Scriptores erotici graeci ...

121쪽

8 ACHILLIS TATII

γνωμης χων ἐλέῖαντι περιτυγχάνει, και προσαρορεύσας στηκε διαλεγόμενος και όρων δαπασος ταωτα κινουντα T πασχεις; Zη. και τί δηποτε οὐδεμικρον πιρροεῖ σου ο ους; Και Qας, κατα --χην παραπτάντος αυτω κώνωπος ορω Pη, τουτοτο βραχωτο βομβουν, ν εισδυ μου της -οης ὀδω, τέθνηκα και λίων ' οὐν ἔτι ποθνησκειν, ε*η με δεῖ, τοσουτον οντα, και ἐλεφαντος in πιστρον, πόσω κρείττων κωνωπος ἀλέκτρυωνι ραή,

Συνει οὐν ο Σάπυρος το υπουλον αυτο των λογων, ηρέμα μειδιων Ἀκουσον καμου τινα λογον ἐύπεν, ἀπακωνωπος και λεοντος, ον κηκοα τινος των φιλοσοφων

χαρίζομαι ος σοι του μύθου ον ἐλεφαντα. - Λέγει τοίνυν κωνωψ αλήων ποτε προ τον

elephamen incidit, quoc in post datam sellirent in sermonem delapsus, ubi aures perpetuo moventem illum vi- st Quid hoc, in ima rei eo cii ne piinctum quidem temporis auribiis quietem das Tiin elephas, ouus circlini caput inite tum sorte vositabat Bestiolam, inquis hanc susurrantem cereio quae si aures nimio meas ingreder tui . de me actum esset Leo vero, Quid me igitiij, inquit, mori oportet mi talis sim, tantoqu elephante beatior, quanto culici gallus galliinaceus ante rellit. Vidi sene, tantum illo roboris insit, quantum elephanuini etiam rei reest Satyriis alitem doli plenam illius orationem cognoscens leniter arrises ac meam, quoque, inquis. culice leone his omni a philosopho quopiam relatam, audi. a o vero ita gratiam, quod elephanti ne

fabulam edocueris.

XXII. Confidentiae igitur plenus aliquando culex leω

122쪽

λέοντα Εἶτα καμου βασιλεύειν νομίζεις ως των καιαλλων Θηρίων, αλλ' - μου καλλίων, - ἁ κιμωτερος ἔφυς, υτ μείζων, ἐπει τί σοι προτρονεστιν ' αλκη αμύσσεις τοῖς ονυξι, και δακνεις τοις εδουσι ταυτα - ου ποιεῖ μαχομεν γυνη; ποῖον δε μέγεθος η κάλλος σε κοσμι; γον πλατυ, μοι παχῶς, και πολλη περι το αυχένα κομη την κατ- πιν υν αι γ' οὐχ ορας ερο δε μέγεθος μὰν ο ρ λος, όσον μου καταλαμβανει το πτερον καλ-λος σε α των λειμώνων κομαι αἰ μαν γαρ σιν ωσπερεπειτες, αὐόταν Θέλω παυσαι την πτησιν ἐν Θαι.

- δε ανδρείαν μου μη και γελοῖον ῆ καταλέγειν, οργανον γαρ λος Θ πολεμου μετα με σάλπιγγος παρατάττομαι σάλπιγξ - μοι και βέλος, το

nem allocutias: aestit, inauit, venenaenter erras, si mini etiam, quemadmΜlum caeteris animali is praepositiint te in edis, an neque pulchrior, eoue sortior, eave nielior sis. Nam quic tibi praecipuum t an rastur aliq-dem unguiuus laceras &-ntibus morites at quae muliereula pugnans non hoc series Quae vero magnitinio soritati iae pulchritudo Amplum tibi pectus est,is lati humeri collum etiam densis innorrescit pilis at quanta posterioriina partium turpitinis sit, non vides magnitudo mea est aer totus, quantum aiωn alis circuire possum. Pulclarinulo pratoriis gransma flores, quae vestis etiam loco asini est quam mini a volatia quiestere Iubet, i duo. Neque vero dictu ridicillum uerit roDur Hum: t tu enim bellicum instriimentiti sum, nec sine ritu unis quam in pugnae prenseo. Mihi enim os ruit . iacu-

