Macedonstriis κωρυκους, admonet nos, ut Hesycnium in ea Voce emendemus: nam hodie perperam ι ὀ λόγχην pro ι ὀ κογχην Addit Athenaeus cir ὀ Ἀθηναίων κρείους. In Eupolidis versu ita interpretamur vocem κρεως l. IX. Hesycnius vocat sine lipnmongo κριους Similis διττογρασία in aliis vocis nutus signincatinus, ut scobannis l. aper. c. q. Musculos inter conclis describons Amenaeus, quosdam illoriit esse ait σκιλλώδωρ. κακοχυλους τε κα προς την γευσιν ἀπεβεῖς S illam resipieutes, noli Iuram re foris tetrari. Non desuere, qui vocem σκιλλωδει mulandam censerent cum hic, tum paulo post quomini sententia in m sutavit doctiss. Gesnerus

accurata disputatione. Accedat nunc auctori, membranariam omnium, epitomae, in σκυλλώδεις exaratum est parva menda. Alibi junmntur in simili sententia κακόχυλοι κα κολλώεις, ut paulo post in explicanda solenum natura. Cum scribit ψόμενοι το καθ' ἐαυτους

καὶ οι τραχηλοι των πορφυρῶν ευθετοῦσι προς - των μαχων διαθέσεις, potes accipere de genere purpurariam, quas tra os vocadant. Hesycnius τραχηλους, ac πορφύρας Sed ad lit idem σνιοι τους σπονδε λους των κογχυλίων , ιufam ante Arreantu de insiris cone nomis. Sane in hoc auctore locos invenias, ubi tracneli nomi- p. II nantur conchyliorum proprium nus ut stillini in PosD

lippi veriti Πωναe. τραχηλους μύας. Item alios, ubi pars erycis aut purpurae alliisve conchylii ita nomin

tur, non κυρίως quidein, sed αν-γως. mas paries

235쪽

Falluntur, dii ex Aristotele interpellant hoc loco Ame. naeum. At de s uentibvs vermis quid dicenuis αἰ δὲ πί/σαι ὀρθαὶ φύονται ἐκ του βοου. Nam aliter iactent omnes lio si Aristotelis codicos αἰ δε πίνναι όρθαι φύονται ἐκ του βύσσου ἐν τοῖς, ωdam καὶ βορβορώδεσι. Itram lectionem pressiarimus et veram ciconius Aristotelicoriam librorum scriptura ait, pinnam e luis oriri ια lorisD-hulosis, oenosis nostrix, ex ipso latura locormn fundo. Utraque scriptura suas rationes suosque auctores habet. Adnasci pinnis quandam, ut cum Tertulliano dicam, mucosam lanositatent, evincit magum stultorum αυτοψια.

Recentiores naturae consulcissita viri, si pinnam descriupserunt viseni sibi tractatamque saepius plerili Omnes in hoc consentiunt. In vetariti tamen philosophorum Graecorum et Latinorum scriptis, si istum Aristotelis locum excipias, altum de hac re silentium. Illius tamen beatisr pater Basilius meminit. Qui quidem auream i nam vocat istud sive lini sive lanae rit mentum, Ita p.rra. enim scribit conc in hexaetn VII. πόθεν το χρυσου ἔραναν ίννα τρέφουσιν, περ εὶ των ἀνθοβαφων μιμησομτο; Et in orat ad vivites: ταν σπουδάζηται παρ' αὐτοῖς ταδεο θαλαττης - ὀχλοο, - πίνναι περ το κτων προβάτων ριον. Quam appellat Basilius lanam aure ani Aristoteles si modo ita ille scripsit ratione coloris byssum nominat: nam byssi color, auri, sis savi mnere continetur Lanani vocat et Procopius cujus ex- sat super hoc insignis locus in comment de Iustiniani sa- των προβάτων ἐκπέφυκεν, αλλοῦ ἐκ Θαλασσης συνειλεγμένων πίννας τά ζωα καλεῖ νενομικασιν, ἐν ις των ἐρίων ἔκφυσις γίνεται. Me ni cum ante annum Fonte

Et laudi sive, ut hodie appellatur, Fontebellae aquae essem, ac singula oculis usurparem, quae in illo nostr rum regiam palatio rara visu spectatuque dignissima furor hellorum civilium pauca de multis secit relliqua, fi r

talis nobilem viriani a Beringen, regis cubiculariOxum primicerium. Illud κειμήλιον, quantum recorreor, est hujusmodi Marsupium erat formae non maluini ab illis diveriae, quae patres nostri zonae appense gestabant: nisi quod magnitia tine longe superat vel maxima Praevissent illis temporibus in usu. Opus e plumis factum est. eleganti et exotico artificio quodam: arua nianus linini

