Deipnosophistarum, libri quindecim. Ad editionem Lugdunensem postremam emendatius expressi. Accedunt Villebrunii interpretatio gallica et notae itemque Isaaci Casauboni animadversiones integrae

421쪽

LIB. IV. CAP. XXVII. os

βαλλε τοῖσἈλσιν. Jam omnia plana. In verrebus Baechylidis recte si χθους, nec tollendum ora, etsi est in

τας εὐόχθους epulas necessu tarito. Etiam apud Hesiodum ευοχέων exposueriant eruestiores veterana criticorum rare instrorem cibis. Cuius vocis eadem est ratio Euplioniae gratia literat est inseria. Quando ait noster sisputatis contri Platonem pro fortit line Menelai, ἐφ' ἔ μονκ των

πρατευσαμένων εἴρηκεν ' ν δ αυτος κίενέσι προθυμIνσι, ποβάς, non noc vult, neminem ex omnibus Griiecoriimcticibus pari elogio assectum esse a poeta nam majorii de aliis duci us alibi praedicat poeta sed istiui ait solum esse Menelaum, cui in recens exercitus singularem quandam pugnanes alacritatem attesteuir. Ille Menelai hostis, wri eum vocavit μαλθακὸν αἰχμητρο, Apollo est in seranione ad Hectorem Il. ψ ρ. Magnae incogitantiae

reum facit Platonem his verbis: το ὀὲ-τον τίχον, ν ίατο, auis κατανοησαι. ατοπον Asia Plato, quod inregram is sim, puem priseu at, non κατανοεῖν est animum aut oemtos avi re ais aliquiae, Bectare. Ut mox κατανοσαι την οἰκίαν. Veriina est, quod

ait Ainenaeus nam si venisset Platoni in mentem, Menelaum eo ipso verita, quem arguebat, βοην ἀγαθον dicia poeta sententiam credo, nautas et de ignavia, quam ei objicit. Quid hic interpretum allucinationes in licenti qui etiam in sequentiolis mirifici plane sunt. τοῖς ανδρειοτατοις Ομηρος aωθεν ἐπιφωνεῖα Lego εἴωθ' τουτ' ἐπιφωνεῖν. Hoc . lori solet ornare. Hoc est, solet eos appellare βο- αγούς. ἐπιφωνεῖν est ἐπικατηγορεῖν, e gnominare, aliquid adjicere ad primum proprium n rnon. ust. βο- αγαθους αποκαλεῖ τω τε Ἐκτορα, καὶ τον Araντα τον Διομήδην, καὶ αλλες ανδρείους. In nocueri ex Aristopnanis Vespis, ροφη θέασαι, κρεκαδιαυλης Θαμασον, etiam poetae illius co lices nodie nabent

κρεκαδιον marri tamen vocem neque comici senoliastes, neque ullus omnino veterum rammaticorum est interis pretatus ac ne retulit quidem in Graecarum vocum censum. Eruditissimus alecamp., ut liberiiret se molestui quaerendi quid essent κρεκαουια, depravatam lectionem κρέκα, αυλης prodavit et exposuit. Sed non dubitamus, Eliam esse illam γραφῆ a que ineptam. Apparet ex Amenaei tisputatione et praecedentidus poetae verabis, ornamentum aliquod της αὐλης noc est, sistiti,

hoc verbo signiscari. Sonoriundonasse aliquid erat,

422쪽

inde notanis mitio Fortasse erim κρεκ iam leviter cor. mapta voce appellaruin τους μικρους κρικους, quasi κρη adia, sicut κρεβάτιον dixeriant pro παρατιον Appellant Graeci

xplκους anulos Inter omamenta ρωμάτων suisse uti liliisset reos aut aereos ab ritum non putem, praesertim cum

legere sit apud antiqFOs ν κρίκους της διρας ut pudHeruchi ii resin κορών et Harpocrationem in=όπτρον Eriintim tu κρικα ὀια της αυλης sive τλ αυλαίας Θυρας muretiis jantia rara vinibvlarium Pollunius etiam interpretari ne set reis catenis. trilaus fores munire moris erat Lysias: ἡ δυναuενος ἐκβαλεῖν δια το αμφιδέαι δεδέσθa την θώραν. Observant anti Pli grammatio. I. Vsiam d. ως appellasse μφιὸ caesis as catenas sei reas Appestationis causi eli quod ex anulis constat ent invicem consertis nam αρψ Asae exponit Hesychius κρίκους Herodotus LII. orira trienta sacri crocottili te scribens: αρτηματα λQινα χυτα καὶ χρυσεα ἐς τα,τα εωθέντες , καὶ φδέα περὶ τους εμπροσθίους ποδα Intellii git irculos aureos, ilibus, te anulis, m Dras erat anteriores sacri racodili pedes exorirare. Ex eo