123쪽

8 ACHILLIS TATII

στόμα. me εἰμι - α is iam τοξότης ἐμαυτου

το πτερόν εμπε ν- ως ἀπο βελους ποι το τραυ- μα ο ὁ παταχθεις ἐξαπνης βοα, και τον τετρωκότα ζητει. ἐγω παρων ου πάρειμι ορο δε και φεύγω και μένω, και προἰππεύω ο ανθρωπον τωπτερω γελω δε αυτον βλέπων περ τοῖς τραυμασιν

ορχούμενον Ἐλλα τί δει λόγων αρχώμεθα μάχης.

- λέγω εμπίπτει - λέοντι, και εις τους-ῖθα μου εμπηδα, καὶ ε τι αλλο ατριχον των προσωπων, περιἰπτάμενος αμα και - βομβω καταυλών ο ελεων γριαίνετο, και μετεστρείετο πάντη, και τον αερα περιεχασκεν ο δε κωνω ταυτην πλεον την ορ- γην τίθετο πήδων, και ε αυτοις εθιγε πως καὶ τοῖς χείλεσιν και ὀ με εὐινεν ει το λυπου ' ρος, Iuni eomae tibicen Maculatis sum Sagittam quin

etiam atque amitin memet lacio per aerem enim alae me

vibrant. Vibratus ipse, tanquam teliina aliqii Ri vulnus insero quod qui ac ripit, subitum clamorem edu vul- heminie auctorem ut inveniat, circiinispicit. Ego veminabsunt, .adsum, eodemque inoimento stigio, is maneo, as ire hominem ob suo, utile ob vulnera se, tanteiri cernens rideo. Sed aid verbis opus esU Agedum, pugnam ineamus. Atque inter loquenduin in leonen imperiin secit, mulos, aliasque innes capitis partes pilis carentes appetens, interimque susurrans Irascebarii leo, seque huc illuc convertens, adiem modo vorabat Oilexaviem illius iram eo magis ludissimo habens, ipse etiam la-2ra invadebat Atque ille quidem ad partem dolentem,

Et Tertullianus tiam adversus O mian 6 unciam. Marcionem L I, c. i , ex ani et Λυποῖν Ira rescripssinus, malibus minutioribus con litoris secuti Cod. λα-οῖν offerentem. magniti1 finem derrionstraturus et Interpres quoque id est . Sustine, inquit, si Poιυ, - --- Panem dolentem.

124쪽

παλαιστης το σωμα, ἀμν, ς την συμπλοκην --- ρει των του λέοντος δόντων, αυτην μέσην διαπτας κλειeμίνην - γενυν οἰ δε οδοντες κινοι της Θηρας προ ἐαυτους ἐκροτάλιζον. δη τοίνυν ο λέων ἐκεκμηκε, αμαχων προς το μέρα τοῖς ουσιν, κα εἰστηκεν παρειμένος οργῆ. Ἀωκώνωψ περιιπτάμενος αυτου την κομην, ἐπρολει μέλος εμινίκιον μακροτερον δε ποι - μενος της πτησεως τον κύκλον, πο προττης πειρ καλιας αράπης λανθανε νημασιν ἐμπλακεις, και

quae insuae vulnus acceperat, sese incitrvans, init hic vero luctatoris vico, contracto corpore, poeincisos leonis dentes, os etiam clausum pertransiens elabebatur. Itaque praeda bustrati tantes illius mutuo coen- cursu rirsonabant. Tandent inani pugna fatigatus iraque devictus leo iieverat, in eliis comam volitando ei cinens culex, victoriae signiri cecinit. Inde cum ampliore gyro volatum nimia insolentia larias produceret, in aranei telam improviso ii culit atque statim depreliensus est. Quantobrem ubi nullum iugiendi lociim sibi cognovit, suam ipsius clementiam detestinis Me miserum, inqvit, qui leonem prou are ausus, tenuem aranei telam evadere non possunt. Quae Satyrus ciani dixisset Vide, inquit, o Conops, aranei tibi quoque telas esse timendas, ac simul cachinnum sustulit. XXIII. Paucis autem chelaus post, cum ventri deditum Actili. Tat. F