236쪽

tur fimbriae sunt assulae, coloris pulli, subtiliprein stu pam cannabinarii sinailitii sine qua iana reserentes. Hariimulateriam esse uvisum e pinna, non dubitabat regius ramfectus ain plissimis viris Merico de Vic et Susirido cali. oni. Navareae Cancellario mihique affirmare. Sic enim visui esse assiiquando eximia emidione praedito a cniatro Dorioniano, qui apud ornpelienses si me sicinam doctierat, et pinnas saepius aiel a vidisse. Non igitur adeo adsurda est Aristoteli comini exemplarium lectio, ae censueriant nonnulli Rursus pro altera, ἐκ του βυθου, pugnant eli paucae neque invalidae rationes Prinium ite nabent otiines antiq. 31 QS . itaque Hoescheliana epistome sicque rei natura postulat. mani vere ἐκ βυθοῦ nascuntur pinnae, non illae solum, quas ἐμβυθιους paulo post auctor vocat, sed omnes omnino. Oppianus: 0ερ κον αλβυθlας ε ἔχει πλακας ' ἐν δέ οἱ χθύς Ναar M. Deutile tale est hoc loquendi genus ii vicatur pinna ex eo nilo nasci, per quod a Maaeret solo in quo genieta tur Mitto dicere, το βυσσον pro η βύσσον Graecum non vid. i. iostorino illud quo innititur pinna numquam ali in pnilosopnus nusquam scriptor ullus Dyssum ηpp 4lavit, sed a sicernisu quasi radicem. Sic in V. Histor legin iis, pinnas ἰριζωσθω. Atlaenaeus quolae non multo ost Iv, in*ait, πίνναι πετραι ἡ νειμι προσφνωσι. ριζοβολουσι. Iteriam idem, naturam assidis

lirius explicans, δέκει inquit, ab του τόματο ε σαρεμέχρι μέσου του κογχη οἰονεὶ ρίζα Plinius, quod dixerat fi et inuosopnus ορθῶς φύε- τα πtννας, eleganter venitnini eas Drrmarimper, nulla secta molestae istius astr nescis mentione an incuria, an cerio conssio δ

Insulae. ingenue profitenm prima vecta χρεια Aristin ptismicae ex noe Ese 'πικοφανης ἐν Φοινίσσας ἀτως,

237쪽

ναι Petronius mox cibis υativio ita pastu, tes, bu his cochlear meis ne jure erevitabiu . Mus pare res rerum. ostreum, uod μαριον Graeci vocant, Aeolibus soli uini dici aurem Veneris ex Antigono Carystio docet convi vator noster, ex quo innendistis ista Hesychu: ν Ἀφροδίτης, ο αλιεῖ ο ρεον τι τω καλου τι lino vero οἱ Aχλεῖς. Nam laetionem nostram tuetur Eustastius ad IΠερὶ Qυτων apud Aratnaeum quomodo eviendum. Testaceorum visio risotelica Mas Auenaei, tara ex libris is parassio, quae sunt, Imporiis. obscurio Drau Aristotelis: αἱ πίν

Observandum est lectora scriptoris uius, cum in incives Aristoteles ἐν se περ ζώων vel neopnmistus D φουρὶ φυτῶν laeudan sir, sic accipi verba illa debere ut sissiceret ἐν ν περὶ ζώων, πω πραναατεία via appolla.

tione continenti1r, ouaecunque alter coriani variis operNhiis scripsit de natura animalium alter de plantariam.

Iet autem Amenaeus, quicquid de eadem re vanis locis disperse scriptum invenit apud illos, in unum Congerere. Sic cum super ostreis ait, Ἀρμοτέλης -- περὶ ε τρεα φησὶ pleraque Omnia laserinuntiir, quae de ostreis pnilosoplius dixeriit, non in iis solum illaris, ut hodie

exstant sed quaedam etiam in iis, quos no si non natie-imus Nam Histor. l. IV. c. ψ. τρακοδέρμων diversa non Darum instituitur divisio qui tamen locus cuni 1sto est conserendus. Recte autem doctissimus Gesnerus quo Ioco scriptum est etiam in me minis etiam in epitonia, λεπαὐι δίθυρον καλλειότρακον legenduli consuit αονόθυ- - , τραχυότρακον Nam si haneret patella duas θυρα a est testas haerere saxis non poss t ouo nuic ostreo proprium atque μιαίτατον est. Ipsius Aristotelis verba Gnt de part l. IV. c. .: in L μονοθύροις si ' πυθμιδ μήκων, οἰον ταῖς λιπασι. Ostreorum sistriuutio,

238쪽

aro I. CAs AunoNI ANIMADV. IN ATHEI . ex Aristotele hic assenur, in duo genre συμ ων et φυων, longe clarius in nilosopla Historiis explicaturi