etiam periscelidas dixerunt au*χέαι Sed illa sorium nimniinenta, rae Usias appellavit αμφιὀέας, vulgus, nififallimar, κρικαθια aut κρεκα do nunc:uralaat. O enirn obstur innuere videntii camieci magistri, uni μφιὀέας I. ysic dici scribunt, quae aliis licerentia aliter. σπου-

in istis και σπονδοποιεῖταί γε, αιτυμινα c. Si nulla nisad Theopnrastum olim notata anius. Quod nox de Amisphictvonis invent imperansti vinuta sinuitur, quo per tineat, subobscurum est. Spectat autem eo ne quis niu

οἴνου κρασεως inventor sit Anapisictyon quem ante Iliaca tempora Thebis regnasst neni ii illaitati Scribo nitix:ῆρα ναρ ἐπίκωuον λκιβωην λ ασχη Ουεῖ. Non usust v. in eni In intentia quae illo modo τελειοῦται eleganter. Etsi autem Athenaeo asDntior Aristarchi licentiam in recenserulo poeta casti anti tamen quod adeo

contendit non posi το ἐξαρχειν de saltutoribus cici . parum esse irinum Judico. Illud vero manifesto salsum. τλα--ω τη φόρμιγγος esse Hιον. eriti se onis Grae ei sciunt verbum no de omnibusum sciae sic posta

qui acie nisi . alii dicendi alit miti ncti exeni pluin aliis

pra bent ut in cla oro iacit o κορυφαῖος, inter remiges paularius. Sic 3ουλῆς ξῆρχε νέεσθαι est, eo dictioni erus,

423쪽

qui prineeps euria exibat, et βουλα σαρχειν, praeire conisellio vel senarii ad novas sententias quod alli dicunt γνωμην εἰσφιρων Lycophron: Στρόμβε το αἰματηρὰν ἐξάρχων --. Scripsimus Διόδωρος δ' ὀ Ἀριτοφα. ηιος ολον τον ἀμον aριέγραψι τοπάζω πρώτας μιρας ι ναι. Vulgata scriptura, quam secuti interpretes, περιεγραψατο Οἰζων, vere διαπαίζω μας est enim ruticula. Eust

inius nodiscum legit, et το περιγραφειν interpretiitur τεῖν, ἐκβαλλειν, rei cere ut alienum aut adulterinum.

Plutarenus L II de Alexandri sortuna sciiDit. nilox num cum sibi liber ad emendandum esset ni sitias, at

ei περιγραφη γωψ, τινος pro mutari et antiliari Tatiiu. ὀὲ Ἱναχον ἐπι Φορωνέως μόγις του Θηρ-- βίου καὶ νομα/ιηου περιγραφη γέγονεν Porro mentem hujus loci plurivus explicii Eustamius unde licet petant studiosi. Etiam quod ait Athenaeus, in Homeri versu scribi de re κατ αὐτώς non καθ' aim . aia ιαυτὰς λέγειν sit σόλοικον, diligenter expositur eodem Eustainio IV in Od comment. ractat eandem quaestionem Apollonius Alexandi'. LII. c. I9. Vult inenaeus, κατ' αὐλους scribi debere, non αὐτής. Id gnificare κατα σφας αυτάς. Esse enim pronomen simplex pro composistor aut, ut melius dicam, poeta more suo pronomine uno duoriam loco est usus. Composita aptu Homeriam non leguntur, ἐμαυτου, σεαυrὼ, ain ῖ, sed pro illis vicit ἐμὲ αὐτόν σε αυτὸν, εα τον aut simpliciter αυτον, omisso altero pronomine. Similiter in plurali nuncuam lixit ἐμαυτῶς σεαυτοῦς, ιαμ τους sed μας αὐτὰς υμα αὐτους et σφας αὐτους. Pr pterea pronuntiat auctor, in v es αντου soloecismum inis esse, sectitus omini sententiam qui composita ista prono na pluralia damnanant, non solum quod Homerus. hellenismi canon ceriissimus illa esset aspernatus, verum

etiam quia oriani compositio ratione caret, contra an

lo in recepta. Nam λαυτῶν quidem ina αυτον dissolvis recte ἐπι τῶς non potes. Interpretum magna nicριμνία. Incerti auctoris vecta sunt de nyporchematis in p.ras. quentis κρητα μην vel o Diu ουσι τρόπον τον- ολοσσον organum Molossum appellat tibias aliud musiciani instriamentum conveniens Molossicae ἐμμελεία ive modulationi, τρόπον vocat poeta, de aua