125쪽

γαστρος ηπώμενων φάρμακον πριο ενος πνου βα- έφ' ἐστί- ιν αυτο εκάλεσευ ο δε υπωπτευσε

μέν τινα μηχανην, και κνει το πρωτον - δ' ἡ βελ- υτπη γαστη κατηνάγκαπιν, πεβεσα. ἐπεὶ δπρος το Σάτυρον, εἰτα δειπνησας, ἔμελλε απαναι, εγχεῖ του φαρμάκου κατα της τελευταίας κύλακος ο Σάτυρος ἀτῶ κογο μεν πιεν, και μικρον δαλμπων, ὀπον ει το δωμάτιον αυτου φθασαι, καταπε- σων κειτο τον ἴπνον καθεύδων του φαρμάκου ο δε

της ἐρωμένης και ὀ μεο πελείπετο ἐγω δε εισήειν, υποδεχομένης, ε της Κλειους α τητι, τρέμων τρώμον διπλουν χαρας ἁμα και όβου ο με του κιν νου φοβος θορυβε τας της - ελπίδας

Satyros Conopem ni duetetisset, soporisera potione comparata, hominem ad coenatu vocavit. Ille uias aliquid suspicans, primum detrectavit sed postemquam suasor optimus venter pellexit, morem gessit. Cumque ad Satyriini venisset, ac coenatus abire vellet potionem ei Satyriis postremo in poculo miscuit mi ille hausta non amplius moratus, trana quantum ad se intra cubicillum recipiendum satis esset, potione cogente arcte dormitare coepit. Me vero conveniens statinaria rias, Dorinu, inquit, Cinnops itaque lyssis exemplo strenuus fac sis. Quo dicto, ad Leucippes thalamum subito profecti sumus. Ille pro soribus remansit ego me furtim excipietate Uione, introii, obiecto cum gaudio, tum pavore tremens. Nam periculi metus animi spem conturbabat assequendi

i Lacunam hic facile animadvertas. Inten res vertit: fu

126쪽

μου της παισος γίνεταί τι τοιουτον προ την της κο-

ρης μητέρα. τυχεν γαρ νειρος αυτην πατά - ἐδόκει τινα λησπην μαχαιραν χοντα γυμνην, αγειν ἀρπασάμενον αυτης την Θυγατέρα, και κατώμενον υπτίαν, μίση πιατεμ G si μαχαιρα την γαστέρα κατωθενα, αμενον - της αιδους ταραχ ει- ουν πο δε ματος, ως εἶρον, αναπηδῶ και εσι τον της Θυγατρος

Θαλαμον τρέχει ἐγγυς γαρ ην αρτι μου κατα

νην προην συνεις υν το κακον, αλλομαι, και λατων Θυρων ἁμα δρομω, και ο Σάτυρος ποδέχεται τρέμοντα, και τεταραγμένον. π ἐzευγομεν δα του σκότους , και ἐπι- δωμάτιον --- λθομεν.

merum voluptare periundistat Ira tae pars animi sperarit, rnore angebatur: iae dolctat gaudio gestiebat. Ceteriam vix puellae ubi hin ingressiri mim, id mani eius hol vile nescio qui I in somnis Narum est. I. tronem mini lentam districto e dio aristrum videre vias est, qui niliani a liceret, ac supinani staritens, uteriam eius, iacto piulendis initio, gladio seciu et Quamobilin, n erat, nimi perciliis prosiliit Mucippe ue balannim, prope enim erat, citato gradu ingressa est, nae vix in lecto coIlocato. Tum vero ego, caesinum strepitia tulito, statim exsurrexi iam vero ipsa lecto adstabat ipse, io in periculo versere intelligens, extra thalamum quam ocissime mi rei Saturus trementem pertii, trua aue inea cepit ambo deinde per medriis evadentes, suum quisivi intra cistic tum se recepit.