συμφυες ait Athenaeus, μυς μονοφῶς δὲ καὶ λειόςρακον σωλην καὶ βαλανος Cohaerentibitiosis constat muscoluserena resta qtu laeυι δε iis glans manto clariora et dilucidiora verna, ita adscribemus y των ἐβύρων τα μένδειν γάπτυκτα, οἰον κτένες καὶ οἱ μυες. παντα γαρτα τοιαυτα του μὲν συμπέφυκε, τη δὲ διαλέλυται, αςa

συγκλειε,θαι καὶ νοιγεσθαι τα δὲ ἰθυρα μέν τιν, μοίως δὲ συμπέφυκεν ἐπ αμφότερα, ιον οἱ σωλῆνες. strvo- p. 7a. riam δεύρων, quae Dinis soratriis utrinii concluduntur. quaedaia ait esse ex parte niantia ut pectines et i auso los quaedam uti aque ex parte con aerentes sore sic ore,

ut solenes. Quibus vernis contra sicere vides philoso-pnum deipnosopli istae. Nam nic solenes facit μον si υως, ille συμφυδ. 'O clis situm etsi non nego posse componi, tamen an istas ἐναντιοφανει, in suis scriptis reliquerit nilosophus accura insinuas, ire dubites. Quae sequuntur, Obscuri sunt κοινον ερ αμφοῖν κόγχη. Me-camp. ambia vi id commune emeribus es. υοι variuntur Frigida plane sententia nam cum de solis testaceis sorino, lai erat opus ac admonitionea et quare dicit: αμφοῖν potius, quam πασιν Enimvero quae pnil sophi mens fuerit, non sivino verDa autem noc sonant, commune ex ambobus V eomba. ἐε αμφοῖν, ex uir qud genero του μονοφυῆ καὶ συμφυους. Ait concla ariquae peculiaris est species testaceorum, naturam utrius que generis participare tam eorum, ita clauduntur, quam eorum, quae ab uno tantum extremo Mox scripsimus ἐν δε πέμπτου ζώων μορίων , nam vox ἰςοριας, Piae in nuper eritione remansit, furcillis ninc extrues debet: ut locis aliis quamplurimis, ubi ira semper omnes MSS., qui Romae servantur, aut in aliis Italicis bibliothecis, is etiam, quem magni Huraidi Deneficio penes nosi hemiis. Et non sunt allatii veru ex eo opere, sed ex Historiis qua de re l. VII dicemus. Di etiam exponi. Inus . . selientia verna Ἀπολλο -οὐ in ναῖος ἐν

τοῖς περὶ Σώφρονοὰς προσυς aut potius προθεὶς ταλανω et caetera. Purpurarum incrementa cognota enhelice atque ordinus testae, stridit Athenaeus post Aristotelem φανερα εὐαυξησις ἐκ της ἐν τ οτρακω λικο

Ingenioso compendio expressit, quae plusculis vectis uinxerat philosopinis καθ' ἔκαιον ἐνιαυτον φανερα δειν qαὐξησις τοῖς διατημασι τοῖς ἐν τω ὀςρα- της ελικος Pli.

239쪽

'Fχἀ τ πρα,τον παντων ἴφυα φύναι ' Qθ' ἐξωνα κραναμωκαλήφας. Mutata distinctione facile ementiveris: DΦοινίσσαις ' οὐτα. ἔχε το πρ. Sed in collectaneis Sutidae aliam inveninius naenibitionem Εἰκος 1 που του . Phoenissariam autem Aristophanis et Iulius Possime nitri. X. c. a. et c. 3 . fallitur Amenaeus, qui κραναας καλήφας interpretatur haec de urticiscinaruris rna in de planta recte Dalecampius accipit, vel ipso Ain naeo auctore, civi l. II de ea neri a visputans noc usitate itimonio ut taceam comici senoliasten non aliter inter pietiuitem ad Vospas Sequitiar Φερεκρατης δ' ἔν--ο- μελως' ακα φαις την Ισον χρονον δεεφαλῶσθαι. Restitue in integritim poetae nanc sententiam ex melioribus Allienae libris, ovibus Suidas usus την Δ - ρ, αν ἄρον si το κακῶς αδοντος ακέειν βουλοωην καν καληφας τον σον χρογον ἐσεφανωσθαι. aere molesta re est, male

canentem audio. Malam ista, tiris tamdiu esse coronatur.