424쪽

aliquot Homi uoris. ακροαμα δατίθεσίλαι. κεκροτηται τά συμποσια. Non constitueram immorari in criticis censuris, quae

reseriantur in fugitivo isto mentate. Quia tamen non partim obscuritatis verba Atlaenaei abent, summam disputationis totius paucis complectemur. Initio observandum est devenisse nilologum Nauci aestiun in nunc semmonem occasione ista. Instituerat docere, omeriani non unum aliquod descripsisse in poῆmatis suis convivium. sicut secerim postea pndosoplii multi sed varia ac diverula, quemadmodum liveis sunt nominum ingenia et sisserentes mores. manes siversitatem inorum expressit poῆtii. Hinc est, ait ouod acroamati parcius alita intri Mucit in

coenationes renouam ναθηματα ἐπιτος, non ut toti in

iis sint convivae alibi inter praecipuas et sumnias convivantium voluptistes inducit cantores et alios reriam mus- eariana peritos Hujus gHneris convivioriani exempla esse

ait in illis, quae apud ellissimos procos et delicatissimos Phaeacas agitanturi temperiitoriam in iis, quae apud Nestoren o Menelaum. Haec ubi dixit, occurrit Osjectioni, quam sciebat fieri sibi posse e l. IV. Odysseaernam eo loco, areante poeta nuptiales epulas mi filiae-PI Menelai non praetermittuntur voluptates id genus. Respondet Ainenaeus, verius illos, quibus nocolicitur, fraude Aristarchi collocatos ibi esse ex Il flais., traii

latos . ubi suus est illis locus. Versus, de quibus lo*1Ltur sunt ni leguntur enim nodie in omnibus codicibus ita plane iit editi sunt ab Aristarcho ' - οἱ μὲν δαίνυντο καθ' υψ ρεφὲς μέγα δωμα, et qui si quuntur quatuor alii. Quid Aristarchum impulerit in sanc sententi ini, declarii.

tiariis vernis: ἡ συνέντες οἱ περ Ἀρἰςαρχον, τι συνεχοῦς ἔσης της εςια - κα τω ακμαίων μερων παρεληλυθυιῶν.

δν αἶς παρειληπτο μὲν ρ γαμουμένη προς τῆ νυμφίου -- ραe δ' alas ὀ του Mεγαπένθους χαος, αυτοὶ δὲ μονα οντες δέτωντο, ο τ Mενέλαος καὶ λένη Videtur sera-Dendunt δε ἔτι συνεχοῦς ἔσ. Hoc vult Aristarcnuria, Proclinit. IU Ulyxeae legisset, inventum esse Menelaum a Tmlemacho δαινύντα γαμον, talis putasse, durasse a iniicionis vivium nuptiale quod ne jejune nimis a poeta videretur

425쪽

LIB. IV. CAP. XXVIII.

descriptum versus illos ainvae nuc tu etcut , queis emledritiis nuptilis descrivedatur in armorum Acta illis la-vmea. Sed salsus est judicii iste criticus cum iis venien μδs6.

te Ulyssis silio, ain pratereriisset ejus solennitatis ακμ

et nova sponsa in mariti manum convenisset. Ionium deducta, auatur Menelaus et Helena soli agerent. Deindomitiones aliae elauntur ad verius nanc Ari ircni censuram quod contra visciplinam Spartanam oret, si a Menelao essent acroamata inducui quod poeta cantiscis nullum nomen ponat, ut solet alibi, neque cantilenae, iam

canerent; postremo quod non si prodisile. Ulyniis et Nothoris filios ita rusticos fingere volitisse politana, ut

eos nini plane assicerent aci o an ata, id iis neglectis ineontemplatione utamus animi mentem occuparenti an inultis argumenti obrruitur emendatio Aristarcni. Cesetiam objicitur error Enni r liellenisnium admissu R. uanis do ita scripsit - μετα- σφιν ἐμέλ raro θεῖος οἰοιθος