127쪽

ύω νενεγκουσα την Κλει κατα κορ ρης ως εἶχε, ραπίζει, και ἐπιλαβομεν - τριχων, ἄμα προς την θυγατέρα ψωμωξεν Ἀπώλεσάς μου, λέγουσα Λευκίππη, τὰς ἐλπίδας οἴμοι, Σωστρατε σωμεν ἐν Βυ

ζαντίω πολεμεις δ αλλοτριων γάμων 4 Τυρω

καταπεπολέμησαι, και η Θυγατρος σου τις τους γάμους συλησεν. οἴμοι δειλαια τοιουτους σοι τους,

ξε. ἐν ί. δυστυχῶις ἐπλάνα δε με και - - ενυπνίων φαντάσματα τον δε ἀληθέστερον νειρον ἐθεασάμην νυν θλιώτερον ἀνετμηθης την γαστέρα.

XXIV. Puellae mater vere 'ne primum correpta recidit mox recreata Clioni faciem totis viribus pugnis corritiae suos sibi capillos convelletis, unaque ingem istem, ita fisian ali uta est Leucippe, tu spes meas omnes pri incidistL mei nuseram me, o Sostrive' ni Byranti pro ali ni nuptiis bellum geris, Tyri autem filiae tuae inibile nescio quis ea piaviavit, ac possitit He me, o Leucippei non ego, tales ut ni*t:as tuas uteroen exi pectabam. Utinam Byzantii renuinsisses inimii Misi lege contrum Bain ham passa esses utinam re vel Thrax aliquis hostis victor iniuria amcisset lacaeret enim vis illa, in inforrisenium istin desecore careret. Nu inselicem, ei rei, quae te miseram reddit ad te infamia riauritu. Qitae nocturi a etiam visa me seselleirum neque . qiRκ verius erat, insomnium vidi. Num certe muletem in nuritum disi sectus tibi uterus suit, atque adeo, ut ne ferio quulem

128쪽

αυτ συστυχεσπερα της μαχαίρας τομη, ουδε ἴδον τον ὐβρίσαντά era, usi ιδάμου της συμφορα την τυχην.

iam των κακων. μη και δουλος ην; κε. θαρσησεν ου η παρθένος, ως αν μου λα- πεφευγότος, και λέγει Μη λοιδόρει μου, μητερ, την παρπενίαν ουδεν εργον μοι πεπρακται τοιούτων ρηματων οὐδε οἶδα τουτον σπις ην, ειτε δαίμων, εἴτε

Ἐρως', επε στης. κείμην δε πεzοβημένη, μηδεανακραγῶ δια τον φόβον συναμενη φοβος γα γλω της ἐστὶ δεσμός. ἔν οἶδα μόνον, οὐδείς μου την παρθε

νίαν κατησπινεν Κ αταπεσουσα οὐν η ΓΙανθία παλιν ἔστενεν. μὰ d εσκοπωμεν, καθ' ἐαυτους γενόμενοι, τί ποιητέον - , και ἐδόκει κράτι τον ιναιχεύγειν πριν - γενηται, και το παν Ἐλει βασαμνιζομένη κατάπη.

inulalliis dividi ponieriti uul, io nemi iniuriae tibi iactae, neque iniusti mini doloris auctorem cognovi. in mania numquill vero servus iste aliquis fuit XXV. Tum Leucippe animo confirmatis, io fuga

elapsus essem Acrii, nater, virginitatem, inquit, meam probris incesthre noli nemi enim sermone isto ni clignum Piulqiram ad isi, neque illum, quisqvis niuein, sive Deiri, sive heros, seu etiam lati osterit, agnovi Perterinta enim iacebam, tu neque vocem prae timore mittere possem linguae enim vincillum timor est. Hoc tantiam scio, virgini areni a nemine inmin violatam bisse. Itaque collapsa iteriini amni ingemistetat. Interea nos, quid fieri a nodis oporteret soli merue agitabamus: linique optimuin iudicariani est, tu priusquant ill esceret, et inem σνacta talo rem paleiaceret, solum verterenaus.