Exstat etiam in Aristopn smol ad Muites unde potius foreasse nausit Suidas Atoue illius fabulae mentionem facit etiam Pollux l. I. c. 3o et Clemens rom. I. VII. Urticam marinam a piscatoribus dictam καληφη resert deipuosopnuia κατα παραφθοραν, id est, leviter cor ruptis

vocibus, unde origo illi. Uuod veriana est. Nam κα- λη licitur, ut statim ad litur, ias απολή τῆ πῆ

sito, loco τοῦ π et mutato spiritu. In eo est i παρα φθορά Grammaticomam pirapria vox ista Fana malo consilio mutant ciuidam in παραφοραν. Eustathius uἹβυκκ παρεφθα α τοῖς ταναοῖς Ἀκεῖ τὰ βυκανίζειν. Caetorum in hac voce nullius literrae necessaria mutatior non tantum enim απαλος, sed et καλος jicunt Graeciprocinolli et tenero. Unde fluvius ἀκαλα φείτης, Iaride sueni, et Ἀσκάλαφος, quasi Ἀκάλαφος, proprium homi ni nomen, cui tenera et mollis initis. Joci, quem in inesse nuic versui ex L.ysistrata Aristopnanis, Ἀλλ' ast τροθων ανδρειοτάτη καὶ μητριδίων καληφῶν, explicationem petat lector ex Eustrinio ac Suulae nam neque Athenaeus neque interpretes rem setis aperiunt. In epitome scriptum invenio μέμικται κωμωδία β προς την τροφον καὶ μητέρα, pro eo, quod nostri libra nanent, μέμνηται γαρ κωμωδικως para. προω τήν τ' ν καὶ μητέρα. Proua vero lectio epit. quam membranae confimant, in quinus diserte exaratum μέμικται Appellat κωμωδιαν oeiana comicum scut τραγωδίαν dicimus pro lanientiivili comploratione is valet

mi gemina. diiuni loci ex Diphilo destripti se ornam

240쪽

scribunt veteres, etiam eclogarius: Uων-τει - χειων α μικραὼ καὶ λεπτήν ἔχουσαι την σαρκα. In editis τῶν παχsτων quod ne nos quidem vi mus quae sit. Vi-detur amen altera lectio contradictionem continere: fiam ioniodri dicentia cneniae παχεῖαι, id est, crassae, miae et parmae sint et carne desectae Deinde quae sub-Jungitur pars altera iij iis sistributionis aperte dam athanc lectionem. Ait eniim αἰ δὲ παχεῖαι. Atqui absur-diim est. litas alicujus generis species eodem nomine alθοποιω, ut loquuntur αντ διαιρεῖσθαι Legendum censeo τραχειων. Alioquin expedire me in non queo. De solenum colore auctoris orba sic scripsimiis καὶ οἱ μὲν

μεγaς αὐτων φαβδωτο ει τε καὶ ου μονοπιωuατοι. rasam si virgati rusui, reque uni loris. I egebatur καὶ νοχρωματοι, aer se coloris. Praeter auctoritatem scriptae

lectionis, quam secuti sumus, salsum est, solenes coeli colorem imitari. Quin unguium potius colore sunt; quam eam ob caussam putant quitans veteriini dictos esse onycnas etsi Plinius foeminas tantiam ita appellat con firmant sequentia de oemnis soleninus . δε Θηλως με

νοχρωματοι. mle Plinius Graninae iunt unicolores. Inmaniae vertris φορμης λαβόμενος valet metus preum ima exerraudum mercaturum. φορμὴ et ἐνθηκη mereatoriam sunt voces pluminis expositae nobis altat. Scribo: ο μειζονε καὶ ἐαρινο ευπομοι. Nam ἐνεαριο nulla malogia pronat ostrea ἐαρινά saepe leges Miram deprehemminus varietatem in appellationibus echinorum ex Aristotele Ait: τό τε των σπαταγγων. Vediis lectio partim habet σπατάγων, partim παραγνων. esychio auctore scribendum σπαταγγῶν. Ait enim: σπαταγγαι, οἱ μεγαλει ἐχῖνοι οἱ θαλασσιοι. Sequitur: καὶ το των καλουμένων βρίμ-v. Atiae ita quidem hodi coelices Aristotelis. Sed Allienaei omnia antiqua exemplaria scribuni χρυσων. A diamus vero Hesychium Βρύττος, suo αἰγου πελαγίου,

τόνην. Idem auctor ines: Ἀμβρυττω. 7δος ἐχίνων λαττων Ἀρκοτέλως ὀναυτους βρυννae καλεῖ Scribe -- σους Aristophanis Holcades mox nominatae videntur ob oculos Seniensium posuisse inunit miseriam omnium copiam, quae ex su ectis imperio ipsorum insulis eo timportabatiar. Pollux l. X. c. o. armi in 'Αρκοφανης ἐνυλκασι ολ Hor . Meminit et multis aliis locis. Itemmae Heruchius in απεσκεφαλura Semper nic poeta mas rani insulanorini labatheniensium imperio colusi nem

라틴어 텍스트