χοντες ἐδίνευον κατα μέσσους Debuerat scribere, inquit, censor noster ἐξαρχοντος. ut reserretur ea vox ad cant rem; nam ut ἐξαρχειν sicantur κυβις τηρες, hoc censet Ainenaeus esse contrarium nellenismo, de quo diximus super. c. Mnao Aristarcni sententia longe recessit Diodorufi grammaticus sectite Aristopntineae cujus oditer

recensetur nic rudicium super Homeri isto loco Censuulite inducendos esse onines illos verius qui init. l. IV. nuptias inducunt. Atque nrius judicio si stemus ita concipiendum ejus rhapsodiae principium: O δ' reo κοίλην

Λακεδαιμον κητωεσσαπι Προς δ' ἄρα δωμα ἔλων ma-λου κυδαλίμοιο ' si οι μὲν δαίνυντο καθ' υψιρεφὲς μέγα ἐωμα ntrous ηιε ἔται Mενελα κυδαλίμιο, Τερπόα εν ηι μετα δέ σφιν ἐαέλπετο θεῖος αδορ, Φορμίζων δοιώ κυβισητὴρ καθ' αυτοῖς Mολουης εαρχοντες ἐδίνευον καταμέσσους Mira vero critici licent hi, a duodecim ipsos versus περιγραφειν et Obelisco notare non distitaverit. unico nixus argumento quod pira ille non esset, locum tam illustrem nuyuis duorum Menelai lilraetori ni adeo negligenter transsiliturum esse optimum poetam. Respondet noster pauciusiniis verdis, nescisse Diodorum imi veraba Tot ευρον δαινυντα γααον, recte capere. Male

enim putavit, advenisse Telemachum incnoata solum nuptiali solennitate quae ex podine mento denuit intelligi

426쪽

soloecisim genus est, καθ' ιαυτοῖς apud poErum scridere. ut voluit Diodoriis Caussam ante exposuimus. Hactenus inum criticorum Aristarent, Diodori et Amenaei velitationes super principio IV olvsseae retulimus sequitur ram alia reprehenso Aristarchi. Ait Athenaeus: ἀλλα και του Κρηταν χο ου τον δον αεῖλεν, ἐπιπεμῶν ταπω ματα τον τρόπον τουτοπι Πολλος δ' μερόεντα χορον περι&o ομιλος Τερπόμενοe δοιώ δε κυβις τηρ κατ αυ- τους Μολπει ἐξάρχοντες ἐουίνευον κατα μέσσους. Etiam ex hoc loco licet colligere, nostros NMlie codices Homeri ad editionem Aristarchoam magna ex parte fuisse me datos ita enim scribitur nodie in omnibus exemplariviis ine locus. Atqvi clare hic indicat noster, alias editi ne praeter Aristarcneam post vocem sρμόμενος nam verba agnovisse: μετα δέ σφιν ἐμέλπετο θεῖος οβοι ορμίζων. Aristarcnum, quod ista sustiuerit, inenaeus

exagitat afficinans, ea lectione recepta. vlατον γίνεσθαι πανταπασι ν ἐξαρχοντες, μηκέτι δυναμένης τῆς ἐπὶ τον

ὀὀν ἀναφορα σώζεσθαι Ante reprenendedatur Aristarchus, quod εαρχοντες male scripsisset pro Uaρχοντος. Nunc longe gravius peccasse licitur, cum sublato versu. qui nomen vi continebat, inu relicuerit, a possit το ἐξάρχοντες referrei. Hoc illud est, quod vocatur τοἁνίατον, incommodum tantiam, cui par me sicina reperiri

non queat. Verte sic infervari nullo modo possis τοχοντες rarare seri a jam non possit ad eansorem. Prox, ni etiam verba, οτι δ', πιθανον, ἀκρόαμα παρα τω νενελαα τυγχαὶειν, verter 'od auom probabia non e fuisse apud Menelaum eantorem. ἀκρόαμα φώ, νι auditur, P.318 eantor moties nujus erroris admonuinius erit tum interpretem Nam quod superius expositas criticorrum disputationes non araverit intelligere, minus miror. Ait: προσκύπτων προς το Πεισίπατον. Respicit nunc verium: Ἀγχι κεφαλη, ἴνα πευθοίαθ' οἱ ἄλλοι. Videamus vero, an ita scripta sint ab Athenaeo, quae pix in s

anseratione isseus. Ac videtur τῶν σκευων, subavisita voce ἔνεκα, seri posse etsi duriusculum pro τοῖς σκευεσι. At διατοεσθαι pro ἐκπλπτεσθαι et venementius

assici e trivio petitum non est. Sic loquitur et alibi. Ait:

δ' μήρ κεκρότητα τα σωφρονα συμπόσin D eius interpres κεκροτηται vertit pia D lorantur. Sane

id Graeca lictio sonat sed existimo, positum κεκμTHM

427쪽

Pri συγκεκρότηται οῖιnt, visantur. Sic enim Graeci I uuntur usitatius. Ut Chrysostomus in eam ad Rom. :πο μαλιτα τοῖς τα φιλικοὶ συγκροτῆσι συμπόσια. Aristino es in apol. ει, ἄρα ἐν τω ἀλυσίω πεδίω το συμπόσιον συνεκροτεῖτο Καὶ ταμ μ ν ταμ etiani in nanc paritem, ut laepe vixi, fugitivam, et alienas sedlas occupantem, propriis relicus pertinet enim ad l. V.

428쪽

ISAACI CASAUBONI

Ma7. CAPUT PRIMUM. conciliandas amicitias valere. υλετικα δεῖπ-. Locus Aristotelis illustraturi φυ πικως φυσανεαυτής. Thiasi et τα ργεωλκά. Diogeni eis ni convenuo. Quintus liber illi fere alivi nisi uisum jura

consulta, viri longe doctissim, sermones continet. Inuio Homericis conviviis agitur deinde aliquot μεγαλοπαεπων ο φιλοδείπνων regum luxus deserat,itur postreimo cum alii philosopni multorum vitioriani, tum etiam tal si arguitur Plato non unius. Haec capita praecipua sunt hujus libri. Nunc auctoris verba expem damus. Ἀλλ' πεὶ in*ait, πολύς ουτως λόγος συμποσων προJιγ ντληται, ω Τιμόκρατα ἐν τοῖ πρὐτήτων. Masini Iτος λογ. et de IV. tantum libro haec interpretor. p. as. Is solus liber vere λόγος συμποσIων vel περὶ συμποσίων dicimieat. Primus non item multo minus secundus ac teristius in queis de cibis non de convivioriani ratione aut modo, est actum. Notemus vero etiam et etiam eouentia vecta παρ-τοαεν ὀ αυτων τ χρησιμωτατα καλουβαροῖντα τρο υχην μελονγτα ὀ κο τρέφοντα καταπανδαισίαν. 6 o . Ac Οαηρος παρει γαγε. Clarissime auctor igitisicat, nini nactenus dictum esse dem

429쪽

mericoriam convivioriam ratione. Mectra, poteriitne clarius demonstrari non pertinum ad saritin superiorem,

miae inde avelleius alvi lauc transferenda esse dico damus Quod auteni Dycere aliquis possit, etiam l. I. de Hormericis conviviis tracti tum esse: uicis ectioni j mresponsum est. Non enim superiores Onanes libros , sed

piraximum tantummodo respicioDat auctor, cum naec

scrineret. Verte ista a φελοῖντα-κα τρέφοντα καταπανδαισίαν , quae juvant animum, re alunt insa epularare omni ibor moenere ivstratinarmin. πανδαισία est.

ut explicant veteres, πολυτελὴς τραπεζα κολπαντοδαπασχουσα ἐσματα vel ἡ πασαι αἰσθήσεσιν ἐονὴν παρέχουσα εὐωχία. Quae explicationes isti loco optime conve p. 29. niunt neque enim is est sensus, quem exprinii Dale. campius. Pari elegantia lixit Gregorius Nis priore in platalos conament. Καιρος Γυ εἴη κή αλ ήδη τη τωναρετων πανδαισIαν κατανοησα τω λόγω Lege cum nostris

cod L δοκεῖ γαρ ἔχειν πρὸς φιλIα τι o οἰνος ἐλαυσικόκ non προς φιλοσοφίαν, ut scriptum in excerptis offendimus

et Eustathio Absurdum dictu est, vini potu fieri nomines ad studia pullosoplaiae pruniores. Deinde ut noctia-xime veriani esset, iid ad institutum sermonem Quantum valeat siderior vini potus ad conciliandas amicitias, nemo ignorat qui illas saltem δεειώσεις et manuum comploβones noverit, quirias publica populoriam vino deditorum diversoria percrepant, ubi semel nospitibus lineraliore vini naustu praecordia incalueriant. Sed legendum ego φιλίαν vel uic Libanii sanausimus locus evincat in de foramna sua: δεινοὶ οι κυβοι - τα μέχρι μέθης συμποσια φιλίας σχυρα κερασαι Plutarcnus eleganti me, semper init. l. IV sympos, αι μὲν, inquit, των παλαιοντων ἐπιβολαὶ κοὐ λεεις κονιορτου δέονται, ταῖς