129쪽

ε ri την οἰκίαν εμομα του Κλεινίου ησαν δε λοιπον μεσαι νύκτες, στε μολις ἡ θυρωρος νεωξεν μῖν. - Κλεινίας, εν περω - τον Θάλαμον αε, διαλεγομενων - ακούσας κατατρέχει τεταραγμενος. και ν τουτω την Κλειω κατόπιν ορωμεν σπουδη

Θέουσαν - γα δρασμον βεβουλευμενη - τε

Κλεινια ηκουρον Φων α πεπονθαμεν, και η Κλειους

ημῶς, ὀπως φύγοι, καὶ πάλιν -- η Κλει τι ποιῶν μελλοιμεν παρελθοντες οὐν εῖ- των Θυρων, ω Κλεινία, διηγούμβα τα γεγονότα, και τι εύγειν διεγνώκαμεν λέγει η Κλειὼ Κάγω συνῶμῖν η γ περιμενω την - Θανατός μοι πρόκειται, τω βα-νων γλυκύτερος.

XXVI. ac sententia comprobata mi ianitore ita egimus, tu ad amicas nostras ituros nos crederet atque ad Cliniani recta pervenimus. Erat tum media nox, ita aenonnisi diruultei a ianitore impetravimus, osor aperiret Clinia , quod in editiore domus parte abare consuevisset, colloquentes nos audivit, pertilitariisque omni clini sestinatione obviam nobis processit. Atque haec diim fiunt, Gionem celeri cursit nos sequentem prospicimus; sugere enim ipsa quoque deci everat. -m igitur tempore Clinia auid nobis eveniasset, mellexit, nos, licitato. ni, quare fugeret. Si columi nostrui a consilium exploravit domum enim ingressi nos primum Ciniae, quae acta fuerant, quemadmodum e patria mine&re stitiae-xamus, expositinus Deinde Clio: Ego quoque, inqisu. vobisclina una proficiscar. Nam si mio sero, quouini imlucestu mors nunt tormentis dulcior obeunda.

130쪽

Q. V ουν Κλεινίας της χειρος μου λαβομενος, αγε της Κλειους μακροθεν, και λέγει Δοκω μοι

καλλίστην γνωμην ἀρηκέναι, ταυτην μεν πεξαγα γειν, μας δε λιγας ημερας πιο ειν,--τωκεῖ, συσκευασαμένους απελθε, οὐδε γαρ νυν οἶδεντης κάρης η μη o, τίνα κατελαβεν ως μεῖς φατε,

ἔ, τε καταμηνυσων υκ σται, της Κλειους ἐκ μέσου γενομενης ταχα σε και την κορην συμ*υγειν πεισετε. Ελεγεν και αυτος τι κοινωνος ἔσται της -

δημίας. αυτα εδοξεν κα την με Κλει των οἰκε- των που τινι παραδίδωσι, κελεύθας ἐμβανε ναιο - . μεις δε αὐτου καταμείναντες, φροντίζομεν περι των ἐσομενων, και τέλος ἔδοξε αποπερασθηναιτης κορος και η με Θελπη συμτυγεῖν, ουτω πρα τειν - δε μη μένειν αυτου, παραδοντα ἐαυτους ν

χη κοιμηθεντες υν λίγον της νυκτος ο ν το λοι- XXVII. Tum Cinia manu prehensum me procia a Cione a litat, nsimque optimum, ita sit, consilium reperisse ne video iam scilicet in him amoveamus, nos se paucos exspectemus deinde, si e re ira merit, una abscirinnatis. Quem enim deprentari puellae mater, Onciam, tu vos licitis, cognovit nec qiu indicet, sissimota Clione, quisquam reperieriti'. Ac forte fiet, in virgo ad fugiendiam pelliiciatur Seque ipse etiam fugae nonrae socium inuritin pol sicitus est. Huic sententiae assensiin fuit, mi fantulorum uni tradita, mi navicia a tir positam aveheret nos illic remansimus, tae Mnda supererant, pri curiitues. Tandein puellam tentare placuit, eo consilio, ut, si nobiscum proficisci vellet, eam a ureremus si tantis, illii nos quoque remanereinus, sertianae arblario nosmet permittentes. Quantiu inridie in