φιλικαῖς λαβαῖς ἡ οἴνο αφρο ἐνἐίδωσι μιγνύμενος λογω. Post ista, ὀιόπερ πρότερον ηρώτων, οἱ τινες ilis, αλλ'

υτερον, in epitonia erant naec adjecta: ως δηλον ἐκ του Βελ-Mροφοντουαενουμένου-ωΠοβατν quorum tamen in antiquis Athenaei exemplaribus nullum paret vestigium. Sed vo-Iuit eclogamus Athenaei uservationem exemplo sit strare. Locus autem est, quem innuit, in VII. Il. ubi canit poUta, decimo dentiam die Bollerophontem, quis ethasve esset, suisse interroganini. Etiam in Od. sic Τelemachum Menelaus assatur: μου απτεσθον κοὐχώρε- τον αὐτὰρ επειτα Δείπνου παυσαμένω ειρησόμQ Θινέο σον, mollem a viro docto iactum ut φυλετικα δάπνα

430쪽

mutaret in φιλsrom aut φιλικα, ubi scriptiam est rectere νομοθέται τα τε φυλετικα δεῖπνα καλ- δημοτικα προσέτα-

εαν. Nollem etiam, προσέταξαν venisset periniferunt,maasi interesses nini inter ubere et permittere. Atqui φυλετικῶ δεῖπνα etiam imperiinant leges Ameniensiun. sicut ex oratione Demomaenis c. id et scriptoribus vlus constat liiqindo is aiunt Graieci του τῶν φυλῶν τικτορας alios sunt Oελονται, alios κληρωτὰς quibus necessitas imposita praebeti si epulas suis tribulibus, id est. τοῖσἐαυτων Pt λέται omnibus nae tribulium convsvia allusit talosopniis init elenchorum. τὴν ἐξιν, ait οι ἔχωσιν ad οἰ δὲ φαίνονται, φυλετικως φυσῆσαντες

et referatur siιviso. Quid est mors tribitum φυσαν αὐ- olim menta, quando ad celebrandam aliquam

publiciam solennitatem conveniebant, magna inter trious de victimaruiae praestantia et cito ii tomis magnificen. aemulatio sui ac contentio. Itaque naturii si victi nia. p.33 .mam altilium habitudine non contensi ariem adlubedant. uuo pinguiores et opimiores viderentiar. Incisa ob cute spiritum artan sine in visceri imminebant, pinguesce. re eos nais ratione autumantes ut narrat nilosoplius histor. l. VIII. c. 7. et ex eo Plinius i. VII l. c. 5. aee vero adulterina erat, non genuincat'iata. Ideo nilos Phus eos qui bonam valet sinen non nabent, sta artesintulant atque ementiuntur, elegantissime ait φυλετικως φυτα ἐαυτνe Nirod, ut diximus, victimis tribuuin proprie convenit. iis autem aemulationis, quam narravimus insigne apud neocritum exemplum in his versibus ex id. IV. Aεπτος μαν ὐ ταυρος ἡ πώψιχος ' Icta

λαχοιεν ο τω αμπριαδα σοὶ δαμόται, έκκα θύοντι α Ηρα. τοώνδε κακοχράσυων κρυ δαμιος Barius optatio Aan ins φυλέται. id est I,an priae tribus, cui non faveuat, macram et vescam nostiani sonuintur sacri Juis non factuti Amphis poeta de gingra recens inventor

περιμένω Σφοδρα φιλαγε κουσαν λαχειν τινα loreo anu ast λετινια et δημοτικα aliquando vleni significant. Nam in publileis aeris es, δημοτελέσιν ἐορταῖς, ut loquuntiar Graeci univerius populus conveniedat, distinctus vivunt ilia re utim sed . propria sacra et convivia sngulaetri hiis habu runt, 'e multum ab istis siserebant τα - τρι- , de quissius ad neop . olim notriviai hae

라틴어 텍스트